Να πω πως το σχόλιο μου ως "δικηγόρος του διαβόλου" αλλά και προς "χάρη της συζήτησης" πέτυχε το σκοπό του που δεν ήταν τίποτα παρά να αναδειχθεί αν όντως οι τιμές των μεταχειρισμένων στην Ελλάδα είναι παρανοϊκές; Τα συμπεράσματα που διεξάγονται από τη συζήτηση είναι προσωπικά, οι δε πληροφορίες που ανταλλάχθηκαν πολλές και ποικίλες.
Φυσικά ο κάθε ένας από εμάς κοιτάζει το συμφέρον του, ωστόσο για να μην πλατιάζω παρατήρησα στη συζήτηση όπως εξελίχθηκε πως η φιλοσοφία του προσωπικού συμφέροντος αλλάζει ραγδαία όταν μετατρεπόμαστε από αγοραστές σε πωλητές. Δεν το κατηγορώ, είναι υγιές αλλά είναι και τροφή για σκέψη ώστε να δικαιολογούμε
όσα δικαιολογούνται.
Σε όσα λέει ο
pumba με τον οποίο συμφωνώ συχνά σε όσα γράφει, θέλω να πω πως θα εξαιρέσω από τη συζήτηση τα χρέπια. Εκεί που θα διαφωνήσω μαζί του είναι πως για τα δεδομένα της Ελληνικής αγοράς -και άρα αυτά μιας εσωτερικής αγοράς- με απόλυτα κριτήρια, μια μοτοσυκλέτα από κατάσταση πολύ καλή έως άριστη μπορεί να αγοραστεί και στη χώρα μας σε λογική τιμή. Μπορεί να χρειαστεί να παζαρέψεις ή να περιμένεις, αυτό όμως που τελικά μετράει είναι το αποτέλεσμα. Η αγορά μας είναι μικρή, οι μισθοί μας είναι χαμηλοί, η προσφορά ως λογικό επακόλουθο είναι μικρή και άρα οι ευκαιρίες λίγες και εξαφανίζονται επί τη εμφανίσει...
Κάτι έγραψε ο Γιάννης
amyroukai για το τρόπο που βρίσκει τα χρήματα (προφανώς όχι στο δρόμο). Είναι το ίδιο δύσκολο για αυτόν που αγοράζει μια μοτοσυκλέτα καινούρια στη χώρα μας. Σε μεγάλο βαθμό ΚΑΙ αυτό προσδιορίζει τη τιμή του ως μεταχειρισμένο και για τον ίδιο λόγο η αγορά του μεταχειρισμένου "κολάει", καθώς οι αξιόλογες μοτοσυκλέτες δύσκολα δίνονται σε τιμή ευκαιρίας.
Σωτήρη... είσαι μαμούνι...
Ποτέ δε πούλησα καμία από τις μοτοσυκλέτες μου μαζί με τα αξεσουάρ της. Όταν αποφασίσω να "πουλήσω" μια μοτοσυκλέτα ξεκινάει και η ιερή διαδικασία επαναφοράς της στην εργοστασιακή κατάσταση. Ο υποψήφιος αγοραστής έχει τη δυνατότητα να αγοράσει ΑΝ και ΟΣΑ από αυτά τα αξεσουάρ θέλει, σε τιμή μειωμένη από 40-50% από την αρχική αξία αγοράς τους.
Η τιμή πώλησης της μοτοσυκλέτας που πουλώ βγαίνει από τις τιμές που βλέπω στο car.gr (λίγο πάνω, λίγο κάτω...) με τη διαφορά ότι ΠΟΤΕ δε πούλησα χρέπι... αλλά όταν λέω ποτέ, εννοώ ΠΟΤΕ! Και είναι σταθερή απορία φίλων και γνωστών γιατί "μαζεύω" το "παραμικρό" σε μια μηχανή που θα ξαναγρατζουνιστεί, θα ξαναπέσει κτλ...
Αν η τιμή αγοράς που βλέπω δεν μου αρέσει ή αυτή που θα ήθελα να πετύχω είναι ανέφικτη, απλά ΔΕΝ ΠΟΥΛΩ. Κάθομαι στα αυγά μου και συνεχίζω να απολαμβάνω την επιλογή που έκανα πριν από μερικά χρόνια. Αν θέλω να φύγει για "X" λόγους, φυσικά θα ελαχιστοποιήσω τις απαιτήσεις μου σε βαθμό που δεν θα με κάνει να αισθάνομαι κορόιδο του ίδιου μου του εαυτού (τα κριτήρια είναι πάντοτε προσωπικά). Θα φανεί παράξενο, αλλά σε όσους πούλησα μοτοσυκλέτες ήταν ή φίλοι μου ή... έγιναν φίλοι μου.
Πιο συγκεκριμένα για το WR250R... με το χέρι στη καρδιά δε μπορώ να σου δώσω τιμή. Αν έδινα μια τιμή αυτή μάλλον θα ήταν "τσιμπημένη". Όμως δε πρόκειται να το πουλήσω διότι τα πράγματα που φοράει συγκεντρώθηκαν κυριολεκτικά από τις 4 γωνιές του πλανήτη. Δεν μου είναι κοστοβόρο ως προς τη χρήση και ως προς τη συντήρηση και επιπλέον είναι "άθραυστο". Με αυτά τα δεδομένα, εξ'αρχής ήρθε για να μείνει.
Η αγάπη που του έχω είναι τέτοια που ηθικά θα μου ερχόταν πιο εύκολο να το δωρίσω σε πρόσωπο που αγαπώ και που θεωρώ πως θα του αξίζει, παρά να το πουλήσω. Αυτό είναι κανόνας για εμένα, για πράγματα που έχουν αξία... ανεκτίμητη.