Και τώρα τι; Επιστροφή πίσω να βρω τους άλλους; Να τολμήσω να πάω μόνος παρακάτω; Γαμώτ, κάθε πότε πια έρχομαι εδώ πάνω, θα πάω μπροστά (με κίτρινο) να δω πως θα φτάσω το μονοπάτι που ανεβαίνει από τη Νίδα (με καφέ).
Τελικά τα κατάφερα, με σχετικά μικρή δυσκολία.
Το μονοπάτι από Νίδα μέχρι εδώ φανερό, ελίσσεται ομαλά όσο φτάνει το μάτι μέσα από τη ρεματιά. Από εδώ όμως και ψηλότερα δείχνει να χάνεται. Παλιά ήταν ένα από τα κύρια μονοπάτια ανάβασης του Ψηλορείτη (μέχρι που φτιάχτηκε από τα Λιβάδια η στράτα). Τώρα έχει αρκετά λιγότερους επισκέπτες, και το μονοπάτι είναι έντονα πετρώδες. Αποτέλεσμα; Αρκετά δύσκολο να το διακρίνεις στο τοπίο. Άσε που, θαρρώ πως, ποτέ δεν είχε κατασκευαστεί με συνειδητή ανθρώπινη παρέμβαση, απλά δημιουργήθηκε από τα πατήματα χιλιάδων ανθρώπων και ζώων στο πέρασμα του χρόνου.
Ο χρόνος όμως περνάει, και πλέον φοβάμαι πως έτσι και αργήσω κι άλλο, ο άσπονδος φίλος μου @
yns θα πείσει τους άλλους να με εγκαταλείψουν εδώ πάνω να με φάνε τα όρνεα. Επιστροφή λοιπόν από τον ίδιο περίπου δρόμο μέχρι να τους βρω αραγμένους να τρώνε σε ένα οροπέδιο.
(Τους βρήκα, αφού χρειάστηκε να ψάξω λίγο στην περιοχή και αφού έπαθα έναν στιγμιαίο πανικό πως τελικά ΟΝΤΩΣ με εγκαταλείψανε! )
Τέλος καλό, όλα καλά, άντε, καλή μας όρεξη.
)
