Πρωινό ξύπνημα στην Ναύπακτο, η ονομασία της οποίας ετοιμολογικά προέρχεται από το "κατασκευάζω πλοίο". Το κέντρο της πολης είχε ήδη κίνηση από ντόπιους, όμως το ενετικό λιμανάκι σχεδόν έρημο πέρα από κάποιους εργάτες και αυτούς που τοποθετούσαν τα τραπεζάκια έξω από τα cafe.
Οι πρώτες ώρες έφυγαν χωρίς να το καταλάβω. Μια πρωινή επίσκεψη στο κάστρο, φουλάρισμα βενζίνης, φρεσκοβγαλμένη μπουγάτσα στο χέρι από φούρνο, και καφεδάκι στο λιμάνι της Ναυπάκτου πριν πιάσει η πολύ ζέστη. Η διάθεση όταν ξυπνάς σε άλλο μέρος από αυτό που έχεις συνηθίσει είναι πάντα ανεβασμένη.
Ευτυχώς το πρόγραμμα της σημερινής μέρας είχε βουνό οπότε η κατάσταση από θέμα ζέστης θα ήταν κάπως πιο υποφερτή. Ειδικά στην περίπτωση της ορεινής Ναυπακτίας που μιλάμε για πράσινες διαδρομές με σκιά από έλατα να σε συνοδευουν καθ'όλη την διαδρομή είναι σαφώς καλύτερα από τα πεδινά. Επίσης δεν θα ήμουν φορτωμένος αφού λόγω διπλής διανυκτέρευσης τα πολλά πράγματα θα έμεναν στο ξενοδοχείο.
goo.gl
Μέσα σε μια ώρα είχα φτάσει στο πρώτο χωριό που σηματοδότησε την είσοδο μου στην ορεινή Ναυπακτία, την Ελατού. Το όνομα φυσικά δεν είναι τυχαίο αφού από εκεί και πέρα αλλάζει η πλούσια χλωρίδα που χαρακτηρίζει την περιοχή, αφήνοντας οπτικά ανοίγματα για να θαυμάσει κάποιος το ορεινό τοπίο που εκτείνεται τριγύρω.
Η Ορεινή Ναυπακτία θεωρείται από τους πιο όμορφους φυσιολατρικούς προορισμούς της χώρας. Δάση από βελανιδιές, έλατα, οξιές, καρυδιές, καστανιές και πλατάνια, τρεχούμενα νερά, ο ποταμός Εύηνος και η μαγευτική Ευηνολίμνη, συνθέτουν την εικόνα μιας περιοχής που αποτελεί πόλο έλξης για δραστηριότητες εναλλακτικού τουρισμού. Φυσικά και για εμάς τους δίτροχους.
Δεν ξέρω αν εμείς με τις μηχανές ανήκουμε στην "εναλλακτική" κατηγορία, αλλά σίγουρα το να πάρεις τα βουνά καλοκαίρι μήνα δεν είναι και το πιο mainstream. Η αλήθεια είναι ότι συνάντησα λιγοστά οχήματα. Ίσως είναι και ένας λόγος που δεν υπάρχουν βενζινάδικα και πρέπει να έχεις προνοήσει να φουλάρεις χαμηλά. Το καλό είναι ότι αυτά τα μέρη αρχίζουν δειλα δειλα να ανακτούν ξανά το ενδιαφέρον για μόνιμη κατοίκιση αφού ο κόσμος αρχίζει και εκτιμά εκ νέου την ομορφιά τους.
Είσκοσι λεπτά από την Ελατού βρίσκεται ένα από τα παλιά κεφαλοχώρια της περιοχής, η Ανω Χώρα στα 1060 μέτρα υψόμετρο. Εδώ πραγματικά φαίνονται τα πρώτα δείγματα τη προαναφερθήσας αξιοποίησης.
Χωρίς να χάνει το μέρος από γραφικότητα, βλέπεις προσεγμένα πέτρινα σπίτια με τις κεραμοσκεπές τους και όμορφες πλατείες με σήμα κατατεθέν την κεντρική εκκλησία της Αγίας Παρασκευής.
Μια ιδιαίτερη νότα απότελεί και ο "Καρνάβαλος" που βρίσκεται σε μια μικρή πλατεία δίπλα στην κεντρική εκκλησία. Αυτό το λεωφορείο ένωνε τα χωριά της περιοχής με τον υπόλοιπο πολιτισμό από το 1954 μέχρι και το 1979 όπου αποσύρθηκε. Η αξία του προφανώς μεγάλη για την περιοχή και όλοι οι παλιοί κάτοικοι έχουν μια ιστορία να σου διηγηθούν ως επιβάτες. Η πρόσβαση ποτέ δεν ήταν εύκολη σε αυτά τα μέρη.
Η πρώτη μου παρατήρηση ήταν το ύψος του. Πρόκειται για off-road όχημα αφού την εποχή που έκανε δρομολόγια, οι διαδρομές κατά κύριο λόγο ήταν χωμάτινες.
Με την καθοδήγηση κάποιων ντόπιων παίρνω τον δρόμο από Ανω Χώρα προς Κρυονέρια κάνοντας ένα μικρό πισογύρισμα. Ο δρόμος άσφαλτο αλλά με πολλά σημεία που ήθελαν προσοχή αφού είχαν πέσει πέτρες στο οδόστρωμα κάτι που δεν επιτρέπει να αφαιρέσεις για πολύ το βλέμα σου για να θαυμάσεις την θέα. Είναι αυτό που λέμε κλειστό κομμάτι.
Μετά το χωριό Κρυονέρια συναντώ μια "Τ" διασταύρωση όπου αριστερά έλεγε Αμπελακιώτισσα και δεξιά Περδικόβρυση. Χρόνο είχα οπότε λέω θα δω και τα δύο οπότε στρίβω αριστερά προς Αμπελακιώτισσα. Ο δρόμος στην αρχή φαινόταν καλός όμως στα σαράντα λεπτα διαδρομής τα δέκα κατέληξαν χωμάτινα. Ευτυχώς δεν είχε βρέξει οπότε ήταν εύκολα.
Η Αμπελακιώτισσα είναι κτισμένη ανάμεσα σε δύο λόφους του όρους Άϊ-Λιάς (ύψος 1.450 μ.) απέναντι από το απόκρημνο Τσεκούρα (ύψος 1732 μ.) . το όνομα της παλιά ήταν Κοζίτσα αλλά τελικά πήρε το όνομα της από την Μονή της Παναγίας, της Αμπελακιώτισσας.
Στην Αμπελακιώτισσα διαπιστώνω ότι θα έπρεπε είτε να ξαναπήγαινα Άνω Χώρα και να κάνω κύκλο, είτε να επιστρέψω από το χωματινό κομμάτι του δρόμου προς Περδικόβρυση. (Ντόπιοι είπαν ότι είναι παράκαμψη του δρόμου γιατί σε ένα σημείο λόγω καιρού είχε καταστραφεί). Διπλή διαδρομή θα έκανα και στην μία περίπτωση και στην άλλη οπότε επέλεξα τον πιο σύντομο που ήταν η επιστροφή από το γνωστό πλέον χωμάτινο κομμάτι (ανηφορικά αυτή την φορά) που ωστόσο δεν μου έκρυβε εκπλήξεις.
Δεν επέστρεψα όμως για πολύ άσφαλτο αφού με το που είδα ταμπέλα λίγο πριν την Περδικόβρυση για τον Καταρράκτη της περιοχής δεν έχασα καθόλου ευκαιρία να κάνω μια μικρή χωμάτινη παράκαμψη. Για λίγο όμως αφού αφήνεις την μηχανή σε μια ανοιχτή φουρκέτα και το παίρνεις μετά με τα πόδια ακολουθόντας την πινακίδα για καταρράκτη. Ευτυχώς είχα κάνει την μελέτη μου από πριν και ήξερα την απόσταση που είχα να διανύσω στο μονοπάτι. Την έχω πατήσει στο παρελθόν να θέλω να προσεγγίσω πχ ένα γεφύρι και γεφύρι να μην βλέπω. Καλές οι ταμπέλες δεν λέω αλλά καλό θα ήταν να αναγράφουν και την απόσταση. Βέβαια στα μόλις 300 μέτρα του μονοπατιού ήδη σε καθοδηγούσε ο ήχος του νερού του καταρράκτη. Το μέρος εκπληκτικό να σε καλεί να βουτήξεις στην γούρνα από νερό που σχηματίζεται αλλα το άφησα για άλλη φορά.
Παιχνίδια με το φως και το νερό...
Επιστροφή στον "κεντρικό" δρόμο και είσοδο στο χωριό της Περδικόβρυσης. Εκεί υπάρχει το ταβερνάκι της Μαρίας για όσους θέλουν να γευματίσουν που έχω ακούσει καλά λόγια.
Συνεχίζοντας προς Κλεπά περνάς και τον Εύηνο ποταμό. Αριστερά μας εμφανίζεται αμφιθεατρικά η τεχνητή λίμνη που έχει δημιουργηθεί με το φράγμα ή αλλιώς Ευηνολίμνη.
Μια καλή πρόταση για όσους βρεθούν εδώ είναι να κάνουν τον "άσκοπο" κύκλο της λίμνης οδικώς. Είπαμε έχω κολλήσει με τις "άσκοπες μετακινήσεις".
Από το χωριό Αράχωβα της Ορεινής Ναυπακτίας (1023μ.) συνέχισα βόρεια προς Κρίκελλο και Καρπενήσι. Το έλατο συνέχισε να κυριαρχεί (χόρτασα πράσινο) και ο δρόμος βελτιώθηκε αισθητά (πιο φαρδιά χάραξη) σε σημείο να απολαμβάνω την πανέμορφη διαδρομή κάνοντας ένα παιχνίδι με τα σύννεφα που άρχισαν να μαζευονται στον ορεινό ορίζοντα.
Με τα πολλά έφτασα στην γνώριμη περιοχή του Καρπενησίου. Εκεί έκανα μια στάση για καφέ ώστε να δω τι χρόνο έχω για την επιστροφή.
20 χρόνια cafe στην περιοχή. Must στάση.
Έξι ώρες μου είχε πάρει από Ναύπακτο με όλες τις στάσεις που είχα κάνει, οπότε άφησα ένα κύκλο προς το χιονοδρομικό του Καρπενησίου που είχα κατά νου σαν ψευδοαφορμή για να ξανάρθω και επέλεξα την κλασσική επιστροφή από Προυσό-Θερμό.
Αυτή η διαδρομή είναι αρκετά γνωστή. Μου αρέσει αυτή η εναλλαγή στο τοπίο με την έντονη υψομετρική διαφορά τουλάχιστον μέχρι το Θέρμο.
Η Παναγια, Προυσιώτισσα
Για κάποιο αδιευκρίνηστο λόγο έχω δύο σημάδια για την ευρύτερη περιοχή του Καρπενησίου που έχουν να κάνουν με κάποια αεροπορικά μνημεία. Από την μια μεριά στο Αγ. Γεώργιο (που δεν πέρασα αυτή την φορά) και από την άλλη λίγο μετά το Θερμό.
Το ενδιάμεσο κομμάτι σε αυτά τα δύο μνημεία, από όποιον δρόμο και να επιλέξεις να πας είναι σκέτη απόλαυση.
Ξεκούραση στην Ναύπακτο, βραδυνή βόλτα καφεδάκι στο κάστρο κλπ. Είδικά στην δύση του ηλίου η πόλη αυτή αποκτά άλλη μαγευτική διάσταση.
Κλασσική ατάκα... Θα ξανάρθω. Ούτως ή άλλως έχει πολλά ακόμα που δεν είδα.
