Πολύ μεγάλο και "καυτό" θέμα. Τα παιδιά μας, εμείς και οι μηχανές............
Προσωπικά είναι ένα θέμα που με είχε προβληματίσει πάρα μα πάρα πολύ. Βλέπετε η κόρη μου από πολύ μικρή, έτρεχε και σκαρφάλωνε πάνω στα μηχανάκια μου...........
Το πρώτο μου δίλημμα λοιπόν ήταν: Συνεχίζω εγώ να οδηγώ ή τα παρατάω; Τι να κάνω; Να την αφήσω να εκδηλώσει την αγάπη που μάλλον υπάρχει στα γονίδια της για τις μηχανές. Να της εμφυσήσω την επικινδυνότητα που υπάρχει στην χρήση τους. Και πώς να το κάνω αυτό όταν δεν μπορώ να αποτελέσω παράδειγμα; Ή μήπως να απαρνηθώ και εγώ την αγάπη μου για τη μηχανή;
Κατόπιν ωρίμου σκέψεως αποφάσισα πως αν προσπαθούσα να της "περάσω" την επικινδυνότητα και να την αποτρέψω, θα έπρεπε πρώτος εγώ να είμαι το παράδειγμα και να σταματήσω να καβαλάω, αλλιώς θα ήμουν σαν τον πατέρα μου που μου έλεγε να μην καπνίσω ενώ εκείνος καπνίζει δύο πακέτα την μέρα........Μετά λοιπόν από σκέψεις και "ζύγισμα" που πήρε χρόνια, πήρα την απόφαση που πήρα με άξονα τα παρακάτω κριτήρια:
- Καλύτερα να μάθει την μηχανή από εμένα και σωστά, παρά από τον πρώτο τυχαίο φίλο/συμμαθητή/γκόμενο που σίγουρα θα είναι λιγότερο κατάλληλος από εμένα.
- Καλύτερα να είναι "χορτασμένη" από χιλιόμετρα, βόλτες και ταξίδια, παρά να λιγουρεύεται την στιγμή που θα την βάλει ο κάθε "Λάκης" στο παπί να την πάει (ξεκράνωτη) μέχρι την καφετέρια. Και όταν της το προτείνει, να τον στείλει να πάει να πάρει πρώτα κράνος.
- (και ίσως το πιο σημαντικό........) Για να είναι καλά οι γύρω μου, πρέπει πρώτα να είμαι εγώ καλά με τον εαυτό μου. Αυτό χωρίς να καβαλάω μηχανή, δεν γίνεται.
Πήρα λοιπόν "παράταση" μερικά χρόνια μέχρι να μπορεί να κάθεται με ασφάλεια στην μηχανή. Όταν το 2009 τα πόδια της έφτασαν να πατάνε στα πίσω μαρσπιέ του Ντέρο, της αγόρασα κράνος - μπουφάν και της έκανα την πρώτη της βόλτα (172 χλμ με γύρο Θάσου - και με βρόχα στην επιστροφή). Αν της άρεζε θα συνεχίζαμε τις βόλτες. Της άρεσε.............
Εδώ η φώτο από εκείνη την βόλτα. Ναι, αδιάβροχα δεν είχε σε παιδικό νούμερο και της ερχόταν λιγάκι "μπόλικα"......
Την επόμενη εβδομάδα αγοράστηκε πλήρες "πακέτο" εξοπλισμού (καλοκαιρινές - χειμωνιάτικες κορντούρες και γάντια, ισοθερμικά, αδιάβροχα, μποτάκια, μπότες, τα πάντα όλα δλδ) και έκτοτε έχουμε κάνει άπειρες βόλτες και αρκετά ταξίδια (Κέρκυρα, Όλυμπο, Βουλγαρία). Κάθε φορά που την ανεβάζω στην μηχανή έχω τους ενδοιασμούς μου αν έκανα σωστά, κάθε φορά που κοιτάει και σχολιάζει απαξιωτικά έναν ξεκράνωτο ή έναν κάγκουρα, αισθάνομαι πως έκανα σωστά. Ελπίζω να έκανα...............
Εδώ κάποιες από τις όμορφες στιγμές μας....
Κάμπινγκ στην Θάσο
Ασπροβάλτα για καφέ
Σαββατοκύριακο στην Βουλγαρία
Το κακό με την ζωή είναι πως δεν έχει rewind. Βλέπουμε μόνο τα αποτελέσματα των πράξεών μας χωρίς να έχουμε την δυνατότητα να δούμε πως θα ήταν τα πράγματα αν είχαμε κάνει κάποιες διαφορετικές επιλογές. Σε ότι αφορά τα παιδιά μας, πάντα ελπίζουμε πως έχουμε κάνει το καλύτερο, και πάντα μας κατατρώει το
"πως θα ήταν τα πράγματα αν είχα κάνει εκείνο αντί για το άλλο"............
Δύσκολο σπορ να είσαι γονιός, ακόμα δυσκολότερο αν προσπαθείς να είσαι δίπλα στο παιδί σου.
Αφιερωμένη
