Αναζητώντας τα όρια μου στα χωριά της Αργιθέας με το Himalayan
- Thread starter R.E.H
- Ημερομηνία δημιουργίας
Πέρασα σε άλλο επίπεδοΚάτι έλεγες για 12ωρα στη σέλα πράγμα που μάλλον δεν ισχύει μετά από αυτή τη βόλτα...
Χαρά στο κουράγιο σου...
Θύμισε μου πως το λένε το άλατι που με φίλεψες ;δυνατος παιχτης!
κολλησες καλα ενσημα μ αυτη τη βολτα
Εν το μεταξύ ο Μητσάρας έχει απο τα πιο καταπληκτικά γκαράζ - man caves που έχω δεί
7:25 το πρωί με 03:18 της επόμενης.Πέρασα σε άλλο επίπεδο
Συμφωνα με τον Γούγλη 15 ώρες και 5 λεπτά οδήγηση σε σύνολο σχεδόν 20 ωρών ταξιδιού ....
καλά τα πήγαμε ...
George_M.
..ο Βαρθολομαίος..!
Σαρωσες!!! Ωραίος.
04:30 χτύπαει το ξυπνητήρι, με λιγότερες από 5 ώρες ύπνο το κλείνω, σηκώνομαι και σέρνομαι προς την κουζίνα για να φτιάξω καφέ.
Τις τελευταίες 2 εβδομάδες σχεδίαζα μια βόλτα στην κεντρική Ελλάδα.
Και η ώρα για να την πραγματοποιήσω είχε έρθει.
Φτιάχνω καφέ, φρυγανίζω 2 φέτες ψωμί, βάζω ταχίνι και μέλι και κάθομαι στο τραπέζι, μετά την πρώτη γουλιά καφέ το μάτι άρχισε να ανοίγει και διάφορες σκέψεις άρχισαν να περνάνε από μπροστά μου, όλοι κοιμούνται στο σπίτι εκτός απο το σκύλο που με κοιτάει λές και έχει καταλάβει ότι θα την κάνω πάλι και αναρωτιέται αν θα τον βγάλω βόλτα η όχι ....
Δεν είχα κάνει πολλές ετοιμασίες, δεν χρειάζονταν το βράδυ θα ήμουν πάλι πίσω.
Χαζεύω λίγο στο ιντερνετ προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά ...
Πάντα μέχρι να ξεκινήσω αγχώνομαι και αυτή την φορά δεν αποτελεί εξαίρεση ...
Τελειώνω το πρωινό μου και πίνω τις τελευταίες γουλιές από τον καφέ μου...
Έχω ξυπνήσει πλέoν για τα καλά, η καφείνη έχει κάνει καλά την δουλειά της.
Κοιτάω κάποια από τα πράγματα που είναι αραδιασμένα στο τραπέζι από το προηγούμενο βράδυ συγκεντρώνω και τα υπόλοιπα που θα έπαιρνα μαζί μου, δέν είναι και πολλά.
Από τότε που πήρα το Himalayan με τις μεταλλικές βαλίτσες δεν με ανησυχεί το τι πράγματα έχω να πάρω μαζί μου, ούτε τι καιρό θα συναντήσω ...
Βέβαια η καλή μου μου είχε ετοιμάσει ένα γεύμα να πάρω μαζί μου, κεφτεδάκια, παξιμάδια, ντοματούλα κτλ, φορτώνω τα πάντα στις βαλίτσες, φαγητά, καφέδες, νερό, φρούτα, φαρμακείο, πυροσβεστήρα, κάμερα, μπαταρίες κτλ.
Ντύνομαι πρόχειρα και βγάζω βόλτα τα σκυλιά ...
Η ώρα έχει παει 06:30, πότε πέρασαν 2 ώρες αναρωτιέμαι, ούτε κάν το κατάλαβα, ευτυχώς που δεν έχω ραντεβού με κανέναν (ένα από τα λίγα καλά του να ταξιδεύεις μόνος σου) ...
Το περπάτημα με ξύπνησε ακόμα περισσότερο ...
Επιστρέφω, ντύνομαι χαιρετώ με ένα φιλί την σύζυγο, φορτώνω τις βαλίτσες στο Himalayan, καβαλάω, πατάω μίζα, η ώρα είναι 07:20, πέρασαν σχεδόν 3 ώρες από την ώρα που χτύπησε το ξυπνητήρι.
Ξεκινάω και νιώθω κάποιες σταγόνες να με χτυπούν στο πρόσωπο, ποίος πλένει το μπαλκόνι τέτοια ώρα σκέφτομαι ...
Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα και άλλες σταγόνες, ο καιρός είναι φορτωμένος, ωραία θα ταξιδέψουμε με δροσιά σκέφτομαι.
Το Himalayan είναι άδειο, σταματάω να το γεμίσω στην BP που είναι στον Κηφισό στο ρεύμα προς Λαμία ...
Μέχρι στιγμής ενώ ο καιρός είναι φορτωμένος, ψίλο ψιχαλίζει αλλά δεν δείχνει ότι θα βρέξει ακόμα ...
Γεμίζω καύσιμα, μηδενίζω κοντέρ, έκανα και έναν έλεγχο σε λάδια και πίεση ελαστικών, αντάλλαξα και μερικά μηνύματα με φίλους που ταξιδεύουν και αυτοί και ξεκινώ.
Στο πάρκινγκ μετά την έξοδο της Μαλακάσας σταματώ και φοράω τα αδιάβροχα, έχει αρχίσει να ψιλοβρέχει ...
Φτάνω στα διόδια, βγάλε γάντια ξεκούμπωσε το αδιάβροχο, ψάξε για το πορτοφόλι στην τσέπη του μπουφάν, πλήρωσε και ακολούθα την ίδια διαδικασία ανάποδα ...
Συνεχίζω με ένα ελαφρύ ψιλόβροχο.
Λίγο πριν φτάσω στην Θήβα θυμήθηκα ότι δεν είχα ξεκινήσει το καταγραφικό στην εφαρμογή του gps του κινητού, στάση στο πρώτο πάρκινγκ.
Φευγαλέες σκέψεις περνούν για το άν θα έπρεπε να συνεχίσω το αρχικό πλάνο ή να στρίψω και να συναντηθώ με κάτι φίλους που θα βρίσκονται πέριξ της λίμνης του Μόρνου ...
Συνεχίζω λέω, η ταχύτητα σταθερά στα 120χλμ κόβω μόνο για τα διόδια...
Κάθε φορά που πλησιάζω λεωφορείο η νταλίκα για να την περάσω, αρχίζει το Himalayan να κουνάει, μόλις τα περνάω σταματάει ...
Στο επόμενο σφίγγω το ρεζερβουάρ με τα πόδια χαλαρώνω τα χέρια, ίσα ίσα που ακουμπώ το τιμόνι, το μηχανάκι αρχίζει πάλι να χορεύει, μόλις τα προσπερνώ σταματάει, με προβληματίζει θα πρέπει να το ψάξω κάποια στιγμή με τις αναρτήσεις σκέφτομαι και συνεχίζω ...
Το Himalayan δεν δείχνει να διαμαρτύρεται 120 χλμ σταθερά στις 5.500 στροφές και έχουμε άλλες 1500 μέχρι τον κόφτη.
Δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση, στις στροφές της Υλικής με προσπερνούν δύο μηχανές μου ανάβουν τα αλαρμ για να με χαιρετίσουν, τους παίζω τα φώτα.
Το Himalayn εκεί καρφωμένο στα 120 χωρίς να διαμαρτύρεται, (τελικά οι μετατροπές έπιασαν τόπο)
Η βροχή έχει σταματήσει, αλλά μια δροσιά την έχει ακόμα, η οδήγηση με το Himalayan στην εθνική θέλει προσοχή και προγραμματισμό ειδικά στις προσπεράσεις...
Μερικές φορές αναγκάζομαι να κόψω για να περάσει το όχημα που έρχεται με αρκετά περισσότερα και μετά να βγώ για προσπέραση, αυτές είναι οι περιπτώσεις που θα ήθελα λίγο παραπάνω γκάζι ...
Προσπερνώ και το πρώτο μπλόκο, κάποιοι γρήγοροι οδηγοί αυτοκινήτων είναι στην άκρη και ακούνε την λυπητερή, ο αστυνομικός με σημαδεύει με το ραντάρ, περνώντας δίπλα του σηκώνω το χέρι και τον χαιρετώ.
Εχει και τα καλά του το να μήν μπορείς να πας πιο γρήγορα απο τα όρια ...
Λιγο πρίν την Λαμία και αφού έχω περάσει και το δεύτερο μπλόκο της αστυνομίας, σταματώ, πίνω λίγο νερό, τρώω ένα τόστ, ρίχνω και μια ματιά στα λάδια, δεν δείχνει να έχει κάψει τίποτα, μια ανησυχία την είχα γιατί το δούλευα ψηλά για σχεδόν δύο ώρες....
Βγαίνω στην έξοδο για την Λαμία και σταματώ για ανεφοδιασμό του Himalayan αυτή την φορά, στα 120 καίει 5.5 λίτρα ανα 100χλμ, αυτό σου δίνει μια αυτονομία γύρω στα 280 χλμ μέχρι να στεγνώσει.
Τις τελευταίες 2 εβδομάδες σχεδίαζα μια βόλτα στην κεντρική Ελλάδα.
Και η ώρα για να την πραγματοποιήσω είχε έρθει.
Φτιάχνω καφέ, φρυγανίζω 2 φέτες ψωμί, βάζω ταχίνι και μέλι και κάθομαι στο τραπέζι, μετά την πρώτη γουλιά καφέ το μάτι άρχισε να ανοίγει και διάφορες σκέψεις άρχισαν να περνάνε από μπροστά μου, όλοι κοιμούνται στο σπίτι εκτός απο το σκύλο που με κοιτάει λές και έχει καταλάβει ότι θα την κάνω πάλι και αναρωτιέται αν θα τον βγάλω βόλτα η όχι ....
Δεν είχα κάνει πολλές ετοιμασίες, δεν χρειάζονταν το βράδυ θα ήμουν πάλι πίσω.
Χαζεύω λίγο στο ιντερνετ προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά ...
Πάντα μέχρι να ξεκινήσω αγχώνομαι και αυτή την φορά δεν αποτελεί εξαίρεση ...
Τελειώνω το πρωινό μου και πίνω τις τελευταίες γουλιές από τον καφέ μου...
Έχω ξυπνήσει πλέoν για τα καλά, η καφείνη έχει κάνει καλά την δουλειά της.
Κοιτάω κάποια από τα πράγματα που είναι αραδιασμένα στο τραπέζι από το προηγούμενο βράδυ συγκεντρώνω και τα υπόλοιπα που θα έπαιρνα μαζί μου, δέν είναι και πολλά.
Από τότε που πήρα το Himalayan με τις μεταλλικές βαλίτσες δεν με ανησυχεί το τι πράγματα έχω να πάρω μαζί μου, ούτε τι καιρό θα συναντήσω ...
Βέβαια η καλή μου μου είχε ετοιμάσει ένα γεύμα να πάρω μαζί μου, κεφτεδάκια, παξιμάδια, ντοματούλα κτλ, φορτώνω τα πάντα στις βαλίτσες, φαγητά, καφέδες, νερό, φρούτα, φαρμακείο, πυροσβεστήρα, κάμερα, μπαταρίες κτλ.
Ντύνομαι πρόχειρα και βγάζω βόλτα τα σκυλιά ...
Η ώρα έχει παει 06:30, πότε πέρασαν 2 ώρες αναρωτιέμαι, ούτε κάν το κατάλαβα, ευτυχώς που δεν έχω ραντεβού με κανέναν (ένα από τα λίγα καλά του να ταξιδεύεις μόνος σου) ...
Το περπάτημα με ξύπνησε ακόμα περισσότερο ...
Επιστρέφω, ντύνομαι χαιρετώ με ένα φιλί την σύζυγο, φορτώνω τις βαλίτσες στο Himalayan, καβαλάω, πατάω μίζα, η ώρα είναι 07:20, πέρασαν σχεδόν 3 ώρες από την ώρα που χτύπησε το ξυπνητήρι.
Ξεκινάω και νιώθω κάποιες σταγόνες να με χτυπούν στο πρόσωπο, ποίος πλένει το μπαλκόνι τέτοια ώρα σκέφτομαι ...
Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα και άλλες σταγόνες, ο καιρός είναι φορτωμένος, ωραία θα ταξιδέψουμε με δροσιά σκέφτομαι.
Το Himalayan είναι άδειο, σταματάω να το γεμίσω στην BP που είναι στον Κηφισό στο ρεύμα προς Λαμία ...
Μέχρι στιγμής ενώ ο καιρός είναι φορτωμένος, ψίλο ψιχαλίζει αλλά δεν δείχνει ότι θα βρέξει ακόμα ...
Γεμίζω καύσιμα, μηδενίζω κοντέρ, έκανα και έναν έλεγχο σε λάδια και πίεση ελαστικών, αντάλλαξα και μερικά μηνύματα με φίλους που ταξιδεύουν και αυτοί και ξεκινώ.
Στο πάρκινγκ μετά την έξοδο της Μαλακάσας σταματώ και φοράω τα αδιάβροχα, έχει αρχίσει να ψιλοβρέχει ...
Φτάνω στα διόδια, βγάλε γάντια ξεκούμπωσε το αδιάβροχο, ψάξε για το πορτοφόλι στην τσέπη του μπουφάν, πλήρωσε και ακολούθα την ίδια διαδικασία ανάποδα ...
Συνεχίζω με ένα ελαφρύ ψιλόβροχο.
Λίγο πριν φτάσω στην Θήβα θυμήθηκα ότι δεν είχα ξεκινήσει το καταγραφικό στην εφαρμογή του gps του κινητού, στάση στο πρώτο πάρκινγκ.
Φευγαλέες σκέψεις περνούν για το άν θα έπρεπε να συνεχίσω το αρχικό πλάνο ή να στρίψω και να συναντηθώ με κάτι φίλους που θα βρίσκονται πέριξ της λίμνης του Μόρνου ...
Συνεχίζω λέω, η ταχύτητα σταθερά στα 120χλμ κόβω μόνο για τα διόδια...
Κάθε φορά που πλησιάζω λεωφορείο η νταλίκα για να την περάσω, αρχίζει το Himalayan να κουνάει, μόλις τα περνάω σταματάει ...
Στο επόμενο σφίγγω το ρεζερβουάρ με τα πόδια χαλαρώνω τα χέρια, ίσα ίσα που ακουμπώ το τιμόνι, το μηχανάκι αρχίζει πάλι να χορεύει, μόλις τα προσπερνώ σταματάει, με προβληματίζει θα πρέπει να το ψάξω κάποια στιγμή με τις αναρτήσεις σκέφτομαι και συνεχίζω ...
Το Himalayan δεν δείχνει να διαμαρτύρεται 120 χλμ σταθερά στις 5.500 στροφές και έχουμε άλλες 1500 μέχρι τον κόφτη.
Δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση, στις στροφές της Υλικής με προσπερνούν δύο μηχανές μου ανάβουν τα αλαρμ για να με χαιρετίσουν, τους παίζω τα φώτα.
Το Himalayn εκεί καρφωμένο στα 120 χωρίς να διαμαρτύρεται, (τελικά οι μετατροπές έπιασαν τόπο)
Η βροχή έχει σταματήσει, αλλά μια δροσιά την έχει ακόμα, η οδήγηση με το Himalayan στην εθνική θέλει προσοχή και προγραμματισμό ειδικά στις προσπεράσεις...
Μερικές φορές αναγκάζομαι να κόψω για να περάσει το όχημα που έρχεται με αρκετά περισσότερα και μετά να βγώ για προσπέραση, αυτές είναι οι περιπτώσεις που θα ήθελα λίγο παραπάνω γκάζι ...
Προσπερνώ και το πρώτο μπλόκο, κάποιοι γρήγοροι οδηγοί αυτοκινήτων είναι στην άκρη και ακούνε την λυπητερή, ο αστυνομικός με σημαδεύει με το ραντάρ, περνώντας δίπλα του σηκώνω το χέρι και τον χαιρετώ.
Εχει και τα καλά του το να μήν μπορείς να πας πιο γρήγορα απο τα όρια ...
Λιγο πρίν την Λαμία και αφού έχω περάσει και το δεύτερο μπλόκο της αστυνομίας, σταματώ, πίνω λίγο νερό, τρώω ένα τόστ, ρίχνω και μια ματιά στα λάδια, δεν δείχνει να έχει κάψει τίποτα, μια ανησυχία την είχα γιατί το δούλευα ψηλά για σχεδόν δύο ώρες....
Βγαίνω στην έξοδο για την Λαμία και σταματώ για ανεφοδιασμό του Himalayan αυτή την φορά, στα 120 καίει 5.5 λίτρα ανα 100χλμ, αυτό σου δίνει μια αυτονομία γύρω στα 280 χλμ μέχρι να στεγνώσει.
Συνεχίζω πρός Καρδίτσα, περνάω τις στροφές του Δομοκού, ο καιρός έχει ανοίξει, δεν υπάρχει ίχνος από σύννεφο, σταματώ σε πάρκιγκ και βγάζω τα αδιάβροχα.
Φτάνοντας στην Καρδίτσα είναι εμφανείς οι καταστροφές που προκλήθηκαν απο τον Ιανό.
Συνεχίζω χωρίς να σταματήσω προς το Μουζάκι...
Φτάνοντας στο Μουζάκι στέλνω μήνυμα στο Θανάση ότι θα αργήσω γιατί σκόπευα να κάνω μια βόλτα απο τα χωριά της Αργιθέας και μετά να γυρίσω και να περάσω από την Ελάτη για να τον δώ ...
Βλέπω το κέντρο υγείας που παρέσυρε ο ποταμός μετά τις βρόχες που προκάλεσε ο Ιανός ...
Μηχανήματα εργάζονται μέσα στην κοίτη του ποταμού ...
Ξεκινώ για την Αργιθέα είναι 12:30 περίπου, πρίν βγώ από το Μουζάκι σταματώ και ελέγχω στο κινητό αν πάω καλά και βλέπω ότι η Ελάτη απο το Μουζάκι είναι κανά 20λεπτο, αλλάζω γνώμη, στέλνω μήνυμα στον Θανάση ότι άλλαξα γνώμη και ξεκινώ προς την Ελάτη ...
Η διαδρομή καταπληκτική με ελάχιστη κίνηση, το Himalayan σε αυτές τις συνθήκες γουργουρίζει και η κατανάλωση είναι μεταξύ 3.5 με 4 λίτρα.
Φτάνω στην Ελάτη και μετά από τις οδηγίες του Θανάση και στο σπίτι του που είναι πάνω στον κεντρικό, παρκάρω το Himalayan δίπλα στο 950.
Ο Θανάσης κατεβαίνει και με καλωσορίζει, μέχρι αυτή την στιγμή ήμασταν μόνο γνωστοί διαδικτυακά ...
Είναι χαμογελαστός, εγκάρδιος και μου ανοίγει το σπίτι του ...
Με κάνει να αισθάνομαι άνετα σαν το σπίτι μου ....
Πίνουμε καφέ και συζητάμε διάφορα μοτοσυκλετιστικά θέματα για τις ζωές μας και άλλα ...
Γνωρίζω την οικογένεια του ...
Η σύζυγος του στρώνει τραπέζι να φάμε ...
Μετά το φαγητό πάμε με τον Θανάση και τον γιό του τον Φίλιππο στην εκκλησία στο Ροποτό αφού πρώτα περάσαμε απο μια νεροτριβή ...
Φτάνοντας στην εκκλησιά το μυαλό αρχίζει και παίζει παιχνίδια, με είχε προειδοποιήσει ο Θανάσης ότι προκαλεί ναυτία.
Υπάρχει μια σύγκρουση πληροφοριών από τα αισθητήρια όργανα στο μυαλό ...
Άλλα βλέπουν τα μάτια άλλα νιώθει ο λαβύρινθος, ζάλη
Δεν το περίμενα και το διασκεδάζω ...
Λόγω μιας κατολίσθησης η εκκλησιά έχει πάρει κλιση χωρίς να έχει πάθει την παραμικρή ζημιά ...
Αφού συνηθίζουμε λίγο το θέαμα και την ζάλη μπαίνουμε μέσα, είναι εντυπωσιακό το πόσο διασκεδαστικό μπορεί να είναι ...
https://i.postimg.cc/jSdRXCDY/d9629a8da23d9c49881fe0496d87f69b.png
[img]https://i.postimg.cc/j2KpSkNY/d5e6e32d4b707ea6a669054baca7bfd0.jpg
Φτάνοντας στην Καρδίτσα είναι εμφανείς οι καταστροφές που προκλήθηκαν απο τον Ιανό.
Συνεχίζω χωρίς να σταματήσω προς το Μουζάκι...
Φτάνοντας στο Μουζάκι στέλνω μήνυμα στο Θανάση ότι θα αργήσω γιατί σκόπευα να κάνω μια βόλτα απο τα χωριά της Αργιθέας και μετά να γυρίσω και να περάσω από την Ελάτη για να τον δώ ...
Βλέπω το κέντρο υγείας που παρέσυρε ο ποταμός μετά τις βρόχες που προκάλεσε ο Ιανός ...
Μηχανήματα εργάζονται μέσα στην κοίτη του ποταμού ...
Ξεκινώ για την Αργιθέα είναι 12:30 περίπου, πρίν βγώ από το Μουζάκι σταματώ και ελέγχω στο κινητό αν πάω καλά και βλέπω ότι η Ελάτη απο το Μουζάκι είναι κανά 20λεπτο, αλλάζω γνώμη, στέλνω μήνυμα στον Θανάση ότι άλλαξα γνώμη και ξεκινώ προς την Ελάτη ...
Η διαδρομή καταπληκτική με ελάχιστη κίνηση, το Himalayan σε αυτές τις συνθήκες γουργουρίζει και η κατανάλωση είναι μεταξύ 3.5 με 4 λίτρα.
Φτάνω στην Ελάτη και μετά από τις οδηγίες του Θανάση και στο σπίτι του που είναι πάνω στον κεντρικό, παρκάρω το Himalayan δίπλα στο 950.
Ο Θανάσης κατεβαίνει και με καλωσορίζει, μέχρι αυτή την στιγμή ήμασταν μόνο γνωστοί διαδικτυακά ...
Είναι χαμογελαστός, εγκάρδιος και μου ανοίγει το σπίτι του ...
Με κάνει να αισθάνομαι άνετα σαν το σπίτι μου ....
Πίνουμε καφέ και συζητάμε διάφορα μοτοσυκλετιστικά θέματα για τις ζωές μας και άλλα ...
Γνωρίζω την οικογένεια του ...
Η σύζυγος του στρώνει τραπέζι να φάμε ...
Μετά το φαγητό πάμε με τον Θανάση και τον γιό του τον Φίλιππο στην εκκλησία στο Ροποτό αφού πρώτα περάσαμε απο μια νεροτριβή ...
Φτάνοντας στην εκκλησιά το μυαλό αρχίζει και παίζει παιχνίδια, με είχε προειδοποιήσει ο Θανάσης ότι προκαλεί ναυτία.
Υπάρχει μια σύγκρουση πληροφοριών από τα αισθητήρια όργανα στο μυαλό ...
Άλλα βλέπουν τα μάτια άλλα νιώθει ο λαβύρινθος, ζάλη
Δεν το περίμενα και το διασκεδάζω ...
Λόγω μιας κατολίσθησης η εκκλησιά έχει πάρει κλιση χωρίς να έχει πάθει την παραμικρή ζημιά ...
Αφού συνηθίζουμε λίγο το θέαμα και την ζάλη μπαίνουμε μέσα, είναι εντυπωσιακό το πόσο διασκεδαστικό μπορεί να είναι ...
https://i.postimg.cc/jSdRXCDY/d9629a8da23d9c49881fe0496d87f69b.png
[img]https://i.postimg.cc/j2KpSkNY/d5e6e32d4b707ea6a669054baca7bfd0.jpg
Μετά το Ροποτό κατευθυνόμαστε στους καταρράκτες της Παλαιοκαρυάς τόσο η διαδρομή όσο και οι καταρράκτες είναι εντυπωσιακοί...
Τελικά κάθε γωνιά αυτής της χώρας κρύβει κάποιο όμορφο μυστικό ...
Σε λίγο αποχωριζόμαστε, ο Θανάσης επιστρέφει σπίτι του και εγώ κατευθύνομαι προς Αργιθέα αφού περάσω για άλλη μια φορά απο το Μουζάκι...
Σταματώ στο Μουζάκι για ανεφοδιασμό και πιάνω την κουβέντα με τον βενζινά, οι καταστροφές ήταν εκτεταμένες αλλά ήταν τυχεροί που η βρόχη έκοψε πριν το ποτάμι παρασύρει όλη την πόλη ...
Μόλις βγαίνω από το Μουζάκι τμήμα του μηχανικού του στρατού τοποθετεί μιά γέφυρα ...
Αρχίζω να ανεβαίνω το Τύμπανο και όσο ανεβαίνω τόσο δροσίζει, η θέα όμως είναι επιβλητική και με κάνει να ξεχνώ το κρύο, το οποίο είναι ανεκτό.
Μόλις καβατζάρισα την κορυφή, βλέπω τον καιρό να κλείνει, σταματώ και φορώ το αδιάβροχο παντελόνι έτσι ώστε αν με πιάσει βροχή να έχω να βάλω μόνο το πάνω μέρος που είναι εύκολο.
Τελικά κάθε γωνιά αυτής της χώρας κρύβει κάποιο όμορφο μυστικό ...
Σε λίγο αποχωριζόμαστε, ο Θανάσης επιστρέφει σπίτι του και εγώ κατευθύνομαι προς Αργιθέα αφού περάσω για άλλη μια φορά απο το Μουζάκι...
Σταματώ στο Μουζάκι για ανεφοδιασμό και πιάνω την κουβέντα με τον βενζινά, οι καταστροφές ήταν εκτεταμένες αλλά ήταν τυχεροί που η βρόχη έκοψε πριν το ποτάμι παρασύρει όλη την πόλη ...
Μόλις βγαίνω από το Μουζάκι τμήμα του μηχανικού του στρατού τοποθετεί μιά γέφυρα ...
Αρχίζω να ανεβαίνω το Τύμπανο και όσο ανεβαίνω τόσο δροσίζει, η θέα όμως είναι επιβλητική και με κάνει να ξεχνώ το κρύο, το οποίο είναι ανεκτό.
Μόλις καβατζάρισα την κορυφή, βλέπω τον καιρό να κλείνει, σταματώ και φορώ το αδιάβροχο παντελόνι έτσι ώστε αν με πιάσει βροχή να έχω να βάλω μόνο το πάνω μέρος που είναι εύκολο.
Αρχίζω την κατάβαση φτάνω στο χωρίο Αργιθέα το οποίο είναι έρημο...
Τα τελευταία χρόνια που ταξιδεύω στην άγνωστη για μένα Ελλάδα, βλέπω τόσα χωριουδάκια που κάποτε έσφυζαν απο ζωή να είναι έρημα και εγκαταλειμμένα.
Η ανάπτυξη, οι δύσκολες συνθήκες έκαναν τον κόσμο να τα εγκαταλείψει και να στραφέι σε μεγαλύτερα αστικά κέντρα ή ακόμα και στο εξωτερικό.
Όπως και να έχει είναι λυπηρό ...
Τις σκέψεις μου διαταράσσει ένα φορτηγό, κουβαλάει οικοδομικά υλικά ...
Ανταλλάσουμε χαιρετισμούς και συνεχίζουμε σχεδόν μαζί, όποτε σταματάω με περνάει, μετά κάνει χώρο να περάσω, ο δρόμος στενός και κομμένος σε κάποια σημεία με αρκετά χώματα που έχει φέρει η βροχή ...
Η ταχύτητα είναι χαμηλή αλλά δεν με ενοχλεί απολαμβάνω την ησυχία και το τοπίο..
Λιγο πριν την διασταύρωση για Ανθηρό, σταματάω σε μια διχάλα και κοιτάω το κινητό για το που πάω μιάς και δεν είναι ξεκάθαρο, μου δείχνει ότι πάει και απο τις δύο διαδρομές ...
Ακούω αυτοκίνητο να έρχεται πίσω μου, βάζω το κινητό στην τσέπη, κατεβάζω τον πλαγιοστάτη και κατεβαίνω χωρίς να σβήσω την μηχανή, δεν προσέχω ότι είναι ελαφρώς κατηφορικό το οδόστρωμα, κάνω νόημα στο φορτηγό να σταματήσει για να τους ρωτήσω και αισθάνομαι το μηχανάκι δίπλα μου να κινείται, γυρνάω και το προλαβαίνω στο τσάκ πριν πέσει ...
Λόγω κλίσης έκλεισε ο πλαγιοστάτης, είμαι από την δεξιά πλευρά της μηχανής με το ένα χέρι το κρατάω απο το τιμόνι πιέζοντας το φρένο και με το άλλο απο την βαλίτσα, έχει γείρει και το κρατάω στο όριο ...
Το ισορροπώ, σβήνω το μοτέρ αλλά απο την μία δεν μπορώ να το αφήσω γιατί δεν έχει ταχύτητα και κυλάει από την άλλη δεν μπορώ να το καβαλήσω ...
Συνεχίζοντας να κρατάω το φρένο σκύβω πάνω απο την σέλα βάζω ταχύτητα στο κιβώτιο και ανοίγω και πάλι τον πλαγιοστάτη με το χέρι ...
Αφού είδα ότι δεν πρόκειται να πάει πουθενά μετά από μερικά δραματικά δευτερόλεπτα, γυρνάω προς το φορτηγό για να τους ρωτήσω οδηγίες, όλο αυτό το διάστημα με ρώταγε ο οδηγός αν θέλω βοήθεια ...
Τελικά και αυτοί δεν γνώριζαν και πήγαιναν στο Ανθηρό οπότε οι δρόμοι μας χώρισαν μετά από λίγο ...
Περνάω την παλιά γέφυρα στρατιωτική γέφυρα τύπου Bailey με πινακίδα ότι απαγορεύεται η διέλευση ερπιστριοφόρων, περνάει μια φευγαλέα σκέψη για τον λόγο που έβαλαν την πινακίδα και κάνω εικόνα μια μπουλντόζα να προσπαθεί να περάσει από την γέφυρα ...
Τα τελευταία χρόνια που ταξιδεύω στην άγνωστη για μένα Ελλάδα, βλέπω τόσα χωριουδάκια που κάποτε έσφυζαν απο ζωή να είναι έρημα και εγκαταλειμμένα.
Η ανάπτυξη, οι δύσκολες συνθήκες έκαναν τον κόσμο να τα εγκαταλείψει και να στραφέι σε μεγαλύτερα αστικά κέντρα ή ακόμα και στο εξωτερικό.
Όπως και να έχει είναι λυπηρό ...
Τις σκέψεις μου διαταράσσει ένα φορτηγό, κουβαλάει οικοδομικά υλικά ...
Ανταλλάσουμε χαιρετισμούς και συνεχίζουμε σχεδόν μαζί, όποτε σταματάω με περνάει, μετά κάνει χώρο να περάσω, ο δρόμος στενός και κομμένος σε κάποια σημεία με αρκετά χώματα που έχει φέρει η βροχή ...
Η ταχύτητα είναι χαμηλή αλλά δεν με ενοχλεί απολαμβάνω την ησυχία και το τοπίο..
Λιγο πριν την διασταύρωση για Ανθηρό, σταματάω σε μια διχάλα και κοιτάω το κινητό για το που πάω μιάς και δεν είναι ξεκάθαρο, μου δείχνει ότι πάει και απο τις δύο διαδρομές ...
Ακούω αυτοκίνητο να έρχεται πίσω μου, βάζω το κινητό στην τσέπη, κατεβάζω τον πλαγιοστάτη και κατεβαίνω χωρίς να σβήσω την μηχανή, δεν προσέχω ότι είναι ελαφρώς κατηφορικό το οδόστρωμα, κάνω νόημα στο φορτηγό να σταματήσει για να τους ρωτήσω και αισθάνομαι το μηχανάκι δίπλα μου να κινείται, γυρνάω και το προλαβαίνω στο τσάκ πριν πέσει ...
Λόγω κλίσης έκλεισε ο πλαγιοστάτης, είμαι από την δεξιά πλευρά της μηχανής με το ένα χέρι το κρατάω απο το τιμόνι πιέζοντας το φρένο και με το άλλο απο την βαλίτσα, έχει γείρει και το κρατάω στο όριο ...
Το ισορροπώ, σβήνω το μοτέρ αλλά απο την μία δεν μπορώ να το αφήσω γιατί δεν έχει ταχύτητα και κυλάει από την άλλη δεν μπορώ να το καβαλήσω ...
Συνεχίζοντας να κρατάω το φρένο σκύβω πάνω απο την σέλα βάζω ταχύτητα στο κιβώτιο και ανοίγω και πάλι τον πλαγιοστάτη με το χέρι ...
Αφού είδα ότι δεν πρόκειται να πάει πουθενά μετά από μερικά δραματικά δευτερόλεπτα, γυρνάω προς το φορτηγό για να τους ρωτήσω οδηγίες, όλο αυτό το διάστημα με ρώταγε ο οδηγός αν θέλω βοήθεια ...
Τελικά και αυτοί δεν γνώριζαν και πήγαιναν στο Ανθηρό οπότε οι δρόμοι μας χώρισαν μετά από λίγο ...
Περνάω την παλιά γέφυρα στρατιωτική γέφυρα τύπου Bailey με πινακίδα ότι απαγορεύεται η διέλευση ερπιστριοφόρων, περνάει μια φευγαλέα σκέψη για τον λόγο που έβαλαν την πινακίδα και κάνω εικόνα μια μπουλντόζα να προσπαθεί να περάσει από την γέφυρα ...
Εχω αρχίσει να ανεβαίνω και στα δεξιά μου στο βάθος φαίνεται η είσοδος του τούνελ για την μεταφορά του Αχελώου στη Θεσσαλία, το σκηνικό θυμίζει έντονα Χόμπιτ και νομίζεις ότι είσαι στην μέση γή και είναι η είσοδος για το βουνό της μοναξιάς !!! ποιος δράκος θα ξυπνήσει και θα πεταχτεί από κει ...
Συνεχίζω, έχει σουρουπώσει, φτάνω στο πρώτο τούνελ, ταξίδι πίσω στον χρόνο σε μιά άλλη εποχή ...
Μπαίνω μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, νυχτερίδες πετούν, νερά στάζουν από την οροφή ...
Αν είσαι κλειστοφοβικός την κρίση την έχεις στο τσεπάκι ...
Ευτυχώς δεν είμαι ...
Συνεχίζω και περνάω συνολικά 5 τούνελ, το σκηνικό είναι πολύ σουρεάλ, σε μερικά σταματάω στην μέση, το μόνο φώς είναι απο την μηχανή, την απόλυτη ησυχία την διακόπτει ο ρυθμικός ήχος απο το μονοκύλινδρο μοτέρ του Himalayan (the thump).
Ευτυχώς δεν είχε σκοτεινιάσει ακόμα, αν πέρναγα μισή ώρα πιο αργά δεν θα έβλεπες ούτε την είσοδο για το τούνελ και το σημαντικότερο το φώς στην άκρη του τούνελ ...
Ανατρίχιασα μόνο που το σκέφτομαι ...
Στόχος είναι να βγώ Ιονία οδό, κάνω μια στάση στην γέφυρα Κοράκου του Αχελώου έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει ...
Συνεχίζω, έχει σουρουπώσει, φτάνω στο πρώτο τούνελ, ταξίδι πίσω στον χρόνο σε μιά άλλη εποχή ...
Μπαίνω μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, νυχτερίδες πετούν, νερά στάζουν από την οροφή ...
Αν είσαι κλειστοφοβικός την κρίση την έχεις στο τσεπάκι ...
Ευτυχώς δεν είμαι ...
Συνεχίζω και περνάω συνολικά 5 τούνελ, το σκηνικό είναι πολύ σουρεάλ, σε μερικά σταματάω στην μέση, το μόνο φώς είναι απο την μηχανή, την απόλυτη ησυχία την διακόπτει ο ρυθμικός ήχος απο το μονοκύλινδρο μοτέρ του Himalayan (the thump).
Ευτυχώς δεν είχε σκοτεινιάσει ακόμα, αν πέρναγα μισή ώρα πιο αργά δεν θα έβλεπες ούτε την είσοδο για το τούνελ και το σημαντικότερο το φώς στην άκρη του τούνελ ...
Ανατρίχιασα μόνο που το σκέφτομαι ...
Στόχος είναι να βγώ Ιονία οδό, κάνω μια στάση στην γέφυρα Κοράκου του Αχελώου έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει ...
Η Νύχτα με βρήκε στα ορεινά χωριά της Άρτας και το μόνο φώς είναι απο το φανάρι του Himalayan …
Σιχτιρίζω που δεν έχω βάλει έχτρα φωτισμό, και το χειρότερο το προστατευτικό πλέγμα στο φανάρι κόβει απο το υπάρχον φώς ...
Ευτυχώς δεν υπάρχει κίνηση και μπορώ να έχω την μεγάλη σκάλα αναμμένη, η ταχύτητα πέφτει ακόμα περισσότερο, το χειρότερο είναι να είσαι 50 χιλιόμετρα απο τον πολιτισμό (βλέπε Ιόνια οδό) και να μην μπορείς να τα μαζέψεις με τίποτα, χρειάστηκα κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα , αυτό ήταν και το πιο κουραστικό κομμάτι του ταξιδιού, κανά δυο φόρες που προσπάθησα να ανεβάσω ρυθμό μου πετάχτηκαν ξαφνικά μπροστά μου δυό στροφές και οριακά δεν πήγα ευθεία ...
Οπότε χαλάρωσα έριξα ρυθμούς και προσπάθησα να το απολαύσω, και τα κατάφερα ...
Η διαδρομή είναι κλειστή με ανηφόρες και κατηφόρες, κάθε φορά που ανέβαινα έλεγα πίσω από αυτό το βουνό θα δώ την εθνική και κάθε φορά κατέβαινα στα σκοτάδια ...
Πλέον είναι σίγουρο ότι βρίσκομαι στην “μέση γή” ....
Η διαδρομή δεν φαίνεται να τελειώνει, περνάω μέσα απο χωριουδάκια με ελάχιστα σπίτια να έχουν φώς και η μυρωδιά απο το καμένο ξύλο στις σόμπες και στα τζάκια με τρελαίνει και πηγαίνει πίσω στον χρόνο πολύ πίσω όταν ήμουν παιδί και είχαμε μια ξυλόσομπα ...
Άλλα χρόνια πιο απλά, χωρίς πολύπλοκα πράγματα, 2 κανάλια στην τηλεόραση και ένα ραδιοφωνάκι, εντάξει ρεύμα είχαμε
Χαμένος στις σκέψεις μου έφτασα τελικά στην Ιόνια οδό, στο πρώτο πάρκινγκ σταματώ κατω από μια λάμπα (τι ωραία που είναι να έχεις φως σκέφτομαι) και ετοιμάζω το δείπνο μου, λιτό, μερικά κεφτεδάκια μια ντομάτα και μερικά παξιμάδια.
Εννοείται ότι τα καταβρόχθισα εν ριπή οφθαλμού, στέλνω μήνυμα στον Μήτσο στο Αιτωλικό ότι είμαι στο ύψος της Άρτας και ότι θέλω κόντα στην μιάμιση ώρα να φτάσω μέχρι εκεί...
Η ώρα έχει πάει 21:00, ξεκινάω, ανανεωμένος, κλειδώνω το γκάζι στα 120 χλμ και σταματώ μόνο για τα διόδια.
Κατά τις 22:30 φτάνω στο Αιτωλικό και συναντώ τον Μητσάρα στο σπίτι του, με περίμενε από το απόγευμα ...
Αυτό και άν είναι στήσιμο ... τελικά δεν το έχω με τα ραντεβού
Ο Μητσάρας είναι ένα καταπληκτικό νέο παιδί και έχει το καλύτερο man cave που έχω δεί εγώ προσωπικά ...
Έχει ένα tenere xtz650 και είναι λάτρης της vespa.
Μου έφτιαξε ένα καφεδάκι που το είχα τόσο ανάγκη και καθίσαμε και συζητούσαμε για τις ζωές μας ...
Δημήτρη την επόμενη φορά θα έρθω να πάμε μια βόλτα στα “μέρη” μας ...
Φεύγοντας με φίλεψε και ένα βαζάκι αφρίνα ...
Χαιρετώ τον Δημήτρη και ξεκινώ την επιστροφή μου προς Αθήνα η ώρα έχει πάει 24:00, βγαίνω στην Ιόνια οδό και στα πρώτα ΣΕΑ σταματώ για ανεφοδιασμό του Himalayan, η τελευταία φορά που είχα βάλει βενζίνα ήταν στο Μουζάκι ...
Δεν τα πήγαμε και άσχημα με την αυτονομία ...
Περνάω την γέφυρα του Ρίου, και συνεχίζω με ταχύτητες απο 100 εως 120 ...
Στο ύψος της Ακράτας σταματώ σε ένα ΣΕΑ ήταν κλειστό αλλά είχα αρχίσει να κουράζομαι, κατεβαίνω και τρώω ένα μήλο (σε κρατάει ξύπνιο), φεύγοντας ενα θεόρατο σκυλί τρέχει γαυγίζοντας με άγριες διαθέσεις καταπάνω μου, ανοίγω γκάζι και εξαφανίζομαι ...
Γλυτώσαμε από τα τσοπανόσκυλα στο Τύμπανο και θα μας φάνε τα σκυλιά των ΣΕΑ σκέφτομαι ...
Τα χιλιόμετρα περνούν πλέον αργά και βασανιστικά, έχω αρχίσει να κουράζομαι και να μην μπορώ να παραμείνω συγκεντρωμένος ...
Οδηγώ με την ζελατίνα ανοιχτή για να με κρατάει ξύπνιο ο παγωμένος αέρας ...
Στα ΣΕΑ στα Μέγαρα σταματώ ξανά για άλλο ένα μήλο, έχω φτάσει σε οριακό σημείο αλλά το μηλαράκι με αναζωογόνησε...
Καβαλώ το Himalayan που μετά από τόσες ώρες που περάσαμε μαζί έχουμε γίνει ένα.
Με καταλαβαίνει και το καταλαβαίνω ....
Άντε το πολύ το φάγαμε λεω στον εαυτό μου τι έμεινε μια γκαζιά δρόμος ...
Το Himalayan συμφωνεί μαζί μου και βάζει τα δυνατά του να με παει το συντομότερο σπίτι ...
03:20 περίπου φτάνουμε σπίτι χωρίς παρατράγουδα ...
Ξεφορτώνω το Himalayan κουβαλάω τα πράγματα στο σπίτι το παρκάρω στο πεζοδρόμιο, γυρνάω του ρίχνω μια ματιά να δώ ότι είναι εντάξει, καλά τα κατάφερες του λέω με πήγες και έφερες απροβλημάτιστα ...
858 χλμ κάναμε, 20 ώρες περίπου μετά την αναχώρηση επιστρέψαμε στην βάση μας, ο σπιούνος στο κινητό αναφέρει ότι τα 858 χλμ τα κάναμε σε 15 ώρες και 5 λεπτά, χρειαστήκαμε τρεις ανεφοδιασμούς έναν στην Λαμία, έναν στο Μουζάκι και τον τελευταίο λίγο μετά το Αιτωλικό ...
Το Himalayan το δέχθηκε απροβλημάτιστα, δεν έχει σημασία τι καβαλάς αρκεί αυτό να σου μιλάει στην ψυχή σου, να δένεσαι μαζί του και να σε ταξιδεύει ....
Σιχτιρίζω που δεν έχω βάλει έχτρα φωτισμό, και το χειρότερο το προστατευτικό πλέγμα στο φανάρι κόβει απο το υπάρχον φώς ...
Ευτυχώς δεν υπάρχει κίνηση και μπορώ να έχω την μεγάλη σκάλα αναμμένη, η ταχύτητα πέφτει ακόμα περισσότερο, το χειρότερο είναι να είσαι 50 χιλιόμετρα απο τον πολιτισμό (βλέπε Ιόνια οδό) και να μην μπορείς να τα μαζέψεις με τίποτα, χρειάστηκα κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα , αυτό ήταν και το πιο κουραστικό κομμάτι του ταξιδιού, κανά δυο φόρες που προσπάθησα να ανεβάσω ρυθμό μου πετάχτηκαν ξαφνικά μπροστά μου δυό στροφές και οριακά δεν πήγα ευθεία ...
Οπότε χαλάρωσα έριξα ρυθμούς και προσπάθησα να το απολαύσω, και τα κατάφερα ...
Η διαδρομή είναι κλειστή με ανηφόρες και κατηφόρες, κάθε φορά που ανέβαινα έλεγα πίσω από αυτό το βουνό θα δώ την εθνική και κάθε φορά κατέβαινα στα σκοτάδια ...
Πλέον είναι σίγουρο ότι βρίσκομαι στην “μέση γή” ....
Η διαδρομή δεν φαίνεται να τελειώνει, περνάω μέσα απο χωριουδάκια με ελάχιστα σπίτια να έχουν φώς και η μυρωδιά απο το καμένο ξύλο στις σόμπες και στα τζάκια με τρελαίνει και πηγαίνει πίσω στον χρόνο πολύ πίσω όταν ήμουν παιδί και είχαμε μια ξυλόσομπα ...
Άλλα χρόνια πιο απλά, χωρίς πολύπλοκα πράγματα, 2 κανάλια στην τηλεόραση και ένα ραδιοφωνάκι, εντάξει ρεύμα είχαμε
Χαμένος στις σκέψεις μου έφτασα τελικά στην Ιόνια οδό, στο πρώτο πάρκινγκ σταματώ κατω από μια λάμπα (τι ωραία που είναι να έχεις φως σκέφτομαι) και ετοιμάζω το δείπνο μου, λιτό, μερικά κεφτεδάκια μια ντομάτα και μερικά παξιμάδια.
Εννοείται ότι τα καταβρόχθισα εν ριπή οφθαλμού, στέλνω μήνυμα στον Μήτσο στο Αιτωλικό ότι είμαι στο ύψος της Άρτας και ότι θέλω κόντα στην μιάμιση ώρα να φτάσω μέχρι εκεί...
Η ώρα έχει πάει 21:00, ξεκινάω, ανανεωμένος, κλειδώνω το γκάζι στα 120 χλμ και σταματώ μόνο για τα διόδια.
Κατά τις 22:30 φτάνω στο Αιτωλικό και συναντώ τον Μητσάρα στο σπίτι του, με περίμενε από το απόγευμα ...
Αυτό και άν είναι στήσιμο ... τελικά δεν το έχω με τα ραντεβού
Ο Μητσάρας είναι ένα καταπληκτικό νέο παιδί και έχει το καλύτερο man cave που έχω δεί εγώ προσωπικά ...
Έχει ένα tenere xtz650 και είναι λάτρης της vespa.
Μου έφτιαξε ένα καφεδάκι που το είχα τόσο ανάγκη και καθίσαμε και συζητούσαμε για τις ζωές μας ...
Δημήτρη την επόμενη φορά θα έρθω να πάμε μια βόλτα στα “μέρη” μας ...
Φεύγοντας με φίλεψε και ένα βαζάκι αφρίνα ...
Χαιρετώ τον Δημήτρη και ξεκινώ την επιστροφή μου προς Αθήνα η ώρα έχει πάει 24:00, βγαίνω στην Ιόνια οδό και στα πρώτα ΣΕΑ σταματώ για ανεφοδιασμό του Himalayan, η τελευταία φορά που είχα βάλει βενζίνα ήταν στο Μουζάκι ...
Δεν τα πήγαμε και άσχημα με την αυτονομία ...
Περνάω την γέφυρα του Ρίου, και συνεχίζω με ταχύτητες απο 100 εως 120 ...
Στο ύψος της Ακράτας σταματώ σε ένα ΣΕΑ ήταν κλειστό αλλά είχα αρχίσει να κουράζομαι, κατεβαίνω και τρώω ένα μήλο (σε κρατάει ξύπνιο), φεύγοντας ενα θεόρατο σκυλί τρέχει γαυγίζοντας με άγριες διαθέσεις καταπάνω μου, ανοίγω γκάζι και εξαφανίζομαι ...
Γλυτώσαμε από τα τσοπανόσκυλα στο Τύμπανο και θα μας φάνε τα σκυλιά των ΣΕΑ σκέφτομαι ...
Τα χιλιόμετρα περνούν πλέον αργά και βασανιστικά, έχω αρχίσει να κουράζομαι και να μην μπορώ να παραμείνω συγκεντρωμένος ...
Οδηγώ με την ζελατίνα ανοιχτή για να με κρατάει ξύπνιο ο παγωμένος αέρας ...
Στα ΣΕΑ στα Μέγαρα σταματώ ξανά για άλλο ένα μήλο, έχω φτάσει σε οριακό σημείο αλλά το μηλαράκι με αναζωογόνησε...
Καβαλώ το Himalayan που μετά από τόσες ώρες που περάσαμε μαζί έχουμε γίνει ένα.
Με καταλαβαίνει και το καταλαβαίνω ....
Άντε το πολύ το φάγαμε λεω στον εαυτό μου τι έμεινε μια γκαζιά δρόμος ...
Το Himalayan συμφωνεί μαζί μου και βάζει τα δυνατά του να με παει το συντομότερο σπίτι ...
03:20 περίπου φτάνουμε σπίτι χωρίς παρατράγουδα ...
Ξεφορτώνω το Himalayan κουβαλάω τα πράγματα στο σπίτι το παρκάρω στο πεζοδρόμιο, γυρνάω του ρίχνω μια ματιά να δώ ότι είναι εντάξει, καλά τα κατάφερες του λέω με πήγες και έφερες απροβλημάτιστα ...
858 χλμ κάναμε, 20 ώρες περίπου μετά την αναχώρηση επιστρέψαμε στην βάση μας, ο σπιούνος στο κινητό αναφέρει ότι τα 858 χλμ τα κάναμε σε 15 ώρες και 5 λεπτά, χρειαστήκαμε τρεις ανεφοδιασμούς έναν στην Λαμία, έναν στο Μουζάκι και τον τελευταίο λίγο μετά το Αιτωλικό ...
Το Himalayan το δέχθηκε απροβλημάτιστα, δεν έχει σημασία τι καβαλάς αρκεί αυτό να σου μιλάει στην ψυχή σου, να δένεσαι μαζί του και να σε ταξιδεύει ....