Νέα αναβάτης (όχι στην ηλικία νέα, αλλά αρχάρια)...
Μέσα σε δυο χρόνια το λύσσαξα.
Γύρισα όλη την Ελλάδα εκδρομικά... πολύυυυ χιλιόμετρο...
Και τα CSS μου έκανα και τα Riding School μου έκανα και κάτι λίγο flat track από εδώ και κάνα δυο μαθήματα enduro από εκει και σε όσα track days μπορούσα πήγαινα....
Ξεκίνησα με ΠΟΛΥ φόβο, αλλά και ΠΟΛΥ επιμονή γιατι ήξερα πως το γουστάρω ΠΟΛΥ.
Είπα, τα σχολεία μου, να μάθω να το κάνω σωστά.
Είπα, τον φουλ καλό μου εξοπλισμό ΠΑΝΤΑ.
Και άρχισε σιγά-σιγά να μη σφίγγεται η καρδιά μου (απο το άγχος) καθε φορά που ήταν να ανέβω στη μηχανή, να αντικαθιστάται με χαμόγελο, χαρά, στο ζενίθ όλα, you know what I mean....
Και μετά ΜΠΑΜ.
Όσο δεν ήμουν καλά, με κρατούσε η σκέψη που ήμουν και που θέλω να πάω....
Τώρα που είμαι στην καλύτερη φάση μετά απο 13 μήνες και κυρίως όρθια στα ποδια μου - αν και υπάρχει χειρουργική εκκρεμότητα ακόμα - με την ευχή του γιατρού μου, καβάλησα ξανά πριν μερικές μέρες....
Νόμιζα θα τρέμει το φυλλοκάρδι μου.
ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Αναισθησία. Ανέβηκα έκανα μερικούς γύρους, κατέβηκα και είπα σε λίγο καιρό ξανά, να δυναμωσω μυικά.
Μηδέν φόβος.
Αλλά και μηδέν χαρά......
Oh.My.God
Τι συναίβει; Θα έπρεπε να πετάω στα σύννεφα...
Σήμερα ξύπνησα με τη σκέψη, εγώ ήμουν εκείνη που τα έκανε όοοοολα αυτά;;;;
Και αν δεν είμαι πια εκείνη, ποια είμαι;
Είναι δυνατόν να το ξε-αγάπησα επειδή με πόνεσε;
Μα δεν έχω υπάρξει ποτέ πιο ευτυχισμένη, γεμάτη και ολοκληρωμένη στη ζωή μου....
Ο χρόνος...
Ο χρόνος θα δείξει - όπως λέω πάντα - την πραγματική αξία των πραγμάτων...
Μέσα σε δυο χρόνια το λύσσαξα.
Γύρισα όλη την Ελλάδα εκδρομικά... πολύυυυ χιλιόμετρο...
Και τα CSS μου έκανα και τα Riding School μου έκανα και κάτι λίγο flat track από εδώ και κάνα δυο μαθήματα enduro από εκει και σε όσα track days μπορούσα πήγαινα....
Ξεκίνησα με ΠΟΛΥ φόβο, αλλά και ΠΟΛΥ επιμονή γιατι ήξερα πως το γουστάρω ΠΟΛΥ.
Είπα, τα σχολεία μου, να μάθω να το κάνω σωστά.
Είπα, τον φουλ καλό μου εξοπλισμό ΠΑΝΤΑ.
Και άρχισε σιγά-σιγά να μη σφίγγεται η καρδιά μου (απο το άγχος) καθε φορά που ήταν να ανέβω στη μηχανή, να αντικαθιστάται με χαμόγελο, χαρά, στο ζενίθ όλα, you know what I mean....
Και μετά ΜΠΑΜ.
Όσο δεν ήμουν καλά, με κρατούσε η σκέψη που ήμουν και που θέλω να πάω....
Τώρα που είμαι στην καλύτερη φάση μετά απο 13 μήνες και κυρίως όρθια στα ποδια μου - αν και υπάρχει χειρουργική εκκρεμότητα ακόμα - με την ευχή του γιατρού μου, καβάλησα ξανά πριν μερικές μέρες....
Νόμιζα θα τρέμει το φυλλοκάρδι μου.
ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Αναισθησία. Ανέβηκα έκανα μερικούς γύρους, κατέβηκα και είπα σε λίγο καιρό ξανά, να δυναμωσω μυικά.
Μηδέν φόβος.
Αλλά και μηδέν χαρά......
Oh.My.God
Τι συναίβει; Θα έπρεπε να πετάω στα σύννεφα...
Σήμερα ξύπνησα με τη σκέψη, εγώ ήμουν εκείνη που τα έκανε όοοοολα αυτά;;;;
Και αν δεν είμαι πια εκείνη, ποια είμαι;
Είναι δυνατόν να το ξε-αγάπησα επειδή με πόνεσε;
Μα δεν έχω υπάρξει ποτέ πιο ευτυχισμένη, γεμάτη και ολοκληρωμένη στη ζωή μου....
Ο χρόνος...
Ο χρόνος θα δείξει - όπως λέω πάντα - την πραγματική αξία των πραγμάτων...