Ημέρα 5 Τετάρτη 06/08/2014
https://maps.google.com/maps?saddr=Ηγουμενίτσα, Θεσπρωτία, Ελλάδα&daddr=39.5950239,20.28458 to:Στρατοπέδου to:Μαυρονέρι, Θεσπρωτία, Ελλάδα to:Κάτω Λαβδανη, Ιωάννινα, Ελλάδα to:39.52011,20.3623905 to:Άγνωστος δρόμος&hl=el&ie=UTF8&ll=39.55753,20.43457&spn=0.332987,0.66124&sll=39.495033,20.393372&sspn=0.333287,0.66124&geocode=FebQWgIdPjo1ASlj85xVW35bEzETX097u34aYg;FQ8sXAIdpIQ1ASlHo66pVHhbEzGkazjxuJZuQg;FU9MXAIdYv41AQ;FcNqXQIdshQ2ASkfVJh1JHZbEzHgbHNFky0Anw;FeLuXgIdnmE4ASlJESoLX6JbEzEtvLVNPAOruQ;FW4HWwIdlrQ2ASklkcMkl4FbEzFHsrjEpyeFTQ;FftYWQIdT9o0AQ&oq=σθβοτα&mra=dme&mrsp=6&sz=11&via=1,5&t=m&z=11
Συνήθως τα ζόμπι περπατάνε με τεντωμένα τα χέρια τους, εγώ οδηγούσα με τεντωμένα χέρια μιας και εγώ ζόμπι ήμουν… Βρίσκω μια ωραία καφετέρια μπας και ξυπνήσω. Με το κινητό είχα και άλλο μπελα, όχι μόνο φωτογράφιζα και επικοινωνούσα με τον έξω κόσμο αλλά ανα μια, άντε το πολύ δύο μέρες, έπρεπε να ανεβάζω φωτογραφίες στο ίντερνετ για να της σβήσω από το κινητό ωστε να ξαναχορέσω άλλες. Άλλο μανίκι τούτο. Οπότε αδειάζε η μπαταρία γρήγορα και εγώ έπρεπε να την ξαναφορτίσω. Απλά τα πράγματα…
Βέβαια μπορώ να πω ότι με όλη αυτήν την διαδικασία όλες τις ημέρες των διακοπών μου, έχασα απίστευτο χρόνο. Αλλά κάνοντας στο τώρα ένα απολογισμό,δεν το μετάνιωσα καθόλου. Πολύ απλά γιατί ξεκουραζόμουν και δεν ξέρω πως θα κατέληγαν τα πράγματα αν τελικά είχα την φόρτιση του κινητού ανά πάσα ώρα και στιγμή μέσω του συστήματος που είχα τοποθετήσει στο φειζερ. Ζορισα πολύ τον εαυτό μου σε αυτές τις διακοπές και ήμουν διατεθειμένος να τον ζορισω ακόμα περισσότερο. Δόξα τω Θεώ πήγαν όλα καλά. Βέβαια ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις, αλλά το πιστεύω ότι τελικά όλοι αυτοί η ταλαιπωρία με βγήκε σε καλό. Άσχετα που στο τότε έβριζα…
Πως το λένε τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια, μέχρι να ανεβάσω και να σβήσω τις φωτογραφίες από το κινητό αυτό έχει αδειάσει ήδη. Κόντευε οκτώμισι πάω και εγώ με άνεση μέσα στην καφετέρια σίγουρος, ότι θα επιτύχω το στόχο μου και τους λέω
- Να σας πληρώσω και να σας ζητήσω μια χάρη. Έπειδή ταξιδεύω με μηχανή και έχω πρόβλημα με το κινητό, να το αφήσω εδώ, να πάω να κάνω κάτι δουλειές που έχω και σε καμιά ωρίτσα να έρθω να το πάρ...
- Φίλε λυπάμαι δεν μπορώ να αναλάβω την ευθύνη
- Μα δεν είναι θέμα...
- Όχι όχι ούτε να το συζητάς. Δεν έχω ελεύθερη μπρίζα στην κουζίνα παρά μόνο εκεί, σε εκείνο το τραπέζι στην άκρη. Δεν μπορώ λυπάμαι.
- ...Καλά σ' ευχαριστώ...Έμεινα μα...και έφυγα. Τώρα;
Κοιτάω τριγύρω μου όλα κλειστά, παρά μόνο ένα μαγαζί ακριβώς δίπλα από την καφετέρια που ήμουν.Πουλούσε θερμοσίφωνες. Μπαίνω μέσα διστακτικά, ήταν μια κυρία και την λέω... να ξέρετε...μπλα μπλα...να σου ζητήσω μια χάρη...μπλα μπλα...
- Μα φυσικά και το ρωτάς
- χίλια ευχαριστώ, θα γυρίσω σε καμιά ώρα
Αρχικά πήγα στην τράπεζα να βγάλω λεφτά και μετέπειτα στην Honda. Ο μηχανικός μου στη Θεσσαλονίκη, μου είχε πει ότι μάλλον η αλυσίδα θα θέλει τέντωμα μετά από 1000 km μιας και είναι καινούργια. Εγώ καλή την έβλεπα αλλα ενας μηχανικός πάντα ξέρει καλύτερα...Όχι μου λέει...μια χαρά είναι...για την ιστορία τελικά την αλυσιδα τη τέντωσα μετά από 5000 + χιλιόμετρα... και αφού πήγα σε ένα φούρνο να αγοράσω κάτι τυροπιτάκια, ξαναγυρίζω στο κινητό.
- Γεια σας
- Καλώς τον μισό λεπτό να στο φέρω...
Μου φέρνει το κινητό και εγώ τις προσφέρω τα τυροπιτάκια.
- Αυτά από μένα για το ευχαριστώ.
- Μα δεν ήταν τίποτα.
- Το ξέρω ότι δεν ήταν τίποτα αλλά, ζητάω να φορτίσω το κινητό σε μαγαζιά που καταναλώνω και κάτι,από σας όμως τη να αγορασω…; Αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να σας προσφέρω.
Με ευχαρίστησε και έφυγα, ακόμα δεν είχε πάει δεκα εγώ όμως νύσταζα.
Καλά περιττό να πω Το πόσες φορές χάθηκα. Μια το ότι οι σημανσης στο επαρχιακό δίκτυο είναι λίγο ότιναναι. Μια το ότι ήμουν μηχανοκίνητο ζομπι, σε αυτά άμα προσθέσεις το ότι επειδή ρωτουσα από εδώ και απο κει για το πως θα πάω,όλοι στην προσπάθειά τους να με βοηθήσουν μου τα 'λεγαν και λίγο διαφορετικά. Συν το ότι έχω γενικώς πρόβλημα με το προσανατολισμό μου. Καταλαβαίνετε το τι γινόταν, η κατάσταση ήταν μεταξύ γέλιων και δακρύων. Για να βρω ας πούμε το μοναστήρι Γηρομερίου μου βγήκε η ψυχή, τώρα ήταν εύκολο, ήταν δύσκολο να το βρεις δεν ξέρω, πάντως εγώ μάτωσα.
Πήγαινε 12 και εγώ είχα αρχίσει να σκουντουφλάω. Κατευθείαν πίνω καφέ μπας και συνέλθω,αλλά που...
Μετά από κάποια χιλιόμετρα βρίσκω ένα τέλειο μέρος για να αράξω
Ευκαιρία για το τρίτο καφέ της ημέρας.
Παρόλο όμως τους καφέδες ένιωθα τον εαυτό μου σιγά-σιγά να μεταμορφώνεται από ζόμπι σε μουμιά, πράγμα πολύ επικίνδυνο όταν οδηγάς. Αφού τα ζόμπι, τι και αν είναι κλινικά νεκρά ακόμα περπατάνε όμως τις μουμιες,ότι και να τις κάνεις, παραμένουν τέζα…
Έπρεπε επειγόντως να βρω μια σαρκοφάγο… Ε ένα μέρος να κοιμηθώ.μετά από κάποια χιλιόμετρα πάνω στο δρόμο είχε μια παράκαμψη που μετά από λίγα μέτρα κατέληγε σε μια πετρόχτιστη βρύση ενώ τριγύρω είχε δέντρα, τέλεια.
Πήρα το υπόστρωμα, αυτό το υπόστρωμα ήταν ίσως η πιο σοφή επιλογή του ταξιδιού. Φουσκώνε μόνο του, το μόνο που έκανες εσυ ήταν να ανοίγεις την βαλβίδα και αυτό φούσκωνε. Αν την εκλεινες διατηρούσε τον αέρα και όταν την ξανα άνοιγες ξεφουσκώνε... Τελειότητα. Εντάξει δεν ήταν και πολύ άνετο αλλά παραήταν βολικό. Πήρα το τανκ μπανκ για μαξιλάρι και ενταφιάστηκα… για ένα τρίωρο.
Με το που ξύπνησα ήπια καφεδάκι από γάργαρο νερό
Στο δρόμο και πάλι.
Έως ότου έφτασα σε ένα ποτάμι
Με πολλούς μικρούς καταρράκτες.
Κατά τη γνώμη μου ήταν ιδανικό για πικνίκ
Αλλά όχι για την περίπτωση μου γιατί αφενός, δεν κουβαλούσα τίποτα μαζί μου πέρα από καφέ και αφετέρου μπουμπουνίζε και ετοιμαζόταν να ρίξει καρέκλες. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να απολαύσω το μέρος και έφυγα άρον άρον.
Δεν πέρασαν πέντε λεπτάκια και έγινε ο κατακλυσμός με εμένα τον τρόμπα, να μη προνοήσω φορώντας από πριν τα αδιάβροχα, οχι το σκέφτηκα διαφορετικά… ας γίνω μούσκεμα τώρα μέχρι να βρω κάπου να καβατζωθώ ωσότου να περάσει η μπόρα και μετά να βγάλω τα βρεγμένα ρούχα για να φορέσω τα στεγνά αδιάβροχα. Καλοκαίρι είναι μωρέ σιγά. Έλα μου όμως που μετά από δευτερόλεπτα η βροχή μετατράπηκε σε χαλάζι και ο δρόμος να έχει κοτρώνια από τις κατολισθήσεις τις βροχής. Εγώ να έχω μηδενική ορατότητα και να μη βρίσκω πουθενά ένα μέρος για να προστατευτώ. Τότε βλέπω μια πινακίδα που έλεγε προς κάτω Λάβδανη σε 4 km, παρεκκλίνω τι πορεία μου για να κατευθυνθώ προς τα εκεί… Περιττό να πω ότι για να κάνω αυτά τα 4 km μπορεί να έκανα και είκοσι λεπτά . Καθώς οδηγούσα με 5 km/h το σκεφτόμουν... στις μέχρι τώρα διαδρομές μου τις ημέρες που πέρασαν, διέσχισα και κάποια χωριά που είχαν μόνο δυο τρια σπίτια και τίποτα άλλο. Αν η κάτω Λάβδανη είναι ένα τέτοιο χωριό τι κάνουμε; Τη γ...άντε να μην πω
Μετά απ' όλα αυτά φτάνω στην κάτω Λάβδανη( Η για να είμαι ακριβής στην πινακίδα κάτω Λάβδανη) και συνεχίζω να οδηγάω πάνω στο κεντρικό δρόμο με τα κοτρώνια. Δεξιά μου είδα δυο τρια σπίτια διάσπαρτα στο βουνό αλλά σκέφτηκα, καλύτερα να μην παρακλινώ τι πορεία μου. Μετά από λίγο ενώ είπαμε γινόταν χαλασμός κυρίου βλέπω πινακίδα... κάτω Λάβδανη τέλος.... Τι αυτό ήταν; Και όμως ναι!
Μόλις διέσχισα το χωριό μέσω θεομηνίας με τα αορατα σπίτια. Ούτε σε μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ να πρωταγωνιστούσα. Το καλύτερο όμως ήταν άλλο, μόλις διέσχιζες την κάτω Λάβδανη έφτανες σε μια διασταύρωση που αν ήθελες πήγαινες στην Ανω Λαβδανη ...Ναστε καλά, ευχαριστώ άλλα όχι!
Ενώ στάζω ολόκληρος κοιτάζω τριγύρω και τότε το βλέπω, μια πομόνα ήταν στη μέση του πουθενά.
Πομονες είναι μικρά ποτιστικά σπιτάκια. Σε ένα τέτοιο είχα να βρεθώ από τότε που ήμουνα φαντάρος στον Έβρο το μακρινό 1997. Ορε αναμνήσεις...
Είπαμε έριχνε και εδώ είχε κοπάσει κιόλας
Όλα τα άπλυτα ή μάλλον τα βρεγμένα στη φορά.
Έκατσα καμιά ώρα μέχρι να σταματήσει η βροχή.Αφού άλλαξα όλα μου τα ρούχα. Αυτά είναι τα καλά να κουβαλάς όλο το βιώσου μαζί σου. Έφυγα φτερωτά γιατί κάπου από τον ορίζοντα και πάλι ακουγόταν μπουμπουνητά.
Ο δρόμος με τα κοτρόνια
Αλλά και η γαλήνη του ταξιδιού
Απίστευτες εναλλαγές εικόνων και συναισθημάτων μέσα σε μόνο λίγες ώρες. Είχα την εντύπωση με τα όσα είδα κι οσα εζησα αυτές τις πρώτες πέντε μέρες του ταξιδιού ότι έλειπα ήδη βδομάδες από το σπίτι.
Για Ηγουμενίτσα
Στην Ηγουμενίτσα έφτασα βράδυ. Πάω στο σαντουιτσάδικο που έφαγα εχθές να αφήσω το κινητό για να το πάρω μετά που θα έτρωγα. Μάλλον θα έπρεπε να μετανομασω το ταξιδιωτικό...στο κινητό μου και εγώ...αλλά τι να κάνω, ότι με απασχολούσε το αναφέρω είτε είναι ενδιαφέρον είτε ανιαρό για τους αναγνώστες μου. Ένας υπεύθυνός εκεί στο σαντουιτσάδικο βλέποντας με να έχω την κλασική πλέον συζήτηση με τη σερβιτόρα μου λεει .
- Κάτσε όπου θες
- Όχι...του λέω...είναι κρίμα να δεσμεύσω το τραπέζι σας τώρα εν ώρα αιχμής.Μιας και ειμαι μόνος θα έρθω πιο μετά
Έμεινε παγωτό. Επίσης να πω ότι τις ημέρες που διανυκτέρευσα δύο βράδυα συνεχόμενα στον ίδιο προορισμό έτρωγα στο ίδιο μαγαζί. Αφού είχα μείνει ευχαριστημένος ποιος ο λόγος να το ρισκάρω. Ήταν θέμα επιβίωσης όχι αστεία.
Και ξεκινάω κυριολεκτικά handsfree για την βόλτα μου.
Κοντά στην αποβάθρα του λιμανιού βλέπω ένα ktm αντβέντσουρ φορτωμένο. Βασικά μου έκανε τρελή εντύπωση ότι πάνω από την κεντρική του βαλίτσα είχε περάσει κρίκο και μέσα από το κρίκο αλυσίδα δένοντας εκεί επάνω από σάκο του. Ενώ χάζευα, τρεις ταξιδιώτες δύο άντρες και μια γυναίκα ήρθα προς το μέρος μου. Ήταν Σερβοι. Το ktm ταξιδεύετε δυκάβαλο και ένα Vstrom σόλο, πιάσαμε συζήτηση.
Ήδη ταξίδευαν μια βδομάδα γίρνοντας όλη την Αλβανία. Το ζευγαράκι με το ktm θα κάναν σε ενα μηνα το γύρο της Ελλάδος ξεκινώντας από την Κέρκυρα, ενώ ο φίλος τους θα γυρνούσε στην πατρίδα του. Του είπα φυσικά για την πατέντα του...μου λεει...αυτό το πρόσεξες.Πάνω από την υποδοχή για το GPS που είχε στο τιμόνι είχε τοποθετήσει ένα πλαστικό κουτί που γύριζε στο εσωτερικό του με μια ροδέλα. Εκεί είχε γράψει όλο το πρόγραμμα του ταξιδιού του. Από το να κοιτάει συνέχεια το χαρτί τα είχε όλα έτοιμα και οταν προσπερνούσε ένα προορισμό γυρνούσε την ροδέλα και πήγαινε παρακάτω. Τέλειο...Routeplanner μου είπε. Πάντως εγώ πρώτη φορά το είδα.
Του είπα οτι γυρνάω την Ελλάδα μέσα από τα βουνά, για να διασχίσω 350 km που είναι η απόσταση Θεσσαλονίκης Ηγουμενίτσας μέσα από τα βουνά ήδη είχα ξεπεράσει τα 1500 σε πέντε μέρες. Και αυτή θα έμεναν σε κάμπινγκ και χύμα. Τους είπα για το χθεσινό μου μαρτύριο με τα 100.000 κουνούπια...Α...Δε μασάμε έχουμε αουτάν για 100.000 κουνούπια... Πόσο τρόμπας είμαι,εγώ δεν είχα ούτε για ένα… Τελοσπάντων αυτός ήταν το ακριβώς αντίθετο από εμένα οργανομένος φουλ ,ενώ εγώ...άστο καλύτερα
Χαιρετηθήκαμε και πήγα να φάω και για το κ...δεν το λέω εντάξει
Τώρα που να κοιμηθούμε. Μήπως στο κάμπινγκ, μπα εκεί δε πηγαίνω και να με πληρώνουν. Ας πάω προς τα Σάββατα και βλέπουμε. Πολύ ωραίο μέρος. Είμαι σίγουρος ότι τραβήξα φωτογραφίες αλλά εξαφανίστηκαν,ποιος ξέρει μπορεί να κάνουν παρέα... στα σπίτια από την κάτω Λαβδάνη αφού και αυτά, εξαφανισμένα ήταν.
Ήταν κατά πολύ περασμένα μεσάνυχτα και εγώ οδηγούσα, η μάλλον εξερευνούσα το άγνωστο αυτό για εμένα μέρος, μπας και ανακαλύψω καμιά παραλία για να κοιμηθώ. Δεν άργησα και πολύ, παραθαλάσσιο μέρος ήταν, Ελλάδα είναι, οι ξένοι μόλις ακούνε τη λέξη Ελλάδα τη σκέφτονται, παραλία,θάλασσα,μπιτς μπαρ ε...κάτι θα ξέρουν. Η έλληνες μόλις ακούνε τη λέξη Ελλάδα τη σκέφτονται, ανεργία καλοπέραση πως να τη βγάλουμε τσαμπανταν και τα λοιπά, ε... κάτι θα ξέρουν. Ο συνδυασμός και των δύο αντιλήψεων ήμουνα εγώ, αυτό το πρώτο βράδυ που το πέρασα στο απέραντο γαλάζιο. Made in Greece διακοπές όνομα και πράγμα.
Η παραλία είχε δύο μπιτς μπαρ το ένα δίπλα στο άλλο...χα...είχα πολλαπλές επιλογές για το που θα κοιμηθώ. Φυσικά δεν είχε ψυχή, το απόλυτο σκοτάδι. Μόνο το φεγγάρι και τα αστέρια δειναν λάμψη στήν θάλασσα.
Μέχρι να παρκάρω τη μηχανή άκουγα γαβγίσματα σκυλιών, δεν τα έβλεπα όμως,παρά μόνο τα άκουγα και δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω, ούτε από που θα μου έρθει. ΩΡε θα μας φάνε ζωντανούς και χαμπάρι δεν θα πάρουμε... Κατευθύνομαι προς το πρώτο beach bar, τα γαβγίσματα με πλησιάζαν. Ώπα λέω δεν είμαστε για εδώ. Πάω προς το δεύτερο ησυχία. Τα σκυλιά ανήκαν στο πρώτο μπιτς μπαρ, τι τους ένοιαζε για τον άλλον. Αυτό είναι που λένε… μακριά από κώλο μας κι όπου θέλει ας πέσει. Αμ πως...
Αφού ξάπλωσα και απολαμβάνα το τοπίο κουκουλωμένος με το sleeping bag, ακούω ένα αμάξι να φτάνει στην παραλία. Να παρκάρει, ώπα λέω μας πιάσανε. Τα σκυλιά να γαβγίζουν και πάλι σα τρέλα. Άρχισα να πλέκω σενάρια στο μυαλό μου με ακρωτηριασμούς και εμπόριο οργάνων, για το Φειζερ δεν πολύ ανησυχούσα... αφού εγώ είχα τα κλειδιά...αλλά τελικά τίποτα δεν έγινε. Τα σκυλιά μετά από λίγο ησύχασαν. Μα φυσικά αφού πάρκαρε μακριά από το κολ...ε...το μπιτς μπαρ τους,μιας και αυτός,έκανε διακοπές made in Greece όπως και γω.
Μόλις καταστάλαξαν οι σκέψεις μου έριξα έναν από τους καλύτερους ολιγοωρους υπνους στη ζωή μου.