Ξέχασα να γράψω ότι ξεκίνησα χωρίς φορτιστή κινητού παρά το γεγονός ότι τον είχα έτοιμο για πακετάρισμα. Ναι ξέρω, τι τα θες τα μαραφέτια, ο Μπερ Γκριλς έχει την λύση με σήματα καπνού, για εμάς τους κοινούς θνητούς δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα. Ευτυχώς ο Λουκάς φόρτιζε στο μηχανάκι κατά την πορεία και παραχώρησε ευγενέστατα τον οικιακό του.
Πιο σημαντικό ακόμα ξέχασα ότι την συζήτηση μονοπωλεί σε κάθε σημείο η τρολιά του “μετά το V85TT τι” από τον Άγριο, γιατί θέλει τον δικό του μονόκερω (που πλέον γράφεται με όμικρον) αλλά δεν είναι και σίγουρος αν όντως τον θέλει, να βάλει ένα Ωχλινς ή να βάλει κάτι ακόμα σε λεφτά και να πάρει… Ούτε ξέρει τι, αλλά θέλει κάτι, εκατό χιλιάδες δίσκοι. Πρέπει να έχει τοπ αναρτήσεις, να έχει τοπ φρένα, να είναι άνετο, να έχει γκάζια και μοτέρ με διάρκεια αλλά να μην έχει πολλά γκάζια γιατί είναι ήδη συναρμολογούμενος ο Μπιλ και στην επόμενη πτώση δεν ξέρει που θα σκορπίσουν τα lego στο κορμί του. Υπάρχουν τέτοια μηχανάκια; Ε ναι, το V85TT είναι των προδιαγραφών ακόμα και με τις στοκ αναρτήσεις αλλά θέλει κάτι άλλο.
Πρωινό ξύπνημα, μπουφές και ανακαλύπτω ότι η εκδρομή δεν είναι μόνο σιδερόκωλη, έχει και φυσιολατρικό σκέλος. Τα παιδιά πάνε για περπάτημα δίπλα στο ποτάμι, εγώ έχω φέρει μόνο πάνινο χωρίς-να-το-θέλει-barefoot παπουτσάκι μισό βήμα πάνω από σαγιονάρα 14,99 ευρώ γιατί έχει ελάχιστο όγκο στις αποσκευές, οι άλλοι είναι με τα εξειδικευμένα για hiking/trail running. Να περιμένουμε, ποιός χαλιέται με τέτοια θέα;
Το τυπάκι με το Vstrom και το σκυλί του μαζεύει σκηνή από το ποτάμι, φορτώνει και φεύγει. Στην τραπεζαρία εκτυλίσσεται ένα μεγάλο δράμα. Ο Μπιλ έχει φτιάξει σάντουιτς για τον δρόμο γιατί αν δεν φάει σε κάθε στάση δεν αντέχει, έχει πάρει μισό δάσος χαρτοπετσέτες για να τυλίξει τα εδέσματα. Ο Θανάσης απλά ζήτησε αλουμινόχαρτο από την γιαγιά και ακούει “πήγες και της κλάφτηκες, μηχανόβιοι όλη μέρα στο δρόμο, πεινάμε και στο έδωσε” έχουμε γονατίσει από το γέλιο (μοτίβο όλης της εκδρομής) από τον Μπιλ, ο οποίος έχει δώσει ρεσιτάλ στο πείραγμα για τα πάθη του Λουκά όλη την προηγούμενη νύχτα.
Η βενζίνη είναι ένα δράμα ακόμα γιατί ο αετός πεθαίνει στον αέρα, όχι αυτό είναι από αλλού, πεθαίνουν τα άλογά του χωρίς κατοστάρα και κάνει pinging το μοτέρ και η ΒΠ δεν έχει τέτοια. Στέλνουν τον ΆγριοΜπιλ στην Κοχύλι μήπως βρει καύσιμο της αρεσκείας του, κάτι έβαλε εκεί προφανώς γιατί ακολούθησε όλη την ημέρα.
Στάση σε σημεία με ωραία θέα για φωτογραφίες και αλλαγές σέλας. Ο Μπιλ θέλει να τα δοκιμάσει όλα μήπως βρει το λιμάνι του σε κάποιο σαν της παρέας και περνάει από BMW, Ducati και KTM. Περνάει η ημέρα, κάποια στιγμή μου λέει ο Θανάσης πάρε να δεις κάτι με το φρένο, η ώρα που θα οδηγήσω το 1090R, το οποίο λιγουρεύομαι χρόνια, έχει φτάσει. Ξαναγυρνάμε στα “κανονικά μας” και στις στάσεις δίνει και παίρνει το πείραγμα.
Φτάνουμε με τα πολλά στο Τσεπέλοβο και λίγο καγκούρικα αγνοούμε το απαγορεύεται και φτάνουμε πλατεία. Ο παππούς που μελετάει στοίχημα στο δίπλα μαγαζί ενοχλείται από τα μηχανάκια 20 μέτρα μακριά του και ζητάει να πάμε στο πάρκινγκ. Να πάμε, μόνο που από τα τρία επίπεδα διαθέσιμου χώρου στάθμευσης πρακτικά χρηστικό είναι μισό, το ένα είναι κλαδιά και δύο αυτοκίνητα, το άλλο μπάζα, το άλλο κλαδιά, κάδους και αυτοκίνητα. Χωνόμαστε ανάμεσα σε κλαδιά και κάδους κάπως και πάμε επιτέλους για καφέ. Στην πλατεία θυμάμαι το ένα μαγαζί, είχε καλό φαγητό αλλά είναι νωρίς ακόμα. Καφεδάκι και γλυκό “από τα χεράκια της μαμάς” του χαμογελαστού καφετζή. Τα γλυκά ήταν καλά, ο καφές το ίδιο, μαθαίνουμε και ότι ο δρόμος που συζητούσαμε έχει χώμα που θα μας ταλαιπωρήσει, οπότε επιλέγουμε (θαύμα, μην το πείτε πουθενά) ασφάλτινη εναλλακτική.
Φεύγουμε και σε κάποιο μπέρδεμα/χάσιμο βρίσκομαι να κυνηγιέμαι με τον Λουκά, μία ο ένας μπροστά μία ο άλλος. Ζητάω το 950 διστακτικά σε μιά στάση, με λίγη έκπληξη ακούω το ναι και συνεχίζουμε ως την Βωβούσα (κανένα 15λεπτο) με το Multistrada 950S. Παρκάρουμε και ο Λουκάς απορεί πως στρίβει το XR και εγώ απορώ πως στρίβει το Duc με τηλεπάθεια.
Στην πλατεία βγάζω μερικές φωτό με το γεφύρι, κατεβαίνω και στην “παραλία” κάτω από την ταβέρνα και εκτός από το ποτάμι βλέπω ατομική σάουνα που χειμώνα θα είναι μαγεία. Είναι μιά παρέα Σαλονικιοί στο ταβερνάκι και τρώνε, παραγγέλνουμε και εμείς μεζέ γιατί πως να το κάνεις, τραβιέται. Έρχεται Γιαννιώτης, με μηχανάκι από Θεσσαλονίκη και σέρβις στον Πατρινό Παπανικολάου και φοράει το Enduroguard σε γκρί (όμορφο) και κλειστό. Παναζία μου σάουνα σκέφτομαι όσο χαιρετιόμαστε και λέμε δυό κουβέντες, πάει για την πλατεία πριν ρωτήσω πως την παλεύει με την ζέστη.
Στάση σε βρύση, την Κρύα Βρύση που την έφτιαξε βουλευτής του νομού και μετά έχτισαν και BBQ κανονικό με καπάκι, οργάνωση. Όσο να βγάλω φωτογραφίες τρεις άνθρωποι σταμάτησαν να πάρουν νερό, ξέρει πως μαζεύονται τα ψηφαλάκια ο λόκαλ. Ένα παλιό κουπονάκι εξαργυρώνεται, φωτό στο γεφύρι του Ζιάκα. Με περιμένουν τα παιδιά στην επόμενη διασταύρωση, όπου είναι μιά μιλφ ντυμένη χάι-χούι και ετοιμάζεται να τους φάει ζωντανούς, στο τσακ τους γλίτωσα από εξόντωση. Τελικά μάλλον είναι η περφόρμερ σε τοπικό γάμο και γίνεται λίγο πανικός από την πομπή, να ζήσουν τα παιδιά.
Συνεχίζουμε για την διανυκτέρευση σε μαγαζί όνειρο με πισίν κουζίν φουλ πανσιόν ερκοντισιόν, δεν είναι ανάγκη να πω για τον δρόμο, χάλια από ποιότητα αλλά είναι μιά ομορφιά εκεί πάνω αλλιώτικη. Όλη η χώρα έχει ορεινό στροφιλίκι αλλά η αίσθηση του ότι είσαι μακριά από το σπίτι σου εντείνει την απόλαυση. Κάπου εκεί περνάει μπροστά ο Βασίλης και ο Φώτης και αναγκάζομαι να κινηθώ μόνο με 1η για να μην μένω πίσω από αυτούς και τον Λουκά. Δεν είναι ότι δεν έχει δύναμη, εγώ δεν τολμάω να στρίψω με τόση φόρα που η 2α να είναι τόσο γεμάτη που να μπορεί να ακολουθήσει τους άλλους που πάνε “μέσα στην ροπή” τους συνεχώς. Είναι και ο δρόμος με περίεργα σημεία, τα οποία ανησυχούν τους στριτάδες αλλά η εντουροεμπειρία του Φώτη λέει αργότερα ότι “δεν έχει ικανό μήκος το λακκουβάκι με λάσπη για να σε ρίξει” γιατί περνάει ο τροχός, κουνάει αλλά ξαναπιάνει αμέσως οπότε δεν κόβεις -ναι καλά ου. Το τρενάκι συνεχίζει την πορεία του μέχρι που βρίσκεται σε επαρχιακό ανοιχτό. Ξέρεις. Από αυτούς που μπορεί να γεμίζει καλά το XR αν θες και να στρίβει χωρίς πολλά πολλά με πολλά πολλά. Εκεί φαίνεται ότι φεύγω χωρίς δράματα και κουνήματα εύκολα, αλλά μένω με το τρενάκι γιατί έχει πλάκα να χαζεύεις και τους άλλους. Κάπου εκεί χάνουμε τον Άγριο γιατί ο άνθρωπος δεν είναι βλαμμένος… Καλά άστο, θέλω να πω ότι δεν βιαζόταν σαν μερικούς μερικούς, με αποτέλεσμα όμως να μείνει πολύ πίσω και να μην ξέρει που πήγαμε. Είχαμε πει ότι η κατάληξη είναι το χωριό Κρανιά/Κρανέα αλλά το ξενοδοχείο είναι εκτός του χωριού και αυτός το έψαχνε μέσα και τα πήρε κρανίο για να ταιριάξει με το χωριό, λίγο άδικα γιατί πλοήγηση με το τηλέφωνο σημαίνει ότι GIYF και βρίσκεις το μαγαζί πολύ εύκολα αν θες.
Μέχρι να λυθεί η παρεξήγηση, πάμε στα δωμάτια… Το δωμάτιο του Γκίμλι δηλαδή, μέγιστο ύψος ούτε δύο μέτρα στον κορφιά της στέγης και περίπου στο ένα μέτρο “η ντουλάπα”. Ανοίγουμε φεγγίτες, ανάβουμε κλιματιστικό μήπως δροσίσει γιατί είναι άβολα ζεστό, έρχεται και ο Άγριος ο οποίος φρικάρει λίγο με την κατάσταση αλλά ένα βράδυ είναι, πάμε για μπάνιο στην πισίνα που είπε ο Θανάσης. Η πισίνα είναι καλυμμένη με πλαστικό όμως, να πάμε στο ποτάμι; Με τα πολλά κατεβαίνουμε (θέλει μιά επισκευή η πρόσβαση), μιά ΚΑΛΗ ανώδυνη ευτυχώς τούμπα στην γλίτσα μετά βρίσκουμε και το “βαθύ” σημείο για βουτιά. Δροσερό τόσο-όσο, έρχονται και οι υπόλοιποι με το τσίπουρο και τον πάγο και πίνουμε ένα καλωσόρισμα. Μόνο ο Λουκάς βούτηξε τελικά. Ντους και μπάνιο, θα γελάσετε αλλά είχε μπάμιες με κοτόπουλο και ξέρω ότι πολύς κόσμος τις αγαπάει #όχι αλλά εγώ τις τίμησα δεόντως. Λίγο γκουρμέ τα στησίματα στο αγριογούρουνο, περιμένεις λίγο παραπάνω ποσότητα σε χωριό, οι γεύσεις ήταν καλές και το τοπικό τυρί (που ξεχνάω το όνομα) ήταν νόστιμο τόσο ωμό όσο και σαγανάκι.
Μου λέει ο Θανάσης “πέρασε ένα στοκ Xchallenge” λέω εντάξει άλλος ψάχνει μονόκερω άλλοι τον βλέπουν αλλά τελικά όντως ήταν ένα στο πάρκινγκ, παιδιού από το φόρουμ, κατάσταση “πιπίλα”. Μας επιβεβαιώνει ότι ο δρόμος που λέγαμε δεν ήταν για το XR σίγουρα, αμφίβολο για το ΤΤ, γιατί τον πέρασαν.
Με τα πολλά έρχεται και η κούραση, οπότε πάμε στην μινιατούρα δωμάτιο μας για ύπνο. Το βράδι μας είναι εντάξει, σε αντίθεση με αυτό του Γιώργου που λίγο λαχτάρησε με το στομάχι του και πήρε δυό ιμόντιουμ για να ξαναπάει τουαλέτα το 2024. Το πρωί είχα μία ενόχληση και εγώ, να πεις ότι φάγαμε το ίδιο φαγητό δεν ήταν αυτό, ποιός ξέρει…
Χιλιόμετρα ημέρας σκάρτα 200. Θανασάκη θα είναι κουραστικό το 950Adv, ρε ντροπή της ασφάλτινης βόλτας, ούτε ένα ντεπόζιτο μετακίνηση;
Για τα μηχανάκια δεν είπα τίποτα, ε;
Το 1090R είναι… ένα 950adv με “διορθωμένα” τα τουριστικά χαρακτηριστικά του, ένα από τα τέλεια μηχανάκια της αγοράς. Το στήσιμο που έχει επιλέξει ο Θανάσης δεν μου άρεσε, θα προφόρτιζα πολύ παραπάνω τα ελατήρια και βλέποντας και κάνοντας με τις αποσβέσεις, αλλά υποτίθεται ότι αυτές ήταν οι “μεσαίες” ρυθμίσεις. Διαβάζουν ωραία το δρόμο αλλά κάθονται πολύ, το μοτέρ είναι πιο ζωντανό, τόσο-όσο και χωρίς κραδασμούς, σχέσεις κιβωτίου παρόμοιες με το 950, πιο μεγάλες διαδρομές στον λεβιέ των ταχυτήτων όμως. Δεν κατάλαβα παραπάνω ζέστη αλλά ούτε και λιγότερη που λέει ο Θανάσης και έχει φρένα το μηχανάκι “κανονικά”, όχι από αυτά που καβαλάς μετά το XR και τρομάζεις. Ίδια τεμπέλικη 21/18 αίσθηση, με την ίδια σταθερότητα υπό κλίση και την ίδια αδιαφορία για το τι είναι κάτω από τις ρόδες, πιο ωραίο τιμόνι από το 950Adv αλλά αυτό το τελευταίο δεν είναι δύσκολο. Γενικά είναι αυτό που πρέπει για κάθε τερέν, απέχει όμως από το άλμα που φαντάζεται πως έκανε ο Θανάσης ο οποίος όμως φέρεται σαν αγοράκι που πήρε την πρώτη του γεύση από σεξ και πολύ τον χαίρομαι. Αυτό το άλμα που φαντάζεται ότι ζει πρέπει να είναι το 1290R.
Η Multistrada 950S είναι το τέλειο μηχανάκι. Με δύο αστερίσκους, να μην είσαι “ψηλός” και να σου αρέσουν οι κραδασμοί του L2. Ωραία σέλα, ωραίος πίνακας οργάνων, ωραίο τιμόνι, όλα πέφτουν εκεί που πρέπει, το μοτέρ δεν δουλεύει χαμηλά (εντάξει, όπως όλα τα V2 αλλά και τα μπόξερ), στροφάρει αβίαστα με δύναμη αυτή που χρειάζεσαι, το κιβώτιο έχει μεγάλες διαδρομές αλλά δεν σκαλώνει όπως είχα διαβάσει, το shifter μοιάζει περίεργο αλλά φταίνε τα μεγάλα κενά ανάμεσα στις σχέσεις και οι διαδρομές του λεβιέ. Φρένα σούπερ, ανάρτηση που δεν κοπανάει και δεν πλέει. Φαίνεται μεγάλο μέχρι να το καβαλήσεις. Οι κραδασμοί του μοτέρ έπρεπε να λείπουν όπως στο ΚΤΜ (αμάν με την παράδοση) και τα μαρσπιέ να είναι πιο κάτω γιατί είναι πιο δηθενιάρικα σπορ από το XR. Αυτό που με άφησε με το στόμα ανοιχτό ήταν το στρίψιμο του, προσπάθεια μηδέν, κοιτάς και πέφτει όσο θες, Σαμίου στα φόρτε της “πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά”. Παρακαλάει να πηγαίνεις τέζα γιατί η ευκολία στο στρίψιμο “ζητάει” και γκαζάκι ανοιχτό και το σύνολο είναι στημένο για να το υποστηρίξει αυτό και να φτάσεις χαμογελαστός και χαλαρός όπου πας. Μου λέει ο Λουκάς μετά, ο οποίος πάλευε με το XR, ότι έπρεπε να περάσω. Λουκά μου όχι, ξένο μηχανάκι δεν ήταν για να το ψάξω τόσο. Κατανάλωση στο όργανο λίγο πάνω από 4 λίτρα... Μετά την Multistrada ένιωσα άσχημα με το XR στις στροφές και κατάλαβα γιατί ψαχνόταν ο Λουκάς! Η ανάρτηση της BMW “αρνείται” να το στρίψει όσο φρενάρεις και αν επιμείνεις διώχνει το μπροστινό, ζητάει επίθεση από πολύ νωρίς αλλά που να πάρει είναι τόσο το γκάζι (και λίγες οι ικανότητές μου για 150+ άλογα ρόδα) που δεν το’χω με τίποτα στο κλειστό κομμάτι που περνούσαμε. Με πολλή προσπάθεια και λίγο γιολάρισμα βρήκα μιά ισορροπία αλλά Multistrada δεν γίνεται. Μετά το ανοιχτό κομμάτι πριν το ξενοδοχείο το Multi και το ΤΤ είχαν τελειώσει εμπρός και πίσω λάστιχο χωρίς να φαίνεται να κουνάνε. Αν η 1260 και η V4 είναι σε αυτή την συνταγή χτισμένες… Μάμα μία.
Να μην πω ότι κανένα δεν ήταν της αρεσκείας του Μπίλι, δεν θα το πιστέψετε.
Θέα στο ποτάμι, την ζήλεψα την βόλτα των παιδιών.
Tα πενφέ δεν χαλάνε... Φύλαγε τα ρούχα σου όμως.
Πρώτη στάση για φωτό "παράξενα" κοντά στην αρχή αλλά η θέα άξιζε. Αυτό με τα καλώδια που λερώνουν ΚΑΘΕ τοπίο είναι ζητηματάκι.
Αν το κοιτάς και δεν σε ταξιδεύει, έχεις λάθος μηχανάκι.
Τσεπέλοβο... Η καλή πλευρά.
Και η "φιλόξενη" πλευρά
Η ατομική σάουνα στην Βωβούσα.
Μετά την Βωβούσα, είναι εν κινήσει τραβηγμένες με το τηλέφωνο.
Ξενοδοχείο, δυστυχώς όχι το δικό μας δωμάτιο.
Down by the river
Για ευνόητους λόγους φωτό από τις μπάμιες λέω να την γλιτώσετε.
Το λοιπόν...να πω όλη την αλήθεια, από μένα θα τη μάθετε, λάβετε θέση...
Αρχικά, εγώ δεν ήθελα να πάω στη βόλτα...με πίεσαν όμως εντόνως, δε λέω ποιός αλλά έχει πλούσια κόμη και το όνομα του αρχίζει από Θ και τελειώνεις σε ανάσης. Αυτός έχει και ένα μεγάλο μοτοσακό, ψηλό και άγριο άτι που βγάζει μάτι...
Δεν αναφέρθηκε επίσης το ζόρι που τραβήξαμε όλοι με το προαναφερθέντα κατσαρομάλλη γυμνόστηθο κολυμβητή πρωταθλητή στη πισίνα εν μέσω βροχής, καθώς το καλίγραμμο κορμί του κολάζει και άγιο...
Μετά, αυτές οι φήμες περί ζόρια στην ανηφόρα και σκασίματα ελαστικών το πρώτο βράδυ στο δωμάτιο είναι εντελώς ανυπόστατες...απλά ο αδερφός Λουκάς κάνει ελαφρό ύπνο και ξυπνάει ακόμα και με το περπάτημα της κατσαρίδας...με κοπάναγε βεβαίως αλλά το έκανε για να ξεσπάσει το παιδί, είναι και νέος ακόμα και βράζει το αίμα του, βλέπει και κάτι πονηρά όνειρα, τι να πω...
Όσο για τις παρεξηγήσεις για τα χασίματα μεταξύ μας στο δρόμο, στα ξενοδοχεία κτλ δεν είναι τίποτα βρε κουτό, αυτά είναι οι περιπέτειες αλλά μάλλον τα παιδιά παίζανε κρυφτό και 5-10-15 φτου και βγαίνω...
Δεν αναφέρθηκε επίσης το μεγάλο δώρο που μου έκαναν αυτά τα ρεμάλια οι μηχανόβιοι και με συγκίνησαν τα μάλα όταν μου επέτρεψαν να περπατήσω πάνω κάτω ορειβασία στα κατσάβραχα με τις εντουρομπότες και με το πόδι χταπόδι συναρμολογούμενο λέγκο, ευχαριστώ πολύ και γω σας αγαπώ!
Ειπώθηκαν και μερικές αλήθειες, όπως ότι κάτι έχει το πρόγραμμα στο κεφάλι μου και δεν κάνει γρήγορα τις πράξεις, τι να πάρω και τι να αφήσω αλλά ναι ρε, δεν το δίνω το μοτοκούκι, να λοιπόν, κατέληξα ρε και παρήγγειλα και τα οχλινς να παει να μαμηθεί, μια ζωή την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε...
Και μην ξεχνάτε, σας πατάω όλους χάμω, δε πα να έχετε 40 αλόγατα παραπάνω, σαν το μοτοκούκι δεν έχει!
Ματς μουτς,
Αγριοβασίλας
Η Κυριακή ήταν μιά περίεργη ημέρα, κυρίως γιατί ήταν η ημέρα επιστροφής. Ήξερες το τέλος της ταινίας, δεν ήξερες ακριβώς το περιεχόμενο πλην του ότι θα περνούσε από Μπάρο, περιορισμένο το σενάριο από πλευράς φαντασίας, τρεις δρόμους έχει να πας, οι δύο ξεκινάνε “απέναντι” από εκεί που είμαστε, οπότε θες δεν θες από τον ένα θα ανέβεις. Η επιστροφή στην ρουτίνα του σπιτιού, της δουλειάς βασικά, βαραίνει την διάθεσή μου. Δεν θα γυρίσω σήμερα αλλά η επιστροφίλα έχει τρόπο να σκιάζει την ωραία λιακάδα της ημέρας.
Ξεκινήσαμε αργά μετά από ένα γερό, βραβευμένο διάβασα σε μιά πλακέτα, πρωινό. Ο Γιώργος ήταν πιο ήσυχος από το συνηθισμένο, λόγω ταλαιπωρίας το βράδυ. Και δεν καλοκοιμήθηκε και το σκέφτεται για να φάει μην έχει πάλι άλλα, του δίνεις άδικο, όχι. Αποχαιρετισμό στην παρέα με το Xch, φορτώνουμε και εμείς και γεμίζουμε ντεπόζιτα.
Στάση σε μιά βρύση στο Χαλίκι αν θυμάμαι σωστά για να “φτουρήσει” ο δρόμος αλλά ήταν πολύ κοντά έτσι και αλλιώς, ακόμα και το ότι κάπου χαθήκαμε σε λάθος διασταύρωση (και το καταλάβαμε ευτυχώς γρήγορα) δεν μας στοίχισε. Σε μηδέν χρόνο έχουμε ανέβει Μπάρο, με τον Άγριο μπροστάρη αυτή την φορά, κάτι είχε μέσα ο καφές. Κάτι είχε και ο Μπάρος γιατί γινόταν χα-μός από μηχανάκια και θα με πεις σνομπ αλλά χαλάει η αύρα του μέρους έτσι. Βγάλαμε και εμείς τις αναμνηστικές όπως όλοι και ήρθε η ώρα να χωριστούμε.
Ένα καφέ τον έχουμε; Τον έχουμε. Θυμάμαι ότι ο XLGeorge είχε πιεί καφέ Καλαρρύτες/Καλαρίτες και λέω δεν πάμε, δίπλα είναι, στο δεκάλεπτο. Παρκάρουμε και βλέπουμε καλντερίμι πέτρινο. Ο Άγριος έχει ένα θέμα με το πόδι του, συνεπεία ατυχήματος, οπότε δεν προτιμούνται μεγάλοι περίπατοι, ρωτάμε τα παιδιά μιάς γιαγιάς ηλικίας Ελισάβετ και Ζωζώ που μόλις βγήκε από το χωριό και πάει υποβασταζόμενη για το αυτοκίνητο αν είναι “μακριά” η πλατεία. Δεν είναι μας λέει και σκέφτομαι ότι αν ανέβηκε η γιαγιά σε αυτή την κατάσταση, θα είναι εύκολο για τον Μπιλ. Υπάρχει όμως και άλλη είσοδος μας λένε, από την κάτω μεριά του χωριού και δεν έχει σκαρφάλωμα. Στέλνουμε τον Μπιλ από την κάτω, το μαγαζί που αρέσει στον XL δεν μας χωράει οπότε καθόμαστε επάνω στην πλατεία. Η κάτω είσοδος τελικά δεν ήταν επαρκώς κοντά ή χωρίς κλίσεις (καμία σχέση με την επάνω όμως) οπότε τρώμε ένα ευχολόγιο από τον Μπιλ για την επιλογή. Το χωριό είναι ωραίο, η τουαλέτα του μαγαζιού είναι κυριολεκτικά για να αγναντεύεις κατά την πράξη. Η ώρα έφτασε… Αποχαιρετάμε τα παιδιά που γυρίζουν και ρότα για Ελάτη.
Ανεβαίνουμε πάλι στον Μπάρο και φεύγουν εκείνη την ώρα οι τελευταίοι. Επιτέλους μόνοι… Το μέρος ανακτά την ιερότητά του και το απόκοσμο της ησυχίας πλην του αέρα. Μαζεύει ο Θανάσης ένα πλαστικό μπουκάλι που άφησε τάμα ένας προσκυνητής και αποκαθίσταται το οπτικό κομμάτι του χώρου. Να πάμε από Ματσούκι; Ο δρόμος πάει, θυμάμαι, αλλά μας βγάζει στην λάθος μεριά. Έρχεται ένας με αυτοκίνητο, μας λέει ότι θα ζήσουμε στιγμές Φρόντο στους βάλτους αν πάμε από εκεί (αισχρά ψεύδη των κουτάκηδων τελικά). Γυρνάμε προς Χαλίκι, δεν σταματάμε στην παραλία Ασπροποτάμου “Αλέκος” και παίρνω κουπονάκι, περνάμε μιά φάρμα με άλογα και δραστηριότητες βουνού και πριν το καταλάβουμε είμαστε στις Ορεάδες. Λίγη ξεκούραση και ένα μπανάκι στο ποτάμι, γιατί όχι, πριν πέσει ο ήλιος.
Άλλο να το λες και άλλο να το κάνεις. Φτάσαμε στον χώρο της Παλαιοκαρυάς με τα μαγιό μας φορεμένα γιατί είχαμε μιά ψευδαίσθηση ασφάλειας στην εξοχή, πάμε να μπούμε στο νερό και… Κρύο. Δηλαδή ΚΡΥΟ. Μπήκα χαλαρός με μιά βουτιά και απλά βγήκα έξω πριν κοκαλώσω. Την δεύτερη φορά ήταν λίγο καλύτερα. Την τρίτη ακόμα καλύτερα. Νομίζω μπόρεσα να πω ότι θα κολυμπήσω για μερικά δευτερόλεπτα ακόμα δύο προσπάθειες μετά. Κάποια στιγμή συνηθίζεται και δεν είναι άβολο, αλλά αυτή η πρώτη βουτιά… Μαζεύεται κόσμος όσο περνάει η ώρα, φωτογραφίες, είναι μιά παρέα αγόρια που βάζουν τα πόδια στο νερό και λέει ο ένας “όποιος μπει έχει ένα 20ρικο” κοιταζόμαστε με τον Θανάση του λέω καλά εμείς γιατί μπήκαμε τζάμπα; Ώρα να φύγουμε. Αλλάζουμε με το παλικάρι που πληρώνει την βουτιά στην είσοδο του χώρου λίγο βιαστικά πριν έρθουν κοντά κάτι γιαγιάδες που “ωχ τις ξέρω” του λέω με αυτό το κορμί χάρη θα τους κάνεις στα γεράματα, υλικό για το σπίτι και μας πιάνουν τα γέλια, το παιδί είναι για περιοδικό όντως. Εκείνη την ώρα, ενώ ΟΛΟΙ παρκάρουν στον χωματόδρομο και σέβονται την πινακίδα “μην εισέρχεστε με οχήματα στον χώρο” ένας αγρότης με αυτοκόλλητο “κάφριντράιβ” τα γράφει όλα στα παλιά του λάστιχα και μπαίνει αφρενάριστος στο πλακόστρωτο. Μπράβο του λέω, το τιμάς το όνομα κάφροι. Έρχεται ένας πεζός “περιμένουμε τριάντα άτομα, να ξεφορτώσουμε θέλουμε”, του λέω η καφρίλα ισχύει έτσι και αλλιώς, φαντάζομαι και οι υπόλοιποι κάφροι ντράιβερς θα μπουν στο χώρο με τα καφροχήματα για φωτό με το ποτάμι, change my mind. Αν πας στην χώρα των κάφρων και κάνεις καμιά τέτοια εξυπνάδα σε χώρο που απαγορεύεται, θα ισχύει το “μισό λεπτό αδερφέ”, μάλλον όχι. Μπανάνα ρεπάμπλικ η χώρα σε όλα τα επίπεδα και φεύγουμε πριν χαλαστώ ακόμα περισσότερο και εξατμιστεί το ζεν του ποταμού.
Φαγητό με Παναγιώτη και Θένο και οικογένειες, ωραία είναι αλλά λίγο μου λείπει και η δική μου. Καθόμαστε και συζητάμε μέχρι αργά, ο ταβερνιάρης έχει φάει τόσο πολύ δολοφονικό βλέμμα από την γυναίκα του επειδή δεν μας διώχνει να κλείσει που σχεδόν έπιασα καρέκλες να μαζέψω από συμπόνοια. Του λέω “να φεύγουμε;”, συνηθισμένος είμαι μου απαντάει και δεν ξέρω αν εννοούσε την παντόφλα ή την ώρα, ήρωας.
Η Δευτέρα ήταν μιά ακόμα περίεργη ημέρα. Θα έβρεχε, οπότε απλά χαζέψαμε το τοπίο στην ομίχλη (συγκλονιστικό), απολαύσαμε πρωινό με τοπικά προϊόντα, καφεδάκι, τα παιδιά πήγαν και μιά βόλτα στο βουνό με τα κανονικά τους παπούτσια
Ο Θανάσης έμεινε για να κάνει μιά διαδρομάρα την επόμενη, γυρνώντας σπίτι από τον περιπετειώδη δρόμο.
Eπιστροφή από ΕΟ κατά τα γνωστά, με μιά στάση Καμένα Βούρλα, όπου πετύχαμε και ένα BMW σειρά 1 χωμάτινο, αυτοκίνητο ασφαλείας του Ράλι Ακρόπολις.
Πολλές ευχαριστίες για την πρόσκληση και την παρέα. Είναι όλοι υπέροχοι άνθρωποι και ωραία τιμόνια, αλλά το παιδάκι σε σώμα 50χρονου ο Μπίλις έχει κάτι παραπάνω.
Μπίλι καλώς να έρθει το αμορτισέρ και μακάρι να σου αλλάξει γνώμη γιατί πραγματικά αυτό που έχεις είναι αυτό που λες ότι θες.
Φωτό πιο μετά, έχουμε και δουλειές και έχουν μάλλον περισσότερες οι άλλοι.
Με το Θανασάκη έχει πλάκα όχι μόνο το γεγονός ότι είναι πολύ ερωτευμένος με το 1090 και φαίνεται, έχει πλάκα και η αιτιολόγηση στο μυαλό του ως προς το γιατί ήταν υποχρεωτικό να το αγοράσει.
Μας έλεγε λοιπόν μία ιστορία από την τελευταία του βόλτα με το 990 όπου βρισκόταν στην ευθεία της Θήβας, έβρεχε, μέσα στη βροχή πετάγονται πιράνχας καρχαρίες όρκες ο Γκοτζίλα και του εύχεται καλό ταξίδι ο ΠΘ σε ολόγραμμα. Συν το ότι δεν τον έβλεπαν τα Panda και φοβόταν μην τρακάρει με αυτοκίνητο.
Φανταζόμαστε όλοι το 1090 να κάνει την ίδια χειρονομία που έκανε ο Μωυσής όταν χώρισε στη μέση την ερυθρά θάλασσα και το KTM να περνάει μόνο από στεγνό δρόμο και εννοείται θα λάμπει σαν έχει glitter αλλά χωρίς να έχει για να το βλέπουν όλοι οι αυτοκινητιστές και να ανοίγουν.
Εννοείται όλοι μας έχουμε πει μία μπούρδα για να πείσουμε τον εαυτό μας ότι έπρεπε να κάνουμε αυτό το οποίο κάναμε τελικά, αυτή όμως είναι από τις καλύτερες δικαιολογίες που έχω ακούσει και ένα μπράβο στο Θανασάκη για τη φαντασία του.
Με το Θανασάκη έχει πλάκα όχι μόνο το γεγονός ότι είναι πολύ ερωτευμένος με το 1090 και φαίνεται, έχει πλάκα και η αιτιολόγηση στο μυαλό του ως προς το γιατί ήταν υποχρεωτικό να το αγοράσει.
Μας έλεγε λοιπόν μία ιστορία από την τελευταία του βόλτα με το 990 όπου βρισκόταν στην ευθεία της Θήβας, έβρεχε, μέσα στη βροχή πετάγονται πιράνχας καρχαρίες όρκες ο Γκοτζίλα και του εύχεται καλό ταξίδι ο ΠΘ σε ολόγραμμα. Συν το ότι δεν τον έβλεπαν τα Panda και φοβόταν μην τρακάρει με αυτοκίνητο.
Φανταζόμαστε όλοι το 1090 να κάνει την ίδια χειρονομία που έκανε ο Μωυσής όταν χώρισε στη μέση την ερυθρά θάλασσα και το KTM να περνάει μόνο από στεγνό δρόμο και εννοείται θα λάμπει σαν έχει glitter αλλά χωρίς να έχει για να το βλέπουν όλοι οι αυτοκινητιστές και να ανοίγουν.
Εννοείται όλοι μας έχουμε πει μία μπούρδα για να πείσουμε τον εαυτό μας ότι έπρεπε να κάνουμε αυτό το οποίο κάναμε τελικά, αυτή όμως είναι από τις καλύτερες δικαιολογίες που έχω ακούσει και ένα μπράβο στο Θανασάκη για τη φαντασία του.
Το τελευταίο το λένε V2 και είναι το ίδιο αλλά λίγο διαφορετικό. Δεν νομίζω ότι είναι άξιες λόγου οι αλλαγές, ικανές να αλλάξουν την εμπειρία οδήγησης.
Πραγματικά χαζεψα με δαύτο, είχα χρόνια να εκπλαγώ από μηχανάκι.
Από ότι είπε ο Λουκάς φορούσε την ψηλή σέλα, όλοι οι λίγο ψηλότεροι το βρήκαμε στριμωγμένο, θέλαμε κατέβασμα τα μαρσπιέ.
Και τελικά αφού ο Μωυσής άνοιξε τις 2 τάπες (990) σε 1 (1090) περάσαμε σούπερ.
Κυνηγητουλια σε δασικούς με χαλασμένο οδόστρωμα, ακούσιες σούζες σε αλματάκια και λούμπες με νερό (κρυμμένα μετά από αυτές)
Γλυστριματα σε χωματολακουβες με το μυαλό να νιώθει τι έκανε, στην επόμενη στροφή!
Εκ του ασφαλούς όλα αυτά, ροματζαδα με μυρουδιά πεύκου με Ελατου μαζί
Παρέα εξαιρετική,
τελειώσα την βόλτα γυρνώντας μόνος από την ελάτη, σπερχειαδα, πενταγιους, γραμμένη Οξυά, άνω χώρα, Κόρινθο.
Με ένα 8ωρο βολταρα σε μαγικούς επαρχιακούς (και επιτέλους λίγο χώμα)
Καλα που μου το είπες μπιλλ bill race
Κοιτάξτε χαμόγελο!!!
...Στην τραπεζαρία εκτυλίσσεται ένα μεγάλο δράμα. Ο Μπιλ έχει φτιάξει σάντουιτς για τον δρόμο γιατί αν δεν φάει σε κάθε στάση δεν αντέχει, έχει πάρει μισό δάσος χαρτοπετσέτες για να τυλίξει τα εδέσματα...
