notakos600
Μέλος
Αποδομώντας το κοινότοπο.
Έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε μοναχικά όντα που ταξιδεύουμε στο άγνωστο, περικυκλωμένοι από το άγνωστο των βουνών, το μυστηριακό των δασών...ένα χαλί από αγριόχορτα και λουλούδια και μια μελωδία από τιτιβίσματα πουλιών μακριά και αλάργα από το θόρυβο της πόλης.
Μοτοσυκλέτα, το βίωμα που υψώνεται ως την απόλυτη σημαντότητα του, ζευγαρώνοντας με την ελευθερία τόσο τέλεια, όπως το κούμπωμα του velcro του μπουφάν, πριν να φορεθούν τα γάντια, πριν να πατηθεί το κουμπί της μίζας.
''Ποιος άραγε είναι ο βυθός του ποιητικού βάθους;
Και με ποιον αλάνθαστο τρόπο θ' ανιχνεύσω και θα μετρήσω μέσα στα κείμενα την συγκίνηση;
Και ποιο θα πρέπει να είναι το σύνολο αναφοράς της αλήθειας που ζητώ;''
Μοτοσυκλέτα...μια λογική-άλογη σε μια ανισόρροπη-ισορροπία δυο τροχών που κυλούν με βάση τους κανόνες της φυσικής ή μήπως μια στενή σιλουέτα εθισμένη στην απόδραση;
Μια πράξη επαναστατική από μόνη της...
Ένα παιχνίδι με λέξεις φτωχές και πλούσιες εικόνες, ένας οργασμός από θύμησες του χθες, του σήμερα.
Η δική μας ασημαντότητα μπροστά στην ακτινοβόλα μεγαλοπρέπεια ακόμη και του πιο μικρού βουνού, φθάνοντας συνειδητοποιείς πόσο μικρός είσαι εσύ και τα προβλήματα που μεταφέρεις από τη πόλη. Τα φυσάς μακριά μόλις φτάσεις κι εκείνα σκορπίζονται στους πέντε ανέμους.
''Το ταπεινό χορτάρι που φυτρώνει
ανάμεσα στις πλάκες των πεζοδρομίων μας
δεν είναι διόλου ταπεινό
είναι το δάσος που επιστρέφει
είναι η ζούγκλα που ποτέ δεν παραιτήθηκε
από αυτό που της ανήκει
και που της πήραμε με τόσο δόλο...''
''Σε ένα σπίτι ερειπωμένο, ζούσε μια χοντρή βαριά σιωπή· τόσο χοντρή που ’χε ξηλώσει όλα τα κουφώματα, τόσο βαριά που ’χε βουλιάξει όλα τα πατώματα και τόσο σιωπηλή που όποιος έμπαινε εκεί δεν άκουγε ούτε τη βουή του τρομαγμένου αίματος στις φλέβες του.
Και, ξαφνικά, μια μέρα, η σιωπή τραγούδησε. Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο· ο έρωτας τα πάντα κατορθώνει, και η σιωπή, για την οποία σας μιλώ, αγάπησε τρελά ένα σαράκι που, λίγο – λίγο, από μέσα τρώγοντας την, αδιάκοπα αδειάζοντας την, ανάλαφρο την έκανε του έρωτα δοχείο, του τραγουδιού του ηχείο...''
''Τα ψηλά βουνά νιώθουν τάχα
ότι ο κόκκος άμμου είναι αδερφός τους;''
Έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε μοναχικά όντα που ταξιδεύουμε στο άγνωστο, περικυκλωμένοι από το άγνωστο των βουνών, το μυστηριακό των δασών...ένα χαλί από αγριόχορτα και λουλούδια και μια μελωδία από τιτιβίσματα πουλιών μακριά και αλάργα από το θόρυβο της πόλης.
Μοτοσυκλέτα, το βίωμα που υψώνεται ως την απόλυτη σημαντότητα του, ζευγαρώνοντας με την ελευθερία τόσο τέλεια, όπως το κούμπωμα του velcro του μπουφάν, πριν να φορεθούν τα γάντια, πριν να πατηθεί το κουμπί της μίζας.
''Ποιος άραγε είναι ο βυθός του ποιητικού βάθους;
Και με ποιον αλάνθαστο τρόπο θ' ανιχνεύσω και θα μετρήσω μέσα στα κείμενα την συγκίνηση;
Και ποιο θα πρέπει να είναι το σύνολο αναφοράς της αλήθειας που ζητώ;''
Μοτοσυκλέτα...μια λογική-άλογη σε μια ανισόρροπη-ισορροπία δυο τροχών που κυλούν με βάση τους κανόνες της φυσικής ή μήπως μια στενή σιλουέτα εθισμένη στην απόδραση;
Μια πράξη επαναστατική από μόνη της...
Ένα παιχνίδι με λέξεις φτωχές και πλούσιες εικόνες, ένας οργασμός από θύμησες του χθες, του σήμερα.
Η δική μας ασημαντότητα μπροστά στην ακτινοβόλα μεγαλοπρέπεια ακόμη και του πιο μικρού βουνού, φθάνοντας συνειδητοποιείς πόσο μικρός είσαι εσύ και τα προβλήματα που μεταφέρεις από τη πόλη. Τα φυσάς μακριά μόλις φτάσεις κι εκείνα σκορπίζονται στους πέντε ανέμους.
''Το ταπεινό χορτάρι που φυτρώνει
ανάμεσα στις πλάκες των πεζοδρομίων μας
δεν είναι διόλου ταπεινό
είναι το δάσος που επιστρέφει
είναι η ζούγκλα που ποτέ δεν παραιτήθηκε
από αυτό που της ανήκει
και που της πήραμε με τόσο δόλο...''
''Σε ένα σπίτι ερειπωμένο, ζούσε μια χοντρή βαριά σιωπή· τόσο χοντρή που ’χε ξηλώσει όλα τα κουφώματα, τόσο βαριά που ’χε βουλιάξει όλα τα πατώματα και τόσο σιωπηλή που όποιος έμπαινε εκεί δεν άκουγε ούτε τη βουή του τρομαγμένου αίματος στις φλέβες του.
Και, ξαφνικά, μια μέρα, η σιωπή τραγούδησε. Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο· ο έρωτας τα πάντα κατορθώνει, και η σιωπή, για την οποία σας μιλώ, αγάπησε τρελά ένα σαράκι που, λίγο – λίγο, από μέσα τρώγοντας την, αδιάκοπα αδειάζοντας την, ανάλαφρο την έκανε του έρωτα δοχείο, του τραγουδιού του ηχείο...''
''Τα ψηλά βουνά νιώθουν τάχα
ότι ο κόκκος άμμου είναι αδερφός τους;''
Τελευταία επεξεργασία:
