Aldebaran
Cafenture Rider
- Όνομα
- Γιάννης
- Μοτό
- KTM 690 Enduro '08
(Crossing low pressure @ North Pacific)
Η θάλασσα έχει για μένα κάτι το οικείο, σαν μια παλιά, αγαπημένη συνήθεια που κουβαλάς μέσα σου χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Περισσότερο από όλα, την έχω νιώσει, την έχω ζήσει, τη λατρεύω και τη μισώ. Πολλές φορές, όταν έκανα βαρδειες, μιλούσαμε σαν να είμαστε παλιοί φίλοι, με μια γλώσσα σιωπηλή, που μονάχα οι δυο μας καταλαβαίνουμε. Τη θαυμάζω και της το λέω δυνατά, γιατί ξέρω πως, αν το κάνω, μου απαντάει με τον τρόπο της. Όμως ίσως δεν είναι η θάλασσα που μιλάει, ίσως είναι ο εαυτός μου που καθρεφτίζεται στο βάθος της, σαν να της εκμυστηρεύομαι τα πιο κρυφά κομμάτια μου. Εκεί, τις ώρες που το σκοτάδι παραχωρεί τη θέση του στο φως, όταν η θάλασσα ηρεμεί και αποδίδει τη μέγιστη ομορφιά της, νιώθω ότι δεν είναι απλά το νερό που γνέφει στον ουρανό. Είναι ο φόβος, οι ελπίδες μου, οι αδυναμίες μου και τα μυστικά που δεν έχω ποτέ εκμυστηρευτεί σε κανέναν, να συνθέτουν έναν αέναο χορό με το κύμα. Η θάλασσα, σαν άγνωστο τέρας, με κοιτάζει με τα μάτια της ομίχλης και κάθε φορά, όσο την πλησιάζω, τόσο περισσότερο με καταλαμβάνει το δέος. Είναι σαν να με καλεί, σαν να με προειδοποιεί, σαν να μιλάει τη γλώσσα των πιο βαθιών μου φόβων.
Από την άλλη, το βουνό είναι κάτι που δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω πλήρως. Νέος στις ορεινές εμπειρίες, νιώθω πως δεν έχω ζήσει το μεγαλείο του με την πλήρη έννοια της λέξης. Το βουνό δεν είναι κάτι που μπορείς να αγγίξεις με το βλέμμα ή με λίγες ώρες περιπλάνησης. Δεν το καταλαβαίνεις αν δεν το ζήσεις στις πιο ακραίες του εκφάνσεις, αν δεν βρεθείς στα μονοπάτια του με βροχή, με κρύο, με λάσπη, αν δεν νιώσεις τον φόβο μπροστά σε άγρια ζώα ή δεν αντιμετωπίσεις τις αντιξοότητες που είναι το φυσικό του περιβάλλον. Για να καταλάβεις το βουνό, πρέπει να το ακούσεις στον ήχο του ανέμου που σφυρίζει στις πλαγιές του και να το νιώσεις στο κορμί σου, στις άγριες στιγμές του. Κάθε βήμα στο βουνό είναι σαν να περπατάς πάνω σε μια αρχαία πλάκα, πάνω σε χώμα που έχει φυλάξει τα μυστικά της γης, και κάθε σύγκρουση με τη φύση είναι σαν μια μάχη με κάτι απροσδιόριστο, αχαρτογράφητο. Θαυμάζω τους ανθρώπους που το ζουν με αυτή την ένταση, εκείνους που το έχουν κατακτήσει, και τους θεωρώ πρότυπα, σαν ανθρώπους που έχουν μπει σε έναν άλλο κόσμο, εκείνον που είναι γεμάτος δέος, που ξέρουν να στέκονται απέναντι στη φύση με σεβασμό και δύναμη, και ταυτόχρονα, να νιώθουν την ανατριχίλα που προκαλεί η αίσθηση του απόλυτου άγνωστου.
(Πυραμίδα Γκιώνας )
Τελευταία επεξεργασία:
