Από το Μόναχο στην Μπρατισλάβα με ποδήλατο (the story)

[antsoar]

Εδώ και καιρό θέλω να "νοικοκυρέψω" το ταξιδιωτικό στην Αυστρία και όλο μπλέκω με δουλειές και το αφήνω.

Ο σκοπός είναι να υπάρχει κάπου ωραία καθαρογραμμένο για όποιον θέλει να το διαβάσει.
Για όποιον έχει παρακολουθήσει το πρώτο θρεντ θα βρει κάποια σημεία κοινά. Αλλά ως μια ενιαία διήγηση με αρχή μέση και τέλος βγάζει περισσότερο νόημα.
Ακριβώς για αυτό δεν θα με πείραζε αν κριθεί σκόπιμο να "κουρευτεί" το αρχικό θρεντ.

Ελπίζω να σας ταξιδέψει......






Είχαν περάσει δυο χρόνια από το πρώτο ταξίδι στη Σκωτία και είχε αρχίσει να φουντώνει η επιθυμία για μια νέα εμπειρία.
Ήθελα ένα καινούργιο ταξίδι και κρατώντας σαν εφόδια την γνώση και την εμπειρία της πρώτης φοράς, ήθελα κάτι που θα ανέβαζε τον πήχη λίγο πιο ψηλά.



Σκωτία Isle of Skye 2017

Κοιτάζοντας διάφορους προορισμούς έπεσα επάνω στο “ Danube cycle path” . Πρόκειται για μια διαδρομή που ακολουθεί τον ρου του Δούναβη από της πηγές, κάπου στην Γερμανία, μέχρι την Μαύρη Θάλασσα και διασχίζει επτά χώρες με συνολικό μήκος περίπου 3000χλμ!
Τα δυο πρώτα κομμάτια της Γερμανίας και της Αυστρίας είναι πολύ καλά σηματοδοτημένα και είναι τα πιο πολυσύχναστα.

Επειδή το όλο εγχείρημα θα ήταν πολύ low budget σημαντικό ρόλο θα έπαιζαν τα αεροπορικά εισιτήρια. Ήθελα να κάνω κάτι που ήταν πολύ σημαντικό για μένα αλλά επιβαρύνοντας όσο το δυνατόν λιγότερο τον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Έτσι τα εισιτήρια έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο φτηνά. Κατά τα άλλα θα είχα μαζί μου σκηνάκι για διανυκτέρευση σε κάμπινγκ και κάποιες νύχτες ενδιάμεσα σε χόστελ.

 

[antsoar]

Για περίπου δυο μήνες ξόδεψα άπειρες ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, αλλά και σε χάρτες, προσπαθώντας να συνδυάσω οικογενειακές υποχρεώσεις, διαθέσιμες μέρες, πιθανά σημεία έναρξης και τέλους διαδρομής, και όλα αυτά στο χαμηλότερο δυνατό κόστος.

Το αποτέλεσμα όλης αυτής της μελέτης ήταν να βγει ένα ταξίδι 10 ημερών στα τέλη Ιουνίου αρχές Ιουλίου με σημείο έναρξης το Μόναχο και τερματισμό την Μπρατισλάβα. Στην ουσία θα διέσχιζα την Αυστρία φτάνοντας στην Βιέννη. Από εκεί θα ήθελα ακόμα 80χλμ μέχρι την πρωτεύουσα της Σλοβακίας. Θα διέσχιζα δηλαδή και σύνορα με το ποδήλατο, αυτό μου φάνηκε σαν το κερασάκι στην τούρτα!

Στην διαδρομή είχα συμπεριλάβει ένα ακόμα μονοπάτι που περνάει από μια ορεινή περιοχή της Αυστρίας. Ήταν κάτι που θα έδινε χρώμα λόγο του τοπίου, αλλά θα πρόσθετε και λίγο πρόκληση λόγο των υψομετρικών.

 

[antsoar]

Η στιγμή που κλείνεις τα εισιτήρια είναι πάντα πολύ δυνατή. Είναι αυτή που επισφραγίζει την επίσημη έναρξη της όλης περιπέτειας. Από εκεί και μετά τα πάντα γυρίζουν γύρο από τον στόχο σου.

Είχα μπροστά μου τρεις μήνες για να κάνω ότι προετοιμασία ήταν απαραίτητη.
Ωστόσο στην πραγματικότητα λίγα πράγματα μπόρεσα να κάνω. Μια πρόσφατη αλλαγή στα επαγγελματικά με είχε αφήσει με μηδέν ελεύθερο χρόνο.
Από προπονήσεις στο δρόμο κατάφερα να κάνω μόνο δυο! Οι υπόλοιπες έγινα στο προπονητήριο αργά το βράδυ μετά την δουλειά και κομμάτια από την κούραση.
Από εξοπλισμό χρησιμοποίησα αυτά που ήδη είχα με μόνες προσθήκες ένα σετ λάστιχα Dunlop κουρσάδικα και ένα τσαντάκι σκελετού για το κινητό το power bank και λίγα μικροπράγματα. Φάνηκαν και τα δυο εξαιρετικά χρήσιμα.

Το ποδήλατο είναι ένα GT Aggressor 2 hardtale, έχω αλλάξει το μπροστά μεγάλο γρανάζι με μεγαλύτερο γιατί στο αρχικό setup ήταν πολύ κοντό. Σχάρα και σαμάρια είναι κινέζικα πάμφθηνα.
Έχω βάλει δυο πλαστικά φτερά που μπαίνουν βγαίνουν χωρίς βίδες, και στο τιμόνι κρεμάω dry bag 20 λίτρων. Ξέρω υπάρχουν και τσαντάκια που είναι πολύ βολικά μιας και μπορείς να πάρεις κάτι από μέσα καθώς οδηγείς αλλά κανένα δεν έχει τέτοια χωρητικότητα.

Πολλές φορές σκέφτηκα την αγορά ενός καινούργιου ποδηλάτου. Κάτι που θα είναι πιο μοντέρνο και φτιαγμένο για touring, όπως για παράδειγμα κάποια μοντέλα της Fuji. Αλλά η σκέψη ότι μετά θα πρέπει να το βάζω στο σάκο για να το παραδώσω στο αεροδρόμιο και μετά να αγωνιώ σε τι κατάσταση θα το παραλάβω από τον ιμάντα με έχει αποτρέψει. Με το παλιό μου GT αυτό το άγχος είναι πολύ μικρότερο.


Στο ποδήλατο όπως και στην ορειβασία κάθε γραμμάριο μετράει. Η φωτογραφία είναι από το πρώτο ταξίδι, αν έφευγα αύριο το πρωί η λίστα μου θα ήταν πολύ μικρότερη.
Στην οριζόντια θήκη των σαμαριών είναι η σκηνή με το υπόστρωμα. Στο ένα πλαινό είναι ο υπνόσακος και στο άλλο τα ρούχα. Το Dry bag έχει ότι είναι πολύτιμο.

 

[antsoar]

Και φτάνουμε στην έναρξη του ταξιδιού.

Όσο πλησίαζαν οι μέρες τόσο συνέβαιναν πράγματα που έβαζαν το ταξίδι σε αμφισβήτηση. Έξτρα οικονομικές δυσκολίες, επαγγελματικές υποχρεώσεις που μεγάλωναν αντί να τελειώνουν, μια διάρρηξη στο μαγαζί (η δεύτερη σε έξη μήνες).
Είχε φτάσει μια βδομάδα πριν την αναχώρηση και πραγματικά δεν ήξερα αν πρέπει να φύγω ή όχι.

Το να φύγεις αφήνοντας πίσω σου σοβαρές υποχρεώσεις είναι ένα έρμα που κουβαλάς μαζί και κάποιες φορές κάνει το πετάλι σου πιο βαρύ.
Από τη άλλη, η ζωή ανοίγει κάποια παράθυρα ευκαιρία για να κάνεις κάποια πράγματα. Δεν την ενδιαφέρει αν είσαι έτοιμος ή όχι. Σου λέει, τώρα στο δίνω "take it or leave it, that’s the deal!"
Έτσι ξεκίνησα…

Το πρωί έφτασα νωρίς στον προαστιακό για να είμαι σίγουρος. Ωστόσο την ώρα που έφτασε το τραίνο μαζεύτηκε πολύς κόσμος μπροστά μου και δεν θα χώραγα στο βαγόνι με το ποδήλατο. Κάνω λοιπών δεξιά να φτάσω την επόμενη πόρτα, αμέσως χτυπάει το κουδούνι ότι θα κλείσουν οι πόρτες. Είμαι σίγουρος ότι ο οδηγός με έβλεπε που προσπαθούσα να φτάσω την πόρτα με το φορτωμένο ποδήλατο και παρ’ όλα αυτά πατάει το κουμπί να τις κλείσει. Στο τελευταίο δευτερόλεπτο κατάφερα να βάλω την μπροστινή ρόδα ανάμεσα στις πόρτες για μην κλείσουν. Έτσι κατάφερα να φτάσω στην ώρα μου στο αεροδρόμιο.

Τελικά μπορεί να έχεις σχεδιάσει τα πάντα και το ταξίδι σου να κινδυνεύσει να χαλάσει πριν καν ξεκινήσει.


Πριν ...

....και μετά

 

[antsoar]

Και απλά εύχεσαι να το παραλάβεις ακέραιο όταν φτάσεις. Δεν ξέρω αν θα τολμούσα να βάλω ένα ολοκαίνουργιο ακριβό ποδήλατο στον σάκο

Από επαγγελματική διαστροφή το μάτι μου έπεφτε σε όλα τα καφέ καθ όλη την διάρκεια του ταξιδιού. Πρέπει να πω πως είμαστε καλύτεροι στο θέμα του καφέ τα τελευταία χρόνια από αυτούς.

Αεροδρόμιο Μονάχου, (Segafredo δουλεύω και στο μαγαζί)

 

[antsoar]

Φτάνοντας εκεί έπρεπε να λύσω ένα σημαντικό πρόβλημα. Ο σάκος που βάζω το ποδήλατο έχει αρκετό όγκο και βάρος και θα ήταν χαζό να τον κουβαλάω μαζί μου σε όλη την διαδρομή. Στο προηγούμενο ταξίδι που ήταν κυκλικό με αρχή και τέλος στο Εδιμβούργο αυτό ήταν εύκολο.
Τώρα είχα σκεφτεί να κλείσω ένα χόστελ στον τελικό προορισμό μου την Μπρατισλάβα και να συνεννοηθώ μαζί τους ώστε να τους ταχυδρομήσω τον σάκο μόλις φτάσω στο Μόναχο.

Μπήκα λοιπόν σε ένα γραφείο ταχυμεταφορών που είχε εκεί στο αεροδρόμιο. Είχα ετοιμάσει και ως κλασικός Έλληνας την πατέντα μου κάνοντας τον σάκο δέμα με duct tape και κολλώντας επάνω χαρτόνι με την διεύθυνση του χόστελ. Ότι πρέπει δηλαδή δεματάκι για να φύγει με τα ΚΤΕΛ για το χωριό. Το είδε η Γερμανίδα και έφριξε.
Μου έδωσε ένα μεγάλο τυποποιημένο χαρτόκουτο, που πλήρωσα 10 ευρώ, και επέμενε ότι αν δεν έχει διεύθυνση αποστολέα στην Γερμανία δεν μπορεί να το παραλάβει. Βρε καλή μου βρε χρυσή μου, τίποτα ανένδοτη. Ααα λέω στάσου, έχω την διεύθυνση του θείου μου... Μπαίνω στο google maps βρίσκω μια τυχαία διεύθυνση που να μην έχει 15 συλλαβές και έτοιμο το δέμα. Έτσι έκανα δουλειά.



Γενικά σε όλο το ταξίδι αντιμετώπισα δυο συμπεριφορές. Όταν μίλαγες με κόσμο έξω ήταν ευγενικοί και πρόθυμοι, όταν όμως είχε να κάνει με οποιαδήποτε συναλλαγή, από το πιο απλό όπως να πάρεις ένα καφέ, γίνονταν στυφοί στα όρια της αγένειας. Ήταν σαν να τους ενοχλούσε που δεν ήξερες πως δουλεύει το σύστημά τους, σαν να τους έβαζες σε μεγάλο κόπο να σου δείξουν κάτι που θα έπρεπε υποχρεωτικά να ξέρεις.

Δεν ξέρω, μπορεί και να τους παρεξήγησα αλλά αυτή την αίσθηση αποκόμισα.

 

[antsoar]

Από το Μόναχο άλλαξα τρία τρένα μέχρι το Zell am see. Μια πολύ όμορφη ορεινή περιοχή της Αυστρίας με μια λίμνη στα 750μ υψόμετρο. Κανονικά θα έφτανα νωρίς αλλάζοντας μόνο δυο ώστε να προλάβω να ανέβω την ίδια μέρα στους καταρράκτες στο Krimml. Από ότι είχα διαβάσει πρέπει να είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακοί.
Δυστυχώς μια μικρή καθυστέρηση στο ένα δρομολόγιο και μια λάθος συνεννόηση οδήγησαν στο να φτάσω πολύ αργά για να ανέβω επάνω. Κάτι δεν με ήθελε με τα τραίνα σε αυτό το ταξίδι

Το να τραβολογάς ένα ποδήλατο με τα μπαγκάζια του σε αεροπλάνα, τρένα και άλλες συγκοινωνίες είναι σκέτη ταλαιπωρία. Είναι ένας άβολος όγκος που δεν έχει φτιαχτεί για κάτι τέτοιο. Ανυπομονούσα να βγω στο δρόμο. Έτσι αποφάσισα να μην χάσω την αυριανή μέρα μόνο για να δω τους καταρράκτες. Αλλά να στήσω το σκοινάκι μου σε κάποιο κάμπινγ στο Zell am see και την επομένη να ξεκινήσω επιτέλους την διαδρομή.

Η αλήθεια είναι ότι εξαρχής δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με αξιοθέατα και ατραξιόν. Αυτό που είχα έρθει να απολαύσω περισσότερο ήταν η ίδια η διαδρομή, και οι μικρές και μεγάλες πόλεις απ’ όπου θα περνούσα. Νομίζω πως το αποτέλεσμα δικαίωσε την επιλογή μου.

Βαγόνι για ποδήλατα!!!

Βραδινό στο όμορφο κάμπινγκ

 

[antsoar]

Το επόμενο πρωί ξεκίνησα να βγω στο δρόμο.

Για μένα αυτή είναι μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ημέρας. Το πρωινό τελετουργικό για το πακετάρισμα και φόρτωμα του ποδηλάτου. Το γεγονός ότι ξεκινάς γεμάτος ενέργεια για να κάνεις χιλιόμετρα, και η αίσθηση της ελευθερίας που νιώθεις όντας αυτόνομος, έχοντας ότι χρειάζεσαι επάνω στο αγαπημένο σου ποδήλατο.

Εξάλλου νομίζω πως αυτή ακριβώς η αίσθηση ελευθερίας και αυτονομίας είναι κάτι που συγκινεί όλους όσους αγαπούν τους δυο τροχούς.


Εικόνες από το δρόμο...


Τα λεγόμενα Towpaths, τα δρομάκια που ακολουθούν τις όχθες των ποταμών. Ένα δίκτυο χιλιάδων χιλιομέτρων, όπου κάποτε χρησίμευε ώστε να τραβούν τις μαούνες στο ποτάμι με άλογα. Σήμερα αυτό το δίκτυο είναι ιδανικός τόπος για δρομείς, ποδηλάτες, οικογένειες και κάθε λογής φυσιολάτρες.

 

[antsoar]

Στην Αυστρία βρέθηκα τις μέρες του μεγάλου καύσωνα που χτύπησε πέρυσι την κεντρική Ευρώπη. Ευτυχώς ήταν προς το τέλος του και έτσι με ταλαιπώρησε μόνο τις πρώτες τρεις μέρες. Κατάλαβα όμως γιατί είναι τόσο πρόβλημα για αυτούς θερμοκρασίες που εμείς έχουμε συνηθίσει. Απλά δεν ξέρουν τι να κάνουν, όπως δεν ξέρουμε εμείς τι να κάνουμε μόλις πέσει λίγο χιονάκι στην Αθήνα.

Αιρκοντίσιον υπάρχουν σε ελάχιστα καταστήματα, ούτε στα χόστελ δεν είχαν.

Φτάνοντας στο Σάλτσμπουργκ είχα λιώσει από τη ζέστη. Σε μια πλατεία δίπλα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό βλέπω burger king, όαση λέω από μέσα μου. Κλειδώνω το ποδήλατο απ’ έξω και πάω να μπω. Είμαι κάθιδρος και περιμένω αυτό το σοκ δροσιάς που έχουμε συνηθίσει εδώ όποτε μπαίνουμε σε μαγαζί το καλοκαίρι με την ζέστη. Η απογοήτευση που ένιωσα ανακαλύπτοντας ότι μέσα είχε ακόμα περισσότερη ζέστη από έξω δεν περιγράφεται

 

[antsoar]

Το ότι είχα μαζί μου το σκοινάκι μου έδινε μεγάλη ελευθερία. Μια βραδιά το έστησα σε ένα χωράφι σε μια καβάτζα δίπλα δρόμο. Είχα κουραστεί και ήμουν μακριά από κάποιο κάμπινγκ.
Ήταν ακόμα η αρχή του ταξιδιού και δεν ήθελα να ζοριστώ πολύ, είχα πάρει το μάθημα μου δύσκολα από το πρώτο ταξίδι όσον αφορά την διαχείριση της αντοχής.

Ποδηλατούσα και κοίταζα δεξιά μου για κατάλληλο μέρος που να μην φαίνεται πολύ από το δρόμο. Η λύση βρέθηκε πίσω από ένα εστιατόριο στη μέση του πουθενά. Ρώτησα τους ιδιοκτήτες αν μπορούσα να στήσω για το βράδυ σε ένα χωράφι στην πίσω πλευρά και δεν είχαν αντίρρηση. Είχαν και πολύ ωραίο σνίτσελ έτσι έλυσα δυο προβλήματα με την μια.


Γενικότερα ευχαριστήθηκα καλύτερο ύπνο στο σκοινάκι μου απ' ότι στα χόστελ λόγο της ζέστης.

Στο βάθος το εστιατόριο με τα ωραία σνίτσελ.

 

[antsoar]

Από το Σάλτσμπουργκ και μετά η διαδρομή ακολουθεί τις όχθες του Δούναβη.

Είχα διαβάσει ότι αυτό είναι το πιο πολυσύχναστο κομμάτι τις διαδρομής και ότι τους καλοκαιρινούς μήνες γίνεται χαμός από ποδηλάτες. Είχα λοιπόν στο μυαλό μου την ελληνική πραγματικότητα όπου στους λιγοστούς ποδηλατόδρομους μια καλή μέρα μπορεί να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο.
Είχα προετοιμαστεί λοιπόν για στριμωξίδι. Δεν είχα ιδέα όμως τι εννοούν εκεί ποδηλατόδρομο.

Τι να πω, αν κάποιος ασχολείται έστω και λίγο σοβαρά με το ποδήλατο πρέπει να επισκεφτεί έστω και μια φορά αυτή τη χώρα.

Κατ’ αρχήν όταν λένε ποδηλατόδρομο μην πάει το μυαλό σας σε ότι έχουμε εδώ. Υπήρχαν σημεία που χώραγαν δυο νταλίκες να περάσουν σε φάρδος. Μιλάμε για χιλιόμετρα επί χιλιόμετρα αποκλειστικής διαδρομής. Ολόκληρο δίκτυο με καλή σήμανση, υπόγειες διαβάσεις με φωτισμό και καθρέφτες!!!

Σκεφτείτε ότι από τα 800χλμ που διένυσα ήταν ζήτημα αν τα 10 από αυτά ήταν σε δημόσιο δρόμο. Όλα τα υπόλοιπα ήταν σε ποδηλατική διαδρομή που κάποιες φορές ήταν τόσο απομονωμένη, δίπλα σε ποτάμια και μέσα σε δάση που δεν άκουγες καν αυτοκίνητα. Πολλές φορές βρέθηκα να ποδηλατώ μόνος μου χωρίς να συναντώ άνθρωπο για ώρα.

Φτάνοντας στο Σάλτσμπουργκ

 

[antsoar]

Πραγματικά πανέμορφη πόλη

 

[antsoar]

Το χόστελ που έμεινα εκεί ήταν πολύ καλό, ωστόσο δεν μπόρεσα να το ευχαριστηθώ. Δεν είχε αιρκοντίσιον και έβρασα όλη νύχτα από τη ζέστη. Τον πόνο μου απάλυνε το γεγονός πως δυο πιτσιρίκες που κοιμόταν στο δίπλα κρεβάτι ζεσταίνονταν επίσης πολύ και έτσι μείναν με τα εσώρουχα χαρίζοντας άφθονο θέαμα σε όλο το θάλαμο!!!

Το τι έκπληξη και χαρά ένοιωσα αντικρίζοντας αυτό το μαγαζί δεν μπορώ να περιγράψω. 23 χρόνια πριν στο γαμήλιο ταξίδι με την γυναίκα μου είχαμε βρει ένα ίδιο στην Βιέννη. Τότε ήμουν σίγουρος πως κάποιος θα το έφερνε σύντομα και στην Ελλάδα. Φαστ φουντ με ψαρικά, νόστιμα και σε καλές τιμές.

Έμεινα να κοιτάζω την ταμπέλα σχεδόν συγκινημένος.

 

[antsoar]

Εικόνες απ' το δρόμο

Ποδηλατόντας στην ησυχία της εξοχής

 

[antsoar]

μαζεύοντας χιλιόμετρα...

 

[antsoar]

Μια βραδιά έμεινα σε ένα κάμπινγκ στο Melk. Το είχε ένας Ρουμάνος φάτσα τυχοδιώκτης. Μίλαγε λέει 5 γλώσσες, απ’ ότι κατάλαβα του εστιατορίου.
Είχε κάνει και στην Ελλάδα για λίγο, μετά πήγε Ισπανία για εφτά χρόνια και εδώ και 5 χρόνια είχε νοικιάσει το κάμπινγκ από το δήμο.
Η γυναίκα του δούλευε την καντίνα, είχε ωραία λουκάνικα και ευτυχώς που υπήρχε γιατί θα έμενα νηστικός. Η απόπειρά μου για λίγη χλιδή τρώγοντας σε κάποιο καλό εστιατόριο της πόλης στέφτηκε με απόλυτη αποτυχία.

Πήγα σε τρία, στο ένα πράγματι μάζευαν καρέκλες, στα άλλα δυο όμως καθόταν κόσμος και έτρωγε κανονικά αλλά με έδιωξαν ευγενικά. Μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι δεν τους γέμισα το μάτι για πελάτης.
Ίσως τα χιλιόμετρα του ταξιδιού που είχαν αρχίσει να μαζεύονται και το γεγονός ότι δεν χώραγε κοστούμι στα μπαγκάζια να έπαιξαν κάποιο ρόλο.
Τέλος πάντων αυτοί έχασαν γιατί πείναγα σαν λύκος .

Ο Ρουμάνος στο κάμπινγκ μου είπε ότι στα πέντε χρόνια που το δούλευε ήμουν ο πρώτος Έλληνας που το επισκεπτόμουν. Είναι από αυτές τις πρωτιές που δεν σημαίνουν τίποτα αλλά σου φτιάχνουν το κέφι.

 

[antsoar]

Φτάνοντας πια στην Βιέννη

MacDonalds στα περίχωρα τις Βιέννης.
Εδώ δεν τα πλησιάζω εκεί μου φάνηκαν παράδεισος.
Πρώτον, ήταν φτηνό φαγητό, δεύτερον, είχαν αιρκοντίσιον και τρίτον μπορούσες να πιεις όσο νερό ήθελες!

Τι θέμα έχουν με το νερό δεν μπόρεσα να καταλάβω. Έχει 1,70 το μικρό μπουκάλι και στα μαγαζιά έχει κάτι ποτήρια που έχουμε εμείς για το ούζο. Όταν δε ζητήσεις και δεύτερο σε κοιτάνε με μισό μάτι. Σε ένα μαγαζί είχε μεγάλα ποτήρια και αυτό γιατί το πλήρωνες! Ναι, πλήρωνες το νερό από τη βρύση!!!

 

[antsoar]

Είχα φτάσει πλέον στο τελευταίο σκέλος της διαδρομής, τα 80χλμ από την Βιέννη στην Μπρατισλάβα.

Η κούραση είχε αρχίσει πια να συσσωρεύεται. Εντωμεταξύ οι ποδηλατικές μου ικανότητες είναι στην καλύτερη μέτριες. Δεν έχω καμία σχέση με κάτι φίλους και γνωστούς που τρώνε τα μπρεβέ με το κουτάλι. Από έλλειψη χρόνου, ίσως και πειθαρχίας, δεν έχω κάνει την δουλειά που θα χρειαζόταν για να φτάσω σε αυτό το επίπεδο ακόμα. Έτσι το όπλο μου είναι η προσεχτική διαχείριση των αποθεμάτων ενέργειας κάθε μέρα.
Είχα πει λοιπών ότι θα τηρήσω προσεχτικά τη διαδρομή και θα πάω με συγκεκριμένο ρυθμό και πρόγραμμα στάσεων για ξεκούραση.

Ήταν το μόνο κομμάτι για το οποίο δεν είχα χάρτη, ούτε πολλές πληροφορίες. Τελευταία στιγμή είχα βρει ένα gps track από το μπλογκ μιας ινφλουένσερ στο ίντερνετ.
Εντάξει το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται!

Χάθηκα τουλάχιστον δέκα φορές προσθέτοντας σχεδόν 20χλμ. Μπήκα από λάθος σε ένα δασικό μονοπάτι που αποδείχτηκε πως ήταν για πεζοπόρους. Φυσικά το κατάλαβα μόνο αφού είχα μπει βαθιά στο δάσος καθιστώντας ανούσιο το να γυρίσω πίσω. Μέχρι που κατάφερα να ξεμείνω με άδεια παγούρια κάτι που δεν μου είχε συμβεί ποτέ μέχρι εκείνη τη μέρα!!!
Ευτυχώς μέσα στις ερημιές υπήρχε κάτι σαν εργοστάσιο δίπλα στο ποτάμι, πέτυχα δυο εργάτες που έβγαιναν και μου άνοιξαν το ποτιστικό του γκαζόν για να γεμίσω τα παγούρια μου.

Μετά από πολλές ώρες πετάλι και κομμάτια από κούραση κατάφερα επιτέλους να φτάσω σε ένα χωριό 20χλμ πριν την Μπρατισλάβα. Το γεγονός πως το χωριό ήταν στην κορυφή μιας ρημαδοανηφόρας ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Βρήκα μια πιτσαρία, άφησα το ποδήλατο ακριβώς στην πόρτα και έφτασα τρεκλίζοντας σε ένα τραπεζάκι.
20 χιλιόμετρα φλαταδούρας με χώριζαν από τον τελικό μου προορισμό. Είπα ότι αν φάω καλά και κάτσω αρκετή ώρα θα γεμίσω μπαταρίες για να μπορέσω να συνεχίσω.
Μετά από τρεις ώρες, μια οικογενειακή πίτσα και ένα διώροφο παγωτό ξαναβγήκα στο δρόμο…






Είχα στο μυαλό μου ότι μια διαδρομή που ενώνει δυο γνωστές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θα είχε αρκετή κίνηση, και πράγματι στα πρώτα χιλιόμετρα έβλεπα πολλούς ποδηλάτες. Όσο προχωρούσα όμως η κίνηση μειωνόταν, μέχρι που στο τέλος βρέθηκα να ποδηλατώ μόνος μου.
Ίσως σε αυτό να συντέλεσε και το γεγονός ότι χάθηκα

Το μονοπάτι στο δάσος. Κάπου εδώ αρχίζω να υποπτεύομαι ότι κάτι πάει λάθος

Εδώ πια είμαι σίγουρος

 

[antsoar]

Παρά την κούραση ήταν τεράστια απόλαυση να ποδηλατείς για χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων χωρίς κανένα απολύτως εμπόδιο.
Υπήρχε ένα κομμάτι που ήταν 15 χιλιόμετρα ευθεία! Στην Ελλάδα πριν κάποια χρόνια δεν υπήρχε τέτοια ευθεία ούτε σε αυτοκινητόδρομο!


Ποδηλατόδρομος προς την μια κατεύθυνση...

...και προς την άλλη!!!

 

[antsoar]

Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι μάζεψα δυνάμεις και είναι ώρα να φύγω από το χωριό. Το gps έδειχνε πως αν ακολουθούσα την κεντρική λεωφόρο θα ήταν 20 εύκολα χιλιόμετρα, σχεδόν ευθεία μέχρι την Μπρατισλάβα, ενώ το ποδηλατικό μονοπάτι έκανε ζιγκ ζαγκ πότε δεξιά και πότε αριστερά από το δρόμο. Έτσι από φόβο να μην χαθώ ξανά με αποτέλεσμα να προσθέσω κι άλλα χιλιόμετρα πήρα τον κεντρικό.

Στην αρχή είχε μποτιλιάρισμα και έκανα σφήνες με τα σαμάρια να γλείφουν τα αυτοκίνητα. Παρακάτω που άνοιξε άρχισαν να με περνούν με ταχύτητα.
Ένιωθα πως οι οδηγοί ήταν ενοχλημένοι βλέποντας έναν παραβάτη. Δεν πρέπει να έχουν συνηθίσει να οδηγούν στριμωγμένοι στην ίδια λωρίδα με ποδήλατα. Η πλάκα ήταν πως κάποια στιγμή παρέσυρα και άλλους δυο που άρχισαν να με ακολουθούν.
Τελικά κάπου στα μισά της διαδρομής αποφάσισα πως δε αξίζει το ρίσκο και βγήκα ξανά στο μονοπάτι.

Εξάλλου είχε αρχίσει να συμβαίνει κάτι που νομίζω θα σας φανεί γνώριμο. Όσο πλησίαζα στο στόχο τόσο η δύναμη μου αυξάνονταν αντί να μειώνεται. Όσο καταλάβαινα πως πια είναι στο χέρι μου τόσο πωρωνόμουν και ένιωθα δυνατός να πιέσω.

Σε λίγο θα πέρναγα σύνορα, τώρα πέταγα!



Οι δυο που με ακολουθούσαν ήταν ένας Ολλανδός που ήταν ήδη ένα μήνα στο δρόμο και μετά από άλλους δυο θα κατέληγε Ελλάδα και ο άλλος ήταν ένας πιτσιρικάς Αυστριακός μεγάλος χαβαλές. Αυτός ήταν δυο βδομάδες στο δρόμο αλλά δεν κατάλαβα που πήγαινε, και για να είμαι ειλικρινής όπως τον έκοψα μάλλον δεν ήξερε ούτε αυτός.

Ήταν η ιδανική παρέα την ιδανική στιγμή. Ψάχναμε και οι τρεις τα σύνορα για την πολυπόθητη φωτογραφία τρόπαιο. Τα οποία φυσικά δεν είχαν καμία σχέση με ότι είχα φανταστεί, δηλαδή διαχωριστικές γραμμές και σημαιάκια και φανφάρες. Ήταν μια πινακίδα της κακιάς ώρας την οποία οι μόνοι που χαρήκαν που την είδαν ήταν τρεις χαζοί ποδηλάτες, όλοι οι άλλοι την προσπερνούσαν σαν να μη τρέχει τίποτα.

Η Μπρατισλάβα ήταν πλέον μια ανάσα μακριά…


Σύνορα Αυστρίας Σλοβακίας

Στο βάθος η γνωστή γέφυρα σύμβολο της πόλης