Ένα καφεδάκι στον δρόμο πριν την τελευταία στάση για πίσω στο σπίτι.
Το φεγγάρι της Σαμοθράκης χάθηκε από τον ορίζοντα στα αριστερά η Θάσος και το Άγιο όρος πεντακάθαρο ίσια μπροστά μου πίσω από το γαλάζιο του Στρυμονικού
και το πνεύμα να είναι μετέωρο στις κορφές και τα ποτάμια της Σαμοθράκης σε κάποιο χιλιόμετρο της Εγνατίας μεταξύ Αλεξανδρούπολης Καβάλας.
Τέσσερις μέρες μια γκάζια απόδραση με την μηχανή ούτε εφτακόσια χιλιόμετρα δρόμος πάνε έλα, 500+ κλικ στην Νικον
Και άλλα τόσα αμέτρητα στην σκέψη όλες αυτές τις μέρες!
Το έχω ξαναγράψει, ακριβώς δίπλα στο σπίτι σου βρίσκετε το μεγάλο ταξίδι, εννοείται ο γύρος του κόσμου πάντα είναι ένα μεγάλο όνειρο αλλά μιας και είμαι ακόμη επηρεασμένος ακόμη από τις συζητήσεις που καναμε στο καφενείο κάτω από τα πλατάνια στα Θερμά με τον Καστανεντικο κυρ Χρηστο,
γράφω λίγα από τα λόγια του
Οι πύλες τις αντιλήψεις είναι ένα τσακ αρκεί να έχεις τα απαιτούμενα καύσιμα για το ταξίδι και το ονείρεμα.
Τα μαγικά περάσματα είναι μπροστά μας μα ποιος έχει μάτια να τα δει;
