Η Μεγάλη Ύπαιθρος - Photostory

[Aldebaran]

Εμείς οι μοτοσυκλετιστές της περιήγησης είμαστε σαν τους ναρκομανείς.

Περιφερόμαστε χωρίς λόγο ή αιτία, μέσα στα βουνά και στην ύπαιθρο, προσπαθώντας να ανταμώσουμε με κάτι άγνωστο το οποίο δεν περιγράφεται με λέξεις πάρα μόνο με συναίσθημα.
Αναβάτης, φύση και μηχανή σμίγουν και γίνονται ένα, σαν ένα κομμάτι Blues συνοδευόμενο από ένα καλό Bourbon, στον κατάλληλο χώρο και χρόνο.
Αισθανόμαστε μαγεμένοι από την αίσθηση εκείνης της στιγμής, στρίβοντας στους ελατοσκέπαστους επαρχιακούς ή παλεύοντας με την πρόσφυση στα λασπωμένα μονοπάτια.

"I put a spell on you, because you are mine"

Προσωπικά έχω μια αίσθηση ότι τα χιλιόμετρα δεν είναι ποτέ αρκετά.
Ποτέ!
Πάντα ο δρόμος είναι εκεί και νιώθω πως με περιμένει να τον διαβώ, νύχτα ή μέρα, με κρύο και βροχή, κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες ή ψυχική κατάσταση.

Πέντε ημέρες στα βουνά και στα υψόμετρα.
Πέντε ημέρες γαστριμαργικών απολαύσεων.
Πέντε ημέρες οδηγικής νιρβάνα.
Πέντε (παρολίγον έξι) ταλαίπωροι να προσπαθούν να ξεφύγουν από την καθημερινότητα.

Δεν φτάσαμε στη Ροδόπη όπως ήταν το αρχικό πλάνο αφήνοντας εκκρεμότητες για την επόμενη φορά, αλλά τα 1500 χλμ επαρχιακών ορεινών δρόμων και χωμάτινων περασμάτων ήταν η δροσερή ανάπαυλα μέσα στην κόλαση της πόλης και μια ένεση οδηγικής απόλαυσης που τελικά πότε δεν είναι αρκετή.

Με σύντομη περιγραφή αλλά πολλές φωτογραφίες θα ξετυλιχτεί στις παρακάτω αναρτήσεις η περιήγησή μας στην όμορφη ελληνική ύπαιθρο.

 

[Aldebaran]

Το απόγευμα της προηγούμενης ξεκίνησε το φόρτωμα της μοτοσυκλέτας, 2 σαμάρια 30λτ, ένας σάκος 40λτ και ένα τανκμπαγκ 5λτ. Στο ένα σαμάρι τοποθετήθηκαν τα παρακάτω στη φωτό, στο άλλο σαμάρι έβαλα ρούχα, παπούτσια, είδη υγιεινής και τεχνολογίας (powerbanks,καλώδια κτλ). Στον 4άρη σάκο μπήκε κατασκηνωτικός εξοπλισμός και εντουρομπουφάν και στο τανκμπαγκ είχα την φωτογραφική μηχανή. Μπορώ να πω πως η συμπεριφορά της μοτό σε υψηλές ταχύτητες ήταν βάρκα γιαλός στην άσφαλτο, στο χώμα όμως το 640 έδειξε ότι μπορεί πολύ καλά να διαχειριστεί το βάρος, καθώς ποτέ μου δεν κατάλαβα ασάφεια ή νευρική συμπεριφορά δεδομένου ότι είχα τις εργοστασιακές ρυθμίσεις στις αναρτήσεις, παρόλο το δικό μου αυξημένο σωματικό βάρος αλλά και το βάρος των αποσκευών. Μόνο κάποιες φορές ένιωσα πως χάνω το μπροστινό και αυτό λόγω δικής μου τεμπελιάς να τοποθετηθώ σωστά πάνω στο μηχανάκι, λόγω κούρασης.

Αυτά λοιπόν μπήκαν στο αριστερό σαμάρι, ίσως υπερβολή για ορισμένους, αλλά μου αρέσει να είμαι όσο πιο αυτόνομος μπορώ, χωρίς βέβαια να κουβαλάω περιττό βάρος.
Ήθελα να ζυγίσω τη μοτοσυκλέτα με φουλ φορτίο και καύσιμα, αλλά το αμέλησα. Στην αίσθηση πάντως δε θα έλεγα ότι αυτό το βάρος με δυσκόλευε κάπου. Ασφαλώς και οδηγούσα σχετικά συντηρητικά, δεν έκανα ταρζανιές όσο θα το ήθελα κάποιες φορές, αλλά μόνο ικανοποιημένος μπορώ να δηλώσω από το μηχανάκι σε αυτό το ταξίδι. Ίσως η σέλα με δυσκόλεψε λίγο παραπάνω απ'όσο περίμενα, και αυτό σε παρατεταμένες ευθείες, όπου από ένα σημείο και μετά αναγκαζόμουν και μετατόπιζα τους γλουτούς, σαν twerking ένα πράγμα, χάχα, για να αλλάξω το σημείο πίεσης. Νομίζω το θέμα πως λύνεται με φτιάξιμο της σέλας, καθώς αυτή που φοράει το μηχανάκι τώρα είναι η εργοστασιακή. Στο θέμα κραδασμών δεν αντιμετώπισα κανένα απολύτως πρόβλημα, τους συνήθισα αμέσως και ακόμα και μετά από 400 χλμ ημερήσιας απόστασης, κατέβαινα από το μηχανάκι και ήμουν σχετικά καλά από θέμα κούρασης. Θα έλεγα λοιπόν ότι η σέλα βάζει τους περιορισμούς και όχι οι κραδασμοί του κινητήρα.
Επίσης μου έλειψε το γκάζι/ροπή στην άσφαλτο για να είμαι ειλικρινής, κάτι που το 990 θα μου το πρόσφερε απλόχερα. Να πω εδώ πως σκεφτόμουν μήπως το ταξίδι αυτό το κάνω με το 990, όπου θα ήταν πιο κατάλληλο λόγω των ασφάλτινων χιλιομέτρων που θα έπρεπε να κάνω, ιδιαίτερα στο κομμάτι της επιστροφής, αλλά η πλάστιγγα έγειρε προς το 640 γιατί από τότε που γύρισα στην Ελλάδα δεν το είχα οδηγήσει καθόλου. Επίσης προτιμούσα και στο χώμα να είμαι πιο άνετος είναι η αλήθεια και να μην χρειάζεται να παλέυω με το βάρος. Η διαφορά τους είναι σχεδόν 50 κιλά τα οποία φαίνονται και με το παραπάνω.

Η εκκίνηση έγινε στις 0600 το πρωί από Σαλαμίνα, διότι σχεδίαζα να κάνω ασφάλτινα μέχρι την Παύλιανη και στη συνέχεια μέσω χωμάτινων διαδρομών να βγώ στη ράχη Τυμφρηστού, έπειτα να συνεχίσω προς δάσος Φουρνά και από Μεσοχώρι - Νεράιδα - Μαυρομάτα να ανέβω τα Άγραφα μέχρι το τριεθνές, να συνεχίσω προς Νιάλα και να κατέβω προς λίμνη Πλαστήρα όπου θα συναντιόμουν με τα υπόλοιπα παιδιά και θα εκεί θα ήταν η πρώτη μας διανυκτέρευση. Στην ουσία, όλο το πλάνο περιλάμβανε διαδρομές από το advtroffy του 2018 και 2020.
Πλάνο που αποδείχθηκε κάπως αισιόδοξο. Λίγο η κούραση και λίγο η αίσθηση της μοναξιάς, με έκαναν να αλλάξω γνώμη και να συνεχίσω ασφάλτινα μετά τη λίμνη. Είχα κάνει εξάλλου ήδη καμιά 100στη χωμάτινα χλμ από την Παύλιανη συν τα ασφάλτινα μέχρι εκεί.

Με μωβ η διαδρομή που έκανα και με κίτρινο το κομμάτι που έκαψα.

Συνεχίζεται ...

 

[Aldebaran]

Η διαδρομή μετά την Παύλιανη, ανεβαίνοντας την Οίτη, περνάει ανάμεσα από τις κορυφές Ξεροβούνι και Μακρυράχη, με το υψηλότερο σημείο της να είναι στα 1622 μέτρα, διαδρομή με πολύ έντονη βλάστηση και σχετικά βατούς χωματόδρομους, εκτός κάποια σημεία που είναι κάπως τεχνικά και θα δυσκολέψουν αν έχουν προηγηθεί βροχές. Γενικά το τοπίο είναι ειδυλλιακό και δίνει ωραία πλάνα.

Στη συνέχεια η διαδρομή συνεχίζει χωμάτινα έως το Μαυρολιθάρι και Καστριώτισσα ως που πέφτει στον ασφάλτινο επαρχιακό που κυκλώνει τα χωριά πέριξ Αθανασίου Διάκου, για να περάσει πάλι χωμάτινα πάνω από τη Δάφνη και Ανατολή, όπου ενώνεται με την διαδρομή της δεύτερης μέρας του advtroffy 2020 η οποία ενώνει χωμάτινα τα χωριά Ανατολή, Κολοκυθιά, Γαρδίκι, Πουγκάκια και καταλήγει στην Ράχη Τυμφρηστού όπου συναντάει πάλι την άσφαλτο.

Το κομμάτι μετά τα Πουγκάκια, είναι σε μεγάλο μέρος σκεπασμένο από δέντρα, έχει φοβερή δροσιά, νερά και εκτεθειμένες ρίζες όπου σε συνδυασμό με το μαλακό σχετικά χώμα δε θέλω να ξέρω πως θα είναι το τερέν στην περίπτωση που έχουν προηγηθεί βροχές .

Παρότι τον καύσωνα και την ξηρασία των προηγουμένων ημερών, το μέρος κρατούσε λασπολακούβες σε αρκετά σημεία του.

Φτάνοντας στη ράχη, πήρα την άσφαλτο έως τη λίμνη Πλαστήρα, περνώντας από τα χωριά Φουρνά, Ρεντίνα, Κέδρος αλλά και από την πόλη της Καρδίτσας, για να καταλήξω στη λίμνη γύρω στις 7μιση και να βρώ τον Δημήτρη που είχε βρει ήδη μέρος, είχε στήσει και είχε επιδοθεί στο ψάρεμα.

Το Βελούχι από την βόρεια πλευρά του.

Και από την νότια πλευρά του σε παλαιότερη βόλτα με το 990.

Φτάνοντας στην λίμνη, το τοπίο ήταν στα καλύτερά του, δίνοντας μια απίστευτη γαλήνη και ησυχία στο νου, το οποίο ήταν ότι πρέπει μετά από την ένταση της μέρας.

Κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι
Θα ζευγαρώσουν όπου να'ναι..

Εδώ είχα το πρώτο αλλά και μοναδικό ευτράπελο της μέρας.
Είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου τη μία και μοναδική μπανέλα της σκηνής μου και χωρίς αυτή δε θα μπορούσα να στήσω. Πολλές ιδέες έπεσαν στο τραπέζι....σκέφτηκα να κοιμηθώ χωρίς σκηνή, εγώ και τα αστέρια, ή να κλείσω ένα δωμάτιο σε ένα από τα πολυάριθμα καταλύματα της περιοχής.
Τελικά, η Καρδίτσα έσωσε την κατάσταση αφού βρήκα στο διαδίκτυο κατάστημα με είδη κάμπινγκ, οπότε η μία ώρα διαδρομή πήγενε-έλα ήταν το μοναδικό εμπόδιο. Πράγμα που δε μας χάλασε καθόλου, γιατί έβαλα και στο δεξί σαμάρι και έξι τυλιχτά με γύρο απ'όλα, μαζί με κοκακόλες (η πηγή ενέργειας του Χρηστάρα), αφού αν περιμέναμε από τους ψαράδες της παρέας για να φάμε, θα μέναμε νηστικοί...
Και μια που λέμε και για τον Χρηστάρα, έφτασε στην λίμνη ελάχιστα μετά από εμένα. Τ πρόβλημα ήταν ότι δεν ήξερε το σημείο κατασκήνωσης και για να γίνει πιο περίπλοκη η κατάσταση, ο Δημήτρης του έστειλε ένα στίγμα το οποίο δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα, αφού τον έστειλε απάνω στα βουνά, στο νότιο μέρος της λίμνης, 40 λεπτά μακρυά από το σημείο μας .

Συνεχίζεται...

 

[Aldebaran]

Η νύχτα πέφτει στην λίμνη, φτάνουν και οι δυο Βαγγέληδες και στήνουν, φέρνοντας μπύρες οι οποίες ήταν ότι πρέπει εκείνη τη στιγμή.

Και έτσι κλείνει η πρώτη μέρα η οποία ήταν γεμάτη από χιλιόμετρο, 477 συνολικά.

Ο ύπνος είναι γλυκός δίπλα στη λίμνη, τα βατράχια συναγωνίζονται τις ροχάλοβιτς μέσα στις σκηνές και έτσι η νύχτα κυλάει ομαλά με την υγρασία να μας σκεπάζει αργότερα το ξημέρωμα.

Ξέχασα να πω πως η ομάδα αποτελούταν από:

τον Δημήτρη Doc.DD aka "έχει σβόλια το μαξιλάρι" με BMW R1200GS

τον Αντώνη kuklinski aka "τα τρώω όλα και συμφέρω" ο οποίος στάθηκε άτυχος, με BMW R1100GS

τον Χρηστάρα ChristosGR aka "το IQ μου κατεβαίνει 70 μονάδες όταν καβαλάω", με ΥΑΜΑΗΑ Tenere 700

τον Βαγγέλη tc-drift με τον Βαγγέλη @koumparos aka "είμαι χλίδα ρε ατσίδα" με DAIHATSU Terios

και την αφεντιά μου, τον άρχοντα, τον μοναδικό, τον ανεπανάληπτο, τον άφταστο, τον γνήσιο, τον βεδουίνο, με ΚΤΜ 640 TRUE ADVE.

Τέλος πρώτης μέρας.

 

[Aldebaran]

Ξημερώνει και ο ήλιος αρχίζει και καίει για μας τους άντρακλες, ξεπροβάλλοντας μέσα από τις σκηνές με το ένα μάτι ανοιχτό, αναζητώντας απεγνωσμένα καφεΐνη να κυλίσει στις φλέβες και να δώσει τον απαραίτηρο σπινθήρα στα μπουζί του εγκεφάλου.
Ανοίγοντας τα φερμουάρ της σκηνής αντικρίζουμε ωραία πράγματα

Εδώ ο Μητσάρας αρχίζει τις ζεμπεκιές πρωί πρωί, εντελαμαγκεντεβοτανικ

Και η παρέα ξεκινάει την να μαζέυει τα τσαντήρια έτσι ώστε να μαζευτεί για καφεδάκι στα Καλύβια, πριν πάρουμε τον ανήφορο...

Εδώ ο Βαγγέλης ο κουμπάρος, ο οποίος εκτός από καλό παιδί, είναι και εκπληκτικός φωτογράφος και κάποιες φωτογραφίες από το παρόν story οφείλονται σε αυτόν

Συνεχίζεται με την ιστορία του Αντώνη...

 

[Aldebaran]

Ο φίλος Αντώνης λοιπόν, ξεκίνησε με το BMW κανονικά από Αθήνα, έκανε ένα σκασμό χιλιόμετρα, ασφάλτινα αλλά και χωμάτινα μέχρι τη λίμνη Πλαστήρα χωρίς κανένα πρόβλημα, ώσπου το βράδυ της πρώτης μέρας το μηχανάκι αποφάσισε να μην πάρει μπροστά.
Δοκιμάσαμε να σπρώξουμε μήπως πάρει σκαστό αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το μοτέρ έδειχνε ότι είχε πρόβλημα ανάφλεξης γιατί δεν υπήρχε καθόλου σκάσιμο στην εξάτμιση. Σαν να προσπαθείς να βάλεις μπροστά με σπρώξιμο ενα μηχανάκι χωρίς να έχεις γυρίσει το κλειδί στη θέση on. Στις μιζιές, η μίζα γυρνούσε κανονικά με ζωηράδα αλλά ο κινητήρας αρνούνταν να ξεκινήσει.
Με τα πολλά παρατήσαμε την προσπάθεια για να ξαναδοκιμάσουμε το πρωί με το φως της μέρας.

Ξημερώνει, μαζεύουμε σκηνές και ο Αντώνης προσπαθεί να βάλει το BMW μπροστά, δυστυχώς όμως χωρίς αποτέλεσμα.
Αφού έγιναν ό,τι δοκιμές και προσευχές έπρεπε να γίνουν, αποφασίστηκε να βγει η μηχανή στην άσφαλτο, για να γίνει μια νέα προσπάθεια από τον Αντώνη, ο οποίος παρεμπίπτοντος έχει καλές μηχανικές γνώσεις, μήπως εντοπίσει τη βλάβη και καταφέρει να κάνει τον κινητήρα να ξεκινήσει. Η λύση για τη μεταφορά της μοτοσυκλέτας δόθηκε από ένα μέλος των Guzzisti οι οποιοι είχαν συγκέντρωση εκείνο το τριήμερο στη λίμνη Πλαστήρα. Η μοτοσυκλέτα φορτώθηκε σε τρέηλερ και μεταφέρθηκε στο πλησιέστερο βενζινάδικο όπου αφήσαμε τον Αντώνη να προσπαθήσει να βρει την αιτία της βλάβης έτσι ώστε να μας βρει αργότερα στον τελικό προορισμό της ημέρας, ή κάπου ενδιάμεσα κατόπιν συνεννόησης.

Ευχηθήκαμε καλή τύχη, γεμίσαμε ρεζερβουάρ και ξεχυθήκαμε στο χωριό καλύβια για να κάνουμε την απαραίτητη ένεση καφεΐνης, να τσιμπήσουμε κάτι για πρωινό και να ανηφορίσουμε.
Και ενώ όλοι έχουμε επιλέξει ένα ωραίο και λογικό πρωινό, όπως καφέ / χυμό και σφολιάτες αν θυμάμαι καλά, ξαφνικά γυρνάω το κεφάλι και βλέπω τον Χρηστάρα να πίνει σοκολατούχο γάλα και να τρώει κρουασάν(?)........Τολμηρός! λέω από μέσα μου, καλύτερα να φροντίσω να μην τον έχω μπροστά μου....

Αφου πάμε τις τουαλέτες μας κτλ, ξεκινάμε την ανηφόρα για να βγούμε στο πρώτο διάσελο.
Το πλάνο σήμερα, είναι από το χωριό της Πεζούλας να ανηφορίσουμε για το πρώτο διάσελο μεταξύ των κορυφών Παλιομάνδρι (1850) και Ζυγουρολίβαδο (1977), έχοντας στα νότια μια από τις κύριες κορυφές των Αγράφων, το Βουτσικάκι (2154), έπειτα να διασχίσουμε τις διαδρομές κάτω από τις κορυφές Κουλκουτσάρι (2016), Μασούρι (1880), Φούρκα (1820), και Τύμπανος (1890) μπαίνοντας επίσημα πλέον στα βουνά της Αργιθέας. Η διαδρομή αυτή, είναι εκπληκτική, διασχίζει επιβλητικά τοπία σε μεγάλο υψόμετρο και δίνει μια εντελώς διαφορετική αίσθηση οδήγησης της μοτοσυκλέτας.
Η συνέχεια θα ήταν μέσω των χωριών Δρακότρυπα, Βατσουνιά και Ροπωτό (με την ξακουστή βυθίζουσα εκκλησία) να φτάναμε στους καταρράκτες της Παλαιοκαριάς όπου θα ήταν το πρώτο μας διάλειμμα.
Βέβαια τίποτα από τα παραπάνω δεν έγινε γιατί ο Ιανός είχε φροντίσει και είχε κόψει τον δρόμο σε πολλαπλά σημεία, κοινώς είχε κατεβάσει το βουνό ολόκληρο όπως μας πληροφόρησαν οι ντόπιοι εκ των υστέρων. Οπότε δυστυχώς παρακάμψαμε ένα σημαντικό κομμάτι της διαδρομής αυτής και συνεχίσαμε ασφάλτινα μέχρι τους καταρράκτες της Παλαιοκαριάς.

Το χάλι φάνηκε από την αρχή, αφού μετά από λίγα τρία, τέσσερα χιλιόμετρα χώματος ο Βαγγέλης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει λόγω δυσκολίας του τερέν σε μερικά σημεία όπου είχαν δημιουργηθεί σχετικά βαθειά νεροφαγώματα για ένα τέτοιο τετρακίνητο όχημα.

Η πλάκα είναι ότι ακριβώς στην επόμενη στροφή, είχε πέσει η πλαγιά συμπαρασύροντας και την διαδρομής μας καθώς επίσης και τα δέντρα πέριξ αυτής

 

[Aldebaran]

Εδώ νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο Δημήτρη nomad και στην ομάδα όπου έκανε την χαρτογράφηση του advtroffy 2019 γιατί χωρίς αυτούς δε θα ήξερα καν ότι υπάρχουν αυτές οι διαδρομές.

Κάποιες φωτογραφίες μέχρι εδώ:

Το σημείο που μας έκοψε την ανάβαση. Βέβαια αργότερα είδα ότι υπάρχει και άλλος δρόμος που ανεβαίνει στον αυχένα, αλλά ήμασταν ήδη μακρυά.

Ο δρόμος ήτο σχετικά βατός μέχρι εκεί

Βάγγος

Καταρράκτες Παλαιοκαρυάς

Ο Χρήστος σε ρόλο Καράτε Κιντ

Καράτε κιντ, δε σίκουελ..

Μαζευτείτε, θα απαγγείλω

 

[Aldebaran]

Η συνέχεια προμηνυόταν αρκετά ενδιαφέρουσα, αφού θα ανεβαίναμε από την Άνω Παλαιοκαρυά στο πέρασμα της Γκρόπας, μέσω ενός πολύ ωραίου δασικού και έπειτα θα συνεχίζαμε ανατολικά από τη κορυφή Καρατζούνι (1717) και Λουπάτα (2060) καταλήγοντας στα χωριά Νεραιδοχώρι, Περτούλι και Χρυσομηλιά. Παρομοίως, τα περάσματα αυτά δίνουν πολύ ωραία κάδρα αφού οι διαδρομές ακροβατούν μέσα από τις πανύψηλες κορυφές δίνοντας το συναίσθημα του δέους και του σεβασμού σε αυτό το μεγαλείο.

Μεταφέρω σχόλιο για το πέρασμα της Γκρόπας από το νήμα του advtroffy 2019:

"Η Γκρόπα, ένα πέρασμα όπου μόνο στην όψη του σου κόβεται η ανάσα.
Μόνο στην σκέψη ότι ανά πάσα στιγμή μπορείς να φας βράχο στο κεφάλι, αυτόματα χαμηλώνεις το γκάζι να μην ταράξεις περαιτέρω την απόκοσμη υσηχία της περιοχής.
Τα απόκρημα βράχια, στέκουν εκεί, άγρια και αγέρωχα, σαν μια κοιμώμενη Χάρυβδη έτοιμη να σε κατασπαράξει αν την ξυπνήσεις με τις εξατμίσεις σου.......περνάμε σιγά με τον Θένο, και κάνουμε μια στάση να θαυμάσουμε αυτό το θυμωμένο σκαρίφημα της φύσης.

Αφήνουμε τα μηχανάκια και κοντοζυγώνουμε στην άκρη του γκρεμού, κοιτάζοντας το τεράστιο βάραθρο που χωρίζει την Πίνδο από τα Άγραφα, ενω αριστερά μας είναι το σημείο που κατά το παρελθόν ήταν ο φόβος και ο τρόμος για τους ταξιδιώτες που αναγκαζόταν να το διαβούν.
Ιστορίες για ανθρώπους που γκρεμίστηκαν στα βάθη του, άλλοι πάγωσαν στο κρύο μια νύχτα του χειμώνα προσπαθώντας να φτάσουν στον κάμπο, κάποια εικονοστάσια πρόσφατα χαμένων δύσμοιρων, οι στραβωμένες μπάρες που ξήλωσε η μανία της φύσης, όλα αυτά μαρτυρούν το παρελθόν αυτού του τόπου.

Απέναντι, οι δίδυμες κορυφές που ξεπετάγονται από του φαραγγιού τα σπλάχνα και τείνουν στα ουράνια, απόκρημνες και αδυσώπητα μοναχικές. "

Οι δύο Τσούκες στην απέναντι ορθοπλαγιά

Μια που λέγαμε για δέος

Βάγγος tc-drift

Βάγγος

Doc.DD Ομορφιές

 

[Aldebaran]

Συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας, δρασκελίζοντας με το δεξί γκριπ ανάμεσα στις αφιλόξενες κορυφές, μέσα στην καρδιά της ελληνικής φύσης.

 

[Aldebaran]

 

[Aldebaran]

Το μυαλό καθαρίζει και αφοσιώνεται στο παρόν. Οι ήχοι και οι ρυθμοί της πόλης μοιάζουν ένας κακός εφιάλτης.
Έστω και νοητά, η Φύση σε καλεί, σε μαγεύει σαν τις Σειρήνες και σου γνέφει να χαθείς μέσα της και να απαρνηθείς όλη τη μέχρι τώρα ζωή σου.

Βέβαια ο Μητσάρας από πάνω, ίσως να σκέφτεται "ποοο ρε πούστη μου, με χάλασε αυτή η ρημάδα η τυρόπιτα, έχω γ@μηθεί στις καούρες"

Συνεχίζεται....

 

[thenos]

Για να μην χαλάμε το ωραίο θέμα του κάπταιν και της παρέας του συνεχίζουμε τον χαβαλέ μας εδώ... Η Μεγάλη Ύπαιθρος - Παρατράγουδα

 

[KTiNoS]

ωραίος

 

[ztakisg16]

Μπραβο ρε Γιαννη Aldebaran ...Φανταστική βολτα και υπέροχη παρεα...Για ακομα μια φορα μας ταξίδεψες με τις φωτο σου...Εχω κανει βολτα τα μέρη εκει πανω στα 2 τροφυ που είχαμε κάνει και μπορω να καταλάβω την ομορφιά των τοπιων εκει πανω...Και σίγουρα κάθε εποχή τα μέρη εκει εχουν και ξεχωριστή ομορφιά...Τυχεροί όσοι μένουν κοντά και τα απολαμβάνουν συχνότερα...
Τελικά ο σύντροφος έβγαλε άκρη με την δική του μηχανη???

 

[Aldebaran]

Το χωμάτινο tour συνεχίζεται και το παρεάκι βγαίνει τελικά στο Νεραιδοχώρι, στο οποίο βουτάμε τα κεφάλια στη βρύση του χωριού δροσίζοντας τα εγκεφαλικά μας κύτταρα.
Εδώ, εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια κόπωσης από την παρέα, οπότε παίρνεται η απόφαση να συνεχιστεί η διαδρομή ασφάλτινα έως τη Βωρούσα.
Ωστόσο εγώ με τον Χρήστο δεν είχαμε χορτάσει χώμα, οπότε είπαμε να συνεχίσουμε χωμάτινα μέχρι την Καστανιά όπου από εκεί θα παίρναμε την ασφάλτινη διαδρομή για τη Βωβουσα.

Ανοίξανε οι ψηφιακοί χάρτες να δούμε που είμαστε και τι έχουμε μπροστά μας, καθότι είχαμε αρκετά χιλιόμετρα να διανύσουμε ακόμα.
Το πλάνο πρόσταζε να συνεχίσουμε ασφάλτινα έως Χρυσομηλιά και Παλαιοχώρι, όπου από εκεί θα ανεβαίναμε την οροσειρά της Τριγγίας και μέσω του αυχένα της Μπάμπας, θα πέφταμε στο ασφάλτινο δρόμο των χωριών Αμάραντου και Καστανιάς.

Ο Ιανός όμως είχε προνοήσει για να μας κόψει πάλι το διάβα μας προς τον αυχένα, καθότι στην κυριολεξία λίγα μέτρα πριν βγούμε στα αλπικά λιβάδια της Τριγγίας, ένα θαυμάσιο οπτικό αριστούργημα, είχε πέσει ο δρόμος εντελώς και μείναμε με το....γκρίπ στο χέρι.

Ζούγκλα. Προσπαθήσαμε να βρούμε κάποια περάσματα ίσως από πάνω, από κάτω, τίποτα.....Μόνο ένα αλυσοπρίονο θα έσωζε την κατάσταση. Ίσως την επόμενη φορά καταφέρω να στριμώξω κανένα σε καμιά γωνιά του σαμαριού

Αφού είδαμε και αποείδαμε, σγούψαμε τα κεφάλια και γυρίσαμε τα μπρος πίσω, να πάρουμε τον ασφάλτινο πλέον δρόμο προς τη Βωβούσα.
Η διαδρομή που επιλέξαμε ήταν η περισσότερο στριφτερή που θα μπορούσαμε να επιλέξουμε, περνώντας από Αμπέλια, Μεγάλη Κερασιά, Ορθοβούνι, Τρυγόνα, Κορυδαλλός, Κρανιά, όπου από εδώ ξεκινάει για εμένα το καλύτερο ασφάλτινο κομμάτι που έχω κάνει ποτέ, το οποίο διασχίζει τη Βάλια Κάλντα από Μικρολίβαδο - Περιβόλι για να καταλήξει στη Βωβούσα, το οποίο αυτό κομμάτι εμπεριέχει και λίγα χιλιόμετρα βατού χώματος, ότι πρεπει για μεγάλα ον-οφφ ακόμα και με ασφάλτινα λάστιχα.

Η σχεδόν καινούρια άσφαλτος μέσα στα χαρακτηριστικά πανύψηλα πεύκα της κοιλάδας, συναντάει παραδοσιακά χωριά και διαδέχεται απλό πατημένο χωματόδρομο, για να καταλήξει και πάλι στην άσφαλτο η οποία καταλήγει στη Βωβούσα. Δυστυχώς η μπαταρία στην κάμερα είχε τελειώσει και δεν μπόρεσα να αποθανατίσω αυτό το εκπληκτικό πέρασμα.

Βωβουσάρα λοιπόν και αφήνω τις φωτό να μιλήσουν.

Συνεχίζεται...

 

[Aldebaran]

Κάπου εδώ κλείνει και η δεύτερη μέρα της ιστορίας αυτής. Στη Βωβούσα κλείσαμε δωμάτια γιατί στο καταφύγιο γινόταν Π Α Ν Ι Κ Ο Σ.
Τρομερή δροσιά το βράδυ στην πλατεία, νομίζω κάπου 17 βαθμούς, ωραίο φαγητό στον Στέφανο και γλυκός ύπνος με τη βοή του Αωού να μας συντροφεύει.

Τελικά ο φίλος Αντώνης δεν κατάφερε να επιδιορθώσει το GS διότι τα βουλωμένα μπεκ της μοτοσυκλέτας ήταν πιο πεισματάρικα να ξεβουλώσουν και από φρεάτιο ξεχασμένης μετά-αποκαλυπτικής πόλης οπότε η οδική βοήθεια ανέλαβε την επιστροφή της μοτοσυκλέτας στην βάση της. Ένα τεράστιο respect στον Αντώνη για την συνολική προσπάθειά του και συγχαρητήρια για την είσοδό του ως guest star στο πάνθεον των πιο ταλαιπωρημένων κατεμάδων.

 

[Aldebaran]

Η ΤΡΙΤΗ μέρα κατά τας γραφάς ξημερώνει και μας βρίσκει ανάλαφρους, ξεκούραστους και ορεξάτους για νέες περιπέτειες.

Ραντεβού στην πλατεία για ομελέτα χωριάτικη και καφεδάκι, αφού έχουμε μαζέψει τα πράγματά μας και έχουμε ετοιμάσει τις μοτοσυκλέτες.

Σήμερα το πλάνο έλεγε εγώ και ο Χρήστος, να διασχίσουμε χωμάτινα τη Βάλια Κάλντα κάνοντας ανάποδα τη διαδρομή του advtroffy '19, και να βρούμε τα υπόλοιπα παιδιά στη λίμνη Αώου οι οποίοι θα έβρισκαν ένα ωραίο σημείο για ψάρεμα, μπάνιο και διανυκτέρευση.

Ξεκινάμε από τη Βωβούσα σχετικά αργά και χαλαρά, αφού τα συνολικά 70 χλμ χώματος και 30 ασφάλτου δεν χρειάζονται πολύ πρωινή αναχώρηση για να βγούν.
Η διαδρομή ξεκινάει παίρνοντας την βόρεια έξοδο από το χωριό της Βοβούσας και συνεχίζει ασφάλτινα έως την στάνη Ντίζα (1530). Το σημείο αυτό δίνει ένα πολύ ωραίο κάδρο στην κορυφή Αυγό (2177) και από εκεί ουσιαστικά ξεκινάει το χωμάτινο κομμάτι της διαδρομής, το οποίο στην αρχή είναι αρκετά βατό, ωστόσο μετά την περιοχή Παλαιομονάστηρο, παίρνοντας έναν άλλον εγκαταλελειμμένο δασικό, το τερέν γίνεται αρκετά σαθρό και ενδιαφέρον. Συνεχίζουμε προς το διάσελο μεταξύ των κορυφών Τσιουκάντα (1650) και Κολέου (1866), για να καταλήξει στο πολύ όμορφο βλαχοχώρι της Βόρειας Πίνδου, την Αβδέλλα. Η Αβδέλλα αξίζει μια στάση και έναν καφέ στην πλατεία της, ωστόσο δεν είχε περάσει μια ώρα από το ξεκίνημά μας οπότε έπρεπε να συνεχίσουμε.

Παίρνουμε την άσφαλτο μετά την Αβδέλλα, για να μπούμε ξανά σε δασικούς.
Τρόπος του λέγειν δασικοί, αφού περιλαμβάνουν περάσματα σε χοντρή κροκάλα πάνω από ρεματιές, νεροφαγώματα, σαθρά ανηφορικά και πεσμένοι δρόμοι σε φουρκέτες, είναι χαρακτηριστικά που συνθέτουν ορισμένα σημεία της ανεβασιάς μέχρι την κορυφή Σαλατούρα (2019) και δίνουν το πιπέρι που χρειάζεται για να σε σηκώσουν στα μαρσπιέ και να το παίξεις ντακαρίσιος.

Στάση στο πιο ψηλό σημείο της διαδρομής κάτω ακριβώς από τη προαναφερθείσα κορυφή, να ξεκουραστούμε από την ανεβασιά και να θαυμάσουμε το κεραυνοβολημένο τοπίο με τα απομεινάρια των κεραυνών φανερά αποτυπωμένα στο ανάγλυφο αλλά και τη θέα στον πυρήνα που προσφέρει το σημείο.

 

[Aldebaran]

Κάνω μια παρένθεση εδώ να αναφέρω πως τα υψόμετρα, τοπονύμια, ονομασίες κορυφών και γενικά σχεδόν όλη την τοπογραφική πληροφορία που αναφέρω, την αντλώ από τις ιστοσελίδες

OpenTopoMap - Topographische Karten aus OpenStreetMap

direkt zur Karte...

opentopomap.org

http://www.topoguide.gr/index-map.php

 

[Aldebaran]

Αφου γεμίσαμε τα πλεμόνια οξυγόνο, συνεχίζουμε την χωμάτινη περιήγησή μας στο ανάγλυφο της κοιλάδας, στο οποίο κατηφορίζουμε για να συναντήσουμε το Αρκουδόρεμα, τον πιο ορμητικό παραπόταμο του Αώου, να συμπλεύσουμε ελαφρώς μαζί του και μετά να χαθούμε ξανά στα απέραντα πανύψηλα υπεραιωνόβια μαύρα πεύκα οδηγώντας παράλληλα με το ρέμα Σαλατούρας. Φωτογραφίες δεν έβγαλα γιατί πραγματικά δεν θέλαμε να κατέβουμε από το μηχανάκι, βάζω απλά μερικές από την γκοπρο.

 

[Aldebaran]

Όσο εμείς διασχίζαμε την Βάλια Κάλντα, το παρεάκι όδευε ασφάλτινα προς την λίμνη πηγών Αώου όπου θα έβρισκε σημείο για ψάρεμα, μπάνιο και διανυκτέρευση.
Γενικά όλες οι διαδρομές σε εκείνη την περιοχή είναι εκπληκτικές είτε με μοτοσυκλέτα είτε με αυτοκίνητο.

Η γνωστή λίμνη με τα νούφαρα

Στη συνέχεια, το σημείο βρέθηκε στη λίμνη, όπου στήθηκαν τα τσαντήρια και τα καλάμια των μεγάλων ψαράδων, οι οποίοι έβαλαν όλη τους την τέχνη στη θήρευση των ανυποψίαστων ιχθύων του γλυκού νερού.

Προς αναζήτηση ιδανικού σημείου.