Στην αρχαιότητα λεγόταν Σάνδανος μετέπειτα ονομάστηκε Ρετσετνικιώτης και μετά το 1928 που η κοινότητα των Μαριανών ονομάστηκε σε Νεα Όλυνθος
με την ανεύρεση της αρχαίας Ολύνθου στην περιοχή ονομάστηκε Ολύνθιος.
Η εξερεύνηση μας πήρε σχεδόν μισή μέρα, είχε πολύ άνεμο και οι κάμερες στα τρίποδα δύσκολα στεκόταν σταθερές,
σε όλη την διαδρομή του που διασχίζει απο τις αρχές του Χολομώντα εως την θάλασσα του Αιγαίου και τον Τορωναίο κόλπο
φιλοξενεί ένα μέγαλο πλήθος απο το ζωικό και φυτικό βασίλειο.
Είδαμε αετούς γέρακες τρυποκάρυδους, ακούσαμε βάτραχους να δίνουν ρεσιτάλ τραγουδιού στις όχθες του
έχει πανέμορφα σημεία για να χαθείς με θεόρατα αιωνόβια πλατάνια σκιερά και λουσμένα στο φως μέρη.
Κρατάει καθαρός σε πολλά σημεία χωρίς βέβαια να έχω κάνει ανάλυση τς χημικής σύστασης του νερού του
αλλά ρέει και όπου ρέει και δεν βαλτώνει το νερό αυτοκαθαρίζεται εως ένα σημείο,
αλλά πόσο να αντέξει πάλι εξαρτάτε κατά πολύ απο τον άνθρωπο.
μπουκάλια απο φυτοφάρμακα χύμα πεταμένα όπου νάναι και δεν ξέρω τι πέφτει απο τα αστικά λύματα του Πολυγύρου μέσα του.
Εύχομαι να ευαισθητοποιηθούν λίγο παραπάνω οι ντόποιοι της γύρω περιοχής για να προσέξουμε και να έχουμε όχι μόνο εμείς αλλά και οι επόμενες γενιές.
με την ανεύρεση της αρχαίας Ολύνθου στην περιοχή ονομάστηκε Ολύνθιος.
Η εξερεύνηση μας πήρε σχεδόν μισή μέρα, είχε πολύ άνεμο και οι κάμερες στα τρίποδα δύσκολα στεκόταν σταθερές,
σε όλη την διαδρομή του που διασχίζει απο τις αρχές του Χολομώντα εως την θάλασσα του Αιγαίου και τον Τορωναίο κόλπο
φιλοξενεί ένα μέγαλο πλήθος απο το ζωικό και φυτικό βασίλειο.
Είδαμε αετούς γέρακες τρυποκάρυδους, ακούσαμε βάτραχους να δίνουν ρεσιτάλ τραγουδιού στις όχθες του
έχει πανέμορφα σημεία για να χαθείς με θεόρατα αιωνόβια πλατάνια σκιερά και λουσμένα στο φως μέρη.
Κρατάει καθαρός σε πολλά σημεία χωρίς βέβαια να έχω κάνει ανάλυση τς χημικής σύστασης του νερού του
αλλά ρέει και όπου ρέει και δεν βαλτώνει το νερό αυτοκαθαρίζεται εως ένα σημείο,
αλλά πόσο να αντέξει πάλι εξαρτάτε κατά πολύ απο τον άνθρωπο.
μπουκάλια απο φυτοφάρμακα χύμα πεταμένα όπου νάναι και δεν ξέρω τι πέφτει απο τα αστικά λύματα του Πολυγύρου μέσα του.
Εύχομαι να ευαισθητοποιηθούν λίγο παραπάνω οι ντόποιοι της γύρω περιοχής για να προσέξουμε και να έχουμε όχι μόνο εμείς αλλά και οι επόμενες γενιές.