Μόνο μην μου πείτε ότι περιμένατε εμένα πότε θα έγραφα την συνέχεια... με τέτοια ζέστη πάμε παραλία!
Ημέρα 1η: Λιθότοπος - Πιτέστι (Ρουμανία)
Ορίζω αυτή ως πρώτη ημέρα διότι το ταξίδι ουσιαστικά τώρα ξεκινάει!
Το δωμάτιο μου κοιτούσε ανατολικά. Άφησα το προηγούμενο βράδυ ανοικτές κουρτίνες και παντζούρια και επέτρεψα στον ήλιο να με ξυπνήσει πολύ νωρίς.
Η θέα από το δωμάτιο μου.
Έφαγα ένα καλό πρωϊνό (πάντα τιμώ δεόντως το πρωϊνό που προσφέρουν τα ξενοδοχεία) και χωρίς πολλά-πολλά, 7:30 το πρωί ξεκινούσα.
Πριν όμως περάσω τα σύνορα, είπα να κάνω μια βολτούλα γύρω από την λίμνη.
Δεν το μετάνιωσα.
Μου είχαν πει οι ντόπιοι και για το οχυρό Ρούπελ που ήταν στον δρόμο μου, αλλά ίσως μια άλλη φορά...
Στα σύνορα δεν είχα κανένα θέμα. Η Βουλγάρα αστυνομικός είδε μόνο την ταυτότητα μου. Της έκανε πάντως εντύπωση το roadbook μου: ένα τετράδιο όπου σημείωνα τις σημαντικές πόλεις από όπου θα περνούσα καθώς και χιλιομετρικές αποστάσεις. Καπάκι μετά τα σύνορα, είδα ένα γραφείο που πουλούσε βινιέτες. Επιβεβαίωσα (για μια ακόμη φορά) ότι οι μοτοσικλέτες δεν χρειάζονται.
Οι ρόδες μου κύλησαν για πρώτη φορά σε βουλγάρικο έδαφος! Χάρηκα προς στιγμήν, γιατί τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν αυτοκινητόδρομος και το VFR τα κατάπινε με ευκολία. Και είχα πολλά χιλιόμετρα να διανύσω: ήθελα να αποφύγω να διανυκτερεύσω Βουλγαρία και να φτάσω Ρουμανία εκείνη την μέρα. Η χαρά μου όμως δεν κράτησε πολύ, γρήγορα ο δρόμος έγινε κλασσικό εθνικό δίκτυο με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση και χαμηλότερα όρια ταχύτητας. Όχι πως οι Βούλγαροι οδηγοί τα σέβονταν ιδιαίτερα, οδηγούσαν κάτι τις γρηγορότερα, όπως αντιλήφθηκα σύντομα.
Πρώτη στάση για βενζίνη λίγο έξω από το Μπάνσκο. Η ηλικιωμένη υπάλληλος (ή ιδιοκτήτρια; δεν έχω ιδέα!) δεν ήξερε γρι αγγλικά και εγώ δεν ήξερα γρι βουλγάρικα! Αλλά τι μπορεί να θέλει ένας μοτοσικλετιστής που στέκεται δίπλα από την αντλία με ανοικτή την τάπα; Μια χαρά συννενοηθήκαμε!
Και την λέξη "κάρτα" ήξερε (και ναι, την δεχόταν).
Συνεχίζουμε. Το σκηνικό ήταν ένα αρκετά όμορφο ορεινό τοπίο με αρκετό πράσινο και ποταμάκια να κυλάνε παράλληλα με τον δρόμο. Ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι οι δρόμοι με λακούβες που είδα σε κάποια σημεία από το google street view είχαν αντικατασταθεί από μια πολύ καλή άσφαλτο! Επίσης πολύ ευχάριστο ήταν ο καλός καιρός, αν και μια ψύχρα την είχε.
Όλα αυτά μέχρι λίγο πριν το Pazardzhik. Στον πεδινό δρόμο Pazardzhik - Plovdiv, μια τεράστια ευθεία με αρκετή κίνηση, έβλεπα σε διάφορα σημεία του δρόμου κοπέλες να περιμένουν στην άκρη. Μπορεί και να έκαναν το... πρώτο πράγμα που μπορεί να σκέφτηκε κάποιος, πάντως δεν το έμαθα ποτέ. Δεν ήταν πολύ όμορφες πάντως...
Λίγο πριν φτάσω το Shipka pass, είδα από κάτω από την πεδιάδα όπου ήμουν ένα τεράστιο κατασκεύασμα πάνω στο βουνό. Ήταν το Buzludzha, ένα τεράστιο μνημείο που κατασκευάστηκε την δεκαετία του '70 προς τιμή του κομμουνισμού. Πλέον, έχει αφεθεί στην τύχη του.
Όταν έφτασα κοντά, το μόνο που είδα ήταν ένα μονοπάτι που το ανέβαινες με τα πόδια. Το ανέβηκα και έφτασα στην κορυφή, όπου ανακάλυψα ένα πάρκινγκ για αυτοκίνητα από την άλλη πλευρά!
Τζάμπα περπάτημα!
"Never forget your past" και
"Enjoy Communism"
Μια παρέα ντόπιων που βρήκα εκεί, μου είπαν ότι απαγορεύεται η είσοδος στο μνημείο. Διάβαζα στο internet ότι κάπου υπάρχει μια μικρή είσοδος. Δεν την βρήκα πάντως και δεν επέμεινα ιδιαίτερα.
Καθώς έφευγα με κατεύθυνση το Shipka pass.
O δρόμος ήταν στενός με λακούβες. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ. Έφτασα σε άλλα μνημεία που αφορούσαν έναν Ρωσο-τουρκικό πόλεμο και μια φοβερή μάχη που έγινε εδώ πάνω.
Στο βάθος εξακολουθεί να αχνοφαίνεται το Buzludzha.
Ήθελα να μπω στον πύργο, αλλά με ενημέρωσαν ότι είχε είσοδο: 3 λέβα. Δεν ήταν κανά μεγάλο ποσό, αλλά δεν είχα ούτε ένα πάνω μου: δεν είχα κάνει συνάλλαγμα. Ρώτησα αν δέχονται κάρτες και η απάντηση ήταν αρνητική.
Συνεχίζω μέσα από το πάσο. Ήδη είχε πάει 3 το μεσημέρι. Μια ελαφριά κούραση την ένιωθα κιόλας. Πέρασα έξω από το Veliko Tarnovo. Φαινόταν όμορφο... ίσως μια άλλη φορά. Συνέχισα προς Ruse και τα σύνορα με Ρουμανία, που τα όριζε ο Δούναβης.
Έβγαλα και 2 φωτογραφίες εν κινήσει καθώς περνούσα την γέφυρα.
Κατάφερα τον πρώτο στόχο, που ήταν να περάσω δύο σύνορα και να βρεθώ Ρουμανία. Ο τελικός μου σκοπός ήταν να φτάσω Curtea de Arges, όπου είχα σταμπάρει ένα biker friendly camping. Ένας σκοπός όμως που ήδη φαινόταν σχεδόν αδύνατος: το camping βρισκόταν κάπου έξω από την πόλη. Όταν θα έφτανα εκεί, ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα ήταν νύχτα και δεν είχα καμμία διάθεση να το ψάχνω μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα!
Τέλος πάντων, πάμε προς τα εκεί και βλέπουμε. Το GPS μου πρότεινε ως πιο σύντομη οδό τον (ας τον πούμε) αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση το Βουκουρέστι, αντί του επαρχιακού 5Β και 61 που σχεδίαζα αρχικά να ακολουθήσω. Επιλογή που την ψιλο-μετάνιωσα, καθώς μπερδεύτηκα 2-3 φορές στον περιφερειακό του Βουκουρεστίου και παραλίγο να καταλήξω μέσα στην πρωτεύουσα! Χτύπαγε ο ήλιος και την οθόνη του κινητού μου, που εκτελούσε χρέη GPS και δεν έβλεπα σχεδόν τίποτα!
Μετά το Βουκουρέστι, είχε αρχίσει πλέον να νυχτώνει και ακόμα δεν είχα ιδέα πού θα κοιμηθώ. Είδα στον δρόμο κάτι hotel ή motel και έλεγα
"στο επόμενο θα σταματήσω". Νύχτωσε όμως και επόμενο δεν έβλεπα. Σε ένα βενζινάδικο που σταμάτησα, δοκιμάσα να ρωτήσω. Μάταια... ούτε εκεί καταλάβαιναν αγγλικά! Προσπάθησα να συννενοηθώ με νοήματα. Εν τέλει, μου είπαν ότι μόνο στο Pitesti θα βρω κάτι. Είδα κάτι που μου φάνηκε καλό στο booking και το έκλεισα, με την ελπίδα να μην έχω κάνει γκάφα. Τελικά ήμουν τυχερός: ένα φθηνό ξενοδοχείο με μια μικρή αυλή όπου μου επέτρεψε η ξενοδόχος να παρκάρω το VFR. Η είσοδος της αυλής ήταν τόσο στενή, που έπρεπε να ξεκουμπώσω τις πλαϊνές βαλίτσες για να την βάλω μέσα. Χμ... καλό αυτό!
Είχα φτάσει πολύ αργά και είχαν κλείσει τα πάντα. Έπεσα νηστικός για ύπνο.
