Το δικό μου πρόγραμμα όμως έχει συνέχιση του ταξιδιού, με τελευταίο σταθμό για την Βοσνία το Visegrad. Ως εκεί πάει κανείς από την πιο εύκολη διαδρομή Μ19.3, ωστόσο στο χάρτη βλέπω και την πιο στριφογυριστή R448, οπότε δεν τίθεται καν δίλημμα.
Χώνομαι σε μια πανέμορφη διαδρομή μες στο έλατο, μικρά χωριουδάκια, ερημιά. Ο δρόμος είναι πολύ κατσαρός, νιώθω συνεχώς να πηγαίνω πάνω-κάτω σαν να μην έχει αποσβέσεις το μηχανάκι. Κάποια κίτρινα φυτά προσθέτουν χρώμα στο τοπίο, μιλάμε πλαγιές ολόκληρες γεμάτες από δαύτα.
Και ξαφνικά, χωρίς κάποια προειδοποίηση, μετά τη Hrenovica η άσφαλτος τελειώνει.
Σιγά το περίεργο θα έλεγε κανείς, συνεχίζουμε στο χωματόδρομο. Αλλά ο χωματόδρομος δείχνει να μην τελειώνει και να γίνεται όλο και πιο δύσβατος. Αναρωτιέμαι αν έχω κάνει λάθος, σε μια διασταύρωση συνειδητοποιώ ότι το τούνελ που βλέπω είναι πρώην σιδηροδρομικό που έχουν αφαιρέσει τις ράγες! Επιμένω λιγάκι στην περίπτωση που σε 500 μέτρα υπάρχει άσφαλτος, αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, ίσα ίσα που οι κλίσεις αυξάνονται.
Κάποια στιγμή το παίρνω απόφαση, δεν αξίζει το ρίσκο, αναστροφή και επιστροφή στον κυρίως δρόμο που μου πρότεινε το maps. Ταξιδεύοντας δεν το πρόσεξα, αλλά θα έπρεπε να είχα στρίψει δεξιά πριν την Hrenovica και ίσως έβγαινα από άσφαλτο στον προορισμό μου. Τι να κάνουμε, εν γνώσει μου πήγα με ακατάλληλη μοτοσυκλέτα!
Πίσω ολοταχώς λοιπόν που έλεγε και η καρικατούρα. Δεν ξέρω αν φταίει ο πόλεμος, αλλά από το σιδηροδρομικό δίκτυο λείπουν οι γέφυρες, σταματάω για να απαθανατίσω ότι απομένει από μια.
Ένας αγχωμένος παππούλης έρχεται προς το μέρος μου όσο φωτογραφίζω, μου δίνει το κινητό του και ένα σημείωμα σε κυριλλικό. Δεν τον καταλαβαίνω, αλλά επιμένει, πρόκειται για τον κωδικό για να ξεκλειδώσει το κινητό του και θέλει να το πληκτρολογήσω. Δείχνει απαρηγόρητος, όσο και να προσπαθώ ο κωδικός δεν δουλεύει, προσπαθώ να του δώσω να καταλάβει ότι μπορεί να καλέσει από το δικό μου κινητό αν χρειάζεται κάποιον, άκρη δεν βγήκε ποτέ!
Ξανά λοιπόν στον κυρίως άξονα που κινείται σε μια εναλλαγή γυμνών οροπεδίων και πυκνό ελατόδασων. Η διαδρομή σου κρατάει το ενδιαφέρον, αρκετές φορές οι διερχόμενοι με σώζουν από αστυνομικά μπλόκα παίζοντας μου φώτα. Σε ένα βέβαια, ο αστυνομικός κοιμάται στο περιπολικό με το κεφάλι του να χάσκει έξω από το παράθυρο. Λατρεύω να βρίσκομαι στα βαλκάνια!