Επειδή το ακούω αρκετά και με φέρνει κάπως σε δύσκολη θέση.
Το πως αντιμετώπισα το ατύχημα είναι ότι θα έκανε ο κάθε άνθρωπος όταν ζει μια δύσκολη περιπέτεια υγείας ή μη. Παλεύεις να την ξεπεράσεις. Έχουμε μεγάλη δύναμη μέσα μας. Όλοι. Καλό να μην το ανακαλύπτουμε μέσω δυσάρεστων καταστάσεων αλλά έτσι είναι η ζωή.
Απο εκεί και πέρα το θέμα είναι να πάρεις το μάθημα σου. Και το πήρα.
Όταν έκανα ιστιοπλοΐα για πολλά χρόνια ένα από τα πιο σημαντικά διδάγματα είναι πως η θάλασσα είναι επικίνδυνη όταν δεν τη σέβεσαι. Ισχύει στα πάντα.
Αρνούμαι να ζήσω με φόβο.
Θέλω να ζω με σεβασμό σε ότι κάνω.
Όχι ότι δε φοβάμαι. Φοβάμαι πολλά πράγματα, αλλά δεν μπορώ να αφήσω το φόβο να με καταβάλει όταν είναι σημαντικά για μένα. Πχ bungee jumping δε θα έκανα ποτέ γιατί φοβάμαι αλλά δε με νοιάζει κιόλας.
Ασφαλής όμως δεν αισθανόμουν ούτε μέσα στο σπίτι μου, ποσο μάλλον όταν ήμουν κατάκοιτη ή κουτσή κτλ κτλ στη σκέψη πχ πως με τόση έντονη σεισμική δραστηριότητα τα τελευταία χρόνια στην περιοχή μας αν συνέβαινε κάτι δε θα υπήρχε η δυνατότητα να κατέβω τις σκάλες πέντε ορόφων, ποσο μάλλον με τις γάτες αγκαλιά, γιατί επουδενί θα της άφηνα πίσω.
Όλα είναι διαχειρίσιμα. Αρκεί να θες.
