Οπως εγραψε ηδη ο Παντελης, σε καθε πολυημερο ταξιδι αλλα ειδικα σε ενα τετοιο δυσκολο ταξιδι σε αφιλοξενες περιοχες ειναι σημαντικο να αποφευχθουν δυσκολες καταστασεις που πολλες φορες εχουν τη ριζα τους στις διαφορετικες ταξιδιωτικες προτιμησεις και συνηθειες των μελων της παρεας. Αφηνοντας εξω τον παραγοντα κοστος, καθως εκει αναγκαστικα θα πρεπει να παρθει υπ’οψη ο “μικροτερος κοινος παρoνομαστης”, υπαρχουν ενα σωρο αλλες διαφορετικες προτιμησεις απο τους συνταξιδευτες που μπορει να δημιουργησουν τριβες. Συμπληρωνοντας τον Παντελη, για παραδειγμα, ξεκιναμε απο τα χαραματα για να φτασουμε σχετικα νωρις ή ξεκιναμε πιο αργα με μεγαλυτερη ανεση και φτανουμε αργοτερα? Οταν φτανουμε στο καταλυμα της μερας σε καποιο ενδιαφερον μερος/πολη, μενουμε εκει και παραγγελνουμε καποιο takeaway ή βγαινουμε εξω για να παμε σε καποιο τοπικο μαγαζι, να δουμε την τοπικη κουλτουρα και ναρθουμε σε επαφη με τους ντοπιους? Οταν περναμε απο καποια περιοχη που αξιζει φωτογραφιση, ποιος δινει το προσταγμα για σταματημα? Που κοβουμε ρυθμο για να απολαυσουμε το τοπιο και που παμε γρηγορα για να βγαλουμε χιλιομετρα? Βαζουμε πρωτα την απολαυση του ταξιδιου και των χωρων που περναμε/βλεπουμε ή κυριως την διεκπεραιωση στοχων? Αυτα και αλλα πολλα μπορει να οδηγησουν σε διαφωνιες, ειδικα σε πολυημερο μακρινο και πιεσμενο ταξιδι, και δεν ειναι τυχαιο που συμβαινουν σχεδον παντα σε τετοια ταξιδια.
Οπως για παραδειγμα το πρωι της τεταρτης μερας στη Γεωργια, οπου τις τρεις πρωτες μερες ειχαμε διασχισει Τουρκια και Γεωργια οδηγωντας σχεδον χωρις σταματημο απο νωρις το πρωι (“σαν κυνηγημενοι”) - βεβαια αυτο ητανε σε ενα βαθμο απαραιτητο για να βγουνε τα χιλιομετρα. Εκεινη την ημερα λοιπον ειχαμε να κανουμε μονο 300χμ μεχρι το Grozsny, αλλα και να περασουμε τα δυσκολα συνορα της Ρωσιας που θα παιρνανε 2-3 ωρες. Εγω θα προτιμουσα να φυγουμε πιο αργα με την ανεση μας και να απολαυσουμε περισοτερο το υπεροχο σαλε στο οποιο μειναμε με την υπεροχη θεα του Καυκασου, τα παιδια θελανε να φυγουμε παλι σχετικα νωρις. Μετα απο σχετικη “διαφωνια”, εμεινα πισω και ανεβηκα μονος μου το ψηλοτερο κομματι του military road σταματωντας συχνα για φωτο (που ητανε και οι πρωτες που εβγαλα στο ταξιδι, την τεταρτη μερα!), αλλα τελικα εφτασα πρωτος στα συνορα καθως τα παιδια κανανε μεγαλη σταση στο μνημειο του military road το οποιο εγω ουτε καν ειδα. Επισης το θεμα με το σπασιμο της ομαδας την δεκατη μερα του ταξιδιου στο δρομο για την Μπουχαρα ειχε σε ενα βαθμο να κανει με τις διαφορετικες προτιμησεις μελων της ομαδας σχετικα με φωτογραφιση, δειτε στη συνεχεια.
Πως αποφευγονται λοιπον τετοιες καταστασεις? Ιδανικα, με το να εχουν τα μελη της ομαδας τις ιδιες ταξιδιωτικες συνηθειες, ειδικα σε τετοια μεγαλα ταξιδια – βεβαια αυτο ειναι ευκολο να το πει κανεις αλλα πολυ πιο δυσκολο να γινει. Επισης να εχουν συμμετασχει ολοι στην οργανωση του ταξιδιου και να εχουν βαλει τις απαιτησεις τους στο τραπεζι ωστε να υπαρχει ενας κοινος σχεδιασμος, πχ σχετικα με το ποσο σφιχτη θα ειναι η καθε μερα, με το που και ποτε θα υπαρχουν στασεις, το πρωτοκολλο για τις φωτο και αλλα πολλα. Κατι αλλο επισης σημαντικο ειναι να εχουν συνταξιδεψει μαζι σε παρομοιο στυλ με το επερχομενο ταξιδι (πχ ενα 2-3ημερο σε Ελλαδα ή Βαλκανια δεν ειναι με τιποτα το ιδιο με ενα ταξιδι σε Ασια/Αφρικη). Επισης ο πλοηγος/οργανωτης ειναι μελος-κλειδι και τα υπολοιπα μελη θα πρεπει να ξαναχουν ταξιδεψει μαζι του μ’αυτον σαν πλοηγο και να ξερουν πως οργανωνει το καθε ταξιδι. Επειδη παντως ολα αυτα ειναι δυσκολα, σε τετοια πολυημερα ταξιδια υπαρχουν σχεδον παντα εντασεις και οπως γραψανε και καποιοι συμφορουμιτες πιο πανω, αυτο ειναι αναποφευκτο αλλα κραταμε τα ωραια απο καθε ταξιδι (που ειναι η μεγαλη πλειοψηφια) και προχωραμε.
Ας ερθουμε λοιπον στη δυσκολη δεκατη μερα του ταξιδιου οπου θα πηγαιναμε απο τη Χιβα στη Μπουχαρα, μια διαδρομη 450 χιλιομετρων σε αφιλοξενο περιβαλον. Η διαδρομη αρχισε με ατελειωτες ασφαλτινες ευθειες στην στεπα/ερημο οπως στις παρακατω φωτο.
Αλλα σε καποια φαση το τοπιο απεκτησε ενδιαφερον, με υπολειματα λιμνων και καποια υποψια πρασινου λογω νερου. Σε καποια σταση λοιπον συζητησαμε να πανε μπροστα πιο χαλαρα οι Παντελης και Χριστοφορος ωστε να μπορουμε ο Κωστας κι’εγω να σταματαμε για φωτο και να τους βρουμε παρακατω αργοτερα. Περασα λοιπον καπου τον Κωστα που φωτογραφιζε στην ακρη του δρομου, πιο κατω σταματησα εγω για φωτο και με περασε αυτος, κ.ο.κ.
Ο Κωστας εφτασε σε καποια φαση τα παιδια και ειπε οτι θαμπαινε στην ερημο για φωτο αλλα εγω δεν τοξερα αυτο γιατι ειμουνα πισω. Οταν τελειωσα λοιπον με τις δικες μου φωτο, αρχισα να παω πιο σβελτα για να φτασω τους μπροστινους. Περιμενα να φτασω καπου τον Κωστα αλλα δεν τον εβλεπα πουθενα μπροστα μου. Αρχισα να σκεφτομαι “τι στο διαλο εγινε, που ειναι τα παιδια?”
και μετα απο κανενα τεταρτο που δεν εβλεπα κανεναν στο βαθος του οριζοντα, καρυδωσα το γκαζι πηγαινοντας ψιλο-ταπα – ο δρομος ητανε αλλου ασφαλτος και αλλου χωμα. Πηγαινα ετσι για σχεδον μια ωρα και σκεφτομουνα “τουλαχιστο ξερω το ονομα του ξενοδοχειου στη Μπουχαρα αλλα να δω πως θα το βρω χωρις GPS” οταν και εφτασα τα παιδια – αλλα ο Κωστας πουθενα!
Εκει μου ειπανε οτι ειχε πει οτι θαμπαινε στην ερημο για φωτο και ητανε φανερο οτι ειχαμε θεμα
Σταματησαμε σχεδον αμεσως μετα στο πρωτο πανδοχειο που βρεθηκε κοντα στο δρομο μετα απο παρα πολλα χιλιομετρα οπου δεν υπηρχε απολυτως τιποτα.
Εκει εγινε το δευτερο λαθος, εκανε αφορητη ζεστη - ο Χριστοφορος ηταβε κοκκινος σαν πατζαρι (κυριολεκτικα) και υπεφερε - και αντι ν’αφησουμε τα μηχανακια στην ακρη του δρομου και να περπατησουμε τα 150 μετρα μεχρι το πανδοχειο, πηγαμε με τα μηχανακια εκει. Τα οποια και παλι φαινοτανε απο το δρομο αλλα αν καποιος περναγε με θολωμενο μυαλο, μπορει και να μην ταβλεπε. Ηπιαμε λοιπον ενα τσαϊ και περιμεναμε 20-25 λεπτα μηπως φανει ο Κωστας. Αλλα καθως ο Κωστας δεν φαινοτανε, του Παντελη του μπηκε η ιδεα οτι πιθανα περασε, δεν ειδε τα μηχανακια και δεν τον ειδαμε κι’εμεις – οποτε αποφασισε να φυγει πρωτος. Ο Χριστοφορος κι’εγω μειναμε πισω να περιμενουμε, αλλα μετα απο κανενα 10λεπτο αποφασισαμε να φυγουμε κι’εμεις. Εκει εφυγε πρωτος ο Χριστοφορος και τουπα να παει χαλαρα καθως εγω θα περιμενα ακομη κανενα πενταλεπτο μηπως φανει ο Κωστας.
Οταν βγηκα στο δρομο, περιμενα να δω τον Χριστοφορο (ή τη σκονη του καθως ητανε χωμα) στο βαθος του οριζοντα αλλα τιποτα!
Αμαν, τι εγινε παλι, καρυδι το γκαζι, αυτη τη φορα παιρνοντας ρισκα σε δρομο που ειχε διαφορα χαλασματα οπου δεν ητανε να πεσει κανεις με 100χμω. Εφτασα τον Χριστοφορο μετα απο πολυ ωρα και οι δυο μαζι τον Παντελη αργοτερα, εχοντας κανει πια 250+χμ απο το σημειο που βγαζαμε τις φωτο με τον Κωστα το μεσημερι. Σταματησαμε λοιπον σε ενα βενζιναδικο το οποιο, οπως παντου στο Ουζμπεκισταν, δεν ειχε βενζινη εκτος και αν του ελεγες να πληρωσεις 40-50% παραπανω, και περιμεναμε εκει. Εγω ειχα αρχισει πια να φοβαμαι οτι ειχε πλακωσει το μηχανακι τον Κωστα καπου στην ερημο και δεν μπορουσε να απεγκλωβιστει
(μουχει συμβει καποτε μονος μου στο βουνο και με απεγλωβισανε μετα απο 4 ωρες). Ενω λοιπον ειμαστε ετοιμοι να κανουμε 250χμ πηγαινοντας πισω να τον ψαξουμε, προς ανακουφιση ολων εμφανιστηκε ο Κωστας
Η επομενη φωτο ειναι που βαζουμε βενζινη στη μαυρη διπλα/πισω απο το βενζιναδικο.
Στη συγκεκριμενη συγκυρια πηγανε αρκετα πραγματα στραβα, εκανα καποια γενικα σχολια πιο πανω για το πως συμβαινουν τετοιες καταστασεις. Και αν συμβουν ομως, και ειδικα σπασιμο της ομαδας / χασιμο καποιου μελους, νομιζω οτι υπαρχουν λυσεις. Ειναι πολυ σημαντικο να εχει κανεις εφεδρικο κινητο μαζι του ωστε να μη μεινει ποτε χωρις συνδεση σε τετοιο ταξιδι. Με την προϋποθεση βεβαια να υπαρχει σημα, και εκει που ειμαστε διπλα σε κυρια οδικη αρτηρια υπηρχε, οποτε ενα τηλεφωνημα στα υπολοιπα μελη της ομαδας θα ητανε αρκετο για να δωσει σημα για το τι εχει παει στραβα. Εχει συμβει αρκετες φορες να αποκοπει/χαθει μελος της ομαδας σε χωματαδες, και το κινητο εδωσε τη λυση. Επισης ειναι πολυ σημαντικο να εχει το καθε μελος της ομαδας το δικο του GPS (και χαρτη φυσικα) ωστε να μπορει να κινηθει αυτονομα αν χαθει απο τους υπολοιπους. Και να υπαρχει παντα plan B για το τι ακριβως κανουμε αν κατι τετοιο συμβει πχ πιο ειναι το επομενο regrouping point. Πολλα μπορουνε να πανε στραβα σε τετοια ταξιδια και η καλυτερη δυνατη προετοιμασια και γνωση πιθανων τετοιων περιπτωσεων συντελει στην αποφυγη ή επανόρθωσή τους και την απροσκοπτη συνεχεια του ταξιδιου.
Το εξαιρετικο ξενοδοχειο μας στη Μπουχαρα ητανε ακριβως στο κεντρο της πολης, αυτο το μνημειο ητανε ακριβως απεναντι - φωτο το βραδυ, εχοντας φτασει ανακουφισμενοι μετα την περιπετεια της ημερας.