Η τρίαινα μου. (Triumph Trident 660)

[amyroukai]

Και δεν είναι ανάγκη να είσαι μόνη σου

Σε αυτές τις περιπτώσεις το "μοναχός σου χόρευε" είναι βάλσαμο.

Φαντάσου μαζί με όλα τα άλλα να έχει το ποιος είναι μπροστά, ποιος πίσω, αν αργεί και χίλια δύο.

 

[akis69]

Νατάσσα,πάρε τον χρόνο σου,μην απογοητεύεσαι,είσαι σε πολύ καλό δρόμο ήδη!!!
Άλλοι δεν θα έκαναν καν τον κόπο να καβαλήσουν.
Ένα φιλαράκι είχε ένα ψιλό τρακάρισμα με πτώση ανώδυνη και στις επόμενες 3-4 βόλτες, έμενε πολύ πίσω, δίσταζε να έχει τον νορμάλ Ρυθμό που είχαμε.

Εγώ πέρυσι πέρασα μια μυοκαρδίτιδα.
Έπρεπε 6 μήνες να μην κουράζομαι,να μην σηκώνω βάρη κλπ.καλα τον πρώτο μήνα και που περπάταγα κουραζομουν αλλα,
3-4 μήνες μετά ένιωθα λίγο καλύτερα και άρχισα τις μικρές βόλτες στα πέριξ,στα βουναλακια περιμετρικά της Πάτρας,όχι μακριά.και επειδή πήγα και κάποιες μόνος μου,είχα το άγχος μην πέσω γιατί πώς θα σηκώσω το μηχανάκι.
Είχα το άγχος μην συμβεί οτιδήποτε και δεν περνάει κανείς να πάρει κάνα ασθενοφόρο τηλέφωνο.
Πολλές τέτοιες περιπτώσεις που το κεφάλι μου έκανε και κάνει σενάρια, ανασφάλειες, άγχος κλπ

Θα περάσει κι αυτή η περιπέτεια της υγείας σου,θα βγεις πιο δυνατή,με περισσότερη αυτοπεποίθηση,θα ξεκινήσεις μετά σιγά σιγά να καβαλάς το πολύ όμορφο μηχανάκι σου και όλα θα βρουν τον δρόμο τους.
Δεν χρειάζεται να πιέζουμε καταστάσεις.ενα βήμα την φορά.
Όλα θα πάνε καλά και είναι πολύ σημαντικό που το μοιράζεσαι και μόνο!

 

[clear]

Natassa , εγώ δεν έχω πέσει και δεν έχω χτυπήσει ποτέ (χτύπα ξύλο). ξέρεις γιατί; Γιατί φοβάμαι. Ειμαι "νταμάρι" αλλά πρέπει να είμαι από τους μεγαλύτρους χέστες εδώ στο forum. Αλλά δεν έχω χτυπήσει.
Ο φόβος είναι θετικό , είναι η φωνή της λογικής και αυτό που θα σε βοηθήσει, είτε στη μηχανή είτε στη ζωή να βαδίζεις αργά και σταθερά. Δεν υπάρχει παράλογος φόβος, αυτός που φοβάται ξέρει γιατί φοβάται.
Ζήσε αργά και σταθερά, εξάλλου κανείς δεν βιάζεται (να πεθάνει)

 

[amyroukai]

εξάλλου κανείς δεν βιάζεται (να πεθάνει)

Η Ζωζώ λιγότερο από όλους πια. Και ο Κιθ Ρίτσαρντς.

 

[George_M.]

Ο φόβος είναι από τα λίγα συναισθήματα που πήγε μπροστά τον άνθρωπο.. Ξέρω ακούγεται περίεργο αλλά έτσι είναι.
Υπάρχει ανάλυση μα είναι μεγάλη για να γραφτεί.. Όμως αν σκεφτούμε λίγο θα καταλάβουμε...
Οπότε μην νιώθεις αδύναμη, ειδικά εσύ με τόσα που έχεις περάσει, είσαι βράχος, κ έτσι με το ίδιο σθένος θα περάσεις κ αυτήν την φουρτούνα, σαν βράχος, δυνατός/δυνατη!!

 

[Noe]

Ταιριάζουμε;

Γεννηθήκατε η μία για την άλλη,απλά αργήσατε λιγουλάκι να βρείτε το άλλο σας μισό,αλλά το σύμπαν συνωμότησε να βρεθείτε
γιατί αργούσατε....

Εύχομαι να πάνε όλα καλά με το θεματάκι υγείας σου και τα υπόλοιπα θα είναι απλά μια ανάμνηση
και το μόνο σίγουρο είναι,μετά το τέλος της θεραπείας θα βλέπεις τα πάντα με άλλο μάτι και το μόνο που θα σε
απασχολεί θα είναι να βρίσκεις χρόνο να απολαύσεις την μηχανάρα σου.

 

[Pektis]

Natassa δώσε χρόνο στον εαυτό σου και όλα θα γίνουν.
Λογικο είναι να φοβασαι μετά από αυτό που πέρασες...
Για την ιστορία, είχα ένα σοβαρό ατύχημα στα 23 μου.
Έπεσα από το σκούτερ λόγω νερών στο δρόμο που συνήθως ρίχνουν οι γιαγιάδες για να δροσίσει και καλά...
Δεν πρόλαβα να σηκωθώ από την άσφαλτο και πέρασε με πολλά χιλιόμετρα πανω από την πλάτη μου χιαστί μια afrika twin 750.
Αν αυτός περνούσε με λιγότερα χιλιόμετρα (μου είπε τότε η γιατρός που με εξέτασε στα επείγοντα), τώρα θα ήμουν σε καροτσάκι ανάπηρος.
Εννοείται ότι φοβήθηκα...
Την είχα γλυτώσει με γδαρσιματα και μια θλάση...πολύ τυχερός θα έλεγα...
Είχα θέληση όμως...
Ξαναπήρα το σκούτερ και αργότερα την μηχανή...Δεν το άφησα...
Γι' αυτό σου λέω...Όλα θα γίνουν...
Αααα...και περαστικά σου!
Έχεις δύναμη ψυχής και αυτό φαίνεται...

Στάλθηκε από το SM-A525F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[Katsadonis]

Νατάσα μπροστά σε αυτά που έχεις καταφέρει, εγώ δεν είμαι παρά μια μικρή πριγκιποπούλα. Έχεις απίστευτη δύναμη, και αν δε το βλέπεις τώρα, θα το δεις στο μέλλον όταν θα έχουν περάσει όλα αυτά. Γιατί θα περάσουν.

 

[μητσος]

Ο καιρός σου έκανε τα γούστα!...
Η ξεματιάστρα το χρέος της...
Ε και πίσω...δρόμος είναι!!!!!!!

 

[Karellen]

Ένα χρόνο μετά το τράκο του '19 (μια βδομάδα πριν από σένα νομίζω) πήρα το δεύτερο GS αλλά η οδήγησή μου πλεον ήταν πιο μαζεμένη και τις στροφές τις έπαιρνα πιο διστακτικά. Δεν το είχα αντιληφθεί αμέσως μέχρι που μου το επεσήμαναν οι φίλοι μου στο ταξίδι και το κατάλαβα.
Είναι φυσικό λοιπόν αυτό το συναίσθημα αλλά με μια διαφορά: Εγώ δεν θυμάμαι ΤΙΠΟΤΑ από το τρακάρισμα. Θυμάμαι μόνο όταν έφυγα από το σπίτι να πάω για μπάνιο και κατόπιν το νοσοκομείο!
Κατα κάποιο τρόπο ο εγκέφαλος αποβάλλει/διαγράφει ό,τι ειναι επιζήμιο για την ψυχική ηρεμία του ασθενούς,σα να λέμε έχεις που έχεις τους πόνους σου μην έχεις και τις κακές αναμνήσεις.

Στην περίπτωση σου όμως έχεις ΚΑΙ αυτές οπότε είναι φυσιολογικό να παρατείνονται οι φοβίες σου.
Ντον γουόρυ θα επιστρέψεις πάλι στα παλιά καλά. Μπορεί να αργήσουν λίγο αλλά θα έρθουν.

 

[estebahn]

Την είδα σε έκθεση χθες, τι κουκλί!

 

[Natassa]

Αουτς. Πόνεσαν τα μάτια μου. Τι’ν’αυτό καλέ

 

[Natassa]

Διάβασα ξανά όλα αυτά που μου είχατε γράψει εδω πέρα για τις ανησυχίες και τις φοβίες μου και παλι συγκινήθηκα.

Τι παλιόπαιδα που είσαστε

 

[KTiNoS]

Δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ αλλά πάντα σε συμπαθούσα ιντερνετικά.
Αν μου επιτρέπεις λοιπόν θα ήθελα να σου πω 2 πράγματα
Κατ αρχήν μόνο οι τρελοί δεν αισθάνονται φόβο (οκ και κάτι ναρκωτικά το κάνουν)
Ο νοήμον άνθρωπος ξεπερνά τους φόβους του με τη λογική και το αξιακό του σύστημα.

Από την άλλη επειδή εδώ δεν μιλάμε για το έπος του 40
Δεν έχεις καμία υποχρέωση δηλαδή να πας στην Πίνδο με το γκρα
και να φας όσους πιο πολλούς μακαρονάδες μπορείς.

Μιλάμε για μια απλή βόλτα με μοτοσυκλέτα.
Αν γουστάρεις λοιπόν την πας
Αν δεν γουστάρεις περιμένεις πότε θα σου ρθει και πας τότε
κι αν δε σου ρθει σκορδοκαΐλα σου στην τελική

Δεν χρωστάς σε κανέναν και δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν.
Μόνο στον εαυτό σου οφείλεις ένα και μόνο πράγμα.
Να είσαι ευτυχής
Αυτό είναι και το μόνο κριτήριο που θα πρέπει να οδηγεί τα βήματα σου

Ο μπάρμπας μίλησε

 

[Natassa]

Το μυαλό παίζει τρομερά παιχνίδια και έχοντας περάσει τρία χρόνια μπες-βγες στα χειρουργεία και μέσα στο σπίτι λόγω του ατυχήματος και καπάκι άλλους εφτά μήνες μπες βγες χειρουργεία, θεραπείες, νοσοκομεία, σπίτι, λόγω του καρκίνου, το πιο φυσικό, εύκολο και ασφαλές πράγμα είναι να συνεχίσω να κάθομαι στον καναπέ μου παρέα με τις γάτες μου.

Λίγες βόλτες έχω αφεθεί και έχω ευχαριστηθεί. Στις περισσότερες πονάω, κρυώνω, έχει κίνηση, δε φτάνω κάτω, κάνω θεραπείες και χιλιάδες δικαιολογίες... Δίνω μάχη κάθε φορά να με βγάζω από αυτό που έχει γίνει το "comfort zone" μου. Βάζω μουσική όταν βγαίνω από την κίνηση της πόλης και δεν ακούω πια τις σκέψεις μου, τα μάτια μου ακολουθούν τις στροφές και ξαφνικά οι σκέψεις που έλεγαν πούλα το, τι τα θές εσύ αυτά, γίνονται ΕΔΩ ΑΝΟΙΚΕΙΣ.

Χρωστάω στον εαυτό μου να μη φοβηθώ να ζήσω.

 

[nick_89]

Είναι πολύ εύκολο να αρχίσω να γράφω και να μην τελειώνω ποτέ. Διάβασα σήμερα το θέμα όλο, λόγο του παραπάνω ποστ...
Όταν σε είχα δει στην βόλτα μας, δεν ήξερα όλη την φάση, καθώς το buzzcut μαλλι, το έχουν και φίλες μου και είναι και κάτι που μου αρέσει, οπότε δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Σκέφτηκα πως ήταν κάτι που πέρασε και απλά κράτησες το look.
Για να μην τα πολυλογώ λοιπόν, όταν γυρνούσαμε και ήσουν μπροστά μου, για μένα ήσουν μια πολύ έμπειρη αναβάτης. Έστριβες, έτρεχες, μέχρι και νόημα μου έκανες κάποια στιγμή, αλλά δεν ήξερα τί σήμαινε
Ξέροντας όλα τα παραπάνω λοιπόν, όχι μόνο φόβο μου έβγαλες, αλλά μια τύπισσα που είναι μεγάλο αλάνι, καβαλάει μηχανή, κάνει την κ....α της και είναι και με το χαμόγελο μονίμως στην μουσούδα της.
Να μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους. Να συγκρίνεις τον εαυτό σου, με εσένα και μόνο, γιατί ο καθένας έχει διαφορετική ιστορία από πίσω του! Anyway, μεγάλη ιστορία και μου την σπάει να κάνω ωραίες κουβέντες από τα pc! Κανονίστε βόλτα ή κάνα καφέ-ποτό, αλλά όχι της τελευταίας στιγμής

 

[Natassa]

Η γνωριμία μας γίνεται με πολύ αργά (και σταθερά) βήματα (τουλάχιστον ως τώρα), για αυτό και πέρα από τα ψυχολογικά μου, δεν έχω πει πολλά για την τρίαινα μου.

Η βόλτα που κάναμε τις προάλλες στο Μαίναλο ήταν ουσιαστικά η πρώτη μας μεγάλη βόλτα και μιας και είχαμε ήδη μια τριβή 4000 χλμ και ήδη 6 μηνών κοινής πορείας, ήμουν κι εγώ πιο χαλαρή …

Η αλήθεια είναι ότι με εξέπληξα ευχάριστα και ήμουν αρκετά πιο σβέλτη από ότι περίμενα, αλλά κυρίως σωστή, σα να έπιασαν τόπο για πρώτη φορά τόσα σχολεία και ώρες με τον Χούντρα να μου πιπίλαει το μυαλό. Ένιωσα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, στην μοτό μου, σε όσα έχω ακούσει, μάθει και την προ του ατυχήματος εμπειρία να ταξιδεύω, που βγήκε προς τα έξω και πόσο ωραία ήταν!

Να κάνω μια σημαντική σημείωση - πιστεύω πως αν έκανα την ίδια διαδρομή μόνη μου δε θα είχα δει πρόοδο… το ωραίο γκρουπ που ήμασταν με «τραβούσε» να οδηγήσω καλύτερα και φυσικά αισθανόμουν ασφάλεια - αν και μόνη πάνω στη μηχανή.

Εκτός από το παιχνίδι με το shifter στις στροφές, ιδίως τα κατεβάσματα είναι απολαυστικά (στα ανεβάσματα θέλω δουλίτσα), τρομερά καλή εντύπωση τα φρένα!!! Σε σημείο που φοβήθηκα κάποια στιγμή με δυο δάχτυλα στη μανέτα. Άμεσο δάγκωμα, δυνατό και απότομο. Και μιλάμε για μια διπιστονη δαγκάνα της Nissin. Όχι τίποτα high spec.

Σήμερα πέρασα δυο ώρες στο γκαράζ, τσέκαρα αλυσίδα, γιατί πολλές κουβέντες έχουμε κάνει τελευταία για ατυχές συμβάντα με αλυσίδες και επίσης διάβασα για το πόσα παράπονα έχουν άλλοι ιδιοκτήτες για τη συγκεκριμένη που βάζει η μαμά triumph (σκουριές και ραγίσματα). Η δίκη μου είναι μια χαρά προς το παρόν, αλλά επειδή η ηρεμία του μυαλού είναι ανεκτίμητη έχω στα σκαριά για παραγγελία μία της DID και μάλιστα χρυσή, που μου αρέσει πολύ. Περιμένω εν αφορμή του καθολικού Πάσχα να βάλουν εκπτώσεις τα ιντερνετικά καταστήματα που ψωνίζω…

Στην Τρίπολη σε ένα στοπ φρέναρα απότομα και δεν ειχα χρόνο να δω που θα πατήσουν τα πόδια μου και τελικά δεν πάτησαν και δεν πέσαμε ακριβώς, αλλά γείραμε και σφηνώσαμε σε ένα κολωνακι στην άκρη του πεζοδρομίου.

Μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά που με βοήθησαν. Δεν πάθαμε απολύτως τίποτα. Αντιθέτως χάρηκα τόσο πολύ που δε με ένοιαξε καθόλου, ούτε για τη μηχανή να δω τι έπαθε, ούτε να με πτοήσει ψυχολογικά. Παλιά με το SV μου, δεν είχα καταφέρει να μη χαλιέμαι στις στατικές πτώσεις. Όλα τα χρόνια που έμεινα εκτός λόγω του ατυχήματος, έβλεπα, διάβαζα, αναγνώριζα τα λαθη μου και μου έκανα σεμινάρια νοερά, όταν με το καλό μπορέσω να επιστρέψω στους δυο τροχούς, να νοιάζομαι μόνο για τα σημαντικά: πάνω από όλα, να είμαι καλά.

Την έπλυνα λοιπόν καλά καλά σήμερα, τσεκάρισμα αλυσίδας και λάδωμα, και με την ευκαιρία της χαζοπτώσης που είχαμε, έβαλα και τις μανέτες που είχα αγοράσει εδώ και κάτι μήνες και περίμεναν την ώρα τους.

Σπαστές της Evotech Performance.

(Θα έρθει και η ώρα της εξάτμισης. Ακόμα στο κουτί είναι.)

Είχε τέλεια μέρα σήμερα και κάναμε μηδέν χιλιόμετρα. Τη χαρηκα πολύ ομως την παρέα που κάναμε στο γκαράζ μας.

ΥΓ. Στο μεταξύ μια μηχανή που γυαλίζει και διπλά ένα αυτοκίνητο τόσο βρωμικο που σχεδόν δε βλέπω απο τα παράθυρα.

 

[XR Maniac]

Γνωστό ότι όλα τα ψυχολογικά(δεν τα κατάλαβα ποτέ), φεύγουν μόνο με βόλτες.
Συνεχισε

 

[nick_89]

Μια χαρά Νατάσσα! Όλα μπόμπα πάνε!

Πώς την πλένεις και γυαλίζει τόσο πολύ βρε παιδί μου?

 

[Natassa]

Πώς την πλένεις και γυαλίζει τόσο πολύ βρε παιδί μου?

με πολύ αγάπη