Η 14η μερα του ταξιδιου ητανε απιστευτη απο πλευρας τοπιων
πηγαινοντας απο την πρωτευουσα Ντουσανμπέ στην Κχόρογκ και μετα στην Καλάϊκουμ μεσω του φανταστικου Μ41 Pamir Highway
Ητανε ομως και αρκετα δυσκολη γιατι ανεβηκαμε σε μεγαλο υψομετρο απο χωμα με βροχερο καιρο και βρηκαμε πολλες λασπες, οντας ουσιαστικα με ακαταλληλα λαστιχα για τετοια διαδρομη - και ειδικα καραφορτωμενοι οπως ειμασταν σε ολο το ταξιδι.
Το πρωι ετοιμαζοτανε να φυγει και ο Ρουμανος Constantin με το TTR του απο το hostel που μειναμε, ακολουθωντας αντιθετη καυτευθυνση απο μας (να αναφερω οτι ειμαι σε επαφη μαζι του μεσω email και θα του στειλω τον συνδεσμο εδω μολις τελειωσουμε το ταξιδιωτικο).
Και οπως αρκετοι αλλοι με παλιοτερα τζαπανεζικα μηχανακια που συνταντησαμε, ειχε προβια στη σελα για ανεση - ουτε μεταποιηση σελας ουτε αφτερ-μαρκετ σελα ουτε τιποτα, απλα πραματα!!
Και η κουτρα μου (οπως λεει κι'ο Παντελης) με τον πολυ φιλικο ιδιοκτητη του hostel. Το οποιο hostel μας βγηκε η πιστη να το βρουμε το προηγουμενο βραδυ οταν ειχαμε φτασει αργα στο Ντουσανμπε, κανοντας κυκλους
Με το που αρχισαμε να ανεβαινουμε, τα τοπια γινανε μαγικα
Ποταμι με φραγμα απο ψηλα και κατοπιν απο πιο χαμηλα οπως κατεβαιναμε παλι.
Ο καιρος βροχερος, το εδαφος αρκετα λασπωδες οποτε πρωτο σταματημα για βγαλσιμο πιεσεων με φοβερη θεα.
Πιο κατω, "αλογα" εμεις, γαϊδουρακι ο αξιαγαπητος πιτσιρικας.
Γεφυρες συχνα με το ποταμι παντα απο διπλα, αλλου στενο και αλλου εντυπωσιακα φαρδυ!
Λιγο αργοτερα ειχε πεσει ο δρομος οπως εγραψε ο Παντελης, και περιμενοντας πιασαμε κουβεντα με δυο παλικαρια-Φλαμανδους με Αφρικα 750. Με το που ανοιξε ο δρομος απο τη μπουλντοζα και ητανε να ξεκινησουμε, ισα που προλαβα να βγαλω φωτογραφια τον εναν απο τους δυο πριν φυγω να προλαβω τα παιδια (φαινονται στο βαθος της φωτο).
Ανεβαινοντας προς το ψηλοτερο σημειο στο Sagirdasht Pass στα 3252μ, το τοπιο αρχισε ν'αλλαζει παλι, με το πρασινο να κυριαρχει παντου.
Απο ενα σημειο και μετα ομως, ο δρομος ειχε απιστευτη λασπη. Τα τελευταια χιλιομετρα προς το ψηλοτερο σημειο ητανε μια δοκιμασια, κανοντας πατιναζ στη λασπη με τα γκρεμια διπλα μας και κρατωντας το γκαζι ανοιχτο, γιατι αν το κλειναμε ισως και να μην ξαναξεκιναγαμε στην ανηφορα με τα λαστιχα που ειχαμε
Στο ψηλοτερο σημειο ανακουφιστηκαμε, καθως απο κει και μετα ειχε πια κατηφορα. Εδω στην ανασυγκροτηση στο ψηλοτερο σημειο στα 3252μ.
Και εδω ετοιμοι να ξεκινησουμε προς το χαος μεσα στην ομιχλη κατεβαινοντας.
Ο Χριστοφορος με τον Κωστα φυγανε πρωτοι για να κατεβουνε με το πασο τους λογω των δυσκολων συνθηκων ενω εμεις μειναμε κι'αλλο να χαζεψουμε με τον Παντελη. Με το που ξεκινησαμε την καταβαση, διαπιστωσα ποσο μακρια ητανε η 1η του CRF ωστε να μην κραταει το μηχανακι και να μαζευει χιλιομετρα στην κατηφορα στη λασπη
Αρχισα λοιπον να δουλευω τα φρενα κανοντας "πατιναζ" (ειχα βγαλει το ABS) ενω ο Παντελης ξεμακραινε, καθως η 1η του "κραταγε" το XRV. Βλεποντας τον λοιπον να ξεμακραινει, ανησυχησα καθως παρακατω θαστριβε και δεν θα τον εβλεπα, οποτε σηκωθηκα ορθιος και το αφησα να ρολαρει. Το μηχανακι μαζεψε ταχυτητα μεχρι που ειδα παρακατω ενα απιστευτο χαλασμα του δρομου, δοκιμασα να φρεναρω με χιλιομετρα στη λασπη, πηγα με το πλαϊ για μερικα μετρα και, οπως στο τελος το μηχανακι "κωλιασε", εβαλα ποδι κατω - η κλασικη ενστικτωδικη κινηση. Το μηχανακι επεσε και καθησε στην αριστερη βαλιτσα, εγω δεν επεσα καν, αλλα γυρνωντας μουστριψε το ποδι μεσα στη μποτα και επαθα (ελαφρια οπως αποδειχτηκε) εξαρθρωση στον αστραγαλο
Ενοιωσα το κλασικο "καψιμο" και αρχισα σχεδον αμεσως να ποναω, και εβλεπα τον Παντελη μεσα στην ομιχλη αρκετα πιο κατω, με το ψιλοβροχο να πεφτει. Προς στιγμη σκεφτηκα "παει για μενα το υπολοιπο του ταξιδιου, αρκει να μπορεσω τουλαχιστο να οδηγησω τη μηχανη μεχρι το Μπισκεκ"
Και οπως ετοιμαζομουνα να βγαλω τη δεξια βαλιτσα για να ελαφρωσω και να σηκωσω τη μηχανη, εμφανιζονται σαν απο μηχανης Θεοι κατι Γαλλοι με ενα Toyota Land Cruiser (
ΤΟ οχημα σ'αυτες τις χωρες) με τους οποιους ειχα πιασει κουβεντα πολλα χιλιομετρα πριν σε μια σταση, κατεβαινει ενας απο αυτους και με βοηθαει να σηκωσουμε το μηχανακι χωρις να βγαλουμε βαλιτσα
Και ευτυχως γιατι ειχε τοση λασπη που ουτε ορθιος δε μπορουσα να σταθω, γλυστραγε τρομερα
Μαλιστα μεινανε πισω μου μεχρι να φτασω τον Παντελη παρακατω. Ο διαλογος: "Παντελη, χαλασα το ποδι μου, παυσιπονο!". "Τι θες, σκληρο ή μαλακο??". "Μαλακο ντε, μη πεσουμε κατ'ευθειαν στα σκληρα!!".
Λιγο μετα, ο πονος αρχισε να υποχωρει και οταν τελειωσανε οι λασπες, δοκιμασα να σηκωθω ορθιος και διαπιστωσα οτι το ποδι δεν με ενοχλουσε απαγορευτικα, οποτε το γιορτασα με μερικα κωλιδια μεχρι να φτασουμε τα παιδια που ειχανε σταματησει πιο κατω
Το θεμα ητανε βεβαια οτι εκεινο το βραδυ μπορουσα να περπατησω με δυσκολια, αλλα αφου με ενοχλησε το ποδι κανα δυο μερες και κουτσαινα, μετα κανενα προβλημα και παλι!!
Την επομενη φωτο την τραβηξα στο σημειο που ειχαμε σταματησει με τα παιδια, στην καθοδο για την Καλάϊκουμ. Ο δρομος, χωρις λασπες πια, φαινεται αριστερα διπλα στο ορμητικο ποταμι.
Συνολικα χιλιομετρα ημερας μονο 300, αλλα τα περισοτερα απο αυτα χωματινα, και κατω απο σχετικα δυσκολες συνθηκες λογω των ελαστικων που φοραγαμε στα μηχανακια μας.
:l2::l2:
