Παλιότερα είχα άλλο στυλ, το "ανάποδο".... Πλάγιαζα το μηχανάκι όσο πάει κι εγώ στο κέντρο ή ανάποδα. Το μπροστινό έφτανε στο όριό του (για πίσω δε συζητάω...) σε κάθε βόλτα κι όταν το είδε ο λαστιχάς μου τότε (έμπειρος και με πολλούς αγώνες), μου επεσήμανε ότι "όπου να 'ναι πέφτω". Όπως το είπε, το κατάλαβα. Κατάλαβα ότι πιέζω πολύ και πιέζω λάθος (γιατί δεν είχα διαφορά ταχύτητας από άλλους που οδηγούσαν με άλλο στυλ). Το έψαξα, ρώτησα, έβαλα τον ίδιο να με δει να καβαλάω και να μου πει τι κάνω, ήρθαν και τα σχολεία ασφαλούς οδήγησης....μην παιρνεις και ορκο...
Εχω δει τελειωμενο πισψ και το εμπρος δεν πηρε χαμπαρι..και το αναποδο... εχει να κανει με την αναρτηση και την σκληροτητα της ρυθμισης..μεγαλο θεμα προς συζητηση
Μιλώντας για δημόσιο δρόμο, εφόσον τηρούνται τα βασικά από αυτά που διδάσκονται στα σχολεία, ποτέ τα λάστιχα-ειδικά το εμπρός- δε θα φτάσουν στο όριο , όσο σβέλτα κι αν πηγαίνουμε. Το θέμα είναι ποιος γέρνει...? Ο αναβάτης, ή η μηχανή?
Όσο πιέζουμε τον άνω κορμό μας προς το εσωτερικό (το κεφάλι στον αντίστοιχο καθρέφτη...), τόσο γλιτώνουμε σε κλίση της μοτό, τόσο περισσότερο λάστιχο πατάει και τόσο πιο πολύ και πιο γρήγορα ανοίγουμε γκάζι, πάντα εν ασφαλεία και πιο γρήγορα τελικά.
Όλα είναι γούστα και σίγουρα είναι πολύ ευχάριστο να ωθείς τη μηχανή στο όριο της κλίσης. Αυτό όμως δεν είναι το πιο γρήγορο και σαφώς όχι το ασφαλέστερο.
Γι αυτό είπα πριν και το λέω και πάλι: Ίδιες μηχανές, στην ίδια στροφή, ίδια χαω, και παρόλα αυτά μπορεί να υπάρχουν σημαντικές διαφορές στην κλίση και στο πάτημα του ελαστικού στα άκρα. Ο αναβάτης κάνει τη διαφορά κι ο τρόπος του.
Σαφώς με άλλες ρυθμίσεις κλπ θα υπάρχουν κι άλλα αποτελέσματα, εγώ όμως επικεντρώνω στο στυλ οδήγησης, με όλα τα άλλα ίδια.