Δύο ιστορίες για το ρατσισμό. 80ς τα μαγικά χρόνια και άλλες μλκιες Μέρος 2ο

KTiNoS

Μέλος
Όνομα
Athanassiou Nikos
Μοτό
XT 600 sm TDM 900
Όπως σας έλεγα λοιπόν τω καρώ εκείνω η Ελλάδα δεν είχε μπει ακόμα στην... ΕΟΚ και η διακίνηση ανθρώπων και κεφαλαίων δεν είχε..... Απελευθερωθεί.
Οι Έλληνες "καπιταλιστές" είχαν πρόβλημα να βγάλουν τα λεφτά τους στην Ελβετία και οι 'Έλληνες φοιτητές έπαιρναν μια μίζερη επιταγή -μισό μισθό εργάτη Ιταλού- με χίλια ζόρια.
Μέχρι και εξετάσεις στο ΔΙΚΑΤΣΑ ζητούσαν αν ξέρεις τη γλώσσα.
Ευτυχώς ακόμα δεν είχε γίνει το ΜΠΑΜ των ναρκωτικών κι έτσι μπορούσες να ζεις αξιοπρεπώς και σε φτωχές εργατικές γειτονιές.
Ο 4ος κόσμος μόλις είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση του αλλά ακόμα δεν είχε φτάσει σ εμάς.
2ο εθνικό νόμισμα το δολάριο και το μάρκο για τους φοιτητές στην Ιταλία και όχι μόνο.
Το άλλο θεματάκι ήταν η διακίνηση ανθρώπων.
Έπρεπε δηλαδή να βγάλεις άδεια παραμονής στην Κουεστούρα. (Μπατσαρία) Η Κουεστούρα της Περούτζιας λοιπόν ήταν ανοιχτή 6 μέρες την εβδομάδα.
Δευτέρα Τετάρτη Παρασκευή πήγαιναν Le artiste dello spettacolo, οι καλλιτέχνιδες του θεάματος, οι στριπτιζούδες ρε αδερφέ!
Έξω απ την κουεστούρα δεν πάρκαρε κανείς. Εκτώς από τον τύπο που συνόδευε τα κορίτσια που τον φώναζαν.... Μπαμπά!!!!
Τρίτη Πέμπτη Σάββατο ΟΛΟΙ οι άλλοι. Φοιτητές, πολιτικοί πρόσφυγες, εργάτες κλπ
Η ουρά το Σεπτέμβρη ήταν εντυπωσιακή. Ξυπνούσες πρωί πρωί και ήταν ζήτημα αν τελείωνες στις 3 το μεσημέρι. Τελείωνες όμως. Αυτό στάνταρτ.
Εκεί φυσικά είχες να κάνεις με μπάτσους που με το παραμικρό ΜΑ... Σε πετούσαν έξω και στα @@ τους όλα.
Οι παλιοί ήξεραν ότι μπορείς να πας την άλλη μέρα φυσικά που θα σ έχουν ξεχάσει και να καταθέσεις, αν είχες τα σωστά χαρτιά.
Αυτό που δεν μπορούσες να καταλάβεις είναι ότι αφού έχεις τα χαρτιά γιατί σε πετάξαν έξω?
Γιατί δεν κατάλαβες τι σου έλεγαν, γιατί δεν γούσταραν τη φάτσα σου γιατί ο μπάτσος ήταν μαλάκας, ήταν μερικοί λόγοι.
Η Ιταλία όμως ήταν ένα κράτος που την δημοκρατία την πάλευε και η αυθαιρεσία δεν ήταν κάτι που δέχονταν εύκολα ή τους άρεσε.
Έγινε λοιπόν σαφές ότι κάποιος καλός άνθρωπος προσπαθούσε να βοηθήσει. Η Ούμπρια άλλωστε ήταν αριστερός νομός απ αυτούς που ευημερούσαν, σε αντίθεση με το Νότο που οι Χριστιανοδημοκράτες είχαν το πάνω χέρι. Περίεργο αλλά αληθινό.
Στην αρχή έφεραν ένα μπάτσο ο οποίος δεν μιλούσε καθόλου. Οκ ήταν αυστηρός αλλά δεν σε πέταγε έξω, χωρίς σοβαρό λόγο τουλάχιστον.
Ήταν μια βελτίωση που το μάτι του φουκαρά του μετανάστη κατάλαβε αμέσως.
Λίγο καιρό μετά όμως έφεραν έναν πολιτικό υπάλληλο τον Τζοβάνι.
Ο άνθρωπος έκανε μπαμ πως ήταν γκέι.
Ήταν πολύ αδύνατος. Ασθενικός θα έλεγα. Ξανθός μετρίου αναστήματος και η φωνή του μόνο αντρική δεν ήταν.
Μόλις τον έβλεπες έλεγες
-Ωχ την έβαψα. Ποιος ξέρει τι κομπλεξικός είναι αυτός και τι έχω να πάθω τώρα.
Αμ δε...
Ο Τζοβάνι πριν σου μιλήσει κοιτούσε τα χαρτιά σου, έβλεπε πως σε λένε και σου απευθύνονταν προσωπικά με το όνομα σου.
Νίκος έχεις αυτό το πρόβλημα με τα χαρτιά πρέπει να να φέρεις αυτό κι αυτό.
Και ξαφνικά αισθανόσουν άνθρωπος και όχι ένα σκουπίδι που ήρθες για να φας τη θέση στο πανεπιστήμιο από τα παιδιά μας κλπ κλπ
Σύντομα ο Τζοβάνι έγινε ένα από τα πιο σεβαστά μέλη της κοινωνίας της μικρής πόλης.
Κάθονταν για καφέ στο κέντρο με το φίλο του και θηριώδεις Αφρικανοί, Παλαιστίνιοι μαχητές της Βηρυτού, Γερμανοί υπερόπτες, Έλληνες εξυπνάκηδες τον χαιρετούσαν με σεβασμό.
Στον ενικό πάντα σαν ήταν δικός μας άνθρωπος. Και ήταν δικός μας άνθρωπος ίσως και ο μόνος.
-Καλό απόγευμα Τζοβάνι!
-Γεια σου Τζοβάνι
-Τι κάνεις ρε Τζοβάνι?
Αυτός απαντούσε πάντα με ευγένεια.
Είχε καταφέρει να γίνει ένα σωσίβιο στη θάλασσα. Ένα σημείο αναφοράς. Ένας άνθρωπος που μπορούσες να βασιστείς.
Σίγουρα μας απάλλαξε από ένα τεράστιο άγχος που για τότε δεν ήταν καθόλου λίγο.
Οκ δεν βρέθηκε κανείς να γελάσει, να τον κοροϊδέψει, έστω πίσω από την πλάτη του? Μεταξύ μας ρε αδερφέ?
Δεν τόλμησε κανείς.

Να σαι καλά ρε Τζοβάνι όπου κι αν βρίσκεσαι

 
Τελευταία επεξεργασία:

nomad

Μέλος
Περιοχή
Καρπηνιςςς
Όνομα
ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Μοτό
BMW F650GS
KTM exc 300
Όπως σας έλεγα λοιπόν τω καρώ εκείνω η Ελλάδα δεν είχε μπει ακόμα στην... ΕΟΚ και η διακίνηση ανθρώπων και κεφαλαίων δεν είχε..... Απελευθερωθεί.
Οι Έλληνες "καπιταλιστές" είχαν πρόβλημα να βγάλουν τα λεφτά τους στην Ελβετία και οι 'Έλληνες φοιτητές έπαιρναν μια μίζερη επιταγή -μισό μισθό εργάτη Ιταλού- με χίλια ζόρια.
Μέχρι και εξετάσεις στο ΔΙΚΑΤΣΑ ζητούσαν αν ξέρεις τη γλώσσα.
Ευτυχώς ακόμα δεν είχε γίνει το ΜΠΑΜ των ναρκωτικών κι έτσι μπορούσες να ζεις αξιοπρεπώς και σε φτωχές εργατικές γειτονιές.
Ο 4ος κόσμος μόλις είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση του αλλά ακόμα δεν είχε φτάσει σ εμάς.
2ο εθνικό νόμισμα το δολάριο και το μάρκο για τους φοιτητές στην Ιταλία και όχι μόνο.
Το άλλο θεματάκι ήταν η διακίνηση ανθρώπων.
Έπρεπε δηλαδή να βγάλεις άδεια παραμονής στην Κουεστούρα. (Μπατσαρία) Η Κουεστούρα της Περούτζιας λοιπόν ήταν ανοιχτή 6 μέρες την εβδομάδα.
Δευτέρα Τετάρτη Παρασκευή πήγαιναν Le artiste dello spettacolo, οι καλλιτέχνιδες του θεάματος, οι στριπτιζούδες ρε αδερφέ!
Έξω απ την κουεστούρα δεν πάρκαρε κανείς. Εκτώς από τον τύπο που συνόδευε τα κορίτσια που τον φώναζαν.... Μπαμπά!!!!
Τρίτη Πέμπτη Σάββατο ΟΛΟΙ οι άλλοι. Φοιτητές, πολιτικοί πρόσφυγες, εργάτες κλπ
Η ουρά το Σεπτέμβρη ήταν εντυπωσιακή. Ξυπνούσες πρωί πρωί και ήταν ζήτημα αν τελείωνες στις 3 το μεσημέρι. Τελείωνες όμως. Αυτό στάνταρτ.
Εκεί φυσικά είχες να κάνεις με μπάτσους που με το παραμικρό ΜΑ... Σε πετούσαν έξω και στα @@ τους όλα.
Οι παλιοί ήξεραν ότι μπορείς να πας την άλλη μέρα φυσικά που θα σ έχουν ξεχάσει και να καταθέσεις, αν είχες τα σωστά χαρτιά.
Αυτό που δεν μπορούσες να καταλάβεις είναι ότι αφού έχεις τα χαρτιά γιατί σε πετάξαν έξω?
Γιατί δεν κατάλαβες τι σου έλεγαν, γιατί δεν γούσταραν τη φάτσα σου γιατί ο μπάτσος ήταν μαλάκας, ήταν μερικοί λόγοι.
Η Ιταλία όμως ήταν ένα κράτος που την δημοκρατία την πάλευε και η αυθαιρεσία δεν ήταν κάτι που δέχονταν εύκολα ή τους άρεσε.
Έγινε λοιπόν σαφές ότι κάποιος καλός άνθρωπος προσπαθούσε να βοηθήσει. Η Ούμπρια άλλωστε ήταν αριστερός νομός απ αυτούς που ευημερούσαν, σε αντίθεση με το Νότο που οι Χριστιανοδημοκράτες είχαν το πάνω χέρι. Περίεργο αλλά αληθινό.
Στην αρχή έφεραν ένα μπάτσο ο οποίος δεν μιλούσε καθόλου. Οκ ήταν αυστηρός αλλά δεν σε πέταγε έξω, χωρίς σοβαρό λόγο τουλάχιστον.
Ήταν μια βελτίωση που το μάτι του φουκαρά του μετανάστη κατάλαβε αμέσως.
Λίγο καιρό μετά όμως έφεραν έναν πολιτικό υπάλληλο τον Τζοβάνι.
Ο άνθρωπος έκανε μπαμ πως ήταν γκέι.
Ήταν πολύ αδύνατος. Ασθενικός θα έλεγα. Ξανθός μετρίου αναστήματος και η φωνή του μόνο αντρική δεν ήταν.
Μόλις τον έβλεπες έλεγες
-Ωχ την έβαψα. Ποιος ξέρει τι κομπλεξικός είναι αυτός και τι έχω να πάθω τώρα.
Αμ δε...
Ο Τζοβάνι πριν σου μιλήσει κοιτούσε τα χαρτιά σου, έβλεπε πως σε λένε και σου απευθύνονταν προσωπικά με το όνομα σου.
Νίκος έχεις αυτό το πρόβλημα με τα χαρτιά πρέπει να να φέρεις αυτό κι αυτό.
Και ξαφνικά αισθανόσουν άνθρωπος και όχι ένα σκουπίδι που ήρθες για να φας τη θέση στο πανεπιστήμιο από τα παιδιά μας κλπ κλπ
Σύντομα ο Τζοβάνι έγινε ένα από τα πιο σεβαστά μέλη της κοινωνίας της μικρής πόλης.
Κάθονταν για καφέ στο κέντρο με το φίλο του και θηριώδεις Αφρικανοί, Παλαιστίνιοι μαχητές της Βηρυτού, Γερμανοί υπερόπτες, Έλληνες εξυπνάκηδες τον χαιρετούσαν με σεβασμό.
Στον ενικό πάντα σαν ήταν δικός μας άνθρωπος. Και ήταν δικός μας άνθρωπος ίσως και ο μόνος.
-Καλό απόγευμα Τζοβάνι!
-Γεια σου Τζοβάνι
-Τι κάνεις ρε Τζοβάνι?
Αυτός απαντούσε πάντα με ευγένεια.
Είχε καταφέρει να γίνει ένα σωσίβιο στη θάλασσα. Ένα σημείο αναφοράς. Ένας άνθρωπος που μπορούσες να βασιστείς.
Σίγουρα μας απάλλαξε από ένα τεράστιο άγχος που για τότε δεν ήταν καθόλου λίγο.
Οκ δεν βρέθηκε κανείς να γελάσει, να τον κοροϊδέψει, έστω πίσω από την πλάτη του? Μεταξύ μας ρε αδερφέ?
Δεν τόλμησε κανείς.

Να σαι καλά ρε Τζοβάνι όπου κι αν βρίσκεσαι

Ελπίζω να μην το τελειώσεις σύντομα, παρότι έγραψα ότι δεν μου αρέσουν τα σήριαλ ;)
 
Top Bottom