amyroukai
Big Membered Wunderkind
Φαντάσου τώρα να έχεις γράψει μερικές χιλιάδες λέξεις και να χαθούν.
Όχι, φαντάσου το.
Ας προσποιηθώ ότι το γράφω πρώτη φορά αυτό, θα το καταλάβει κανείς; Σιγά μην θυμηθώ τα ίδια αστεία, βασικά αν διαβάσετε “άγριο έγκλημα σε χωριό της Αττικής, η πάνσοφη του σπιτιού του είπε μα γιατί δεν το έγραψες σε κειμενογράφο αλλά πήγες κατ’ ευθείαν στην σελίδα” δεν είμαι εγώ, κρατάω μπακάπια και κιτάπια #όχι.
Το οδοιπορικό ήταν μυστικό, δεν εννοώ το φόρουμ, εννοώ τον χάρτη. Το ανέφερε ο Βασίλης en passant σε κάποια βόλτα, στέλνει μήνυμα ο Θανάσης “κλείνω διανυκτέρευση” δεν με νοιάζει που, κλείσε, θα έρθω. Ηξερα ότι θα κοιμηθούμε κάπου δύο βράδια, το πρώτο στην Κόνιτσα και δεν με ενδιέφερε και πολύ η διαδρομή, βόλτα να είναι, μακριά και όμορφα ακούγεται. Επιβεβαίωση με το προξενείο Αφιδνών ότι δεν θα ενοχλήσει η αποχή για δύο, μετά την αφόρητη πίεση του Θανάση που είπε “μπορεί να κοιμηθώ στις Ορεάδες την Κυριακή” υπέκυψα και υπέβαλλα αίτηση για τρίτο βράδυ που πέρασε χωρίς αντιρρήσεις από το κοινοβούλιο. Ήθελα να πάω με το 950 αλλά ο Θανάσης επέμενε να πάρω το XR “για πιο ξεκούραστα”. Σιδερόκωλα όνειρα ξεκίνησαν να φτιάχνονται στο μυαλό μου.
Συνάντηση στο κέντρο της Κορίνθου και μπορεί να αναρωτηθείς γιατί αφού είναι πιο πρακτικό να βρεθείς εκτός πόλης αλλά η πασαρέλα από κοντινό ερμπιενμπί πιστεύω ότι ήταν μέρος του σχεδιασμού της παρέας. Με μεγάλο κόπο και απροθυμία μαζέψαμε τα σαγόνια από το πεζοδρόμιο και πήγαμε στα μηχανάκια. Τρεις προπέλες, ένα πορτοκάλι, μιά κόκκινη θύελλα, ένας ιταλικός αετός και αναμέναμε ακόμα έναν αετό. Ιαπωνικό θαύμα κανένα και θυμάμαι κάποιον πριν είκοσι χρόνια που μου το είπε και κορόιδευα, “όταν μεγαλώσεις θα πας Ευρώπη”, το κάρμα δεν αφήνει τίποτα, καλά αφήνει αλλά δεν είναι να το συζητάμε τώρα, άσχετα πράγματα.
Για να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον η ΕΟ Πατρών η κάρτα μου της alpha αποφάσισε ότι δεν θα περάσει διόδια κοντά στο Ρίο. Κάνω όπισθεν στο αυτόματο πληρωτήρι που κανονικά έπρεπε να είναι άνεση, μπλεκόμαστε με τα αυτοκίνητα, είναι ένας 60άρης με μαύρο κασκάι που μου λέει “περίμενε, θα πληρώσω να περάσεις” με σκλάβωσε το χαμόγελο όλων στο αυτοκίνητο και η κίνηση, του λέω ευχαριστώ πολύ αλλά αν δεν δω τι φταίει με την κάρτα θα επαναληφθεί το σκηνικό στα επόμενα και δεν θέλω. Ούτε από το μηχάνημα του υπαλλήλου περνάει… Ωραία, κατεβαίνω, βγάζω άλλη κάρτα, όλα ΟΚ. Επειδή το μυαλό μου είναι αλλού, πάω για Πάτρα και όχι για Ιωάννινα, βρίσκω που θα κάνω αναστροφή και τα παιδιά περιμένουν ευτυχώς στο Αντίρριο μετά τα διόδια. Στα διόδια η κοπέλα μου απευθύνει τον λόγο στα Αγγλικά, έχω τώρα και την απορία του μήπως ξεχάστηκα και δεν είπα καλημέρα ή οι Αθηνέζοι μιλάνε περίεργα ούτως η άλλως και… Τηλέφωνο στην alpha δεν υπάρχει ΓΕΝΙΚΟ πρόβλημα αλλά έχουν πάρει και άλλοι τηλέφωνο, αν δεν φτιάξει να ξανακαλέσω, ρε μανμου, ρε συ μπρο, αν είναι να ψάξω για μετρητά να το ξέρω ΤΩΡΑ πριν φτάσω στα κορφοβούνια “όχι δεν είναι γενικό πρόβλημα θα φτιάξει μόνο του”. ΟΚ.
Φεύγοντας στον ανήφορο για Άρτα -περίπου- που θα βγούμε από την Ιωνία, βλέπω τον Θανάση και κάνει κάτι νοήματα από αυτά που επιφέρουν πρόστιμο στον Λουκά με το ντουκάτι. Σε εμένα έκανε κάτι άλλα και έδειχνε τα αμελέτητα, σε αυτόν κάνει κάτι κουτσές μούτζες, τι στο καλό παίζει, βλέπω ανοίγουν το γκάζι, ανοίγω και εγώ αλλά δεν έχω δει πόσο κουτσή ήταν η χειρονομία. Φεύγουν λίγο. Η επόμενη χειρονομία είναι τέσσερα, πάμε μαζί. Με 6η. Ξέρω, το XR είναι κοντά γραναζωμένο αλλά αυτό το πράγμα που οτιδήποτε και αν καβαλήσεις μετά είναι ξέπνοο φαίνεται πολύ στην πράξη. Για την ιστορία τα 100 κυβικά παραπάνω του ΚΤΜ έδωσαν μιά ισχνή νίκη στο 1090 με τον Θανάση να κάνει νόημα “κέρδισα το six days και το romaniacs”, τέτοιο ενθουσιασμό με το νέο του παιχνίδι.
Για να γιορτάσουμε την νίκη του Θαναση, αμέσως μετά την ευγενή σύγκριση κινητήρων ξεκινάει να βρέχει. Βρίσκουμε ένα υπαίθριο βεστιάριο, κάποιος θα το έλεγε γέφυρα αλλά είναι πεζός ο χαρακτηρισμός, αρχίζει το βασανιστήριο με το παντελόνι… Το μπουφανάκι μιά χαρά, το μαμά rev’it χωράει και όχι μόνο αυτό, εκπλήσσομαι γιατί δεν παίζει με τον αέρα (λογικό, αφού το σχέδιο το λέει για ενδιάμεσο) αλλά και γιατί δεν έχω βράσει εκ των έσω με τον ιδρώτα και την παγιδευμένη υγρασία. Φτάνοντας στο πάρκινγκ που “γδυθήκαμε”, έχει στεγνώσει το μπουφάν, πόντος στην διαπνοή της φθηνής μεμβράνης.
Τα στοιχήματα λένε ότι είναι Γερμανός τουρίστας ο “τινοσειστεσεις” αλλά είναι Αμερικανός με Ευρωπαϊκή προφορά και Βουλγάρικο αυτοκίνητο, δεν χάρηκε και πολύ με το λάθος μας αλλά και εσύ βρε παιδί μου καρό μπορντό πουκάμισο, μπεζ βερμουδάκι και καλτσοσανδάλι ψάχνεσαι. Μας πήγαινε καροτσάκι στην ΕΟ μετά γιατί σου λέει ξέρουν οι λόκαλς από ραντάρ, χο χο χο ό,τι φάγαμε έφαγες, αν είχε κάτι περίεργο δηλαδή γιατί πάνω από το όριο δεν πάμε εκτός αν αλλάξει ξαφνικά, ξέρετε τι παγίδες παίζουν στην Ελλάδα μην τα ξαναλέμε με την παράνοια, από 120 σε 30 γιατί έτσι και ραντάρ για επιβολή του 30.
Τα στοιχήματα επίσης δίνουν μεγάλη πιθανότητα να μείνω από βενζίνη. Κάνω νόημα στον πλοηγό Βασίλη ότι θέλω, μου λέει ΣΤΑ ΣΕΑ. Περνάει τα ΣΕΑ αφρενάριστος, βλέπω στην πινακίδα επόμενη βενζίνη μετά από 58 και γράφει range 60, θα γελάσουμε. Τελικά εκεί που λέω ή βγαίνω από τον δρόμο σε όποιο χωριό βρω ή θα βάλω πορτοκαλί ιμάντα στο GS να τραβάει, μπαίνουμε σε ΣΕΑ με range 13, τυχερός αριθμός εκτός αν είσαι η Εθνική Μπάσκετ χτες. Πείτε μου μετά γιατί θες 30 λίτρα, ΝΑ ΓΙΑΤΙ. Πόσες φορές το ίδιο έργο φέτος, αλλά τι να πεις, δεν νιώθει ο κόσμος.
Ανεβαίνουμε τον ποταμό Κβάι, αυτό που λέει Ζυγός και Άραχθος και Λίμνη Πουρναρίου (αλλά και αυτό το WTF αξιοθέατο) στον χάρτη ανάποδα από ότι τον κατεβήκαμε με τον Aldebaran τις προάλλες. Η θέα θυμάμαι ότι είναι υπνωτιστική αλλά τότε βιαζόμασταν να προλάβουμε φως, τώρα είναι πρωί και όλοι καψωμένοι για να στρίψουν. Μικρά παιδιά, βράζει το αίμα τους, τι να κάνεις, για την παρέα ακολουθείς. Άλλη φορά καφές με θέα στο ποτάμι, κουπονάκι που λόγω θέσης δεν θα εξαργυρωθεί ποτέ, το ξέρω.
Πρώτη στάση και οι δρομίσιες συστάσεις έχουν γίνει, ο Γιώργος είναι στον ρυθμό του πάντα, ο ΑγριοΒασίλης είναι ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το γκάζι, άλλοτε τέζα άλλοτε κότα και οι άλλοι περίπου στο ίδιο τρενάκι με μηχανοδηγό το μπόξερ το σωστό το Ημί. Στάση γεφύρι Πλάκας, τα τρου αντβέ δεν πατάνε 100 μέτρα χώμα μέχρι το πάρκινγκ για φωτό και χάζι στο αναστηλωμένο. Πάμε στους Μελισσουργούς, χωριό καταγωγής του Γιώργου. Φτάνοντας τρώμε μιά μικρή απογοήτευση γιατί όλα δείχνουν κλειστά, τελικά απλά τα μάζεψαν για να μην βραχούν και φορτίζουμε μπαταρίες με κολοκυθοανθούς, μακαρονόπιτα και λίγο τσίπουρο, φρέσκο νεράκι από την βρύση δίπλα. Θα πάμε Μπάρο; Όχι σήμερα λένε οι περισσότεροι και γυρνάμε για Πράμαντα. Ο θεός των ταξιδιωτών έβαλε τα κλάματα με τις έξι κότες και ξεκινάει βροχή καλής έντασης. Στάση στο βενζινάδικο για ντύσιμο (να γιατί enduroguard, δεν σε νοιάζει ο καιρός) και συνέχεια. Να μην τα ξαναπώ για την μεμβράνη του Sand 4, ευχάριστη έκπληξη πάλι.
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο δίπλα από την γέφυρα της Κόνιτσας. “ΕΙΣΤΕ ΓΙΑ ΕΜΑΣ;” ένας σχεδόν 60 και μιά κυρία με κοντό μαλλί. Τιστεσεις; Ο άνθρωπος είπε κάτι που δεν ήταν “συνάντηση λεσχών μοτοσικλέτας ΒΔ Ελλάδας” το οποίο το βρήκα στο γκουγκλ αφού γυρίσαμε σπίτι, λανθάνουσα γλώσσα, δεν ξέρω, πάντως στέλνω μήνυμα σε έναν φίλο Αθήνα ρε σεις αν κάνετε καμιά τελετή να μας καλέσετε και άδικα έψαχνε την αδελφότητα, η τελετή εν τω μεταξύ είναι το επόμενο βράδυ, κρίμα, θα την χάναμε έτσι και αλλιώς.
Ο Θανασάκης έχει βουτήξει και μετά αράξει πισίνα με βροχή για ανανέωση δυνάμεων, ο Μπίλις έχει ανοίξει μπύρα, ε, ας κάτσουμε και εμείς να πιούμε μία. Πιάνει λίγο παραπάνω βροχή και περνάει μέσα από τα φύλλα, μετακινούμαστε σε τέντα, τελειώνουν οι μπύρες, μέχρι να έρθει ο Φώτης που βράχηκε ίσα για να πει ότι είδε νερό στο δρόμο έχουμε φάει τρεις γύρες από διάφορα σε surf and turf γιατί λόγω βροχής κανείς δεν ψήνεται να καβαλήσει για το κέντρο της Κόνιτσας. Δίπλα μας είναι μιά κυρία που προσπαθεί να απολαύσει το τοπίο, να μιλήσει στο τηλέφωνο, χα χα χα ναι καλά. Της λέμε συγγνώμη για την φασαρία, νομίζει ότι της την πέφτουμε (κολακεύεται αλλά κρατάει και απόσταση) και μας λέει έχει άντρα, έρχεται και ο άντρας μετά και μας λέει έχει Vstrom οπότε καταλάβαμε ότι δεν είναι απλά άντρας, είναι ούμπερμενς, ευχάριστο τυπάκι πάντως, αν ήρθε για ρομάντζο στον πλάτανο στην βροχή έπαιξε και έχασε απόψε. Η μέρα τελειώνει για κάποιους, συνεχίζει με τζιν τόνικς για άλλους. Η νύχτα έχει περιπέτεια γιατί ο WildBilly νομίζει ότι είναι το φορτηγό του Σταλόνε σε εκείνη την ταινία με το μπραντεφερ και ζορίζεται στις ανηφόρες, σκάνε και μερικά λάστιχα, ο Λουκάς που κοιμάται πιο ανάλαφρα δεν πέρασε καλά το βράδυ γιατί τον κοπανούσε μήπως αλλάξει κανάλι και βάλει την μελωδία της ευτυχίας αλλά έπιασε φαστ αντ δε φιούριους όλα μαζί, εγώ νομίζω ξύπνησα μία φορά μόνο.
Φωτό 1ης ημέρας:
H λιακάδα είναι παραπλανητική στο πάρκινγκ. Λίγο πριν χαλάσω ακόμα έναν φακό γυαλιών ηλίου.
Έχουμε δουλειές να κάΜουμε και ο Αθηνέζος βγάΝει σέλφι
Για το πρωτότυπο χρησιμοποιήθηκαν ασπράδια από 20,000 αυγά λέει η πινακίδα. Δεν ήταν γεφύρι αυτό, το μεγαλύτερο κέικ στον κόσμο ήταν. Ναι, έχω σέλφι με το γεφύρι, φτάνει όμως, δεν είμαστε τίποτα Νάρκισσοι.
Κλασική αμήχανη πόζα στους Μελισσουργούς. Pun intended.
Ο Θανάσης, που απολαμβάνει βόλτα σαν πρώτη φορά με το ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΟ 1090R. Όχι πες, αυτό το χαμόγελο πληρώνεται; Ανεκτίμητο.
Μιά σπάνια στιγμή όπου ο Βασίλης δεν τρώει.
Και τρελό χέρι και τρελό αγόρι, ο Λουκάς.
Speak "friend" and enter.
H πλατεία είναι όμορφη και φιλόξενη. Κολοκυθοανθοί FTW
Η φάτσα των περισσότερων όταν λες από Αθήνα με το μηχανάκι στο χωριό τους και με βροχή
On the road.
Ξεκούραση επιτέλους
Ο πρώτος μεζές, ίσα να κάτσει στο δόντι.
Το δωμάτιο, γαλήνιο, πριν την προβολή της ταινίας. Αν ήξερε το κρεβάτι τι το περιμένει μετά, ακόμα θα έτρεχε.
Όχι, φαντάσου το.
Ας προσποιηθώ ότι το γράφω πρώτη φορά αυτό, θα το καταλάβει κανείς; Σιγά μην θυμηθώ τα ίδια αστεία, βασικά αν διαβάσετε “άγριο έγκλημα σε χωριό της Αττικής, η πάνσοφη του σπιτιού του είπε μα γιατί δεν το έγραψες σε κειμενογράφο αλλά πήγες κατ’ ευθείαν στην σελίδα” δεν είμαι εγώ, κρατάω μπακάπια και κιτάπια #όχι.
Το οδοιπορικό ήταν μυστικό, δεν εννοώ το φόρουμ, εννοώ τον χάρτη. Το ανέφερε ο Βασίλης en passant σε κάποια βόλτα, στέλνει μήνυμα ο Θανάσης “κλείνω διανυκτέρευση” δεν με νοιάζει που, κλείσε, θα έρθω. Ηξερα ότι θα κοιμηθούμε κάπου δύο βράδια, το πρώτο στην Κόνιτσα και δεν με ενδιέφερε και πολύ η διαδρομή, βόλτα να είναι, μακριά και όμορφα ακούγεται. Επιβεβαίωση με το προξενείο Αφιδνών ότι δεν θα ενοχλήσει η αποχή για δύο, μετά την αφόρητη πίεση του Θανάση που είπε “μπορεί να κοιμηθώ στις Ορεάδες την Κυριακή” υπέκυψα και υπέβαλλα αίτηση για τρίτο βράδυ που πέρασε χωρίς αντιρρήσεις από το κοινοβούλιο. Ήθελα να πάω με το 950 αλλά ο Θανάσης επέμενε να πάρω το XR “για πιο ξεκούραστα”. Σιδερόκωλα όνειρα ξεκίνησαν να φτιάχνονται στο μυαλό μου.
Συνάντηση στο κέντρο της Κορίνθου και μπορεί να αναρωτηθείς γιατί αφού είναι πιο πρακτικό να βρεθείς εκτός πόλης αλλά η πασαρέλα από κοντινό ερμπιενμπί πιστεύω ότι ήταν μέρος του σχεδιασμού της παρέας. Με μεγάλο κόπο και απροθυμία μαζέψαμε τα σαγόνια από το πεζοδρόμιο και πήγαμε στα μηχανάκια. Τρεις προπέλες, ένα πορτοκάλι, μιά κόκκινη θύελλα, ένας ιταλικός αετός και αναμέναμε ακόμα έναν αετό. Ιαπωνικό θαύμα κανένα και θυμάμαι κάποιον πριν είκοσι χρόνια που μου το είπε και κορόιδευα, “όταν μεγαλώσεις θα πας Ευρώπη”, το κάρμα δεν αφήνει τίποτα, καλά αφήνει αλλά δεν είναι να το συζητάμε τώρα, άσχετα πράγματα.
Για να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον η ΕΟ Πατρών η κάρτα μου της alpha αποφάσισε ότι δεν θα περάσει διόδια κοντά στο Ρίο. Κάνω όπισθεν στο αυτόματο πληρωτήρι που κανονικά έπρεπε να είναι άνεση, μπλεκόμαστε με τα αυτοκίνητα, είναι ένας 60άρης με μαύρο κασκάι που μου λέει “περίμενε, θα πληρώσω να περάσεις” με σκλάβωσε το χαμόγελο όλων στο αυτοκίνητο και η κίνηση, του λέω ευχαριστώ πολύ αλλά αν δεν δω τι φταίει με την κάρτα θα επαναληφθεί το σκηνικό στα επόμενα και δεν θέλω. Ούτε από το μηχάνημα του υπαλλήλου περνάει… Ωραία, κατεβαίνω, βγάζω άλλη κάρτα, όλα ΟΚ. Επειδή το μυαλό μου είναι αλλού, πάω για Πάτρα και όχι για Ιωάννινα, βρίσκω που θα κάνω αναστροφή και τα παιδιά περιμένουν ευτυχώς στο Αντίρριο μετά τα διόδια. Στα διόδια η κοπέλα μου απευθύνει τον λόγο στα Αγγλικά, έχω τώρα και την απορία του μήπως ξεχάστηκα και δεν είπα καλημέρα ή οι Αθηνέζοι μιλάνε περίεργα ούτως η άλλως και… Τηλέφωνο στην alpha δεν υπάρχει ΓΕΝΙΚΟ πρόβλημα αλλά έχουν πάρει και άλλοι τηλέφωνο, αν δεν φτιάξει να ξανακαλέσω, ρε μανμου, ρε συ μπρο, αν είναι να ψάξω για μετρητά να το ξέρω ΤΩΡΑ πριν φτάσω στα κορφοβούνια “όχι δεν είναι γενικό πρόβλημα θα φτιάξει μόνο του”. ΟΚ.
Φεύγοντας στον ανήφορο για Άρτα -περίπου- που θα βγούμε από την Ιωνία, βλέπω τον Θανάση και κάνει κάτι νοήματα από αυτά που επιφέρουν πρόστιμο στον Λουκά με το ντουκάτι. Σε εμένα έκανε κάτι άλλα και έδειχνε τα αμελέτητα, σε αυτόν κάνει κάτι κουτσές μούτζες, τι στο καλό παίζει, βλέπω ανοίγουν το γκάζι, ανοίγω και εγώ αλλά δεν έχω δει πόσο κουτσή ήταν η χειρονομία. Φεύγουν λίγο. Η επόμενη χειρονομία είναι τέσσερα, πάμε μαζί. Με 6η. Ξέρω, το XR είναι κοντά γραναζωμένο αλλά αυτό το πράγμα που οτιδήποτε και αν καβαλήσεις μετά είναι ξέπνοο φαίνεται πολύ στην πράξη. Για την ιστορία τα 100 κυβικά παραπάνω του ΚΤΜ έδωσαν μιά ισχνή νίκη στο 1090 με τον Θανάση να κάνει νόημα “κέρδισα το six days και το romaniacs”, τέτοιο ενθουσιασμό με το νέο του παιχνίδι.
Για να γιορτάσουμε την νίκη του Θαναση, αμέσως μετά την ευγενή σύγκριση κινητήρων ξεκινάει να βρέχει. Βρίσκουμε ένα υπαίθριο βεστιάριο, κάποιος θα το έλεγε γέφυρα αλλά είναι πεζός ο χαρακτηρισμός, αρχίζει το βασανιστήριο με το παντελόνι… Το μπουφανάκι μιά χαρά, το μαμά rev’it χωράει και όχι μόνο αυτό, εκπλήσσομαι γιατί δεν παίζει με τον αέρα (λογικό, αφού το σχέδιο το λέει για ενδιάμεσο) αλλά και γιατί δεν έχω βράσει εκ των έσω με τον ιδρώτα και την παγιδευμένη υγρασία. Φτάνοντας στο πάρκινγκ που “γδυθήκαμε”, έχει στεγνώσει το μπουφάν, πόντος στην διαπνοή της φθηνής μεμβράνης.
Τα στοιχήματα λένε ότι είναι Γερμανός τουρίστας ο “τινοσειστεσεις” αλλά είναι Αμερικανός με Ευρωπαϊκή προφορά και Βουλγάρικο αυτοκίνητο, δεν χάρηκε και πολύ με το λάθος μας αλλά και εσύ βρε παιδί μου καρό μπορντό πουκάμισο, μπεζ βερμουδάκι και καλτσοσανδάλι ψάχνεσαι. Μας πήγαινε καροτσάκι στην ΕΟ μετά γιατί σου λέει ξέρουν οι λόκαλς από ραντάρ, χο χο χο ό,τι φάγαμε έφαγες, αν είχε κάτι περίεργο δηλαδή γιατί πάνω από το όριο δεν πάμε εκτός αν αλλάξει ξαφνικά, ξέρετε τι παγίδες παίζουν στην Ελλάδα μην τα ξαναλέμε με την παράνοια, από 120 σε 30 γιατί έτσι και ραντάρ για επιβολή του 30.
Τα στοιχήματα επίσης δίνουν μεγάλη πιθανότητα να μείνω από βενζίνη. Κάνω νόημα στον πλοηγό Βασίλη ότι θέλω, μου λέει ΣΤΑ ΣΕΑ. Περνάει τα ΣΕΑ αφρενάριστος, βλέπω στην πινακίδα επόμενη βενζίνη μετά από 58 και γράφει range 60, θα γελάσουμε. Τελικά εκεί που λέω ή βγαίνω από τον δρόμο σε όποιο χωριό βρω ή θα βάλω πορτοκαλί ιμάντα στο GS να τραβάει, μπαίνουμε σε ΣΕΑ με range 13, τυχερός αριθμός εκτός αν είσαι η Εθνική Μπάσκετ χτες. Πείτε μου μετά γιατί θες 30 λίτρα, ΝΑ ΓΙΑΤΙ. Πόσες φορές το ίδιο έργο φέτος, αλλά τι να πεις, δεν νιώθει ο κόσμος.
Ανεβαίνουμε τον ποταμό Κβάι, αυτό που λέει Ζυγός και Άραχθος και Λίμνη Πουρναρίου (αλλά και αυτό το WTF αξιοθέατο) στον χάρτη ανάποδα από ότι τον κατεβήκαμε με τον Aldebaran τις προάλλες. Η θέα θυμάμαι ότι είναι υπνωτιστική αλλά τότε βιαζόμασταν να προλάβουμε φως, τώρα είναι πρωί και όλοι καψωμένοι για να στρίψουν. Μικρά παιδιά, βράζει το αίμα τους, τι να κάνεις, για την παρέα ακολουθείς. Άλλη φορά καφές με θέα στο ποτάμι, κουπονάκι που λόγω θέσης δεν θα εξαργυρωθεί ποτέ, το ξέρω.
Πρώτη στάση και οι δρομίσιες συστάσεις έχουν γίνει, ο Γιώργος είναι στον ρυθμό του πάντα, ο ΑγριοΒασίλης είναι ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το γκάζι, άλλοτε τέζα άλλοτε κότα και οι άλλοι περίπου στο ίδιο τρενάκι με μηχανοδηγό το μπόξερ το σωστό το Ημί. Στάση γεφύρι Πλάκας, τα τρου αντβέ δεν πατάνε 100 μέτρα χώμα μέχρι το πάρκινγκ για φωτό και χάζι στο αναστηλωμένο. Πάμε στους Μελισσουργούς, χωριό καταγωγής του Γιώργου. Φτάνοντας τρώμε μιά μικρή απογοήτευση γιατί όλα δείχνουν κλειστά, τελικά απλά τα μάζεψαν για να μην βραχούν και φορτίζουμε μπαταρίες με κολοκυθοανθούς, μακαρονόπιτα και λίγο τσίπουρο, φρέσκο νεράκι από την βρύση δίπλα. Θα πάμε Μπάρο; Όχι σήμερα λένε οι περισσότεροι και γυρνάμε για Πράμαντα. Ο θεός των ταξιδιωτών έβαλε τα κλάματα με τις έξι κότες και ξεκινάει βροχή καλής έντασης. Στάση στο βενζινάδικο για ντύσιμο (να γιατί enduroguard, δεν σε νοιάζει ο καιρός) και συνέχεια. Να μην τα ξαναπώ για την μεμβράνη του Sand 4, ευχάριστη έκπληξη πάλι.
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο δίπλα από την γέφυρα της Κόνιτσας. “ΕΙΣΤΕ ΓΙΑ ΕΜΑΣ;” ένας σχεδόν 60 και μιά κυρία με κοντό μαλλί. Τιστεσεις; Ο άνθρωπος είπε κάτι που δεν ήταν “συνάντηση λεσχών μοτοσικλέτας ΒΔ Ελλάδας” το οποίο το βρήκα στο γκουγκλ αφού γυρίσαμε σπίτι, λανθάνουσα γλώσσα, δεν ξέρω, πάντως στέλνω μήνυμα σε έναν φίλο Αθήνα ρε σεις αν κάνετε καμιά τελετή να μας καλέσετε και άδικα έψαχνε την αδελφότητα, η τελετή εν τω μεταξύ είναι το επόμενο βράδυ, κρίμα, θα την χάναμε έτσι και αλλιώς.
Ο Θανασάκης έχει βουτήξει και μετά αράξει πισίνα με βροχή για ανανέωση δυνάμεων, ο Μπίλις έχει ανοίξει μπύρα, ε, ας κάτσουμε και εμείς να πιούμε μία. Πιάνει λίγο παραπάνω βροχή και περνάει μέσα από τα φύλλα, μετακινούμαστε σε τέντα, τελειώνουν οι μπύρες, μέχρι να έρθει ο Φώτης που βράχηκε ίσα για να πει ότι είδε νερό στο δρόμο έχουμε φάει τρεις γύρες από διάφορα σε surf and turf γιατί λόγω βροχής κανείς δεν ψήνεται να καβαλήσει για το κέντρο της Κόνιτσας. Δίπλα μας είναι μιά κυρία που προσπαθεί να απολαύσει το τοπίο, να μιλήσει στο τηλέφωνο, χα χα χα ναι καλά. Της λέμε συγγνώμη για την φασαρία, νομίζει ότι της την πέφτουμε (κολακεύεται αλλά κρατάει και απόσταση) και μας λέει έχει άντρα, έρχεται και ο άντρας μετά και μας λέει έχει Vstrom οπότε καταλάβαμε ότι δεν είναι απλά άντρας, είναι ούμπερμενς, ευχάριστο τυπάκι πάντως, αν ήρθε για ρομάντζο στον πλάτανο στην βροχή έπαιξε και έχασε απόψε. Η μέρα τελειώνει για κάποιους, συνεχίζει με τζιν τόνικς για άλλους. Η νύχτα έχει περιπέτεια γιατί ο WildBilly νομίζει ότι είναι το φορτηγό του Σταλόνε σε εκείνη την ταινία με το μπραντεφερ και ζορίζεται στις ανηφόρες, σκάνε και μερικά λάστιχα, ο Λουκάς που κοιμάται πιο ανάλαφρα δεν πέρασε καλά το βράδυ γιατί τον κοπανούσε μήπως αλλάξει κανάλι και βάλει την μελωδία της ευτυχίας αλλά έπιασε φαστ αντ δε φιούριους όλα μαζί, εγώ νομίζω ξύπνησα μία φορά μόνο.
Φωτό 1ης ημέρας:
H λιακάδα είναι παραπλανητική στο πάρκινγκ. Λίγο πριν χαλάσω ακόμα έναν φακό γυαλιών ηλίου.
Έχουμε δουλειές να κάΜουμε και ο Αθηνέζος βγάΝει σέλφι
Για το πρωτότυπο χρησιμοποιήθηκαν ασπράδια από 20,000 αυγά λέει η πινακίδα. Δεν ήταν γεφύρι αυτό, το μεγαλύτερο κέικ στον κόσμο ήταν. Ναι, έχω σέλφι με το γεφύρι, φτάνει όμως, δεν είμαστε τίποτα Νάρκισσοι.
Κλασική αμήχανη πόζα στους Μελισσουργούς. Pun intended.
Ο Θανάσης, που απολαμβάνει βόλτα σαν πρώτη φορά με το ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΟ 1090R. Όχι πες, αυτό το χαμόγελο πληρώνεται; Ανεκτίμητο.
Μιά σπάνια στιγμή όπου ο Βασίλης δεν τρώει.
Και τρελό χέρι και τρελό αγόρι, ο Λουκάς.
Speak "friend" and enter.
H πλατεία είναι όμορφη και φιλόξενη. Κολοκυθοανθοί FTW
Η φάτσα των περισσότερων όταν λες από Αθήνα με το μηχανάκι στο χωριό τους και με βροχή
On the road.
Ξεκούραση επιτέλους
Ο πρώτος μεζές, ίσα να κάτσει στο δόντι.
Το δωμάτιο, γαλήνιο, πριν την προβολή της ταινίας. Αν ήξερε το κρεβάτι τι το περιμένει μετά, ακόμα θα έτρεχε.
μας προλάβαινες με το yamaha 
