Μερικές σκόρπιες σκέψεις και από εμένα.
Το πιο αστείο και ενδιαφέρον αυτή τη φορά ήταν ο αναρχικός χαρακτήρας της εκδρομής. Πέραν του καθορισμένου σημείου αρχής και τέλους, τα υπόλοιπα ήταν στην διακριτική ευχέρεια του συμμετέχοντα. Διαδρομή, στάσεις, φαγητό, καφές, παρεάκι συνταξιδιωτών, το οποίο δεν ήταν και σταθερό μέσα στην ημέρα. Η όλη φάση σχολιάστηκε αργότερα με καφεδάκι και από τον ίδιο τον Αντώνη, το ότι διέφερε πλήρως από τις βόλτες που κάναμε παλιότερα με φόρουμ όπου υπήρχε λίντερ, σκούπα, καθορισμένοι προορισμοί. Μάλιστα η εμπειρία από το άλλο φόρουμ ήταν ότι χωρίς αυτές τις "παροχές" δεν είχε συμμετοχές. Η "αναρχία" στην συγκεκριμένη φάση ήταν ακριβώς η ιδανική, με άγραφους κανόνες μεταξύ των συμμετεχόντων, με σεβασμό και χωρίς να δημιουργηθεί αρνητικό κλίμα πουθενά, ίσα ίσα που έδωσε σε όλους την ευκαιρία να χαρούν αυτό που ήθελαν, όπως το ήθελαν.
Την μία στιγμή κυνηγάμε τον Aldebaran, την άλλη τους τουρίστες με τα GS Traveller, είμαι με πολλούς, μένω μόνος μου, βρίσκω άλλους, είμαστε μπροστά από όλους, είμαστε τελευταίοι, στους Καταρράκτες είμαστε ένα περίπτερο μόνο εμείς πλην ενός τραπεζιού, μετά είμαστε δύο και όλοι οι άλλοι τουρίστες, είμαι σκασμένος από την ζέστη και τον ιδρώτα, είμαι δροσερά από τον καταρράκτη ή την αλλαγή του καιρού, σημεία στάσης μπαίνουν, βγαίνουν, δεν προλαβαίνεις να μάθεις τι κάνεις αλλά δεν υπάρχει και λάθος πουθενά και δεν υπάρχει και στιγμή που βαριέται το μάτι. Δυστυχώς σε κάποια σημεία ήταν αναγκαία η πλοήγηση με ρυθμό που δεν επέτρεπε το χάζεμα, σε άλλα ήταν αναγκαίο το βλέμμα στο GPS, κάποια τα έχασα λόγω νύχτας το Σάββατο. Μου φάνηκε περίεργο το ότι ενώ έχω περάσει Μπάρο και άλλες φορές, κάθε φορά είναι σαν πρώτη φορά. Τελευταία είχα ανέβει με ομίχλη σε εποχή χωρίς πρασινάδες και ήταν "εξωγήινο" το τοπίο, προχτές ήταν αλλιώς και το ανέβα και το κατέβα, τίποτα γνώριμο, η μαγεία του βουνού. Χορτάσαμε και με το παραπάνω ώρες στην σέλα, με κούραση που βγήκε έντονα χτες. Εκκρεμότητες ευτυχώς έμειναν για επόμενη βόλτα που θα είναι "ίδια" αλλά και διαφορετική, όποτε γίνει.
Χάρηκα πολύ που η εικόνα από το πληκτρολόγιο δεν ήταν... εικονική και οι άνθρωποι είναι καθαροί και ωραίοι και από κοντά. Τον Παναγιώτη του ξενοδοχείου δεν τον κατάλαβα ποιός ήταν χωρίς την μάσκα, ήταν το παιδί με το μουσάκι που ήρθε όταν φεύγαμε από την ταβέρνα; Δεν συνειδητοποίησα ότι ήρθε μαζί μας σε κομμάτι της διαδρομής, αν κατάλαβα καλά από τα γραφόμενα. Με τους φερετζέδες έχουμε χάσει και την απλή γνώση και αναγνώριση του ποιός είναι ο απέναντί μας.
Μιλώντας για ξενοδοχεία, οι κριτικές για αυτό που μείναμε το Σάββατο ήταν αποκαρδιωτικές. Τα δωμάτια ήταν καθαρά, χωρίς καμία πολυτέλεια, ο άνθρωπος δεν φαινόταν να είναι ο κακότροπος και ανάποδος που διαβάζαμε από το κινητό του ibar στην πλατεία του χωριού "λυπάμαι που βάζω ένα αστεράκι γιατί δεν έχει επιλογή για κανένα". Θα μου πεις δεν σε νοιάζει κιόλας, για έναν ύπνο πήγες. Ξυπνάμε το πρωί, ακούω ότι τα παιδιά έχουν κατέβει κάτω, πάω για καφέ και πρωινό, ο παππούς είναι ομιλητικός, ευχάριστος, η γιαγιά το ίδιο, λέει ιστορίες για την ζωή του, τα παιδιά και την εγγόνα, λες και έχουμε πάει κάπου αλλού. Λέει ο Γάτος "το σκεφτόμασταν αν θα ζητήσουμε καφέ μην μας βρίσει, ήρθε και μας το είπε μόνος του" και γελούσαμε σκεπτόμενοι το προηγούμενο βράδι και την ιστοσελίδα. Καλές οι κριτικές τελικά αλλά ευτυχώς όχι πάντα ακριβείς. Για του Παναγιώτη δεν έχω κάποιο σχόλιο πέραν του ότι ήταν αυτό που περιμένεις, το οποίο λέει πολλά από μόνο του. Ωραίο δωμάτιο, ωραίο μπάνιο, γερό πρωινό, πολύ νόστιμες οι πίτες, ευγενέστατο παλικάρι και εξυπηρετικό, δεν περνάει η σκέψη "ας δοκιμάσω και κάτι άλλο", μπράβο τους.
Για ακόμα μιά εκδρομή απέχω πολύ από το να τερματίσω τα λάστιχα, κάποτε ήταν "προαπαιτούμενο" να γυρίσω σπίτι χωρίς τσίκεν γουινγκς και στριπς με σάλτσα μπάρμπεκιου. Το rain πρόγραμμα που ηρεμεί το μοτέρ ήταν σωτήριο στην κούραση και την νύχτα του Σαββάτου, το XR δεν έχει επαρκή φωτισμό για τέτοιο δρόμο. Γεράματα, κάποτε δεν μας ένοιαζε τίποτα "πεζό".
Κατανάλωση θηρίου από 6 ως 7 λίτρα στα 100 αναλόγως το σημείο (η Σπυριδούλα στην Shell δεν επιβεβαίωσε ότι η racing βενζίνη κάνει κάτι παραπάνω από το να αδειάζει 2-3 ευρώ στο γέμισμα το πορτοφόλι). Αθηναίοι είστε; Έλα πες αλήθεια Σπυριδούλα, η προφορά μας πρόδωσε. Ο κάθε ένας έχει την δική του είπε χαμογελώντας, το οποίο κάνει τον τυπικό Αθηναίο που νομίζει ότι ΜΙΑ είναι η σωστή προφορά να σκεφτεί λίγο παραπάνω για τα "λι μι νι" ή τα παχιά σίγμα που ακούσαμε σε άλλα χωριά και τις κομμένες συλλαβές. Εκεί ο αστείος είσαι εσύ
Α και, θέλω να γράψω ένα email για τον υπάλληλο των διοδίων στα Τρίκαλα, πόσο καταπληκτικό τυπάκι ήταν αυτό; Χαμογελαστός, αστείος, ομιλητικός με ωραίο τρόπο, όχι προγραμματισμένο ρομποτάκι αλυσίδας ηλεκτρονικών, σου φτιάχνει την ημέρα πραγματικά, τον σκεφτόμουν στην διαδρομή πόσο όμορφη ενέργεια μου έδωσε για τα βαρετά αλλά απαραίτητα χιλιόμετρα του δρόμου. Κράτησα την απόδειξη επίτηδες, ενώ συνήθως τους λέω να τις πετάξουν.
Και στις επόμενες. Χάνι Ρέρεση λέμε.