Αρκούδα από τα Σταν

[stavrouliasp]

Το καλοκαίρι που μας πέρασε αποφασίσαμε με τον @christof40 και τον @onroad να πάμε ένα ταξίδι λίγο πιο μακρύ από τα άλλα (ο @XLGeorge μπαίνει πιο μετά στο παιχνίδι). Την κατεύθυνση την γνωρίζαμε ήδη από το προηγούμενό μας ταξίδι στην Γεωργία, Αρμενία και Ναγκόρνο Καραμπάκ (https://advride.gr/threads/4-χώρες-μια-απέλαση-και-ένα-πραξικόπημα.5646/). Ανατολικά, μια που θέλαμε να ζήσουμε και άλλες και σε πιο έντονο βαθμό, ορισμένες από εκείνες τις εικόνες που βλέπει κάποιος μακριά από την Ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Το που ακριβώς όμως ανατολικά έγινε το αντικείμενο συζητήσεων για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μαγκαντάν και road of Bones; Μογγολία; Στανς;

Το πρόβλημα εξαρχής, πέρα από το οικονομικό, ήταν το διάστημα που θα μπορούσαμε να πάρουμε άδεια από τις δουλειές μας και τις οικογένειές μας. Το όριο τέθηκε στον ένα μήνα. Τέσσερις εβδομάδες δηλαδή συν κάποιες ημέρες ασφαλείας που πρέπει να υπολογίζει οπωσδήποτε κάποιος που φεύγει για ένα τόσο μακρινό και με αρκετούς αστάθμητους παράγοντες ταξίδι.

Προορισμοί όπως το Μαγκαντάν και η Μογγολία θέτουν κατευθείαν τον περιορισμό ότι δεν μπορεί κάποιος να πάει και να γυρίσει μέσα στο δεδομένο χρονικό διάστημα. Άρα έπρεπε οπωσδήποτε να αναζητήσουμε μέσο μεταφοράς των μοτοσυκλετών. Δύο τα σενάρια. Είτε μεταφορά από το τέλος του ταξιδιού πίσω είτε μεταφορά από Ελλάδα ως εκεί και επιστροφή οδικώς. Το δεύτερο σενάριο έχει το καλό ότι πηγαίνεις ξεκούραστος και κάνεις το πιο ωραίο (το απομακρυσμένο δηλαδή) μέρος του ταξιδιού ξεκούραστος και αφήνεις το διαδικαστικό κομμάτι (βλ. Τουρκία, Γεωργία που τα είχαμε ξανακάνει) για όταν πλέον θα έχει συσσωρευθεί η κούραση και λίγο πολύ θα θέλεις να γυρίσεις πίσω. Το αρνητικό όμως είναι ότι με τον τρόπο αυτό μειώνονται δραματικά οι δυνατότητες που έχει κάποιος να «κάψει» ορισμένα κομμάτια ή σημεία ενδιαφέροντος της διαδρομής βλέποντας ότι δεν του φτάνει ο χρόνος. Επίσης είναι και κάτι που μπορεί να μοιάζει επουσιώδες αλλά σε τέτοια ταξίδια είναι σημαντικό. Ο ήλιος. Με κατεύθυνση από Ανατολή προς Δύση θα είχαμε κάθε μέρα από το μεσημέρι και μετά τον ήλιο στα μάτια μας μέχρι και την δύση του, κάτι που είναι πάρα πολύ κουραστικό και πολλές φορές επικίνδυνο.

Για την μεταφορά τη δική μας τα πράγματα ήταν απλά. Παντού έχει αεροδρόμια και από τιμές που είδαμε δεν ήταν απαγορευτικές. Για την μεταφορά της μηχανής όμως έπεσε πολύ ψάξιμο. Υπερσιβηρικός, αεροπορική – θαλάσσια – οδική μεταφορά κτλ. Οι προσφορές που παίρναμε σε mail από τις αντίστοιχες εταιρίες ήταν απλά εξωφρενικές. Δυστυχώς το Internet και τα διάφορα μεγάλα φόρουμ του εξωτερικού δεν βοήθησαν πολύ στο σημείο αυτό. Επιπλέον, πολλές ιστοσελίδες μεταφορικών εταιριών ήταν μόνο στα Ρώσικα, κάτι που περιέπλεκε την κατάσταση. Παράλληλα, για να φτάσουμε στο Μαγκαντάν θα έπρεπε να διασχίσουμε άπειρα χιλιόμετρα στέπας, κάτι που Κώστας, έχοντας πάει σε προηγούμενο αυτοκινητάδικο ταξίδι του ως το Novosibirsk (https://www.google.gr/maps/place/Novosibirsk, Novosibirsk Oblast, Russia/@54.9700492,82.6692207,10z/data=!3m1!4b1!4m5!3m4!1s0x42dfe5e190cc4d97:0x9b3a0673e1d3e985!8m2!3d55.0028258!4d82.9248047) μας έλεγε ότι δεν θα είναι και τόσο ευχάριστο, ειδικά ντάλα καλοκαίρι.

 

[stavrouliasp]

Τελικά, η ιδέα του Μαγκαντάν και της Μογγολίας εγκαταλείφθηκε και επιλέχθηκε το ταξίδι στα Στανς. Οδικώς ως το Pamir Highway και επιστροφή πάλι οδικώς. Στόχος εφικτός για ένα μήνα.

 

[stavrouliasp]

Οι χώρες που είχαμε σκοπό να επισκεφθούμε ήταν οι εξής: Τουρκία, Γεωργία, Ρωσία, Καζακστάν, Τουρκμενιστάν (?), Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Κιργιστάν (ή αλλιώς Κιργιζία), ξανά Καζακστάν και επιστροφή από τον ίδιο δρόμο από Ρωσία και μετά.

Το θέμα με τα ταξίδια αυτά είναι ότι, σε αντίθεση με την Ευρώπη, δεν μπορείς απλά να ξεκινήσεις και να φύγεις. Θέλει πολύ καλή προετοιμασία και μελέτη, αρχικά για τα σύνορα και τις βίζες. Ένα λάθος σε βίζα, εκτός του ότι δε θα μας επέτρεπε να μπούμε σε μια χώρα για την οποία θα είχαμε κάνει να φτάσουμε χιλιάδες χιλιόμετρα, θα μπορούσε να μας οδηγήσει και σε άλλες απρόοπτες καταστάσεις, βλ. υπέρογκα πρόστιμα εάν δεν καταφέρναμε να βγούμε από την προηγούμενη χώρα στον χρόνο που μας είχαν δώσει. Αυτά που ίσχυαν λοιπόν μέχρι πέρυσι (γιατί τα πράγματα στην κεντρική Ασία είναι αρκετά ρευστά) ήταν τα εξής.

Τουρκία μπαίνει κάποιος κανονικά με το διαβατήριό του (με ταυτότητες δεν ασχοληθήκαμε καθόλου. Τις είδαμε ξανά μετά από ένα μήνα) και έχοντας απλά την πράσινη κάρτα. Προσοχή! Να είναι πράσινη! Δεν κάνω πλάκα. Και επειδή θα πει κάποιος, μα πλέον μας τη στέλνουν ηλεκτρονικά ή δεν έχουν οι ασφαλιστές πράσινο χαρτί πια, δεν έχει σημασία. Βρείτε εσείς πράσινο χαρτί και εκτυπώστε την σε αυτό. Έχουν προκύψει αρκετά προβλήματα στο παρελθόν με το θέμα αυτό και καλό είναι να μην το διακινδυνέυσει κανείς γιατί παίζει το ενδεχόμενο από το να σε καθυστερήσουν αφάνταστα μέχρι να σε βάλουν να πληρώσεις δική τους (ακριβή φυσικά) οδική ασφαλιστική κάλυψη. Σε εμάς συνέβησαν και τα δύο αυτά τα τελευταία, αλλά θα τα γράψει καλύτερα ο @XLGeorge μόλις φθάσουμε στο σημείο αυτό του ταξιδιού.

 

[stavrouliasp]

Γεωργία, (σχεδόν) μια από τα ίδια. Απλά διαβατήριο. Το θέμα εδώ με την πράσινη κάρτα είναι ότι δεν σε καλύπτει για οδική ασφάλεια στην χώρα. Όποιος θέλει να είναι ασφαλισμένος (και καλά θα κάνει) στη Γεωργία, θα πρέπει να βγάλει σε πρακτορείο που υπάρχει αμέσως μετά από τα σύνορα. Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν στη ζητάνε στα σύνορα. Εμείς δεν είχαμε βγάλει πέρυσι και γενικά είδαμε ότι η Γεωργιανή αστυνομία δεν πολυασχολείται. Οπότε, επειδή θα περνούσαμε τη Γεωργία αυτή τη φορά διαδικαστικά (μέσα σε δύο ημέρες), δεν την βγάλαμε ούτε φέτος. Αυτό όμως είναι ένα ρίσκο που πρέπει να το σκεφθεί ο καθένας.

Για να πάει κάποιος από την Γεωργία στην Ρωσία υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Μέσω του διάσημου military road διασχίζοντας το εθνικό πάρκο του βουνού Καζμπέγκι (https://www.google.gr/maps/place/Kazbegi National Park/@42.7065756,44.6349569,11.83z/data=!4m5!3m4!1s0x40452bd6f46b909f:0xdae8cc9d321205a1!8m2!3d42.7380612!4d44.6286964).

Ο δρόμος αυτός βρίσκεται σε ένα φανταστικό πέρασμα του Μεγάλου Καυκάσου επάνω από τα 2000μ υψόμετρο και χαρίζει, κατά την άποψή μου, μια από τις πιο δυνατές μοτοσυκλετιστικές εμπειρίες που μπορεί να ζήσει κάποιος. Τον είχαμε περάσει και πέρυσι αλλά πραγματικά άξιζε ακόμη μια φορά. Είναι γνωστός από την αρχαιότητα (μια που αναφέρεται και στα Γεωγραφικά του Στράβωνα) και με τη σημερινή του μορφή φτιάχτηκε γύρω στο 1800 από τους Ρώσους. Από τότε λειτουργούσε (όποτε το επέτρεπαν οι κατολισθήσεις) έως το 2006 όποτε τον έκλεισαν οι Ρώσοι στο πλαίσιο του προπολεμικού κλίματος ανάμεσα στις δύο χώρες. Τελικά, άνοιξε ξανά το 2013 και από τότε εξυπηρετεί το σκοπό του.



Είχαμε ακούσει ότι εξαιτίας του πολύ βαρύ χειμώνα του 2016-2017 είχαν γίνει σημαντικές κατολισθήσεις και είχε κλείσει ο δρόμος. Η εναλλακτική ήταν είσοδος στη Ρωσία μέσω Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Ουκρανίας κάτι που θα προσέθετε αρκετές ημέρες στο ήδη βεβαρυμμένο πρόγραμμά μας. Κατά συνέπεια πάλι ψάξιμο στο ίντερνετ, ερωτήσεις σε φόρουμ του εξωτερικού και ταξιδιωτικά πρακτορεία στη Γεωργία, έως ότου μαζέψαμε αρκετές πληροφορίες και κυρίως βρήκαμε το τηλέφωνο στα σύνορα από τη Γεωργιανή πλευρά. Μιλήσαμε με τους συνοριακούς και μας είπαν ότι το πρόβλημα έχει αποκατασταθεί. Το νούμερο δυστυχώς δεν το συγκράτησα (και με μια πρόχειρη αναζήτηση δεν το βρήκα τώρα) αλλά υπάρχει σίγουρα κάπου στο νετ. Μια άλλη δυνατότητα (που την εφαρμόσαμε ξανά στο Ουζμπεκιστάν) είναι να παίρνει κανείς τηλέφωνο σε κάποιο ξενοδοχείο εκεί κοντά που τον ενδιαφέρει και να ζητάει πληροφορίες. Όσο πιο καλό είναι το ξενοδοχείο, τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να μιλάνε αγγλικά.

 

[stavrouliasp]

Τα πράγματα με τα σύνορα δυσκολεύουν λίγο με την Ρωσία. Εκεί χρειάζεται visa την οποία για να την βγάλεις απαιτείται loi (letter of invitation), ταξιδιωτική ασφάλιση υγείας και οδική ασφάλεια. Υπάρχει ο εύκολος τρόπος για αυτά αλλά και ο δύσκολος. Ο εύκολος τρόπος είναι να πάει κάποιος σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο (το πιο γνωστό είναι ο Ποιμενίδης στην Αθήνα και η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος είναι πολύ εξυπηρετικός) και να αφήσει αυτό να του τα κανονίσει. Κόστος στην περίπτωση αυτή 90-120 ευρώ ανάλογα με τον χρόνο παραμονής και τον αριθμό των εισόδων στη χώρα (2 για την περίπτωσή μας σύμφωνα με το αρχικό πλάνο) και ο χρόνος που απαιτείται για να βγει 10-20 ημέρες.

Ο δύσκολος τρόπος τον οποίο επέλεξα εγώ, όχι τόσο για οικονομία (κόστος 30-50 ευρώ) αλλά γιατί δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ πολλούς μεσάζοντες, είναι να βγάλεις ηλεκτρονικά την πρόσκληση και την ασφάλεια. Ο πιο οικονομικός και αξιόπιστος τρόπος είναι μέσω του σαιτ http://www.travelrussia.su/. Συμπληρώνεις κάτι φόρμες, πληρώνεις και σου στέλνουν ηλεκτρονικά τα έντυπα που χρειάζεσαι. Παρακάτω φαίνεται η δική μου ταξιδιωτική ασφάλεια

και το λινκ (που τώρα δεν δουλεύει μέχρι τέλος) για την πρόσκληση https://www.travelrussia.su/printorderform.php?id=138736&uid=7036d26f2ce019d157c37c8b39aefbde.

Όλα καλά έως εδώ. Το πρόβλημα ξεκινάει με τη ρωσική πρεσβεία η οποία ενώ υποχρεούται να σου βγάλει την βίζα εάν πας ο ίδιος με τα χαρτιά σου, δεν το κάνει. Με δυσκολία μιλάνε αγγλικά και βρίσκουν χίλιες δύο προφάσεις ώστε να σε στείλουν στην «συνεργαζόμενη» με αυτούς VHS (http://vhs-greece.com/). Οι τελευταίοι θέλουν φυσικά την προμήθειά τους οπότε το συνολικό κόστος έρχεται σχεδόν όσο το να πάει κάποιος κατευθείαν στο ταξιδιωτικό πρακτορείο. Αν ήταν να ξαναπώ με λίγα λόγια στη Ρωσία, προσωπικά αυτό θα έκανα.

 

[stavrouliasp]

Για την περίπτωση του Καζακστάν σταθήκαμε αρκετά τυχεροί. Για την περίοδο από 10 Ιουνίου έως 10 Σεπτεμβρίου 2017, εξαιτίας της μεγάλης διεθνούς έκθεσης https://expo2017astana.com/en/ στην Αστάνα, δεν απαιτούνταν visa και loi για τους κατοίκους των χωρών του ΟΟΑΣΑ, άρα και της Ελλάδας. Οπότε μόνο διαβατήριο και οδική ασφάλεια αμέσως μετά τα σύνορα. Σήμερα, δυστυχώς δεν γνωρίζω τι καθεστώς ισχύει.

 

[stavrouliasp]

Από το σημείο αυτό και μετά, υπήρχαν δύο επιλογές για τη συνέχεια του ταξιδιού. Η πρώτη να μπούμε κατευθείαν στο Ουζμπεκιστάν και η δεύτερη να μπούμε πρώτα στο Τουρκμενιστάν και από εκεί Ουζμπεκιστάν.

Στο Τουρκμενιστάν, λόγω του ημιδικτατορικού πολιτεύματος που επικρατεί, δεν είναι τόσο εύκολο να εξασφαλίσει κάποιος visa. Η πιο απλή και οικονομική περίπτωση είναι η transit visa των 3-5 ημερών. Μετά από αρκετό όμως ψάξιμο καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι είναι σχεδόν αδύνατο να την βγάλει κάποιος τουρίστας από Ευρώπη (αλλά και να την έβγαζε έπρεπε να είναι 5 ημερών μια που χρειάζεται τουλάχιστον 4 ημέρες κάποιος με μοτοσυκλέτα ώστε να επισκεφθεί τα κύρια αξιοθέατα, δηλαδή την πρωτεύουσα Ashgabat και τον φλεγόμενο κρατήρα στην Darvaza (Door to Hell https://www.google.gr/search?q=door+to+hell+darvaza&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwii5Ma93o_ZAhWGCywKHVptC0EQ_AUICigB&biw=1280&bih=580).

Μόνη λύση συνεπώς είναι η tourist visa η οποία όμως παρουσιάζει την εξής ιδιαιτερότητα. Είναι υποχρεωτικό να κλείσεις - πληρώσεις εκ των προτέρων τα ξενοδοχεία και κυρίως να σε συνοδεύει (με δικό του όχημα) σε όλη τη διάρκεια της παραμονής σου στη χώρα ένας ντόπιος από ταξιδιωτικό πρακτορείο. Αυτό συνεπάγεται φυσικά την κάλυψη του κόστους των μεταφορικών, της διαμονής και της διατροφής του. Επιπλέον απαιτούνταν άδεια εισόδου για την κάθε μοτοσυκλέτα με κόστος 80-90$. Σύνολο λοιπόν κόστους Visa και των λοιπών 500€ συμπεριλαμβανομένου του κόστους 2 διανυκτερεύσεων (και μιας σε δικιά μας σκηνή). Το πιο οικονομικό πρακτορείο που βρήκαμε για αυτή τη δουλειά είναι το http://www.stantours.com/.

Από τη μια λοιπόν το αυξημένο κόστος και από την άλλη οι επιπλέον 4 ημέρες που θα χρειαζόμασταν, χωρίς κατά τη γνώμη μου να αξίζει τόσο, μας οδήγησαν στο να εγκαταλείψουμε την ιδέα και να αφήσουμε απέξω από το ταξίδι μας το Τουρκμενιστάν.

Βουρ για Ουζμπεκιστάν λοιπόν...

 

[stavrouliasp]

Για την εξασφάλιση visa για το Ουζμπεκιστάν απαιτείται η κράτηση - προπληρωμή ξενοδοχείων. Με βάση τον αριθμό διανυκτερεύσεων σου δίνουν visa και κατ’ επέκταση άδεια εισόδου στην χώρα συν μια ημέρα πριν και μια ημέρα μετά. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι εάν κάτι συμβεί στη διαδρομή μέχρι το Ουζμπεκιστάν (και μιλάμε για περίπου 4.500κμ οπότε πολλά μπορεί να συμβούν), μπορεί να μην προλάβεις κάν να μπεις στη χώρα ή εάν μπεις να μην προλάβεις να βγεις. Αν και υπάρχει προξενείο του Ουζμπεκιστάν στην Αθήνα (Wlecome to Uzbekistan.gr | History, Culture and Traditions) η κράτηση των ξενοδοχείων και η έκδοση της Visa γίνεται από ταξιδιωτικό πρακτορείο στην Αθήνα (Ποιμενίδης πάλι) που συνεργάζεται με αντίστοιχο στο Ουζμπεκιστάν. Το κακό είναι, πέρα από την λογική προμήθεια των δύο πρακτορείων, πληρώνεις τα ξενοδοχεία πολύ ακριβότερα από όσο τα βρίσκει κάποιος στο booking. Κατά τη φάση της αναζήτησης βρήκαμε και το πρακτορείο Irina G Tours στις Αχαρνές το οποίο ισχυρίζονταν ότι αν κάναμε και μόνοι μας τις κρατήσεις μέσω booking (βασικά ακόμη και με τις προκρατήσεις, χωρίς δηλαδή να γίνει εξόφληση) θα μας εξασφάλιζε την visa. Το καλό με αυτό θα ήταν η συμφερότερη τιμή στα ξενοδοχεία και η δυνατότητα να αλλάξουμε ίσως το πρόγραμμά μας ακυρώνοντας (εάν είχαν δωρεάν ακύρωση) κάποια από τα ξενοδοχεία. Τελικά όμως δεν προχωρήσαμε με το συγκεκριμένο πρακτορείο γιατί δεν μπορούσε να μας εγγυηθεί την visa και δεν θέλαμε να χάσουμε χρόνο σε περίπτωση μιας αποτυχημένης προσπάθειας. Επίσης, καταφέραμε τις δύο bonus ημέρες να τις πάρουμε και τις δύο μετά από τις κρατήσεις μας και όχι όπως προανέφερα μια πριν και μια μετά, γιατί ήταν σχεδόν απίθανο να καταφέρουμε να φτάσουμε πιο νωρίς στην χώρα αυτή.

Οδική ασφάλεια είναι απαραίτητη και την βγάζει κανείς αμέσως μετά από τα σύνορα σε ένα από τα 5-10 πρακτορεία που υπάρχουν. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι παίρνει πολύ παζάρι η συγκεκριμένη. Εμείς πήγαμε σε διαφορετικά πρακτορεία για να δοκιμάσουμε την τύχη μας και πήραμε ο καθένας και διαφορετική τιμή.

 

[stavrouliasp]

Για το Τατζικιστάν, από πέρυσι η διαδικασία για την visa απλοποιήθηκε πάρα πολύ. Δεύτερη φορά δηλαδή που σταθήκαμε τυχεροί. Πλέον ο ενδιαφερόμενος υποβάλλει μια ηλεκτρονική αίτηση στο https://www.evisa.tj/, πληρώνει το αντίτιμο των 80$ και τους στέλνει την απόδειξη κατάθεσης. Το κόστος αυτό συμπεριλαμβάνει και την επιπλέον άδεια που απαιτείται για την επίσκεψη στο Pamir (GBAO permit). Χωρίς αυτήν το κόστος μειώνεται στα 50$ αλλά δε νομίζω να πάει κάποιος στο Τατζικιστάν και να μη διασχίσει το Pamir. Το έντυπο της ηλεκτρονικής visa είναι το παρακάτω.

Εκτυπώνεις το έντυπο δύο φορές έγχρωμο, κοτσάρεις και μια φωτογραφία σου επάνω και έτοιμο! Το σύστημα λειτουργεί υποδειγματικά και δεν συναντήσαμε κανένα πρόβλημα στα σύνορα. Οδική ασφάλεια και πάλι αμέσως μετά τα σύνορα.

Τέλος, για το Κιργιστάν, επίσης δεν απαιτείται visa για κατοίκους της ΕΕ άρα και για εμάς. Το μόνο που σε βάζουν να πληρώσεις στα σύνορα είναι ένα πράσινο τέλος γύρω στα 50$. Οδική ασφάλεια εδώ δεν βγάλαμε αλλά εκείνη την ώρα που περάσαμε τα σύνορα (02:00 στα 4200μ υψόμετρο) και να θέλαμε δεν θα υπήρχε ψυχή.

Για όλα αυτά υπάρχει το κατατοπιστικότατο site https://caravanistan.com το οποίο όποιος ενδιαφέρεται να πάει στα μέρη αυτά πρέπει να το μάθει απέξω και ανακατωτά.

 

[stavrouliasp]

Η προετοιμασία της μηχανής είναι ένα ακόμη σημείο που πρέπει να προσεχθεί. Ειδικά για τη δική μου μηχανή και του Χριστόφορου που έχουν αρκετά χρόνια στην πλάτη τους. Πλήρες σέρβις λοιπόν, εργαλειοθήκη (που μας έπεσε στο ποτάμι που χωρίζει Τατζικιστάν – Αφγανιστάν και την χάσαμε...αλλά αυτά αναλυτικά πιο μετά...), ορισμένα βασικά ανταλλακτικά, μπόλικες σαμπρέλες, τρόμπα για να βάζουμε αέρα στα λάστιχα, λεβιέδες και λάδια - φίλτρα μαζί μας για τουλάχιστον μια αλλαγή στη μέση της διαδρομής. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι ο Χριστόφορος είναι και ο μηχανικός μας οπότε το να τον έχεις μαζί σου στο ταξίδι είναι σαν να έχεις πλάι σου μια κινητή οδική βοήθεια (και δωρεάν τις επισκευές στον δρόμο παρακαλώ).

Αυτό που χρειάζεται να προσέξει όποιος ταξιδεύει προς τα εκεί και κυρίως στο Ουζμπεκιστάν, είναι το καύσιμο. Επειδή η χώρα είναι παραγωγός φυσικού αερίου, για να προωθήσει η κυβέρνηση την κατανάλωσή του και να μειώσει τις εισαγωγές πετρελαίου έχει εφαρμόσει αυστηρό πλαφόν σε πετρέλαιο και βενζίνη, συνεπώς η πλειοψηφία του κόσμου έχει μετατρέψει τα οχήματά του σε αέριο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα βενζίνη να υπάρχει σε ελάχιστα πρατήρια, να την φυλάγουν για τους ντόπιους και να τελειώνει από τα χαράματα μετά από τεράστιες ουρές. Βενζίνη συνεπώς μόνο στη μαύρη αγορά. Βέβαια, παντού υπάρχουν καλοθελητές που με το αζημίωτο θα σου βρουν κάποιον που πουλάει. Επίσης εάν πας σε κάποιο πρατήριο, ακόμη και αν σου λένε ότι τους έχει τελειώσει η βενζίνη, εάν τους τάξεις διπλή τιμή σίγουρα από κάπου θα βγάλουν λίγη.

Αυτό είχε σαν συνέπεια να έχουμε μεγάλη ανασφάλεια σχετικά με την αυτονομία των μηχανών μας μια που υπήρχαν μέρη που για 500κμ και επάνω δεν προβλεπόταν να βρούμε καύσιμο. Για τον λόγο αυτό είχαμε πάρει o καθένας από ένα 20λιτρο μπετόνι το οποίο το γεμίσαμε λίγο πριν μπούμε στο Ουζμπεκιστάν. Αποδείχθηκε ότι κάναμε πολύ σωστή επιλογή αφού μας χρειάστηκε τουλάχιστον μια φορά στον πηγαιμό και σίγουρα άλλες δύο στο Καζακστάν στον γυρισμό.

(ανεφοδιασμός από τα μπετόνια μας με φόντο τις γεωτρήσεις φυσικού αερίου...)

Επίσης το καύσιμο που βρίσκαμε στο Ουζμπεκιστάν – Τατζικιστάν ήταν χείριστης ποιότητας και ελάχιστων οκτανίων. Σχεδόν όλα τα γεμίσματα έγιναν από μπετόνια με βενζίνη 80 οκτανίων μαξ. Όλες οι μηχανές κάποια στιγμή εμφάνισαν θεματάκια. Όχι κάτι πολύ ανησυχητικό αλλά από λόξιγκα άλλο τίποτα. Το μεγαλύτερο θέμα το είχαμε εγώ και ο Χριστόφορος δεδομένου ότι στα υψόμετρα του Τατζικιστάν (επάνω από τα 4000μ με μέγιστο τα 4655μ) τα καρμπυρατεράτα μηχανάκια μας θα έχαναν έτσι και αλλιώς μεγάλο μέρος της απόδοσής τους. Σε συνδυασμό με την χαμηλή ποιότητα βενζίνης έπαιζε να τα πάρουμε στην πλάτη και να συνεχίσουμε.

Η λύση στην οποία καταλήξαμε ήταν τα ενισχυτικά οκτανίων. Μάλιστα είχαμε μας είχε προμηθεύσει ο Γιώργος από Αγγλία αρκετά μπουκαλάκια από το παρακάτω ενισχυτικό https://www.amazon.com/104-10406-Octane-Boost-Fl/dp/B000LNUIUI/ref=as_li_ss_tl?ie=UTF8&qid=1475212982&sr=8-1&keywords=104 Fuel Octane Boost&linkCode=ll1&tag=octaneboostersmcnt-20&linkId=1ee58d145f66b558b5cfe9abc36c726b το οποίο και καλά είναι από τα πιο αποδοτικά αλλά όλα λίγο πολύ το ίδιο πράγμα είναι.

Επιπλέον, εγώ είχα εγκαταστήσει από την Ελλάδα μόνιμα στη μηχανή το παρακάτω προφίλτρο της Guglatech https://guglatech.it/en/products/M12006, δεδομένου ότι δεν μπορούσα να εμπιστευθώ για σκουπιδάκια το καύσιμο από τα μπετόνια. Ο Κώστας είχε το ίδιο φίλτρο αλλά όχι μόνιμα τοποθετημένο (το φορούσε σαν καπότα στο χωνί κάθε φορά που γέμιζε) και ο Χριστόφορος – Γιώργος είχαν αυτοσχέδια φίλτρα (χωνιά με τούλι από μπομπονιέρα στο βάθος). Μια μέση λύση ίσως είναι το παρακάτω φίλτρο το οποίο τελικά δεν επιλέχθηκε αλλά το βάζω εδώ γιατί μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον https://seamarknunn.com/acatalog/water-blocker-funnel-large-1651.html.

 

[XLGeorge]

Η λύση στην οποία καταλήξαμε ήταν τα ενισχυτικά οκτανίων. Μάλιστα είχαμε μας είχε προμηθεύσει ο Γιώργος από Αγγλία αρκετά μπουκαλάκια από το παρακάτω ενισχυτικό https://www.amazon.com/104-10406-Octane-Boost-Fl/dp/B000LNUIUI/ref=as_li_ss_tl?ie=UTF8&qid=1475212982&sr=8-1&keywords=104 Fuel Octane Boost&linkCode=ll1&tag=octaneboostersmcnt-20&linkId=1ee58d145f66b558b5cfe9abc36c726b το οποίο και καλά είναι από τα πιο αποδοτικά αλλά όλα λίγο πολύ το ίδιο πράγμα είναι.

Μια μικρη προσθεση στις εξαιρετικες πληροφοριες του Παντελη. Το παραπανω βελτιωτικο οκτανιων, οπως και τα περισοτερα σε μη μεταλλικο σφραγισμενο κουτακι, ειναι θεμα χρονου να χυθει σε ενα βαθμο μεσα στις αποσκευες Και ειναι απιστευτα διαβρωτικο, οποτε προσοχη!! Εγω ειχα τα δικα μου μεσα σε σφραγισμενα πλαστικα σακουλακια αλλα και παλι τη ζημια την κανανε Ειναι βεβαια λιγοτερο διαβρωτικο απο το περιφημο αντικουνουπικο του Παντελη που θα διαβρωνε ακομη και μεταλλα αλλα αυτα αργοτερα..

 

[XLGeorge]

Παιρνω τη σκυταλη απο τον Παντελη για να αναφερθω σε ενα αλλο σημαντικο κομματι της προετοιμασιας για τετοιο ταξιδι, τα λαστιχα που θα βαζαμε στα μηχανακια. Το θεμα με ενα τετοιο adventure ταξιδι ειναι οτι περιλαμβανει παρα πολλα χιλιομετρα σε καθε ειδους τεραιν, στο δικο μας για παραδειγμα απο καλες ασφαλτους στην Τουρκια και χαλασμενες στη Γεωργια μεχρι πολλα χιλιομετρα σε χωματα, λασπες και αμμο σε Ουζμπεκισταν, Τατζικισταν και Κυργισταν, μεχρι καποια απιστευτα καραχαλασμενα κομματια στο Καζακσταν. Και μιλαμε για ενα συνολο χιλιομετρων γυρω στα 9000χμ για τον Κωστα και μενα που θα φορτωναμε τα μηχανακια για πισω στο Κυργισταν και γυρω στα 15000χμ για τους Παντελη και Χριστοφορο που θα γυρναγανε πισω οδικως.

Τι λαστιχα να βαζαμε λοιπον που να εγγυωνται καλο κρατημα κατα το δυνατον σε ολα τα εδαφη και ταυτοχρονα διαρκεια ωστε να βγαζανε μεχρι και 15000χμ; Επισης ενα αλλο θεμα ητανε οτι τα δυο CRF ητανε καινουργια και δεν ειχαμε εμπειρια απο τη χρηση διαφορετικων λαστιχων σ'αυτα. Η λυση του να βαζαμε τακουνατα αποριφθηκε καθως το πισω δε θαβγαζε με τιποτα 15000χμ σε καραφορτωμενα μηχανακια για τους Παντελη/Χριστοφορο και επισης ο Κωστας κι'εγω θελαμε να γυρισουμε οδικως απο τη Βαρσοβια, οποτε ουτε και για μας ελεγε αυτη η επιλογη. Η λυση ητανε προφανως καποια ντεμι λαστιχα για ολους αλλα ποια? Τα λαστιχα που παιξανε ητανε απο Heidenau K60 και Mitas E07 για ολα μεχρι Metzeler Sahara και Tourance για τα 650/750 μεχρι Pirelli MT90 A/T για τα δυο CRF1000.

Με βαση το οτι δεν περιμεναμε να βρουμε πολλες λασπες και αμμο, καταληξαμε τελικα στα εξης. Ο Χριστοφορος εβαλε τα Mitas E07 μπρος-πισω στο Τρανσαλπ 650, αν και δεν ειχε ουτε αυτος ουτε εγω προσωπικη εμπειρια απο αυτα τα λαστιχα στο μηχανακι, απλα ειχαμε ακουσει καποιες γνωμες. Ο Παντελης σκεφτηκε για ενα διαστημα να βαλει Metzeler Sahara μπροστα και Heidenau Κ60 πισω αλλα τελικα κατεληξε στο να βαλει Tourance μπρος-πισω, τα οποια ειχαμε δοκιμασει ο Χριστοφορος κι'εγω σε Τρανσαλπ 650 και ταχαμε βρει ικανοποιητικα με τις καταλληλες (χαμηλοτερες) πιεσεις σε στεγνα χωματα παντος ειδους (σημειωση: και για τον Παντελη, το Αφρικα 750 ητανε καινουργιο μηχανακι, χωρις προηγουμενη εμπειρια μαζι του σε λαστικα κλπ). Ο Κωστας κι'εγω καταληξαμε στα Pirelli MT90 A/T αφου κουβεντιασαμε με κατοχους 950/990 τα οποια ειναι παρομοια μηχανακια με το CRF1000 απο θεμα ελαστικων (και οχι μονο).

Καθως the proof of the pudding is in the eating οπως λενε κι'οι Αγγλοσαξωνες, καναμε τελικα τη σωστη επιλογη? Απο πλευρας διαρκειας σιγουρα ναι, ολα τα λαστιχα που βαλαμε βγηκανε σκυλια και βγαλανε τα χιλιομετρα του ταξιδιου και ακομη περισοτερα. Το μονο θεμα που ειχαμε ειναι οτι στο Τατζικισταν περασαμε κομματια με πολλες λασπες και εκει δεν ητανε οτι καλυτερο, μονο ο Χριστοφορος ητανε, σχετικα μιλωντας παντα, "αρχοντας" εκει με τα Mitas 07 ενω οι υπολοιποι ειχαμε θεμα. Βεβαια το οτι βρηκαμε τοσες λασπες δεν ητανε αναμενομενο αλλα το τελευταιο καλοκαιρι ητανε το πιο υγρο των τελευταιων 20+ χρονων οπως μου ειπε μια Γερμανιδα μετεωρολογος στην Osh του Κυργισταν. Ενα αλλο θεμα που δεν προσεξαμε ητανε οτι σε τετοιο ταξιδι χρειαζονται λαστιχα με οχι πολυ σκληρα πλαϊνα ωστε να αλλαζεται σαμπρελα σχετικα ευκολα. Τα Mitas 07 (οχι Dakar) και Tourance δεν εχουν κανενα θεμα αλλα δυστυχως τα Pirelli MT90 εχουν ΠΟΛΥ σκληρα πλαϊνα οπως διαπιστωσαμε "the hard way" και οπως μαθαμε μετα την επιστροφη, ρωτωντας σχετικα. Σχετικα με τα τελευταια, νομιζω οτι δεν καναμε σωστη επιλογη. Προσωπικα, αν ξαναπηγαινα τωρα αυτο το ταξιδι θαβαζα Mitas Ε07 στο CRF ή και συνδυασμο TKC80 με Mitas E07 - και φυσικα ΟΧΙ τα Mitas Dakar.

 

[christof40]

MITAS 07 σκυλια μαυρα,πλεον δεν βαζω αλλη μαρκα

 

[ibar]

σε αυτα τα υψομετρα(4200) πως την παλεψατε εσεις και τα καρμπιρατερ?

 

[stavrouliasp]

σε αυτα τα υψομετρα(4200) πως την παλεψατε εσεις και τα καρμπιρατερ?

Αυτό ήταν το βασικότερο θέμα που με απασχολούσε με την μηχανή μου (και του Χριστόφορου). Πέρυσι σε ένα (απότομο βέβαια) ανέβασμα στην Αρμενία, αναγκαστήκαμε να αφήσουμε πίσω το transalp στα 2500μ υψόμετρο, να συνεχίσουμε με τις υπόλοιπες μηχανές μέχρι τα 3200μ όπου συναντήσαμε κάτι καταπληκτικές αλπικές λίμνες με πετρογλυφικά και μετά να επιστρέψουμε να το πάρουμε. Φέτος βέβαια το ενδεχόμενο αυτό δεν έπαιζε. Ο Χριστόφορος είχε προετοιμαστεί ώστε να αυξήσει τον αέρα στο μίγμα (καλά τα λέω μάστορα; ) σε περίπτωση που απαιτούνταν. Τελικά όμως οι μηχανές μας μας επιφύλαξαν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Μέχρι το ψηλότερο σημείο στα 4650μ, σαφώς έχασαν μέρος της απόδοσής τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μας προβλημάτισαν και ακολούθησαν με αξιοπρέπεια τα ψεκαστά.

 

[christof40]

σε αυτα τα υψομετρα(4200) πως την παλεψατε εσεις και τα καρμπιρατερ?

χωρις κανενα προβλημα,ενταξει η αποδοση του μοτερ επεφτε σε αυτα τα υψομετρα αλλα ουτε μπερδευαν ουτε διακοπες,τιποτα.
ενω περυσι στην αρμενια στα 2500 μετρα εγω κλαταρα και αυτο οφειλεται αποκλειστικα στην υγρασια του αερα.
ενω περυσι στην αρμενια εφτανε το 80% η υγρασια,φετος τανζικισταν κυργισταν που πηγαμε σε πολυ μεγαλυτερα υψομετρα δεν ειχαμε προβλημα γιατι
δεν ειχε καθολου υγρασια (ξερα κλιματα).

 

[stavrouliasp]

Συνέχεια με την προετοιμασία της μηχανής λοιπόν και ερχόμαστε στην θέση οδήγησης. Σε ένα τόσο μακρινό ταξίδι το να οδηγεί κάποιος ξεκούραστος επάνω στην μοτοσυκλέτα του είναι το Α και το Ω. Πέρα από αυτό, στα χωμάτινα κομμάτια (τα οποία ορισμένες φορές ξεπερνούσαν και τα 100-200 σερί χιλιόμετρα), η όρθια θέση οδήγησης είναι αυτονόητη για καλύτερο χειρισμό και έλεγχο της μηχανής. Καταλήξαμε λοιπόν οι 3 από τους 4 (πέρα από ψηλότερα καβαλέτα στο τιμόνι) να πάρουμε και χαμηλότερα pegs. Ο Χριστόφορος και εγώ τα προμηθευτήκαμε από τον Bosley (https://www.facebook.com/Bosleys-Pegs-1329344163774808/) ο οποίος σου τα φτιάχνει όπως ακριβώς θέλεις μπροστά – πίσω, επάνω – κάτω με κόστος 80€ με τα μεταφορικά. Συγκεκριμένα ο Χριστόφορος έβαλε 3εκ και εγώ 4εκ χαμηλότερα. Μετά από ανάλογη ρύθμιση σε μοχλούς φρένου και ταχύτητας θεωρώ ότι για εμένα είναι η πρώτη φορά που βρίσκω ακριβώς τη σωστή θέση οδήγησης και η πρώτη φορά που μπορώ να οδηγώ όρθιος (μια που είμαι και 1.93).

Τέλος, ο Χριστόφορος και εγώ είχαμε εγκαταστήσει και ένα cruise control ώστε να ξεκουράζεται το χέρι στις ατελείωτες ευθείες που θα διασχίζαμε. Ο Χριστόφορος κατέληξε σε μια ιδιοκατασκευή – πατέντα και εγώ στο παρακάτω https://www.amazon.com/MOTORCYCLE-VISTA-CRUISE-CONTROL-UNIVERSAL/dp/B002EYZZSC (και ένα βιντεάκι για το πώς δουλεύει).

Επειδή έχω δοκιμάσει και το γνωστό Kaoko, πέρα από πιο οικονομικό (κόστος περί τα 40€ με μεταφορικά σε αντίθεση με τα 80-100€ του kaoko) θεωρώ ότι το συγκεκριμένο είναι σαφώς καλύτερο και πιο εύκολο στον χειρισμό. Σε συνδυασμό μάλιστα με το πάμφθηνο hand rest https://www.ebay.com/itm/Cool-Motorcycle-Bike-Grip-Throttle-Assist-Wrist-Cruise-Control-Hand-Cramp-Rest-P/161841922429?hash=item25ae87c17d:g:rdMAAOSwBmZWCkpK&vxp=mtr, με βοήθησαν να μην κουραστώ τόσο στα ατελείωτα χιλιόμετρα.

 

[stavrouliasp]

Πέρα από την προετοιμασία της μηχανής, θα αναφέρω συνοπτικά και μερικά πράγματα από την δική μας προετοιμασία. Καταρχήν είχαμε προμηθευτεί φάρμακα για το υψόμετρο μια που σε λίγες μόνο ημέρες θα ανεβαίναμε απότομα σε μεγάλο υψόμετρο και είχαμε διαβάσει για ορισμένα σχετικά δυσάρεστα περιστατικά. Ο Κώστας (ο άνθρωπος των γνωριμιών δηλαδή), είχε παρακολουθήσει ένα σχετικό σεμινάριο από τον πρόεδρο του ΕΟΣ Φυλής και μας πρότεινε να πάρουμε το acetazolamide, 250mg. Δοσολογία και τα σχετικά στο κουτί του. Αυτό ωστόσο που θυμάμαι είναι ότι έφερνε τρελή διούρηση και ίσως λίγο πονοκέφαλο. Η αλήθεια είναι πως είχαμε διαβάσει ότι η κυκλική φορά που ακολουθήσαμε και εμείς (Ουζμπεκιστάν – Τατζικιστάν – Κιργιστάν) έχει πιο ομαλή ανηφορική πορεία από την ανάποδη και τα περισσότερα κρούσματα με το υψόμετρο είχαν παρουσιαστεί στην τελευταία. Επειδή όμως με την υγεία και σε αυτά τα μέρη δεν παίζουμε, εμείς πήραμε τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης.

Και μια που λέμε για φάρμακα, δεν πρέπει να ξεχάσει κανείς για κανένα λόγο τα imodium!! Όσο και να προσέχαμε κανείς δεν κατάφερε να αποφύγει την διάρροια. Από εμένα (που έτρωγα τα πάντα – μέχρι και σαλάτα θαλασσινών στη στέπα…ΜΕΓΑ λάθος) γύρω στις 4-5 φορές, μέχρι 1 φορά τον Κώστα που πρόσεχε περισσότερο από όλους και χρησιμοποιούσε και το φίλτρο https://www.lightgear.gr/mini-filtro-nerou-care-plus.html για παν ενδεχόμενο.

Απαραίτητοι ήταν επίσης οι ηλεκτρολύτες και οι βιταμίνες αφού τις περισσότερες ημέρες η ζέστη ήταν αφόρητη και ο ιδρώτας ακατάπαυστος και η διατροφή μας εντελώς η μη ενδεδειγμένη. Όλα τα λεφτά βέβαια ήταν ο Γιώργος ο οποίος, είτε το πιστεύει κανείς είτε όχι, είχε πάρει μαζί του (ακριβώς κατά τα λεγόμενά του) «γαλατάκια διαίτης σε μπουκιές για το earl gray τσάι του το πρωί». Επαναλαμβάνω. Σε adventure ταξίδι ενός μήνα στου δι@όλου τη μάνα «γαλατάκια διαίτης σε μπουκιές για το earl gray τσάι του το πρωί»!!!

 

[stavrouliasp]

Ο Κώστας επίσης είχε μαζί του το SPOT Gen3 – Satelliten GPS Messenger (https://www.makan.gr/προϊον/spot-gen3-satelliten-gps-messenger/) το οποίο αλήθεια είναι εντυπωσιακό μια που, πέρα από το ότι καταγράφει την πορεία σου, στέλνει δορυφορικά, όπου και να βρίσκεσαι στον κόσμο (αρκεί να βλέπεις ουρανό επάνω) προκαθορισμένο μήνυμα (sms– mail) στους δικού σου ότι είσαι καλά. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό αφού σε πολλά μέρη δεν υπήρχε τηλεφωνικό σήμα για πάνω από 4 μέρες και πάνω από 1000km. Έχει επίσης και κουμπί SOS με το οποίο ειδοποιούνται οι αρχές της εκάστοτε περιοχής ώστε να σπεύσουν σε βοήθεια στις συντεταγμένες που θα τους στείλει το spot. Κόστος βέβαια τσιμπημένο (180€ η συσκευή και 260€ η ετήσια συνδρομή) αλλά ο Κώστας που το είχε χρησιμοποιήσει και στο παρελθόν το ήθελε μαζί του.

Πολύ σημαντικό ήταν παράλληλα και το παρακάτω ρουτεράκι που είχαμε μαζί μας https://www.tepwireless.com/orders/new/ (μια ακόμη ανακάλυψη του Κώστα) που λειτουργεί γενικά ως εξής. Ζητάς κάλυψη για τις χώρες που επιθυμείς και μετά εφόσον βρει το ρουτερ τηλεφωνικό σήμα σου δίνει το πολυπόθητο wifi. Και είναι πολυπόθητο, δεδομένου ότι μέσω internetγινόταν η επικοινωνία με τις οικογένειές, τους φίλους και τις δουλειές μας. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο Ουζμπεκιστάν είναι απαγορευμένες και συνεπώς μπλοκαρισμένες εφαρμογές όπως skype, viberκτλ, οπότε είχαμε ήδη κατεβάσει την παραπλήσια εφαρμογή imo.

Φυσικά ενδοεπικοινωνίες. Αντάπτορες στις πρίζες δεν χρειάστηκαν (το είχαμε τσεκάρει από πριν από το sitehttps://www.power-plugs-sockets.com/). Ακόμη, είχαμε μαζί μας σεντόνια (δείτε και τα παρακάτω https://www.lightgear.gr/set-sentonia-ferrino-mias-xrhseos.html) ώστε να μη χρειάζεται να ερχόμαστε σε επαφή με τα δικά τους.

Πριν ξεκινήσουμε είχαμε αλλάξει σε ανταλλακτήριο στην Αθήνα ευρώ σε δολάρια και ρούβλια. Είναι πολύ σημαντικό να έχει κάποιος δολάρια μαζί του, γιατί είναι το νόμισμα που παίρνουν όλοι και ειδικά η αστυνομία. Χαρτονομίσματα επομένως των 5-10 δολαρίων είναι απαραίτητα για το προβλεπόμενο λάδωμα κάθε φορά που σε σταματάει η αστυνομία (και είναι πολύ συχνό φαινόμενο, ειδικά Τατζικιστάν και Κιργιστάν). Φυσικά παίρνουν και τα ρούβλια, μια που όλες αυτές οι χώρες, σαν μέλη της πρώην ΕΣΣΔ έχουν στενές σχέσεις με τη Ρωσία. Παίρνουν όμως όπως διαπιστώσαμε και ευρώ. Άρα, εμείς είχαμε λίγο από όλα.

Αντάλλαξαν και οι γυναίκες μας τηλέφωνα και πλέον ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε…

 

[stavrouliasp]

Μισό, μισό, μισό!!!

Λίγο πριν ξεκινήσουμε είχαμε και έναν guest star στην παρέα μας. Τον Πολυμεγαλογιώργο (aka XLGeorge) ο οποίος σχεδόν την τελευταία στιγμή (δεδομένων των 7-8 μηνών που χρειάστηκαν για την οργάνωση του ταξιδιού) αποφάσισε να έρθει μαζί μας. Αγώνας δρόμου λοιπόν για το Γιώργο ώστε να κλείσει υποχρεώσεις, να κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες, και να είναι εγκαίρως έτοιμος.