Αρκούδα από τα Σταν

[XLGeorge]

Η δεκατη-τριτη μερα του ταξιδιου οπου καναμε το Σαμαρκάνδη - Ντουσανμπέ ητανε αρκετα ζορικη, πρωτον επειδη καναμε 620χμ σε δυσκολους δρομους και δευτερο, επειδη ανεβηκαμε σε αρκετα μεγαλα υψομετρα και συναντησαμε και βροχη μετα απο πολλες μερες. Συν τους τροχο-μπάτσους που μας κανανε τη ζωη δυσκολη για μικρες παραβασεις ταχυτητας

Τα τοπια στο Τατζικισταν ητανε απλα εκπληκτικα, οπως ειναι φαβερο και απο τις φωτο που ανεβασε ο Παντελης. Βαζω κι'εγω τη δικη μου ματια απο την πρωτη μερα σ'αυτη τη φοβερη χωρα

Οι ντοπιοι κατοικοι των βουνων ζουν σε δυσκολο περιβαλλον, οπως αλλωστε ολοι οι ορεσιβιοι παντου.

Μετα απο καποια χιλιομετρα, διαφορετικα τοπια πιο χαμηλα, και παλι εκπληκτικα.

Πωλητες ξηρων καρπων και φρουτων σε καποια στροφη του δρομου. Και πιο κατω οι πιτσιρικαδες θελανε παιχνιδι.

Εχουμε ανεβει ψηλα και τα τοπια κοβουν την ανασα, οπως και το "silk road tunnel", το τελευταιο για αλλους λογους, δεστε παρακατω. Αν το τουνελ αυτο ητανε κλειστο λογω νερων ή οτιδηποτε, οπως συμβαινει συχνα, θα επρεπε ν'ανεβουμε σε πολυ μεγαλο υψομετρο απο πολυ δυσκολο δρομο για να περασουμε το βουνο.

Το παραπανω τουνελ το ονομασαμε "το τουνελ του τρομου". Ητανε αρκετα χιλιομετρα, δεν ειχε φωτισμο στο μεγαλυτερο μερος του και ο (πολυ στενος) δρομος κατω ητανε κατι μεταξυ χωματος και τσιμεντου. Τα φορτηγα μπροστα βγαζανε ντουμανι καυσαεριο και πηγαιναμε με κομμενη την ανασα. Σε ενα σημειο δε, υπηρχε φορτηγο μπροστα που δεν ειχε ΚΑΘΟΛΟΥ πισω φωτα και λιγο ελειψε να πεσουμε πανω του Η εξοδος απο το τουνελ ητανε μεγαλη ανακουφιση και συνοδευτηκε απο σταση για ναρθουμε στα ισα


Φτασαμε στο Ντουσανμέ γυρω στις 9 η ωρα τη νυχτα και στο πανδοχειο μου μειναμε ειχε κι'αλλους αντβεντσουραδες. Πιασαμε κουβεντα με τον Ρουμανο Constantin που γυριζε απο τη διαδρομη που θα καναμε εμεις και μας εδωσε χρησιμες πληροφοριες. Στη δευτερη φωτο τα λενε με τον Παντελη μπροστα απο τον απαραιτητο χαρτη.

 

[stavrouliasp]

Στόχος της ημέρας αυτής ήταν να χωθούμε για τα καλά στα Παμίρ με διανυκτέρευση στην Κχόρογκ. Για να φτάσει κάποιος ως εκεί υπάρχουν δύο διαδρομές. Είτε από τον νότιο δρόμο μέσω Κούλομπ είτε από τον Μ41 τον γνωστό δηλαδή Pamir Highway. Ο περισσότερος κόσμος και κυρίως οι ντόπιοι επιλέγουν τη νότια διαδρομή γιατί είναι σε μεγάλο κομμάτι της ασφαλτοστρωμένη, πιο γρήγορη και πιο ασφαλής. Ακριβώς για αυτούς τους λόγους λοιπόν εμείς επιλέξαμε την βόρεια. Αξίζει να σημειωθεί ότι έτσι θα αποφεύγαμε και την κίνηση από τα άκρως ενοχλητικά φορτηγά τα οποία διασχίζουν τα Παμίρ όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί αποτελεί ακόμη τον κύριο οδικό άξονα, την ραχοκοκαλιά δηλαδή, της χώρας.

Από το πρωί αυτό και για τις επόμενες τρεις ημέρες οδηγούσαμε με το στόμα ανοιχτό μπροστά στις εικόνες που βλέπαμε και που οι επόμενες φωτογραφίες μόνο κατά ένα μικρό μέρος μπορούν να αποδώσουν..

Το οδόστρωμα εναλλάσσονταν συνεχώς ανάμεσα σε κακή άσφαλτο και χώμα. Όπου ο δρόμος διέσχιζε ανοιχτά κομμάτια υπήρχε κάτω ακόμη η σοβιετική άσφαλτος. Σε μέρη όμως πιο απόκρημνα με κατολισθήσεις αποκλειστικά χώμα. Πολύ αμφιβάλω αν έχει γίνει ποτέ στη χώρα τα τελευταία χρόνια κάποια εργασία ασφαλτόστρωσης. Εμείς τουλάχιστον δεν είδαμε πουθενά.

Πάντα αντίθετα με τη φορά του ποταμού και πάντα ανηφορικά..

Ανά (αραιά) διαστήματα περνούσαμε και από κανένα χωριό. Εντύπωση μου έκανε ότι όλα τα χωριά, όσο μικρά και αν ήταν, ήταν γεμάτα από πιτσιρίκια. Άπειρα πιτσιρίκια που έτρεχαν από παντού για να χαζέψουν τους περίεργα ντυμένους τύπους επάνω στις μεγάλες μηχανές με τον πολύ θόρυβο. Τα περισσότερα μάλιστα είχαν το εξής παιχνίδι. Πεταγόταν στο δρόμο και άπλωναν το χέρι τους ώστε να το «κολλήσουν» με εμάς. Η χαρά τους για αυτό ήταν απερίγραπτη και όσο και αν δεν ήθελα να το ενθαρρύνω, γιατί είναι σαφώς πολύ επικίνδυνο, μερικές φορές ενέδωσα και άπλωσα και εγώ το χέρι (1-2 φορές μάλιστα πόνεσα κιόλας και σκέφτηκα ότι αν πόνεσα εγώ, ένας δίμετρος άντρας που φοράω και γάντια μηχανής, τι θα έκανε το πιτσιρίκι; Την άλλη ημέρα θα έγραφε με το αριστερό στο σχολείο…).

Που να πηγαίνουν άραγε μέσα στην ερημιά;

Καλώς ήρθατε στο CAHΓΒΟΡ! Όπως μπορεί να διακρίνει κάποιος αρκετά παρατηρητικός (αριστερά από την αριστερή κολώνα) βλέπει μια αφίσα. Ο τόπος λοιπόν είναι γεμάτος από αφίσες του προέδρου της χώρας ο οποίος, αν και κατάλοιπο της πρώην ΕΣΣΔ με εξουσίες σχεδόν δικτατορικές, χαίρει ακόμη σημαντικής εκτίμησης από τους κατοίκους της χώρας.

 

[stavrouliasp]

Σε πολλά σημεία ο δρόμος είναι αρκετά απότομος και σε συνδυασμό με τα αργιλώδη γύρω εδάφη και τις αρκετές βροχοπτώσεις, δεν είναι βέβαιο ότι θα τον βρεις στη θέση του με συνέπεια, στην καλύτερη, πολύωρες καθυστερήσεις.

Κάτι ανάλογο συνέβη και σε εμάς. Από κάποιο σημείο και μετά, κόσμος μας έκανε νόημα ότι ο δρόμος μπροστά είναι κλειστός και ότι έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Φυσικά το ενδεχόμενο αυτό δεν έπαιζε για εμάς. Τι εντουράδες είμαστε λέγαμε; Αν ίσχυε κάτι τέτοιο κάπως θα βρίσκαμε τον τρόπο να περάσουμε. On– off έχουμε άλλωστε. Ώσπου αντικρύσαμε την παρακάτω εικόνα. Ο δρόμος είχε πέσει εντελώς και υπήρχε μόνο χωμάτινος τοίχος αριστερά και γκρεμός δεξιά. Οπότε τι κάναμε εμείς; κάτσαμε και λουφάξαμε… Ευτυχώς δούλευε ήδη εκεί ένα μηχάνημα που άνοιγε καινούριο δρόμο, λίγο πιο πάνω από τον παλιό και η καθυστέρηση ήταν σχετικά μικρή. Γνωρίσαμε μάλιστα και δύο παλικάρια από το Βέλγιο που ταξίδευαν και αυτοί με τι άλλο; με xrv 750 φυσικά! Το πλέον κατάλληλο μηχανάκι για τέτοια ταξίδια! (και για την ιστορία ας σημειωθεί ότι τα περισσότερα μηχανάκια που συναντήσαμε στο δρόμο ήταν Africa και γενικά Honda – κυρίως παλιά - και gs τα οποία όμως είχαν έρθει και έφυγαν με μεταφορική, με συνοδεία υποστήριξης).

Οι έλεγχοι και τα φυλάκια ήταν πάρα πολύ συχνά, πέρα όμως από καταγραφή των στοιχείων μας δεν μας ενοχλούσαν ιδιαίτερα.

Γέφυρες συνέχεια στην διαδρομή..

 

[stavrouliasp]

Από εκεί και πέρα ο δρόμος ανέβαινε συνεχώς μέχρι το Sagirdasht Pass στα 3252μ υψόμετρο..

Από εδώ και πέρα ο δρόμος και επειδή είχε βρέξει εκείνη την ημέρα, ήταν αρκετά λασπωμένος κάνοντας την οδήγηση αρκετά δύσκολη, δεδομένων και των ελαστικών μας τα οποία ήταν κατά βάση ασφάλτινα. Έχοντας να γράψουμε κοντά στα 9000κμ ο Κώστας και ο Γιώργος και 15000κμ ο Χριστόφορος και εγώ, οι επιλογές μας ήταν πολύ περιορισμένες σε ελαστικά με ένα (έστω και μικρό) χωμάτινο προσανατολισμό. Την καλύτερη επιλογή έκανε ο Χριστόφορος με τα Mitas Ε07 τα οποία ωστόσο είχαν τελειώσει και δεν τα βρίσκαμε οι υπόλοιποι πουθενά για να τα τοποθετήσουμε.

Sagirdasht Pass (3252μ) και το πιο ψηλό κομμάτι του ταξιδιού μας έως τώρα. Ακόμη όμως οι 3 από εμάς δεν είχαμε καταρρίψει το ρεκόρ των 3400μ υψόμετρο την προηγούμενη χρονιά στην Αρμενία..

 

[stavrouliasp]

Στο κατέβασμα μετά το πάσο ο Γιώργος τσίμπησε και μια πτώση με συνέπεια μετά να ψιλοκουτσαίνει. Βέβαια φορούσε ασφάλτινες μπότες ενώ τον είχαμε προειδοποιήσει (και είχε ήδη αγοράσει τις sidia dventure). Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι σε τέτοια ταξίδια δεν παίζεις με την ασφάλειά σου. Αν κάτι πιο σοβαρό γινόταν και δεν μπορούσε να οδηγήσει, το ταξίδι αμέσως θα έπαιρνε μια επικίνδυνα διαφορετική τροπή (στο ταξίδι βέβαια που σχεδιάζει τώρα στο Μαρόκο έβαλε μυαλό και θα πάει με τις σωστές μπότες…).

Τα υψόμετρα πάλι έπεσαν όσο πλησιάζαμε στο Καλάικουμ όπου θα περνούσαμε το βράδυ μας.

Φτάσαμε στο Καλάικουμ και κατευθείαν να βρούμε που θα διανυκτερεύσουμε. Πρώτα ρωτήσαμε στο μοναδικό ξενοδοχείο του χωριού το οποίο κόστιζε τα εξωπραγματικά 80-100 δολάρια. Φυσικά αποχωρήσαμε. Στη συνέχεια βρήκαμε ένα χόστελ όπου πάλι έπαιζε η φάση του πατώματος, που δεν μας άρεσε και τόσο την τελευταία φορά στα σύνορα Καζακστάν – Ουζμπεκιστάν. Λίγη ακόμη αναζήτηση λοιπόν και σε ένα διπλανό χωριό βρήκαμε ένα πολύ καλό χόστελ, το Darvoz Guest House (https://www.facebook.com/Darvoz-Guest-House-1117777531622212/) με ταξιδευτές από όλη την Ευρώπη και έναν νεαρό οικοδεσπότη, πολύ εξυπηρετικό και πολύ καλό στην κουβέντα. Εκεί συλλέξαμε και πολύτιμες πληροφορίες για τις επόμενες δύο ημέρες του ταξιδιού οι οποίες ξέραμε ότι θα είναι και οι πιο δύσκολες.

 

[stavrouliasp]

Η επόμενη ημέρα θα μας έβρισκε να ταξιδεύουμε δίπλα στον ποταμό Pyandzh, το φυσικό σύνορο με το Αφγανιστάν. Ο δρόμος συνέχιζε να είναι κατά βάση χωμάτινος με μικρά διαλείμματα κακής και σπασμένης ασφάλτου.

Που και που συναντούσαμε και κανένα καμουφλαρισμένο χωριό, είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά του ποταμού. Και φυσικά, εδώ δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν οι κάτοικοι των δύο χωρών..

Οι κουκίδες στην εσοχή του απέναντι βράχου είναι άνθρωποι που σκάβουν με πρωτόγονα μέσα για να βγάλουν ασβέστη..

Κοριτσάκια κοιτάζουν απορημένα - φοβισμένα…

Στο επόμενο χωριό, κάτι δεν υπολόγισε καλά ο χειριστής του γερανού. Για ελάχιστο το χάσαμε να το δούμε live…

 

[stavrouliasp]

Φτάσαμε στο Κχόρογκ όπου έπρεπε να πάρουμε ακόμη μια απόφαση. Ο Μ41, με άλλα λόγια η κεντρική οδική αρτηρία συνέχιζε ανατολικά. Είχαμε διαβάσει όμως ότι ο δρόμος που συνέχιζε νότια και παράλληλα με τα σύνορα του Αφγανιστάν περνούσε μέσα από την Wakhan Valley, μια κοιλάδα απίστευτης ομορφιάς. Είμαι σίγουρος ότι και η συνέχεια του Μ41 θα ήταν επίσης όμορφη, απλά εμείς θέλαμε το κάτι παραπάνω. Το κακό είναι ότι το κάτω αυτό κομμάτι είναι σαφώς χειρότερο από το πάνω σε ποιότητα δρόμου (με αρκετές παγίδες άμμου) και σε ορισμένα απομακρυσμένα φυλάκια ελέγχου έχουν αναφερθεί άσχημες συμπεριφορές από τους φύλακες.

Μέχρι και την τελευταία ημέρα δεν είχαμε αποφασίσει από πού θα πάμε και κρατούσαμε τις επιλογές μας ανοιχτές. Μετά όμως από τη συζήτηση το προηγούμενο βράδυ στον ξενώνα με ανθρώπους που είχαν κάνει και τις δύο διαδρομές, είπαμε να κατευθυνθούμε στη νότια και βλέπουμε.

Κάπου στο σημείο που φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία είχαμε και ακόμη μια απώλεια. Η κεντρική μας εργαλειοθήκη ήταν σε ένα κουτί touratech τοποθετημένο στη μηχανή του Κώστα (κλασσικά από την αντίθετη μεριά της εξάτμισης). Εξαιτίας όμως των κραδασμών, λόγω του παρατεταμένου χωματόδρομου και ίσως και λόγο κακής αρχικής στήριξης (ήθελε πατέντα για να μπει), έσπασε μερικές ημέρες πιο πριν και από τότε ο Κώστας το έπιανε με διχτάκι στη μηχανή. Με τα πολλά και ενώ ο Κώστας βρισκόταν μπροστά μου, βλέπω μετά από μια λακκούβα, να φεύγει η εργαλειοθήκη, να κάνει 2-3 γκελ και μετά να πέφτει μέσα στο ποτάμι των συνόρων των δύο χωρών. Αμέσως ειδοποιώ τους μπροστά και ξεκινάω από την άκρη του δρόμου (περίπου 10μ πιο ψηλά από το ποτάμι) να ψάχνω για ίχνη της εργαλειοθήκης. Εντωμεταξύ ήρθαν οι υπόλοιποι και ενώ πιστεύαμε ότι θα την έχει πάρει ήδη το ποτάμι βλέπουμε την γωνίτσα της εργαλειοθήκης ακριβώς στην άκρη του ποταμού. Συγκεκριμένα, μια εμφανιζόταν και μια χανόταν, ανάλογα με το πώς φούσκωνε το ποτάμι. Όπως ήμουν και για να μην χάσουμε καθόλου χρόνου ξεκινάω κώλο κώλο να κατεβαίνω το πρανές το οποίο είχε αρκετά μεγάλη κλίση όπως φαίνεται και στην φωτογραφία. Μέχρι να φτάσω κάτω, πουθενά η εργαλειοθήκη. Ρωτάω τους από επάνω που την είχαν λοκάρει και μου λένε κάπου εκεί είναι ψάξε λίγο στο νερό. Βάζω χέρι μέσα, τίποτε. Μπαίνω και στο ποτάμι στο ύψος της μπότας για να ψάξω λίγο πιο μέσα, τίποτα. Μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για την βασική μας εργαλειοθήκη οπότε η σημασία της είναι αυτονόητη (μέσα είχαμε και το κιτ επισκευής ελαστικού για το tubless μπροστινό του Κώστα). Πάω να κάνω ακόμη ένα βήμα λίγο πιο πέρα και εκεί τα χρειάστηκα…ενώ πατούσα πριν κανονικά, το επόμενο βήμα μου δεν βρήκε πάτο (βάθαινε απότομα στο σημείο αυτό) με αποτέλεσμα να πέσω όλος μέσα στο νερό μέχρι το στήθος. Αν σκεφτεί κανείς ότι φορούσα μπότες και φουλ στολή μηχανής, καταλαβαίνει ότι το να κολυμπάς σε ένα ορμητικό ποτάμι δεν είναι και ότι καλύτερο. Ευτυχώς βγήκα με μερικές γρήγορες κινήσεις έξω και κάπου εκεί έληξε άδοξα η αναζήτηση της εργαλειοθήκης. Επιπλέον, σταμάτησε να λειτουργεί και το κινητό μου (το τρίτο κινητό που χαλούσε στη σειρά από την αρχή του ταξιδιού – μόνο του Χριστόφορου είχε μείνει) που το είχα μέσα στην τσέπη του μπουφάν μου (αδιάβροχη τσέπη βέβαια αλλά μάλλον δεν εννοούν αν κολυμπήσεις με το μπουφάν).

 

[stavrouliasp]

Μεταφορά των προϊόντων σε γαϊδουράκια στην καλύτερη περίπτωση…

…και στην πλάτη τους στην χειρότερη…

Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Eshkhasem (ή Ishkhasim) όπου και θα διανυκτερεύαμε.

Λίγο πριν την είσοδο του χωριού υπάρχει συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν και είχαμε διαβάσει ότι κάθε Σάββατο πρωί ανοίγει και επιτρέπει στους Τατζίκους να περάσουν απέναντι για το παζάρι που γίνεται εκεί. Για τους τουρίστες δεν επιβεβαιώσαμε ότι επιτρέπεται η είσοδος, μια που έτσι και αλλιώς ήμασταν κατά μια ημέρα καθυστερημένοι.

Μείναμε στο (ακριβό, αλλά μοναδικό στην περιοχή) Hanis Guesthouse (https://badakhshan-pamir.jimdo.com/). Εκεί συναντήσαμε και ορισμένους ποδηλάτες από Ευρώπη και κυρίως μια Γερμανιδούλα η οποία μας είπε ότι ταξίδευε τον κόσμο σας εθελόντρια και τώρα φιλοξενούνταν – δούλευε στον συγκεκριμένο ξενώνα. Το καλό είναι ότι μας παρείχαν βραδινό στον ξενώνα και δεν χρειάστηκε εγώ τουλάχιστον να βγω έξω μια που την είχα ψιλοαρπάξει επειδή την υπόλοιπη ημέρα οδηγούσα βρεγμένος.

 

[stavrouliasp]

Την επόμενη ημέρα το τοπίο θα άλλαζε σε σημείο που νομίζαμε ότι ήμασταν σε άλλον πλανήτη..

Ο δρόμος άρχιζε να ανηφορίζει για τα καλά και σε λίγο θα περνούσαμε το Khargush Pass, το δεύτερο υψηλότερο πάσο του ταξιδιού μας στα 4344m..

 

[stavrouliasp]

Δεν ήξερα ότι υπάρχουν άλογα και (αφγανικές) καμήλες κοντά στα 3000μ..

Με τον Κώστα πετάμε πέτρες στο Αφγανιστάν απέναντι…

Λόγω του υψομέτρου είχε αρχίσει να μας πιάνει ζαλάδα παρά τα χαπάκια που παίρναμε αλλά η οδηγική απόλαυση ήταν τόσο μεγάλη που δεν μας απασχολούσε τίποτα. Τελικά, το απογευματάκι εμφανίστηκε στο βάθος η Μουργκάμπ όπου θα διανυκτερεύαμε..

Όχι, δεν είναι η Μύκονος…

Και το ξενοδοχείο που μείναμε, Murgab Gostinitsa Pamir (http://www.pamirhotel.com/index.php/en/)..

Η θέα από το ξενοδοχείο..

Και το βράδυ, επάνω στο μουσουλμανικό παταράκι, φαγητό στο ξενοδοχείο κάτι που αποδείχθηκε μεγάλο λάθος…Το βράδυ ο Χριστόφορος το πέρασε στην τουαλέτα και την άλλη ημέρα ήταν να πέσει να πεθάνει, αλλά ακόμη και ο Κώστας που ήταν ο πιο προσεκτικός από όλους την έπαθε τη ζημιά και την επόμενη ημέρα έψαχνε τουαλέτα στα 4600μ.

 

[stavrouliasp]

Η επόμενη ημέρα έμελλε να είναι η πιο επεισοδιακή του ταξιδιού. Ξεκινήσαμε να διασχίζουμε ένα απίστευτο οροπέδιο στα 4000+ μέτρα και ήμασταν λίγες ώρες μακριά από το πιο ψηλό σημείο του ταξιδιού, το Ak Baital Pass, στα 4655μ…

Οδηγώντας εκστασιασμένοι φτάσαμε τελικά στο υψηλότερο σημείο στα 4655μ! Εκεί, εντελώς κατά τύχη, συναντήσαμε τον Πολωνό Sambor ο οποίος είναι ένας από τους ιδιοκτήτες της advfactory.com, της εταιρίας δηλαδή που θα αναλάμβανε να επιστρέψει τις μηχανές του Κώστα και του Γιώργου με φορτηγό από το Κιργιστάν στην Πολωνία. Από ότι μας είπε, συνόδευε (με ktm) μια ομάδα πλούσιων Πολωνών με gs που αερομεταφέρθηκαν από και προς τα Παμιρ με τις μηχανές τους. Στο βάθος είναι μια κοπέλα που σηκώνει μόνη της το μηχανάκι..

Μετά από λίγο όμως είδαμε ότι ο Κώστας, ενώ ήταν μέχρι τότε πίσω μας, δεν εμφανίστηκε. Στις μηχανές λοιπόν και επιστροφή για να δούμε τι παίζει. Το λοιπόν…

 

[stavrouliasp]

Λάστιχο από ένα μεταλλικό κομματάκι. Οκ. Σιγά τα ωά. Ήταν το πρώτο λάστιχο που παθαίναμε σε όλο το ταξίδι αλλά δεν έτρεχε κάστανο. Ή έτσι νομίζαμε τουλάχιστον. Ξεζαντάρουμε κανονικά με τη βοήθεια του πλαϊνού στάντ της μηχανής μου, βγάζουμε την παλιά σαμπρέλα, βάζουμε την καινούρια και πάμε να ξαναζαντάρουμε. Αμ δε. Δεν έμπαινε με τίποτα! Με τίποτα όμως…Επιστρατεύουμε και άλλους μακρύτερους λεβιέδες και πάλι τίποτα. Να έχουμε τρελαθεί! Δεν μπορούσαμε με τίποτα να καταλάβουμε τι δεν πήγαινε καλά. Και εντάξει, λάστιχο πάθαμε, δεν είναι πια και καμιά επιστήμη και από εμπειρία υπήρχε μπόλικη στην παρέα. Η εξήγηση που δόθηκε και ακόμη και σήμερα είναι η επικρατέστερη είναι ότι το συγκεκριμένο πίσω λάστιχο (Pirelli scorpion) είναι πάρα πολύ σκληρό και ακόμη και βουλκανιζατέρ με μηχάνημα δυσκολεύονται να το ξαναβάλουν. Επίσης, έχουν αναφερθεί και ορισμένες ελαττωματικές παρτίδες από το συγκεκριμένο ελαστικό. Κάτι έπρεπε όμως να γίνει. Αναλαμβάνω λοιπόν εγώ τους λεβιέδες καθιστός με την ρόδα ανάμεσα στα πόδια μου (σαν κωπηλατική ένα πράγμα) και οι άλλοι τρεις να πατάνε απέναντι επάνω στη ρόδα για να μην σηκώνεται. Μετά από αρκετά κιλά ιδρώτα ακούστηκε ένα μπαμ και το λάστιχο μπήκε στη ζάντα. Ωραία, επόμενο βήμα να το φουσκώσουμε για να «σκάσει» το λάστιχο. Φουσκώναμε, φουσκώναμε με την ηλεκτρική τρόμπα αλλά τίποτα. Ώσπου μετά από αρκετή ώρα κάνει έναν εκκωφαντικό θόρυβο και σκάει η σαμπρέλα και όχι το λάστιχο. Σαμπρέλες είχαμε πολλές μαζί μας, δεν ήταν αυτό το θέμα. Το θέμα ήταν ότι, στην προσπάθεια να μπει το ελαστικό στη ζάντα, από την πολύ δύναμη, έσπασε ο μεταλλικός σκελετός στο χείλος του ελαστικού, βγήκαν τα σύρματα προς τα μέσα και ακολούθως ότι σαμπρέλα θα βάζαμε μέσα θα έσκαζε. Με λίγα λόγια καταφέραμε να αχρηστέψουμε το ελαστικό και προφανώς ελαστικό δεν είχαμε άλλο μαζί μας…

Μετά από ένα μίνι συμβούλιο ανεβαίνω εγώ και ο Γιώργος στις μηχανές και ξεκινάμε για να επιστρέψουμε στην Μουργκάμπ, 70κμ πίσω, μήπως προλάβουμε τον Σαμπόρ και γενικά μήπως βρούμε κάποιου είδους βοήθεια. Φουλ γκάζι λοιπόν (εγώ κόντεψα να φύγω και σε ένα ποτάμι γιατί η γέφυρα είχε πέσει και τελευταία στιγμή είδα τις προειδοποιητικές πινακίδες…) και φτάνουμε στο ξενοδοχείο όπου είχαμε διανυκτερεύσει και ήταν ακόμη εκεί ο Σαμπόρ. αφού του εξηγήσαμε το σκηνικό μας είπε ότι τέτοιο ελαστικό μόνο στην Osh στο Κιργιστάν θα μπορούσαμε να βρούμε (στην επόμενη χώρα δηλαδή) και μάλιστα είχε έναν γνωστό εκεί. Συνεννοήθηκε το παλικάρι και με τον ξενοδόχο και μας ανακοίνωσε ότι τελικά βρήκε οδική βοήθεια η οποία με κόστος 300 δολάρια θα αναλάμβανε να πάρει τη μηχανή, να περάσει μαζί μας τα σύνορα και να μας αφήσει στην Osh. Έτσι όπως είχαν τα πράγματα ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να γίνει. Άφησα τον Γιώργο εκεί και ξεκίνησα πάλι πίσω για τα παιδιά για να τους ανακοινώσω ότι τελικά είχε βρεθεί λύση…

Τελικά και μετά από άπειρη ώρα αναμονή, η οδική βοήθεια ήρθε απλά δεν ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε…

Η οδική ήταν ένα Pajero το οποίο μας διαβεβαίωσε ότι χωρούσε την μηχανή! Σοκ! Προφανώς άλλη επιλογή δεν υπήρχε οπότε ξεκίνησε το λύσιμο. Ρόδες έξω, φέριγκ έξω, καλάμια λύσιμο, τιμόνι λύσιμο κτλ. Με τα πολλά και μετά από πολύ προσπάθεια, η μηχανή μπήκε…

 

[stavrouliasp]

Μπήκε και ο Κώστας σφηνωτά μέσα στο Pajero και ξεκινήσαμε.

Αμέσως πιο κάτω στάση στο χωριό Καρακούλ (για λόγους έκτακτης ανάγκης του Κώστα) πριν τα σύνορα με το Κιργιστάν και ακριβώς επάνω στα σύνορα με την Κίνα. Επί τη ευκαιρία πετάξαμε και μερικές πέτρες στους κινέζους για όλα τα μούφα ηλεκτρονικά που μας χάλασαν την πρώτη ημέρα αφού τα πήραμε..

Και ένας πιτσιρικάς που μας χάζευε όση ώρα περιμέναμε εκεί..

Είχαμε χάσει όμως αρκετή ώρα και έπρεπε να διανύσουμε ακόμη αρκετά χιλιόμετρα αλλά και να περάσουμε τα σύνορα με το Κιργιστάν (στα 4280μ υψόμετρο), τα οποία δεν είχαν και την καλύτερη φήμη. Ο ήλιος άρχισε να πέφτει και μαζί του και οι θερμοκρασίες. Στα 4200μ το κρύο δεν αστειεύεται ακόμη και το καλοκαίρι. Οι 0 βαθμοί ήρθαν πολύ γρήγορα και αρχίσαμε να ξυλιάζουμε επάνω στις μηχανές. Προσωπικά δεν ήμουν προετοιμασμένος για τέτοιο κρύο και μην έχοντας χειμερινά γάντια την άκουσα κανονικά. Σακούλες στα χέρια λοιπόν, μπας και κόψουν κάτι, και υπομονή.

Φτάσαμε στα Τατζίκικα σύνορα γύρω στις 23.00-00.00 με πήχτρα σκοτάδι, χιονόνερο και φουλ θολωμένα κράνη στα οποία αν ανοίγαμε την ζελατίνα θα παγώναμε και δεν θα βλέπαμε από το χιονόνερο. Μας αντιμετώπισαν λίγο καχύποπτα και μας άφησαν έξω στο κρύο να περιμένουμε (εννοείται με το κράνος στο κεφάλι) όσο περνούσε ένας ένας τον έλεγχο. Το περίεργο με τα σύνορα αυτά, πέραν του υψομέτρου, είναι ότι το φυλάκιο της μιας χώρας από της άλλης (δηλαδή η no man’s land) απέχει 15 απίστευτα άθλια χιλιόμετρα, χωρίς ίχνος φωτισμού, με δυνατό off road οδόστρωμα (ο Γιώργος μάλιστα είχε και μια σοβαρή πτώση εκεί σε χάσιμο ενός κομμένου δρόμου), πέρασμα από ποτάμια και τα σχετικά. Φτάσαμε τελικά και στο φυλάκιο του Κιργιστάν όπου πάλι η ίδια καχυποψία, από ορισμένους τουλάχιστον φύλακες. Έλεγχος για μια ακόμη φορά στα πράγματά μας, συμπλήρωση των κλασσικών εντύπων, έκδοση ενός πράσινου (και καλά) τέλους της τάξης των 50 δολαρίων που πρώτη φορά ακούγαμε και ήμασταν επιτέλους μέσα στο Κιργιστάν.

 

[stefos]

Διαβάζω την απόλυτη περιπέτεια! Είναι γεγονός ότι τόσο μακριά από τη βάση σου αλλά και τον πολιτισμό, σχετικά απλά πράγματα αποκτούν άλλη βαρύτητα. Χρειαζεται καθαρό μυαλό και ψυχραιμία. Αναμένω να διαβάσω πως εξελίχθηκετο ταξίδι σας.

Sent from my Redmi Pro using Tapatalk

 

[christof40]

το λαθος με το λαστιχο...
οταν προσπαθουσαμε να βαλουμε το λαστιχο και δεν εμπαινε,επρεπε (εγω τουλαχιστον) να ελενξουμε την αλλη πλευρα αν ειναι πατημενη και δεν ειναι το λαστιχο
κομπλαρισμενο στην εξωτερικη πλευρα της ζαντας.
ομως εγω ημουν αυπνος απο την ολονυχτια διαροια και με εντονο πονοκεφαλο λογω υψομετρου,οποτε ο εγκεφαλος δεν λειτουργουσε.
καπου εκει που ο παντελης εβαζε ολη την δυναμη του στους λεβιεδες για να βαλει το λαστιχο ειπα ξεψυχοντας οτι οταν βαζεις δυναμη-ζοριζεις κατι για να μπει,
κατι δεν παει καλα.
ειναι νομος αυτο σε μηχανες και αυτοκινητα,ολα θελουν τροπο και οχι κοπο.
αυτο ηταν το λαθος μας και καταστρεψαμε το λαστιχο και οχι το σκληρο ελαστικο,ειπαμε ολα θελουν το τροπο τους και οχι κοπο.
ολα τα ελαστικα αλλαζονται στον δρομο,ακομα και φορτηγου αν ξερεις πως, χωρις ιδιαιτερο κοπο.
το διδαγμα σε αυτην την απιστευτη ταλαιπωρια που φαγαμε εκει για ενα κολολαστιχο,μια απλη-γελοια επισκευη ειναι...
οταν σχεδιαζεις ενα μακρινο και δυσκολο adverture ταξιδι με αναγκαστηκα λογω περιορισμενου χρονου,σφιχτο και απαιτητικο προγραμμα,ειναι λογικοτατο να
σου τυχουν διαφορα στραβα λογω κουρασης,εντασης,βιασυνης κλπ.
αυτο που εμαθα εγω απο αυτο το ταξιδι ειναι οτι,αμα αντιμετωπισει κανεις οποιωδηποτε προβλημα σε ταξιδι και δεν εχει καθαρη σκεψη και ψυχραιμια,να κανει
ενα διαλλειμα,να ηρεμησει,να ανασυγκροτηθει και ολα θα διορθωθουν.
σε ενα τετοιο ταξιδι παντως που δοκιμαζονται δυναμεις,αντοχες,ορια,χαρακτηρες και ανθρωπινες σχεσεις,οι εμπειριες που αποκτας ειναι ανεκτιμητες και σιγουρα
γυρνας πιο σοφος.
εγω νιωθω πολυ τυχερος και ευγνωμων που εζησα ενα τετοιο ταξιδι ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ-ΣΥΝΤΑΞΙΔΕΥΤΕΣ και οι ωραιες εμπειριες ηταν πολυ περισσοτερες απο τις ασχημες.

 

[stavrouliasp]

Συμφωνώ απόλυτα Χριστοφορε απλά εγώ θυμάμαι ότι το λάστιχο είχε ξεζανταρει και από τις δύο πλευρές. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να βγει και η σαμπρέλα (ή θα ήταν αρκετά πιο δύσκολο). Όπως το είπες όμως, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία και πέρα από το κόστος για τον Κώστα, μόνο πολύτιμες εμπειρίες μας χάρισε το περιστατικό. Στο κάτω κάτω αυτά θα θυμόμαστε...

 

[forester]

ΟΚ, τώρα είναι κατανοητό!
Γιατί μέχρι τώρα, η εξήγηση ήταν καθαρά "το λάστιχο"! Τόσο καθαρά, που ο Γιώργης σε κουβέντα live για λάστιχα το έφερε ως παράδειγμα προς αποφυγή για το συγκεκριμένο λάστιχο.
Τώρα μπήκαν τα πράγματα στη θέση τους , χάρις στην εξήγηση του Χριστόφορου

 

[christof40]

Συμφωνώ απόλυτα Χριστοφορε απλά εγώ θυμάμαι ότι το λάστιχο είχε ξεζανταρει και από τις δύο πλευρές. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να βγει και η σαμπρέλα (ή θα ήταν αρκετά πιο δύσκολο). Όπως το είπες όμως, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία και πέρα από το κόστος για τον Κώστα, μόνο πολύτιμες εμπειρίες μας χάρισε το περιστατικό.

ναι παντελη ειχε ξεζανταριθει και απο τις 2 πλευρες αλλα οταν προσπαθουσαμε να βαλουμε το λαστιχο και λογω οτι το συγκεκριμενο ηταν σκληρο στα πλαινα,με
καποιο τροπο επανηλθε η αλλη πλευρα στην ακρη της ζαντας και εμεις λογω κουρασης,αγχους,αρωστειας δεν το σκεφτηκαμε-ελενξαμε και εγινε οτι εγινε

 

[XLGeorge]

Καλημερα, τι μερη περασαμε ωρε παιδες ελπιζω να βρω χρονο συντομα ν'ανεβασω κι'εγω φωτο.

Σχετικα με το λαστιχο, σιγουρα τοχαμε ξεζανταρει και απο τις δυο πλευρες, το τι πηγε στραβα δεν ξερω, η εξηγηση του Χριστοφορου ειναι ενα πιθανο σεναριο. Αλλα το MT90 ειναι γνωστο οτι ειναι λαστιχο με ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΑ πλαϊνα, ενας λαστιχας μου ειπε οτι αυτο παιζει σε αρκετα Pirelli. Ειναι εξ'αλλου tubeless, και αυτα εχουν σχεδον παντα σκληροτερα πλαϊνα απο τα tube-type, αλλα ειδικα το ΜΤ90 ειναι πολυ σκληρο. Δε σημαινει οτι δεν μπαινει, αλλα θελει τροπο και περισοτερη προσπαθεια/δυναμη. Μου ελεγε ο Θενος @thenos o katemis οταν τουπα την ιστορια, οτι ενας λαστιχας στα Τρικαλα παλαιψε πανω απο μιση ωρα με μηχανημα ΚΑΙ λεβιεδες για να βαλει το πισω λαστιχο στο μηχανακι του και πεφτανε σταγονες ιδρωτα στο λαστιχο οπως προσπαθαγε Επισης ο φιλτατος @gaslion μου ειπε οτι κανανε καποτε προπονηση στο δικο του μηχανακι στο σπιτι του με φιλο του λαστιχα παροντα, απλα για ναναι ετοιμος αν του συμβει στο δρομο. Κανανε λοιπον σχεδον ...τρεις ωρες, ναι τρεις ωρες (!!) μεχρι να καταφερουν να το ξαναζανταρουν Προσφατα μαλιστα ρωτησα τον φιλο Ποντικη του Rider Shop που κι'αυτος μου ειπε οτι το συγκεκριμενο λαστιχο δεν ειναι οτι καλυτερο για βγαλε/βαλε με λεβιεδες.

Απ'αυτη την αποψη, νομιζω οτι καναμε λαθος επιλογη ελαστικου στα δυο CRF, ελα ομως που σ'αυτη τη διασταση ο Ελληνας αντιπροσωπος των Mitas φερνει μονο το (επισης πολυ σκληρο) Dakar στο 07. Πιθανα τα TKC70 να βγαζανε τα χιλιομετρα, και απ'οτι εχω δει σε φορουμ του εξωτερικου, βγαινο-μπαινουν σχετικα ευκολα με λεβιεδες. Αλλα ΜΤ90 και TKC70 δεν ειναι και καταλληλα για να λασπωμενα και αμμωδη κομματια που περασαμε (ουτε και τα Tourance), γι'αυτο αλλωστε ειχαμε και πτωσεις σ'εκεινα τα κομματια. Και μαλιστα και ο Παντελης κι'εγω υποφεραμε απο ελαφρα εξαρθρωση/στριψιμο του αστραγαλου απο πτωσεις σε λασπες που θα τις ειχαμε αποφυγει με πιο χωματινα λαστιχα.

 

[jmar]

Πραγματικα Respect για ολα παιδες!!
Εγω παντως που δεν ειχα ποτε μου λαστιχο με σαμπρελα (μονο στα παπια ) βλεπω οτι τελικα μονο ταλαιπωρια ειναι για εμας που παταμε λιγο χωμα και δεν κάνουμε enduro. Με το tubeless το μοναδικο (ακραιο βεβαια) που μπορει να παθεις ειναι να στραβωσει η ζαντα και να χανει αερα, ε τοτε βαζεις μια χοντρη σαμπρελα απο μεσα και πας!
Αλλα αυτο το πραγμα σε καθε λαστιχο που σε πιανει να ζανταρεις και να ξεζανταρεις ειναι πολυ μανικι, φαντασου να εισαι και μονος! Για μενα ειναι πολυ αποτρεπτικος παραγοντας η ελλειψη tubeless ελαστικων. Εχω διαβασει τοσα ταξιδιωτικα και εξωτερικου αμερικη κλπ που βαζουν πχ τα gs (η οποιοδηποτε αλλο tubeless mega on off) σε πολυ χωμα και ποτε δεν αντιμετωπιζουν προβλημα αλλα ουτε τετοια ταλαιπωρια.