wildbilly
Έχει κόψει το καπίστρι και σέρνει και το παλούκι..
- Όνομα
- Βασίλης
- Μοτό
-
Χοντρή 1250GS Exclusive 2019
Μοτοκούκι V85tt στο μούσκιο
Είναι τώρα εδώ και πολύ καιρό που κάθομαι και περιμένω το ποδάρι να γιάνει από κείνο το ρημάδι το ατύχημα με το μοτοσακό…
Με πιάνουν οι μαύρες μου κάτι απογεύματα λίγο πριν νυχτώσει και πιάνω τη Stratocaster μου…ζεσταίνω τον μικρό λαμπάτο bugera, ρυθμίζω το gain και το volume και καρφώνω το βλέμμα απέναντι στα βουνά και τον ήλιο που δύει…
Βάζω τα μπλουζ να παίζουν, κλείνω λίγο τα μάτια καλησπερίζω τους οργανοπαίχτες και παίζω μαζί τους…είναι μέρες που η Stratocaster στενάζει…γκαζώνω αγρίως, είναι σα να γυρνάω πίσω 5, 10, 20 χρόνια μέσα έξω σε ροκ μπάντες, πάντα στην υπερβολή, πάντα στη φλυαρία της πολυπλοκότητας…τι, θα περιοριστώ μόνο σε ένα cage της πεντατονικής, θέση 6/1 και πάνω κάτω? Για ποιους μας περάσατε? Όοοολη την ταστέρια θα αλωνίζω ρε και να οι αντικαταστάσεις και να οι χρωματικές και να τα γυρίσματα τα ολοτονικά και τα diminished...Μα πως, ωραία χρώματα δεν είναι? Δε ζωγραφίζω εγώ κύριοι τα βασικά, βλέπω και πιο πέρα…
Είναι όμως και κάτι μέρες, όλο και περισσότερες τελευταία, που όλη αυτή η πολυπλοκότητα με κουράζει…με κάνει πιο σοβαρό, με βάζει σε σκέψεις όσο παίζω και νοιώθω όλο και περισσότερο την ανάγκη να κόψω πράγματα, να αφαιρέσω, να ζωγραφίσω ναι αλλά με 3 νότες…όπως ο μεγάλος δάσκαλος B.B. King με το διάσημο πια cage του στην ταστιέρα…γιατί ο δάσκαλος πέρασε πολλά χρόνια ζωγραφίζοντας με 3 νότες και το κάνει τόσο καλά γιατί ακριβώς επικεντρώθηκε σε αυτές τις 3 νότες, άλλωστε ποτέ δε χρειάστηκε περισσότερες…έχω αφιερώσει πολλές ώρες με το δικό μου δάσκαλο για να ανιχνεύσω και να οσμιστώ το μέγα Β.Β.…όμως μόνο αυτός μπορεί να παίζει μια νότα συνεχώς και με το vibrato του, τα σηκώματα του σε μισό, ολόκληρο, ενάμιση τόνο, τις δυναμικές του…τι να πω…για ποιο λόγο να χρειαστείς παραπάνω εργαλεία για να εκφραστείς και να ταξιδέψεις…
Ναι εντάξει τώρα φιλοσοφώ…έχω κολλήσει με τη strat στο χέρι, από πίσω παίζει ο δάσκαλος και εγώ κοιτάζω τον ήλιο που λέγαμε και μου λείπει η χοντρή μου, το αγαπημένο πενφέ μου, το τζι ες το χιλιοδιακοσάρι, το 12 χρονών εργαλείο μου, το καλύτερο μοτοσακό…τι, αφού έχει και ESA και ASC και θερμαινόμενα χερούλια και να η μεγάααλη η ζελατίνα, να και το τριβάλιτσο…μεταχείρω το πήρα πριν δυο χρόνια αλλά είναι από τα καλά, δεν είναι? Αφού είναι μεγάλο και έχει και σήμα την έλικα και όταν ήτανε καινούριο είχε 22 χιλιάρικα μου είπε ο 65αρης που μου την πούλησε…μου έδωκε και το tank bag της μάνας του, με την έλικα απάνου και από όλα…
Κοιτάζω και τα καινούρια μοτοσακά…Όλα τούμπανα δεν είναι? Αυτά έχουν και cornering abs ρε, έχουν και αυτορυθμιζόμενες αναρτήσεις, άστο δεν υπάρχουν αυτά, είναι καλύτερα από τα δικά μας ε? Ε βέβαια είναι καλύτερα, αφού έχουν και ένα σκασμό λεφτά, θα είναι από τα καλά, δε θα’ναι?…
Εγώ όμως τι έχω πάθει? Τα κοιτάζω και νοιώθω σοβαρός, σκεφτικός και κάπως επιστημονικός…ε αυτά έχουν και ένα σκασμό ηλεκτρονικά, θέλει να πας και φροντιστήριο για να βγάλεις το manual…Έτσι όμως δεν ένοιωθα και πριν με την πολυπλοκότητα και την επιτήδευση στο παίξιμο της κιθάρας μου? Ε λοιπόν? Όπως νοιώθω όταν ακούω το δάσκαλο και τις 3 νότες του, την ηρεμία και την επίγνωση να εκφράζομαι με πλούτο μόνο με 3 νότες, έτσι χαζεύω σα μικρό παιδί και το χαμόγελο βγαίνει αβίαστα από μέσα μου όταν βλέπω οποιοδήποτε απλό, μικρό, παλιό μοτοσακό…απλές γραμμές, λιτός εξοπλισμός, λίγα άλογα, λίγο βάρος, λίγα φρένα, λίγες αναρτήσεις, αλλά πολλή ψυχή και πολλή πολλή προσωπικότητα… είναι σαν να ακούω το δάσκαλο και τις 3 νότες του….κάτι με βαράει βαθιά στην ψυχή και με ταξιδεύει σε όμορφα, απλά, ανεπιτήδευτα μονοπάτια…
Ξαφνικά συνέρχομαι από την ονειροπόληση…Κρατώ ακόμα τη strat στα χέρια μου και το βλέμμα μου χάνεται ακόμα απέναντι στα βουνά…
Keep playing the blues, keep riding like B.B. King…Yeah!
Με πιάνουν οι μαύρες μου κάτι απογεύματα λίγο πριν νυχτώσει και πιάνω τη Stratocaster μου…ζεσταίνω τον μικρό λαμπάτο bugera, ρυθμίζω το gain και το volume και καρφώνω το βλέμμα απέναντι στα βουνά και τον ήλιο που δύει…
Βάζω τα μπλουζ να παίζουν, κλείνω λίγο τα μάτια καλησπερίζω τους οργανοπαίχτες και παίζω μαζί τους…είναι μέρες που η Stratocaster στενάζει…γκαζώνω αγρίως, είναι σα να γυρνάω πίσω 5, 10, 20 χρόνια μέσα έξω σε ροκ μπάντες, πάντα στην υπερβολή, πάντα στη φλυαρία της πολυπλοκότητας…τι, θα περιοριστώ μόνο σε ένα cage της πεντατονικής, θέση 6/1 και πάνω κάτω? Για ποιους μας περάσατε? Όοοολη την ταστέρια θα αλωνίζω ρε και να οι αντικαταστάσεις και να οι χρωματικές και να τα γυρίσματα τα ολοτονικά και τα diminished...Μα πως, ωραία χρώματα δεν είναι? Δε ζωγραφίζω εγώ κύριοι τα βασικά, βλέπω και πιο πέρα…
Είναι όμως και κάτι μέρες, όλο και περισσότερες τελευταία, που όλη αυτή η πολυπλοκότητα με κουράζει…με κάνει πιο σοβαρό, με βάζει σε σκέψεις όσο παίζω και νοιώθω όλο και περισσότερο την ανάγκη να κόψω πράγματα, να αφαιρέσω, να ζωγραφίσω ναι αλλά με 3 νότες…όπως ο μεγάλος δάσκαλος B.B. King με το διάσημο πια cage του στην ταστιέρα…γιατί ο δάσκαλος πέρασε πολλά χρόνια ζωγραφίζοντας με 3 νότες και το κάνει τόσο καλά γιατί ακριβώς επικεντρώθηκε σε αυτές τις 3 νότες, άλλωστε ποτέ δε χρειάστηκε περισσότερες…έχω αφιερώσει πολλές ώρες με το δικό μου δάσκαλο για να ανιχνεύσω και να οσμιστώ το μέγα Β.Β.…όμως μόνο αυτός μπορεί να παίζει μια νότα συνεχώς και με το vibrato του, τα σηκώματα του σε μισό, ολόκληρο, ενάμιση τόνο, τις δυναμικές του…τι να πω…για ποιο λόγο να χρειαστείς παραπάνω εργαλεία για να εκφραστείς και να ταξιδέψεις…
Ναι εντάξει τώρα φιλοσοφώ…έχω κολλήσει με τη strat στο χέρι, από πίσω παίζει ο δάσκαλος και εγώ κοιτάζω τον ήλιο που λέγαμε και μου λείπει η χοντρή μου, το αγαπημένο πενφέ μου, το τζι ες το χιλιοδιακοσάρι, το 12 χρονών εργαλείο μου, το καλύτερο μοτοσακό…τι, αφού έχει και ESA και ASC και θερμαινόμενα χερούλια και να η μεγάααλη η ζελατίνα, να και το τριβάλιτσο…μεταχείρω το πήρα πριν δυο χρόνια αλλά είναι από τα καλά, δεν είναι? Αφού είναι μεγάλο και έχει και σήμα την έλικα και όταν ήτανε καινούριο είχε 22 χιλιάρικα μου είπε ο 65αρης που μου την πούλησε…μου έδωκε και το tank bag της μάνας του, με την έλικα απάνου και από όλα…
Κοιτάζω και τα καινούρια μοτοσακά…Όλα τούμπανα δεν είναι? Αυτά έχουν και cornering abs ρε, έχουν και αυτορυθμιζόμενες αναρτήσεις, άστο δεν υπάρχουν αυτά, είναι καλύτερα από τα δικά μας ε? Ε βέβαια είναι καλύτερα, αφού έχουν και ένα σκασμό λεφτά, θα είναι από τα καλά, δε θα’ναι?…
Εγώ όμως τι έχω πάθει? Τα κοιτάζω και νοιώθω σοβαρός, σκεφτικός και κάπως επιστημονικός…ε αυτά έχουν και ένα σκασμό ηλεκτρονικά, θέλει να πας και φροντιστήριο για να βγάλεις το manual…Έτσι όμως δεν ένοιωθα και πριν με την πολυπλοκότητα και την επιτήδευση στο παίξιμο της κιθάρας μου? Ε λοιπόν? Όπως νοιώθω όταν ακούω το δάσκαλο και τις 3 νότες του, την ηρεμία και την επίγνωση να εκφράζομαι με πλούτο μόνο με 3 νότες, έτσι χαζεύω σα μικρό παιδί και το χαμόγελο βγαίνει αβίαστα από μέσα μου όταν βλέπω οποιοδήποτε απλό, μικρό, παλιό μοτοσακό…απλές γραμμές, λιτός εξοπλισμός, λίγα άλογα, λίγο βάρος, λίγα φρένα, λίγες αναρτήσεις, αλλά πολλή ψυχή και πολλή πολλή προσωπικότητα… είναι σαν να ακούω το δάσκαλο και τις 3 νότες του….κάτι με βαράει βαθιά στην ψυχή και με ταξιδεύει σε όμορφα, απλά, ανεπιτήδευτα μονοπάτια…
Ξαφνικά συνέρχομαι από την ονειροπόληση…Κρατώ ακόμα τη strat στα χέρια μου και το βλέμμα μου χάνεται ακόμα απέναντι στα βουνά…
Keep playing the blues, keep riding like B.B. King…Yeah!
