Γεωργία μέσω Τουρκίας και τσαλακωτά Αρμενία.

[John Garlic]

Θα ξεκινήσω προειδοποιώντας σας ότι ακολουθούν πολλές, μα πολλές, μα πάααρα πολλές φωτογραφίες! Είπα αυτή τη φορά να μη κουράσω κανέναν με πολλά λόγια αλλά με πολλές φωτογραφίες ελπίζοντας να μη με κάνον ban χαχα. Ζητώ λοιπόν προκαταβολικά κατανόηση!

Ημέρα Τρίτη 16 Ιουλίου 2024, το γκρουπ μας έχει μαζευτεί Δράμα για την εκκίνηση του ταξιδιού. Το ζευγάρι Γιώργος και Λένα κάτοικοι Γερμανίας αλλά όντας Δραμινοί ήταν από νωρίτερα εκει με ένα κόκκινο Africa του 2016 και λάστιχα Continental tkc 80, ο Αντρέας επίσης κάτοικος Γερμανίας πάνω σε ένα μαύρο Africa του 2022 με Michelin Anakee wild κι εγώ από Πάτρα με ένα επίσης μαύρο Africa του 2024 και Dunlop Trailmax raid. Το πρωί της Τρίτης λοιπόν ξεκινάμε για τα σύνορα Κήπων κατευθυνόμενοι προς Υψάλα. Εκεί πέρα μας ζητήθηκαν δίπλωμα - διαβατήριο - άδεια κυκλοφορίας και η πράσινη κάρτα της ασφάλειας (εκδίδεται δωρεάν φυσικά) την οποία καλό είναι να την έχει κανείς από πριν διότι αν όχι τότε τρως μια μεγάλη ουρά αναμονής για να πληρώσεις και να βγάλεις μία επιτόπου. Ο έλεγχος ήταν απλός και τυπικός, ζητώντας να ανοίξουμε κάποιες βαλίτσες/σαμάρια και ενδεικτικά έπιαναν κάνα σακουλάκι και ρωτούσαν τι έχει εδώ ή να τους δείξουμε, μέχρι εκεί. Επ' ευκαιρίας με το που περνάμε σύνορα αγοράζουμε από κατάστημα που έχει εκεί κάρτες sim για internet όπου αναγκαστικά είναι λίγο πιασοκωλέ αλλά πρέπει να έχουμε δίκτυο για gps και επικοινωνίες. Το σκηνικό από Ελλάδα Τουρκία αλλάζει αμέσως καθώς σε κατακλύζουν οι κόκκινες σημαίες οι οποίες είναι παντού αλλά και τεράστιες! Όταν λέμε παντού όμως, παντού, ακόμα και στη μέση ενός λιβαδιού χωρίς να υπάρχει κάποιο κτίσμα πλησίον του. Πρώτη μέρα λοιπόν θα καταλήγαμε λίγο έξω από τη Νικομήδεια για φαγητό και ξεκούραση.

Τετάρτη 17, δεύτερη μέρα αρκετών χιλιομέτρων και μετά από ένα σκασμένο πίσω λάστιχο του Αντρέα φθάνουμε στην Σαμψούντα. Γενικά σκοπός μας ήταν να επισκεφθούμε όλες τις πόλεις του Πόντου. Εδώ θα αναφέρω ένα δικό μου λάθος, για κάποιο περίεργο λόγο είχα στο μυαλό μου ότι αυτές είναι μικρές πόλεις ίσως και επαρχίες κάποιες, με αποτέλεσμα όταν διαπίστωσα το λάθος μου έπαθα από πολιτισμικό σοκ έως ασφυξία. Όχι μόνο δεν είναι επαρχίες αλλά η Σαμψούντα είναι από τις πιο μεγάλες σε πληθυσμό πόλεις τις Τουρκίας με αριθμό που είναι σχεδόν ο μισός ολόκληρης της Γεωργίας. Η εικόνα που μου άφησε ήταν ''πατείς με, πατώ σε'' σα να είχα τηλεμεταφερθεί στην Κίνα, πολύς κόσμος, πυκνοκατοικημένη πόλη με τα κτίρια να φωνάζουν ''πνίγομαι''!

Πέμπτη 18 ύστερα από λίγα καυτά χιλιόμετρα και ένα πέρασμα από Κοτύωρα και Κερασούντα, σβήνουμε στο κέντρο της Τραπεζούντας όπου επίτηδες κλείσαμε κέντρο για να μπορούμε να βολτάρουμε περπατώντας και ξεμουδιάζοντας στους πεζόδρομους της. Πιο όμορφα τα πράγματα εδώ με αρκετά καταστήματα που κρατούν αυτόν τον χαρακτήρα του εμπορίου που επικρατεί και στις δικές μας μικρές αγορές τύπου λαϊκής. Καταστήματα με παραδοσιακά γλυκά μπαχάρια και καφενεία γεμάτα τσάι. Την επόμενη μέρα χαιρετώντας την Ριζούντα θα πηγαίναμε ολοταχώς για σύνορα Τουρκίας - Γεωργίας στο Sarpi.

Η αλήθεια είναι ότι στην περιγραφή μου ξεπέταξα κάπως την Τουρκία διότι δυστυχώς δε μου άφησε πολλά καλά και έφτασα στα όρια να πω ότι δε θέλω να ξαναπεράσω. Ωστόσο είμαι σίγουρος ότι ένα άλλο είδος ταξιδιού στην Τουρκία ίσως κυρίως adventure χαρακτήρα εξερευνώντας τα όμορφα βουνά δάση που έχει και το επαρχιακό της δίκτυο. Οπότε θα αφιερώσω εδώ μερικές γραμμές και στην επιστροφή πάλι. Εμάς λοιπόν μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η τεσσάρων λωριδών εθνική οδός που ξεκινούσε από την Υψάλα και τελείωνε λίγο μετά την Κωνσταντινούπολη. Για τους λάτρεις της εθνικής ήταν πολύ ιδανικά αν και θέλουν μεγάλη προσοχή οι οδηγοί εκεί καθώς γι' αυτούς, απ' ότι φάνηκε, δεν υπάρχει η έννοια της προσπέρασης από αριστερά ούτε τα βαριά και μακρά οχήματα να κινούνται μόνο στη δεξιά καθώς επίσης το φλας δεν δηλώνει επιθυμία αλλαγής πορείας αλλά απόφαση, δηλαδή μόλις το ανάψουν μπαίνουν κιόλας δεν υπάρχει χρόνος αντίδρασης. Και τέλος δεν αντιλαμβάνονται τον χώρο και τις λωρίδες ανά όχημα, δηλαδή εάν στη λωρίδα εσύ έχεις κάτσει στην άκρη τότε αυτοί πιστεύουν χωράει το αμάξι τους δίπλα σου στην ίδια λωρίδα αδιαφορώντας για την κατάληξή σου. Το αμέσως επόμενο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση μετά τις πολλές και τεράστιες σημαίες είναι τα μεγάλα τους κτίρια τόσο στην πόλη μέσα αλλά και εκτός πόλης σε βαθμό που καθώς θαύμαζες έναν λόφο σε αρκετά χλμ απόσταση από εσένα, έβλεπες μερικές τεράστιες πολυκατοικίες να προεξέχουν από το όλο σκηνικό, κάτι που σε παραξένευε διότι θα έλεγες ότι εκεί είναι κάποιο χωριό και παρόλα αυτά είχε μερικές τεράστιες πολυκατοικίες που χαλούσαν την εικόνα.

Παρόλα αυτά όμως έβλεπες κοινές εικόνες με την Ελλάδα, έβλεπες βουνά που ξεφύτρωναν ανάμεσα από πολλούς κατάφυτους λόφους, έβλεπες σε άλλα σημεία απέραντες εκτάσεις αγρού και άλλες παρόμοιες εικόνες. Στις πόλεις που περάσαμε μέσα επικρατούσε μεγάλος συνωστισμός λόγω του πληθυσμού τους καθώς επίσης αρκετή βρωμιά κυρίως από σκουπίδια και εννοείται η μυρωδιά που αιωρείται συνήθως στις νότιες και ανατολικές αυτές χώρες. Τα ξενοδοχεία ήταν κατώτερα των αναμενόμενων βάσει των εικόνων που βλέπαμε κατά την έρευνά μας σε κάποια μάλιστα έως και αφιλόξενοι. Ίσως βέβαια αυτό να είναι και σύμφωνα με το κόστος του κάθε ξενοδοχείου, όπου δώσαμε κάτι παραπάνω συναντούσαμε όντως κάτι καλύτερο. Φυσικά δε γίνεται να μην αναφέρουμε την εικόνα του κόσμου που έχουμε πάνω κάτω στο μυαλό μας από ταινίες, ανθρώπους στα πάμπολα καφενεία με το τσάϊ τους, ολούθε κόκκινες σημαίες και συχνά πυκνά ανάμεσα από όλα τα κτίρια εξείχαν τα τζαμιά τους, άλλα πιο φανταχτερά και περίτεχνα και άλλα όχι. Τέλος μια κοινή ακόμα αλήθεια με εμάς είναι πως μόνο στα χωριά στις επαρχίες που μπήκαμε μας αντιμετώπισαν πιο φιλόξενα, φάγαμε καλύτερα και πιο πλούσια και ήταν όλα πιο οικονομικά. Εκεί έβλεπες ανθρώπους φανερά πιο χαμηλά οικονομικά που δεν είχαν πολλά να προσφέρουν αλλά έκαναν τα πάντα για να σε εξυπηρετήσουν κι αυτό όχι για τα χρήματα αφού ήταν έτσι κι αλλιώς φθηνά. Ήθελαν να σε δουν ικανοποιημένο ήθελαν να μάθουν για σένα ήθελαν να μεταδώσουν την πληροφορία ότι ήρθες εκεί τους επισκέφθηκες. Αυτά όμως με τις ομοιότητες και τις εντυπώσεις αρνητικές και θετικές.

Παρασκευή λοιπόν 19 του μήνα πλέον το μεσημεράκι φτάνουμε στα σύνορα Τουρκίας Γεωργίας συνοδευόμενοι από ένα συνεχόμενο ψιλόβροχο. Στα τελευταία χιλιόμετρα έβλεπες φανερά πιο παρατημένη την Τουρκία δηλαδή όσο έβγαινες σιγά σιγά από αυτή και τα μέρη πιο φτωχά και ο κόσμος ακόμα και οι δρόμοι πιο παρατημένοι. Κατά την είσοδο στη Γεωργία χρειάζεται να έχει βγάλει όποιος θέλει να μπει μια ασφάλεια για το όχημα του που εκδίδεται πανεύκολα από ιστοσελίδα του κράτους τους είναι και στα αγγλικά και πληρώνεις online από την σελίδα κάπου στα 20-30 GEL (λάρι) για μας 6-10 ευρώ διάρκειας 15 ημερών, καλό είναι να το έχετε κάνει είτε την προηγούμενη μέρα είτε μερικές ώρες πριν διότι κάποιες φορές αργεί να σταλεί το mail. Μετά την πληρωμή σας δείχνει το έγγραφο που θα σταλεί με mai, τραβήξτε ένα screenshot καλού κακού να μη περιμένετε το mail. Χρειάζονται τα στοιχεία της μηχανής και ο αριθμός διαβατηρίου σας, θα έχω και φωτό εδώ και το link είναι το ακόλουθο. Συνεπιβάτες δεν αφήνουν να περάσουν από εκεί που πάνε τα οχήματα με τους οδηγούς, πρέπει να πάνε με τους υπόλοιπους πεζούς, κάτι που μάθαμε με μεγάλη αγένεια από έναν αξιωματικό εκεί λέγοντάς μας χαρακτηριστικά ''άμα δε σας αρέσει γυρίστε πίσω'' χαχαχα.
Το link: CIC TPL

Η είσοδος στη Γεωργία για εμένα ήταν μη αναμενόμενη, έπαθα ένα σοκ καθώς για μια στιγμή αναρωτήθηκα και μάλιστα το είπα και στα παιδιά ''Ρε σεις στην Μπανγκόκ ήρθαμε; Γιατί είναι έτσι εδώ;'' . Αυτό διότι έβλεπες το μέρος και τον κόσμο να το πω κάπως ταλαιπωρημένο τρισάθλιο βρωμιά αναρχία στα πάντα. Ο Αντρέας που έχει καταγωγή από εκεί μας εξηγεί πως είναι πολύ πιο φτωχές και ξεχασμένες εκείνες οι περιοχές και γενικότερα να ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε ιδίως με την οδήγηση που θέλει προσοχή καθώς επικρατούσε λίγο χάος και πολλή καγκουριά. Και όλο αυτό μόλις 20 χλμ από τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γεωργίας, το Μπατούμι που ήταν ο προορισμός μας. Ωστόσο μπαίνοντας σιγά σιγά στην πόλη όλα αυτά άλλαξαν απότομα. Ο τουρισμός στα ύψη, κόσμος με μαγιό κλπ για θάλασσα, Γεωργιανοί φυσικά με καγκούρικο βλέμμα και πολλοί μα πολλοί Ρώσσοι. Πήγαμε απευθείας στο διαμέρισμα που είχαμε κλείσει για δύο μέρες καθώς εκεί θα κάναμε το πρώτο μας ρεπό και θα περνούσαμε όλη την επόμενη μέρα εκεί χωρίς οδήγηση. Το Μπατούμι φάνηκε μεγάλη πλούσια πόλη με μεγάλα και επιβλητικά κτίρια - ουρανοξύστες, αξιοθέατα, έχει ωραία παρκάκια για περπάτημα με τουριστικό ενδιαφέρον, εστιατόρια και καταστήματα με τουρίστες, πεζόδρομους αλλά και ωραία μαγαζάκια χωρίς τον τουριστικό χαμό για να χαλαρώσεις να πιείς τις μπίρες σου κλπ απλά θέλουν λίγο ψάξιμο. Εδώ να αναφέρω ότι ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα, το άγαλμα με το μεταλλικό ζευγάρι που κινείται και μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο ναι μεν ενδιαφέρον αλλά μεγάλη μούφα καθώς στις φωτογραφίες google και τουριστικών άρθρων απεικονίζεται ένα τεράστιο κατασκεύασμα με ύψος σαν πολυκατοικία ενώ με το ζόρι αγγίζει την μονοκατοικία χαχαχαχα. Η Γεωργία έχει αρκετά ενδιαφέρουσα κουζίνα που μπορεί κανείς να δοκιμάζει ξανά και ξανά σε διαφορετικά εστιατόρια και να συγκρίνει. Τα πιο γνωστά τους φαγητά είναι το Χατσαπούρι τα Χινκάλι και το Σασλίκ. Το Χατσαπούρι είναι μία πίτα σαν ζυμάρι πίτσας που είναι ανακατεμένο με τυρί, μοιάζει με πίτσα αλλά κανονικά είναι ανακατεμένο το τυρί με τη ζύμη και όχι από πάνω της όπως στην πίτσα. Τα Χινκάλι είναι σαν σακουλάκια από ζύμη γεμιστά με κιμά με μπαχαρικά (όχι καυτερό) το οποίο γίνεται βραστό και τρώγεται με συγκεκριμένο τρόπο διότι πρέπει να πιείς και το ζουμί που είναι μέσα καθώς είναι ζωμός από τον κιμά που έχει βράσει μέσα στη ζύμη. Το σημείο που έχει τυλιχθεί το σακουλάκι συνήθως δεν τρώγεται διότι ακριβώς επειδή βράζεται σε πολύ συγκεκριμένο και μικρό χρονικό διάστημα, εκείνο είναι το μόνο σημείο που δεν έχει καταφέρει να βράσει τελείως. Το Σασλίκ είναι σουβλιστό κρέας συνήθως αρνί, όσο πιο επαρχιακό και φτωχό είναι το μαγαζί στο οποίο θα το φάτε τόσο πιο νόστιμο θα είναι, μας έδειξαν οι δοκιμές. Μέσα σε όλα τα αξιοθέατα, μου άφησε πολύ ωραία εντύπωση μία στήλη με ένα άγαλμα της Μήδειας κρατώντας το χρυσόμαλλο δέρας για το οποίο εκεί πήγε ο Ιάσωνας με την Αργώ και τους Αργοναύτες, κάτι που αναπαρίσταται και πάνω στη στήλη.

Θέα από τελεφερίκ της πόλης.

Δοκιμάζοντας random μπίρες.

Αφού ξεκουραστήκαμε, ήρθε επιτέλους η στιγμή που εγκαταλείπουμε τις μονότονες εθνικές οδούς και μπαίνουμε με όρεξη στο επαρχιακό δίκτυο της Γεωργίας, το οποίο έχει σχεδόν παντού το στίγμα της Ρωσίας επί ΕΣΣΔ. Αρχικά σε ακολουθεί παράλληλα με το δρόμο σχεδόν παντού το κίτρινο δίκτυο φυσικού αερίου που είναι παλιό και υπέργειο κατασκεύασμα, βλέπεις επίσης κτίρια εκείνης της εποχής συνήθως εγκαταλελειμμένα και τα καταλαβαίνεις τα αναγνωρίζεις μέσα από ταινίες που έχεις δει. Η χώρα αυτή έχει πολύ δυνατό το στοιχείο του Χριστιανισμού, το καταλαβαίνεις και από τη σημαία της αλλά και τα περισσότερα αξιοθέατά της έχουν να κάνουν γύρω από αυτό. Έτσι λοιπόν ξεκινάμε κι εμείς τις αντίστοιχες επισκέψεις μας κάνοντας στάση σε ένα μικρό μοναστήρι με την εκκλησία του να βρίσκεται στην κορυφή ενός βράχου το Katskhi Column. Το ανάγλυφο του βράχου δε θυμίζει Μετέωρα αλλά η εκκλησία εκεί πάνω που είναι λες και φύτρωσε στην κορυφή είναι αυτό που τα θυμίζει. Κάτι που προσωπικά μου άρεσε αρκετά είναι ότι σε όλο το οδικό δίκτυο, κάπου κάπου συναντάς πέτρινες στήλες με το οικόσημο από την πόλη την οποία πρόκειται να περάσεις, θα αφήσω και από αυτά φωτογραφίες.

 

[John Garlic]

Στο δρόμο μας καλούμενοι από τα ζωώδη ένστικτα της πείνας σταματήσαμε όπως ανέφερα πριν στο πιο άκυρο σημείο, πάνω στο δρόμο, σε ένα μέρος που λες δε ξέρω αν είναι μαγαζί ή σπίτι αλλά η τοποθεσία και ο καπνός της καμινάδας υποδηλώνουν φαγητό. Όντως εκεί φάγαμε το καλύτερο σασλίκ που φάγαμε σε Γεωργία και Τουρκία! Η υποδοχή και η εξυπηρέτηση του ηλικιωμένου ζευγαριού εκεί ήταν αυτή που ξεχώρισε μπροστά σε όλες τις επαφές που κάναμε με ανθρώπους εκεί, ήταν φιλόξενοι, ευγενικοί και συμπαθητικοί. Η τελευταία τους κίνηση όμως ήρθε και μας τελείωσε γευστικά! Αφού εκτίμησαν το γεγονός ότι σταματήσαμε σε αυτούς μιλήσαμε και στην γλώσσα τους μέσω του Αντρέα μας κέρασαν λίγη από τη δικής τους παραγωγής Βότκα. Ε καλά τι να πω εδώ?! Εγώ βότκα δεν πίνω, αυτό όμως ήταν απίθανο! Μας εξήγησαν ότι την φτιάχνουν αποκλειστικά από φρούτα και πράγματι τα ένιωθες τόσο έντονα, και το αλκοόλ από πίσω να μη σε ενοχλεί. Προς τιμή του ο άνθρωπος όταν του ζητήσαμε να πιούμε κι άλλο αρνήθηκε διότι οδηγούμε και ήθελε να έχει ήσυχη τη συνείδησή του αλλά μας έδωσε ένα μικρό μπουκαλάκι μαζί μας. Τέλος άφιξη στην πρωτεύουσα Τυφλίδα. Μια μεγάλη αλλά πανέμορφή πόλη! Με ωραία ιστορικά κτίσματα εκκλησίες γέφυρες αγάλματα, ένα σωρό αξιοθέατα να δεις. Το πλάνο των επόμενων ημερών ήταν η Τυφλίδα να είναι η βάση μας και κάθε μέρα να πηγαίνουμε στα μέρη που θέλουμε και να επιστρέφουμε πάλι εκεί για βόλτα και ξεκούραση.

Δευτέρα 22 Ιουλίου, είχα μεγάλη προσμονή για αυτή τη μέρα! Είναι η μέρα που θα οδηγήσουμε στο ορεινό κομμάτι της Γεωργίας και αυτό δεν είναι άλλο από τον τεράστιο Καύκασο! Επίσης σήμερα θα φτάσουμε μια ανάσα από Ρωσία! Ξεκινήσαμε λοιπόν βορειοανατολικά με πρώτη στάση στο κάστρο Ananuri, σε μια πολύ ωραία τοποθεσία με θέα στην τεχνητή λίμνη Zhinvali. Ένα μικρό κάστρο με μια πολύ παλιά εκκλησία με τις αγιογραφίες μέσα να δηλώνουν την παλαιότητά της και τις επιγραφές παντού άλλες στα ρωσικά άλλες στα γεωργιανά να σε πηγαίνουν σε άλλη εποχή.

Επόμενη στάση στο πανόραμα Gudauri. Εκεί βρίσκεται ένα μνημείο φιλίας Ρωσίας Γεωργίας, χτισμένο το 1983 συμβολίζοντας τα 200 χρόνια φιλίας μεταξύ Σοβιετικής Γεωργίας και Σοβιετικής Ρωσίας, με αναπαραστάσεις από τη μυθολογία τους. Ένα σημείο με απίστευτη θέα που δικαιολογεί στο 100% την έννοια του πανοράματος. Όλα αυτά βρίσκονται στο δρόμο που ενώνει την Τυφλίδα με την είσοδο στη Ρωσία, ο δρόμος αυτός ονομάζεται στρατιωτική λεωφόρος για αυτούς. Ύστερα από μερικά πολύ ευχάριστα χλμ σε επαρχιακό αρχίζουμε και ανεβαίνουμε τον ορεινό όγκο του Καύκασου. Ένας καλά συντηρημένος δρόμος και με αρκετή κίνηση καθώς χρησιμοποιείται και από φορτηγά που περνούν τα σύνορα και από τουρίστες αλλά και για το χιονοδρομικό που υπάρχει εκεί. Ο δρόμος ανηφορικός και μετά από μερικές φουρκέτες κατηφορικός και μετά ξανά ανηφορικός, πάντα με φουρκέτες, ένιωθες τις υψομετρικές αλλαγές που έπρεπε να σκαρφαλώσεις για να διασχίσεις ένα κομματάκι του Καύκασου. Το μάτι συνεχώς έχανε την εστίαση του απ' το δρόμο λόγω του μαγευτικού τοπίου τριγύρω αφού τα πάντα είχαν περικυκλωθεί από καταπράσινους όγκους και έκρυψαν κάθε στοιχείο πολιτισμού. Διάσπαρτα σημεία με παγωμένο ακόμα χιόνι, αν και Ιούλιος, σου έδινε την ανάσα που έψαχνες μες το καλοκαίρι και το ξεχνούσες. Φτάνουμε λοιπόν στο μοναστήρι Gergeti. Μα τι θέα είναι αυτή; Τι εικόνα; Τα σαγόνια μας κρεμάσανε από το σκηνικό! Παρά την κούραση του ψιλόβροχου που φάγαμε πάλι ως εκεί, η εικόνα του μέρους, η θέα, τα άγρια άλογα που ήταν τριγύρω πάνω σε βράχια και λιβάδια, πανέμορφο! Μου έκανε εντύπωση ότι στην εκκλησία ανάμεσα σε όλες τις εικόνες υπήρχε μόνο μία διαφορετική και αυτή ήταν ελληνική. Τραβήξαμε ένα κάρο φωτογραφίες και λήψεις με drone και ξεκινάμε για την επιστροφή. Στη διασταύρωση για τα σύνορα με Ρωσία είχε τεράστια σειρά αυτοκινήτων αδιαφορώντας για προτεραιότητες και λωρίδες με αποτέλεσμα να έχουν κλείσει και τα δύο ρεύματα με μία κατεύθυνση. Αφού λοιπόν βρέθηκαν κάτι Έλληνες να κάνουμε τροχονομία στα σύνορα Γεωργίας Ρωσίας δραπετεύσαμε και συνεχίσαμε. Η επιστροφή μας στην Τυφλίδα ήταν ακριβώς ο ίδιος απολαυστικός δρόμος με ακριβώς το ίδιο ψιλόβροχο. Η αλήθεια είναι πως κατά την προετοιμασία του ταξιδιού μας με τον Γιώργο είχα επιμείνει αρκετά να μπούμε αυτή τη μέρα Ρωσία έστω μέχρι το Βλαδικαβκάζ και οι αντιρρήσεις του είχαν να κάνουν κυρίως με το Ρωσο-Ουκρανικό. Και πράγματι μιλώντας με γνωστή μου ιδιοκτήτρια ταξιδιωτικού πρακτορείου με συμβούλεψε να το αποφύγουμε αυτή την περίοδο, δεν έχουν κάποιο πρόβλημα με τους Γεωργιανούς ή τους τουρίστες αλλά δεν αποκλείεται να μη τους άρεσε το γεγονός ότι θα μπαίναμε μόνο για ένα βράδυ και θα φεύγαμε και προφανώς κανείς μας δεν ήθελε να χάσει ώρες ή και μέρα με τυχόν καθυστερήσεις εκεί. Δε πειράζει, another time.

Ξημερώνει η πιο αναμενόμενη μέρα του ταξιδιού! Τρίτη 23 το πρόγραμμα λέει με μεγάλα γράμματα διάσχιση Abano pass και τελικός προορισμός με διαμονή το Omalo. Οι πληροφορίες αναφέρουν τις λέξεις δυσκολία - χώμα - κούραση- απαιτητικό - επικίνδυνο. Εγώ θα συμφωνήσω και θα προσθέσω μία από τις υψηλότερες και ομορφότερες χωμάτινες διαδρομές! Αυτός είναι ο λόγος για να έρθεις στη Γεωργία! Το Omalo και το Ushguli. Είναι και τα δύο ορεινά χωριά του Καύκασου με απίστευτη διαδρομή. Ωστόσο να δικαιολογήσουμε λίγο τους τίτλους. Αρχικά θα πω ότι αφού το έβγαλα εγώ που είμαι άπειρος τότε το βγάζουν όλοι, επίσης ότι χωρίς χωμάτινα λάστιχα δε βγαίνει ειδικά άμα έχει βρέξει την προηγούμενη μέρα. Ακόμα κι εμείς που πέσαμε σε καλές μέρες συναντήσαμε κομμάτια με λάσπες που τα μηχανάκια χόρευαν, κι αυτό όχι από βροχή αλλά επειδή υπάρχουν παντού υπόγεια ρυάκια και πηγές που αλλού τρώνε σιγά σιγά το χώμα προκαλώντας κατολισθήσεις και αλλού λιμνάζουν. Αυτός ήταν και ο λόγος που ματαιώσαμε τη διαδρομή στο Ushguli καθώς είχαμε δει από ταξιδιώτες εκείνων των ημερών φωτογραφίες με μεγάλες καταστροφές απ' τον καιρό με αποτέλεσμα να κλειστούν και για μια μέρα εκεί, κάτι που εμάς χρονικά δε μας έπαιρνε. Ακόμα και με καλό καιρό λοιπόν όπως στη δική μας περίπτωση χρειάζεται μεγάλη προσοχή και συγκέντρωση στο πεδίο για τρεις λόγους, πρώτον περάσαμε όλες τις μορφές εδάφους: χαλίκι - αμμώδες - πέτρα σαθρά - πέτρα φυτευτή - πέτρες που ήταν σαν πλακάκια σχισμένες λεπτές σαν φύλλα - λάσπες - ρυάκια, δεύτερον συνεχόμενες υψομετρικές αλλαγές με το καινό στην άκρη του δρόμου και τρίτον επειδή είναι ο μόνος δρόμος που πηγαίνει εκεί έχει αρκετή κίνηση, πολλά τζιπάκια και βανάκια νοικιάρικα είτε με Γεωργιανούς οδηγούς που ξέρουν το δρόμο και πάνε τάπα είτε με τουρίστες που δεν κατανοούν τη δική σου θέση. Όμως μη γελιόμαστε και μη τραγικοποιούμε, είναι ένας δρόμος κάπου στα 60-70 χλμ όπου πιο πολύ θα καθυστερήσεις επειδή θες φωτογραφία και χάζεμα σε κάθε στροφή παρά η δυσκολία του δρόμου.

Μόλις ξεκίνησε το χωμάτινο κομμάτι αισθανθήκαμε κατευθείαν την αλλαγή του μέρους λες και κλείσαμε πίσω μας μια κουρτίνα, άρχισαν να ακούγονται παντού νερά κι αυτό διότι ο δρόμος ξεκινάει και πηγαίνει παράλληλα με το ποτάμι Stori. Σύντομα συναντάς και μερικούς μικρούς καταρράκτες όχι έναν δύο μόνο. Ο δρόμος βατός αλλά ήθελε προσοχή καθώς έτρεχαν νερά παντού, το πιο συχνό ήταν ρυάκια να διακόπτουν το δρόμο κι εμείς να χαιρόμαστε για τις βουτιές. Ανεβαίνουμε και ανεβαίνουμε κάποια στιγμή συναντάμε ένα πέτρινο σπιτάκι με παγκάκια λέμε ας κάνουμε εδώ ένα καλό διάλειμμα. Διαπιστώνουμε ότι προφανώς είναι κάποιο καταφύγιο ανάγκης αφού μέσα έχει αρκετά κρεβάτια υπάρχουν σκεύη και οτιδήποτε άλλο χρήσιμο μπορεί να αφήνει κάποιος ταξιδιώτης. Μέσα σε όλα αυτά και ένα αλάτι ΚΑΛΑΣ που μας έβγαλε το μάτι, αν είναι δυνατόν, ωραία αίσθηση να βρίσκεις στου διαόλου το ποδάρι κάτι από την πατρίδα σου.

Δεν πήρε πολύ ώρα τι να δούμε? Λάστιχο πάλι ο Αντρέας πάλι το πίσω χαχαχα και να λέμε τι θα κάνουμε ρε μαλάκες είχαμε μόνο μία έξτρα πίσω σαμπρέλα που αντικαταστήσαμε και στην προηγούμενη δε μας πέτυχε το μπάλωμα. Δε πειράζει λέμε βάλε μια μπροστινή θα την κάνει τη δουλειά της. Και να παρακαλάει ο Αντρέας να μου λέει πόσα θέλω για να του δώσω τους tubeless τροχούς χαχαχα. Όλα καλά προχωράμε, το καλύτερο κομμάτι τώρα ξεκινάει. Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε, μετά από ένα όμορφο πάσο το μέρος αλλάζει και γίνεται πιο αλπικό βλέπεις ότι τα έλατα εγκαταλείπουν σιγά σιγά μα παντού τριγύρω πράσινο γρασίδι που δηλώνει την υγρασία που υπάρχει, διαφορετικά Ιούλιο θα ήταν όλα κίτρινα. Σε όλη αυτή την πορεία ανά κάποια χλμ υπάρχουν μεγάλες σιδερένιες σκαλωσιές πιθανόν εγκατεστημένες επί Σοβιετικής Ένωσης που φαίνεται ότι είχαν στηθεί κάποτε για να έρθουν καλώδια ρεύματος κάτι που δεν προχώρησε τλκ.

 

[John Garlic]

Ύστερα από λίγη ευθεία ξεκινάμε πάλι να ανεβαίνουμε κι άλλο πάσο, συνεχίζει το αλπικό έδαφος συνεχίζουν και οι βουτιές στα ρυάκια. Οι στάσεις μου πλέον γίνονται όλο και πιο συχνές, θέλω συνέχεια να τραβώ φωτογραφίες και δε χορταίνω, η θέα είναι συγκλονιστική. Κάποια στιγμή σταματάω σε μια στροφή και κοιτάω πίσω μου, με το γόνατο κλωτσούσα το σαγόνι μου. Η θέα ήταν τουλάχιστον καθηλωτική! Συνειδητοποιείς το υψόμετρο που έχεις ανέβει χωρίς όμως να φαίνεται ο δρόμος το μόνο που βλέπεις είναι μεγάλους καταπράσινους επιβλητικούς όγκους. Δεν υπάρχει τέλος, όσο έφτανε το μάτι έβλεπες μια πελώρια χαράδρα που αντί να βλέπεις το βάθος της κάτω έβλεπες τα βουνά να μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο δημιουργώντας μια μεγάλη αλυσίδα από εσένα μέχρι τον ορίζοντα. Αισθάνομαι πως δε μπορώ να περιγράψω καλύτερα αυτό που αντίκριζα και θα αφήσω τις φωτογραφίες να με συμπληρώσουν!

Στο τελείωμα αυτού του πάσου άλλαξε ακόμα και ο καιρός, συννεφιά κρύο και αέρας. Μα γιατί? Μα επειδή φτάσαμε στην κορυφή των 2.800 μέτρων! Επειδή πλέον γύρω μας το πράσινο γρασίδι έσπασε από μεγάλους παγετώνες που δεν έχουν καταφέρει να λιώσουν ακόμα και συνεχίζουν εκεί να ποτίζουν το βουνό αργά αργά. Κάνουμε μια μικρή στάση στο μαγαζάκι που υπήρχε εκεί να χαζέψουμε τα αυτοκόλλητα να κολλήσουμε και το δικό μας και με το που διασχίζουμε την κορυφή τι να δούμε? Το Transfagarasan της Γεωργίας αλλά με χώμα! Ήταν το μόνο που μου ήρθε στο μυαλό, το 2019 το πρώτο μου ταξίδι με το Transalp στη Ρουμανία μόνο που εδώ ήταν χωμάτινο. Μια μεγάλη φαρδιά χαράδρα που έπρεπε να κατηφορίσουμε και έβλεπες όλο το φιδίσιο δρόμο ώσπου χανόταν στο βάθος.

Αρχίζουμε κατεβαίνουμε διανύουμε όλη αυτή τη χαράδρα και αναρωτιόμαστε τι γίνεται ρε σεις γιατί ανεβήκαμε τόσο ψηλά και ξανακατεβήκαμε; Που είναι το Omalo, ψηλά έπρεπε να είναι, κι εμείς ήμασταν πάλι στο επίπεδο του ποταμού Chabalakhi αυτή τη φορά. Δε προλάβαμε να ολοκληρώσουμε τις σκέψεις μας και μας σταματάει ένας ντόπιος εργάτης λέγοντάς μας πως υπήρχε μια κατολίσθηση και θα πρέπει να περιμένουμε μία ώρα να τελειώσει ο εκσκαφέας που ήταν 100 μέτρα πιο μπροστά και άνοιγε τον δρόμο. Απίστευτο. Εκεί που καθόμαστε βλέπουμε ξαφνικά ένα κομμάτι από την πλαγιά να γλιστράει και να πέφτει στο δρόμο φτάνοντας κοντά στα μηχανάκια μας αποκαλύπτοντας από κάτω μια πηγή που έτρεχε και έτρωγε το χώμα σιγά σιγά. Μόλις είδαμε πόσο κοντά έγινε αυτό στα μηχανάκια σκεφτήκαμε πόσο πιο άσχημα θα μπορούσε να είχε πάει αυτό. Στην κουβέντα που κάναμε με τον ντόπιο εκεί μας εξήγησε πως οι καταστροφές του δρόμου είναι τόσο μα τόσο συχνές που για αυτό το λόγο υπάρχουν μόνιμα μηχανήματα κατά μήκος του δρόμου για να τον ανοίγουν άμεσα. Προχωρήσαμε λοιπόν και δεν αργήσαμε να φτάσουμε σε λίγο λασπόλουτρο και σε ακόμη έναν εκσκαφέα που άνοιγε το δρόμο παίρνοντάς μας περίπου κάνα τέταρτο. Πλέον είχαμε κατέβει τόσο που γύρω μας ήταν πάλι γεμάτο έλατα ποτάμια βράχια. Φτάνουμε σε ένα σημείο που ενώνεται και o ποταμός Gometsris Alazani βρίσκοντας εκεί ένα φυλάκιο πιθανόν κάτι σαν δασαρχείο ή όπως έλεγαν αυτοί Rangers Station, ένα φυλάκιο με την πιο ωραία θέα που πλέον εκεί δε λες ότι κάνεις βάρδια και δουλεύεις. Τέλος ύστερα από άλλο ένα μικρό ανηφορικό πάσο και κάπου στα 2.000 μέτρα φτάσαμε για ακόμη μια φορά αντιμέτωποι με ένα εντυπωσιακό τοπίο! Η εικόνα ήταν βγαλμένη από παραμύθι.

Όσο πήγαινε το μάτι σου έβλεπες ότι ήσουν περικυκλωμένος από βουνά, τριγύρω σου καταπράσινα λιβάδια με πολλά μα πολλά ελεύθερα άλογα να κάνουν βόλτα και ανάμεσά τους ''κοπάδια'' από έλατα που αλλού ξεκινούσαν αλλού τελείωναν και ξαναμανά. Ανάμεσα σε όλα αυτά ξεχώριζαν και τα κτίρια, άλλα παλιά και άλλα πιο νέα ή συντηρημένα. Σε άφηναν με την απορία ποιοι έχουν καταφέρει και μένουν χρόνια εδώ αποκομμένοι από όλα και όλα. Αλλά το ζήλευες κιόλας!

Σβήσαμε πλέον μηχανές στο κατάλυμά μας που ήταν το παλιό σχολείο του χωριού, αγοράστηκε και διαμορφώθηκε. Φάγαμε από τις ωραιότερες σούπες ήπιαμε φοβερό τσάι και κάτσαμε έξω να χαζεύουμε το τοπίο με το φως που επέτρεπε ο καθαρός ουρανός και το φεγγάρι. Έβλεπες να φωτίζονται πιο κάτω τα λιβάδια και τα δέντρα να προκαλούν τον τρόμο με το σκοτάδι τους αλλά γελούσες με τα χλιμιντρίσματα και τα ρουθουνίσματα των αλόγων που ήταν τριγύρω σου. Πόσο καθαρός ουρανός;! Πόσο καθαρή ατμόσφαιρα;! Πόσο υγεία;!

Την επόμενη μέρα σηκωθήκαμε και πριν το πρωινό οδηγήσαμε λίγο ακόμα να πάμε παραπάνω στο άνω Omalo που ήταν το χωριό Bochorma, το υψηλότερο κατοικημένο χωριό στην Ευρώπη λένε στα 2345 μέτρα. Πήγαμε για να δούμε και αυτούς τους γνωστούς πύργους που έχουν στον Καύκασο ιδιαίτερα εκεί στο Omalo και στο Ushguli για τους οποίους μάθαμε ότι ήταν πύργοι με τους οποίους επικοινωνούσαν τα χωριά για περιπτώσεις επιθέσεων βάζοντας φωτιά σε αυτούς τους πύργους για να ειδοποιήσει ο ένας τον άλλον. Είναι ωραίο όμως να ρωτήσετε κάποιον ντόπιο να σας τα πει και να κουβεντιάσετε. Εμείς ευτυχώς είχαμε τον Γιώργο που μιλούσε και Γεωργιανά και Ρωσικά.

Μόλις γυρίσαμε να φάγαμε ένα γερό πρωινό, βλέποντας ξανά τη θέα το πρωί λέμε με το Γιώργο πόσο μαλάκες είμαστε που δεν βάλαμε ακόμα μια διανυκτέρευσή εκεί! Επιστρέψαμε λοιπόν από την ίδια μαγευτική διαδρομή χωρίς να την χορταίνουμε. Τυφλίδα by night εκείνο το βράδυ έχοντας στο μυαλό μας το τόσο ήσυχο χωριό εκεί και τη φασαρία του κέντρου μετά.

Ωπ! Κι άλλη random μπίρα..

Πέμπτη 25 Ιουλίου ρεπό στην Τυφλίδα. Αρχικά έπρεπε να πάμε να πάρουμε σαμπρέλες να έχουμε κι έπειτα χωριστήκαμε, ο Αντρέας πήγε να βρει το πατρικό του σπίτι που ήταν σε ένα προάστιο της Τυφλίδας, η Λένα λίγο μαγαζιά κι εγώ με τον Γιώργο πήγαμε να δούμε το Chronicles of Georgia. Αξίζει μια επίσκεψη καθώς είναι ένα πραγματικά πολύ μεγάλο κατασκεύασμα και σε σημείο με άπειρη θέα της πόλης. Έπειτα βρεθήκαμε όλοι μαζί και επισκεφθήκαμε το στολίδι της πρωτεύουσας τον κατασκευασμένο από μάρμαρο Θάσου καθεδρικό ναό Αγίας Τριάδας, δεν τον λέω στολίδι επειδή είναι εκκλησία, εξάλλου δεν είναι αυτό το point ή τουριστικός μας προσανατολισμός, το λέω διότι αν τον δείτε νύχτα φωταγωγημένο ή αν πάτε από κοντά θα καταλάβετε σίγουρα τι εννοώ, επίσης φαίνεται σχεδόν από παντού στην πόλη. Επίσης στην εκκλησία αυτή υπήρχαν ελληνικές εικόνες. Γενικότερα αν κυκλοφορήσετε στο κέντρο θα παρατηρήσετε ότι όπου γυρίσεις να κοιτάξεις σχεδόν πάντα βλέπεις μια τέτοια εκκλησία με αυτήν την αρχιτεκτονική που σε συνδυασμό με μερικά αγάλματα σου δίνει μια μεσαιωνική εικόνα. Είναι μια πολύ όμορφη πρωτεύουσα με ενδιαφέροντα κτίρια ωραία μαγαζιά μερικούς πεζόδρομους τουρισμός σε νορμάλ επίπεδα.

Δύο πράγματα δε μου άρεσαν τόσο, το ένα που ήταν αναγκαίο κακό είναι ότι είναι τέτοιο το μέγεθός της πόλης που όποτε θέλαμε να βγούμε εκτός για να πάμε στον προορισμό μας χρειαζόμασταν στο νερό μισή ώρα για να βγούμε κι αυτό λόγω κίνησης όχι απόστασης. Και το δεύτερο έχει να κάνει με τον κόσμο που φαίνονταν ότι δεν ήταν τόσο φιλικοί, είναι κάτι δηλαδή που φαινόταν στο πρόσωπό τους και τη συμπεριφορά τους. Υπήρχε πολύ μεγάλος αριθμός Ρώσων που νομίζαμε ότι ήταν τουρίστες ενώ στην πραγματικότητα είχαν έρθει μόλις ξεκίνησε το Ρωσο-Ουκρανικό. Υπάρχει αρκετή αντιπαλότητα μεταξύ των δυο λαών Ρωσία Γεωργία, σκεφθείτε ότι όπου καθόμασταν να φάμε αν δε μιλούσαμε αγγλικά και αφήναμε να μιλήσει Αντρέας Ρωσικά στράβωναν και φαίνονταν ότι δεν είχαν διάθεση να μας εξυπηρετήσουν. Ο Αντρέας μας μετέφερε αρκετά γεγονότα και ιστορία καθώς μέχρι τα 8 του έμενε εκεί. Μας λέει πως ενώ ότι είναι σήμερα η Γεωργία ουσιαστικά το χρωστάει στη Ρωσία, ωστόσο ήταν τόσο σκληρή η συμπεριφορά που επικρατούσε τότε που φανταστείτε ότι ο ίδιος δεν είπε καν στους γονείς του ότι θα ερχόταν εδώ ταξίδι διότι φοβούνται και θα έκαναν τα πάντα να μην πάει. Ακόμα και όταν τους έδειξε φωτογραφίες από το παλιό σπίτι τρόμαξαν και τον ρώτησαν γιατί από όλο τον κόσμο επέλεξες να πας εκεί; Τώρα όμως λέει υπάρχει μια ανάκαμψη στο κράτος υπάρχει μια πρόοδος από τον τελευταίο κυβερνόντα που ενώ ο κόσμος βλέπει τη διαφορά πάλι δεν τον συμπαθούν. Όπως λέει και ο Αντρέας αυτοί δεν συμπαθιούνται ούτε μεταξύ τους. Ένα αξιοπερίεργο στη χώρα είναι ότι βλέπαμε παντού ακριβά αμάξια, μοντέλα που συγκριτικά με το βιοτικό επίπεδο δε θα έπρεπε να υπάρχουν σε τέτοιο αριθμό, που όμως είχαν ένα κοινό μεταξύ τους, ήταν όλα τρακαρισμένα ή έλειπε ένας προφυλακτήρας κάτι τέτοιο καθώς επίσης άλλα ήταν δεξιοτίμονα και άλλα αριστεροτίμονα. Αυτό ήταν επειδή όπως μας εξηγήθηκε δυστυχώς οι άνθρωποι εκεί ακόμα και αν το σπίτι τους είναι έτοιμο να πέσει τους νοιάζει η εικόνα και το αμάξι, αυτό είναι η ζωή τους οπότε εισάγουν τρακαρισμένα αμάξια απόσυρσης από παντού. Η γνωστή λοιπόν καγκουριά που την καταλάβαμε διότι μόλις τους κοιτούσες καρφώνονταν πάνω σου και αρχίζαν μαρσαρίσματα μπατιλίκια κλπ. Αυτά όμως με τη Γεωργία. Ξεκινάει η επιστροφή η οποία δεν είναι λίγη και έχουμε ακόμα δύο σημαντικούς προορισμούς εντός Τουρκίας.

Παρασκευή λοιπόν αφού θέλουμε να κατευθυνθούμε προς το Kars της Τουρκίας θα έπρεπε να περάσουμε σύνορα ακριβώς μετά το Vale της Γεωργίας. Για κάποιο μοιραίο λόγο όμως η google έλεγε ότι ήταν συντομότερο να περάσουμε από Γεωργία Αρμενία και από εκεί Τουρκία, όμως παραξενευόμαστε διότι οι σχέσεις των δύο τελευταίων δεν είναι καλές καθώς οι Τούρκοι είχαν υποστηρίξει το Αζερμπαϊτζάν έναντι της Αρμενίας στη μεταξύ τους πρόσφατη σύγκρουση. Ωστόσο από επικοινωνία που είχαμε με κάποιον Τούρκο φίλο των παιδιών που μένει Γερμανία και είδε στην ιστοσελίδα της τούρκικης κυβέρνησης τα σύνορα τους έλεγε είναι ανοιχτά, έτσι κι εμείς ξεκινήσαμε. Άλλο που δε θέλαμε να γευτούμε έστω και ελάχιστα ακόμη μία χώρα. Φτάσαμε λοιπόν στα σύνορα της Bavra για ακόμη μια φορά με ψιλόβροχο κι εκεί άρχισαν τα περίεργα στην επικοινωνία με το στρατό. Στα σύνορά τους υπήρχε και αστυνομία και στρατός και τελωνείο. Με τα πράγματά μας δεν ασχολήθηκαν πολύ αλλά με τα μηχανάκια ασχολήθηκαν ειδικά με το δικό μου που ήταν μόλις μερικών μηνών. Ρωτήσαμε τον πρώτο στρατιωτικό που βρήκαμε αν τα σύνορα τους είναι ανοιχτά με την Τουρκία στο σημείο που θέλουμε να πάμε και μας απάντησε ναι, ωραία λέμε να κάτι πιο έγκυρο. Ύστερα στον τελωνειακό που κάναμε την ίδια ερώτηση μας είπε σχεδόν κάθετα όχι, για την ακρίβεια συλλάβισε ''δεν υπάρχουν αυτά τα σύνορα''. Μπαίνουμε μέσα στα γραφεία να πληρώσουμε αν θυμάμαι καλά κάποιο μικρό ποσό για την είσοδό μας στη χώρα (όχι visa, δεν χρειαζόμαστε για εκεί) και ένα έγγραφο που μας επιτρέπει να βρισκόμαστε στη χώρα με το όχημα μας για 6 μήνες και δε θα το πουλήσουμε εκεί μέσα. Εκεί ρωτάμε μια αξιωματικό για τα σύνορα αυτή δεν ήταν σίγουρη λέει δεν ξέρει. Πλέον έχουμε αγχωθεί κι εμείς με αυτό το θέμα. Περνώντας τους τελευταίους στρατιωτικούς, ρωτάμε για ακόμη μια φορά και ο επικεφαλής φωνάζει και λέει όχι δεν είναι ανοιχτά δεν υπάρχουν καν σύνορα και ήρθε και ο πρώτος που είχαμε ρωτήσει και μας είχε πει ναι, για να μας πει αυτή τη φορά ότι δεν είναι ανοιχτά τελικά. Προχωρήσαμε 200 μέτρα από τα σύνορα και σταματήσαμε σε γραφεία που είναι εκεί για να βγάλεις ασφάλεια για το όχημα κόστους περίπου 7 ευρώ (απαραίτητο) και να πάρεις κάρτα με ίντερνετ. Εκεί συζητήσαμε λίγο τι θα κάνουμε για την αμφιβολία με τα σύνορα, σκεπτόμενοι ότι οι Αρμένιοι έχουν κόντρα με τους Τούρκους μάλλον δε θέλουν να χρησιμοποιούν τα σύνορα κάνουν κάποιου είδους εμπάργκο και λέμε ας πάμε να κάνουμε τη προσπάθειά μας. Έτσι, παίρνουμε το δρόμο για το Gyumri, ένας αρκετά όμορφος επαρχιακός δρόμος που προς μεγάλη μας έκπληξη συναντήσαμε τουλάχιστον 4 παλιά ελληνικά καταστήματα! Είτε είχαν ελληνικές σημαίες είτε ελληνικές επιγραφές ΕΛΛΑΣ. Δε μάθαμε πως, τι αλλά μας είπαν κάποιοι ντόπιοι ότι υπάρχει μεγάλη συμπάθεια προς εμάς, μάλιστα μας έβαλαν να κάνουμε και βιντεοκλήση σε ένα βενζινάδικο με δικούς τους στην Ελλάδα.

Περνάμε λοιπόν το Gyumri και καθώς πλησιάζουμε τα σύνορα το τοπίο γίνεται όλο και πιο έρημο, δεξιά αριστερά λόφοι και λιβάδια με οικισμούς εγκαταλελειμμένους και όσο προχωράμε παίρνει το μάτι μας σε μερικές κρυψώνες ξεχασμένα άρματα μάχης και οχήματα. Το μέρος φαίνεται ξεκάθαρα ότι πάγωσε στο χρόνο σε μια άσχημη περίοδο μεταξύ Αρμενίας Τουρκίας. Όμως η έκπληξη δεν ήταν μόνον αυτή. Ο δρόμος ξαφνικά από άσφαλτος γίνεται χωμάτινος και τριγύρω νεκρά χωράφια, λέω στα παιδιά, καταλαβαίνετε πως μάλλον έχουμε χάσει το δρόμο έτσι διότι αυτό μόνο δρόμος για σύνορα δεν είναι. Εν τέλει καταλήγουμε σε μια στρατιωτική περίφραξη με αγκαθωτά συρματοπλέγματα κάγκελα μπάρες ένα σωρό πινακίδες και ένα στρατιωτικό φυλάκιο. Και όχι δεν ήταν η τελευταία έκπληξη αυτή. Το καλύτερο και πιο εντυπωσιακό είναι ότι απ' το φυλάκιο βγήκε να μας ελέγξει ένας Ρώσος στρατιωτικός! Ξαναλέω, ένας Ρώσος στρατιωτικός! Τώρα αλήθεια; Τι φάση;! Προφανώς είχε σταλεί σαν ειρηνευτική δύναμη από τη Ρωσία. Ευτυχώς έχουμε Αντρέα πολύγλωσσο που πιάνει κατευθείαν κουβέντα και γυρνάει λέγοντάς μας πως η απάντηση είναι ότι δεν μπορούμε να περάσουμε, είναι κλειστά τα σύνορα διότι η Αρμενία δεν αναγνωρίζει τα σύνορά της με την Τουρκία. Μάλιστα λέει και να σας άφηνα δε βγαίνει κάπου ο δρόμος. Αυτό προφανώς και είναι ψέμα καθώς από το maps και το earth δείχνει κανονικό δρόμο που μπαίνει στην Τουρκία απλά και στις δύο χώρες 200 - 300 μέτρα πριν τα τα σύνορα έχουν χαλάσει το δρόμο και μετά είναι άσφαλτος. Φάγαμε φοβερή φρίκη διότι απήχαμε μόλις 45 - 50 λεπτά από το Kars που θα διανυκτερεύαμε. Μόλις σκεφτήκαμε ότι πρέπει να πάμε πίσω να περάσουμε Γεωργία και από εκεί Τουρκία και όλο αυτό απόσταση 4 ωρών ξενερώσαμε απίστευτα! Και ο καιρός που ήταν μια βροχή και μια ζέστη βάλε βγάλε αδιάβροχα μεγάλωνε την κούραση. Κάναμε ένα φαγητό πίσω στο Gyumri μαζέψαμε δυνάμεις και κουράγιο και φύγαμε πίσω. Ευτυχώς δε χρειαζόταν να περάσουμε από τα σύνορα στο Vale που λέγαμε το πρωί διότι εντοπίσαμε στο χάρτη πιο κοντινά μικρά σύνορα τα Aktas Sinir Kapisi.

Η κούραση όμως πρόκειται να γινόταν ακόμα μεγαλύτερη. Στο δρόμο μας για τα πρώτα σύνορα ο καιρός μας έχει κλείσει τελείως, η βροχή είναι στη μορφή καρεκλοπόδαρων πάμε όσο σιγά μπορούμε διότι δεν βλέπουμε ούτε μπροστά μας αλλά ούτε τον δρόμο που είναι ποτάμι και σαν να μη φτάνει αυτό πέσαμε πάνω σε ένα κοπάδι βοοειδών που περνούσε μέσα από το δρόμο. Φοβερό λέω τι ζούμε σήμερα. Την εικόνα αυτή βέβαια ήρθε να χαλαρώσει ο καιρός και το τοπίο ακριβώς μετά τα σύνορα όπου σταμάτησε τελείως ο καιρός βλέπαμε ηλιοβασίλεμα και τα μάτια μας κέρδισε το τοπίο. Αν μπορούσα να το περιγράψω με μια έκφραση με ένα παράδειγμα θα έλεγα ότι σας έρχεται στο μυαλό από ταινίες δευτέρου παγκοσμίου πολέμου από εγκαταλελειμμένα χωριά και εγκαταστάσεις, αυτό ακριβώς. Κολώνες ρεύματος παντού πεσμένες, δίκτυο φυσικού αερίου ξηλωμένο, σπίτια παρατημένα με σκεπές από σκουριασμένους τσίγκους, λάσπες στο δρόμο, μερικά παιδιά να κρύβονται και κάποια άλογα με κάρα στη μέση του πουθενά. Σκέφτηκα ''να δεις που γυρνάνε ταινία εδώ και σε λίγο θα σκάσει και η περίπολος ανάμεσα από τα σπίτια''. Απίθανο θέαμα με πρόκληση κυρίως αρνητικών συναισθημάτων για το τι πέρασε ο κόσμος εδώ.

Το σκοτάδι πλέον παντού ο δρόμος έχει μηδενική κάλυψη αφού μάλιστα πήραμε τόση απόσταση ο ένας από τον άλλο για να μην ενοχλούμαστε με τα φώτα μας μεταξύ μας. Περάσαμε τα σύνορα εύκολα δεν υπήρχε κίνηση εκεί κυρίως φορτηγά περνάνε αλλά δε θα προτείνω σε κανέναν να περάσει από εκεί και για το σκοτάδι αλλά και για τον στενό επαρχιακό δρόμο που σε κάποια σημεία έμοιαζε βομβαρδισμένος και εσύ έπρεπε να προσπερνάς φορτηγά. Μπαίνοντας Kars έλαβε χώρα κι ένας σύντομος έλεγχος από τους Τούρκους που δε μπορώ να ξέρω αν ήταν αστυνομικοί ή στρατιωτικοί διότι είδα όλες τις στολές από πολιτικά έως παραλλαγές, τους οποίους παραδέχομαι για τον έλεγχο διότι όσες φορές μας έτυχε ήταν πάντα οργανωμένοι έκαναν λωρίδα με κώνους και μικρούς χρωματιστούς φάρους για να σε οδηγήσουν στο σημείο ελέγχου. Το μόνο αστείο είναι ότι όποτε τύχαινε να είμαι μπροστά και έβλεπαν την πινακίδα μου ρωτούσαν μερικά πράγματα παραπάνω, όποτε όμως ήμουν τελευταίος και έβλεπαν τα παιδιά με τις γερμανικές πινακίδες δεν ασχολούνταν καθόλου λέγανε φύγετε φύγετε χαχαχα.

 

[John Garlic]

Σάββατο 27 διανυκτέρευση στο Bayburt και την επόμενη ξεκινάμε νωρίς διότι ο στόχος ήταν να διανύσουμε τον χωμάτινο D915 για τον οποίο έχει γίνει πολύ κουβέντα και μάλιστα πολύ καλό marketing. Διότι κυκλοφορούν πολλά βιντεάκια με τίτλο ''D915 the most dangerous road?'' και σχεδόν κανένας δεν έβλεπε το ερωτηματικό στο τέλος. Όλοι έμεναν στη λέξη κι έτσι χτίστηκε μια λάθος φήμη. Διανύσαμε έναν αρκετά όμορφο χωμάτινο δρόμο που είχαμε περιορισμένη ορατότητα λόγω πάλι ψιλόβροχου και ομίχλης, ήταν ένα ωραίο πάσο με αρκετούτσικη κλίση αλλά ως εκεί. Εννοώ πως στο Abano pass της Γεωργίας περισσότερος φόβος θα υπήρχε εκεί που οδηγείς σε μεγάλο υψόμετρο με τη μια πλευρά να βλέπει ένα μεγάλο καινό. Αξίζει σίγουρα να τον οδηγήσετε από άποψη ομορφιάς είναι πανεύκολο, αξίζει ακόμα και μια στάση στην καλύβα ενός τύπου πάνω στο δρόμο για ζεστό τσάι και να χαζέψεις τη θέα.

Επόμενη στάση είναι ένα χωριό εν ονόματι Uzungol για το οποίο θα βρείτε καταπληκτικές φωτογραφίες αλλά δυστυχώς σε λάθος σημείο. Οι φωτογραφίες αυτού υπάρχουν μέχρι και σήμερα στο maps στην Τραπεζούντα. Πολύ κακώς δεν έχει καμία σχέση και μάλιστα είχα δει λίγο πριν το ταξίδι ένα ντοκιμαντέρ για την Τραπεζούντα και Έλληνες κατοίκους εκεί και πάλι χρησιμοποιούσαν εικόνες και βιντεοσκοπήσεις συνεντεύξεων με φόντο το χωριό αυτό. Είναι όντως πολύ όμορφο σε καταπληκτική τοποθεσία, ανάμεσα από βουνά και έλατα και με μία λίμνη στο κέντρο να κορυφώνει το τοπίο. Όμως εάν πάτε θα σας συνιστούσα όχι σαββατοκύριακο, το μετανιώσαμε. Αν μπορούσατε να φανταστείτε τον αριθμό των τουριστών στα Καλάβρυτα το Μέτσοβο και την Πάρνηθα ένα σαββατοκύριακο θα τον βρείτε όλο αυτόν μαζί εκεί. Ήταν το μόνο που μας χάλασε, ούτε φωτογραφίες δε μπορούσαμε να τραβήξουμε καλές.

Δευτέρα 29 ξεκινήσαμε για Παναγία Σουμελά. Δεν είναι δυνατόν να έρθει κάποιος ταξίδι προς τα εδώ και να μη περάσει να το δει. Δεν είναι απόλυτα θέμα θρησκείας αλλά και ιστορίας. Είναι ευκαιρία καθώς παλιότερα δεν ήταν καν ανοιχτό για το κοινό. Έχουν οργανώσει πολύ καλά τον χώρο με μεγάλο πάρκινγκ που αφήνεις το όχημά σου και σε παίρνει λεωφορειάκι να σε ανεβάσει στο μοναστήρι. Συμβουλή για όποιον πάει να έχει μαζί του και τούρκικα χρήματα καθώς για το εισιτήριο για το λεωφορείο δεν δεχόταν κάρτα, δεχόταν και ευρώ αλλά αν δεν τα έδινες ακριβώς πιθανόν να μην είχε να σου δώσει ρέστα. Το εισιτήριο του μοναστηριού για τους Τούρκους 1.60, για όλους τους υπόλοιπους 20 ευρώ και καλά έκαναν έτσι έπρεπε να συμβαίνει και σε εμάς και παντού. Είναι πολύ όμορφη τοποθεσία αλλά και ότι θα δει κανείς στο μοναστήρι ξεχωριστής σημασίας λόγω ιστορίας λόγω τέχνης. Πραγματικά λυπηρή όλη η καταστροφή που έχει γίνει εκεί. Προτελευταία διανυκτέρευση Σαμψούντα και τελευταία για εμένα διανυκτέρευση την επόμενη μέρα στο Cankiri. Τα παιδιά θα συνέχιζαν ακόμα μία μέρα στην Κωνσταντινούπολη, ενώ εγώ λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, 05:00 το πρωί της Τετάρτης 31 Ιουλίου έβαλα μπρος κι έφυγα για Ελλάδα. Το μεσημέρι κατά τις 16:00 σταμάτησα Καβάλα δυστυχώς οι 40 βαθμοί της Ελλάδας με γονάτισαν ενώ είχα ακόμα αντοχή και δύναμη να συνεχίσω. Την επόμενη μέρα έφτασα σπίτι μου στην Πάτρα και κάπως έτσι τελείωσε για μένα το ταξίδι.

Υ.Γ.

1. Ελπίζω πάλι να μην κούρασα ή έκανα κάποιους να βαρεθούν με τον τρόπο μου κι εύχομαι να βοήθησα κάποιους με τις πληροφορίες μου, αν όχι είμαι εδώ για οτιδήποτε. Μακάρι να αποτέλεσα ακόμα και έμπνευση για έναν ταξιδιωτικό προορισμό με μοναδική συμβουλή πηγαίνετε οπωσδήποτε Καύκασο και μείνετε το λιγότερο δυο μέρες να απολαύσετε αυτό που βλέπετε αυτό που δίνει το βουνό εκεί και δεν περιγράφεται εδώ σε ένα rgb φωτιζόμενο πληκτρολόγιο.
2. Η σχετική απογοήτευση για την Τουρκία είναι καθαρά προσωπική γνώμη και είμαι πολύ σίγουρος ότι έχει αρκετά να δεις, πολλούς ωραίους δρόμους και σίγουρα ένα καλό adventure ταξίδι.
3. Η διαδρομή ακριβώς ήταν η εξής: Ελλάδα-Νικομήδεια-Σαμψούντα-Κερασούντα-Τραπεζούντα-Ριζούντα-Μπατούμι-Τυφλίδα η οποία ήταν βάση μας και από εκεί πηγαίναμε στα σημεία ενδιαφέροντος και η επιστροφή από Τυφλίδα-Γκιουμρί Αρμενίας-Καρς-Μπαϊμπούρτ-D915 road-Τραπεζούντα-Παναγία Σουμελά-Τσανκιρί-Ελλάδα.

 

[XLGeorge]

Εξαιρετικός, δεν κούρασες καθόλου, το αντίθετο, ταξιδιωτικό με φοβερές φωτό και πολλές χρήσιμες πληροφορίες, ευχαριστούμε!! Νάσαι καλά να ταξιδεύεις!!

EDIT-ΥΓ Μια ερώτηση: πόσο εύκολο ήτανε ν'αλλάξετε σαμπρέλα (δις) σε πίσω τροχό με Anakee Wild? Το λέω επειδή λέγεται ότι τα Wild έχουνε πολύ σκληρά πλαϊνά και είναι δύσκολη αυτή η αλλαγή.

 

[ΛΕΩΝΙΔΑΣ.]

Θα ξεκινήσω προειδοποιώντας σας ότι ακολουθούν πολλές, μα πολλές, μα πάααρα πολλές φωτογραφίες! Είπα αυτή τη φορά να μη κουράσω κανέναν με πολλά λόγια αλλά με πολλές φωτπγραφίες ελπίζοντας να μη με κάνον bn χαχα. Ζητώ λοιπόν προκαταβολικά κατανόηση!

Ημέρα Τρίτη 16 Ιουλίου 2024, το γκρουπ μας έχει μαζευτεί Δράμα για την εκκίνηση του ταξιδιού. Το ζευγάρι Γιώργος και Λένα κάτοικοι Γερμανίας αλλά όντας Δραμινοί ήταν από νωρίτερα εκει με ένα κόκκινο Africa του 2016 και λάστιχα Continental tkc 80, ο Αντρέας επίσης κάτοικος Γερμανίας πάνω σε ένα μαύρο Africa του 2022 με Michelin Anakee wild κι εγώ από Πάτρα με ένα επίσης μαύρο Africa του 2024 και Dunlop Trailmax raid. Το πρωί της Τρίτης λοιπόν ξεκινάμε για τα σύνορα Κήπων κατευθυνόμενοι προς Υψάλα. Εκεί πέρα μας ζητήθηκαν δίπλωμα - διαβατήριο - άδεια κυκλοφορίας και η πράσινη κάρτα της ασφάλειας (εκδίδεται δωρεάν φυσικά) την οποία καλό είναι να την έχει κανείς από πριν διότι αν όχι τότε τρως μια μεγάλη ουρά αναμονής για να πληρώσεις και να βγάλεις μία επιτόπου. Ο έλεγχος ήταν απλός και τυπικός, ζητώντας να ανοίξουμε κάποιες βαλίτσες/σαμάρια και ενδεικτικά έπιαναν κάνα σακουλάκι και ρωτούσαν τι έχει εδώ ή να τους δείξουμε, μέχρι εκεί. Επ' ευκαιρίας με το που περνάμε σύνορα αγοράζουμε από κατάστημα που έχει εκεί κάρτες sim για internet όπου αναγκαστικά είναι λίγο πιασοκωλέ αλλά πρέπει να έχουμε δίκτυο για gps και επικοινωνίες. Το σκηνικό από Ελλάδα Τουρκία αλλάζει αμέσως καθώς σε κατακλύζουν οι κόκκινες σημαίες οι οποίες είναι παντού αλλά και τεράστιες! Όταν λέμε παντού όμως, παντού, ακόμα και στη μέση ενός λιβαδιού χωρίς να υπάρχει κάποιο κτίσμα πλησίον του. Πρώτη μέρα λοιπόν θα καταλήγαμε λίγο έξω από τη Νικομήδεια για φαγητό και ξεκούραση.

Τετάρτη 17, δεύτερη μέρα αρκετών χιλιομέτρων και μετά από ένα σκασμένο πίσω λάστιχο του Αντρέα φθάνουμε στην Σαμψούντα. Γενικά σκοπός μας ήταν να επισκεφθούμε όλες τις πόλεις του Πόντου. Εδώ θα αναφέρω ένα δικό μου λάθος, για κάποιο περίεργο λόγο είχα στο μυαλό μου ότι αυτές είναι μικρές πόλεις ίσως και επαρχίες κάποιες, με αποτέλεσμα όταν διαπίστωσα το λάθος μου έπαθα από πολιτισμικό σοκ έως ασφυξία. Όχι μόνο δεν είναι επαρχίες αλλά η Σαμψούντα είναι από τις πιο μεγάλες σε πληθυσμό πόλεις τις Τουρκίας με αριθμό που είναι σχεδόν ο μισός ολόκληρης της Γεωργίας. Η εικόνα που μου άφησε ήταν ''πατείς με, πατώ σε'' σα να είχα τηλεμεταφερθεί στην Κίνα, πολύς κόσμος, πυκνοκατοικημένη πόλη με τα κτίρια να φωνάζουν ''πνίγομαι''!

Πέμπτη 18 ύστερα από λίγα καυτά χιλιόμετρα και ένα πέρασμα από Κοτύωρα και Κερασούντα, σβήνουμε στο κέντρο της Τραπεζούντας όπου επίτηδες κλείσαμε κέντρο για να μπορούμε να βολτάρουμε περπατώντας και ξεμουδιάζοντας στους πεζόδρομους της. Πιο όμορφα τα πράγματα εδώ με αρκετά καταστήματα που κρατούν αυτόν τον χαρακτήρα του εμπορίου που επικρατεί και στις δικές μας μικρές αγορές τύπου λαϊκής. Καταστήματα με παραδοσιακά γλυκά μπαχάρια και καφενεία γεμάτα τσάι. Την επόμενη μέρα χαιρετώντας την Ριζούντα θα πηγαίναμε ολοταχώς για σύνορα Τουρκίας - Γεωργίας στο Sarpi.

Η αλήθεια είναι ότι στην περιγραφή μου ξεπέταξα κάπως την Τουρκία διότι δυστυχώς δε μου άφησε πολλά καλά και έφτασα στα όρια να πω ότι δε θέλω να ξαναπεράσω. Ωστόσο είμαι σίγουρος ότι ένα άλλο είδος ταξιδιού στην Τουρκία ίσως κυρίως adventure χαρακτήρα εξερευνώντας τα όμορφα βουνά δάση που έχει και το επαρχιακό της δίκτυο. Οπότε θα αφιερώσω εδώ μερικές γραμμές και στην επιστροφή πάλι. Εμάς λοιπόν μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η τεσσάρων λωριδών εθνική οδός που ξεκινούσε από την Υψάλα και τελείωνε λίγο μετά την Κωνσταντινούπολη. Για τους λάτρεις της εθνικής ήταν πολύ ιδανικά αν και θέλουν μεγάλη προσοχή οι οδηγοί εκεί καθώς γι' αυτούς, απ' ότι φάνηκε, δεν υπάρχει η έννοια της προσπέρασης από αριστερά ούτε τα βαριά και μακρά οχήματα να κινούνται μόνο στη δεξιά καθώς επίσης το φλας δεν δηλώνει επιθυμία αλλαγής πορείας αλλά απόφαση, δηλαδή μόλις το ανάψουν μπαίνουν κιόλας δεν υπάρχει χρόνος αντίδρασης. Και τέλος δεν αντιλαμβάνονται τον χώρο και τις λωρίδες ανά όχημα, δηλαδή εάν στη λωρίδα εσύ έχεις κάτσει στην άκρη τότε αυτοί πιστεύουν χωράει το αμάξι τους δίπλα σου στην ίδια λωρίδα αδιαφορώντας για την κατάληξή σου. Το αμέσως επόμενο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση μετά τις πολλές και τεράστιες σημαίες είναι τα μεγάλα τους κτίρια τόσο στην πόλη μέσα αλλά και εκτός πόλης σε βαθμό που καθώς θαύμαζες έναν λόφο σε αρκετά χλμ απόσταση από εσένα, έβλεπες μερικές τεράστιες πολυκατοικίες να προεξέχουν από το όλο σκηνικό, κάτι που σε παραξένευε διότι θα έλεγες ότι εκεί είναι κάποιο χωριό και παρόλα αυτά είχε μερικές τεράστιες πολυκατοικίες που χαλούσαν την εικόνα.

Παρόλα αυτά όμως έβλεπες κοινές εικόνες με την Ελλάδα, έβλεπες βουνά που ξεφύτρωναν ανάμεσα από πολλούς κατάφυτους λόφους, έβλεπες σε άλλα σημεία απέραντες εκτάσεις αγρού και άλλες παρόμοιες εικόνες. Στις πόλεις που περάσαμε μέσα επικρατούσε μεγάλος συνωστισμός λόγω του πληθυσμού τους καθώς επίσης αρκετή βρωμιά κυρίως από σκουπίδια και εννοείται η μυρωδιά που αιωρείται συνήθως στις νότιες και ανατολικές αυτές χώρες. Τα ξενοδοχεία ήταν κατώτερα των αναμενόμενων βάσει των εικόνων που βλέπαμε κατά την έρευνά μας σε κάποια μάλιστα έως και αφιλόξενοι. Ίσως βέβαια αυτό να είναι και σύμφωνα με το κόστος του κάθε ξενοδοχείου, όπου δώσαμε κάτι παραπάνω συναντούσαμε όντως κάτι καλύτερο. Φυσικά δε γίνεται να μην αναφέρουμε την εικόνα του κόσμου που έχουμε πάνω κάτω στο μυαλό μας από ταινίες, ανθρώπους στα πάμπολα καφενεία με το τσάϊ τους, ολούθε κόκκινες σημαίες και συχνά πυκνά ανάμεσα από όλα τα κτίρια εξείχαν τα τζαμιά τους, άλλα πιο φανταχτερά και περίτεχνα και άλλα όχι. Τέλος μια κοινή ακόμα αλήθεια με εμάς είναι πως μόνο στα χωριά στις επαρχίες που μπήκαμε μας αντιμετώπισαν πιο φιλόξενα, φάγαμε καλύτερα και πιο πλούσια και ήταν όλα πιο οικονομικά. Εκεί έβλεπες ανθρώπους φανερά πιο χαμηλά οικονομικά που δεν είχαν πολλά να προσφέρουν αλλά έκαναν τα πάντα για να σε εξυπηρετήσουν κι αυτό όχι για τα χρήματα αφού ήταν έτσι κι αλλιώς φθηνά. Ήθελαν να σε δουν ικανοποιημένο ήθελαν να μάθουν για σένα ήθελαν να μεταδώσουν την πληροφορία ότι ήρθες εκεί τους επισκέφθηκες. Αυτά όμως με τις ομοιότητες και τις εντυπώσεις αρνητικές και θετικές.

Παρασκευή λοιπόν 19 του μήνα πλέον το μεσημεράκι φτάνουμε στα σύνορα Τουρκίας Γεωργίας συνοδευόμενοι από ένα συνεχόμενο ψιλόβροχο. Στα τελευταία χιλιόμετρα έβλεπες φανερά πιο παρατημένη την Τουρκία δηλαδή όσο έβγαινες σιγά σιγά από αυτή και τα μέρη πιο φτωχά και ο κόσμος ακόμα και οι δρόμοι πιο παρατημένοι. Κατά την είσοδο στη Γεωργία χρειάζεται να έχει βγάλει όποιος θέλει να μπει μια ασφάλεια για το όχημα του που εκδίδεται πανεύκολα από ιστοσελίδα του κράτους τους είναι και στα αγγλικά και πληρώνεις online από την σελίδα κάπου στα 20-30 GEL (λάρι) για μας 6-10 ευρώ διάρκειας 15 ημερών, καλό είναι να το έχετε κάνει είτε την προηγούμενη μέρα είτε μερικές ώρες πριν διότι κάποιες φορές αργεί να σταλεί το mail. Μετά την πληρωμή σας δείχνει το έγγραφο που θα σταλεί με mai, τραβήξτε ένα screenshot καλού κακού να μη περιμένετε το mail. Χρειάζονται τα στοιχεία της μηχανής και ο αριθμός διαβατηρίου σας, θα έχω και φωτό εδώ και το link είναι το ακόλουθο. Συνεπιβάτες δεν αφήνουν να περάσουν από εκεί που πάνε τα οχήματα με τους οδηγούς, πρέπει να πάνε με τους υπόλοιπους πεζούς, κάτι που μάθαμε με μεγάλη αγένεια από έναν αξιωματικό εκεί λέγοντάς μας χαρακτηριστικά ''άμα δε σας αρέσει γυρίστε πίσω'' χαχαχα.
Το link: CIC TPL

Η είσοδος στη Γεωργία για εμένα ήταν μη αναμενόμενη, έπαθα ένα σοκ καθώς για μια στιγμή αναρωτήθηκα και μάλιστα το είπα και στα παιδιά ''Ρε σεις στην Μπανγκόκ ήρθαμε; Γιατί είναι έτσι εδώ;'' . Αυτό διότι έβλεπες το μέρος και τον κόσμο να το πω κάπως ταλαιπωρημένο τρισάθλιο βρωμιά αναρχία στα πάντα. Ο Αντρέας που έχει καταγωγή από εκεί μας εξηγεί πως είναι πολύ πιο φτωχές και ξεχασμένες εκείνες οι περιοχές και γενικότερα να ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε ιδίως με την οδήγηση που θέλει προσοχή καθώς επικρατούσε λίγο χάος και πολλή καγκουριά. Και όλο αυτό μόλις 20 χλμ από τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γεωργίας, το Μπατούμι που ήταν ο προορισμός μας. Ωστόσο μπαίνοντας σιγά σιγά στην πόλη όλα αυτά άλλαξαν απότομα. Ο τουρισμός στα ύψη, κόσμος με μαγιό κλπ για θάλασσα, Γεωργιανοί φυσικά με καγκούρικο βλέμμα και πολλοί μα πολλοί Ρώσσοι. Πήγαμε απευθείας στο διαμέρισμα που είχαμε κλείσει για δύο μέρες καθώς εκεί θα κάναμε το πρώτο μας ρεπό και θα περνούσαμε όλη την επόμενη μέρα εκεί χωρίς οδήγηση. Το Μπατούμι φάνηκε μεγάλη πλούσια πόλη με μεγάλα και επιβλητικά κτίρια - ουρανοξύστες, αξιοθέατα, έχει ωραία παρκάκια για περπάτημα με τουριστικό ενδιαφέρον, εστιατόρια και καταστήματα με τουρίστες, πεζόδρομους αλλά και ωραία μαγαζάκια χωρίς τον τουριστικό χαμό για να χαλαρώσεις να πιείς τις μπίρες σου κλπ απλά θέλουν λίγο ψάξιμο. Εδώ να αναφέρω ότι ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα, το άγαλμα με το μεταλλικό ζευγάρι που κινείται και μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο ναι μεν ενδιαφέρον αλλά μεγάλη μούφα καθώς στις φωτογραφίες google και τουριστικών άρθρων απεικονίζεται ένα τεράστιο κατασκεύασμα με ύψος σαν πολυκατοικία ενώ με το ζόρι αγγίζει την μονοκατοικία χαχαχαχα. Η Γεωργία έχει αρκετά ενδιαφέρουσα κουζίνα που μπορεί κανείς να δοκιμάζει ξανά και ξανά σε διαφορετικά εστιατόρια και να συγκρίνει. Τα πιο γνωστά τους φαγητά είναι το Χατσαπούρι τα Χινκάλι και το Σασλίκ. Το Χατσαπούρι είναι μία πίτα σαν ζυμάρι πίτσας που είναι ανακατεμένο με τυρί, μοιάζει με πίτσα αλλά κανονικά είναι ανακατεμένο το τυρί με τη ζύμη και όχι από πάνω της όπως στην πίτσα. Τα Χινκάλι είναι σαν σακουλάκια από ζύμη γεμιστά με κιμά με μπαχαρικά (όχι καυτερό) το οποίο γίνεται βραστό και τρώγεται με συγκεκριμένο τρόπο διότι πρέπει να πιείς και το ζουμί που είναι μέσα καθώς είναι ζωμός από τον κιμά που έχει βράσει μέσα στη ζύμη. Το σημείο που έχει τυλιχθεί το σακουλάκι συνήθως δεν τρώγεται διότι ακριβώς επειδή βράζεται σε πολύ συγκεκριμένο και μικρό χρονικό διάστημα, εκείνο είναι το μόνο σημείο που δεν έχει καταφέρει να βράσει τελείως. Το Σασλίκ είναι σουβλιστό κρέας συνήθως αρνί, όσο πιο επαρχιακό και φτωχό είναι το μαγαζί στο οποίο θα το φάτε τόσο πιο νόστιμο θα είναι, μας έδειξαν οι δοκιμές. Μέσα σε όλα τα αξιοθέατα, μου άφησε πολύ ωραία εντύπωση μία στήλη με ένα άγαλμα της Μήδειας κρατώντας το χρυσόμαλλο δέρας για το οποίο εκεί πήγε ο Ιάσωνας με την Αργώ και τους Αργοναύτες, κάτι που αναπαρίσταται και πάνω στη στήλη.

Θέα από τελεφερίκ της πόλης.

Δοκιμάζοντας random μπίρες.

Αφού ξεκουραστήκαμε, ήρθε επιτέλους η στιγμή που εγκαταλείπουμε τις μονότονες εθνικές οδούς και μπαίνουμε με όρεξη στο επαρχιακό δίκτυο της Γεωργίας, το οποίο έχει σχεδόν παντού το στίγμα της Ρωσίας επί ΕΣΣΔ. Αρχικά σε ακολουθεί παράλληλα με το δρόμο σχεδόν παντού το κίτρινο δίκτυο φυσικού αερίου που είναι παλιό και υπέργειο κατασκεύασμα, βλέπεις επίσης κτίρια εκείνης της εποχής συνήθως εγκαταλελειμμένα και τα καταλαβαίνεις τα αναγνωρίζεις μέσα από ταινίες που έχεις δει. Η χώρα αυτή έχει πολύ δυνατό το στοιχείο του Χριστιανισμού, το καταλαβαίνεις και από τη σημαία της αλλά και τα περισσότερα αξιοθέατά της έχουν να κάνουν γύρω από αυτό. Έτσι λοιπόν ξεκινάμε κι εμείς τις αντίστοιχες επισκέψεις μας κάνοντας στάση σε ένα μικρό μοναστήρι με την εκκλησία του να βρίσκεται στην κορυφή ενός βράχου το Katskhi Column. Το ανάγλυφο του βράχου δε θυμίζει Μετέωρα αλλά η εκκλησία εκεί πάνω που είναι λες και φύτρωσε στην κορυφή είναι αυτό που τα θυμίζει. Κάτι που προσωπικά μου άρεσε αρκετά είναι ότι σε όλο το οδικό δίκτυο, κάπου κάπου συναντάς πέτρινες στήλες με το οικόσημο από την πόλη την οποία πρόκειται να περάσεις, θα αφήσω και από αυτά φωτογραφίες.

Θα υποστούμε το μαρτύριο με τις πολλές φωτογραφίες.
Θα ξεκινήσω όταν θα έχω πλήρη ησυχία στο σπίτι .
Τέτοια θέλουμε.

 

[Nikosmirage]

Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο …

 

[Kardabix]

Να είσαι καλά που το ανέβασες, εκπληκτικές φωτογραφίες !!!

 

[John Garlic]

Εξαιρετικός, δεν κούρασες καθόλου, το αντίθετο, ταξιδιωτικό με φοβερές φωτό και πολλές χρήσιμες πληροφορίες, ευχαριστούμε!! Νάσαι καλά να ταξιδεύεις!!

EDIT-ΥΓ Μια ερώτηση: πόσο εύκολο ήτανε ν'αλλάξετε σαμπρέλα (δις) σε πίσω τροχό με Anakee Wild? Το λέω επειδή λέγεται ότι τα Wild έχουνε πολύ σκληρά πλαϊνά και είναι δύσκολη αυτή η αλλαγή.

Σωστά το είπες και δεν ήξερα καν ότι υπάρχει αυτή η φήμη την οποία επιβεβαιώνω για τα σκληρά πλαϊνά. Η αλήθεια είναι πως ήταν ζόρικα αλλά δε μπορώ να πω τργικά δύσκολο. Σίγουρα θες δυο άτομα και κανα τριάρι λεβγέδες! Αν γίνεται ο ένας από τους δύο να είναι και εύσωμος χαχα στην δική μας περίπτωση εγώ λίγο πιο εύσωμος πατούσα και χοροπηδούσα στα πλαινά κάποιες φορές για να διευκολυνθούμε

 

[STF]

Απίθανο οδοιπορικό! Περίπου την ίδια περίοδο (15 μέρες αργότερα από εσάς) διασχίσαμε την Τουρκία διαγώνια, νοτιοδυτικά από Τσεσμέ μέχρι ορειοδυτικά την Ριζούντα. Το ταξίδι έγινε από επαρχιακούς και χωμάτινες διαδρομές και πρέπει να πω ότι εντυπωσιάστηκα από την Τουρκία και τους ανθρώπους που συναντήσαμε με μια φιλοξενία που είχε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά -σίγουρα με θετικό πρόσημο- και υπήρξαν και στιγμές συγκινητικές.

Το οδοιπορικό σου επιβεβαιώνει την επιθυμία μου να επισκεφτώ και την Γεωργία που θα γίνει σε ένα από τα επόμενα ταξίδια μου με το WR250R, οπότε ναι μοίρασες έμπνευση. Φέτος προβλέπετε κυριλέ ταξίδι στην Ευρώπη.

Οι φωτογραφίες σου προφανώς είναι τραβηγμένες κυρίως με φωτογραφική μηχανή. Καλό θα ήταν να κάνεις ένα resize στο μέγεθος τους γιατί αργούν λίγο στο άνοιγμα τους (φταιεί και ο υπολογιστής μου λίγο). Τα κείμενα σου πολύ σωστά και κατανοητά.

Σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες

 

[sugariasgeorge]

 

[John Garlic]

Απίθανο οδοιπορικό! Περίπου την ίδια περίοδο (15 μέρες αργότερα από εσάς) διασχίσαμε την Τουρκία διαγώνια, νοτιοδυτικά από Τσεσμέ μέχρι ορειοδυτικά την Ριζούντα. Το ταξίδι έγινε από επαρχιακούς και χωμάτινες διαδρομές και πρέπει να πω ότι εντυπωσιάστηκα από την Τουρκία και τους ανθρώπους που συναντήσαμε με μια φιλοξενία που είχε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά -σίγουρα με θετικό πρόσημο- και υπήρξαν και στιγμές συγκινητικές.

Το οδοιπορικό σου επιβεβαιώνει την επιθυμία μου να επισκεφτώ και την Γεωργία που θα γίνει σε ένα από τα επόμενα ταξίδια μου με το WR250R, οπότε ναι μοίρασες έμπνευση. Φέτος προβλέπετε κυριλέ ταξίδι στην Ευρώπη.

Οι φωτογραφίες σου προφανώς είναι τραβηγμένες κυρίως με φωτογραφική μηχανή. Καλό θα ήταν να κάνεις ένα resize στο μέγεθος τους γιατί αργούν λίγο στο άνοιγμα τους (φταιεί και ο υπολογιστής μου λίγο). Τα κείμενα σου πολύ σωστά και κατανοητά.

Σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες

Σε ευχαριστώ πολύ! Σχεδόν όλες οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν με κινητά που κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η κάμερα, ελάχιστες ήταν από φωτογραφική κάμερα και drone. Ωστόσο το resize ναι θα βοηθούσε, δε το σκέφτηκα καθόλου

 

[sfera]

Μας έσκισες φίλε... είναι στο πρόγραμμα για φέτος άναψες φωτιές τώρα..

 

[gior-gos]

Γιάνναρε το περίμενα πως και πως αυτό! Οι φωτογραφίες και η όλη περιγραφή είναι άκρως μπριζωτικές! Έχω κάποιες ερωτήσεις αν δεν είναι κόπος.

1. Έχω ταυτότητα που τα στοιχεία αναγράφονται και με λατινικούς χαρακτήρες, έχω και διαβατήριο, είμαι οκ μ αυτά;
2. Πως πληρώνεις; Απ ότι έχω δει η revolut δεν υποστηρίζει λάρι ούτε ντραμ.
3. Καταλύματα μέσω Booking? Και πως γίνεται η πληρωμή;

Είναι κι άλλα αλλά δεν μου ρχονται τώρα
Να σαι καλά και με υγεία στα επόμενα!

 

[gior-gos]

Μου ρχονται σιγά σιγά

Το ταξίδι διήρκησε 15 μέρες, σωστά; πόσα χλμ κάνατε σ αυτές τις μέρες;

Με τα κινητά τι γίνεται; αγοράζεις κάρτα σιμ από την χώρα κι έχεις ίντερνετ αλλά και άλλο νούμερο;

 

[gaslion]

Ωραίοι!

 

[Thanpen]

Ωραίος Γιάννη ! Φοβερό ταξίδι , τέλειες φωτογραφίες !
Ωραία ιδέα για ταξίδι στο μέλλον . Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες

 

[R Maniac]

Παρα πολύ όμορφο ταξιδιωτικό, περιγραφή και φωτογραφίες
Ευχαριστούμε για τον κόπο σου να το γράψεις και για τις πληροφορίες φυσικά.

Οι χωμάτινες διαδρομές φαίνονται στις φωτο αρκετα βατές....ισχύει?

 

[John Garlic]

Γιάνναρε το περίμενα πως και πως αυτό! Οι φωτογραφίες και η όλη περιγραφή είναι άκρως μπριζωτικές! Έχω κάποιες ερωτήσεις αν δεν είναι κόπος.

1. Έχω ταυτότητα που τα στοιχεία αναγράφονται και με λατινικούς χαρακτήρες, έχω και διαβατήριο, είμαι οκ μ αυτά;
2. Πως πληρώνεις; Απ ότι έχω δει η revolut δεν υποστηρίζει λάρι ούτε ντραμ.
3. Καταλύματα μέσω Booking? Και πως γίνεται η πληρωμή;

Είναι κι άλλα αλλά δεν μου ρχονται τώρα
Να σαι καλά και με υγεία στα επόμενα!

Να είσαι καλά Γιωργάρα σε ευχαριστώ κι εύχομαι να το απολαύσεις κι εσύ!!
Ότι θες με ρωτάς όποτε κι αν σου έρθει.
Λοιπόν έχουμε και λέμε
-Πάρε μόνο διαβατήριο, η ταυτότητα είναι τελείως άχρηστη, εμείς παντού με το διαβατήριο κάναμε δουλειά μας εύκολα και γρήγορα.
-Η Revolut απλά δεν υποστηρίζει την αλλαγή των νομισμάτων για να γλιτώνεις την προμήθεια (όπως για παράδειγμα με τις αγγλικές λίρες) κατά τα άλλα πληρωμές υποστηρίζει κανονικά. Εγώ πλήρωνα μόνο με Revolut και με συνάλλαγμα που είχαμε κάνει. Οπότε την χρησιμοποιείς κανονικά. Όμως θα πρέπει να κάνεις και συνάλλαγμα υπάρχουν μικρά μαγαζάκια που προτιμούν cash ακόμα και ξενοδοχείο που μπορεί να σου κάνει μια καλύτερη τιμή θα προτιμήσει cash λέγοντας και καλά ότι έχει πρόβλημα το pos (έτσι δε γίνεται και στην Ελλάδα? χαχαχα). Το συνάλλαγμα μη σε αγχώνει καθόλου, στις μεγάλες πόλεις τα γραφεία για συνάλλαγμα είναι περισσότερα από τα καφέ..θα νομίζεις ότι είσαι σε χρηματιστήριο .

• Καταλύματα ναι είχαμε κλείσει μέσω booking και πληρωμές κάναμε από κοντά με κάρτα. (Συμβουλή για Τουρκία δώσε κάτι παραπάνω να είσαι πιο σίγουρος εμείς είχαμε θεματάκια με καθαριότητα).
• Οι μέρες ναι ήταν 16 αν θυμάμαι καλά για μένα και 17 για τους υπόλοιπους που πήγαν και Κωνσταντινούπολη, τα χιλιόμετρα μου περίπου 7.000.
• Με τα κινητά όπως σωστά είπες αγοράζεις sim και έχεις άλλον αριθμό. Η αλήθεια είναι ότι αφού περάσεις σύνορα ο δικός σου αριθμός δεν χρειάζεται διότι αν κάνεις κλήση θα έρθει βαρύ το μπιλιέτο. Αγοράζεις sim οι οποίες έχουν μόνο internet και μιλάς με αυτό messenger/whatsapp/viber. Στην Τουρκία στα σύνορα στην Υψάλα είχε κατάστημα που πήραμε Vodafone sim μόνο με internet (ήταν λίγο πιασοκωλέ αλλά και αναγκαίο). Στη Γεωργία δε πήραμε στα σύνορα διότι ήταν πολύ κοντά η πόλη Batumi και πήραμε εκεί από μαγαζί με κινητά κλπ στο κέντρο που ήταν πολύ πιο οικονομικό πακέτο sim και απεριόριστα giga.

 

[John Garlic]

Παρα πολύ όμορφο ταξιδιωτικό, περιγραφή και φωτογραφίες
Ευχαριστούμε για τον κόπο σου να το γράψεις και για τις πληροφορίες φυσικά.

Οι χωμάτινες διαδρομές φαίνονται στις φωτο αρκετα βατές....ισχύει?

Είναι όντως πολύ βατές! Εγώ που γενικά αγχώνομαι στο χώμα το καταευχαριστήθηκα εκεί! Απλά θέλει χωμάτινο λάστιχο γιατί έχει μερικά δύσκολα κομμάτια από λάσπες και αλλού σαθρό έδαφος και σημεία με πηγές, αλλά όχι τόσο που να ανησυχείς. Και προσοχή την άκρη του δρόμου σε μεγάλο υψόμετρο που αν φύγεις συναντάς την άκρη του νήματος χαχαχα