Aldebaran
Cafenture Rider
- Όνομα
- Γιάννης
- Μοτό
- KTM 690 Enduro '08
Εμείς οι μοτοσυκλετιστές της περιήγησης είμαστε σαν τους ναρκομανείς.
Περιφερόμαστε χωρίς λόγο ή αιτία, μέσα στα βουνά και στην ύπαιθρο, προσπαθώντας να ανταμώσουμε με κάτι άγνωστο το οποίο δεν περιγράφεται με λέξεις πάρα μόνο με συναίσθημα.
Αναβάτης, φύση και μηχανή σμίγουν και γίνονται ένα, σαν ένα κομμάτι Blues συνοδευόμενο από ένα καλό Bourbon, στον κατάλληλο χώρο και χρόνο.
Αισθανόμαστε μαγεμένοι από την αίσθηση εκείνης της στιγμής, στρίβοντας στους ελατοσκέπαστους επαρχιακούς ή παλεύοντας με την πρόσφυση στα λασπωμένα μονοπάτια.
"I put a spell on you, because you are mine"
Προσωπικά έχω μια αίσθηση ότι τα χιλιόμετρα δεν είναι ποτέ αρκετά.
Ποτέ!
Πάντα ο δρόμος είναι εκεί και νιώθω πως με περιμένει να τον διαβώ, νύχτα ή μέρα, με κρύο και βροχή, κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες ή ψυχική κατάσταση.
Πέντε ημέρες στα βουνά και στα υψόμετρα.
Πέντε ημέρες γαστριμαργικών απολαύσεων.
Πέντε ημέρες οδηγικής νιρβάνα.
Πέντε (παρολίγον έξι) ταλαίπωροι να προσπαθούν να ξεφύγουν από την καθημερινότητα.
Δεν φτάσαμε στη Ροδόπη όπως ήταν το αρχικό πλάνο αφήνοντας εκκρεμότητες για την επόμενη φορά, αλλά τα 1500 χλμ επαρχιακών ορεινών δρόμων και χωμάτινων περασμάτων ήταν η δροσερή ανάπαυλα μέσα στην κόλαση της πόλης και μια ένεση οδηγικής απόλαυσης που τελικά πότε δεν είναι αρκετή.
Με σύντομη περιγραφή αλλά πολλές φωτογραφίες θα ξετυλιχτεί στις παρακάτω αναρτήσεις η περιήγησή μας στην όμορφη ελληνική ύπαιθρο.
Περιφερόμαστε χωρίς λόγο ή αιτία, μέσα στα βουνά και στην ύπαιθρο, προσπαθώντας να ανταμώσουμε με κάτι άγνωστο το οποίο δεν περιγράφεται με λέξεις πάρα μόνο με συναίσθημα.
Αναβάτης, φύση και μηχανή σμίγουν και γίνονται ένα, σαν ένα κομμάτι Blues συνοδευόμενο από ένα καλό Bourbon, στον κατάλληλο χώρο και χρόνο.
Αισθανόμαστε μαγεμένοι από την αίσθηση εκείνης της στιγμής, στρίβοντας στους ελατοσκέπαστους επαρχιακούς ή παλεύοντας με την πρόσφυση στα λασπωμένα μονοπάτια.
"I put a spell on you, because you are mine"
Προσωπικά έχω μια αίσθηση ότι τα χιλιόμετρα δεν είναι ποτέ αρκετά.
Ποτέ!
Πάντα ο δρόμος είναι εκεί και νιώθω πως με περιμένει να τον διαβώ, νύχτα ή μέρα, με κρύο και βροχή, κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες ή ψυχική κατάσταση.
Πέντε ημέρες στα βουνά και στα υψόμετρα.
Πέντε ημέρες γαστριμαργικών απολαύσεων.
Πέντε ημέρες οδηγικής νιρβάνα.
Πέντε (παρολίγον έξι) ταλαίπωροι να προσπαθούν να ξεφύγουν από την καθημερινότητα.
Δεν φτάσαμε στη Ροδόπη όπως ήταν το αρχικό πλάνο αφήνοντας εκκρεμότητες για την επόμενη φορά, αλλά τα 1500 χλμ επαρχιακών ορεινών δρόμων και χωμάτινων περασμάτων ήταν η δροσερή ανάπαυλα μέσα στην κόλαση της πόλης και μια ένεση οδηγικής απόλαυσης που τελικά πότε δεν είναι αρκετή.
Με σύντομη περιγραφή αλλά πολλές φωτογραφίες θα ξετυλιχτεί στις παρακάτω αναρτήσεις η περιήγησή μας στην όμορφη ελληνική ύπαιθρο.
Τελευταία επεξεργασία: