Mια εκδρομή σε λατρεμένα μέρη και μια “αναμενόμενη" περιπέτεια!
Το πέτρινο καράβι.
Άλλη μια τριήμερη απόδραση, που όμως ήταν διαφορετική από άλλες, αφού πέρα από την βόλτα έζησα μία περιπέτεια που θα έχω να θυμάμαι. Την περιπέτεια την βρίσκεις, δεν σε βρίσκει… ειδικά αν δοκιμάζεις όρια αλλά συνάμα και την τύχη σου. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό για μένα. Αυτό που ξέρω είναι ότι θα πρέπει κάπως να το τιθασέψω (ή καλύτερα να προσθέσω ένα safety net) γιατί όπως αποδείχτηκε και στην τελευταία μοτοβόλτα… καλό είναι να σέβεσαι τους κινδύνους και τις προειδοποιήσεις που συναντάς στον δρόμο.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν ως συνήθως με το πάτημα της μίζας. Με περίμενε άλλη μια αγχολυτική απόδραση τετραψήφιων χιλιομέτρων από αυτές που μπορούν να ικανοποιήσουν εν μέρη το αδηφάγο στερητικό +δρομό μου. Ο τελικός προορισμός, το “Πέτρινο Καράβι” του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, η λατρεμένη Μονεμβασιά. Η εξόρμηση ήταν μια αναλαμπή της στιγμής, από αυτές που πριν καλά καλά το καταλάβεις έχεις πάρει ήδη την απόφαση. Συνηγόρησαν πολλά πράγματα… κάτι άλλο που είχα στο μυαλό μου ακυρώθηκε, δημιουργήθηκε ελεύθερος χρόνος από το πουθενά, μπήκε Άνοιξη, τα μυαλά μας πήραν αέρα κλπ κλπ. Προσθέστε τώρα και τις συνηθισμένες τάσεις φυγής που έχω σχεδόν σε μόνιμη βάση, εεεε δεν θέλει πολύ. Οι δύο μέρες μάλιστα που είχα αρχικά στο πλάνο, έγιναν τρεις (που αποδείχτηκε σωστή επιλογή, όπως θα αναφέρω αργότερα) ώστε να έχω παρέα κατά το πρώτο σκέλος της εκδρομής, αλλά το σημαντικότερο μια σχετική άνεση χρόνου να απολαύσω την μοναχική μου βόλτα που θα ακολουθούσε.
Το πέτρινο καράβι.
Άλλη μια τριήμερη απόδραση, που όμως ήταν διαφορετική από άλλες, αφού πέρα από την βόλτα έζησα μία περιπέτεια που θα έχω να θυμάμαι. Την περιπέτεια την βρίσκεις, δεν σε βρίσκει… ειδικά αν δοκιμάζεις όρια αλλά συνάμα και την τύχη σου. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό για μένα. Αυτό που ξέρω είναι ότι θα πρέπει κάπως να το τιθασέψω (ή καλύτερα να προσθέσω ένα safety net) γιατί όπως αποδείχτηκε και στην τελευταία μοτοβόλτα… καλό είναι να σέβεσαι τους κινδύνους και τις προειδοποιήσεις που συναντάς στον δρόμο.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν ως συνήθως με το πάτημα της μίζας. Με περίμενε άλλη μια αγχολυτική απόδραση τετραψήφιων χιλιομέτρων από αυτές που μπορούν να ικανοποιήσουν εν μέρη το αδηφάγο στερητικό +δρομό μου. Ο τελικός προορισμός, το “Πέτρινο Καράβι” του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, η λατρεμένη Μονεμβασιά. Η εξόρμηση ήταν μια αναλαμπή της στιγμής, από αυτές που πριν καλά καλά το καταλάβεις έχεις πάρει ήδη την απόφαση. Συνηγόρησαν πολλά πράγματα… κάτι άλλο που είχα στο μυαλό μου ακυρώθηκε, δημιουργήθηκε ελεύθερος χρόνος από το πουθενά, μπήκε Άνοιξη, τα μυαλά μας πήραν αέρα κλπ κλπ. Προσθέστε τώρα και τις συνηθισμένες τάσεις φυγής που έχω σχεδόν σε μόνιμη βάση, εεεε δεν θέλει πολύ. Οι δύο μέρες μάλιστα που είχα αρχικά στο πλάνο, έγιναν τρεις (που αποδείχτηκε σωστή επιλογή, όπως θα αναφέρω αργότερα) ώστε να έχω παρέα κατά το πρώτο σκέλος της εκδρομής, αλλά το σημαντικότερο μια σχετική άνεση χρόνου να απολαύσω την μοναχική μου βόλτα που θα ακολουθούσε.
Τελευταία επεξεργασία: