Ανατολική Πελοπόννησο... adv τριήμερο

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Mια εκδρομή σε λατρεμένα μέρη και μια “αναμενόμενη" περιπέτεια!

Το πέτρινο καράβι.


Άλλη μια τριήμερη απόδραση, που όμως ήταν διαφορετική από άλλες, αφού πέρα από την βόλτα έζησα μία περιπέτεια που θα έχω να θυμάμαι. Την περιπέτεια την βρίσκεις, δεν σε βρίσκει… ειδικά αν δοκιμάζεις όρια αλλά συνάμα και την τύχη σου. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό για μένα. Αυτό που ξέρω είναι ότι θα πρέπει κάπως να το τιθασέψω (ή καλύτερα να προσθέσω ένα safety net) γιατί όπως αποδείχτηκε και στην τελευταία μοτοβόλτα… καλό είναι να σέβεσαι τους κινδύνους και τις προειδοποιήσεις που συναντάς στον δρόμο.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν ως συνήθως με το πάτημα της μίζας. Με περίμενε άλλη μια αγχολυτική απόδραση τετραψήφιων χιλιομέτρων από αυτές που μπορούν να ικανοποιήσουν εν μέρη το αδηφάγο στερητικό +δρομό μου. Ο τελικός προορισμός, το “Πέτρινο Καράβι” του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, η λατρεμένη Μονεμβασιά. Η εξόρμηση ήταν μια αναλαμπή της στιγμής, από αυτές που πριν καλά καλά το καταλάβεις έχεις πάρει ήδη την απόφαση. Συνηγόρησαν πολλά πράγματα… κάτι άλλο που είχα στο μυαλό μου ακυρώθηκε, δημιουργήθηκε ελεύθερος χρόνος από το πουθενά, μπήκε Άνοιξη, τα μυαλά μας πήραν αέρα κλπ κλπ. Προσθέστε τώρα και τις συνηθισμένες τάσεις φυγής που έχω σχεδόν σε μόνιμη βάση, εεεε δεν θέλει πολύ. Οι δύο μέρες μάλιστα που είχα αρχικά στο πλάνο, έγιναν τρεις (που αποδείχτηκε σωστή επιλογή, όπως θα αναφέρω αργότερα) ώστε να έχω παρέα κατά το πρώτο σκέλος της εκδρομής, αλλά το σημαντικότερο μια σχετική άνεση χρόνου να απολαύσω την μοναχική μου βόλτα που θα ακολουθούσε.
 
Τελευταία επεξεργασία:

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Μέρα 1η
(Αθήνα, Ναυπλιο, Μύλοι, Παράλιο Αστρος, Λεωνίδιο Φωκιανό, Κυπαρίσσι, Μονεμβασιά)

Ραντεβού πρωί πρωί στο γνωστό “Περίπτερο". Εκεί όπου μαζεύονται διάφοροι περίεργοι χαμογελαστοί τύποι με μηχανές για να ξεχυθούν στους δρόμους προς διάφορες κατευθύνσεις. Το δικό μας γκρουπ μια ντουζίνα δίτροχα και περίσεια καλή διάθεση. Αναχώρηση για μία από τις πιο γνωστές και συνάμα όμορφες πόλεις της Ελλάδας, το Ναύπλιο ή αλλιώς Ανάπλι, που αποτελεί ιστορικά την πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Καλή παρέα, άφθονο γέλιο, στριφτερή διαδρομή μέσω Επιδαύρου προς έναν προορισμό που όσες φορές και να πάω δεν τον βαριέμαι. Άλλωστε οι ντόπιοι λένε πως οι Αθηναίοι επιστρέφουν στο Ναύπλιο κάθε φορά που νιώθουν πως κινδυνεύουν να ξεχάσουν το ωραίο. Δεν θα έλεγα ότι έχουν ιδιαίτερα άδικο.

Το Ναύπλιο όπως φαίνεται από το ιστορικό Παλαμήδι.


Το Παλαμήδι είναι φρούριο στο Ναύπλιο το οποίο κατασκευάστηκε το 1687 από τους Βενετούς, ύστερα από την κατάληψη του λόφου στον οποίο βρίσκεται, μετά από σφοδρή μάχη με τους Οθωμανούς κατά τονΒενετοτουρκικό Πόλεμο. Ο λόφος πάνω στον οποίο βρίσκεται έχει ύψος 216 μέτρα και η ανάβαση στο Παλαμήδι γίνεται είτε μέσω αμαξωτής οδού είτε μέσω μιας σκάλας με πολλά σκαλοπάτια (αναφέρονται ως 999 σκαλοπάτια). Μετά την Επανάσταση, το Παλαμήδι αποτέλεσε φυλακή, στην οποία το 1833 φυλακίστηκε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης για 11 μήνες με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Πριν την εκτέλεση της ποινής του, που ήταν φυσικά θάνατος, πήρε χάρη από τον τότε βασιλά Όθωνα και αποφυλακίστηκε.

Το “μπαλκόνι" του Ναυπλίου.


Καφεδάκι στην παραλία να (παρά)συλλέξουμε ήλιο και να θαυμάσουμε την κυριακάτικη περαντζάδα. Φυσικά, δεν παραλείψαμε να κάνουμε μια βόλτα στο Μεγάλο Δρόμο, στην Ακροναυπλία, στην Πλατεία Συντάγματος και στην Παλιά Πόλη. Προσωπικό must για μένα αλλά και για αρκετούς επισκέπτες της πόλης, παγωτό από τον Ιταλό που εδώ και μια εικοσαετία το έχει κάνει επιστήμη.










Και το σήμα κατατεθέν του Ναυπλίου το Μπούρτζι.





Επισης βρήκα ευκαιρία να κάνω τον "γύρο της Αρβανητιάς", όπως τον λένε οι ντόπιοι, Ένας περιφερειακός πλακόστρωτος πεζόδρομος με θέα τον Αργολικό κόλπο, που μετά από ένα χιλιόμετρο περίπου καταλήγει στην πλατεία της Αρβανιτιάς (όπου βρίσκεται και η είσοδος για την ομώνυμη πλαζ). Αναμφισβήτητα ένα από τα highlight της πόλης.











Στο Ναυπλιο έσπασα από το γκρουπ. Τα παιδιά κατευθύνθηκαν σε κοντινό ταβερνείο πριν την επιστροφή τους για Αθήνα και εγώ για έναν σβέλτο ανεφοδιασμό στους διπλανούς Μύλους. Εγγυημένη καλαμακοσουβλακοκατάσταση στο “Σουβλάκι του Καδή“ λοιπόν, γιατί νυστικό αρκούδι γενικά δεν....

Ο παλιός Σιδηροδρομικός Σταθμός στους Μύλους



Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Μύλων άνοιξε το 1886 και έκλεισε για τα περισσότερα τρένα το 2010. Βρίσκεται σε αναστολή λειτουργίας όπως αρκετοί άλλοι σταθμοί του δικτύου. Αναφέρεται ότι γίνεται χρήση του από τρένα εκδρομκής λειτουργίας, ιδιωτικούς συρμούς, όμως στην πράξη είναι σπάνιο λόγω γραφειοκρατείας και κυμαινόμενου, υψηλού κόστους. Το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Επιτροπής για τη Διατήρηση της Βιομηχανικής Κληρονομιάς εξέδωσε ψήφισμα στους αρμόδιος φορείς «να λάβουν άμεσα μέτρα διάσωσης και προστασίας του σπουδαίου αυτού πολιτιστικού πλούτου της χώρας» Πηγή: www.lifo.gr

Η ώρα όμως περνάει γρήγορα και με περίμενε ένα κομμάτι της Πελοποννήσου που δεν είχα ακόμα την ευκαιρία να πατήσω με τις ρόδες της μηχανής. Εγώ και ο δρόμος σε άγνωστα μονοπάτια που ήμουν σίγουρος ότι θα ανέβαζαν την ήδη ανεβασμένη διάθεση μου στα ύψη.

Πρώτη στάση στο Παράλιο Άστρος, στην τοποθεσία “Νησί” όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι, πάνω από το θέατρο. Εκεί βρίσκεται ο παλιός τετράγωνος φάρος της περιοχής (από το 1893) μέσα σε ένα μικρό αλλά όμορφο πευκόφοιτο πάρκο. Δυστυχώς ο ίδιος φάρος δεν συντηρείται όπως πρέπει και μου φάνηκε παρατημένος. Είναι κρίμα γιατί αποτελεί ένα από τα σημαντικά μνημεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και χρήζει αποκατάστασης όπως έχει γίνει σε αρκετούς άλλους φάρους του ελληνικού φαρικού δικτύου, ακόμα και σε απομακρυσμένα και δύσβατα σημεία. "Το φως του φάρου δεν πρέπει να σβήνει ποτέ”, λένε οι φαροφύλακες !

Παραθαλάσσιο Θέατρο



Φάρος Άστρος Κυνουρίας



Ο Φάρος έπαψε να λειτουργεί το 1999, ωστόσο η λειτουργία του μεταφέρθηκε στον Ανεμόμυλο βόρεια από το Κάστρο, τροφοδοτούμενος από ηλιακό φωτοβολταϊκό.

Στην συνέχεια κατευθύνθηκα προς Λεωνίδιο και Φωκιανό.



Η παραλία του Φωκιανού, αγαπημένος θερινός προορισμός για λουόμενους αλλά και campers.


Εκεί αγνοούμε το GPS και συνεχίζουμε στο νέο τμήμα δρόμου που ενώνει το Φωκιανό με το Κυπαρίσσι.




Ο δρόμος αυτός εγκαινιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 2018. Ωστόσο τα συστήματα πλοήγησης (όπως το google maps που χρησιμοποίησα εγώ Μάρτιος 2019) δεν είναι ενημερωμένα με αποτέλεσμα αν είστε Φωκιανό και ακολουθείτε τις οδηγίες από GPS προς Κυπαρίσσι σας πάει πάνω από τον παλιό δρόμο που διαρκεί τριπλάσια ώρα (1μιση ώρα αντί για 30’).

Σε όλη την διαδρομή αυτή μου έκανε εντύπωση που ήμουν το μοναδικό όχημα. Στο Κυπαρίσσι πλέον είχε σουρουπώσει για τα καλά, οπότε χωρίς στάσεις (ούτε καν για βενζίνη αφού δεν βρήκα ανοιχτό βενζινάδικο για αρκετά χιλιόμετρα) κατευθύνθηκα στην Μονεμβασιά με κάτι παραπάνω από 400 χιλιόμετρα απολογισμό ημέρας, σημειωμένα στο κοντέρ.

Η διαμονή μου στο Κάστρο Μονεμβασιάς


Υπνο γιατί τα καλύτερα έρχονται...
 
Τελευταία επεξεργασία:

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Μέρα 2η
(Μονεμβασιά, Λίρα, Πούντα, Παραλία Σίμου Ελαφόνησο, Πούντα, Αρχάγγελος, Πλύτρα, Παπαδιάνικα, Φοινίκι, Μονεμβασιά)

Πρωινό καφεδάκι και η θέα με το πρώτο φως της ημέρας από το παράθυρο με προδιαθέτει ευχάριστα. Ήμουν έτοιμος να εξερευνήσω για πρώτη φορά αυτό το μαγευτικό μέρος. Η λιθόκτιστη Μονεμβασιά στα πόδια μου.





Χαλαρή βόλτα επομένως στα στενά και στον φάρο. Δεν θυμάμαι πόσες φορές έκανα το πέρα δώθε στα στενα δρομάκια της καστροπολιτείας αλλά σίγουρα ένιωθα σαν να γύρισε ξαφνικά ο χρόνος πίσω.















Όχι δεν είναι φωτογραφία από drone


Αν και έχει γίνει αίτηση να ενταχθεί η Μονεμβασιά στην λίστα της Unesco με τα μνημεία πολιτισμικής κληρονομιάς, ακόμα δεν έχει συμπεριλιφθεί.

Στον φάρο πήγα δύο φορές αλλά και τις δύο με το πρώτο φως του ήλιου οπότε δεν είχα την δυνατότητα να δω το εσωτερικό του (αν ήμουν τυχερός δηλαδή και συναντούσα τον φύλακα και μου το επέτρεπε) ή να μπω στο μικρό μουσείο φάρων που έχει φτιαχτεί παραδίπλα. Εδώ σε αντίθεση με τον φάρο στο Παράλιο Αστρος, έχει γίνει ανακατασκευή από το 2015 και πλέον ο φάρος αποτελεί ένα κόσμημα της περιοχής. Η πρόσβαση είναι εύκολη. Θα πρέπει να διασχίσεται με τα πόδια την καστροπολιτεία και να ακολουθήσετε το μοναδικό στενό μονοπάτι που οδηγεί στο άκρο Μίνωα εκεί που βρίσκεται ο φάρος. Μια απόσταση περίπου 500 μέτρα.







Ξέρετε ότι κάθε φάρος ανα περιοχή έχει μοναδικό χαρακτηριστικό τρόπο που αναβοσβήνει, κάτι που αποτελεί την ταυτότητα του ωστε κάποιος ανατρέχοντας στον φαροδείκτη, ειδικό βιβλίο για τους φάρους, να μπορεί να τον αναγνωρίσει από το σινιάλο του.

Να πω σε αυτό το σημείο ότι η Μονεμβασιά είναι σχετικά μικρό μέρος και φαντάζομαι ότι εύκολα συμφορίζονται τα στενά της από κόσμο. Εγώ ήμουν τυχερός επειδή έπεσα σε καθημερινή και ανάμεσα σε δύο τριήμερα οπότε όλα ήταν χαλαρά σε αντίθεση με την χθεσινή Κυριακή στο Ναύπλιο που είχε αρκετό κόσμο. Γενικά προσπαθώ να αποφευγω την πολυκοσμία γιατί έτσι απολαμβάνω καλύτερα ένα μέρος.

Αυτό ήταν και το κίνητρο για την επίσκεψη μου στον επόμενο προορισμό. Άφησα προσωρινά τα τείχη της Μονεμβασιάς και πήρα πάλι την μηχανή να κάνω κάποια χιλιόμετρα δρόμου. Αρχικά είχα σκοπό να πάω στο φάρο του Κάβο Μαλιά αλλά θα έπρεπε να κάνω μια απόσταση πέντε χιλιομέτρων με τα πόδια από το εκκλησάκι του Αγίου Μύρωνα που θα άφηνα την μηχανή και θα ήθελα να αφιερώσω τουλάχιστον 3-4 ώρες σύνολο. Άσε τον φάρο για μια άλλη φορά επομένως που θα έχω και παρέα και χάραξα κατευθυνση προς Ελαφόνησο.

Ωραία η Μονεμβασιά, γραφική όπως την περίμενα, αλλά η έκπληξη και το highligh του ταξιδιού για μένα ήταν η Ελαφόνησος και συγκεκριμένα η παραλία του Σίμου. Όχι όπως την ξέρει ο πολύς ο κόσμος τους θερινούς μήνες αλλά όπως την έζησα εγώ μήνα Μάρτιο, χωρίς ξαπλώστρες, χωρίς ομπρέλες χωρίς κόσμο. Ούτε έναν πέρα από εμένα τον ίδιο. Φυσικά είχα δει φωτογραφίες αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ το τοπίο. Πραγματικά ένιωσα ότι βρισκόμουν σε τροπικό παράδεισο. Στο μυαλό μου ερχόντουσαν εικόνες από την ταινία Ο Ναυαγός με τον Τομ Χανκς. Μόνο η καρύδα πρόσωπο μου έλειπε για παρέα.

Η ατέλειωτη παραλία του Σίμου (χωρίζεται στα δύο από το Σαρακήνικο) διαθέτει αμμουδιά με ψιλή χρυσή άμμο και αμμόλοφους στο εσωτερικό της που φτάνουν σχεδόν τα 10 μ. ύψος. Το δάσος με τα θαλασόκεδρα απλώνεται σε μεγάλη έκταση και ενώνει τις δύο παραλίες.

Περιττό να πω ότι άρχισα τα παιχνίδια στην άμμο κάνοντας σαν μικρό παιδί σε ζαχαροπλαστείο. Αν με έβλεπε κάποιος από μακρυά θα έλεγε "πάει αυτός λολάθηκε”. Για του λόγου το αληθές…



Εδώ είχα και παρέα, ή είναι οφθαλμαπάτη;


Όταν λέμε όμως για παιχνίδια στην άμμο το εννοούμε… Ο δικός μας μικρόκοσμος.








Εδώ θα ξανάρθω…


Η επιστροφή μου στην Μονεμβασιά αποτέλεσε μια ευκαιρία να κάνω κάποιες διαδρομές εκεί τριγύρω και να θαυμάσω το ανοιξιάτικο τοπίο.


Επιστροφή σε έναν αναγνωρίσιμο βράχο…


Αφου έβγαλα όση άμμο μπορούσα από πάνω μου, ετοιμάστηκα και έκανα μια τελευταία βραδυνή βόλτα στην Μονεμβασιά.





Ομορφιές!
 
Τελευταία επεξεργασία:

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Μέρα 3η Επίλογος
Το πρωί σηκώθηκα νωρίς και με το πρώτο φως τράβηξα την τελευταία αναμνηστική φώτο για να θυμάμαι το μέρος, όχι βέβαια που θα μπορούσα να το ξεχάσω ευκολα. Επίσης δεν θα ξεχάσω εύκολα τα άτομα και τις συζητήσεις που είχα στο cafe και στο ξενοδοχείο που έμεινα.

Μέρα επιστροφής ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα και είχα σχεδιάσει (Σταμάτα να γελάς εσύ εκεί πάνω). Το πλάνο μου ήταν να κάνω την επιστροφή μου διασχίζοντας τον Πάρνωνα απο επαρχιακό δρόμο και βλέποντας διάφορα χωριά - μονές. Λιμάνι Γέρακα, Γεράκι, Κοσμάς, Μονή Ελώνης, Άγιος Πέτρος, Μονή Μαλέβης. Απο εκεί ανάλογα και την ώρα θα επέλεγα και τον δρόμο της επιστροφής.

Λιμάνι Γέρακα


Μονή Ελώνης


Πραγματικά δεν ήθελα να τελειώσει το ταξίδι και ήθελα να κρατήσω όσες περισσότερες στιγμές μπορούσα.
Που να ήξερα…. ας βάλω τις φωτο της διαδρομής στον Πάρνωνα και ας κάνω την εξήγηση μετά.























Σε όλο μου το ταξίδι είχα διαφωνίες με το GPS (Κινητό Google Maps). Από μικρές παρακάμψεις μέχρι και ολόκληρες συνδέσεις χωριών (Φωκιανό με Κυπαρίσσι, Μονεμβασιά με Νεάπολη) που απλά δεν ήταν ενημερωμένο. Επομένως όταν μετά την επίσκεψη μου στην Μονή Ελώνης το gps μου έλεγε ότι πρέπει να επιστρέψω στο Γεράκι 30 χιλιόμετρα πίσω από τον δρόμο που είχα έρθει για να συνεχίσω άλλα 60 για Αγιο Πέτρο δεν μου πολυάρεσε σαν ιδέα. Στον Κοσμά είδα μια ταμπέλα που έγραφε Άγιος Πέτρος 54 χιλιόμετρα και είπα να γράψω τις οδηγίες του gps και να την ακολουθήσω.

Ο δρόμος στα πρώτα 18 χιλιόμετρα άσφαλτος με όχι τόσο καλή κατάσταση αλλά όχι κάτι το πολύ ανησυχητικό αν εξαιρέσω ένα σήμείο που είχε υποχωρίσει αλλα μπορούσε η μηχανή να περάσει. Ένας ντόπιος μπάρμπας που είχα ρωτήσει πριν μου είχε πει ότι ο δρόμος από κάποιο σημείο και ύστερα γίνεται χωμάτινος και ότι είναι προσπελάσιμος ΕΚΤΟΣ αν έχει κλείσει λόγω καιρού. Βλέποντας και κάνοντας είπα μπαίνω χώμα και κάνω σχετικά βατά τα πρώτα χιλιόμετρα θαυμάζοντας το εξαιρετικό τοπίο μέσα στο δάσος. Η κλήση και το έδαφος παρά το υψόμετρο δεν ήταν ανησυχητικά, το τοπίο πανέμορφο με κάποια τρεχούμενα νερά να με κάνουν να σταματάω και να ελέγχω την επικινδυνότητα στα νεροφαγώματα. Ως εδώ όλα ΟΚ.

Αυτό που δεν είχα υπολογίσει ήταν το χιόνι. Στην αρχή το έβλεπα στο πλάι του δρόμου... (κλάιν μάιν) στην συνέχεια όμως αποτελούσε μέρος τους δρόμου αφήνοντας μικρά λασπωμένα περάσματα και στο τέλος σε ανήλια σημεία μπορούσα να περάσω μόνο από πάνω. Εκεί έκανα το λάθος, είχα φάει τον Γάϊδαρο και μου είχε μείνει η ουρά και άρχισα να πείθω τον εαυτό μου ότι κάθε εμπόδιο που πέρναγα ήταν το τελευταίο. Το αναμενόμενο δεν άργησε να γίνει και πηγαίνοντας προς Άγιο Πέτρο λίγο πριν την δασική θέση Μνήμα (ναι είναι πραγματικές ονομασίες για αυτούς που ξέρουν την περιοχή και όχι δεν μου κάνει κάποιος πλάκα) σε ένα πέρασμα χιονιού η πίσω ρόδα έσκαψε και κόλλησα. Μπρος πίσω, σταθερό σταδιακό μαλακό γκάζι κλπ τίποτα. Έχω ελαφρύνει την μηχανή, σπρώχνω με πόδια τίποτα. Αναγκάζομαι και ξαπλώνω την μηχανή και την βγάζω από το σκάψιμο που είχε κάνει η ρόδα, πάω να την σηκώσω με την πλάτη χρησιμοποιώντας κυρίως δύναμη στα πόδια και τρώω άκυρο. Το χιόνι μετακινεί την μηχανή και δεν μπορώ να κρατήσω σταθερή την θέση μου. Εκεί πεισμώνω και λέω θα την σηκώσω σαν αρσιβαρίστας, δυνατό παιδί είμαι θα τα καταφέρω. Γυρνάω με το σώμα μπροστά, πιάνω τιμόνι και χειρολαβή στην σέλα, βάζω δύναμη με πείσμα και παρόλο το γλίστρημα κάνω κάποια βήματα και είμαι οριακά να την σηκώσω. Εκεί ακούω ένα χαρακτηριστικό τράβηγμα στα κόκκαλα σαν να έπαθα εξάρθρωση στον αγκώνα και ένας οξύς πόνος στο αριστερό χέρι. Η μηχανή ξαπλώνει πάλι άδοξα στο χιόνι. Κάθε επόμενη απόπειρα να βάλω πίεση στο αριστερό είχε σαν αποτέλεσμα τον πόνο που περιέγραψα. Αυτό ήταν... αν δυσκολευόμουν πριν, τώρα με ένα χέρι ήταν αδύνατο. Άρχισα να σκέπτομαι τις εναλλακτικές. Είχα 3 ώρες περίπου μέρας μπροστά μου. Μαντέψτε πόσο χρήσιμο ήταν το κινητό εκεί. Σήμα γιοκ. Να αφήσω την μηχανή να το πάρω με τα πόδια και όπου βγεί; Να προετοιμαστώ να βγάλω την νύχτα; Εκεί πλέον δεν τα έβαζα με την τύχη μου αλλά με την ξεροκεφαλιά μου. Στιγμές εκκοφαντικής ησυχίας στην μέση του πουθενά και ο χρόνος είχε παγώσει. Άρχισα να σκέφτομαι ότι το χιόνι που πέρασα δεν είχε ροδιές από άλλα οχήματα αρα για μέρες δεν είχε περάσει κάποιος. Ξαφνικά ακούω έναν μηχανικό ήχο απο μακριά. Κάτι πλησίαζε και δεν ήταν στην φαντασία μου. Ενα αγροτικό ξεπρόβαλε από την στροφή σαν απο μηχανή θεός. Για καλή μου τύχη ο Μιχάλης και ο Γιώργης έτυχε να περάσουν από εκεί για να μαζέψουν τα ζώα που ήταν ελεύθερα για δύο βδομάδες λόγω του κλεισμένου δρόμου. Σηκώσαμε την μηχανή σαν παιχνίδι και μετά από μια μικρή διαβούλευση αποφασίσαμε να ακολουθήσω την πορεία τους. Ξέχασα πόνο ξέχασα τα πάντα. Σκέτη λύτρωση. Πραγματικά δεν είχα λόγια να τους ευχαριστήσω.

Με λίγα λόγια, φορτώνουμε τα μπαγκάζια στην καρότσα, μπροστά το 4x4 να ανοίγει δρόμο στα διάφορα σημεία με χιόνι και πίσω εγώ. Κάθε φορά που υπήρχε πρόβλημα σταμάταγαν και βοηθούσαν. Λίγο πιο πέρα ο δρόμος κάνει μια διχάλα (Δασική τοποθεσία: Μνήμα για όσους ξέρουν εκεί υψ. 1350μ). Εκεί πάμε αριστερά προς Βρέσθενα όπως έλεγε η ταμπέλα. Δεν πηγαμε όμως πολύ μακριά αφού έβλεπα το 4x4 να ζoρίζεται με πολλά μπρος πίσω μέσα στο χιόνι που βρήκαμε πάλι στον δρόμο μας. Ο Γιώργης μου κάνει συνιάλο για αναστροφή. Ο δρόμος φυσικά ήταν μη προσπελάσιμος οπότε έπρεπε να γυρίσουμε πίσω από όπου ήρθαμε. Στην επιστροφή έβλεπα τα σημεία που είχα περάσει και μου φαινόντουσαν ακόμα πιο δύσκολα, ειδικά με το αναξιόπιστο πλέον χέρι μου. Μάλιστα από κάποιο σημείο και μετά (μαλλον κουράστηκαν να με κοιτάνε στον καθρέπτη τους) αλλάξαμε θέση με τον Γιώργη και πήρε την μηχανή και εγώ μπήκα συνοδηγός στο αμάξι.

Η οριστική λύτρωση ήρθε όταν βγήκαμε πλέον από το χώμα και είμασταν πάλι άσφαλτο. Για χρήματα που προσφέρθηκα να τους δώσω ούτε λόγος. Αναμνηστική φωτογραφία και χαμόγελα.

(Με την άδεια του Γιώργη που δάμασε το θηρίο...)



Με ρωτάει ο Γιώργης αν έχω βενζίνη του λέω για καμια 40 χιλιόμετρα ακόμα σίγουρα. Τότε μου λέει θα πρέπει να πας στο Γεράκι γιατί μόνο εκεί έχει βενζίνη και όχι στον Κοσμά. Τριανταέξι χιλιόμετρα απόσταση αλλά πλέον όδευα προς τον πολιτισμό. Βρήκα το μοναδικό βενζινάδικο της περιοχής και τον μοναδικό ξενωνα. Η κοπέλα εκεί μου ζήτησε συγνώμη γιατί θα ερχόντουσαν κάτι εργάτες το πρωί και μπορεί να έκαναν θόρυβο. Χαχαχαχαχα ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ απάντησα και πραγματικά το εννοούσα. Πήρα φαγητό, νερό κάφέ από την πλατεία του χωριού και γύρισα στον ξενώνα όπου πραγματικά έπεσα ξερός. Και σεισμός να γινόταν εγώ δεν θα το κουνούσα ρούπι.

Επόμενη μέρα και επιστροφή από τον σύντομο δρόμο αλλα με αρκετές αναμνήσεις στην προσωπική μου μπαγκαζιέρα.

 
Τελευταία επεξεργασία:

Phoenix

Gender fluid
ADVRIDE Team
Περιοχή
Χαλκιδα
Όνομα
Στεργιος
Μοτό
bmw r1250gs adve Θα σε σκισω maniac
χουσβαρνα 510 πιστολ
να μιλήσω για μικρά έργα τέχνης που μπορεί κάποιος να ανακαλύψει σε ένα μοτοσυκλετιστικο χώρο??!!
Ευγε
 

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Ωραία βόλτα.. Τρομερες φωτο.

Αυτές οι μικρές αναποδιές είναι που μας κάνουν καλύτερους.
Έτσι ακριβώς Κώστα. Μόνο να φανταστώ μπορώ, τι σθένος κουβαλάνε όλοι αυτοί (γυναίκες και άντρες) που ταξιδεύουν solo και χωρίς υποστήριξη για μήνες σε άγνωστα και απαιτητικά τερέν με κίνδυνο να ξεμείνουν ανά πάσα στιγμή.
 

XR Maniac

Skipper
ADVRIDE Team
Περιοχή
ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Όνομα
Κωστας
Μοτό
NX 650-HRC Gandhi!!
s1000xr
Έτσι ακριβώς Κώστα. Μόνο να φανταστώ μπορώ, τι σθένος κουβαλάνε όλοι αυτοί (γυναίκες και άντρες) που ταξιδεύουν solo και χωρίς υποστήριξη για μήνες σε άγνωστα και απαιτητικά τερέν με κίνδυνο να ξεμείνουν ανά πάσα στιγμή.
Βασικά... Κουβαλάνε πολύ χρόνο.
Εσύ, εγώ και οι περισσότεροι.... Σε μια αναποδιά σκεφτόμαστε ότι την άλλη μέρα δουλεύουμε και πρέπει να γυρίσουμε στο σπίτι μας, τα παιδια και τις υποχρεώσεις μας.
Για αυτό λένε ότι πλούσιος είναι οποίος έχει χρόνο.
 

Aldebaran

Πορτοκαλί μέλος.
Όνομα
Γιάννης
Μοτό
KTM 690 Enduro '08
Voge SR4 Max
socrates

Μεστή και ζωντανή περιγραφή!
Να είσαι καλά να ταξιδεύεις φίλε μου και μην ξεχνάς πως όλα είναι εμπειρίες οι οποίες μας κάνουν πιο έμπειρους και δυνατούς.
 

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Βασικά... Κουβαλάνε πολύ χρόνο.
Εσύ, εγώ και οι περισσότεροι.... Σε μια αναποδιά σκεφτόμαστε ότι την άλλη μέρα δουλεύουμε και πρέπει να γυρίσουμε στο σπίτι μας, τα παιδια και τις υποχρεώσεις μας.
Για αυτό λένε ότι πλούσιος είναι οποίος έχει χρόνο.
Πάει αλλού η συζήτηση αλλά για μένα πλούσιος δεν είναι απαραίτητα αυτός που έχει χρόνο αλλά αυτός που τον αξιοποιεί και αποκτά εμπειρίες.
 

πυξιδας990

Μέλος
Περιοχή
Λεωνιδιο Τσακωνιας
Όνομα
μανωλης
Μοτό
aprilia DORSODURO RED
παλι καλα που δεν επαθες κατι χειροτερο....
ποια ημερομηνια ησουν επανω στον παρνωνα?
 

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
παλι καλα που δεν επαθες κατι χειροτερο....
ποια ημερομηνια ησουν επανω στον παρνωνα?
17/3 Κυριακή έφυγα 20/3 Τετάρτη Γύρισα ... το πέρασμα ψηλά από τον Πάρνωνα έγινε 19/3 Τρίτη.

Η διαδρομή από Κοσμά προς Αγιο Πέτρο που ακολούθησα:


Οι διαδρομές που μου πρότεινε ο Γούγλης:
 
Τελευταία επεξεργασία:

πυξιδας990

Μέλος
Περιοχή
Λεωνιδιο Τσακωνιας
Όνομα
μανωλης
Μοτό
aprilia DORSODURO RED
17/3 Κυριακή έφυγα 20/3 Τετάρτη Γύρισα ... το περιστατικό στον Πάρνωνα έγινε 19/3 Τρίτη
στο κομματι που πηγες,μεχρι 20 απλριλιου θα εχει χιονι....
 

XR Maniac

Skipper
ADVRIDE Team
Περιοχή
ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Όνομα
Κωστας
Μοτό
NX 650-HRC Gandhi!!
s1000xr
στο κομματι που πηγες,μεχρι 20 απλριλιου θα εχει χιονι....
Τελευταία φορά ειχα περάσει αρχές καλοκαιριού και ηταν όλο λασπωμενο και γεμάτο λουκια από τα φορτηγά που μεταφέρουν ξυλα.
Η διαδρομή όμως αξίζει..
 

STF

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
STέFανος
Μοτό
NUDA900R
WR250R
Σωκράτη πολύ όμορφη η διήγηση σου και μου άρεσε ο συμβολισμός των όμορφων αναποδιών μέσα από τη γυάλινη μπάλα σου!
Ήσουν πολύ τυχερός που πέρασαν τα παιδιά με το αγροτικό και σε μάζεψαν!

Αν μου επιτρέπεται, μια συμβουλή που μπορώ να δώσω -όταν είμαστε μόνοι μας σε μια ερημιά- είναι πριν κάνουμε οποιαδήποτε προσπάθεια/κίνηση να δίνουμε στον εαυτό μας λίγο χρόνο να σκεφτεί τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν από τις λύσεις που μας έρχονται στο μυαλό και ποιες μπορεί να είναι οι εναλλακτικές μας. Δηλαδή να μη προβαίνουμε αμέσως σε κινήσεις που επιφανειακά μοιάζουν αυτονόητες. Όταν δεν περισσεύει ο χρόνος η υπομονή είναι μεγάλη αρετή.
 

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Πολλα θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά.
  • Να είχα δώσει στίγμα του που βρίσκομαι και ποιον δρόμο θα ακολουθήσω, να ελαφρύνω την μηχανή πριν μπω στο χιόνι, να έχω τις πλαϊνές βαλίτσες αντί για το top case, να έχω κάποια διαφορετικά εφόδια σε περιπτωση ανάγκης, να έχω άλλα λάστιχα.
  • Επίσης θα μπορούσα πολύ απλά να εκτιμήσω καλύτερα τον κίνδυνο, να επέλεγα πιο ασφαλή διαδρομή, ή να έκανα αναστροφή νωρίτερα.
Το ενδεχόμενο να τραυματιστούμε και να μην μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα κάναμε, το έχουμε όλοι στο μυαλό μας. Ωστόσο μπαίνουμε εύκολα στο τριπάκι και στην ψευδαίσθηση ότι αυτό δεν θα συμβεί σε εμάς την συγκεκριμένη στιγμή.

Ξέρω πολλά παραδείγματα ατόμων που είχαν βρεθεί σε αντίστοιχες ή πολύ χειρότερες καταστάσεις. Shit happens και μάλιστα την χειρότερη στιγμή, αλλά όπως το είπες θέλει ψυχραιμία και καθαρό μυαλό. Από αυτές τις αναποδιές όπως είπε και ο gsmaniac γινόμαστε καλύτεροι.
 
Τελευταία επεξεργασία:

thenos

"Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά"
ADVRIDE Team
Περιοχή
Ελάτη
Όνομα
Θανασης
Μοτό
KTM 950 ADV & KTM EXC450
Εξαιρετικό κείμενο,φωτογραφίες και πληροφορίες...!!!:ok:
Πραγματικά απολαυστικό!
Όσο για την αναποδιά μιας και είμαστε λίγο?:thumbsdown: της περιπέτειας πρέπει πάντα να υπολογίζουμε τον παράγοντα "παρέα" και κατά πόσο μπορεί να βρεθεί αυτή εκείνη την άσχημη στιγμή...
Όταν ταξιδεύουμε μόνοι μας καλό είναι να είμαστε πιο επιφυλακτικοί στα δύσκολα...;)
Και φυσικά συμφωνώ με την συμβουλή του Στέφανου STF παραπάνω...
Ευχαριστούμε...!!!:)
 
Top Bottom