Ταξιδευτής
Αμετανόητα ονειροπόλος
Το παλιό δωμάτιο ήταν λες και είχε περάσει ο τυφώνας Κατρίνα με όλο του το σοι. Πάνω σε ντάνες ρούχων, βιβλίων και κάθε λογής κοκοκόψαρων ο Νίκος έψαχνε μανιωδώς και μονολογούσε: "Που είναι το ρημάδι; Αφού εδώ το είχα αφήσει..."
Ναι ρε μεγάλε, εδώ το είχες αφήσει (μάλλον) πριν τρια και βάλε χρόνια. Στο μεταξύ, θα μπορούσε να έχει βγάλει μέχρι και πόδια και να έχει μεταναστεύσει στη Νέα Ζηλανδία.
Ο λόγος για το κλειδί της Αύρας. Η μάλλον για τα κλειδιά. Μίζα, λουκέτο #1, λουκέτο #2, λουκέτο #3 και πάει λέγοντας... Τελικά, μερικές ώρες και πολλά Γαλλικά αργότερα το πολυπόθητο κλειδί είχε βρεθεί και κατέβαινα μουδιασμένος τα γνώριμα σκαλοπάτια του πατρικού σπιτιού. Είχα να δω καν τη μηχανή ενάμισι χρόνο τώρα. Τι θα έβρισκα κάτω απ' τη κουκούλα άραγε;
Ναι είχα γυρίσει, όμως ακόμα το μυαλό πάσχιζε να διαχειριστεί τα νέα δεδομένα. Παράξενο συναίσθημα η παλλινόστηση. Όλα τριγύρω ήταν ίδια, παγωμένα θαρρείς στο πέρασμα του χρόνου, όμως εγώ δεν ήμουν πλεον αυτό που είχα αφήσει πίσω φεύγοντας. Λες και ο χρόνος για μένα περνούσε εν ριπή οφθαλμού, ενώ όλα και όλοι γύρω κυλούσαν σε ρυθμούς σαλιγγαριού.
Η πολυκαιρισμένη και χιλιοσκονισμένη κουκούλα βγήκε και το γνώριμο εκτυφλωτικό κόκκινο κορμί ήταν εκεί να με προϋπαντήσει, σα να μου χαμογελούσε και να μου έλεγε "καλωσήρθες πίσω μωρό μου..." Τα fairings βγήκαν, το ντεπόζιτο αφαιρέθηκε και σιγά σιγά ξεκίνησε η διαδικασία της αναβίωσης μετά από μια χειμερία νάρκη που έμοιαζε ατελείωτη.
Και να που ήρθε η ώρα αυτή που ονειρευόμουν εκείνες τις παγωμένες και ατελείωτα αξημέρωτες μέρες στο Βορρά. Η ώρα που το κλειδί θα έμπαινε στη μίζα και ο μπαμπάς-Νίκος/πεζός/ποδηλάτης θα κούμπωνε γάντια, μπουφάν και μπότες και θα ντυνόταν ξανά το μανδύα του Ταξιδευτή. Ο V4 καθάρισε το λαιμό του, έβηξε, ξανάβηξε και βρυχήθηκε κάνοντας τα τσιμέντα της αυλής να μπουμπουνίζουν.
Ω ναι, είχαμε σίγουρα γυρίσει baby...
Και με το χαμόγελο του Τζόκερ ζωγραφισμένο στα χείλη, το μόνο που έμενε για να ολοκληρωθεί η ευτυχία ήταν η παρέα των καλών μου φίλων.
Άνοιξα το laptop και έγραψα τις παρακάτω γραμμές:
Ναι ρε μεγάλε, εδώ το είχες αφήσει (μάλλον) πριν τρια και βάλε χρόνια. Στο μεταξύ, θα μπορούσε να έχει βγάλει μέχρι και πόδια και να έχει μεταναστεύσει στη Νέα Ζηλανδία.
Ο λόγος για το κλειδί της Αύρας. Η μάλλον για τα κλειδιά. Μίζα, λουκέτο #1, λουκέτο #2, λουκέτο #3 και πάει λέγοντας... Τελικά, μερικές ώρες και πολλά Γαλλικά αργότερα το πολυπόθητο κλειδί είχε βρεθεί και κατέβαινα μουδιασμένος τα γνώριμα σκαλοπάτια του πατρικού σπιτιού. Είχα να δω καν τη μηχανή ενάμισι χρόνο τώρα. Τι θα έβρισκα κάτω απ' τη κουκούλα άραγε;
Ναι είχα γυρίσει, όμως ακόμα το μυαλό πάσχιζε να διαχειριστεί τα νέα δεδομένα. Παράξενο συναίσθημα η παλλινόστηση. Όλα τριγύρω ήταν ίδια, παγωμένα θαρρείς στο πέρασμα του χρόνου, όμως εγώ δεν ήμουν πλεον αυτό που είχα αφήσει πίσω φεύγοντας. Λες και ο χρόνος για μένα περνούσε εν ριπή οφθαλμού, ενώ όλα και όλοι γύρω κυλούσαν σε ρυθμούς σαλιγγαριού.
Η πολυκαιρισμένη και χιλιοσκονισμένη κουκούλα βγήκε και το γνώριμο εκτυφλωτικό κόκκινο κορμί ήταν εκεί να με προϋπαντήσει, σα να μου χαμογελούσε και να μου έλεγε "καλωσήρθες πίσω μωρό μου..." Τα fairings βγήκαν, το ντεπόζιτο αφαιρέθηκε και σιγά σιγά ξεκίνησε η διαδικασία της αναβίωσης μετά από μια χειμερία νάρκη που έμοιαζε ατελείωτη.
Και να που ήρθε η ώρα αυτή που ονειρευόμουν εκείνες τις παγωμένες και ατελείωτα αξημέρωτες μέρες στο Βορρά. Η ώρα που το κλειδί θα έμπαινε στη μίζα και ο μπαμπάς-Νίκος/πεζός/ποδηλάτης θα κούμπωνε γάντια, μπουφάν και μπότες και θα ντυνόταν ξανά το μανδύα του Ταξιδευτή. Ο V4 καθάρισε το λαιμό του, έβηξε, ξανάβηξε και βρυχήθηκε κάνοντας τα τσιμέντα της αυλής να μπουμπουνίζουν.
Ω ναι, είχαμε σίγουρα γυρίσει baby...
Και με το χαμόγελο του Τζόκερ ζωγραφισμένο στα χείλη, το μόνο που έμενε για να ολοκληρωθεί η ευτυχία ήταν η παρέα των καλών μου φίλων.
Άνοιξα το laptop και έγραψα τις παρακάτω γραμμές:
Μου λείψατε ρε αλήτες μαλλιάδες και θέλω να σας δω. Ανοιχτή πρόσκληση λοιπόν για κοντινή βόλτα αύριο Κυριακή προς όλους τους φίλους συνταξιδευτές για κάπου κοντινά (πχ Εύβοια). Τι λέτε;
Τελευταία επεξεργασία:
