Η Συνταγή της Ευτυχίας (Motoeurope 2019: Ισπανία-Γαλλία-Ιταλία)

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Μεσούσης της πανδημίας και του εγκλεισμού, νομίζω είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να σας αποκαλύψω με υπέρμετρη... μετριοφροσύνη, ότι ΕΓΩ:cool: - σε αντίθεση με Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Φρόυντ και τους ομοίους τους που αρκούνται απλά σε ορισμούς της ευτυχίας - ανακάλυψα και γεύτηκα αρχές φθινοπώρου του 2019, τη ΣΥΝΤΑΓΗ της ΕΥΤΥΧΙΑΣ και σας την παρουσιάζω συνοπτικά:

1ο βήμα: Όπως διατείνονται όλοι οι μεγάλοι σεφ, το βασικό στοιχείο επιτυχίας μιας συνταγής είναι η πρώτη ύλη. Επιλέγουμε λοιπόν η πρώτη ύλη να προέρχεται από επώνυμο και αξιόπιστο παραγωγό και να έχει μεγαλώσει στη φύση, ανεβοκατεβαίνοντας ανέμελα πεδιάδες, βουνά και ανοιχτούς δρόμους, να είναι με λίγα λόγια ελευθέρας βοσκής.



2ο βήμα: Φιλετάρουμε προσεκτικά μερικούς μαγικούς περίπατους στη Χώρα των Βάσκων, με θέα στον Ατλαντικό.



3ο βήμα: Λιώνουμε στο γουδί έναν κύβο ανάβασης στο Montjuic, με μπουκέτο μυρωδικών από Poble Espanyol και μαρινάρουμε το μίγμα.



4ο βήμα: Αρωματίζουμε το μίγμα με μια ειδυλλιακή κρουαζιέρα στον Dordogne.



5ο βήμα: Περιχύνουμε το μίγμα με ένα καλό μεθύσι με κρασί Bergerac. Για ακόμη πιο δυνατή γεύση, προσθέτουμε δύο ακόμη μεθύσια με βάσκικο Txakoli και sangria.



Η συνταγή είναι έτοιμη για ψήσιμο. Ψήστε την για 26 ημέρες στους 6.000 βαθμούς (ή χιλιόμετρα αν προτιμάτε). Ακολουθεί η αναλυτικότερη περιγραφή της συνταγής:

Τρίτη 27/08 (Venice - Torino)

Έχει φθάσει 09.00 η ώρα όταν το ferry της ΑΝΕΚ δένει κάβους στο λιμάνι Fusina της Βενετίας, ενσωματώνοντας ανάλογη καθυστερημένη αναχώρηση από Πάτρα. Όταν βγαίνω από τ' αμπάρια, η ώρα έχει περάσει τις 10.00, η μέρα είναι ηλιόλουστη, αν κι έχω ήδη μια 3ωρη υστέρηση στο πρόγραμμά μου σιγοτραγουδάω Rolling Stones και "Time is on my side", είμαι χαρούμενος και ανυπόμονος να ξεκινήσω το road trip μου, ανοίγω με άγρια διάθεση το γκάζι της "μπέμπας" μου και .... το ξανακλείνω. Ζοφερή μνήμη κατακλύζει το μυαλό μου από το περυσινό Motoeurope, όταν ένα μήνα μετά την επιστροφή, μου ήρθε συστημένο ραβασάκι από τον Δήμο Βενετίας για υπέρβαση ορίου ταχύτητας κατά 6 χλμ, καταλήγοντας σ' ένα πρόστιμο που μαζί με την προμήθεια της τράπεζας - ναι, δεν το ρισκάρισα, αποφάσισα να το πληρώσω - έφθασε τα 150 €. Γι' αυτό παιδιά ευλαβική προσοχή στα όρια, μέχρι να βγείτε autostrada.



Είναι μεσημέρι πια κι έχω διανύσει μόνο 100 από τα 400 χλμ που έχω να κάνω σήμερα. Μια στάση για καφέ και πρωινό σ' ένα autogrill, 2-3 ακόμη για να δοκιμάζω λήψεις με τις νέες βάσεις παλάμης και τιμονιού για τη GoPro και ούτε που κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα. Η θερμοκρασία έχει πιάσει τους 36, ζεσταίνομαι αφόρητα με το χειμερινό μπουφάν και παρουσιάζω αυτήν την άθλια εικόνα, που καταργεί κάθε κανόνα ασφαλείας σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας.



Γύρω στις 15.00 μπαίνω στα όρια της πρωτεύουσας του Piemonte.



Είναι η πρώτη επίσκεψή μου στο Torino. Η εικόνα που είχα πάντα ήταν για μια βιομηχανική πόλη και έδρα της Fiat (και βέβαια της Γιουβέντους). Γι' αυτό και δεν τη σκεφτόμουν ποτέ σε όλα μου τα περάσματα από βόρεια Ιταλία. Αν χρειαζόταν stop over στην περιοχή, το έκανα ή σε κάποιο χωριουδάκι στη λίμνη Como ή στο αγαπημένο μου Bergamo. Άραγε είχα δίκιο; Η είσοδος στην πόλη με ψιλοαπογοητεύει. Κακοσυντηρημένοι δρόμοι, πολύ τσιμέντο, απρόσωπες πολυκατοικίες, κακόγουστα κιόσκια.




Ώσπου φθάνω στον Πάδο, αρχίζω να διασχίζω τη γέφυρα Vittorio Emanuele και ... όλα αλλάζουν. Μπροστά μου απλώνεται μεγαλοπρεπής και τεράστια η Piazza Vittorio Veneto.



Το ξενοδοχείο μου είναι 200 μέτρα από την πλατεία, οπότε ένα γρήγορο μπάνιο και έξοδος για εσπρεσάκι με θέα τον Πάδο και τις Άλπεις.



Η ημέρα είναι ζεστή, η υγρασία αφόρητη κι έχω μόνο μερικές ώρες να εξερευνήσω την πόλη. Πρώτα απ' όλα όμως το μεσημεριανό μου, στο καλύτερο - κατά Trip Advisor - μπεργκεράδικο της πόλης, το Rock Burger. Μολονότι με διαβεβαίωσαν ότι το μπιφτέκι προέρχεται από βιολογικό μοσχαράκι μεγαλωμένο στα καταπράσινα λιβάδια του Piemonte, το burger δεν έλεγε τίποτε ιδιαίτερο, ούτε καν οπτικά...



Ο τρόπος που σερβίρονταν όμως οι πατάτες όλα τα λεφτά! Μόλις τις φας, μπορείς να βουτήξεις το κρανίο και να το παίξεις Άμλετ περιπλανώμενος στους προμαχώνες του Έλσινορ.



Το επόμενο 5ωρο το αφιέρωσα στην εξερεύνηση (μια μυρωδιά δηλαδή) του κέντρου της πόλης, που εύκολα κι ευχάριστα γυρίζεται με τα πόδια. Ανακάλυψα πανέμορφες πλατείες με baroque κτίρια και ελκυστικά καφέ που έσφυζαν από ζωή, όπως η Piazza Vittorio Veneto που ανέφερα ήδη,




η αχανής Piazza Castello με το Palazzo Madama, αλλά και η διπλανή Piazza San Giovanni με το Palazzo Reale...





και η αριστοκρατική Piazza San Carlo με τις δίδυμες εκκλησίες San Carlo και Santa Cristina...




Απόλαυσα περιπάτους σε εντυπωσιακές αψιδωτές στοές και εμπορικούς πεζόδρομους, αλλά και στα πάρκα γύρω από τον Πάδο ...





Αργά το βράδυ γύρισα στο ξενοδοχείο με έντονη την αίσθηση του ανικανοποίητου. Το Τορίνο μπορεί να μην έχει την αίγλη της αιώνιας πόλης ή τη ρομαντική γοητεία της Βενετίας, όμως με την εντυπωσιακή της αρχιτεκτονική, τις αρχοντικές πλατείες της και τα ενδιαφέροντα μουσεία (όπως το Αιγυπτιακό που ξέχασα να αναφέρω) κατάφερε να με κερδίσει. Σίγουρα της χρωστάω ένα γεμάτο 2ήμερο στο επόμενο πέρασμά μου.
 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Τετάρτη 28/08 (Torino - Lyon)

Πρωινό ξύπνημα με αρκετή βροχή και τη θερμοκρασία στους 16, έχω φορτώσει τα μπαγκάζια μου και περιμένω στο parking να κλείσουν οι ουρανοί.



Κατά τις 10 το γύρισε σε ψιλόβροχο, φοράω τα αδιάβροχα και αποχαιρετώ την πόλη.




Η βροχή δεν κράτησε πολύ, η θερμοκρασία έπεσε λίγο ακόμη κι εγώ κινούμαι κάτω από έναν συννεφιασμένο ουρανό, σε μια ευχάριστη ορεινή διαδρομή, στις παρυφές δύο συνεχόμενων φυσικών πάρκων με το κέφι στα ύψη.





Μετά από 100 χλμ φθάνω στο ιταλικό φυλάκιο, πληρώνω 30 € (!!) και μπαίνω στο μήκους 13 χλμ τούνελ Frejus, το σημαντικότερο Αλπικό πέρασμα μεταξύ Ιταλίας και Γαλλίας, που εξυπηρετεί το 80% της εμπορικής οδικής κυκλοφορίας (περιέργως σ' όλη τη διαδρομή ταξίδευα σχεδόν μόνος μου).




Η αλλαγή των συνόρων είναι στη μέση του τούνελ, οπότε στην έξοδο... arrivederci Italia, bonjour France!




Όσο προχωρώ ο καιρός ανοίγει, η θερμοκρασία ανεβαίνει και μετά από άλλα 220 χλμ, μπαίνω σε μια ηλιόλουστη Λυών.




Λοιπόν, κατευθείαν στο ψητό: Το Παρίσι, η Λυών και το Μπορντώ είναι οι γαλλικές πόλεις που δεν θα βαριόμουν ποτέ να επισκέπτομαι ξανά και ξανά. Τη Λυών τη γνώρισα και τη λάτρεψα σε μια 3ήμερη παραμονή με τη σύζυγό μου πριν από μια 4ετία, στα πλαίσια ενός 20ήμερου auto-road-trip που είχαμε σχεδιάσει με θέμα "Ακολουθώντας το Ροδανό" (κάποτε πρέπει να περιγράψω αυτό το αξέχαστο ταξίδι). Με την πρώτη ματιά σου θυμίζει μια μικρογραφία του Παρισιού. Έχει κι εκείνη πύργο του Άιφελ (αντίγραφο του αυθεντικού), έχει εκκλησία στο ψηλότερο σημείο της, όπως η Σακρ Κερ στο λόφο της Μονμάρτης και τέλος έχει τη δική της "νησίδα" όπου χτυπάει η καρδιά της πόλης, όπως η Ιλ ντε λα Σιτέ στο Παρίσι. Απ' την άλλη, δεν έχει τον πλούτο των μουσείων του Παρισιού (αν και διαθέτει έναν σεβαστό αριθμό, με κορυφαίο το Μουσείο Καλών Τεχνών), ούτε όμως και την πολυκοσμία, το θόρυβο και τους πολλάκις αναιδείς κατοίκους της πόλης του φωτός. Η πανέμορφη αυτή πόλη απλώνεται γύρω και ανάμεσα στη συμβολή δύο ποταμών, του Ροδανού και του Σον. Όλα όσα έχει να δει ένας επισκέπτης είναι συγκεντρωμένα σε τρεις κεντρικές περιοχές.
Πρώτη είναι η περιοχή γύρω από το λόφο Fourviere. Στους πρόποδές του βρίσκεται η παλιά πόλη (Vieux Lyon), μια από τις πιο καλοδιατηρημένες αναγεννησιακές συνοικίες, με στενά δρομάκια, κρυμμένες πλατειούλες με συντριβάνια, πολλές bouchons Lyonnais (παραδοσιακές μπρασερί) και τον υπέροχο καθεδρικό του St Jean. Στην κορυφή δεσπόζει η Νοτρ Νταμ.






Δεύτερη είναι η περιοχή Presqu'ile (μεταξύ των ποταμών), η καρδιά της σύγχρονης Λυών, με τις πανέμορφες Place Bellecour και Terreaux, την εμπορική Rue Victor Hugo και βέβαια την ξακουστή Rue Merciere για τοπική κουζίνα (μη ξεχνάμε ότι η πόλη είναι η γαστρονομική πρωτεύουσα της Γαλλίας).

https://i.ibb.co/58dC
[url=https://ibb.co/YD7VSrq][img]https://i.ibb.co/DGDjFqS/21.jpg


Mxg/19.jpg[/img][/url]


Και τέλος στη βόρεια πλευρά είναι η περιοχή του λόφου Croix Rousse, με τα σπίτια των περίφημων μεταξουργών της.


Απαλλαγμένος από το άγχος να προλάβω να εξαντλήσω όλη τη λίστα αξιοθέατων (το είχα κάνει με το παραπάνω στην πρώτη μου επίσκεψη), αφέθηκα σε χαλαρούς περιπάτους στα στενάκια της παλιάς πόλης, χάζεψα αντίκες και γκραβούρες σε κουκλίστικα μαγαζάκια, απόλαυσα το εσπρεσάκι μου σε μια Rue Merciere που βούλιαζε από κόσμο, δοκίμασα την σπεσιαλιτέ τους τάρτα με συκώτι κοτόπουλου (δεν μ' ενθουσίασε) και το βράδυ με βρήκε σ' ένα μπιστρό στην όχθη του Σον, μ' ένα ποτήρι κρασί στο χέρι να απολαμβάνω τη θέα μιας υπέροχα φωτισμένης πόλης.




Πέμπτη 29/08 (Lyon - Clermont Ferrand)

Πόσο ωραίο είναι να ζεις το πρωινό ξύπνημα μιας πόλης! Είναι μόλις 07.00, η Λυών τεντώνεται ακόμη στο κρεβάτι της κι εγώ σεργιανάω ήδη στα δρομάκια της, με φορτηγάκια να αδειάζουν την πραμάτεια τους, τους καταστηματάρχες να ανοίγουν τα μαγαζιά τους, να γεμίζουν τις βιτρίνες τους, να καθαρίζουν το περίγυρό τους, μυρωδιές από φρεσκοψημένες μπαγκέτες και κρουασάν. Με έναν αχνιστό καφέ κι ένα τσιγάρο στο χέρι, στέκομαι στη μέση της γέφυρας Bonaparte για τις αποχαιρετιστήριες εικόνες της Λυών και είμαι ευτυχισμένος!





Ξεχάστηκα με τον πρωινό μου περίπατο και κοντεύει μεσημέρι όταν βγαίνω απ' την πόλη. Σε λίγο αφήνω την κοιλάδα του Ροδανού και μπαίνω στην ορεινή περιφέρεια Μασίφ Σεντράλ.



Στον αρχικό σχεδιασμό μου είχα συμπεριλάβει μια μεγαλύτερη διαδρομή με ενδιάμεση στάση στην κωμόπολη Le Puy en Velay για την οποία είχα διαβάσει ενδιαφέροντα πράγματα. Τελικά προτιμάω να πάω κατευθείαν στο Κλερμόν Φεράν για να αφιερώσω όλο το χρόνο στη γνωριμία της πόλης. Το ξενοδοχείο που θα με φιλοξενήσει είναι χωμένο σ' ένα γραφικό στενάκι ....



και το δωμάτιο έχει πλάκα με την πρωτότυπη διακόσμησή του.



Το Κλερμόν Φεράν είναι μια μικρή πόλη 140.000 κατοίκων (εκ των οποίων 35.000 σπουδαστές!), με την οικονομία της να στηρίζεται κυρίως στη βιομηχανία ελαστικών Michelin, η οποία ξεκίνησε από εδώ πριν από 100 περίπου χρόνια. Η ιστορία της δημιουργίας της πόλης είναι ενδιαφέρουσα. Αρχικά ήταν το Κλερμόν, πόλη ελεγχόμενη απόλυτα από τον Αρχιεπίσκοπό της. Οι κόμητες της Οβέρνης για να ανακόψουν αυτήν την επιρροή, ίδρυσαν δίπλα την πόλη Μονφεράν, η οποία όμως κάποια στιγμή παρήκμασε και απορροφήθηκε από το Κλερμόν τον 18ο αιώνα κι έτσι προέκυψε η διπλή ονομασία. Την πόλη την έβαλα στον χάρτη μου διαβάζοντας το άρθρο μιας αμερικανίδας ρεπόρτερ, που την παρουσίαζε σαν το "κρυμμένο στολίδι της Οβέρνης". Απολογίζοντας, είχα πραγματικά μια πολύ ευχάριστη διαμονή για stop over. Eίναι μια πόλη με πολύ όμορφο ιστορικό κέντρο, που καλύπτεται με 5-6 χλμ περπάτημα, με αξιόλογη κουζίνα και εντυπωσιακή νυκτερινή ζωή (αν και καθημερινή, μέχρι αργά γινόταν ένας χαμός στους δρόμους!).
Λίγες εκατοντάδες μέτρα απ' το ξενοδοχείο, βγαίνω στο ένα από τα δύο κεντρικά σημεία, την Place de Jaude, μια τεράστια τετράγωνη πλατεία, με εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά κτίρια, που συγκεντρώνει γύρω της όλη την εμπορική κίνηση της πόλης.






Το άλλο κεντρικό σημείο, που πέρασα και το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μου, είναι ο εντυπωσιακός Καθεδρικός, που δεσπόζει πάνω σ' έναν λόφο, με μια πανέμορφη μεσαιωνική γειτονιά ολόγυρά του και πάμπολλα στέκια για φαγητό και ποτό.






Βέβαια δεν θα μπορούσα να κλείσω τη βραδιά, χωρίς να δοκιμάσω την τοπική κουζίνα (Μη γελάτε με το πρώτο πιάτο. Οκ, μοιάζει με κουζίνα της Οβέρνης όσο εγώ με γιαπωνέζο, αλλά ήθελα να φάω σούσι).



 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Παρασκευή 30/08 - Σάββατο 31/08 (Clermont Ferrand - Sarlat-la-Caneda)

Ανοιξιάτικο το πρωινό, καταγάλανος ο ουρανός κι εγώ οδεύω χαρούμενος πάνω στη μηχανή μου.



Αδημονώ να καλύψω τα 230 χλμ που με χωρίζουν από το νέο μου προορισμό και υπάρχει αιτία γι' αυτό. Το επόμενο διήμερο θα το περάσω σε μια από τις πιο αγαπημένες μου γαλλικές εξοχές, στο Perigord (Περιγκόρ)!





Όταν πριν μερικά χρόνια επέστρεψα από την πρώτη επίσκεψή μου εδώ και περιέγραφα με ενθουσιασμό σε μια παρέα πόσο απίστευτα όμορφη είναι η περιοχή, με άκουγαν με δυσπιστία. Στο μυαλό τους (δικαίως) η γαλλική εξοχή ήταν συνυφασμένη κύρια με την κοιλάδα του Λίγηρα και τα κάστρα της ή την Αλσατία με τα λουλουδάτα χωριουδάκια της. Κι όμως! Εδώ είναι απλωμένο γύρω από τον ποταμό Dordogne (Ντορντόν) και τους παραποτάμους του, ένα ειδυλλιακό σκηνικό, ένα σκηνικό γεμάτο παραμυθένια χωριουδάκια με γραφικά αγροτόσπιτα, μεσαιωνικά κάστρα, καταπράσινες κοιλάδες αλλά και προϊστορικά σπήλαια, ιστορικά αβαεία και οχυρωμένες πόλεις (οι περίφημες bastides). Εδώ είναι κατά τον Χένρι Μίλερ "Ένα κομμάτι γης σαν το όνειρο που τρέφει τις ψυχές των ανθρώπων".
Το Περιγκόρ χωρίζεται σε 4 περιοχές:
Το Πράσινο Περιγκόρ στο βορρά, με τους καταπράσινους βοσκότοπους (αν βρεθείτε εδώ, επισκεφτείτε οπωσδήποτε τη Brantome και το Αβαείο της).
Το Λευκό Περιγκόρ στα κεντροδυτικά, με τα ασβεστολιθικά οροπέδια και την πρωτεύουσα Perigueux.
Το Πορφυρό Περιγκόρ στα νοτιοδυτικά, με τους αμπελώνες του και τα ονομαστά κρασιά του.
Το Μαύρο Περιγκόρ στα νοτιοανατολικά, που πήρε τ' όνομά του από τα πυκνά δάση του και έχει πρωτεύουσα τη Sarlat-la-Caneda.
Στη 2ήμερη παραμονή μου θα κινηθώ στα δύο τελευταία, το Μαύρο και το Πορφυρό. Λίγο έξω απ' τη Sarlat έχω κλείσει και το ξενοδοχείο, το ορμητήριό μου για τις επόμενες 2 μέρες για να απολαύσω τις ομορφιές του Περιγκόρ. Είναι μεσημέρι και ανυπομονώ να δοκιμάσω την κουζίνα της περιοχής (παρέλειψα να σας αναφέρω ότι η περιοχή είναι συνώνυμη με το φουά γκρα και τα μανιτάρια-τρούφες, ένας γαστρονομικός παράδεισος). Το trip advisor μου βγάζει ένα εστιατόριο στα 7 χλμ, με πολύ υψηλή βαθμολογία και το επιλέγω. Ο ήλιος βαράει κατακούτελα και το gps αποφασίζει να μου γνωρίσει τους αγροτικούς δρόμους.




Όταν είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το μηχάνημα έχει μπερδευτεί και με στέλνει στις ερημιές, σκάει μύτη μπροστά μου ένα χωριουδάκι, με ένα καλά διατηρημένο κάστρο στο κέντρο του. Το χωριό λέγεται Vitrac, το κάστρο είναι το Montfort, το εστιατόριο που ψάχνω είναι στις παρυφές του.



Μια ευγενική κυρία με οδηγεί στον κήπο σ' ένα σκιερό τραπέζι και από το περιορισμένο μενού παραγγέλνω μια σαλάτα με τα κορυφαία εδέσματα της περιοχής, καπνιστό στήθος πάπιας και φουά γκρα. Και μου ήρθε αυτό το πιάτο....



Τι να σας πω! Ακόμη και τώρα που γράφω, και μόνο με τη θύμηση τρέχουν τα σάλια μου!
Αφήνω πίσω μου το Vitrac, ακολουθώντας έναν ωραίο στριφτερό δρόμο παράλληλα στον Dordogne με στόχο την επιστροφή, αλλά η "μπέμπα" μου - όσο κι αν στρέφω το τιμόνι της - σηκώνει αντάρτικο και δεν θέλει με τίποτα να γυρίσει ξενοδοχείο για μεσημεριανή ξεκούραση, όπως είχα προγραμματίσει. Οκ, της κάνω το χατίρι, εξάλλου μετά τη γεύση έχει σειρά να ευφρανθεί μια άλλη αίσθηση, η όραση. Άλλα 7 χλμ μου πήρε να φτάσω σε ένα από τα ωραιότερα χωριά της Γαλλίας - και όχι μόνο: Το "La Roque - Gageac"¨. Εδώ μιλάνε οι φωτογραφίες (μην παραλείψετε τη μικρή κρουαζιέρα στον Dordogne με την αυθεντική μαούνα gabarre).










Μαγικές οι εικόνες, άνοιξε η όρεξη και συνεχίζουμε. Πέντε χλμ πιο πέρα είναι άλλο ένα γοητευτικό χωριουδάκι, το Beynac-et-Cazenac κι αυτό στις όχθες του ποταμού, με τα πέτρινα σπιτάκια του σκαρφαλωμένα στις παρυφές των απόκρημνων βράχων. Ιδανική στάση για εσπρεσάκι και τσιγάρο, χαλαρώνω και απολαμβάνω όλη αυτή την ομορφιά γύρω μου.





Σειρά έχει η ανάβαση στην κορυφή, όπου δεσπόζει το εντυπωσιακό κάστρο. Από τους πυργίσκους του μπορείς να αγναντέψεις όλη την κοιλάδα.





Όταν φεύγω από το Beynac, είναι απόγευμα πια, έχει δροσίσει και ... σιγά μη γυρίσω ξενοδοχείο. Αποφασίζω να συνεχίσω τη διαδρομή, που θεωρείται από τις γραφικότερες στην κοιλάδα του Dordogne, περνώντας μέσα από μεσαιωνικά χωριουδάκια, πάνω από πετρόχτιστα γεφύρια και δίπλα από κάστρα σκαρφαλωμένα στους ασβεστολιθικούς λοφίσκους, για να τερματίσω αργά τη βόλτα μου στην πρωτεύουσα του Πορφυρού Περιγκόρ, το γνωστό για τα κρασιά του Bergerac και να πάρω, γεμάτος αξέχαστες εικόνες, το δρόμο της επιστροφής,








"Γιατί σήμερα νοιώθω εκεί στο βάθος τόσο μικρή, φτωχή και άσχημη?"



Όλη τη δεύτερη μέρα μου τη διέθεσα για να απολαύσω την υπέροχη Sarlat-la-Caneda. Η μαγευτική αυτή κωμόπολη είναι ένα ζωντανό αρχιτεκτονικό μουσείο με μερικά απ' τα καλύτερα διατηρημένα μεσαιωνικά και αναγεννησιακά κτίρια σ' όλη την Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν από τις πρώτες πόλεις της Γαλλίας που ανακηρύχθηκαν εξ ολοκλήρου διατηρητέες.
Μια ολόκληρη μέρα λοιπόν περιπλανιόμουν στις γωνιές της Sarlat, βολτάριζα στην κεντρική της λεωφόρο Rue de la Republique με τα γραφικά μαγαζάκια της, χάθηκα στα δαιδαλώδη λιθόστρωτα δρομάκια της, χάζεψα τα αρχοντικά της με τον πλούσιο διάκοσμο και τις τριγωνικές στέγες. Κι άφησα για το τέλος το κορυφαίο αξιοθέατο, εδώ που χτυπά η καρδιά της πόλης, την Place de la Liberte.






Με πανοραμική θέα στην Place de la Liberte απολάμβανα το απόγευμα ένα negroni...



... κι όταν ήρθε το ηλιοβασίλεμα και άρχισαν να ανάβουν οι παλαιού τύπου λάμπες, το θέαμα έγινε ονειρικό!






Ευκαιρία να δοκιμάσω και την τοπική σπεσιαλιτέ, το περίφημο κονφί πάπιας.



 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Κυριακή 01/09 (Sarlat-la-Caneda - Bayonne)

Πολύ πρωινό ξύπνημα σήμερα, έχω να διανύσω κοντά στα 400 χλμ, ξεκίνησα με συννεφιά και προβλέπονται κάποιες βροχές αργότερα. Μετά από 2 ώρες και 200 χλμ είμαι στις παρυφές του Μπορντώ, πάνω στην γέφυρα Francois Mitterrand και στο βάθος δεξιά διακρίνω τον τρούλο της Βασιλικής του Αγίου Μιχαήλ και ακούω τις καμπάνες της να ηχούν στ' αυτιά μου σαν θελκτικές σειρήνες που με προσκαλούν να παρεκκλίνω από την πορεία μου για μια σύντομη επίσκεψη στην αγαπημένη μου πόλη.



Όμορφες μνήμες από το πέρασμά μου εδώ πριν 2 χρόνια (στο Motoeurope 2017 με κατεύθυνση τη Βορειοδυτική Γαλλία, δείτε το φιλμάκι μου στο forum), έρχονται να ενισχύσουν την πίεση.



Αντιστέκομαι σθεναρά , ανοίγω το γκάζι και βγαίνω στην εθνική.



Σ' αυτό το σημείο είναι ώρα να ανοίξω μια παρένθεση. Αν και στα δύο τελευταία Motoeurope δεν με ακολουθεί η σύζυγός μου, το ταξίδι μου είναι μοναχικό αλλά δεν αισθάνομαι ποτέ μόνος. Όλα αυτά τα χρόνια που ταξιδεύω στην Ευρώπη με τη μηχανή, έχω την υπέροχη αίσθηση ότι είμαι κι εγώ μέλος αυτής της ξεχωριστής "φυλής", αυτής της ιδιαίτερης κοινότητας των μοτοσυκλετιστών. Ίσως εξηγείται απ' το ότι μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος για δίτροχη ελευθερία, ίσως μας ενώνει ο αδιαμφισβήτητος κίνδυνος που αντιμετωπίζει ένας μοτοσυκλετιστής κάθε φορά που θα βγάλει τη μηχανή του για ταξίδι (απρόσεχτοι οδηγοί τετράτροχων, βροχή, κρύο...). Ό,τι κι αν "φταίει", σημασία έχει ότι εγώ αυτόν τον ιδιαίτερο δεσμό τον απολαμβάνω.
Χαίρομαι όταν διασταυρώνομαι με "συνάδελφο" και χαιρετιόμαστε...



...ή όταν με προσπερνάει, με τέρμα το γκάζι, αλλά έχει την έγνοια να βγάλει το δεξί πόδι για χαιρετισμό (αυτός είναι ο τρόπος στο προσπέρασμα, αφού δεν μπορεί να πάρει το χέρι απ' το γκάζι).



Αισθάνομαι όμορφα όταν "αράζω" στην άκρη του δρόμου και σταματούν να με ρωτήσουν μήπως θέλω βοήθεια ή όταν σε κάποιο parking γινόμαστε μια μεγάλη παρέα από διαφορετικές χώρες και μοιραζόμαστε τα ταξιδιωτικά πλάνα μας.
Να, όπως τώρα που κινούμαι στην Εθνική, στην περιοχή της Γασκώνης. Κάποια στιγμή αρχίζει μια ήρεμη βροχή, οπότε μπαίνω σ' ένα Autogrill για έναν καφέ μέχρι να σταματήσει. Αμέσως γίνομαι αποδέκτης χαμόγελων και χαιρετισμών από κάμποσους αναβάτες που είχαν σταματήσει για τον ίδιο λόγο. Με πλησιάζει ένας νεαρός γύρω στα 25 και πιάνουμε κουβέντα. Είναι κι αυτός μοναχικός ταξιδευτής, από Ολλανδία, τη μηχανή του τη δανείζει ο πατέρας του, άρχισε εδώ και μια διετία τα μοτοταξίδια και μάλιστα στο πρώτο του είχε έρθει στη χώρα μας και την ερωτεύτηκε. Μετά από λίγο, μοιραζόμαστε μια σακούλα ξηρούς καρπούς που κουβαλούσα από Ελλάδα και δυο αναψυκτικά που κέρασε ο νεαρός, προστίθεται στην παρέα κι ένα ζευγάρι Πολωνών χαρλεάδων και συζητάμε χαλαροί σαν συνομήλικοι παλιόφιλοι - για τι άλλο; - για το τωρινό και μελλοντικά ταξίδια. Μπορείτε να φανταστείτε αυτό να γίνεται ανάμεσα σε οδηγούς τετράτροχων;
Κλείνει η παρένθεση, έχει μεσημεριάσει πια κι εγώ έχω ήδη τακτοποιηθεί στο ξενοδοχείο και είμαι έτοιμος να γνωρίσω τη Μπαγιόν (Bayonne). Η πρωτεύουσα της Γαλλικής Χώρας των Βάσκων, με 50.000 κατοίκους, απλώνεται γύρω από τη συμβολή δύο ποταμών (Αντούρ και Νιβ) και είναι πολύ όμορφη.
Επιπλέον η Μπαγιόν είναι η επιτομή της βασκικής κωμόπολης. Πουθενά αλλού στη Χώρα των Βάσκων (και στην Ισπανική) δεν θα βρεις τέτοια πληθώρα από τα χαρακτηριστικά βασκικά σπίτια, με τις ξυλοδεσίες και τα πολύχρωμα βαμμένα παντζούρια.



Το ξενοδοχείο μου είναι μέσα στο γοητευτικό ιστορικό κέντρο (συνοικία Grand Bayonne), δίπλα στον καθεδρικό Sainte Marie κι απ' αυτόν αρχίζω τη γνωριμία με την πόλη. Στον καθεδρικό μου κάνουν εντύπωση οι αγιογραφίες του. Δεν θυμίζουν ορθόδοξο ναό;



Από εκεί ξεκινώ να εξερευνώ τα ατέλειωτα γραφικά στενάκια με τα πολύχρωμα σπίτια που απλώνονται γύρω από την κεντρική οδό της Μπαγιόν, την κουκλίστικη Rue Port Neuf με τις στοές και τα γραφικά μαγαζάκια.



Το ωραιότερο θέαμα όμως με περιμένει στο τέλος της Rue Port Neuf, όταν βγαίνω στη συμβολή των ποταμών.





Είναι τόσο ήρεμα και γραφικά, ακόμη κι όταν έπεσε η νύχτα κι ερήμωσε η πόλη δεν ήθελα να αποχωριστώ αυτές τις αξέχαστες παρόχθιες βόλτες μου.





Και βέβαια, σε απόσταση 7 χλμ από τον Ατλαντικό, δεν θα έχανα την ευκαιρία να δοκιμάσω την ψαριά του.

 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Δευτέρα 02/09 - Τρίτη 03/09 (Bayonne - San Sebastian)

Μετά το πρωινό μου σ' αυτή την όμορφη Boulangerie,



βγαίνω στο δρόμο με βαριά συννεφιά. Η επόμενη στάση μου είναι μόλις στα 28 χλμ, το Saint Jean de Luz, ένα γοητευτικό βασκικό ψαροχώρι και διάσημο παραθεριστικό κέντρο της περιοχής.




Μετά από 10 χλμ... ole, ole!!! Buenos dias Espana...



Στα αυτιά μου αρχίζει και παίζει Paco de Lucia και "Entre Dos Aguas" και σε άλλα 10 χλμ κάνω την πρώτη μου στάση σε ισπανικό έδαφος, στη γραφική Hondarribia.




Από εδώ το Σαν Σεμπαστιάν όπου κι έχω κλείσει 2 διανυκτερεύσεις απέχει γύρω στα 20 χλμ δυτικά, αλλά είναι νωρίς ακόμη. Στρέφω το τιμόνι νότια, αφήνω τη Χώρα των Βάσκων και μπαίνω στην επαρχία της Ναβάρας. Το gps με οδηγεί σε μια στριφτερή ανηφορική διαδρομή μέσα απ' τα Πυρηναία, ό,τι πρέπει για οδηγική απόλαυση.




Κι εκεί που απολαμβάνω το καταπράσινο τοπίο, ξαφνικά σαν να πατήθηκε ένας αόρατος διακόπτης, το πράσινο γύρω μου εξαφανίζεται και μπροστά μου ξανοίγεται αυτή η ερημιά, ένα κλασσικό τοπίο ηπειρωτικής Ισπανίας.



Σε λίγη ώρα περνάω τις επάλξεις των καλοδιατηρημένων τειχών και μπαίνω στην πρωτεύουσα της Ναβάρας, την Παμπλόνα, γνωστή μας κυρίως για τον φημισμένο - και άθλιο κατά τη γνώμη μου - αγώνα δρόμου των ταύρων.



Τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης είναι ο Καθεδρικός της Santa Maria και η Plaza del Castillo.



Δεν ξέρω αν έφταιγε η έντονη μεσημεριάτικη ζέστη, αλλά η πόλη δεν μου είπε κάτι ιδιαίτερο, το μόνο που μου άφησε ήταν μια βαρυστομαχιά από ένα KFC που έφαγα λίγο πριν πάρω το δρόμο του γυρισμού για τη Χώρα των Βάσκων.



Μετά από μια ώρα και 90 χλμ μπαίνω στο Σαν Σεμπαστιάν.



Πώς μπορώ να είμαι αντικειμενικός στην περιγραφή μου γι' αυτή την πόλη! Εδώ είχαμε περάσει ένα αξέχαστο διήμερο με τη σύζυγό μου στο δρόμο για Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα και Πόρτο. Πέντε χρόνια μετά, διψάω να την απολαύσω ξανά.
Ανέφερα πριν τη Λυών σαν μια πόλη που θα ήθελα να επισκέπτομαι πολλές φορές. Το Σαν Σεμπαστιάν όμως είναι μια από τις πόλεις που θα ήθελα να ζω! Αυτή η μούσα του Βισκαϊκού κόλπου, απλωμένη μέσα σ' ένα καταπράσινο σκηνικό, προσφέρει σχεδόν όλα όσα μπορείς να ζητήσεις από μια πόλη.
Θέλεις παραλία; Έχεις τρεις, με σπουδαιότερη μια από τις πιο όμορφες του κόσμου, την αχανή, αμμουδερή "La Concha" (το κογχύλι, τι όμορφο όνομα!). Εδώ μπορείς να αφεθείς σε μεγάλους απολαυστικούς παραθαλάσσιους περίπατους με θέα στο εκπληκτικά γραφικό λιμάνι και στο δασώδες νησάκι Santa Clara, να κάνεις ποδήλατο και βέβαια να κολυμπήσεις.






Θέλεις ποτάμι; Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο εκεί κυλάει ήρεμος ο Rio Urumea, για ωραίους παρόχθιους περιπάτους με τους Καθεδρικούς και τα εντυπωσιακά κτίσματα της Belle Epoque γύρω σου, να προσθέτουν τις δικές τους πινελιές στην αισθητική της πόλης.




Θέλεις βουνά; Δύο υπέροχοι λόφοι παρακαλώ, από τη μια το Monte Urgull, με το μεγαλοπρεπές άγαλμα του Ιησού (Sagrado Corazon) να δεσπόζει στην κορυφή του...



...κι απ' την άλλη το Monte Igueldo, με τη συγκλονιστική θέα του στον όρμο και στην πόλη. (Θυμίζει λίγο Sugar Loaf και Rio de Janeiro).



Θέλεις παλιά πόλη; Η Parte Vieja σε περιμένει με δεκάδες στενάκια για να χαθείς, να πιείς έναν καφέ στην πανέμορφη Plaza de la Constitucion...



...ή να θαυμάσεις εξωτερικά και εσωτερικά τη βασιλική Santa Maria del Coro.




Κι μιας και είσαι στην παλιά πόλη κι έχεις κάψει ήδη ένα σωρό θερμίδες μ' όλα αυτά, σίγουρα θα πείνασες. Εδώ το Σαν Σεμπαστιάν παίζει 100% στο πεδίο του. Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους γαστρονομικούς προορισμούς στον κόσμο, με 17 αστέρια michelin. Περιηγήσου ανάμεσα στα δεκάδες pintxos bars (τα tapas bars στα βάσκικα) και απόλαυσε κάποιες από τις μικρές λιχουδιές, μαζί μ' ένα ποτήρι τοπικό κρασί txakoli.





Ή διάλεξε μια από τις παραδοσιακές ταβερνούλες, για να δοκιμάσεις γκουρμέ ευφάνταστα πιάτα και να δεις πώς διασκεδάζουν οι ντόπιοι.





Και για το κλείσιμο αυτής της τόσο χορταστικής μέρας, στάσου στην κορυφή "του κογχυλιού" για ν' αγναντέψεις ένα ηλιοβασίλεμα στον Ατλαντικό που δεν θα ξεχάσεις ποτέ!



Η συνέχεια σε λίγες μέρες....
 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Τετάρτη 04/09 - Πέμπτη 05/09 (San Sebastian - Bilbao)

Σήμερα κινούμαι δυτικά, κατά μήκος της τραχιάς ατλαντικής ακτής της Χώρας των Βάσκων, θαυμάζοντας έναν υποβλητικό συνδυασμό βουνού και θάλασσας. Όταν σχεδίαζα αυτήν τη διαδρομή, την είχα πλάσει στο νου μου σαν την Costiera Amalfitana της Ισπανίας, δηλαδή έναν απόκρημνο φιδίσιο δρόμο σμιλεμένο σε κατακόρυφους βράχους, με θέα από ψηλά που κόβει την ανάσα. Αντιθέτως, αυτός ο δρόμος απλώνεται σχεδόν στο ύψος της θάλασσας, με αλληλοδιαδεχόμενους υπέροχους αμμώδεις όρμους και γοητευτικά ψαροχώρια. Εντυπωσιακό πόσα χιλιόμετρα εκτείνεται ο πεζόδρομος που έχουν φτιάξει δίπλα στη λωρίδα μου (δείτε τον στις φωτο παρακάτω), κρεμασμένος σχεδόν πάνω απ' τη θάλασσα, με δεκάδες περιπατητές να απολαμβάνουν τον περίπατό τους. Η μέρα είναι υπέροχη, το κέφι μου στα ύψη, απολαμβάνω μια από τις καλύτερες οδηγικές διαδρομές του ταξιδιού μου και ... η ζωή είναι ωραία!





Για την πρώτη στάση της μέρας έχω επιλέξει το πιο διάσημο ψαροχώρι της περιοχής, το Lekeitio. Εδώ, μπροστά στο γραφικό λιμανάκι του θα πιω το εσπρεσάκι μου.



Στροφή τιμονιού στα ηπειρωτικά λοιπόν...



... μ' ένα σύντομο πέρασμα από τη μαρτυρική Guernica (τίποτα ιδιαίτερο σαν κωμόπολη)...



....και κατά το μεσημέρι φθάνω στο Μπιλμπάο.
Είναι η πρώτη μου επίσκεψη στην πόλη, για κάποιο ανεξήγητο λόγο ποτέ δεν με έλκυε η ιδέα να την εντάξω σε κάποιο ταξιδιωτικό μου πρόγραμμα. Άραγε είχα δίκιο;
Η πρώτη εντύπωση μπαίνοντας στην πόλη τελείως διαφορετική από το Σαν Σεμπαστιάν. Εδώ δεν έχει θάλασσα, έχει μόνο ποτάμι, τον Rio de Bilbao. Τα χρώματα είναι γκρίζα, η δόμηση κάπως κλειστοφοβική και φαίνονται σαφώς οι βιομηχανικές καταβολές της.



Δείτε τώρα πώς μια αλληλουχία γεγονότων μπορεί να σε κάνει να ξενερώσεις στην αρχή της γνωριμίας με μια πόλη:
Επειδή δεν μπορώ να φτάσω με τη μηχανή στο ξενοδοχείο μου στην πεζοδρομημένη παλιά πόλη, βλέπω ένα αναγεννησιακό κτίριο με μια τεράστια άπλα μπροστά του, ό,τι πρέπει για να σταθμεύσω για λίγο να προσανατολιστώ. Δεν προλαβαίνω να βγάλω το κράνος μου και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου μια κυρία σεβαστών διαστάσεων, φωνάζοντας και δείχνοντάς μου να τα μαζέψω και να φύγω. Προσπαθώ, γλυκά και ήρεμα, να της δώσω να καταλάβει ότι είμαι τουρίστας και ψάχνω το ξενοδοχείο μου. Δεν καταλαβαίνει Χριστό, οι φωνές γίνονται ουρλιαχτά, άσε που έχουμε γίνει θέαμα στους περαστικούς. Τσαντισμένος κι εγώ, της δείχνω ότι στον ίδιο χώρο είναι παρκαρισμένα κι άλλα οχήματα. Τι τόθελα, αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι! Γυρίζει αφρίζοντας και μπαίνει τρέχοντας στην είσοδο του κτιρίου. Όπως τα βλέπω, θα ξαναβγεί με καμιά καραμπίνα ή - αν είμαι τυχερός - με κανένα τηγάνι να μου το φέρει στο κεφάλι! (Όλο αυτό το σκηνικό διαδραματίζεται στη φωτο που παραθέτω, δίπλα στο άσπρο φορτηγάκι).



Βάζω μπρος και ξαναβγαίνω στο δρόμο. Θολωμένος όπως είμαι, βλέπω λίγο παρακάτω είσοδο υπόγειου parking, μπαίνω και παρκάρω. Εδώ με περιμένει άλλη σφαλιάρα. Ταρίφα για 2 μέρες 32 € παρακαλώ. Είμαι αρκετά τσαντισμένος για να ψάξω για φθηνότερο ασφαλές εξωτερικό parking, οπότε την αφήνω.
Φορτωμένος με τα βαλιτσάκια, το κράνος και το gps, καταμουσκεμένος μεσ' στη βαριά μοτοσυκλετιστική στολή μου από μια υγρασία που "σκοτώνει", αδημονώ να δω την είσοδο του ξενοδοχείου. Σιγά μη τη δω! Επί 20 λεπτά που φαίνονταν αιώνες, περιπλανιόμουν στα λαβυρινθώδη στενάκια της παλιάς πόλης, ρωτώντας δεκάδες περαστικούς (μέχρι και το gps παραιτήθηκε από κάθε προσπάθεια), ώσπου είδα επιτέλους χωμένη μέσα σ' ένα αόρατο στενό την πύλη του παραδείσου!
Με όλα τα παραπάνω, χρειαζόμουν ένα λουκούλλειο γεύμα να μου φτιάξει τη διάθεση. Το μενού που θα δείτε παρακάτω (και το χώρο που το απόλαυσα) το πλήρωσα 10,95 €, μαζί με ένα ποτήρι κρασί!!






Πριν αρχίσω να σας γνωρίζω την πόλη, θα σας περιγράψω την ενδιαφέρουσα και διδακτική ιστορία μετάλλαξής της. Έως τα τέλη της δεκαετίας του '80, το Μπιλμπάο ήταν μια από τις πιο βιομηχανικές πόλεις της Ισπανίας, με εργοστάσια βαριάς βιομηχανίας, ναυπηγεία κι έναν ουρανό γκρίζο απ' τον καπνό των φουγάρων. Στην αρχή της δεκαετίας του '90 η βιομηχανία έπεσε σε ύφεση, εργοστάσια έκλεισαν και η ανεργία αυξήθηκε κατακόρυφα. Η τοπική κυβέρνηση επεξεργαζόταν ιδέες για να αντιστρέψει την κατάσταση. Η λύση που αποφασίστηκε - μεταξύ άλλων- ήταν να στραφούν στον τομέα του τουρισμού, που μέχρι τότε ήταν μηδενικός. Και τι σκέφτηκαν οι άνθρωποι! Πρότειναν στο Ίδρυμα Guggenheim να τους επιτρέψει τη δημιουργία ενός μουσείου στην υποβαθμισμένη περιοχή του λιμανιού. Οι ίδιοι θα χρηματοδοτούσαν το κόστος κατασκευής και θα επιχορηγούσαν τον ετήσιο προϋπολογισμό του. Το Ίδρυμα απ' την πλευρά του θα είχε το όφελος μιας καινούργιας παρουσίας στην Ευρώπη και ανέλαβε να διαχειριστεί το μουσείο και να οργανώνει τις εκθέσεις. Αποτέλεσμα; Το Μπιλμπάο πια ανήκει στις πολιτιστικές πρωτεύουσες του κόσμου και διάσημοι καλλιτέχνες έρχονται να παρουσιάσουν τα έργα τους. Και βέβαια, ο τελικός στόχος επιτεύχθηκε. Σήμερα το Μπιλμπάο υποδέχεται ετήσια πάνω από ένα εκατομμύριο τουρίστες, ο τουρισμός αποτελεί τη σπουδαιότερη πηγή εισοδήματος και συγχρόνως μεταλλάχθηκε σε μια πόλη που χαίρονται να ζουν οι κάτοικοί της. Με όλη αυτή την ιστορία, δεν μπορούσε να μην πάει το μυαλό μου συνειρμικά στο περιβόητο project ανάπλασης του Ελληνικού. Σκέφτομαι πόσο θα είχε ωφεληθεί η χώρα μας και θα είχε αλλάξει η ζωή μας και με πιάνει θλίψη.
Είναι ένα συννεφιασμένο απόγευμα κι όλος ο κόσμος είναι στους δρόμους. Περπατάω σ' έναν τεράστιο πεζόδρομο δίπλα στο ποτάμι, διψασμένος να "ρουφήξω" καινούργιες εικόνες, βήμα-βήμα το Μπιλμπάο ξετυλίγεται μπροστά μου και νοιώθω ότι αυτή η πόλη μου κλέβει ήδη την καρδιά.




Προσπερνάω μια εντυπωσιακή γέφυρα του γνωστού μας Calatrava...



... και μετά από μερικές εκατοντάδες μέτρα βλέπω στο βάθος τη κόκκινη Peunte de La Salve και πίσω της μόλις διακρίνω ένα φουτουριστικό κτίριο.



Σε λίγο απλώνεται μπροστά μου το Guggenheim, το αριστουργηματικό κτίσμα του αρχιτέκτονα Frank Gehry που θυμίζει μεγάλο καράβι (ή ανοιγμένη κονσέρβα, σύμφωνα με κάποιους αντιδρώντες), ένα μοναδικό επίτευγμα μοντέρνας αρχιτεκτονικής από φύλλα τιτανίου, που θαρρείς ότι αλλάζουν διαρκώς χρώματα από το παιχνίδισμα των ακτίνων ανάμεσα στα σύννεφα. Απολαύστε το!





Δεν επισκέφθηκα το εσωτερικό του μουσείου (είχα πάει στο μεγάλο του αδελφό στη Νέα Υόρκη), αλλά γνώρισα τον φύλακά του τον Puppy, τον τεράστιο pop-art σκύλο του Jeff Koons, φτιαγμένο από λουλούδια.



Το Μπιλμπάο όμως δεν έχει μόνο το Guggenheim. Έχει την παλιά της πόλη (Casco Viejo), που είναι μικρή αλλά γοητευτική και σφύζει από ζωή, με τα πλακόστρωτα καλντερίμια, τις γοτθικές εκκλησίες και τα ανθισμένα μπαλκόνια.






Έχει τον τεράστιο εμπορικό δρόμο της, τη Gran Via, με τα εντυπωσιακά νεο-μπαρόκ κτίρια, γεμάτη πεζόδρομους γύρω, με τα καλύτερα pintxos bars της πόλης (και την pasteleria Arrese με φοβερά σοκολατένια γλυκά), τα πολύχρωμα κτίρια δίπλα στην όχθη του ποταμού και βέβαια τη Ribera, τη μεγαλύτερη κλειστή αγορά της Ευρώπης, με τις βιτρίνες με άπειρα μεζεδάκια να συναγωνίζονται σε γευστικούς και χρωματικούς συνδυασμούς.









Κλείνοντας τη διήμερη διαμονή μου στο Μπιλμπάο, μοιραία μπαίνω σε μια διαδικασία σύγκρισης με την άλλη μεγάλη πόλη των Βάσκων, το Σαν Σεμπαστιάν. Λοιπόν, στα μάτια μου το Σαν Σεμπαστιάν είναι ροζ, η αριστοκράτισσα, το καλό παιδί, οι Beatles. Απ' την άλλη, το Μπιλμπάο είναι γκρίζο, "αλήτικο", αντισυμβατικό, οι Rolling Stones. Δυο γειτονικές πόλεις τόσο διαφορετικές, μα εξ ίσου ερωτεύσιμες!.
 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Παρασκευή 06/09 (Bilbao - Segovia)

Ξεκινώ νωρίς σήμερα γιατί έχω να διανύσω πάνω από 400 χλμ. Επιλέγω Radiohead και "Creep" στ' αυτιά μου για να αποχαιρετίσω το Μπιλμπάο και κατευθύνομαι βορειοδυτικά με ελαφριά συννεφιά.



Μετά από 30 χλμ φθάνω στο Castro Urdiales, ένα όμορφο ψαροχώρι. Εδώ , στη σκιά του μεσαιωνικού κάστρου και της εκκλησίας του και με θέα το λιμανάκι, θέλω να πάρω το πρωινό μου και να αποχαιρετίσω τη Χώρα των Βάσκων και το Βισκαϊκό κόλπο.




Ταξιδεύω για κάμποσα χιλιόμετρα μέσα από ένα πράσινο τοπίο...



ώσπου μπαίνω στην Περιφέρεια της Καστίλης και Λεόν και η εικόνα αλλάζει άρδην.



Η επόμενη - δυστυχώς σύντομη - στάση θα γίνει στην πρωτεύουσα της Καστίλης, το Burgos. Πόλη με ειδικό βάρος στην εξέλιξη της ιστορίας της Ιβηρικής κι ένας από τους πρώτους σημαντικούς σταθμούς των προσκυνητών στο δρόμο για το Santiago de Compostela. Το σπουδαιότερο αξιοθέατο είναι ο Καθεδρικός ναός, ένας από τους επιβλητικότερους της Ισπανίας. Εδώ είναι θαμμένος και ο θρυλικός Καστιγιάνος ιππότης Ελ Σιντ και λίγο πιο πέρα βρίσκεται το άγαλμά του.






Συνεχίζω για άλλα 200 χλμ σε δρόμους σχεδόν ερημικούς. Ρίχνω βλέμματα γύρω μου και μου ανταποδίδονται με ένα απλανές βλέμμα από μια απέραντη άνυδρη έκταση. Μετά την καταπράσινη Χώρα των Βάσκων, ένα άλλο πρόσωπο της ισπανικής φύσης. Μ' αρέσει!



Είναι μεσημέρι πια και η θερμοκρασία υψηλή όταν μπαίνω στη Σεγκόβια (μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς), με μια πρώτη εικόνα που με προδιαθέτει για κάτι καλό εδώ.



Γρήγορη εγκατάσταση στο ξενοδοχείο, που είναι σε μικρή απόσταση από το κέντρο και έξοδος για φαγητό. Το γαστρονομικό σήμα κατατεθέν της πόλης είναι το cochinillo asado, ψητό γουρουνάκι γάλακτος από συγκεκριμένη τοπική ράτσα. Ανυπομονώ να το απολαύσω σ' ένα μη τουριστικό εστιατόριο που μου σύστησαν από τη ρεσεψιόν. Παραγγέλνω το μενού και για πρώτο πιάτο μου έρχεται μια κόκκινη σούπα με κομματάκια μάλλον λίπους μέσα, ένα άγευστο κατασκεύασμα που αφήνω ανέγγιχτο....



Οκ, τι να κάνουμε, θα αρκεστώ στο αστέρι του μενού, το πολυπόθητο γουρουνάκι. Ίσως φταίει το γούστο μου, αλλά αυτό που μου έφεραν δεν είχε καμία σχέση οπτικά και γευστικά με το ψητό γουρουνάκι με τη ξεροψημένη πέτσα που μου αρέσει να τρώω στην πατρίδα.



Τουλάχιστον έσωσε κάπως την κατάσταση το επιδόρπιο.



Μ' ένα bocadillo (ισπανικό σάντουιτς) με ομελέτα στο χέρι για να κορέσω την πείνα μου, ξεκίνησα να γνωρίσω την πόλη. Τα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά εντυπωσιακά αξιοθέατα είναι:
Το Ρωμαϊκό Υδραγωγείο, μια μνημειώδης κατασκευή άριστα διατηρημένη, που υδροδοτούσε την πόλη από τον 1ο μέχρι τον 19ο (!!) αιώνα.





Το κάστρο Alcazar, η παλιά κατοικία των Βασιλέων της Καστίλης, επιβλητικό, χτισμένο πάνω σ' έναν απόκρημνο βράχο. Λέγεται ότι από αυτό εμπνεύστηκε ο Ντίσνεϊ το παλάτι της ωραίας κοιμωμένης.




Ο Καθεδρικός, αφιερωμένος στην Παναγία, από τα τελευταία αριστουργήματα γοτθικής τέχνης.



Αυτό που απόλαυσα περισσότερο σ' αυτήν τη πόλη όμως ήταν οι περίπατοί μου, ένα παραμυθένιο ταξίδι στο μεσαίωνα. Και αν βρεθείτε εδώ, μην αρκεστείτε μόνο στα γραφικά στενάκια στο ιστορικό κέντρο, γύρω απ' την Plaza Mayor και στην εβραϊκή συνοικία.







Βγείτε έξω απ' τα τείχη, κατεβείτε από γραφικά μονοπάτια από το ύψωμα που είναι κτισμένη η πόλη, φτάστε κοντά στη συμβολή των δύο ποταμών που την περιβάλλουν και θα αποζημιωθείτε με μια υπέροχη θεά από το Mirador de la Pradera de San Marcos (υπολογίστε βέβαια και το ανέβασμα της επιστροφής, θέλει καλή φυσική κατάσταση).



 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Σάββατο 07/09 - Κυριακή 08/09 (Segovia - Madrid)

Παρότι ο επόμενος προορισμός απέχει μόνο 100 χλμ, έχω σηκωθεί σχεδόν απ' τα χαράματα για να πάρω μια τελευταία γεύση απ' αυτήν την πανέμορφη πόλη, αλλά και πρωινό. Εντάξει, είναι τουλάχιστον προκλητικό να πληρώνω τον καπουτσίνο 4 € στην Αθήνα κι εδώ, σε μια καφετερία στην Plaza del Azoguejo με θέα στο υδραγωγείο και στα τείχη, 2,6 € μαζί με το κρουασάν και τα υπόλοιπα.




Η επόμενη στάση είναι πολύ κοντινή, στα 10 χλμ, στο χωριουδάκι San Ildefonso. Θα κάνω μια σύντομη επίσκεψη στο Palacio Real de La Granja, ένα μπαρόκ παλάτι που ήταν η θερινή κατοικία των Βασιλέων της Ισπανίας τον 18ο αιώνα, με ωραίους κήπους.





Τα υπόλοιπα χλμ μέχρι τα περίχωρα της Μαδρίτης είναι σχεδόν μοναχικά. Έχει πλάκα, όταν με προσπερνάει κάποιο αυτοκίνητο και βλέπω 2-3 κεφάλια να στρέφουν προς το μέρος μου, προσπαθώντας να διακρίνουν μέσα από τη ζελατίνα του κράνους τι φάτσα έχει αυτός ο τύπος από Ελλάδα, μόνος με μια μηχανή σ' αυτήν την ερημιά.



Θα πρέπει να πω ότι είναι η τέταρτη φορά που επισκέπτομαι την αγαπημένη μου Ισπανία. Η τελευταία ήταν πριν δυο χρόνια, σ' έναν συνδυασμό Ανδαλουσίας και Πορτογαλίας με τη σύζυγό μου.
Την Μαδρίτη είχα να τη δω από το πρώτο ταξίδι, πριν από 35 χρόνια (!) και είχα καθαρό χρόνο να τη ξαναθυμηθώ μια μέρα (το πρωινό της Κυριακής το αφιέρωσα σ' ένα ταξίδι στο Τολέδο, θα γράψω παρακάτω). Περιττό να πω ότι εκτός από κάποια χαρακτηριστικά αξιοθέατα - όπως το μουσείο Prado, την Plaza Mayor, το Palacio Real και το πάρκο Retiro - δεν θυμόμουν τίποτε άλλο από την πόλη και βέβαια είναι λογικό μετά από τόσα χρόνια. Διάβαζα σε οδηγούς, ότι το ατού της είναι το τετράπτυχο "ζωντάνια - ρυθμός - φαγητό - διασκέδαση". Λοιπόν εγώ όλα αυτά τα απόλαυσα στο έπακρο! Και μάλλον "φταίει" γι' αυτό ο τρόπος που επέλεξα να περάσω τη μικρή διαμονή μου εδώ, να αφήσω κατά μέρους λεπτομερείς επισκέψεις στα αξιοθέατα και απλά να τη σεργιανίσω. Έκανα ατέλειωτους περίπατους στις μεγάλες και φαρδιές λεωφόρους, όπως στην κοσμοπολίτικη Gran Via χαζεύοντας τα υπέροχα αρχιτεκτονικά κτίρια, αλλά και στη νεανική Arenal. Χάθηκα μέσα σε φιδωτά στενά και κρυμμένες μικρές πλατείες με tapas bars και τραπεζάκια έξω στα barrios της πόλης, νομίζοντας πολλές φορές ότι είμαι στη Μονμάρτη. Έσβησα τη δίψα μου με μια μπύρα στη Plaza Mayor. Γεύτηκα το φαγητό της πόλης, από τα ταπεινά bocadillos de calamares μέχρι τα λαχταριστά tapas της Mercado de San Miguel. Αφέθηκα να παρασυρθώ μέσα σ' αυτή την απίστευτη ανθρωποθάλασσα της Puerta del Sol μέχρι αργά τη νύχτα. Συνοψίζοντας, ήταν ένα από τα πιο όμορφα διήμερα του ταξιδιού μου!














Όπως προείπα, το πρωινό της Κυριακής ήταν αφιερωμένο σε μια επίσκεψη στο Τολέδο. Αν και όλη τη νύχτα ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα από μια στομαχική διαταραχή και ήμουν άυπνος, το πρωί κανονικά "στις επάλξεις" για το ταξίδι. Και πάνω που έλεγα ότι κυριακάτικα δεν θά έχει κίνηση, πέφτω πάνω σ' έναν μαραθώνιο που με καθυστερεί ένα μισάωρο.



Όπως κάθε επισκέπτης στο Τολέδο, έτσι κι εγώ πριν μπω στην πόλη, ανέβηκα στο Mirador del Valle, πάνω από τους μαιάνδρους του Τάγου, για να απολαύσω το πανόραμα της πόλης, με το θεόρατο Alcazar να κυριαρχεί στο πλάνο.



Ξεκίνησα από το σπουδαιότερο αξιοθέατο της πόλης, τον μεγαλειώδη Καθεδρικό Santa Maria (δυστυχώς ήταν προσωρινά κλειστό) και συνέχισα εξερευνώντας τα μεσαιωνικά στενά δρομάκια, τις μικρές πλατείες, με διάσπαρτες γύρω μου εκκλησίες, συναγωγές και μουσεία, μέχρι το μοναστήρι San Juan de los Reyes. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα το Τολέδο. Ίσως ακουστεί ιερόσυλο, αλλά θεωρώ τη Σεγκόβια πολύ ομορφότερη.






Πριν πάρω το δρόμο για Μαδρίτη, πέρασα βέβαια από την Pasteleria Santo Tome για να απολαύσω μια ποικιλία από την τοπική σπεσιαλιτέ, τα mazapan.

 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Δευτέρα 09/09 (Madrid - Valencia)

Σήμερα κατευθύνομαι νοτιοανατολικά και μετά από 360 χλμ μπαίνω στη Βαλένθια.




Είμαι λίγο ταλαιπωρημένος από τη ζέστη, αλλά το πρώτο αξιοθέατο που συναντώ μου φτιάχνει το κέφι. Είναι ο ιδιοκτήτης του ξενώνα που θα μείνω, ο Fabio, ένας τρελός Ιταλός που πριν καλά-καλά μου δείξει το δωμάτιο, μου εξιστορεί ότι είναι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, αφού έπεσε στην παγίδα του έρωτα και άφησε την όμορφη χώρα του για να έρθει εδώ. Κι όλα αυτά μπροστά στην ισπανίδα γυναίκα του, που βέβαια χαμογελάει συγκαταβατικά.
Απ' όσα έχω διαβάσει για τη Βαλένθια, το πρώτο πράγμα που ανυπομονώ να δω είναι το σύγχρονο σύμβολό της, η πόλη των Τεχνών και Επιστημών. Και είναι πράγματι εντυπωσιακό αυτό που βλέπω μόλις φθάνω: μια τεράστιας κλίμακας αρχιτεκτονική ανάπλαση, ένα φουτουριστικό επιστημονικό και πολιτιστικό συγκρότημα 6-7 κτιρίων που περιλαμβάνει από IMAX CINEMA και πλανητάριο μέχρι όπερα και ωκεανογραφικό πάρκο. Και δίπλα του απλώνεται ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα της πόλης, το Jardins del Turia, με λίμνες, παιδικές χαρές και πεζοπορικά μονοπάτια. Μια πραγματική αστική όαση και τα δύο έργα που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των ντόπιων, αλλά τονώνουν και το τουριστικό ρεύμα της πόλης. Πώς να μη θυμηθώ πάλι την περίφημη ανάπλαση του Ελληνικού και να μελαγχολήσω, όταν μάλιστα διαβάζω ότι η πόλη των Τεχνών και Επιστημών εσοδεύει ετησίως πάνω από 100 εκατ. € και απασχολεί 3.500 εργαζόμενους.







Το δεύτερο μέρος της μέρας το αφιέρωσα στο μεσαιωνικό κομμάτι της πόλης, που κατά το μεγαλύτερο μέρος συγκεντρώνεται ανάμεσα στις Plaza de la Virgen και τη Βασιλική της και την Plaza de la Reina με τον όμορφο Καθεδρικό. Ομολογώ ότι έμεινα με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, η Βαλένθια άξιζε σίγουρα άλλη μια διανυκτέρευση.





 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Τρίτη 10/09 - Τετάρτη 11/09 (Valencia - Barcelona)

Η Βαλένθια ήταν το νοτιότερο σημείο του ταξιδιού μου. Από σήμερα ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση της επιστροφής. Τέλος και η ηπειρωτική Ισπανία, από εδώ και πέρα και μέχρι την Ιταλία θα ταξιδεύω έχοντας στο δεξί πλευρό μου τη θάλασσα.



Το weather.com μιλάει για επερχόμενες έντονες βροχές στα πέριξ και στο δρόμο προς Βαρκελώνη, οπότε καλό είναι να ξεκινήσω νωρίς (πού να φανταζόμουν το χαμό που έγινε στην περιοχή με τις έντονες βροχές, τις πλημύρες και τους 4+ νεκρούς, ένα 24ωρο αφότου έφυγα. Αν έχεις τύχη διάβαινε!).
Τα πρώτα 100 από τα 350 χλμ που έχω να διανύσω κυλάνε μ' ένα αγωνιώδες και διασκεδαστικό συγχρόνως παιχνίδι γάτας (βαριά σύννεφα) και ποντικού (εγώ): Ανοιχτή στροφή δεξιά, καθαρός ουρανός μπροστά, αφήνω τα σύννεφα πίσω μου, πανηγυρισμοί! Ωχ βιάστηκα, έρχεται αριστερή στροφή στο βάθος που με οδηγεί κατευθείαν μέσα στη μαυρίλα.
Με το μυαλό στη βροχή, προσπερνούσα χωρίς να δίνω - κακώς - ιδιαίτερη σημασία στα γνωστά σήματα με την ανεμοδούρα που προειδοποιούν για πλευρικούς ανέμους. Και κάπου στη μέση της διαδρομής φίλες/οι με περιλαβαίνουν άνεμοι τέτοιας έντασης που τύφλα νάχουν οι "καρεκλάτοι" και οι "τραπεζάτοι" άνεμοι που έχω αντιμετωπίσει στις κυκλάδες. Εδώ το μεγάλο πρόβλημα ήταν οι έντονοι στροβιλισμοί: μου ερχόταν η ριπή του ανέμου από αριστερά οπότε λογικά έγερνα προς αυτήν την πλευρά για να την κοντράρω. Και αμέσως μετά γύριζε από την αντίθετη πλευρά με κίνδυνο να με πετάξει κάτω!. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σταματάω σ' ένα Autogrill να πιω έναν καφέ μέχρι να περάσει η θύελλα και μου σπάει ο μοχλός του φερμουάρ του μπουφάν. Ευτυχώς, σαν σωστά προετοιμασμένος roadtriper είχα αξιόπιστο ανταλλακτικό.:happy:



Μ' αυτό το εφιαλτικό μισάωρο και το παιχνίδι με τα σύννεφα, έφτασα έξω απ' την Ταραγόνα...




... και μετά από άλλα 100 χλμ, στα πέριξ της Βαρκελώνης με πολύ κίνηση.



Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ενώ απέφυγα τη βροχή σ' όλη τη διαδρομή, μόλις παρκάρω έξω απ' το ξενοδοχείο ανοίγουν οι ουρανοί. Ώσπου να βγάλω τις πλαϊνές βαλίτσες και να ασφαλίσω τη μηχανή είχα γίνει παπί!
Το ξενοδοχείο που έχω κλείσει είναι σε κεντρικότατο σημείο, πάνω στη Ράμπλα. Είναι η τρίτη φορά που έρχομαι στη Βαρκελώνη, οπότε θα κάνω ό,τι στη Λυών και στη Μαδρίτη, θα απολαύσω χαλαρά την πόλη.
Παρά τη βροχή, δανείστηκα ομπρέλα απ' τη ρεσεψιόν και αφού χτύπησα ένα burger να στανιάρω...



... βγήκα για μια μεγάλη βόλτα στη γοτθική συνοικία και στη Μπαρτσελονέτα μέχρι αργά το βράδυ.






Την επομένη το πρωί κι ενώ απολαμβάνω ακόμη τον ύπνο του δικαίου, με ξυπνάνε ξαφνικά παραγγέλματα και τύμπανα. Τινάζομαι πάνω, τρέχω στο παράθυρο και βλέπω στη Ράμπλα αυτήν την παρέλαση.



Όπως διάβασα στη Wikipedia, σήμερα 11/09 (ωχ πάλι αυτή η ημερομηνία!) είναι η "Εθνική Ημέρα της Καταλονίας", γνωστή και ως "La Diada" και σηματοδοτεί την πτώση της Βαρκελώνης το 1714 στα χέρια του Βασιλιά της Ισπανίας και επακόλουθα την απώλεια των καταλονικών θεσμών και νόμων, της ανεξαρτησίας τους δηλαδή και ξέρουμε πόσο ευαίσθητοι είναι οι Καταλανοί με το θέμα. Οπότε σήμερα θα τιμήσουν τη γιορτή τους με ολοήμερο φεστιβάλ, διαδηλώσεις (όπως είδα το βράδυ στις ειδήσεις έγιναν κάποια επεισόδια με τα ΜΑΤ, όχι πάντως στα κεντρικά/τουριστικά σημεία που γύριζα), και σημαιοστολισμούς.




Και μέσα στους εορτασμούς, σκάει μύτη απ' το πουθενά κι αυτή η αλλοπρόσαλλη ομαδούλα τραγουδώντας "Χάρε Κρίσνα". Σουρεαλιστικό!



Μεσημέρι ξεκινάω για να γνωρίσω το Μοναστήρι Μονσεράτ (Montserrat), ώστε να είμαι πίσω στις βραδινές εκδηλώσεις της πόλης.



Το μοναστήρι - ένα απ' τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Καταλονίας - είναι έργο Βενεδικτίνων μοναχών του 12ου αιώνα, φυτεμένο στα απόκρημνα βράχια του ομώνυμου όρους (Μονσεράτ στα καταλανικά σημαίνει πριονισμένο βουνό).





Στο Μονσεράτ τιμάται η μαύρη Παναγία, η μελαχρινούλα (La Moreneta) όπως τη λένε οι ντόπιοι. Λόγω της αργίας, είχε μια τεράστια ουρά για την αυθεντική, οπότε την είδα στη βιτρίνα ενός καταστήματος.



Αργά το απόγευμα επιστρέφω στη Βαρκελώνη. Ο κόσμος ήδη έχει αρχίσει να ανεβαίνει στο λόφο Montjuic, όπου και θα γίνει η κύρια συναυλία.



Διαπιστώνω ότι όλοι μαζεύονται μπροστά στο κτίριο του Μουσείου Τέχνης...



.... οπότε βρίσκω ευκαιρία να επισκεφτώ μετά από πολλά χρόνια το σχεδόν άδειο ισπανικό χωριό (Poble Espanyol), για να πάρω μια μαζεμένη γεύση Ισπανίας, αφού σήμερα είναι η τελευταία βραδιά μου στη χώρα.





 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Πέμπτη 12/09 (Barcelona - Perpignan)

Επιστροφή σήμερα στις καλές ανέφελες μέρες.



Πρώτη στάση μετά από 140 χλμ στη μικρή πόλη Φιγκέρες (Figueres), γνωστή από το διάσημο τέκνο της, τον Σαλβαντόρ Νταλί. Εδώ θα επισκεφθώ το μεγαλύτερο αξιοθέατο της πόλης, το Μουσείο Νταλί, από τα πιο σημαντικά της χώρας. Με το που κατέβηκα απ' τη μηχανή και αντίκρισα το κτίριο που στεγάζεται το μουσείο με τα τεράστια αυγά και τα γλυπτά με τις γυναικείες φιγούρες μπήκα αμέσως στο μαγικό κόσμο του Νταλί.



Μέσα φιλοξενείται μια μεγάλη γκάμα έργων του, καλύπτοντας όλες τις περιόδους του, από τον ιμπρεσιονισμό μέχρι τον σουρεαλισμό. Αν και μικρό το μουσείο, πέρασα χωρίς να το καταλάβω δύο απολαυστικές ώρες. Αν βρεθείτε από εδώ μην το χάσετε!









Δεν έχω τελειώσει όμως με τον Νταλί. Κατευθύνομαι ανατολικά, ανεβαίνω μια ορεινή διαδρομή με πολλές στροφές και μετά από καμιά τριανταριά χλμ βλέπω να απλώνονται μπροστά μου το απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου. Είμαι στην Κόστα Μπράβα, ένα από τα πιο γνωστά παραθαλάσσια θέρετρα της Ισπανίας. Θέλω να γνωρίσω ένα μικρό ψαροχώρι, που έγινε παγκόσμια γνωστό σαν ο αγαπημένος τόπος διαμονής του μεγάλου ζωγράφου, το Καντακές (Cadaques). Είναι μια όμορφη κωμόπολη, στο ανατολικότερο σημείο της Ιβηρικής, με μικρά λευκά σπιτάκια, πολλά μπαράκια και πολύ κίνηση, που μου θυμίζει Κυκλάδες. Στην παραλία του θα απολαύσω τον πρωινό καφέ μου, τον τελευταίο σε ισπανικό έδαφος.





Μετά από 50 χλμ περνάω τα .... αόρατα σύνορα και μπαίνω Γαλλία...



...και σε άλλα τόσα είμαι στο ξενοδοχείο μου στο Περπινιάν, με θέα απ' το παράθυρό μου ένα μικρό κανάλι που διασχίζει όλο το κέντρο της πόλης.



Το Περπινιάν (120.000 κάτοικοι) είναι η πρωτεύουσα της Γαλλικής Καταλονίας και φροντίζει να το δείχνει. Παντού βλέπω αναρτημένες καταλανικές σημαίες και οι πινακίδες είναι σε δύο γλώσσες (γαλλικά και καταλανικά). Πέρα απ' αυτό, το Περπινιάν είναι μια ιδανική πόλη για stop-over. το ιστορικό του κέντρο είναι μικρό σε έκταση, έχει γραφικά σοκάκια, κάστρο, ένα μικρό ποτάμι με πεζοδρομημένες και γεμάτες παγκάκια τις λουλουδιασμένες όχθες του και πολλά καφέ και μπαράκια.
Σ' αυτές τις λίγες ώρες που είχα στη διάθεσή μου, γνώρισα το σύμβολο της πόλης, το κάστρο Καστιγιέ (Castillet), πανέμορφα φωτισμένο το βράδυ...



... εξερεύνησα τα γραφικά πλακόστρωτα καλντερίμια της παλιάς πόλης...




... σεργιάνισα στην κεντρική πλατεία της πόλης, την place de la Loge με κυρίαρχο στο κέντρο της το Loge de Mer με τα ροζ μάρμαρα...



... χαλάρωσα περπατώντας κατά μήκος του μικρού ποταμού...



... και έκλεισα τη βραδιά μου πίνοντας το ποτό μου σε μια πολύ όμορφη μικρή πλατεία.

 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Παρασκευή 13/09 (Perpignan - Montpellier)

Το Μονπελιέ που θα διανυκτερεύσω σήμερα απέχει μόνο 160 χλμ. Οπότε έχω αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου μέχρι το check-in για να ανακαλύψω τη ροδοκόκκινη ακτή (Cote Vermeille). Μ' αυτό το περίεργο όνομα προσδιορίζεται το σημείο συνάντησης των Πυρηναίων και της Μεσογείου, μια περιοχή με κόκκινους βράχους (εξ ου και το όνομα), αμπελώνες, δαντελωτές ακτές και παραθαλάσσια χωριά.




Το ομορφότερο χωριό της περιοχής είναι η Κολιούρ (Collioure). Όπως διαβάζω στον οδηγό, από τις αρχές του 20ου αιώνα το μεσογειακό φως, τα χρωματιστά βαρκάκια και τα γραφικά σπιτάκια ενέπνευσαν τον Ματίς και άλλους ζωγράφους και το έκαναν στέκι τους. Στέκι καλλιτεχνών παραμένει μέχρι σήμερα. Στο πανέμορφο λιμανάκι δεσπόζει το βασιλικό κάστρο που έχτισαν οι Ναίτες ιππότες και ο παλιός φάρος που έχει μετατραπεί στην εκκλησία Παναγία των Αγγέλων (Notre-Dame-des-Anges, δείτε στην πρώτη φωτο). Ναι, καλά καταλάβατε, εδώ θα απολαύσω τον πρώτο καφέ της ημέρας!







Λίγο πριν το μεσημέρι κατευθύνομαι προς το Μονπελιέ.



Η είσοδος στην πόλη δεν ήταν και η καλύτερη. Καταμεσήμερο με αφόρητη ζέστη, πολλά έργα στους δρόμους και απαγορεύσεις διάβασης, το gps μπερδευόταν και με γυρόφερνε για ένα μισάωρο. Και όταν επιτέλους βρήκα το B & B, έλειπε ο ιδιοκτήτης και με υποδέχθηκε μια κυρία απ' το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, πρόσφατη μετανάστρια που δεν μιλούσε παρά μόνο τη γλώσσα της, οπότε η συνεννόηση έγινε με φωνητική μετάφραση, με τους δυο μας σκυμμένους πάνω απ' το κινητό της τηλέφωνο!!.
Το Μονπελιέ όμως με αποζημίωσε στη συνέχεια με το παραπάνω. Στις λίγες ώρες που είχα στη διάθεσή μου, ανακάλυψα μια ιδιαίτερα κομψή, ζωντανή πόλη που σίγουρα της αξίζει κάτι παραπάνω από μισή μέρα παραμονή.
Ξεκίνησα τη γνωριμία με το Μονπελιέ από την κεντρική πλατεία στο ιστορικό κέντρο, την πανέμορφη Place de la Comedie, με το εντυπωσιακό κτίριο της όπερας στη μια πλευρά και ολόγυρα δεκάδες στέκια για ποτό και φαγητό.




Από εκεί έκανα έναν μεγάλο περίπατο μέσα από τα μεσαιωνικά στενάκια.





.... και βγήκα στη Rue Foch, με τις υπέροχες επαύλεις του 17ου αιώνα σ' όλο της το μήκος μέχρι την αψίδα του θριάμβου.




Το ηλιοβασίλεμα με βρήκε στην Promenade du Peyrou με το παλιό υδραγωγείο και το υπερυψωμένο πάρκο με θέα προς την πόλη.





Για το κλείσιμο της βραδιάς, επέστρεψα στην όμορφα φωταγωγημένη Place de la Comedie.


 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Σάββατο 14/09 (Montpellier - Nice)

Η πόλη δεν έχει καλοξυπνήσει κι εγώ είμαι στο δρόμο και πάλι. Βγαίνοντας απ' το Μονπελιέ, βλέπω τις ταμπέλες προς Albi και αναπολώ ειδυλλιακές εικόνες της πόλης πριν μια πενταετία. Έτσι και βρεθείτε στη περιοχή μην την παραλείψετε, είναι πανέμορφη!



Μετά από καμιά εκατοστή χλμ, βλέπω στο αντίθετο ρεύμα το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα που έχω συναντήσει ποτέ στην Ευρώπη. Οι δύο φωτογραφίες που παραθέτω απέχουν μεταξύ τους πάνω από 40 χλμ. Σε πόσες ώρες θα ξεμπλέξουν αυτοί οι άνθρωποι. Φανταστείτε να σας τύχει κάτι τέτοιο και να μην έχετε ούτε νερό!




Μεσημεράκι μπαίνω στη Νίκαια.



Πολλές φορές σκέφτομαι ότι όλα αυτά τα χρόνια εξερεύνησα σχεδόν κάθε γωνιά της Ευρώπης, δεν έχουν μείνει πολλά καινούργια πράγματα να γνωρίσω. Κι όμως, τελικά η λίστα αντί να μικραίνει μεγαλώνει. Γιατί προστίθενται όλα αυτά τα μέρη που με γοητεύουν (όπως η Λυών ή το Μπιλμπάο) και θέλω να τα επισκεφθώ ξανά, να τα απολαύσω με μια δεύτερη, πιο χαλαρή ματιά, χωρίς το άγχος να τα προλάβω όλα. Ένα τέτοιο μέρος είναι και η Νίκαια. Μια πανέμορφη, λαμπερή και κοσμοπολίτικη πόλη, που την έχουμε επιλέξει σαν την ιδανική μας βάση - όταν ο δρόμος μας φέρνει από εδώ - για να απολαμβάνουμε τη γαλλική Ριβιέρα (Monaco, Villefranche-sur-Mer, Cap Ferrat κλπ), αλλά και τα μεσαιωνικά χωριουδάκια στις λεγόμενες "θαλασσινές Άλπεις" όπως η Ez και το St. Paul de Vence. Το ξενοδοχείο που θα μείνω είναι μερικές δεκάδες μέτρα από την Promenade des Anglais, σε πολύ κεντρικό σημείο.



Αν βρεθείτε στη Νίκαια και σας αρέσει ο αστακός, επισκεφθείτε ένα φοβερό μαγαζάκι μια ανάσα από την παραλία. Λέγεται Lobsta και φτιάχνει σάντουιτς και σαλάτες με κύριο υλικό τον αστακό. Μια τέτοια πεντανόστιμη και χορταστική σαλάτα απολαμβάνω κι εγώ στην αποδεκτή, για Κυανή Ακτή, τιμή των 18 €....



... και συνεχίζω με έναν μεγάλο περίπατο στην περιοχή γύρω από την Place Massena, όπου γίνεται ένας χαμός από κόσμο και εκδηλώσεις.





Απόγευμα πια, παίρνω τη μηχανή για μια παραλιακή βόλτα, με μικρές στάσεις για να απολαύσω από ψηλά τη Villefranche .....




.... και το Cap Ferrat.



Τελευταία στάση στο Μόντε Κάρλο για καφέ ....



.... και χάζεμα των ΙΧ της φτωχολογιάς.



Αργά παίρνω το δρόμο του γυρισμού. Είναι ένα ζεστό φθινοπωρινό δειλινό, οδηγώ αργά με σηκωμένη τη ζελατίνα του κράνους για να νιώθω το αεράκι, ατενίζω τον ορίζοντα και τον ήλιο που χάνεται, τη θάλασσα και τον ουρανό που αλλάζουν χρώματα, χαλαρώνω και αφήνω το τοπίο να με κατακτήσει ... μικρές στιγμές ευτυχίας!



Πίσω στη Νίκαια και όλος ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους. Μαζί κι εγώ ξεκινάω τη βόλτα μου με φεγγαράδα από το εμβληματικό Negresco στην παραλιακή....





... και συνεχίζω στην παλιά πόλη και γύρω από την Place Massena.





Είναι τόσο όμορφη η βραδιά που δεν μου κάνει καρδιά να γυρίσω στο δωμάτιο. Έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ.... δείτε στην επόμενη φωτο τι γίνεται μεσάνυχτα ακριβώς κάτω απ' το παράθυρό μου.

 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Κυριακή 15/09 (Nice - Como)

Μετά από 30 χλμ αποχαιρετώ τη Γαλλία. Αυτή τη φορά η αλλαγή συνόρων δεν θα γίνει μέσα σε τούνελ (Frejus) όπως στην αρχή του ταξιδιού, αλλά πάνω σε μια υπερυψωμένη γέφυρα.



Λατρεύω να οδηγώ με τη μηχανή μου τη διαδρομή Νίκαια-Γένοβα, να διασχίζω πάμπολλα τούνελ και υπερυψωμένες γέφυρες, να απολαμβάνω δεξιά μου το απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου και αριστερά μου ορεινά ιταλικά χωριά με σπιτάκια στο χρώμα της ώχρας. Έτσι χαίρομαι τη διαδρομή και σήμερα το πρωί, με έναν καιρό ταξιδιάρικο και το κέφι μου στα ύψη.





Πριν τη Γένοβα, αφήνω τα παράλια της Λιγουρίας και στρέφω το τιμόνι προς τα ηπειρωτικά της Λομβαρδίας και μετά από 360 χλμ μπαίνω στο Κόμο. Έχω περάσει κάμποσες φορές από την πόλη, αλλά δεν έχω διανυκτερεύσει ποτέ. Αρχίζω τη μεσημεριανή μου βόλτα απ' τα στενά της παλιάς πόλης, περνάω από τον Καθεδρικό της...




... και αράζω για τον καφέ μου στο ωραιότερο για μένα σημείο της πόλης, στην Piazza Cavour με θέα τη λίμνη και τους καταπράσινους λόφους ολόγυρα.





Το καλύτερο όμως το φυλάω για το απόγευμα. Θα κάνω το γύρο (ένα μέρος του) της πιο μαγευτικής λίμνης της Ιταλίας. Ξεκινάω με την οδική διαδρομή Κόμο - Μπελάτζιο, που θεωρείται μια από τις γραφικότερες στον κόσμο και απολαυστικότατη για μοτοσυκλετιστές. Ένας στενός δρόμος που στριφογυρίζει ανηφορικά στην ανατολική πλευρά της λίμνης, περνώντας μέσα από χωριουδάκια, με απίστευτη θέα στην απέναντι πλευρά.





Στο Μπελάτζιο (είχα ξαναπεράσει στο Motoeurope 2017) κάνω μια μικρή στάση για ξεμούδιασμα...



... και συνεχίζω ακτοπλοϊκά, περνώντας απέναντι στην Cadennabia με το ferry.





Κρίμα που δεν έχω καθαρές φωτογραφίες από την action camera να σας δείξω κομμάτια από τη διαδρομή της επιστροφής. Πενήντα πέντε νυχτερινά χιλιόμετρα μέσα από γραφικά χωριουδάκια όπως το Tremezzo και το Cernobbio, μ' ένα ολόγιομο φεγγάρι να καθρεφτίζεται στα νερά της λίμνης... αξέχαστη διαδρομή! Κυριακή βράδυ βέβαια και γινόταν ένας χαμός κίνησης επιστροφής. Έφθασα αργά και πεινασμένος στο Κόμο και μόλις που πρόλαβα ανοιχτή μια πιτσαρία στη γειτονιά.




Δευτέρα 16/09 (Como - Vicenza)

Η τελευταία διανυκτέρευση πριν τον επαναπατρισμό είναι καθορισμένη - στο Μέστρε για να είμαι δίπλα στο λιμάνι και να μην έχω άγχος την ημέρα αναχώρησης. Για την προτελευταία διανυκτέρευση προβληματιζόμουν ανάμεσα στη Βερόνα και στη Μάντοβα, πανέμορφες πόλεις και οι δύο, συγχρόνως όμως έψαχνα και για κάτι άλλο που θα επισκεπτόμουν για πρώτη φορά. Κι έτσι ανακάλυψα τη Βιτσέντσα, μια πόλη που σνόμπαρα μέχρι τώρα, ειδικά όταν διάβαζα ότι είναι η 3η μεγαλύτερη βιομηχανική πόλη της Ιταλίας. Κι όμως, σκαλίζοντας τους οδηγούς, ανακάλυψα ότι η Βιτσέντσα έχει ένα όμορφο ιστορικό κέντρο, με κάποια υπέροχα αρχιτεκτονικά κτίσματα που σχεδίασε κάποιος Αντρέα Παλλάντιο. Πρώτη φορά άκουγα για τον κύριο, έψαξα και βρήκα ότι πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες, έζησε τον 16ο αιώνα και με το έργο του δημιούργησε έναν καινούργιο ρυθμό, τον "παλλαντιανισμό", ο οποίος ρυθμός "κατέκλυσε τον αγγλοσαξονικό κόσμο τον 17ο-18ο αιώνα και αποτέλεσε σήμα κατατεθέν για την αρχιτεκτονική ανάπλαση της Βρετανίας, των ΗΠΑ αλλά και ολόκληρου του κόσμου". Δεν ήθελα περισσότερα λοιπόν για να κλείσω την προτελευταία μου διανυκτέρευση στη Βιτσέντσα. Η παλιά πόλη είναι μικρή και κουκλίστικη, όλα κινούνται γύρω από την κεντρική οδό Corso Andrea Palladio και την πανέμορφη Piazza dei Signori, όπου δεσπόζει η Βασιλική, ένα κολοσσιαίο κτίσμα, το σπουδαιότερο έργο του αρχιτέκτονα. Απολαύστε εικόνες.








Κι εδώ κλείνει η περιγραφή του Motoeurope 2019, μάλλον του καλύτερου απ' όσα έχω πραγματοποιήσει. Για το Motoeurope 2020 είχα προγραμματίσει να γυρίσω για ένα μήνα το Ηνωμένο Βασίλειο .... αλλά μου τα χάλασε ο covid και το μετέφερα για του χρόνου (ελπίζω!). Ευχαριστώ που με διαβάσατε, να προσέχετε το εαυτό σας και γρήγορα να ξαναταξιδέψουμε!!

Και όπως πάντα, το φιλμάκι μου με τα καλύτερα στιγμιότυπα του ταξιδιού, πλαισιωμένα με τις μουσικές μου επιλογές.

 

Orestis

Μέλος
Όνομα
Orestis
Μοτό
Yamaha XT660z
Πολύ όμορφη περιγραφή και πολύ όμορφα μέρη.

Προσωπικά δεν έχω πάει σε σχεδόν κανένα από όσα περιγράφεις. Νομίζω πάντως από την περιγραφή σου, και από τις μέρες που κράτησε το ταξίδι, ότι τα «λίγα» χιλιόμετρα ανα ημέρα κάνουν πολύ μεγάλη διαφορά στο πως βιώνει κάποιος ένα ταξίδι. Φυσικά προς το καλύτερο, ακόμα και αν το χιλιομετρικό μήκος του ταξιδιού δεν ακούγεται εντυπωσιακό
 

Θανασεν

Μέλος
Περιοχή
ΚΟΡΙΝΘΟΣ
Όνομα
θανασης
Μοτό
21/18
Πολύ ωραία περιγραφή!!!
Μας ταξίδεψες και γαστρονομικά!!!

Δεν έχω περάσει από μοντεκαρλο,Νίκαια και προορισμούς που πρέπει να δω κάποτε (τα θεωρώ πολύ τουριστικά)
Πέρασα το 2011 με 2 καράβια και έφτασα κατευθείαν στην Βαρκελώνη και μετά βόρεια Γαλλία, Ανδόρα κ. λοιπά
Να είσαι καλά που με έκανες να νιώσω πάλι την ανάγκη για μακρινή βόλτα - ταξίδι με μοτοσυκλέτα!!!
 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Πολύ όμορφη περιγραφή και πολύ όμορφα μέρη.

Προσωπικά δεν έχω πάει σε σχεδόν κανένα από όσα περιγράφεις. Νομίζω πάντως από την περιγραφή σου, και από τις μέρες που κράτησε το ταξίδι, ότι τα «λίγα» χιλιόμετρα ανα ημέρα κάνουν πολύ μεγάλη διαφορά στο πως βιώνει κάποιος ένα ταξίδι. Φυσικά προς το καλύτερο, ακόμα και αν το χιλιομετρικό μήκος του ταξιδιού δεν ακούγεται εντυπωσιακό
Σ' ευχαριστώ για τα σχόλιά σου! Όντως στα roadtrips μου προσπαθώ να ισορροπήσω το πάθος μου για μοτοοδήγηση σε νέους δρόμους με τη δίψα να γνωρίσω καλά τα μέρη που θα περάσω... και νομίζω ότι το μείγμα πετυχαίνει.
 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Πολύ ωραία περιγραφή!!!
Μας ταξίδεψες και γαστρονομικά!!!

Δεν έχω περάσει από μοντεκαρλο,Νίκαια και προορισμούς που πρέπει να δω κάποτε (τα θεωρώ πολύ τουριστικά)
Πέρασα το 2011 με 2 καράβια και έφτασα κατευθείαν στην Βαρκελώνη και μετά βόρεια Γαλλία, Ανδόρα κ. λοιπά
Να είσαι καλά που με έκανες να νιώσω πάλι την ανάγκη για μακρινή βόλτα - ταξίδι με μοτοσυκλέτα!!!
Σ' ευχαριστώ για τα σχόλιά σου!
 

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Είμαστε της ίδιας συνομοταξίας

Μας ταξιδεψες με την -to the point-περιγραφή σου και τις όμορφες εικόνες. Φαινεται οτι το χαιρεσαι και το απολαμβανεις..

Υ.Γ. Γαστρονομικα το πηγες σε αλλο επιπεδο. Αυτό σημαίνει άνεση και ταξιδιωτική εμπειρία.
 

vadim

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
BMW R1200GS 2015
Είμαστε της ίδιας συνομοταξίας

Μας ταξιδεψες με την -to the point-περιγραφή σου και τις όμορφες εικόνες. Φαινεται οτι το χαιρεσαι και το απολαμβανεις..

Υ.Γ. Γαστρονομικα το πηγες σε αλλο επιπεδο. Αυτό σημαίνει άνεση και ταξιδιωτική εμπειρία.
Socrates σ' ευχαριστώ για τα σχόλιά σου και χαίρομαι να συναντώ στο forum μέλη της ίδιας συνομοταξίας! Όντως απολαμβάνω τα road trips μου τόσο πολύ, που φέτος που ακυρώθηκε λόγω covid το προγραμματισμένο από Φεβρουάριο motoeurope για ένα μήνα στο Ηνωμένο Βασίλειο, είμαι σε κατάσταση :cry:.
 
Top Bottom