Αιγαιοπλόος
Μέλος
PEKARNA είναι ο φούρνος. Έγινε της …. «πεκάρνας». Είναι γυμναστικούλα τελικά το μοτο-ταξίδι, όπως και να το κάνεις.
Τα χιλιόμετρα μέχρι το Zadar δεν είναι πάρα πολλά αλλά αν πεις ότι τραβάς όλη τη δαντελωτή δαλματική ακτογραμμή, χωριουδάκι – χωριουδάκι θα φτάσεις βράδυ. Επιλέξαμε λοιπόν να κάνουμε ένα κομμάτι από τον καινούριο αυτοκινητόδρομο και θα ξαναβγούμε στη θάλασσα λίγο πιο πάνω, στο Split, όπου θα κάνουμε στάση για καφέ. Μια μικρή στάση στο parking των διοδίων και μετά απλώς παίρνουμε χαρτάκι. Θα πληρώσουμε μόνο μία φορά, όταν θα βγούμε και φυσικά ανάλογα με την απόσταση που θα διανύσουμε. Υπάρχει και ενημερωτική ταμπέλα που σου λέει πόσο πληρώνεις για Split, πόσο για Zagreb, πόσο για Rijeka κλπ., ώστε να ξέρεις από πριν τι πληρώνεις. Και εννοείται ότι ο αυτοκινητόδρομος είναι τελειωμένος. Γιατί κάπου αλλού τα πράγματα είναι διαφορετικά: Πληρώνεις για αυτοκινητοδρόμους που ΘΑ γίνουν, με διόδια μετωπικά (όπου σε πετύχω στα παίρνω) και με κόστος απόστασης που όχι μόνο δεν αναγράφεται αλλά αλλάζουν και οι τιμές κατά βούληση του εργολάβου. Δεν ξέρω τελικά ποιος είναι «Ευρώπη» και ποιος δεν είναι.
Άσχετο. Τα γάντια είναι απαραίτητα και για την καλοκαιρινή οδήγηση. Όχι μόνο για ασφάλεια αλλά και για άνεση. Το να σου χτυπάει ο ζεστός αήρ τα χέρια για κάμποσες χιλιάδες χιλιόμετρα είναι θέμα. Κι από το να πλακώνεσαι με νιβέες, καλύτερα γαντάκι.
Το Split είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Κροατίας (μετά το Zagreb) και το όνομά του προέρχεται από τον Ασπάλαθο.
Παρκάραμε τις μοτοσυκλέτες σε «προβλεπέ» χώρο και καθίσαμε για καφέ στην παραλία του ιστορικού κέντρου του Σπλιτ, κάπου δεξιά στη φωτό. Περπατήσαμε και λίγο, είδαμε και το παλάτι του Διοκλητιανού αλλά ο χρόνος δεν επέτρεπε παραπάνω πράγματα, οπότε: Μπουφάν, κράνος, γάντια και πάλι στο δρόμο.