Ένα 'ευχαριστώ' στο ADVride

[estebahn]

Αργοπίνω το κάτι-σαν-ελληνικό μου καθώς όσο περνάει η ώρα μαζεύεται κοσμάκης για επιβίβαση. Οι επτά φιλές του Ισραήλ μαζεύονται, Πολωνοί συν συμπραγκάλων και τέκνοις, πλούσιοι Τσέχοι με Velar, κακομοίρηδες Γερμανοί με καλτσόνι λευκό, δευτεροκρασάτες wanna-be ντόπιες influencers, μια χοντρή βρετανίδα με τον Ινδό γκόμενο και την μαμά του, απ’ όλα έχει ο μπαχτσές.

Σε λιγάκι το καφέ έχει τόση φασαρία, που προτιμώ να πάω να δω αν κουνιούνται τα βαπόρια. Δίπορτες κατασκευές, παρεμφερείς με τα φέρι του Αντιρρίου, απορώ πώς στο καλό τα έφεραν εδώ πάνω; Λόγω του φράγματος, πλωτό πέρασμα δεν φαίνεται να υπάρχει, τι στο καλό, τα συναρμολόγησαν επί τόπου;





Από τις σκέψεις μου με βγάζει ένα τυπάκος με την οικογένεια του, τον είχα προσέξει από πριν λόγω της γυναίκας του που προσπαθούσε να πιεί καφέ κάτω από την μπούργκα. ‘Picture picture’ μου λέει. Απλώνω το χέρι προς το iPhone της γυναίκας του, αλλά μου κάνει νόημα ότι θέλει να τους βγάλω με την δική μου κάμερα. Weird flex but ok, χατίρι θα σου χαλάσω; Περιμένω να έρθει και η σύζυγος στο πλάνο, αλλά τίποτε, μόνο η κόρη. Τον ρωτάω στα Αγγλικά, δεν καταλαβαίνει και η γυναίκα του μεταφράζει σε κάποια αραβική γλώσσα ψιθυριστά. Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν θέλει να της απευθύνω τον λόγο, οπότε βγάζω την φωτο και τους αφήνω.



Ξανά ο τύπος μου πιάνει κουβέντα, από πού είμαι και τα σχετικά. Προς μεγάλη μου έκπληξη, είναι Σαουδάραβας. Του λέω ότι δούλευα στο Dubai κάποτε και κατευναστικά αποκρίνεται ‘Dubai? Money over there, finish’. Αν βέβαια και οι Σαουδάραβες κάνουν διακοπές στην Αλβανία με νοικιάρικο Skoda Fabia diesel, μάλλον δεν πάει καλά ο Κόλπος!

Κάποια στιγμή φορτώνουμε στο πλοίο και οι περισσότεροι πιάνουμε θέση κάτω από την τέντα του τελευταίου καταστρώματος για χασομέρι.

Οι προπέλες δεν έχουν αρχίσει να γυρίζουν ακόμη, τα νερά παραμένουν γαλήνια με κάτι… στεγασμένα καïκάκια να έχουν εξοκείλει στο αμμοχάλικο. Α, ελπίζω να σας αρέσουν οι φωτογραφίες με αντανακλάσεις, γιατί τα επόμενο σετ θα παίζει αυτό το μοτίβο.

 

[estebahn]

Λύνουν τους κάβους και φύγαμε, η εκδρομούλα ξεκινά! Ταυτόχρονα ξεκινά στη διαπασών από τα ηχεία κάτι σαν αλβανική τσιφτετελέ, στο τέρμα όμως. Οι μελωδίες είναι ίδιες με δικά μας ΛεΠα και Κιάμο να περασμένους από google translate. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και τα ποιοτικότερα ακούσματα, αλλά παραείναι νωρίς για σκυλέ παρτάκι στο κατάστρωμα!



Ξεμακραίνουμε σιγά σιγά και το τοπίο αποκτά μια υπέροχη ομορφιά, στριφτεροί δρόμοι, συχνά λιθόκτιστοι, σκαρφαλώνουν τις κατακόρυφες πλαγιές οδηγώντας ποιος ξέρει που.





Στον ορίζοντα το πέρασμα δείχνει όλο και να στενεύει. Τι μέρος!



Με μια μικρή έρευνα, διαβάζω πως η λίμνη αυτή προέκυψε το 1988 με την κατασκευή του φράγματος. Μάλιστα, το φράγμα αυτό παράγει 600ΜW ηλεκτρικής ισχύος, το οποίο είναι σχεδόν ίσο με ένα GLX full takegawa καπμπυλατέρ έβδομο στάδιο. Ή αλλιώς τέσσερις ολόκληρες φορές η ισχύς ανανεώσιμων που δίνει η ΔΕΗ στην σελίδα της για τον Ελλαδικό χώρο! Κτήνος! Η λίμνη ως έκταση δεν είναι ατελείωτη, χοντρικά η μισή της δικής μας τεχνητής του Καστρακίου, ωστόσο μιας και δεν πλημμύρισε απλά μια κοιλάδα, αλλά είναι απλωμένη σε έναν ορεινό όγκο, πιο πολύ νωχελικό ποτάμι θυμίζει παρά λίμνη.



Ψηλές κορ’φές στον ορίζοντα που κρατάνε ακόμη χιόνι, εκκλησάκια που δηλώνουν κάπως περήφανα την χριστιανοσύνη τους, το μάτι δεν χορταίνει.



Απόνερα πίσω μας, αλλά μπροστά αρυτίδιαστα νερά και μια φύση - μεγαλείο τούτο το πρωινό του Ιούλη.



Μικρές αγροικίες με το προσωπικό τους λιμανάκι, εικόνες που δεν σου έρχονται απ’ ευθείας στο μυαλό όταν σκέφτεσαι Αλβανία.





Είχα την τύχη να περιπλανηθώ με το VFR στα φιορδ της Νορβηγίας, ε λοιπόν η λίμνη Koman δεν έχει πολλά να ζηλέψει από το Geirangerfjord, χωρίς ποιητική αδεία το τελευταίο.

Κωνοφόρα με αραιό φύλλωμα, διάολε, σχεδόν θα μπορούσε να περάσει για Montana αυτό το πλάνο!



Άφωνος απλά χαίρομαι την βαρκάδα καθώς τραβερσάρουμε από σημεία με πλάτος σκάρτα πενήντα μέτρα.



Η χρωματική παλέτα δεν διαφέρει έντονα από αυτή των μαιάνδρων του Αχελώου προς το Αυλάκι.



Όποτε ακούω παχιά λόγια για ‘ανάδειξη της περιοχής’ και λοιπά φαιδρά, αμέσως κάνω τον συσχετισμό με φράσεις όπως ‘πρέπει να μπει ιδιώτης’, ‘έρχονται ξένοι να δουν’, ‘βρέθηκε επενδυτής’ και λοιπά ξύλινα. Γαμώτη, έχουμε ως υποτιμητικό το ‘Αλβανός’ και κάτι αντίστοιχο με αυτή την βαρκάδα θέλει δουλειά πολλή για να προκύψει. Στενάχωρο.

 

[estebahn]

Παίζω με την κάμερα ασταμάτητα, τα νερά αποκτούν μια θαμπάδα από τα ρεύματα και το αεράκι, τόσο όσο για να δώσουν έξτρα εικόνα στις αντανακλάσεις.



Βράχια πιο απόκρημνα απ’ ότι μπορεί ο φακός να καταγράψει.



Εκβολές από ρέμματα που δίνουν μια λευκή χροιά στα νερά, ευλογημένο τοπίο.



Σε εσοχές του βράχου αποθέτει η κατεβασιά παλιόξυλα και φωλιάζουν πτηνά που φέρνουν σε κύκνο, προσπαθώ με zoom να τα καταγράψω χωρίς εξαιρετικό αποτέλεσμα.



Σε κάποιο σημείο τα βράχια ανοίγουν και η λίμνη αποκτά για πρώτη φορά πλάτος. Ε αυτός ο θύλακας είναι μια τεράστια χωματερή, αμέτρητος αριθμός από μπουκαλάκια και άλλα πλαστικά πλέουν τριγύρω, είναι εντυπωσιακό.



Η εικόνα μου θυμίζει άπειρα το ποτάμι δίπλα στο εργοστάσιο της εταιρείας στην Ταϋλάνδη, και εκεί το PET κοντράρει το νερό για το ποιος θα καταλάβει την επιφάνεια. Καθώς τα σκέφτομαι αυτά, το μάτι μου πέφτει στην ετικέτα από τον καραβίσιο καφέ μου, προϊόν Ταιλάνδης!



Τι διαολεμένη σύμπτωση αυτή! Πρώτη φορά βλέπω καφέ Ταϊλάνδης και μάλιστα πού; Σε μια βάρκα στην Βόρεια Αλβανία. Τα έλεγε η Χρύσπα, μου κάνει πλάκα ο Θεός. Χεμ εεεε χαμηλώστε βρε παιδιά τα αλβανικά κλαρίνα στα μεγάφωνα, ενοχλούν την κουλτούρα μου.



Η βαρκάδα κρατάει περί τις 2.5 ώρες και η εναλλαγή των τοπίων δεν έχει τελειωμό, διαγώνιοι βράχοι που χάνονται μες στα νερά…



Πανύψηλα όρη με τη τροχιά μας κάπου στους φαινομενικούς πρόποδες…





Καλύβια και συνδυασμός χριστιανισμού με αλβανική σημαία…



Ξεροί για καλοκαίρι καταρράκτες



Βράχια που θυμίζουν Kotor…



…δεν ξέρω τι να περιγράψω πρώτο! Να πάτε, απλά να πάτε!

 

[estebahn]

Προσεγγίζουμε και ένα άνοιγμα που δείχνει να έχει κάποιες τουριστικές υποδομές, φαντάζομαι είναι πανέμορφα να ξυπνάς σ’ αυτά τα σπιτάκια.



Ωστόσο προτίμηση μου είναι οι παρακείμενες αγροικίες με τις θημωνιές και τις καλλιέργειες.



Παραπλέουμε από μια νησίδα με τον πανταχού παρόντα σταυρό, όταν ένα ταχύπλοο περνάει πολύ κοντά της πλανάροντας. Δεν έχω εμπειρίες από πλεούμενα, αλλά μόνο jet ski έχω δει να είναι τόσο σβέλτο.



Καθώς κοντεύει πια δέκα, η κίνηση αυξάνεται με το νότιο κομμάτι να φαίνεται πολύ πιο ζωντανό. Μπόλικα βαρκάκια που στα δικά μου μάτια θυμίζουν έντονα ανατολική Ασία, η Ταϊλάνδη που λέγαμε.







Albanian engineering, λεωφορείο μετατροπή σε βαρκάκι, να κόβεις βόλτες με το magic bus που έλεγε και το άΖμα.





Διασταυρωνόμαστε και με άλλα δυο οχηματαγωγά, πέρα από το Alpine που διάλεξα, όλες οι άλλες εταιρείες έχουν πρωινό δρομολόγιο με την αντίθετη φορά που σημαίνει διανυκτέρευση προς Σκόδρα.



Στο ένα καραβάκι δεν πέφτει καρφίτσα, σαν τσαμπιά κρέμονται ο επιβάτες. Το έταιρο καταλαμβάνεται από μοτοσυκλέτες και μόνο. Προσπαθώ να ζουμάρω στις πινακίδες, μάταια αναζητώ συμπατριώτες.







Η δική μου μοτοσυκλέτα αραγμένη στην σχεδόν σκιά, τελευταία φορά εν πλω πρέπει να ήταν στα Κύθηρα όπου μια φουρτούνα παραλίγο να καταστήσει το μοτέρ μου sequel του μηχανισμού των Αντικυθήρων.



Από το επίπεδο του parking πλεον χαζεύω τους γεωλογικούς σχηματισμούς: Πέρα από το να μοιάζουν με μπέικον, προσέξτε πόσο κατακόρυφα χάνονται στο έδαφος οι στρώσεις του βράχου.



Θέλει ζουμ, αλλά παρατηρείστε κάτι σαν αμπέλι στην ρίζα του βράχου, πού σκαρφάλωσε το σπίτι του ο άνθρωπος;



Η ξέρα με τον σταυρό σηματοδοτεί την τελευταία στροφή.



Στο βάθος φράγμα, πλησιάζουμε το φινάλε.

 

[estebahn]

Ο κακός χαμός από βάρκες και οχήματα που δεν αφήνουν σπιθαμή ελεύθερη στην προβλήτα.



Παρατηρώ ότι τριγύρω απ’ το φράγμα υπάρχει πλήθος από κατασκευές που μάλλον είναι σκοπιές. Αν σκεφτεί κανείς την ισχύ του φράγματος και το ότι κατασκευάστηκε τα τέλη του ’80, εποχή αλλιώτικη γεωπολιτικά, μάλλον έχει νόημα να υπάρχει φύλαξη της κατασκευής.



Σε μια από τις ελάχιστες ιντερνετικές πηγές είχα διαβάσει ότι η έξοδος από το πλοιάριο είναι πολύ απότομη με κάποιους να παραπονιούνται ότι σχεδόν έσπασαν το αυτοκίνητο τους. Προσπαθώ να μην εμπιστεύομαι τέτοιες πηγές, καθώς άλλο πράγμα θεωρεί απότομο ο Γερμανός και άλλο ο Βόσνιος, αλλά αυτό το μεταλλικό σκαλοπάτι δεν δείχνει ενθαρρυντικό για το CBR!



Και τι γυρεύει αυτή η Ελβετική σημαία πάνω από το τούνελ, βρε εμμονή με την χώρα της γελάδας!

Λοιπόν το δέσιμο του πλοίου είναι ότι πιο βαλκανικό μπορούσε κανείς να φανταστεί! Στην Νορβηγία τα φερυ πιάνουν με βραχίονα από κάτι σαν μεταλλικό στύλο που είναι ποντισμένος στο νερό. Εδώ η μέθοδος είναι χαωτικά άλλη: Πρόσω μέχρι να κοπανήσει η μπουκαπόρτα στο τσιμέντο. Α, δεν το πετύχαμε, ξανά πίσω και πάμε άλλη μια φουλ γκάζι με τα μέταλλα να τρίβονται στην προβλήτα. Πάμε άλλη μία; Και άλλη μια τελευταία; Μπορεί να πήρε ίσως και πέντε προσπάθειες – κοπανήματα με την καθεμία να παίρνει και από ένα πάσο τον καταπέλτη. Μιλάμε πρέπει να αλλάζουν τρεις πόρτες την σεζόν αυτοί εδώ πέρα!



Τελικά η έξοδος είναι ομαλή ακόμη και για χαμηλό μηχανάκι. Διασχίζω το τούνελ και από την απέναντι μεριά του σταματάω για να φορέσω μπουφάν και λοιπό εξοπλισμό. Με περιμένει ένα κομμάτι που με είχε στο σχεδιασμό πολύ προβληματίσει. Ένας αποτρεπτικός παράγοντας για το είδος της μοτοσυκλέτας και την μηδενική εμπειρία μου: Είκοσι – τριάντα χιλιόμετρα κακού χωματόδρομου!

Το πρώτο κομμάτι είναι ανηφορικό με χαλικάκι και λακκούβες, ω άπειρες λακκούβες. Στην άσφαλτο έχω ως… χόμπι το απέφυγε-την-λακούβα και αυτή η συνήθεια φαίνεται να αποδίδει, αλλά απαιτείται μεγάλη προσοχή για να μην βρει η καρίνα κάτω, να μην γλιστρήσει υπερβολικά ο κώλος, να μην σκίσω τα ασφάλτινα ελαστικά μου και περνάω κορδόνι μες στο λιοπύρι.

Αρχικά υποθέτω ότι οδηγώντας επιφυλακτικά θα καθυστερώ τα αυτοκίνητα, διαπιστώνω όμως ότι εν τέλει τα προσπερνάω. Ανά σημεία έχει νεροφαγώματα ή και βαθιές ροδιές που με μια σπορ μοτοσυκλέτα θέλουν προσοχή. Κάτι σε ελαφρύ on-off εδώ θα είχε μέχρι και πλάκα, πολύ καταλληλότερη μοτοσυκλέτα. Υδροκοπάω παλεύοντας να μείνω χαλαρός στα χειριστήρια, συμπάσχει και το Honda ανάβοντας το βεντιλατερ του με αυτές τις ταχύτητες.

Πού και πού η θέα προς το ποτάμι πλέον, δεν είναι λίμνη πίσω από το φράγμα, είναι πανέμορφη, αλλά δεν μου κάνει κέφι να σταματήσω για φωτό, θέλω να περάσει αυτό το κομμάτι, κατά προτίμηση με εμένα, την μοτοσυκλέτα και τα ελαστικά της αλώβητους.

Τα βάζω και με το Tomtom, μαλακισμένο χθες για δρομάρα μου έλεγες όριο τα 20 και στο Romaniacs των SS μου θες 50;

Μετά από μερικά καρδιοχτύπια, κάποια γλιστρήματα, μπόλικα καντήλια και λίτρα ιδρώτα, άσφαλτος εν όψει.



Αφού το κατάφερα σώος εγώ με το CBR και τα BT16, ε δεν υπάρχει λόγος να διστάσει κάποιος με… βαλκανικότερο όχημα να απολαύσει την λίμνη του Koman, ανεπιφύλακτα ενδιαφέρων προορισμός.

 

[estebahn]

Έχω πια βγει στον κάμπο, οδηγώ ανάμεσα σε εκτάσεις παρόμοιες με τον κάμπο του Αγρινίου. Πού και πού εικόνες μου θυμίζουν ότι είμαι σε μια άλλη κατάσταση, όπως το αυτοσχέδιο κάρο που νωχελικά περνάει χιλιοφορτωμένο δίπλα μου.



Διασχίζω την πόλη Σκόδρα στα πεταχτά: Ναι μεν το κάστρο της δείχνει ενδιαφέρον, αλλά μες στο καταμεσήμερο επικρατεί ένα οδηγικό χάος που καθόλου μα καθόλου δεν με εμπνέει για στάση. Ξεχνώντας εντελώς τον ελβετικό ΚΟΚ ελίσσομαι ανάμεσα στα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα και όπου φύγει φύγει. Το γεγονός πως δεν έχω σαμάρια, βαλίτσες ή οτιδήποτε να προεξέχει είναι ιδιαίτερα βολικό σ’ αυτό το ταξίδι!

Μικρό αξιοσημείωτο γεγονός, το ξεχαρβαλωμένο περιπολικό που σε στενό πλακόστρωτο μας πάει καροτσάκι ρεμβάζοντας με 10 χλμ/ώρα κορνάροντας ‘απειλητικά’ σε όσους έχουν διπλοπαρκάρει, προτού κάνει ακριβώς το ίδιο έξω από ψησταριά και έχοντας πετάξει τον πλαστικό καφέ από το παράθυρο!

Τα αφήνω πίσω μου όλα αυτά, ο κάμπος φαίνεται επιτέλους να τελειώνει και τα βουνά που βλέπω όλο και κοντύτερα είναι ο λόγος που βρέθηκα προς τα εδώ: Η ανάβαση Vermosh, κατά τας γραφάς φοβερή διαδρομή για οδήγηση. Για να δούμε ιδίοις όμμασι.

 

[estebahn]

Προτού το φαινομενικά καλό κομμάτι αρχίσει, για κάποιο λόγο μου έρχονται στο μυαλό συνομήλικες που κακοτριαντάρισαν.



Αφήνω τις κρυάδες και ξεχύνομαι στον SH20, η ανάβαση είναι έπος απλά. Εξαιρετική άσφαλτος (όχι μόνο για ελληνικά δεδομένα), προβλέψιμη χάραξη, η χαρά του παιδιού. Το πρώτο κομμάτι είναι λίγο stop and go, σε φάση φουρκέτα, ανηφορική ευθεία αρκετή για να φτάσεις σχεδόν 200άρα, φρένα, πρώτη, πλάγιασμα και ξανά γέμισμα τις τρεις πρώτες ταχύτητες. Λουνα παρκ!

Επτά χρόνια έχω στην κατοχή μου το 600F, σαν αυτό το κομμάτι δεν το έχω ευχαριστηθεί ποτέ. Πάντοτε θεωρούσα το κύκλωμα ψύξης του CBR ανώτερο του VFR με τα δυο διαμήκη ψυγεία, αφού το VFR στα ανηφορικά αλπικά πάσα ζεσταίνεται πανεύκολα, ενώ από μνήμης το εξακοσάρι παρέμενε καρφωμένο στους 83oC. Ε απλά μάλλον δεν είχε φάει τόσο άνοιγμα όσο σήμερα! Άνευ υπερβολής, οδηγικά και μόνο το Vermosh είναι από τις καλύτερες διαδρομές της Ευρώπης. Τα πάσα σε Αυστρία, Γαλλία, Ιταλία, Ελβετία πάσχουν από την ίδια τους την φήμη: Χιλιάδες μοτοσυκλέτες, αυτοκίνητα και οι δυο χειρότερες πληγές της ανηφόρας: Αυτοκινούμενα και ποδηλάτες. Συν αστυνομία, συν influencers που σταματάνε όπου βρουν για ένα story, ειλικρινά στο Stelvio σιχτίρισα. Εδώ είσαι εσύ και άδειος, φρέσκος δρόμος. Να πάτε!



Προς την κορυφή σε ένα πέταλο πετυχαίνω παρατηρητήριο με καντίνα. Μια παρέα Τσέχων έχει αράξει εκεί, σταματάω για… ενυδάτωση και τα χαζολέμε με τα παιδιά. Αυτό το ιδιαίτερο καλοκαίρι οι κουβέντες μονοπωλούνται από το πόσο εύκολη είναι η διέλευση από τα σύνορα λόγω COVID.



Υπάρχει κάτι σαν γυάλινο μπαλκονάκι/πρόβολος για να χαζέψεις την θέα, διάφορα clubs έχουν αφήσει το logo τους εκεί, δεν είδα κάτι ελληνικό.



Η θέα με κρατάει εκεί για αγνάντι. Ευθεία, όγκοι βράχου τεράστιοι.





Αριστερά, ο ποταμός Cemi χάνεται στα φαράγγια με κάτι σαν συνοριακό σταθμό κάπου εκεί κάτω.



Δεξιά, η πορεία που θα ακολουθήσω, την μαντεύει κανείς ως διαδρομή λόγω του ποταμού ανάμεσα στις βουνοκορφές.





Α και ξέχασα, για να κατέβω ως το ποτάμι με περιμένει αυτό το ποταπό κομματάκι. Γιαμ γιαμ!



Όσο έπινα ένα χυμό και χάζευα τη θέα, μια παρέα από τρια- τέσσερα Goldwing πέρασε με την φορά κίνησης μου. Μην έχοντας ως τώρα άλλες μοτοσυκλέτες για να συνταξιδέψω, ροβολιέμαι να τους προφτάσω στην κατηφόρα.

 

[estebahn]

Μια παρένθεση στο ενδιάμεσο για την μοτοσυκλέτα, για ένα χαρακτηριστικό του CBR που από την πρώτη στιγμή με ξένισε και κοιτώντας πίσω με καθυστέρησε στην πορεία ως αναβάτη: Το κιβώτιο του. Όχι το κιβώτιο καθ’ αυτό που είκοσι χρόνια μετά έχει εξαιρετικά ακριβές κούμπωμα, αλλά η κλιμάκωση του σε συνδυασμό με το μοτέρ που είναι παντρεμένη μαζί:

Ο κινητήρας λοιπόν του 2001 είναι η πρώτη γενιά με ψεκασμό αντί καρμπυρατέρ, και πάραυτα λειτουργεί πολύ καθαρά από το ρελαντί. Ωστόσο, λόγω γεωμετρίας και όπως θα περίμενε κανείς από ένα τετρακύλινδρο που στροφάρει σχεδόν 14αρες, στις χαμηλές στροφές δεν γίνονται και πολλά. Για να ακριβολογεί κανείς, αν μιλάμε για γεμάτη απόδοση, ο κινητήρας πρέπει να λειτουργεί σε πενταψήφιες σαλ.

Ε εδώ έρχεται το μακρύ γρανάζωμα στην κουβέντα. Με την πρώτη να βγάζει ~100, την 2α ~160 και την 3η ~200, καταλαβαίνει κανείς ότι σε κλειστό κομμάτι που η ταχύτητα σε φουρκέτες πέφτει κάτω από τα 50, η δευτέρα πέφτει σίγουρα μακριά, ενώ ακόμη και η πρώτη ίσως είναι εκτός των ιδανικών rpm.

Θετικό αυτό όταν είναι οι πρώτοι σου μήνες με την πρώτη σου ‘μεγάλη’ μοτοσυκλέτα επειδή δεν σε τρομάζει, ανασταλτικό όταν θες να πας σιγά-σιγά κάποια βήματα παρακάτω.

Ένας αντισυμβατικός τρόπος προσέγγισης, είναι να μην τις βλέπεις ως σχέσεις, αλλά ως… riding modes before it was cool με την 5η – 6η να είναι για ρολάρισμα σε εθνικές, την 4η ως το comfort mode που μπορεί να σε πάει παντού, την 3η για σβέλτο επαρχιακό, την 2α για sport mode και την 1η ως βαστάτε-Τούρκοι –τ’-άρματα.

 

[estebahn]

Επιστρέφοντας στα αλβανικά βουνά λοιπόν, εναλλάσσομαι μεταξύ των δύο πρώτων modes στο απολαυστικό κομμάτι της τελευταίας φωτογραφίας. Αν και δεν είμαι τόσο φαν της κατηφόρας, είναι φανταστική διαδρομή. Η μοτοσυκλέτα είναι απείρως πιο ευέλικτη από το VFR στις αλλαγές πορείας και αν και απαιτεί λίγο περισσότερη προσπάθεια για να πλαγιάσει, άπαξ και το κάνει σου δίνει μια αίσθηση σταθερότητας και ακρίβειας. Δεν τρέφω αυταπάτες, είμαι βέβαιος ότι πιο σύγχρονες μοτοσυκλέτες θα είναι ασύγκριτα πιο βελτιωμένες σε σχέση με το δύο δεκαετιών Honda μου, αλλά μου χαρίζει χαμόγελα αυτή η μοτοσυκλέτα εδώ πέρα!

Γρήγορα προφταίνω τα θηριώδη GL1800, αλλά με συνεπαίρνει ο ρυθμός και απλά τα αφήνω πίσω μου, θέλω να απολαύσω αυτό το κομμάτι!

Κινούμαι πλέον παράλληλα με το ποτάμι σε πιο επίπεδο έδαφος, χωμένος μες στο βαθύ φαράγγι. Οι σπασμένοι βράχοι τριγύρω και οι βαθιές χαρακιές στις βουνοκορφές υποδεικνύουν ότι τους χειμώνες ή στο παρελθόν, από εδώ περνούσε μπόλικο νερό.



Ολομόναχος πλέον συνεχίζω το καταπληκτικό κομμάτι κινούμενος πιο γρήγορα απ’ ότι θα έπρεπε, δείχνει να μην έχει τελειωμό!



Αυτό που δείχνει να έχει τελειώσει είναι η ενέργεια από το πρωινό στο ξενοδοχείο, περίπου οκτώ ώρες πριν. Αυτό το μαγαζάκι δείχνει τιμιότατο, ώρα για μαμ!



Ένα πιτσιρίκι με ένα νεροπίστολο τρέχει να φωνάξει την μάνα του όταν με βλέπει να ψάχνω σκιά στο υπόστεγό τους.



Εμφανίζεται μια φιλικότατη Αλβανίδα που με κοιτάζει απορημένα ‘are you only?’. Τι ατακάρα, θα μπορούσε να είναι στο σλόγκαν της εκδρομής!

Μου βάζει το πιο δροσιστικό νερό που υπάρχει και ετοιμάζει ψαράκι από το ποτάμι δίπλα μας μαζί με κάτι εξαιρετικές πατατούλες μούρλια!



Μέχρι να ετοιμαστούν αυτά περιεργάζομαι το χώρο, απέναντι προφανώς το σπίτι της και τριγύρω τα μελίσσια του άντρα της απ’ ότι μου λέει.





Στη σάλα αφιερώσεις από διερχόμενους, μου λέει ότι το περασμένο καλοκαίρι πέρασε και μια παρέα ελλήνων, αλλά είμαστε σπάνιο θέαμα προς τα εκεί.



Γλυκύτατο μέρος, τις αφήνω ότι Lek μου έχουν απομείνει και χορτάτος συνεχίζω με πορεία προς τα σύνορα.

 

[estebahn]

Έχω πραγματικά εντυπωσιαστεί από την όψη των Αλβανικών βουνών, θυμίζουν πολύ περισσότερο απ΄ότι θα περίμενα Βόρεια Ευρώπη, το μέρος στο φόντο θα μπορούσε να είναι το Zweisimmen.



Ακόμη και ο αριθμός χριστιανικών ναών είναι μεγαλύτερος απ’ ότι είχα υπ’ όψιν και με αρχιτεκτονική / ρυθμό μακριά από της ανατολικής εκκλησίας.



Βέβαια μικρές λεπτομέρειες όπως ο εξωτερικός απόπατος σου θυμίζουν ότι εδώ είναι Βαλκάνια!



Ένα τελευταίο βουνό με χωρίζει από το Μαυροβούνιο, αλλά αναμένεται περιπετειώδες στο πέρασμα του: Ήδη από απόσταση με παίρνει μια μυρωδιά καμένου και όσο πλησιάζω οι καπνοί είναι ξεκάθαροι.



Η πυρκαγιά φαίνεται να βρίσκεται ακριβώς στην πορεία μου, όσο πλησιάζω μάλλον πυκνώνει.



Αποφασίζω να συνεχίσω και βλέποντας και κάνοντας. Στο κατηφορικό κομμάτι, μικρές εστίες φωτιάς βρίσκονται εκατέρωθεν του δρόμου. Όχι σε βαθμό που να νιώθεις άμεσα κίνδυνο, αλλά αν εξελιχθεί μάλλον θα κλείσει ο δρόμος. Πυροσβεστική πουθενά, ‘θα είναι καθ’ οδόν’ σκέφτομαι.

Στα σύνορα του τελωνειακού δείχνει να μην του καίγεται καρφάκι για την φωτιά. Όπως και σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, δεν μιλά γρυ Αγγλικά ή κάτι τελοσπάντων και με καθυστερεί αρκετή ώρα αφού δεν μπορεί να βρει τα στοιχεία μου στο σύστημα. Αφού βρε αδερφέ με κατέγραψαν σε χαρτί οι συνάδελφοί σου, τι ψάχνεις στον υπολογιστή;

Με τα πολλά ξεμπερδεύω και βουρ για μια χώρα που στο παρελθόν μου είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις, Μαυροβούνιο!

 

[estebahn]

Και εδώ αναμονές καθώς έχει σκάσει λεωφορείο και τσεκάρουν ένα ένα τα διαβατήρια, σπάνιο για έξοδο από χώρα. Φτάνουν και οι Goldwing και τα ψιλολέμε. Μάλιστα οι συνοριακοί εξαντλούν την αυστηρότητα τους κατσαδιάζοντας τις συνεπιβάτισσες που αναζητούν σκιά στο φυλάκιο!
Κάποια στιγμή ξεμπερδεύω, χωρίς να νοιαστούν καθόλου περί COVID. Θα μου πεις πίσω τους φλέγεται η πλαγιά και δεν νοιάζονται, το PCR μου τους μάρανε;
Αρχική μου ιδέα είναι η εξερεύνηση της κοιλάδας Grebaje που στο ίντερνετ τουλάχιστον δείχνει εξαιρετική. Τα πλάνα μου ανατρέπουν έργα που γίνονται κοντά στις πηγές του Αλί Πασά. Οι εργάτες μου κάνουν νόημα ότι η παράκαμψη πάει σχεδόν μέσα από το ποτάμι. Δυστυχώς το παχύ απάτητο χαλίκι είναι πιο ζόρικο από τον πρωινό χωματόδρομο και μετά από λίγα μέτρα ο πίσω τροχός κολλάει και βυθίζεται. Με κόπο καταφέρνω να το ξεκολλήσω, αλλά αποφασίζω εγκαταλείψω την απόπειρα, καλύτερα να είμαι συνετός με το ότι έχω CBR-F και όχι CRF!
Ένα καρέ για τον ξύλινο μιναρέ που δεν έχω ξαναδεί και επιστρέφω στον κεντρικό δρόμο.

Ο δρόμος είναι ότι πρέπει για σβέλτη οδήγηση, η κατάσταση της ασφάλτου είναι μια χαρά και η κίνηση αραιή. Είναι πάντως εμφανές ότι τα σπίτια, τα χωράφια, ακόμη και τα αυτοκίνητα είναι ένα κλικ πιο περιποιημένα απ’ αυτή τη μεριά των συνόρων.
Από το σπρώξιμο για να ξεκολλήσω την μοτοσυκλέτα έχω καταϊδρώσει και έχει βάλει ζέστη, σταματάω λοιπόν στο χωριουδάκι Murino να βρω ένα νεράκι. Φαίνεται πώς και εδώ τιμούν την μεσημεριανή σιέστα, οπότε δεν υπάρχει ψυχή στο καφενεδάκι. Μπαίνω διστακτικά και βλέπω δυο πιτσιρίκες – ημίθεες να καθαρίζουν φασολάκια. Δείχνουν ξαφνιασμένες, ‘Βόντα;’ τους ζητώ. Η μικρότερη τρέχει του σκοτωμού και ανοίξει την βρύση χαμογελώντας. Δεν θέλω να νομίσουν ότι θα το πάρω δωρεάν, έτσι την σταματώ, παίρνω ένα μπουκάλι από το ψυγείο και αφού δεν καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε σε κάποια γλώσσα τους αφήνω ένα ευρώ και φεύγω.
Περπατάω λίγα μέτρα πιο πολύ για να φωτογραφίσω τα γκραφίτι στα κυριλλικά.

Επιστρέφοντας στην μοτοσυκλέτα, βλέπω ότι οι πιτσιρίκες έχουν βγει στην αυλή και φωτογραφίζονται μπροστά στο CBR χαχανίζοντας για μια πεταλούδα που έχει σφηνώσει στη μάσκα.

Βλέποντας με σαν να ντρέπονται και μαζεύονται. Τους κάνω νόημα ότι δεν με πειράζει να βγάζουν φωτο, λέω μάλιστα στη μεγαλύτερη αν θέλει να καθίσει στη σέλα. Δώστου πόζες για την ξαδέρφη της (την βάφτισα ξαδέρφη την άλλη) και νάζι και τσαχπινιές. Πωωωω ωραία πλάσματα οι ντόπιες!

 

[estebahn]

Παραστρατίζω από τον κεντρικό στην Αντριτσέβιτσα και περιπλανιέμαι σε κάτι μοναχικά δρομάκια μες στο έλατο.



Χωραφάκια σκόρπια και αυτές οι πανέμορφες θημωνιές! Δεν ξέρω από πού μου έχουν κολλήσει, υποπτεύομαι από κάποιο Mega Test του ΜΟΤΟ της περασμένης δεκαετίας, αλλά τις βρίσκω τόσο.. βαλκανικές!



Η χάραξη της ανάβασης είναι μια χαρά, ωστόσο στην περιοχή φαίνεται να υπάρχει έντονη υλοτομία και στις φουρκέτες τα φορτηγά έχουν αφήσει ροδιές λάσπης κατευθυνόμενα σε κάθετους χωματόδρομους.

Σηματοδοτημένα μονοπάτια, επεξήγηση των βουνοκορφών, το μέρος είναι αρκετά προσεγμένο.





Σκασμένος ξανά από την ζέστη σταματάω για καφεδάκι στον αυχένα πιάνοντας το κούτσουρο με την ομπρέλα για τραπέζι μου.



Λειτουργικό σουβενίρ μιας εποχής, τότε που το automotive ήταν κάτι πολύ άλλο το καμιόνι. Πόσα χρόνια δουλειάς να έχει στην πλάτη του!



Η θειά μου φτιάχνει τον καφέ με το μεγαλύτερο ίζημα που έχω πιει ποτέ μου!



Συνειδητοποιώ ότι παραείμαι πολλές ώρες στη σέλα, το δεξί μου χέρι έχει βγάλει κάλους και είμαι ακόμη στη δεύτερη ημέρα. Πέραν τούτου, το προσωπικό τεστ είναι επιτυχές: Είχα περιέργεια για το αν μπορώ να καβαλάω για ώρες το CBR όπως πριν μια πενταετία, έχοντας μάλιστα ξεσυνηθίσει την πιο σπορ θέση οδήγησης σε σχέση με τη Βέφα.

 

[estebahn]

Η κατάβαση προσφέρει θέα σε απόκρημνες πλαγιές: Βράχος, χιόνι και έλατο όλα μαζί. Τι σπουδαία τοπία αυτό το Μαυροβούνιο!





Η άσφαλτος έχει μπαλώματα, αλλά τουλάχιστον οδηγώ στη σκιά, χωμένος μέσα σε τούνελ βλάστησης.



Φτάνω επιτέλους στο ποταμό Τάρα, θα με συντροφεύσει αρκετά αυτό το ποτάμι. Ο δρόμος γίνεται πιο κεντρικός και κάνουν ξανά έργα. Αυτό σημαίνει ότι με στέλνουν από παρακάμψεις, αυτή τη φορά γλιστερή λάσπη αντί για χαλίκι, πολύ off-road έπεσε σήμερα!

Τρομακτικό σημείο ένα θεοσκότεινο τούνελ: Μεσημέρι Ιουλίου, η κόρη του ματιού είναι όσο πιο συνεσταλμένη θα μπορούσε και μπαμ βρίσκεσαι σε τούνελ που δεν βλέπεις την έξοδο και δεν έχει το παραμικρό φωτάκι ή διαγράμμιση. Πανικός για τα πρώτα μέτρα, νιώθεις σαν να οδηγείς με σφαλισμένα τα μάτια, μπρρρρ κακή αίσθηση!

Το Kolasin είναι ο χοντρικός προορισμός μου γι’ απόψε. Είναι χιονοδρομικό κέντρο και φαίνεται να πάσχει από την κακή ανάπτυξη που συνοδεύει συχνά τέτοιους προορισμούς με τερατώδη ξενοδοχεία και wanna-be σαλέ ή εστιατόρια. Ψάχνοντας βενζινάδικο απλά περνάω την πλατεία του. Σκέφτομαι να πάω πρώτα στο δωμάτιο, να ξεφορτώσω και μιας και είναι νωρίς ακόμη, να κάνω το κομμάτι Kolasin – προάστια Podgorica που είναι όμορφο και το βράδυ να επιστρέψω για φαγητό Kolasin.

Γι’ απόψε έχω κλείσει να κοιμηθώ εδώ κοντά, έψαξα να βρω κάτι που να θυμίζει τα μικροσκοπικά, ενός δωματίου σπιτάκια της περιοχής, τα Katun. Στον οικισμό Lipovo, δυο γκαζιές από εδώ, βρίσκεται το κατάλυμα μου. Οι ιδιοκτήτες μου έχουν στείλει κάποιες ασαφείς οδηγίες, αλλά έλα μωρέ, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι, σωστά;

 

[estebahn]

Ψάχνω λοιπόν το Lipovo, αλλά camping πουθενά. Το Τοmtom δεν το έχει καταχωρημένο, το Sygic μου λέει ‘ασε μας κουκλίτσα μου’, το google maps θέλει 3G που δεν υφίσταται, ωραία!

Προχωράω σε δρόμο που δεν υπάρχει στον χάρτη, βλέπω μια ταμπέλα, αλλά camping γιοκ. Συνεχίζω, συνεχίζω, εκτός ασφάλτου πλέον. Με προλαβαίνει ένα Land Rover Defender, είναι η ιδιοκτήτρια που με είδε να έρχομαι. ‘Πεντακόσια μέτρα και έφτασες’ μου λέει σε πολύ καλά αγγλικά. ‘Βγαίνει ο δρόμος;’ την ρωτάω. ‘Follow me’ μου λέει.

Εεεε ναι ο δρόμος δεν έβγαινε! Είναι μια καρφί απότομη κατηφόρα με απάτητο ποταμίσιο χαλίκι. Προσπαθώ διστακτικά να ακολουθήσω τις ροδιές της φρενάροντας ελαφρά. Σε κάποιο σημείο διπλώνει το τιμόνι, πατάω περισσότερο πίσω φρένο με αποτέλεσμα να μουλαρώσει το μοτέρ, νιώθω επιβάτης για κάποια μέτρα και η σαβούρα στο μυαλό μου είναι δεδομένη. ‘Άσε τα φρένα, ΑΣΕ ΤΑ ΦΡΕΝΑ’ μου φωνάζω, όχι μεταφορικά, μου γκαρίζω. Όντως καταφέρνω να επιβληθώ στον εαυτό μου, οι τροχοί ξανακυλάνε και το σώζω, δεν ξέρω σίγουρα πώς, κάπως.

Με την αδρεναλίνη στο κόκκινο, της λέω, αστο τσούπα μου, δεν βγαίνει με αυτή την μοτοσυκλέτα τουλάχιστον. Ξεφορτώνω, βρίσκω λίγα μέτρα για αναστροφή και βάζω στόχο να ξαναφτάσω στην κορυφή.

Ξέρω ότι αν χάσω φόρα ή πρόσφυση δεν θα τα καταφέρω και μάλλον δεν θα μπορέσω να κρατήσω και την μοτοσυκλέτα όρθια, οπότε έχω μία προσπάθεια να το καταφέρω. Τα χρόνια Hill Climb Racing των ημερών του Xperia βγάζουν τα λεφτά τους και με προσεκτική χρήση του βάρους μου και του συμπλέκτη καταφέρνω να αφήσω την μηχανή στην κορυφή της ανηφόρας. Εεεε ρε μπλέξιμο!

Η τύπισσα έχει χλωμιάσει και την βλέπω ότι νιώθει άσχημα, με προσκαλεί να φάμε μαζί δείπνο. Με όσα συνέβησαν, δεν έχω όρεξη για Podgorica ή Kolasin, οπότε δέχομαι την πρόσκληση της. Ώρα να δω το μέρος όμως!

 

[estebahn]

Με υποδέχονται τα πιο χαδιάρικα σκυλιά που έχω δει τελευταία, μάλλον κακοί φύλακες, αλλά εξαιρετική παρέα!



Ο χώρος δείχνει πολύ μερακλίδικος, ξύλινα σπιτάκια παντού, περιποιημένα κήπια, φανταστικά!



Ακριβώς από πίσω κυλάει το ρέμα. Τα νερά του πρασινωπά και με ένα ευχάριστο soundtrack που ούτε ξεκουφαίνει, ούτε σε στέλνει τουαλέτα ανά δεκάλεπτο!



Προς ώρας είμαι ο μόνος επισκέπτης, κάνω ένα ντουζάκι και αράζω σε μια ξαπλώστρα ενώ ο ήλιος χάνεται στην ράχη την ώρα που το πότισμα σχηματίζει αντανακλάσεις παντού. Αυτά είναι!



Το σπιτάκι μου είναι ένα από τα δύο που βρίσκονται αραγμένα στο λόφο, πολύ κοντά στο τι είχα στο μυαλό μου.





Έχει πέσει ο ήλιος πια όταν φτάνει η ιδιοκτήτρια που γνώρισα πριν, μαζί με έναν δίμετρο τύπο και μια άλλη κοπέλα. Μου συστήνονται και γνωριζόμαστε καθώς τους βοηθάω να ετοιμάσουμε το δείπνο.

Πρόκειται για ένα ζευγάρι Ολλανδών που βρέθηκαν να ταξιδεύουν στο Μαυροβούνιο και συμπάθησαν τόσο την χώρα που αποφάσισαν να αγοράσουν γη εδώ και να φτιάξουν το camping που βρίσκομαι σήμερα. Η άλλη κοπέλα είναι η αδερφή της ιδιοκτήτριας η οποία περνά τον μέγιστο χρόνο που της επιτρέπει η τουριστική βίζα εδώ, ούσα κι αυτή ξετρελαμένη με τον τόπο.

Μιλάνε και οι τρεις άψογα Αγγλικά, έχουν άπειρη ενέργεια και μου είναι πολύ ευχάριστη παρέα μετά από δύο μέρες που έχω περάσει μόνο με σπαστές εκφράσεις και στοιχειώδη επικοινωνία.

 

[estebahn]

Καθώς τρώμε μου λένε λεπτομέρειες της ιστορίας τους, για το πώς κατασκεύασαν με τα χέρια τους όόόλες της ξύλινες κατασκευές, για τους -20oC του χειμώνα, για το ότι είναι το πρώτο καλοκαίρι λειτουργίας τους, για την ζωή τους πριν έρθουν στο Μαυροβούνιο, για τις δυσκολίες αποδοχής τους από τους ντόπιους και την γραφειοκρατία και τη διαφθορά.

Όσο συζητάμε μάλιστα, το τηλέφωνο του ψηλού χτυπάει και προς έκπληξή μου απαντάει στα σέρβικα. Εν τέλει είναι η αστυνομία και τον ενημερώνουν ότι έγινε καταγγελία ότι ο ίδιος έβαλε φωτιά σε ένα βουνό πενήντα χιλιόμετρα από εδώ. Με ενημερώνει ότι είναι καθημερινό φαινόμενο αυτό, να τον διαβάλλουν και να τον κατηγορούν για ότι συμβαίνει στην περιοχή. Αναφέροντας του την φωτιάς τα σύνορα και το ότι δεν νοιάστηκε κανείς, μου εξηγεί ότι πρόκειται για εμπρησμούς με σκοπό όχι την οικοπεδοποίηση, αλλά την βελτίωση της συγκομιδής μανιταριών το επόμενο Φθινόπωρο. Κουλό;

Με το πίρι πιρι, τις ιστορίες και τα γέλια έχουμε κατεβάσει τρια μεγάλα μπουκάλια μπύρα που με κερνάνε αδιάκοπα από κάτι διαφανή πλαστικά μπουκάλια 1.5 λίτρου, σαν αυτά της Κόκα-κόλα. Έχει πάει αργά όταν το σχολάμε μιας και τα παιδιά έχουν πρωινό ξύπνημα για να συναντήσουν κάποιον διεκπεραιωτή στην πρωτεύουσα για κάτι έγγραφα.

Απρόσμενη συνάντηση, πολύ ευχαρίστηση έκπληξη και μια κοινωνική βραδιά υπέροχη! Αράζω λίγο στο δωματιάκι μου, τι ευχάριστος χώρος. Αναλογίζομαι το ξενοδοχείο στην Αλβανία απ’ όπου έφυγα το πρωί, απίστευτο, νιώθω λες και έχουν περάσει μέρες!



Με τα πόδια στα κάγκελα απολαμβάνω το βραδινό αεράκι στο μπαλκόνι, το ποτάμι κυλάει στο βάθος και πέραν τούτου τίποτε.

Με 30 δευτερόλεπτα έκθεση η κάμερα πασχίζει να καταγράψει τον βράχο, σκοτάδι, γύρω μου σκοτάδι!



Κάποια στιγμή σκαρφαλώνω την σκαλίτσα και την πέφτω για ύπνο στο παταράκι. Άντε καληνύχτα!

 

[estebahn]

Ημέρα 3η, 09/07/21
Lipovo (MNE)- Tara Bridge (MNE) - Pluzine (MNE) – Trebinje (BIH) – Kravica (BIH) – Medugorje (BIH), 417km




Λατρεύω το συναίσθημα του να ξυπνάς σ’ ένα νέο τόπο και με μια γεμάτη ημέρα να σε περιμένει να την χαρείς! Το όμορφο συναίσθημα εντείνεται όταν με το που ανοίγεις τα μάτια σε περιμένει αυτή η όμορφη εικόνα.



Και με τις βουνάρες του Μαυροβουνίου να ξετυλίγονται μπροστά σου, άλλο πράγμα!



Το κρεβάτι σύριζα στην οροφή μπορεί να σήμαινε ότι όλη νύχτα η ζέστη με ταλαιπώρησε, αλλά ποιός τα μετράει αυτά! Κεντέρειο σπριντ 200 μέτρα ως τα ουρητήρια και τρία λίτρα ελαφρύτερος απολαμβάνω πια το καφεδάκι μου περιμένοντας την χθεσινοβραδινή παρέα να μαζευτεί.



Νέα φιγούρα ένας τρελάρας Γερμανός που έχει παρκάρει το van του όλο το καλοκαίρι στο camp και αντί πληρωμής κάνει ξυλοκατασκευές για τους ιδιοκτήτες. Πέρασε το προηγούμενο βράδυ στην απέναντι βουνοκορφή με το mountain bike του, άνευ υπνόσακου. Υπόθερμο τον κόβω.

Η κουβεντούλα είναι πολύ ευχάριστη, αλλά με περιμένει δρόμος και σήμερα, οπότε ώρα να πηγαίνω. Ο ιδιοκτήτης προσφέρεται να με πετάξει ως το CBR με το Defender του ‘in order not to carry all your belongings uphill’. Δεν ξέρω τι περίμενε, αλλά έκπληκτος αρθρώνει ένα ‘oh you travel damn light!’ όταν βλέπει μόνο ένα σάκο και το tankbag. Τον ευχαριστώ για την εξαιρετική φιλοξενία και παίρνω δρόμο σε πανέμορφη δασική διαδρομή.



Κινούμαι παράλληλα με τον ποταμό Tara, με μια άλλη μοτοσυκλέτα θα άξιζε να περιπλανηθώ στο Biogradska Gora, αλλά δεν μπορώ να πω ότι η παρούσα βόλτα με χαλάει στο ελαχιστότατο.





Ιδιαίτερα τα δέντρα εκατέρωθεν με ασυνήθιστα μεγάλο ύψος και σχεδόν καθόλου φύλλωμα χαμηλά, CBR for scale.



Προσπαθώ από απόσταση να δώσω μια τάξη μεγέθους του ύψους τους. Είναι δεδομένο πια, όποτε βλέπω κάτι αντίστοιχο, απλά θα σκέφτομαι τις περιγραφές του φίλου Γιώργη για τα Φουρνά και είναι επίσης δεδομένο ότι αιωνίως θα αναβάλλω το πέρασμα από εκεί, πάει μια δεκαετία που όλο μετατίθεται.

 

[estebahn]

Η διαδρομή συνεχίζεται ορεινή και σβέλτη με τούνελ που είναι απλά λαξευμένος βράχος, χωρίς μπετόν και λοιπά.. περιττά!



Εξαιρετικό σκηνικό με τον Tara να περνάει ακριβώς από κάτω με ένα σμαραγδένιο χρώμα. Τι μέρη!



Οδηγικά είναι επίσης ενδιαφέρων δρόμος, αλλά το τοπίο όλο σε αναγκάζει σε στάσεις. Τι βράχος! Παιχνιδάκι δείχνει το Honda στη ρίζα του.



Κάπου μακριά μια σιλουέτα κάπως οικεία, η γέφυρα του ποταμού Tara!



Είμαι αρκετά μακριά, αλλά είναι διαρκώς ορατή. Και πώς να μην είναι με 365 μέτρα μήκος και 172 μέτρα απόσταση από την κοίτη.



Όταν ακόμη είχα το CBF250 ως μοναδικό μου όχημα, κάποια φωτογραφία της γέφυρας αυτή σ’ ένα καλοκαιρινό ΜΟΤΟ ενέξαπτε την ταξιδιωτική μου όρεξη, τότε μάλλον θα ‘ξερα το Μαυροβούνιο μόνο από την Eurovision.



Και κάποια χρόνια αργότερα, ένα ενσταντανέ από αυτή την γωνία ακριβώς με δυο χαμογελαστούς ανθρώπους και την ίδια ακριβώς μοτοσυκλέτα θα στόλιζε ένα τραπεζάκι σαλονιού για δυο-τρεις χειμώνες.



Αλλά σε μια άλλη ζωή όλα αυτά. Δεν μου κάνει κέφι αυτή τη φορά να χαζέψω τόσο στη γέφυρα, παίρνω την ανηφόρα για Zabjak, για πρώτη φορά ακολουθώντας διαδρομή που έχω κάνει στο παρελθόν. Τότε, το μακρινό 2016 έκανα το κομμάτι αυτό με αντίθετη φορά και θες η διαρκής κατηφόρα, θες το δικάβαλο, θες η απειρία του πρώτου ταξιδιού, θυμάμαι να μου έχουν κοπεί οι καρποί στο τέρμα του. Σήμερα, με όλους αυτούς τους παράγοντες ανεστραμμένους, μπορώ να πω ότι είναι ένα διασκεδαστικότατο κομμάτι δρόμου όπου μπορείς να ευχαριστηθείς γενναία ανοίγματα του γκαζιού. Πώς αλλάζουν οι εμπειρίες όμως ε; Πώς θα ήταν εδώ με το Aprilia RS660; Με βασανίζει πολλές στιγμές αυτό το ερώτημα!

 

[estebahn]

Όμορφο κτίσμα στο διάσελο της κορυφής, φυσάει ένας αέρας που κάνει τα θερισμένα χωράφια να σχηματίζουν δίνες.







Θυμάμαι από την περασμένη φορά μια μικρή λιμνούλα και όσο και να την αναζητά το μάτι, μόνο ατελείωτα σπιτάκια για σκι απαντάω. Είναι πραγματικά πολλές δεκάδες από δαύτα, τον χειμώνα πρέπει να είναι εξαιρετικά δημοφιλές το μέρος.

Βρίσκω έναν ξενώνα με πολύ όμορφα ξύλινα τραπεζάκια και κάθομαι για πρωινό και για αναζήτηση καταλύματος γι’ απόψε. Τα τελευταία χρόνια με την πτώση του κόστους των mobile data είμαστε εύκολα online διαρκώς και η αναζήτηση μιας πληροφορίας, του χάρτη ή το σκότωμα μιας αναμονής χαζεύοντας στα social είναι πια… κοινωνικά αγαθά σχεδόν. Τριγυρνώντας σε χώρες άνευ roaming αναγκάζεσαι ν’ αναζητάς μέρη με WiFi και το κυριότερο δεν είσαι σε θέση να επικοινωνήσεις ανά πάσα στιγμή. Νιώθω πώς δεν μ’ ενόχλησε ιδιαίτερα το τελευταίο!



Μια ομελέτα, μια κράτηση και ένα εσπρεσάκι μετά, καβαλάω και σύντομα βρίσκομαι σε σταυροδρόμι ξεμακραίνοντας από την παλιά διαδρομή μου.

Αιτία; Όχι το παρατημένο ξενοδοχείο για σκιερς…



…αλλά το Εθνικό Πάρκο Durmitor δίπλα του!



Βουνάρες, here I come!

 

[estebahn]

To mustang και τα mustangs (άγρια άλογα), οποία σύμπτωσις να συμπέσουν αυτά τα δύο στο ίδιο καρέ!



Αν και η ελβετική φύση κάνει τα πάντα για να αναισθητοποιήσει το μάτι σου σε οτιδήποτε πλην των Άλπεων, το Πάρκο αυτό είναι όσο όμορφο όσο έχετε ακούσει. Τα χρώματα, οι όγκοι, η επιβλητικότητα, πανέμορφα.



Θες απλά να σβήνεις το μοτέρ και να αφουγκράζεσαι τα κουδούνια των προβάτων κάπου αδιάλειπτα μακριά σου.





Όγκοι, όγκοι και πάλι όγκοι!

Βλάστηση χαμηλή λόγω υψομέτρου και ταχύτητες επίσης χαμηλές λόγω δρόμου.



Κάτι λιμνούλες εδώ και εκεί από το λιώσιμο του χιονιού λογικά.



Χιόνι που δεν έχει χαθεί εντελώς, ακόμη και Ιούλη. Δείτε τον δρόμο που φαντάζει σοκάκι για κλίμακα, τα μεγέθη είναι εντυπωσιακά.