Με αφορμή το σχόλιο του Βαγγέλη θα ξεφύγω λίγο από το θέμα. Στη χώρα μας υπάρχει δυσπιστία σε όλες τις σχέσεις του πολίτη με τα πάντα, με δημόσιους και ιδιωτικούς θεσμούς και φορείς. Δυστυχώς είναι μια μεγάλη αλήθεια. Πάνω σε αυτό πάτησε και το σχόλιο του
nickaoua11 και τον καταλαβαίνω, το ίδιο έκανε νωρίτερα ο
drogo . Όλοι μας φοβόμαστε την άδικη κατάχρηση νεοεισερχόμενων περιορισμών, μαζί με όλους κι εγώ φυσικά.
Όμως υπάρχει και μια άλλη αλήθεια, κάθε πολίτης έχει τους πολιτικούς και το κράτος που του αξίζει. Και ΔΕΝ είναι θέμα κομματικό, είναι ότι όποιος ψηφίζει (ότι και αν ψηφίζει) το κάνει με ατομιστική σκέψη και όχι σκεπτόμενος το γενικό συμφέρον. Δηλαδή θα βάλει το σταυρουδάκι του σε αυτόν που θα τον "τακτοποιήσει" ή στην τηλεοπτική περσόνα (γιατί αυτόν γνωρίζει-αυτόν ψηφίζει) και όχι σε κάποιον του οποίου έχει διαβάσει το βιογραφικό ή έχει φροντίσει να μάθει τη πορεία και τη καριέρα του. Επομένως με αυτήν την αδόκιμη "μερική" πλειοψηφία έχουμε ένα κράτος πλήρως συνδεδεμένο με την επικρατούσα κυβέρνηση που μας αξίζει.
Τη σήμερον ημέρα μου φαίνεται αστείο να λέμε πως φταίει η ΝΔ, Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και ούτω καθ' εξής (η σειρά μπήκε σύμφωνα με τη δυναμική τους). Ζούμε κυβερνήσεις προσώπων και όχι ιδεών. Προσώπων που με τους κατάλληλους χειρισμούς εκλέγονται για να υλοποιήσουν εντολές με τον ταχύτερο και καλύτερο τρόπο χωρίς να έχουν ίχνος συνείδησης για το κοινό συμφέρον.
Για να επανέλθω... φανταστείτε λοιπόν ότι ο εκάστοτε "κυβερνητικός" -και δυστυχώς όχι ο κρατικός- μηχανισμός λειτουργεί, κινείται και εκτελεί τις δράσεις του μέσα σε αυτό το περιβάλλον... Αυτό επεκτείνεται και στον ιδιωτικό τομέα όπου αυτός αγγίζει κοινωνικές δράσεις.