Ελλάδα Κυργιστάν με R100 GS ( Ώρα να STANιάρουμε )
- Thread starter 2travelonmotorcycle
- Ημερομηνία δημιουργίας
2travelonmotorcycle
Μέλος
Πολύ κοντά στην Περσέπολη βρίσκονται οι Τάφοι των Βασιλέων Naqsh-e Rostam . Εδώ στους βράχους είναι λαξευμένοι οι τάφοι του Ξέρξη Α , του Δαρείου Α , του Αρταξέρξη Α και του Δαρείου Β . Το μέρος είναι τόσο εντυπωσιακό που έμεινα για ώρα έκθαμβη .
Εδώ συναντήσαμε και έναν Ελβετό που ταξίδευε στο Ιράν , τον πρώτο μοτοταξιδιώτη σε όλο το ταξίδι . Ταξίδευε με ένα Yamaha Gts 1000 του 1993 . Και αν και το δικό μας ήταν ακόμα παλαιότερο το δικό του ήταν σίγουρα σπάνιο . Περασαμε λίγη ώρα μαζί πίνοντας ένα χυμό και μοιραστήκαμε εμπειρίες από τα ταξίδια μας μέχρι τώρα . Το Ιράν ήταν ο τελικός προορισμός του και μετά θα γύριζε πίσω στην Ελβετία . Να γυρίσεις από το Ιρακινό Κουρδιστάν του πρότεινε ο Κώστας που το είχε απωθημένο . Αποκλείεται απαντάει . Με το ζόρι μου μιλάει η γυναίκα μου που ήρθα στο Ιράν , αν της πω και αυτό θα με χωρίσει . Σε όλες τις χώρες τα ίδια !
Σκέφτηκα τη μαμά μου . Πότε θα πάτε σε άλλη χώρα με ρωτάει κάθε απόγευμα που μιλάμε . Σύντομα μην ανησυχείς λέω . Αλλά ανησυχεί και αυτή και τα παιδιά που πρώτη φορά μας στέλνουν τόσα μηνύματα σε ταξίδι . Τι σου κάνει η προπαγάνδα .
Πηγαίνουμε στον τάφο του Κύρου . Στο προηγούμενο ταξίδι ο Κώστας είχε καταφέρει να βάλει τη μηχανή στον αρχαιολογικό χώρο και να βγάλει φωτογραφία . Τώρα αυτό στάθηκε αδύνατο . Έτσι είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε σε έναν σημαντικότατο αρχαιολογικό χώρο και να θαυμάσουμε τον επιβλητικό τάφο .
Και μια φωτογραφία από τότε που μπορούσες να πλησιάσεις και με το μηχανάκι !!!Μπορεί να άλλαξαν πολλά ακόμα και η μοτοσυκλέτα αλλά και η βαλίτσα και ο σάκος 20 χρόνια αργότερα είναι τα ίδια .
Εδώ συναντήσαμε και έναν Ελβετό που ταξίδευε στο Ιράν , τον πρώτο μοτοταξιδιώτη σε όλο το ταξίδι . Ταξίδευε με ένα Yamaha Gts 1000 του 1993 . Και αν και το δικό μας ήταν ακόμα παλαιότερο το δικό του ήταν σίγουρα σπάνιο . Περασαμε λίγη ώρα μαζί πίνοντας ένα χυμό και μοιραστήκαμε εμπειρίες από τα ταξίδια μας μέχρι τώρα . Το Ιράν ήταν ο τελικός προορισμός του και μετά θα γύριζε πίσω στην Ελβετία . Να γυρίσεις από το Ιρακινό Κουρδιστάν του πρότεινε ο Κώστας που το είχε απωθημένο . Αποκλείεται απαντάει . Με το ζόρι μου μιλάει η γυναίκα μου που ήρθα στο Ιράν , αν της πω και αυτό θα με χωρίσει . Σε όλες τις χώρες τα ίδια !
Σκέφτηκα τη μαμά μου . Πότε θα πάτε σε άλλη χώρα με ρωτάει κάθε απόγευμα που μιλάμε . Σύντομα μην ανησυχείς λέω . Αλλά ανησυχεί και αυτή και τα παιδιά που πρώτη φορά μας στέλνουν τόσα μηνύματα σε ταξίδι . Τι σου κάνει η προπαγάνδα .
Πηγαίνουμε στον τάφο του Κύρου . Στο προηγούμενο ταξίδι ο Κώστας είχε καταφέρει να βάλει τη μηχανή στον αρχαιολογικό χώρο και να βγάλει φωτογραφία . Τώρα αυτό στάθηκε αδύνατο . Έτσι είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε σε έναν σημαντικότατο αρχαιολογικό χώρο και να θαυμάσουμε τον επιβλητικό τάφο .
Και μια φωτογραφία από τότε που μπορούσες να πλησιάσεις και με το μηχανάκι !!!Μπορεί να άλλαξαν πολλά ακόμα και η μοτοσυκλέτα αλλά και η βαλίτσα και ο σάκος 20 χρόνια αργότερα είναι τα ίδια .
2travelonmotorcycle
Μέλος
Δεν ήξερα ότι υπάρχει σε τόσες χώρες . Εμείς δεν έχουμε δει ποτέ ούτε στα Αραβικά Εμιράτα ,ούτε στις υπόλοιπες χώρες του κόλπου εκτός από μία γυναίκα στο Ομάν . Φυσικά εξαρτάται από την περιοχή στην οποία ταξιδεύεις . Στο Ιράν είδαμε αρκετές γυναίκες όλες ηλικιωμένες .
Λίγα πράγματα μπορείς να διαβάσεις και να δεις για το τωρινό Ιράν στο διαδίκτυο...σαν κάποιος να μην θέλει .....
Μαθαίνουμε πάντα τα άσχημα ...από τις ειδήσεις
Η συμβολή σας διαμέσου της αφήγησης σας με οπτικό υλικό είναι πολύ σημαντική
Θεωρώ πραγματική γειτονιά της χώρας μας όλη την ανατολική πλευρά η οποία μας επηρέασε σαν λαό έθνος κράτος για την δημιουργία όλων αυτών των θαυμάσιων παρακαταθήκων μας στην παγκόσμια κληρονομιά
Αυτά τα ταξίδια προς την ανατολή θαρω ότι είναι ταξίδια ζωής και μαθήματα ζωής μια βουτιά στο παρελθόν μας
Προσωπικά σας ευχαριστώ πολύ για το μοίρασμα αυτού του ταξιδιού σας με εμάς
Μαθαίνουμε πάντα τα άσχημα ...από τις ειδήσεις
Η συμβολή σας διαμέσου της αφήγησης σας με οπτικό υλικό είναι πολύ σημαντική
Θεωρώ πραγματική γειτονιά της χώρας μας όλη την ανατολική πλευρά η οποία μας επηρέασε σαν λαό έθνος κράτος για την δημιουργία όλων αυτών των θαυμάσιων παρακαταθήκων μας στην παγκόσμια κληρονομιά
Αυτά τα ταξίδια προς την ανατολή θαρω ότι είναι ταξίδια ζωής και μαθήματα ζωής μια βουτιά στο παρελθόν μας
Προσωπικά σας ευχαριστώ πολύ για το μοίρασμα αυτού του ταξιδιού σας με εμάς
2travelonmotorcycle
Μέλος
Θα συμφωνήσω μαζί σου . Το ταξίδι είναι ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις έναν τόπο και να δημιουργήσεις τη δική σου άποψη , θετική ή αρνητική . Οι Ιρανοί ( και εννοώ τον απλό λαό ) μας άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις . Είναι τόσο φιλόξενοι που δεν το πιστεύεις αν δεν το δεις . Η δε χώρα είναι πανέμορφη , με έναν πολιτισμό από τους αρχαιότερους και εντυπωσιακότερους στον κόσμο .
Εμείς σε ευχαριστούμε . Άλλωστε από αυτό το forum έχουμε πάρει αμέτρητες ιδέες και γνώσεις για ταξίδια .
2travelonmotorcycle
Μέλος
Συνεχίζουμε το ταξίδι μας κάνοντας στάση σε ένα από τα πολλά παραδοσιακά παγοποιία που διατηρούνται ακέραια εκατοντάδες χρόνια .
Φτάνουμε στο Yazd . Στέλνουμε μήνυμα στον Alireza που μας είχε βγάλει τη visa για Ιράν . Μας είχε πει αν πάμε από Yazd να επικοινωνήσουμε μαζί του για να μας ξεναγήσει . Δεν μπορούσε και μας έστειλε τη γυναίκα του με μία φίλη της . Μας έκαναν μία υπέροχη ξενάγηση της πόλης και αφού σε καμία περίπτωση δεν δέχονταν χρήματα τους κάναμε το τραπέζι σε ένα όμορφο εστιατόριο , σε μια φωτισμένη ταράτσα με θέα τη πόλη .
Για ώρες μιλούσαμε για την κατάσταση στο Ιράν , τη θέση της γυναίκας , τη γνώμη τους για την επανάσταση αλλά και το τεράστιο πλήγμα στον τουρισμό που έχει προκληθεί από την ένταση με το Ισραήλ . Μάθαμε ότι οι γυναίκες μπορούν να βγάλουν δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου αλλά όχι μοτοσυκλέτας . Μα τόσες γυναίκες οδηγούν μοτοσυκλέτα στο δρόμο της λέω . Ναι, χωρίς δίπλωμα απαντάνε . Και τι γίνεται με το κράνος ; Κανείς δεν φοράει .Ναι και αυτό υποχρεωτικό είναι αλλά ελάχιστοι έχουν κράνος .
Την επόμενη μέρα πήραμε τη μηχανή και κάναμε μία βόλτα στη λαβυρινθώδη πόλη . Εδώ τα σπίτια είναι φτιαγμένα από λάσπη και το χαρακτηριστικό τους είναι οι ψηλοί αεραγωγοί που είναι ο τρόπος εξαερισμού αλλά και ρύθμισης θερμοκρασίας των σπιτιών . Ένα έξυπνο κλιματιστικό πολλών αιώνων .
Το Yazd είναι και το κέντρο του Ζωροαστρισμού . Ο Ζωροαστρισμός είναι μια από τις αρχαιότερες εν ενεργεία θρησκείες, που υφίσταται εδώ και 2.600 χρόνια. Ο Ζωροάστρης οφείλει να κάνει σε όλη του τη ζωή καλές πράξεις και καλές σκέψεις για να πορευτεί στο δρόμο της ευτυχίας. Αυτό που κάνει όμως αυτή τη θρησκεία ξεχωριστή είναι τα δυο στοιχεία που λατρεύει : τη φωτιά και το νερό. Για χάρη αυτών των ιερών στοιχείων, οι οπαδοί του ζωροαστρισμού αρνούνται να θάψουν ή να κάψουν τους νεκρούς τους για να μη τα μολύνουν . Τι τους κάνουν λοιπόν; Κουβαλούν τα νεκρά σώματα στους πύργους της σιωπής, όπου τα αφήνουν γυμνά κι εκτεθειμένα να φαγωθούν από τα όρνια… Επισκεφτήκαμε το ναό που καίγεται η άσβεστη φλόγα και μάθαμε αρκετά για αυτήν τη θρησκεία ενώ σταθήκαμε δίπλα σε πιστούς που προσεύχονταν αφού στο Γιάζντ υπάρχουν αρκετοί .
Ξανά στο δρόμο και αφού περνάμε από παραδοσιακά χωριά και πύργους της σιωπής έχουμε πάρει κατεύθυνση προς Mashad .
Στο δρόμο ένα αυτοκίνητο μας κάνει νόημα να σταματήσουμε . Κάνουμε στην άκρη και μας προσφέρουν ένα κουτί με απίστευτα σιροπιαστά .
Φτάνουμε στο Yazd . Στέλνουμε μήνυμα στον Alireza που μας είχε βγάλει τη visa για Ιράν . Μας είχε πει αν πάμε από Yazd να επικοινωνήσουμε μαζί του για να μας ξεναγήσει . Δεν μπορούσε και μας έστειλε τη γυναίκα του με μία φίλη της . Μας έκαναν μία υπέροχη ξενάγηση της πόλης και αφού σε καμία περίπτωση δεν δέχονταν χρήματα τους κάναμε το τραπέζι σε ένα όμορφο εστιατόριο , σε μια φωτισμένη ταράτσα με θέα τη πόλη .
Για ώρες μιλούσαμε για την κατάσταση στο Ιράν , τη θέση της γυναίκας , τη γνώμη τους για την επανάσταση αλλά και το τεράστιο πλήγμα στον τουρισμό που έχει προκληθεί από την ένταση με το Ισραήλ . Μάθαμε ότι οι γυναίκες μπορούν να βγάλουν δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου αλλά όχι μοτοσυκλέτας . Μα τόσες γυναίκες οδηγούν μοτοσυκλέτα στο δρόμο της λέω . Ναι, χωρίς δίπλωμα απαντάνε . Και τι γίνεται με το κράνος ; Κανείς δεν φοράει .Ναι και αυτό υποχρεωτικό είναι αλλά ελάχιστοι έχουν κράνος .
Την επόμενη μέρα πήραμε τη μηχανή και κάναμε μία βόλτα στη λαβυρινθώδη πόλη . Εδώ τα σπίτια είναι φτιαγμένα από λάσπη και το χαρακτηριστικό τους είναι οι ψηλοί αεραγωγοί που είναι ο τρόπος εξαερισμού αλλά και ρύθμισης θερμοκρασίας των σπιτιών . Ένα έξυπνο κλιματιστικό πολλών αιώνων .
Το Yazd είναι και το κέντρο του Ζωροαστρισμού . Ο Ζωροαστρισμός είναι μια από τις αρχαιότερες εν ενεργεία θρησκείες, που υφίσταται εδώ και 2.600 χρόνια. Ο Ζωροάστρης οφείλει να κάνει σε όλη του τη ζωή καλές πράξεις και καλές σκέψεις για να πορευτεί στο δρόμο της ευτυχίας. Αυτό που κάνει όμως αυτή τη θρησκεία ξεχωριστή είναι τα δυο στοιχεία που λατρεύει : τη φωτιά και το νερό. Για χάρη αυτών των ιερών στοιχείων, οι οπαδοί του ζωροαστρισμού αρνούνται να θάψουν ή να κάψουν τους νεκρούς τους για να μη τα μολύνουν . Τι τους κάνουν λοιπόν; Κουβαλούν τα νεκρά σώματα στους πύργους της σιωπής, όπου τα αφήνουν γυμνά κι εκτεθειμένα να φαγωθούν από τα όρνια… Επισκεφτήκαμε το ναό που καίγεται η άσβεστη φλόγα και μάθαμε αρκετά για αυτήν τη θρησκεία ενώ σταθήκαμε δίπλα σε πιστούς που προσεύχονταν αφού στο Γιάζντ υπάρχουν αρκετοί .
Ξανά στο δρόμο και αφού περνάμε από παραδοσιακά χωριά και πύργους της σιωπής έχουμε πάρει κατεύθυνση προς Mashad .
Στο δρόμο ένα αυτοκίνητο μας κάνει νόημα να σταματήσουμε . Κάνουμε στην άκρη και μας προσφέρουν ένα κουτί με απίστευτα σιροπιαστά .
ΛΕΩΝΙΔΑΣ.
Cowboy
Μόλις συνειδητοποίησα ότι η μηχανή μου κοντεύει να γίνει μνημείο.Και μια φωτογραφία από τότε.Μπορεί να άλλαξαν πολλά ακόμα και η μοτοσυκλέτα 20 χρόνια αργότερα.
Καλά δεν έχουν μάθει ακόμη, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν έλληνας, αλλά ήταν σκοπιανός;
Το ταξίδι σας είναι υπέροχο και μας προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για το Ιράν και για τα "Σταν" συνολικά. Οι φωτογραφίες είναι καταπληκτικές όπως και το ύφος της γραφής του ταξιδιωτικού.Συνεχίζουμε το ταξίδι μας κάνοντας στάση σε ένα από τα πολλά παραδοσιακά παγοποιία που διατηρούνται ακέραια εκατοντάδες χρόνια .
Φτάνουμε στο Yazd . Στέλνουμε μήνυμα στον Alireza που μας είχε βγάλει τη visa για Ιράν . Μας είχε πει αν πάμε από Yazd να επικοινωνήσουμε μαζί του για να μας ξεναγήσει . Δεν μπορούσε και μας έστειλε τη γυναίκα του με μία φίλη της . Μας έκαναν μία υπέροχη ξενάγηση της πόλης και αφού σε καμία περίπτωση δεν δέχονταν χρήματα τους κάναμε το τραπέζι σε ένα όμορφο εστιατόριο , σε μια φωτισμένη ταράτσα με θέα τη πόλη .
Για ώρες μιλούσαμε για την κατάσταση στο Ιράν , τη θέση της γυναίκας , τη γνώμη τους για την επανάσταση αλλά και το τεράστιο πλήγμα στον τουρισμό που έχει προκληθεί από την ένταση με το Ισραήλ . Μάθαμε ότι οι γυναίκες μπορούν να βγάλουν δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου αλλά όχι μοτοσυκλέτας . Μα τόσες γυναίκες οδηγούν μοτοσυκλέτα στο δρόμο της λέω . Ναι, χωρίς δίπλωμα απαντάνε . Και τι γίνεται με το κράνος ; Κανείς δεν φοράει .Ναι και αυτό υποχρεωτικό είναι αλλά ελάχιστοι έχουν κράνος .
Την επόμενη μέρα πήραμε τη μηχανή και κάναμε μία βόλτα στη λαβυρινθώδη πόλη . Εδώ τα σπίτια είναι φτιαγμένα από λάσπη και το χαρακτηριστικό τους είναι οι ψηλοί αεραγωγοί που είναι ο τρόπος εξαερισμού αλλά και ρύθμισης θερμοκρασίας των σπιτιών . Ένα έξυπνο κλιματιστικό πολλών αιώνων .
Το Yazd είναι και το κέντρο του Ζωροαστρισμού . Ο Ζωροαστρισμός είναι μια από τις αρχαιότερες εν ενεργεία θρησκείες, που υφίσταται εδώ και 2.600 χρόνια. Ο Ζωροάστρης οφείλει να κάνει σε όλη του τη ζωή καλές πράξεις και καλές σκέψεις για να πορευτεί στο δρόμο της ευτυχίας. Αυτό που κάνει όμως αυτή τη θρησκεία ξεχωριστή είναι τα δυο στοιχεία που λατρεύει : τη φωτιά και το νερό. Για χάρη αυτών των ιερών στοιχείων, οι οπαδοί του ζωροαστρισμού αρνούνται να θάψουν ή να κάψουν τους νεκρούς τους για να μη τα μολύνουν . Τι τους κάνουν λοιπόν; Κουβαλούν τα νεκρά σώματα στους πύργους της σιωπής, όπου τα αφήνουν γυμνά κι εκτεθειμένα να φαγωθούν από τα όρνια… Επισκεφτήκαμε το ναό που καίγεται η άσβεστη φλόγα και μάθαμε αρκετά για αυτήν τη θρησκεία ενώ σταθήκαμε δίπλα σε πιστούς που προσεύχονταν αφού στο Γιάζντ υπάρχουν αρκετοί .
Ξανά στο δρόμο και αφού περνάμε από παραδοσιακά χωριά και πύργους της σιωπής έχουμε πάρει κατεύθυνση προς Mashad .
Στο δρόμο ένα αυτοκίνητο μας κάνει νόημα να σταματήσουμε . Κάνουμε στην άκρη και μας προσφέρουν ένα κουτί με απίστευτα σιροπιαστά .
Όταν με το καλό το ολοκληρώσετε θα ήθελα να μας γράψει ο Κώστας μερικές αραδες στο ερώτημα "γιατί από r1150gs πήγε σε r100gs" .
Ευχαριστώ πολύ, να είστε γεροί να ταξιδεύετε.
Πραγματικά την ίδια απορία έχω και εγώ !
2travelonmotorcycle
Μέλος
Υπήρχαν τότε τα Σκόπια ;;;;Καλά δεν έχουν μάθει ακόμη, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν έλληνας, αλλά ήταν σκοπιανός;
2travelonmotorcycle
Μέλος
Χαχα . Αναλόγως με τι το συγκρίνεις ... Εκτός αν το λες με την ετυμολογική έννοια της λέξης . Μνημείο = αξιόλογο έργο τέχνης που ξεχωρίζει ανάμεσα στα όμοια ή στα σύγχρονά του κι εντυπωσιάζει ( πηγή wikipedia)
2travelonmotorcycle
Μέλος
Τα 1000 περίπου χιλιόμετρα δεν βγαίνουν σε μία ημέρα αν και κάνουμε μόνο μικρές στάσεις για νερό και τουαλέτα .
Σε αυτές τις στάσεις υπάρχει πάντα ένα εστιατόριο , μία τουαλέτα και ένα τζαμί . Εκατοντάδες Ιρανοί κάνουν στάση εδώ , κάνουν πικνικ και συχνά διανυκτερεύουν σε σκηνές . Το ελεύθερο κάμπινγκ κυρίως σε πάρκα είναι αρκετά διαδεδομένο στη χώρα . Σε μία από αυτές ένα παιδί που μίλαγε Αγγλικά ήρθε διστακτικά να μας μιλήσει . Σιγά σιγά μαζεύτηκε αρκετός κόσμος και ο μικρός έκανε χρέη διερμηνέα για όλους . Με εντυπωσίασε η περηφάνια στα μάτια της μάνας του . Όταν μάλιστα έμαθαν ότι πηγαίνουμε στη Mashad έπέμεναν να πάμε στο σπίτι τους για να μας φιλοξενήσουν .
Έχει σκοτεινιάσει και είμαστε στο Tabas . Δεν μπορούμε να βρούμε κάτι να φάμε όσο και αν ψάχνουμε . Σταματάμε ένα περιπολικό και ρωτάμε . Δεν μιλούν Αγγλικά αλλά με τη νοηματική κατάλαβαν ότι πεινάμε . Μας κάνουν νόημα να τους ακολουθήσουμε και μας πηγαίνουν σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά τζαμιά που έχουμε δει . Απέναντι από την είσοδο υπάρχουν δεκάδες εστιατόρια . Βλέπουμε μια πιτσαρία . 15 ημέρες τώρα τρώμε συνέχεια κεμπάπ . Τώρα λοιπόν που βρήκαμε πίτσα δεν την αφήνουμε . Ο μαγαζάτορας δεν μιλάει Αγγλικά αλλά μας καταλαβαίνει . Τρώμε 2 πίτσες και πάμε να πληρώσουμε αλλά δεν έχουμε συνάλλαγμα . Οι κάρτες δεν λειτουργούν και στο μαγαζί δεν δέχονται ευρώ ή δολάρια . Του δίνουμε 10 $ , που αντιστοιχούν σε διπλάσια αξία και του λέμε να τα κρατήσει δεν θέλουμε ρέστα . Δεν δέχεται . Μας αφήνει στο μαγαζί μόνους και φεύγει . Θα μας φέρει την αστυνομία σκέφτομαι . Αλλά έκανα λάθος . Πήγε να χαλάσει και να μας φέρει ρέστα .
Συνεχίζουμε και διανυκτερεύουμε σε ένα ξενώνα έξω από το Tabas . Το μέρος ήταν ιδιαίτερο . Υπήρχε ένας μεγάλος κοινόχρηστος χώρος με κρεβάτια και μια κοινή κουζίνα όπου λειτουργούσε σαν χόστελ . Εμάς μας έδωσαν ένα δωμάτιο όπου το κρεβάτι ήταν μια σανίδα με ένα λεπτό στρωματάκι και δεν υπήρχαν σεντόνια ή μαξιλάρια . Υπήρχε και ένα κοινόχρηστο μπάνιο αλλά χωρίς πετσέτες ή σαπούνι . Βέβαια τέτοια κουβαλάμε τα δικά μας . Έβαλαν το μηχανάκι μέσα , κάτι που γινόταν σε πολλούς ξενώνες που μέναμε σε όλο το ταξίδι αφού οι κλοπές δεν είναι ασυνήθιστες . Εδώ βρήκε και ο Κώστας ευκαιρία να ασχοληθεί με την ανάρτηση και να βγάλει λίγο πιο έξω το αμορτισέρ . Ο ξενοδόχος είχε όλα τα εργαλεία , ακόμα και τη ροδέλα που χρειαζόμασταν .
Μέσα στον ξενώνα αυτό είδαμε το κρυφό Ιράν . Οι ιδιοκτήτες ήταν δύο νέοι άνθρωποι με αρκετά τατουάζ στο σώμα ( το τατουάζ απαγορεύεται στο Ιράν ) . Όταν φτάσαμε ήταν εκεί μαζί με τα κορίτσια τους ( με κοντομάνικα και χωρίς μαντήλια) και έπιναν . Αφού μας κέρασαν και μας περιποιήθηκαν ζήτησαν συγγνώμη γιατί έπρεπε να φύγουν να πάνε σε πάρτι . Θέλαμε τόσο πολύ να πάμε μαζί τους αλλά δεν το ζητήσαμε για να μην τους φέρουμε σε δύσκολη θέση . Εδώ περάσαμε μία από τις πιο όμορφες μέρες του ταξιδιού ακόμα και αν το βράδυ κυνηγούσαμε ένα ποντίκι .
Την επόμενη μέρα κάναμε μία υπέροχη διαδρομή σε ένα φαράγγι για να δούμε το παραδοσιακό χωριό Esmeygan της επαρχίας Χορασάν . Είναι ένας οικισμός με λίθινα σπίτια μέσα στο φαράγγι που ο χρόνος έχει σταματήσει .
Συνεχίζουμε με στάση για κεμπαπ και εσπρέσο που πλέον βρίσκουμε παντού και φτάνουμε στην Μασχάντ . Και εδώ βλέπουμε ένα άλλο Ιράν . Η πόλη είναι θρησκευτικό κέντρο και μαζεύει κόσμο από όλο τη τη χώρα για ιερό προσκύνημα . Εδώ βλέπω τις περισσότερες μαυροφορεμένες γυναίκες , με τσαντόρ και κατεβασμένα κεφάλια . Όλη η πόλη κινείται γύρω από το τζαμί . Δεν μας ενδιαφέρει να τη δούμε . Μπαίνουμε εξαντλημένοι στο ξενοδοχείο για να περάσουμε την τελευταία μας νύχτα στο Ιράν .
Αύριο μπαίνουμε Τουρκμενιστάν ...
Σε αυτές τις στάσεις υπάρχει πάντα ένα εστιατόριο , μία τουαλέτα και ένα τζαμί . Εκατοντάδες Ιρανοί κάνουν στάση εδώ , κάνουν πικνικ και συχνά διανυκτερεύουν σε σκηνές . Το ελεύθερο κάμπινγκ κυρίως σε πάρκα είναι αρκετά διαδεδομένο στη χώρα . Σε μία από αυτές ένα παιδί που μίλαγε Αγγλικά ήρθε διστακτικά να μας μιλήσει . Σιγά σιγά μαζεύτηκε αρκετός κόσμος και ο μικρός έκανε χρέη διερμηνέα για όλους . Με εντυπωσίασε η περηφάνια στα μάτια της μάνας του . Όταν μάλιστα έμαθαν ότι πηγαίνουμε στη Mashad έπέμεναν να πάμε στο σπίτι τους για να μας φιλοξενήσουν .
Έχει σκοτεινιάσει και είμαστε στο Tabas . Δεν μπορούμε να βρούμε κάτι να φάμε όσο και αν ψάχνουμε . Σταματάμε ένα περιπολικό και ρωτάμε . Δεν μιλούν Αγγλικά αλλά με τη νοηματική κατάλαβαν ότι πεινάμε . Μας κάνουν νόημα να τους ακολουθήσουμε και μας πηγαίνουν σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά τζαμιά που έχουμε δει . Απέναντι από την είσοδο υπάρχουν δεκάδες εστιατόρια . Βλέπουμε μια πιτσαρία . 15 ημέρες τώρα τρώμε συνέχεια κεμπάπ . Τώρα λοιπόν που βρήκαμε πίτσα δεν την αφήνουμε . Ο μαγαζάτορας δεν μιλάει Αγγλικά αλλά μας καταλαβαίνει . Τρώμε 2 πίτσες και πάμε να πληρώσουμε αλλά δεν έχουμε συνάλλαγμα . Οι κάρτες δεν λειτουργούν και στο μαγαζί δεν δέχονται ευρώ ή δολάρια . Του δίνουμε 10 $ , που αντιστοιχούν σε διπλάσια αξία και του λέμε να τα κρατήσει δεν θέλουμε ρέστα . Δεν δέχεται . Μας αφήνει στο μαγαζί μόνους και φεύγει . Θα μας φέρει την αστυνομία σκέφτομαι . Αλλά έκανα λάθος . Πήγε να χαλάσει και να μας φέρει ρέστα .
Συνεχίζουμε και διανυκτερεύουμε σε ένα ξενώνα έξω από το Tabas . Το μέρος ήταν ιδιαίτερο . Υπήρχε ένας μεγάλος κοινόχρηστος χώρος με κρεβάτια και μια κοινή κουζίνα όπου λειτουργούσε σαν χόστελ . Εμάς μας έδωσαν ένα δωμάτιο όπου το κρεβάτι ήταν μια σανίδα με ένα λεπτό στρωματάκι και δεν υπήρχαν σεντόνια ή μαξιλάρια . Υπήρχε και ένα κοινόχρηστο μπάνιο αλλά χωρίς πετσέτες ή σαπούνι . Βέβαια τέτοια κουβαλάμε τα δικά μας . Έβαλαν το μηχανάκι μέσα , κάτι που γινόταν σε πολλούς ξενώνες που μέναμε σε όλο το ταξίδι αφού οι κλοπές δεν είναι ασυνήθιστες . Εδώ βρήκε και ο Κώστας ευκαιρία να ασχοληθεί με την ανάρτηση και να βγάλει λίγο πιο έξω το αμορτισέρ . Ο ξενοδόχος είχε όλα τα εργαλεία , ακόμα και τη ροδέλα που χρειαζόμασταν .
Μέσα στον ξενώνα αυτό είδαμε το κρυφό Ιράν . Οι ιδιοκτήτες ήταν δύο νέοι άνθρωποι με αρκετά τατουάζ στο σώμα ( το τατουάζ απαγορεύεται στο Ιράν ) . Όταν φτάσαμε ήταν εκεί μαζί με τα κορίτσια τους ( με κοντομάνικα και χωρίς μαντήλια) και έπιναν . Αφού μας κέρασαν και μας περιποιήθηκαν ζήτησαν συγγνώμη γιατί έπρεπε να φύγουν να πάνε σε πάρτι . Θέλαμε τόσο πολύ να πάμε μαζί τους αλλά δεν το ζητήσαμε για να μην τους φέρουμε σε δύσκολη θέση . Εδώ περάσαμε μία από τις πιο όμορφες μέρες του ταξιδιού ακόμα και αν το βράδυ κυνηγούσαμε ένα ποντίκι .
Την επόμενη μέρα κάναμε μία υπέροχη διαδρομή σε ένα φαράγγι για να δούμε το παραδοσιακό χωριό Esmeygan της επαρχίας Χορασάν . Είναι ένας οικισμός με λίθινα σπίτια μέσα στο φαράγγι που ο χρόνος έχει σταματήσει .
Συνεχίζουμε με στάση για κεμπαπ και εσπρέσο που πλέον βρίσκουμε παντού και φτάνουμε στην Μασχάντ . Και εδώ βλέπουμε ένα άλλο Ιράν . Η πόλη είναι θρησκευτικό κέντρο και μαζεύει κόσμο από όλο τη τη χώρα για ιερό προσκύνημα . Εδώ βλέπω τις περισσότερες μαυροφορεμένες γυναίκες , με τσαντόρ και κατεβασμένα κεφάλια . Όλη η πόλη κινείται γύρω από το τζαμί . Δεν μας ενδιαφέρει να τη δούμε . Μπαίνουμε εξαντλημένοι στο ξενοδοχείο για να περάσουμε την τελευταία μας νύχτα στο Ιράν .
Αύριο μπαίνουμε Τουρκμενιστάν ...
2travelonmotorcycle
Μέλος
220 χλμ μας χωριζουν από το Bajigiran την συνοριακή πόλη που είναι η έξοδος μας από το Ιράν . Ο καιρός έχει χαλάσει και αρχίζει να βρέχει και να φυσάει . Φοράμε αδιάβροχα και σιγά σιγά μέσα από μία πραγματικά πανέμορφη και ερημική διαδρομή φτάνουμε .
Κάνουμε το τελευταίο μας γέμισμα με λιγότερο από 1 ευρώ και πηγαίνουμε προς τον έλεγχο . Είμαστε μόνοι μας . Κανείς τουρίστας ή ντόπιος δεν περνάει από εδώ . Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να συμπληρωθεί σωστά το CDP για να μπορέσουμε να πάρουμε τα χρήματα μας πίσω . Όλα γίνονται με έναν απίστευτα χαλαρό ρυθμό . 12.00 το μεσημέρι είχαμε ραντεβού με τον συνοδό μας στη μεριά του Τουρκμενιστάν και εμείς είμαστε ακόμα Ιράν . Περνάμε από τη μεριά του Τουρκμενιστάν και εκεί αρχίζει μια παράλογη ιστορία .
Το Τουρκμενιστάν έχει την πιο απολυταρχική και παράλογη δικτατορία μετά τη Βόρεια Κορέα . Ο πρόεδρος του κράτους σκαρφίζεται νόμους χωρίς καμία λογική που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει . Βέβαια θεωρείται προοδευτικός σε σχέση με τον προκάτοχό του που έδωσε στη λέξη ψωμί το όνομα της μητέρας του και στις ημέρες και τους μήνες ονόματα συγγενών του . Είναι μια χώρα που απαγορεύονται σχεδόν όλα και που αν δεν είσαι στρατιωτικός ή αστυνομικός δυσκολεύεσαι να επιβιώσεις . Αυτό έρχεται σε αντίφαση με το γεγονός ότι είναι η πρώτη χώρα σε παραγωγή φυσικού αερίου .
Οι πολίτες διώκονται από το Υπουργείο Εντιμότητας συχνά χωρίς λόγο και για να πάρουν δίπλωμα οδήγησης, επιβάλλεται να μελετήσουν το «Βιβλίο της Ψυχής» που έχει γράψει ένας προηγούμενος δικτάτορας και είναι κάτι σαν Ευαγγέλιο . Μάλιστα σε κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας ακούσαμε από ηχεία απαγγελία στίχων από αυτό το βιβλίο .
. Δεν υπάρχει ελεύθερο ιντερνετ και εννοείται απαγορεύονται τα σόσιαλ και οι εξωτερικές επιρροές . Ο τουρισμός όχι μόνο δεν τους ενδιαφέρει αλλά οι τουρίστες αντιμετωπίζονται εχθρικά . Πριν από κάποια χρόνια έδιναν κάποιες βίζες τράνσιτ 3 ημερών για κάποιους που ήθελαν να διασχίσουν τη χώρα για να πάνε σε κάποια άλλη . Τώρα μπορείς να μπεις μόνο με συνοδεία .
Ο Haidakuli που θα ήταν ο συνοδός μας , μας περίμενε .Τις προηγούμενες μέρες επικοινωνούσε συχνά μαζί μας γιατί ανησυχούσε αν θα προλαβαίναμε να μπούμε αφού λόγω εθνικών εορτασμών ανέστειλαν όλες τις βίζες που είχαν δώσει . Ευτυχώς για εμάς η απαγόρευση εισόδου ξεκινούσε 3 ημέρες αφού θα είχαμε φύγει γιατί σε άλλη περίπτωση θα άλλαζε εντελώς το πλάνο του ταξιδιού . Μόλις περάσαμε τον πρώτο έλεγχο τον φωνάξανε να μας παραλάβει από τον χώρο όπου καθότανε υπομονετικά και άρχισε τις διαδικασίες . Πρώτα η βίζα αφού είχαμε προέγκριση και μετά το δύσκολο . Το όχημα . Έπρεπε να σχεδιάσουμε σε χάρτη ακριβώς τη διαδρομή που θα κάναμε τις επόμενες μέρες , να εγκριθεί και να δείχναμε το χάρτη κάθε φορά που θα μας σταματούσε η αστυνομία σε κάποιο μπλόκο . Έπειτα η πληρωμή . Ζητούσαν χρήματα για όλα , τη βίζα , το μηχανάκι , την ασφάλεια αλλά και τα καύσιμα που μπορεί να χρησιμοποιούσαμε . Γιατί ενώ η βενζίνη έχει 7 λεπτά το λίτρο εμείς την προπληρώσαμε 3 ευρώ . Εγώ πέρασα τον έλεγχο σχετικά γρήγορα αν και μου έψαξαν μέχρι και τις τσέπες αλλά ο Κώστας που ήταν σε άλλο σημείο ελέγχου με τη μοτοσυκλέτα άργησε ώρες . Αργότερα μου είπε ότι άδειασαν εντελώς τους σάκους και έψαξαν μήπως είχαμε κανένα drone που απαγορεύεται .
Όσο περίμενα παρατηρούσα τους ανθρώπους . Οι άνθρωποι εδώ φοράνε χρωματιστά ρούχα , έχουν χρυσά δόντια και γελάνε φωναχτά . Αν και με κοίταζαν με περιέργεια κανένας δεν μου μίλησε ή δεν μου πρόσφερε κάτι . Ίσως να φοβόντουσαν . Ίσως γιατί ένας αμούστακος στρατιώτης καθόταν όρθιος δίπλα μου όλη την ώρα .
Έβλεπα ντόπιους να έρχονται από τη μεριά του Ιράν πεζοί κουβαλώντας Κόκα Κόλα και γλυκίσματα . Αργότερα έμαθα ότι ανάμεσα στις 2 συνοριακές πόλεις υπάρχει μία συνθήκη ελεύθερης μετακίνησης λίγων ωρών αλλά χωρίς όχημα . Επειδή λοιπόν η Κοκα Κόλα του Ιράν είναι φτηνότερη και πιο γευστική από την αντίστοιχη Τουρκμενιστάν Κόλα αρκετοί είναι διατεθειμένοι να περάσουν ώρες σε εξονυχιστικούς ελέγχους για να πιούν το αναψυκτικό .
Μάλιστα ο μόνος τρόπος για να φτάσουν μέχρι την πόλη είναι να χρησιμοποιήσουν ένα τοπικό λεωφορείο που κατεβάζει κόσμο κάθε μία ώρα . Επειδή όμως ο κόσμος που περιμένει φορτωμένος είναι πολύ περισσότερος από αυτόν που χωράει , οι άνθρωποι σπρώχνονται για να μπουν και μάλιστα κάποιοι έμπαιναν από τα παράθυρα .
Μας έδωσαν άδεια να προχωρήσουμε μέχρι την πύλη εξόδου από το σύνορο – μία απόσταση 25 χιλιομέτρων περίπου – με μία προειδοποίηση . Απαγορεύεται η χρήση κάμερας ή κινητού . Να είστε προσεχτικοί μας λέει ο συνοδός . Εδώ μπορείς να μπλέξεις από το πουθενά .
Φτάνουμε στην πύλη και περιμένουμε άλλη μία ώρα μέχρι να κατέβει ο συνοδός μας με το λεωφορείο . Μας κάνει εντύπωση στο Parking ότι όλα τα αυτοκίνητα είναι άσπρα . Μάθαμε ότι είναι εθνική οδηγία .
Πηγαίνουμε προς το ξενοδοχείο μας στη πρωτεύουσα Ασγκαμπαντ . Μπροστά ο συνοδός με το Toyota του , πίσω εμείς . Μας σταματάει η αστυνομία . Ο Haidu δείχνει τα χαρτιά μας και προχωράμε . Ένα χιλιόμετρο αργότερα μας σταματούν ξανά . Δείχνουμε πάλι τα χαρτιά με την εγκεκριμένη διαδρομή αλλά ο αστυνομικός δεν μας αφήνει να συνεχίσουμε . Οι μοτοσυκλέτες απαγορεύονται στην πόλη και για αυτό είχαμε κλείσει δωμάτιο στα περίχωρα . Τώρα όμως δεν μας αφήνουν να φτάσουμε ούτε εκεί . Μας αναγκάζουν να αφήσουμε τη μοτοσυκλέτα σε ένα parking φορτηγών 20 χιλιόμετρα μακριά . Μα γιατί δεν εξηγείς στον αστυνομικό ότι είμαστε τουρίστες και απλά θα την παρκάρουμε στο ξενοδοχείο και δεν θα μετακινηθούμε ρωτάμε τον Haidu . Δεν μπορείς να αμφισβητήσεις κάτι που λέει ένας αστυνομικός μας εξηγεί , μπορεί να μπεις φυλακή . Πηγαίνουμε στο parking και αφήνουμε τη μοτοσυκλέτα . Είναι ασφαλής εδώ ; ρωτάμε . Μην έχετε καμία ανησυχία μας απαντούν . Οι ποινές για κλοπή είναι τόσο αυστηρές που κανείς δεν θα τολμήσει ούτε να την πλησιάσει .
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και κατευθυνόμαστε στην πόλη . Πριν μας αφήσει στο ξενοδοχείο ο Haidu μας κάνει μια ξενάγηση . Και αντικρίζουμε κάτι απίστευτο . Η Ασγκαμπάτ ανακηρύχθηκε από το Βιβλίο Ρεκόρ Γκίνες σαν την πόλη που τα κτήρια της έχουν τα πιο λευκά μάρμαρα -543 νέα κτήρια με λευκά μάρμαρα καλύπτουν μια έκταση 4.500 στρέμματα. Τα τεράστια αυτά μνημεία που αποτελούν ένα μέρος της προπαγάνδας της χώρας με σκοπό να δείξουν την ευημερία της είναι συχνά κακόγουστα και κιτς .
Η πόλη είναι άδεια από ζωή , έχει αρχίζει να σκοτεινιάζει και ελάχιστοι άνθρωποι περπατούν . Ρωτάμε αν υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας . Δεν υπάρχει αλλά οι άνθρωποι δεν κυκλοφορούν το βράδυ γιατί δεν έχουν που να πάνε αφού τα εστιατόρια είναι πανάκριβα για τον μέσο εργαζόμενο που με δυσκολία βγάζει τα προς το ζην . Μόνο οι κυβερνητικοί υπάλληλοι και τα μεγάλα στελέχη των εταιριών μπορούν να πληρώσουν .
Το μεγαλύτερο κοσμικό γεγονός είναι ο γάμος . Οι οικογένειες δουλεύουν χρόνια για να κάνουν ένα τραπέζι που θα καλέσουν εκατοντάδες ανθρώπους και πολλές φορές τα νέα ζευγάρια αναγκάζονται να πάρουν δάνειο για να πληρώσουν το γλέντι .
Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου πάντως ο γαμπρός στην παραπάνω φωτογραφία δεν είναι και πολύ χαρούμενος ...
2travelonmotorcycle
Μέλος
Νωρίς το πρωί έρχεται ο Haidu για να μας πάει στην Μερβ . Αυτός ο αρχαιολογικός τόπος είναι και ένας από τους λόγους που αποφασίσαμε να περάσουμε από το Τουρκμενιστάν . Η Μερβ ήταν γνωστή ως Αλεξάνδρεια αλλά και ως Αντιόχεια της Μαργιανής και ήταν η κύρια πόλη-όαση στην Κεντρική Ασία , πάνω στον ιστορικό δρόμο του μεταξιού. Η περιοχή είχε μεγάλη στρατηγική σημασία και εναλλαγή πολιτισμών. Έλληνες , Σελτζούκοι Τούρκοι , Μογγόλοι , Ουζμπέκοι , Τουρκμάνοι και Ρώσοι πέρασαν από εδώ καταστρέφοντας ο ένας τον πολιτισμό του άλλου . Ηταν μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου τον 12ο αιώνα. Τώρα ανήκει στα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco . Το 400 χλμ για την Μερβ τα κάνουμε σε 6 ώρες αφού ο οδηγός ούτε για μία στιγμή δεν πέρασε το επιτρεπόμενο όριο ταχύτητας και τα μπλόκο ήταν αμέτρητα . Στις ατελείωτες ώρες της διαδρομής μάθαμε πολλές πληροφορίες για τη χώρα .
Μα γιατί δεν κάνετε εξέγερση ; ρώτησα . Οι άνθρωποι εδώ έχουν μάθει να είναι καταπιεσμένοι μας απαντάει . Από την Σοβιετική Ένωση περάσαμε σε ένα άλλο απολυταρχικό καθεστώς εξίσου δύσκολο . Ο λαός φοβάται μήπως η αλλαγή φέρει ακόμα χειρότερες συνθήκες . Μάθαμε μάλιστα ότι ο πατέρας του Προέδρου , που ήταν ο προηγούμενος δικτάτορας , έχει αγοράσει μία ποδοσφαιρική ομάδα για να περνάει η ώρα του στην σύνταξη . Εκεί αναγκάστηκαν να πάνε οι καλύτεροι παίχτες της χώρας . Αυτή λοιπόν η ομάδα δεν χάνει ποτέ . Όταν κάποιος παίκτης πάρει την μπάλα οι αντίπαλοι κάνουν στην άκρη και ο τερματοφύλακας μένει ακίνητος ώστε να μπει γκολ .
Στην επαρχία είναι πιο ευκολο να πιάσεις κουβέντα με τον κόσμο . Δεν υπάρχει η στρατιωτική συμπεριφορά που επιβάλλεται στις πόλεις και αδράξαμε αυτήν την ευκαιρία .
2travelonmotorcycle
Μέλος
Την επόμενη μέρα το πρωί στο πρωινό παρακολουθώ την οθόνη στην τεράστια τηλεόραση . Χωρίς να καταλαβαίνω τη γλώσσα βλέπω την απόλυτη προπαγάνδα . Βιντεάκια που άνθρωποι τραγουδούν και δοξάζουν τον Πρόεδρο ο οποιος ανοίγει την αγκαλιά του για να τους χωρέσει όλους . Τρόμος …
Σήμερα ο Haidu δεν μπορεί να έρθει . Έχει ραντεβού με την Γερμανική πρεσβεία μήπως πάρει βίζα . Είναι το ονειρό του μας εξηγεί . Τις 2 προηγούμενες φορές η βίζα είχε απορριφθεί αλλά τώρα που αφήνει πίσω γυναίκα και μωρό ίσως τα καταφέρει . Θέλει να έρθει σε επαφή με τουριστικά γραφεία μήπως ανεβάσει τη δουλειά του . Δουλεύει στον τουρισμό σε μία χώρα που βλέπει τους τουρίστες σαν απειλή .
Ο νέος οδηγός μας ( ας τον πούμε Ιβάν ) μιλάει ελάχιστα Αγγλικά . Μας βάζει σε ένα Land Cruiser και του ζητάμε να μας κάνει μια ακόμα ξενάγηση στην πόλη για να την δούμε πρωί . Η εικόνα είναι διαφορετική την ημέρα . Εκατοντάδες γυναίκες δουλεύουν σε δρόμους και πλατείες καθαρίζοντας ευλαβικά τα μνημεία και τα αγάλματα .Οι άντρες ασχολούνται με την κηπουρική αφού τα δέντρα και οι θάμνοι πρέπει να είναι κουρεμένα απόλυτα συμμετρικά . Δεν υπάρχει ούτε ένα σκουπίδι . Κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο για να βγάλουμε φωτογραφίες . Αμέσως εμφανίζεται δίπλα μας ένας στρατιώτης και μας απαγορεύει να βγάλουμε φωτογραφίες . Αυτά είναι κυβερνητικά κτήρια μας λέει . Συνεχίζουμε να περπατάμε στην πόλη και φωτογραφίζουμε μόνο αφού ζητάμε άδεια .
ηγαίνουμε στο παλιό Ρώσικο παζάρι . Εδώ βρίσκεις χαβιάρι και ψάρια αλλά και δεκάδες αντικείμενα που θυμίζουν Σοβιετική Ένωση . Δεν μας αφήνουν να τραβήξουμε φωτογραφίες και δεν είναι καθόλου φιλικοί .
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και πηγαίνουμε στο parking όπου είχαμε αφήσει τη μοτοσυκλέτα πριν 2 ημέρες . Είναι στη θέση της ανέγγιχτη . Φορτώνουμε τις βαλίτσες , ανεβαίνουμε και ξεκινάμε . Μπροστά ο Ιβάν και πίσω εμείς με προορισμό τη Darvaza . Η απόσταση είναι περίπου 350 χιλιόμετρα .
Τα πρώτα 180 χιλιόμετρα ο δρόμος ήταν κάπως καλός , μετά όμως αντικρίσαμε την κόλαση . Ο δρόμος αυτός είχε φτιαχτεί επί Σοβιετικής Ένωσης και δεν συντηρήθηκε ποτέ . Υπάρχουν τεράστιες λακκούβες κρατήρες που μας αναγκάζουν να πηγαίνουμε σιγά και σε ένα μόνιμο ζιγκ ζαγκ . Είχαμε διαβάσει για την κατάσταση του δρόμου αλλά αν δεν το ζήσεις δεν καταλαβαίνεις . Δίπλα μας περνούσαν με μεγάλη ταχύτητα τζιπ που μετέφεραν τουρίστες προς την Darvaza . Είχαμε την εντύπωση ότι κάποιο θα έπεφτε πάνω μας .
Κάποια κομμάτια της διαδρομής είχαν και άμμο και συχνά δίπλα μας βλέπαμε καμήλες .
Ξαφνικά ο Κώστας σταματάει . Έσπασε η βάση του μαρσπιέ μου λέει . Κατεβαίνουμε και γυρνάμε πισω περπατώντας μήπως βρούμε τον μαρσπιέ χωμένο οπουδήποτε , στην άμμο , σε κάποιο θάμνο , σε κάποια τρύπα . Αρκετή ώρα αργότερα ο Ιβάν βρήκε το κομμάτι .
Θέλουμε 2-3 ώρες ακόμα για τον προορισμό μας και για να διευκολύνω τον Κώστα κάθομαι στο τζιπ . Στόχος μας είναι να φτάσουμε πριν νυχτώσει .
Σήμερα ο Haidu δεν μπορεί να έρθει . Έχει ραντεβού με την Γερμανική πρεσβεία μήπως πάρει βίζα . Είναι το ονειρό του μας εξηγεί . Τις 2 προηγούμενες φορές η βίζα είχε απορριφθεί αλλά τώρα που αφήνει πίσω γυναίκα και μωρό ίσως τα καταφέρει . Θέλει να έρθει σε επαφή με τουριστικά γραφεία μήπως ανεβάσει τη δουλειά του . Δουλεύει στον τουρισμό σε μία χώρα που βλέπει τους τουρίστες σαν απειλή .
Ο νέος οδηγός μας ( ας τον πούμε Ιβάν ) μιλάει ελάχιστα Αγγλικά . Μας βάζει σε ένα Land Cruiser και του ζητάμε να μας κάνει μια ακόμα ξενάγηση στην πόλη για να την δούμε πρωί . Η εικόνα είναι διαφορετική την ημέρα . Εκατοντάδες γυναίκες δουλεύουν σε δρόμους και πλατείες καθαρίζοντας ευλαβικά τα μνημεία και τα αγάλματα .Οι άντρες ασχολούνται με την κηπουρική αφού τα δέντρα και οι θάμνοι πρέπει να είναι κουρεμένα απόλυτα συμμετρικά . Δεν υπάρχει ούτε ένα σκουπίδι . Κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο για να βγάλουμε φωτογραφίες . Αμέσως εμφανίζεται δίπλα μας ένας στρατιώτης και μας απαγορεύει να βγάλουμε φωτογραφίες . Αυτά είναι κυβερνητικά κτήρια μας λέει . Συνεχίζουμε να περπατάμε στην πόλη και φωτογραφίζουμε μόνο αφού ζητάμε άδεια .
ηγαίνουμε στο παλιό Ρώσικο παζάρι . Εδώ βρίσκεις χαβιάρι και ψάρια αλλά και δεκάδες αντικείμενα που θυμίζουν Σοβιετική Ένωση . Δεν μας αφήνουν να τραβήξουμε φωτογραφίες και δεν είναι καθόλου φιλικοί .
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και πηγαίνουμε στο parking όπου είχαμε αφήσει τη μοτοσυκλέτα πριν 2 ημέρες . Είναι στη θέση της ανέγγιχτη . Φορτώνουμε τις βαλίτσες , ανεβαίνουμε και ξεκινάμε . Μπροστά ο Ιβάν και πίσω εμείς με προορισμό τη Darvaza . Η απόσταση είναι περίπου 350 χιλιόμετρα .
Τα πρώτα 180 χιλιόμετρα ο δρόμος ήταν κάπως καλός , μετά όμως αντικρίσαμε την κόλαση . Ο δρόμος αυτός είχε φτιαχτεί επί Σοβιετικής Ένωσης και δεν συντηρήθηκε ποτέ . Υπάρχουν τεράστιες λακκούβες κρατήρες που μας αναγκάζουν να πηγαίνουμε σιγά και σε ένα μόνιμο ζιγκ ζαγκ . Είχαμε διαβάσει για την κατάσταση του δρόμου αλλά αν δεν το ζήσεις δεν καταλαβαίνεις . Δίπλα μας περνούσαν με μεγάλη ταχύτητα τζιπ που μετέφεραν τουρίστες προς την Darvaza . Είχαμε την εντύπωση ότι κάποιο θα έπεφτε πάνω μας .
Κάποια κομμάτια της διαδρομής είχαν και άμμο και συχνά δίπλα μας βλέπαμε καμήλες .
Ξαφνικά ο Κώστας σταματάει . Έσπασε η βάση του μαρσπιέ μου λέει . Κατεβαίνουμε και γυρνάμε πισω περπατώντας μήπως βρούμε τον μαρσπιέ χωμένο οπουδήποτε , στην άμμο , σε κάποιο θάμνο , σε κάποια τρύπα . Αρκετή ώρα αργότερα ο Ιβάν βρήκε το κομμάτι .
Θέλουμε 2-3 ώρες ακόμα για τον προορισμό μας και για να διευκολύνω τον Κώστα κάθομαι στο τζιπ . Στόχος μας είναι να φτάσουμε πριν νυχτώσει .
2travelonmotorcycle
Μέλος
Μέσα στην έρημo Karakum υπάρχει ένας τεράστιος κρατήρας που φλέγεται εδώ και 50 χρόνια . Είναι γνωστός ως πύλη της Κολάσεως . Αυτό είναι το πιο τουριστικό μέρος στο Τουρκμενιστάν . Έρχονται επισκέπτες και από το Ουζμπεκιστάν που απέχει λίγες ώρες αλλά και από την Asphagat για να ζήσουν την εμπειρία μιας νύχτας δίπλα στον φλεγόμενο κρατήρα . Εμάς στην αρχή μας είχε φανεί αρκετά τουριστικό και δεν μας εντυπωσίαζε . Όμως κάπου έπρεπε να κοιμηθούμε στην πορεία μας προς το Ουζμπεκιστάν και αυτό ήταν ένα σημείο με μια μικρή παράκαμψη κοντά στα μέσα της διαδρομής . Η διαμονή γίνεται σε γιούρτες , αρκετά οικονομικές , γύρω από τον κρατήρα . Κοιμάσαι στο πάτωμα και υπάρχει ένα ηλιακό πάνελ για να φορτίσεις το κινητό σου ή να ανάψεις τη μία λάμπα του δωματίου
Στο δικό μας camp υπήρχαν και τουαλέτες και ντουζιέρες αλλά δεν είχαν νερό !!! Ευτυχώς ο οδηγός μας , μας είχε προτείνει να πάρουμε νερό στην στάση που κάναμε πριν μπούμε στην έρημο , ένα σημείο που ήταν και το τελευταίο σημείο ανεφοδιασμού καυσίμων μέχρι τα σύνορα . Εδώ γεμίσαμε και βενζίνη τον ασκό που κουβαλάμε στο ταξίδι αφού τα καύσιμα μας δεν έφταναν μέχρι το επόμενο βενζινάδικο.
Φτάνουμε λοιπόν στον κρατήρα λίγο πριν σκοτεινιάσει και μας εντυπωσιάζει . Το ίδιο εντυπωσίασε και η μοτοσυκλέτα μας τους ανθρώπους στο camp .
Ο Κώστας αμέσως έβγαλε τα εργαλεία που κουβαλάει σε όλο το ταξίδι για να φτιάξει το μαρσπιέ και εγώ έκανα μια μικρή βόλτα στην έρημο .
Μόλις νύχτωσε άναψαν φωτιές και κάναμε μπάρμπεκιου ενώ άνοιξε και ένα ψυγειάκι και βγήκαν μπύρες . Είναι η πρώτη μπύρα που ήπιαμε εδώ και 20 ημέρες . Στο Τουρκμενιστάν δεν απαγορεύεται το αλκοόλ . Στα super market βρίσκεις βότκα και μπύρα .
Όταν σκοτείνιασε περπατήσαμε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι πάνω σε αμμόλοφους για να φτάσουμε στον κρατήρα . Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό !!! Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι αυτό το φως σε τρόμαζε αλλά και σε μάγευε ταυτόχρονα . Η όποια ταλαιπωρία άξιζε με το παραπάνω .
Κοιμηθήκαμε φορώντας όλα μας τα ρούχα αφού δεν είχαμε υπνόσακους και έκανε απίστευτο κρύο και στις 6 το πρωί ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση .
2travelonmotorcycle
Μέλος
Για τα 350 χλμ της ημέρας αποφασίσαμε εγώ να πάω με το αυτοκίνητο και να πάρω και τις αποσκευές . Θα περάσουμε αρκετά κομμάτια με βαθειά άμμο αλλά και ένα δρόμο ακόμα χειρότερο από τον χτεσινό και ο Κώστας μόνος του θα μπορεί να πάει γρηγορότερα . Ο Ιβάν μιλάει ελάχιστα Αγγλικά αλλά για 8 ώρες μιλάμε συνέχεια . Δείχνουμε ο ένας στον άλλο φωτογραφίες των παιδιών μας και προσπαθεί να μου εξηγήσει την κατάσταση στη χώρα του . Πίνει συνέχεια Κόκα κόλα αντί για νερό και καπνίζει. Μου δίνει το κινητό του και στέλνω ένα μήνυμα στο Whats Up στον μικρό μας αφού η κάρτα sim που αγοράσαμε δεν λειτούργησε ποτέ . Όλα καλά , Θα σας πάρουμε από Ουζμπεκισταν !
Όταν του λέω ότι η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαική Ένωση ενθουσιάζεται . Δηλαδή μπορείς να πας στην Γερμανία χωρίς βίζα ; Μπορώ . Στην Σουηδία ; Μπορώ . Στην Γαλλία ; Μπορώ . Στη Αμερική ; Εκεί θέλω βίζα αλλά βγαίνει πολύ εύκολα . Έχω πάει πολλές φορές του λέω . Και με κοιτάζει με θαυμασμό . Είναι το όνειρο της ζωής μου να πάω στην Αμερική μου εξομολογείται . Για αυτό και ξεκίνησα να μαθαίνω Αγγλικά και εγώ και τα παιδιά μου .Και μου βγάζει από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου να διαβάσω την αρνητική απάντηση που έλαβε από την Αμερικάνικη πρεσβεία . Μην στεναχωριέσαι του λέω . Μπορεί να εγκριθεί την επόμενη φορά . Είμαι σίγουρη ότι δεν θα σταματήσει να κάνει αιτήσεις .
Οχτώ ώρες αργότερα , με μία μικρή στάση για να ξεπιαστεί ο Κώστας φτάνουμε κοντά στα σύνορα με το Ουζμπεκιστάν .
Ο οδηγός μας περιμένει για να σιγουρευτεί ότι βγήκαμε από τη χώρα και μας αφήνει .Περιμένουμε υπομονετικά τη σειρά μας σε μία ουρά που εξυπηρετεί μόνο ένας υπάλληλος . Όταν πηγαίνουμε στο πρώτο γκισέ μας ζητάνε 20 $ . Γιατί τα πληρώνουμε αυτά ; ρωτάει ο Κώστας ; Αν δεν τα πληρώσετε δεν θα μπορέσει να βγει η μοτοσυκλέτα μας απαντάει . Τα πληρώνουμε αν και νομίζω ότι τα έβαλε στην τσέπη του . Στο δεύτερο γκισέ που περιμένουμε για να πάρουμε σφραγίδα εξόδου η ουρά είναι ακόμα μεγαλύτερη . Η ώρα περνάει και πίσω μας έρχεται ένα γκρουπ Γάλλων . Πως σας φάνηκε η διαδρομή ; Από τους χειρότερους δρόμους που έχουμε οδηγήσει τους λέμε . Μην λέτε τέτοια μας προειδοποιεί χαμηλόφωνα η ξεναγός τους . Είστε ακόμα μέσα στην χώρα . Μπορεί να το ακούσει κάποιος και να το πάρει στραβά . Περάσαμε λοιπόν την υπόλοιπη ώρες μας εκθειάζοντας τη χώρα … Μετά από ένα δίωρο περίπου περνάμε από τη μεριά του Ουζμπεκιστάν .
Επιτέλους ελεύθεροι …
XLGeorge
Μέλος
- Όνομα
- George
- Μοτό
- τζαπάν ενδεχόμενο
Όταν σκοτείνιασε περπατήσαμε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι πάνω σε αμμόλοφους για να φτάσουμε στον κρατήρα . Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό !!! Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι αυτό το φως σε τρόμαζε αλλά και σε μάγευε ταυτόχρονα . Η όποια ταλαιπωρία άξιζε με το παραπάνω .
Κοιμηθήκαμε φορώντας όλα μας τα ρούχα αφού δεν είχαμε υπνόσακους και έκανε απίστευτο κρύο και στις 6 το πρωί ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση .
Τελικά αξίζει η διανυκτέρευση και επίσκεψη αυτού του κρατήρα, αλλά απ'ότι είπατε καλύτερα με υπνόσακους λόγω κρύου τη νύχτα. Εδώ που τα λέμε, μια ελαφριά σκηνή δυό ατόμων και compact υπνόσακοι είναι καλό +/plus σε ένα τέτοιο ταξίδι αλλά είναι γεγονός οτι ο χώρος φόρτωσης είναι περιορισμένος και προσθέτουν βάρος/όγκο - όπως βέβαια και ευελιξία!
Αν δεν κάνει κάποιος το ταξίδι προς τα Σταν μέσω Ιραν (όπως κάνατε εσείς, και μπράβο σας!), η άλλη διαδρομή για να επισκεφτεί κανείς το Τουρκμενιστάν και τον κρατήρα είναι μέσω Γεωργίας/Αζερμπαϊτζάν και μετά διάσχιση της Κασπίας με ferry από Baku στο Turkmenbashi. Το πρόβλημα μ'αυτό το πλοίο είναι οτι μεταφέρει κυρίως cargo και συνήθως καθυστερεί, οπότε ενώ η διάσχιση της Κασπίας παίρνει 8-10 ώρες, ο συνολικός χρόνος Baku-Turkmenbashi τελωνείο-με-τελωνείο φτάνει συνήθως τις δύο μέρες (!). Πληροφοριακά, εμείς είχαμε μπει στο Ουζμπεκιστάν μέσω Γεωργίας-Ρωσιάς-Καζακστάν σε σχεση με το Ιρακ-Ιραν-Τουρκμενιστάν που κάνατε εσείς και που είναι σαφώς πιο ενδιαφέρον!
Περιμένουμε την ξενάγησή σας στις φοβερές πόλεις του Ουζμπεκιστάν!!