Eversman
Μέλος
- Όνομα
- Παναγιώτης
- Μοτό
- XRV 750
Λίγες μέρες πρίν το lockdown και ψυλιασμένοι οτι θα πέσει απαγορευτικό απόπλου, είπαμε με τον bro Πέτρο, να βολτάρουμε στα πέριξ. Όρεξη για πολλά χλμ δεν υπήρχε καθώς ο ένας έκλεισε το μαγαζί του και ο άλλος έχασε τη δουλειά του, αλλά "wtf" είπαμε, "πάμε να απολαύσουμε λίγα χλμ και φύση κι ας είναι η τελευταία μας".
Το θέμα ήταν το πού, καθώς και καφετέριες δεν υπήρχαν ανοικτές και κράξιμο δεν θέλαμε να φάμε από τίποτα χωριανούς αλλά και εμείς δεν θέλαμε να έρθουμε σε επαφή με άλλους. Εδώ λοιπόν έρχεται η μαγική λέξη "Ξωκλήσια". Άπειρα, περιστοιχισμένα συνήθως από όμορφη φύση και πολλές φορές με παροχή πόσιμου νερού, αποτελούν πρώτης τάξεως τόποι ανάπαυσης ή διανυκτέρευσης για όλους όσους βρεθούν εκεί έξω.
Από Θριάσιο λοιπόν, κατευθυνθήκαμε πρός Σκούρτα και τα αγαπημένα Δερβενοχώρια. Εκεί στρίψαμε αριστερά πρός Πύλη και μετά από κάποια χαλαρά και ερημικά χιλιόμετρα, φτάσαμε στο χωριό Δάφνη. Λίγο έξω από το χωριό και με κατεύθυνση πρός Ερυθρές, βρίσκεται το πολύ όμορφο και γραφικό ξωκλήσι του Άη Γιώργη. Συνήθως το προσπερνάμε χωρίς να του δίνουμε τη παραμικρή σημασία, όμως είχα ξαναβρεθεί εδώ σε μία μοναχική εξόρμηση και το είχα πλέον σε υπόληψη. Ησυχία, ηρεμία, με άπλετο χώρο να την αράξεις, αλλά και με απρόσμενα ευχάριστες ανακαλύψεις τριγύρω. Καφεδάκι προκάτ από περίπτερο, χτύπημα στο χέρι και πλάλημα στα χωράφια.
Στη υγειά σας και με το καλό λεύτεροι πάλι.
Και κάπου εκεί που πίνεις το καφεδάκι σου και έχεις χαλαρώσει, το μάτι σου πέφτει σε μία τεράστια τρύπια πέτρα. Που δεν είναι πέτρα, αλλά αρχαία άγκυρα ή αντίβαρο γερανού. Αρχίζει και σε τρώει ο πισινός για εξερεύνηση.
Συγχρόνως πέφτει και το μάτι στα χαλάσματα στο απέναντι χωράφι και λές "εδώ είμαστε".
Χωνόμαστε στο χωράφι για να ανακαλύψουμε τελικά ότι εδώ πρέπει να υπήρχε πολιτεία και μάλιστα με οχυρώσεις, τειχίσματα, οικίες, τοξωτές δεξαμενές καθώς και λιθόστρωτους δρόμους. Τα λιθόστρωτα μάλιστα, μοιάζουν πολύ με αυτά της αρχαίας Θίσβης. Ο χώρος είναι διάσπαρτος με κεραμικά και μας έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός, ότι μία μεγάλη έκταση εντός της αρχαίας πολιτείας, ήταν σπαρμένη!!
Λιθόστρωτα παντού.
Στο βάθος το χωριό Δάφνη και ο Τούρκικος γουλάς (φυλάκιο), φτιαγμένος με αρχαίο υλικό.
Δυστυχώς υπάρχει πάντα αυτό το "πρέπει" και κάποια στιγμή, όσο και αν δεν το θέλαμε, έπρεπε να επιστρέψουμε. Έτσι και έγινε αφού πήραμε μπόλικες τζούρες οξυγόνου και ανακάλυψης. Αφού γυρίσαμε, έψαξα να βρώ κάτι σχετικό με τον αρχαιολογικό χώρο, αλλά δεν βρήκα πουθενά καμία αναφορά. Ούτε ένδειξη σε κάποιον χάρτη αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Αποτάθηκα λοιπόν στην Αρχαιολογική Υπηρεσία η οποία έδειξε ενδιαφέρον αλλά και άγνοια για τον συγκεκριμένο χώρο!!. "Είστε σίγουρος?" μου είπε ο αρχαιολόγος και τότε του έστειλα τις φωτογραφίες. Κατόπιν κανονίστηκε συνάντηση για κοινή μετάβαση στο μέρος, αλλά μας πρόλαβε ο ιός από την Κορώνη.
Αυτά τα ολίγα.
Σας εύχομαι καλή Ανάσταση με υγεία και υπομονή. Λίγο έμεινε, κρατήστε γερά! Τα λέμε εκεί έξω.
Το θέμα ήταν το πού, καθώς και καφετέριες δεν υπήρχαν ανοικτές και κράξιμο δεν θέλαμε να φάμε από τίποτα χωριανούς αλλά και εμείς δεν θέλαμε να έρθουμε σε επαφή με άλλους. Εδώ λοιπόν έρχεται η μαγική λέξη "Ξωκλήσια". Άπειρα, περιστοιχισμένα συνήθως από όμορφη φύση και πολλές φορές με παροχή πόσιμου νερού, αποτελούν πρώτης τάξεως τόποι ανάπαυσης ή διανυκτέρευσης για όλους όσους βρεθούν εκεί έξω.
Από Θριάσιο λοιπόν, κατευθυνθήκαμε πρός Σκούρτα και τα αγαπημένα Δερβενοχώρια. Εκεί στρίψαμε αριστερά πρός Πύλη και μετά από κάποια χαλαρά και ερημικά χιλιόμετρα, φτάσαμε στο χωριό Δάφνη. Λίγο έξω από το χωριό και με κατεύθυνση πρός Ερυθρές, βρίσκεται το πολύ όμορφο και γραφικό ξωκλήσι του Άη Γιώργη. Συνήθως το προσπερνάμε χωρίς να του δίνουμε τη παραμικρή σημασία, όμως είχα ξαναβρεθεί εδώ σε μία μοναχική εξόρμηση και το είχα πλέον σε υπόληψη. Ησυχία, ηρεμία, με άπλετο χώρο να την αράξεις, αλλά και με απρόσμενα ευχάριστες ανακαλύψεις τριγύρω. Καφεδάκι προκάτ από περίπτερο, χτύπημα στο χέρι και πλάλημα στα χωράφια.
Στη υγειά σας και με το καλό λεύτεροι πάλι.
Και κάπου εκεί που πίνεις το καφεδάκι σου και έχεις χαλαρώσει, το μάτι σου πέφτει σε μία τεράστια τρύπια πέτρα. Που δεν είναι πέτρα, αλλά αρχαία άγκυρα ή αντίβαρο γερανού. Αρχίζει και σε τρώει ο πισινός για εξερεύνηση.
Συγχρόνως πέφτει και το μάτι στα χαλάσματα στο απέναντι χωράφι και λές "εδώ είμαστε".
Χωνόμαστε στο χωράφι για να ανακαλύψουμε τελικά ότι εδώ πρέπει να υπήρχε πολιτεία και μάλιστα με οχυρώσεις, τειχίσματα, οικίες, τοξωτές δεξαμενές καθώς και λιθόστρωτους δρόμους. Τα λιθόστρωτα μάλιστα, μοιάζουν πολύ με αυτά της αρχαίας Θίσβης. Ο χώρος είναι διάσπαρτος με κεραμικά και μας έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός, ότι μία μεγάλη έκταση εντός της αρχαίας πολιτείας, ήταν σπαρμένη!!
Λιθόστρωτα παντού.
Στο βάθος το χωριό Δάφνη και ο Τούρκικος γουλάς (φυλάκιο), φτιαγμένος με αρχαίο υλικό.
Δυστυχώς υπάρχει πάντα αυτό το "πρέπει" και κάποια στιγμή, όσο και αν δεν το θέλαμε, έπρεπε να επιστρέψουμε. Έτσι και έγινε αφού πήραμε μπόλικες τζούρες οξυγόνου και ανακάλυψης. Αφού γυρίσαμε, έψαξα να βρώ κάτι σχετικό με τον αρχαιολογικό χώρο, αλλά δεν βρήκα πουθενά καμία αναφορά. Ούτε ένδειξη σε κάποιον χάρτη αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Αποτάθηκα λοιπόν στην Αρχαιολογική Υπηρεσία η οποία έδειξε ενδιαφέρον αλλά και άγνοια για τον συγκεκριμένο χώρο!!. "Είστε σίγουρος?" μου είπε ο αρχαιολόγος και τότε του έστειλα τις φωτογραφίες. Κατόπιν κανονίστηκε συνάντηση για κοινή μετάβαση στο μέρος, αλλά μας πρόλαβε ο ιός από την Κορώνη.
Αυτά τα ολίγα.
Σας εύχομαι καλή Ανάσταση με υγεία και υπομονή. Λίγο έμεινε, κρατήστε γερά! Τα λέμε εκεί έξω.
