Κυνηγώντας πυργόσπιτα στον Μωριά (Μαίναλο & Μάνη)

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Άλλη μια εξόρμιση από αυτές που ονομάζω “παυσίπονα των 1000+ Km” ολοκληρώθηκε. Η ιδιαιτερότητα αυτής είναι ότι βγήκε από το πουθενά αφού με έναν μαγικό τρόπο είχα στην διάθεσή μου σχεδόν τρεις μέρες. Τέτοιες ευκαιρίες δεν χάνονται φυσικά και το πλάνο στήθηκε σβέλτα και αβίαστα κυρίως με χρωστούμενα από άλλες επισκέψεις στην χερσόνησο “κάτω από το αυλάκι”.

Τα μέρη που κινήθηκα ήταν δύο. Το καταπράσινο Μαίναλο, και η ξεχωριστή Μάνη με διαδοχικές διανυκτερευσεις σε Καλαμάτα και Γύθειο.

https://trips.furkot.com/ts/FfmrIK


Σύνοψη σε αυτά που είδα…


- Όμορφα τοπία και διαδρομές που συνδυάζουν βουνό και θάλασσα.

- Αρκετούς παραδοσιακούς οικισμούς και χωριά με το δικό τους ξεχωριστό χαρακτήρα.

- Δύο σπήλαια που φιγουράρουν άνετα στην λίστα με τα τοπ 10 (Κάψια και Δίρρου)

- Δύο φάρους στο άκρο της βαλκανικής χερσονήσου (Γύθειο και Ταίναρο)

- Ένα από τα πιο διάσημα Ναυάγια (Ναυάγιο “Δημήτρης” στην παραλία Βαλτάκι, Γύθειο)

- Ανθρωπους που σε κάνουν να χαμογελάς και χαίρεσαι να συζητάς μαζί τους.


Μόνος ή με παρέα; Ξεκίνησα με οργανωμένο γκρουπ, συνέχισα παρέα με τον Μάρκο και τον σκύλο του (Νινο εσύ superstar) και επέστρεψα σόλο στην βάση μου γεμάτος από όμορφες εικόνες.
 

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Μέρα 1η... Μαίναλο!

Με το vstromhellas forum συγκεντρωθήκαμε περίπου 40 νοματέοι με κατεύθυνση το σπήλαιο Κάψια. Οι πρωτευουσιάνοι (sic!) είχαμε ως σημείο συνάντησης το “Περίπτερο” (να δω πότε κάποιος έξυπνος θα το μετατρέψει σε πραγματικό bikers friendly spot στα πρότυπα του εξωτερικού όπως του αξίζει) αλλά προστέθηκαν στην παρέα και άτομα από την Πελοπόννησο. Φυσικά κάναμε την στάση μας για cafe Τρίπολη, είπαμε τα νέα μας και αναλύσαμε (όσοι είχαμε) τα ταξιδιωτικά μας πλάνα εν’ όψη καλοκαιριού. Με τα παιδια γνωριζόμαστε χρόνια οπότε υπήχρε η γνώριμη οικειότητα, τα πειράγματα κλπ. Ειδική μνεία κάνω για το φίλο Νίκο με την Αύρα του (γράφει ως @ταξιδευτής στο advride) αφού η συγκεκριμένη βόλτα αποτέλεσε ευκαιρία να αποχαιρετήσει φίλους και γνωστούς πριν αποχωρήσει μόνιμα για έξω. Καλά να περνάς Νικόλα!

Αφού καταφέραμε να φύγουμε από τον καφέ στην Τρίπολη πήγαμε στο σπήλαιο Κάψια όπου κάναμε το tour μας -ευτυχώς- σαν ενιαίο γκρούπ (οριακά χωρέσαμε!). Μικρό σπήλαιο αλλά πανέμορφο, με αρκετούς ποικιλόμορφους σχηματισμούς που εντυπωσιάζουν. Προνομιακή τιμή 3€/άτομο (κανονικά αν δεν κάνω λάθος έχει 5€). Η συμπαθής κυρία δε που μας έκανε ξενάγηση ήταν αρκετά κατατοπιστική και μας ανέχτηκε όσο χρειαζόταν.



Όσο περιμέναμε είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε με τις φωτογραφικές.






Αυτοί και άλλοι τόσοι...


Το Σπηλαιο Κάψια






Η ώρα όμως είχε περάσει για τα καλά και εγώ είχα άλλα πλάνα, οπότε αναγκάστηκα να αποχωρήσω από το γκρούπ (που συνέχισε προς Αγία Φωτεινή Μαντινείας όπου έχω ξαναπάει και ταβερνοκατάνυξη στο “Χάνι της Κανδήλας”) και πήρα τα βουνά…. με άδειο στομάχι. :mad:

Νέα λάστιχα και το ανέβασμα στο χιονοδρομικό του Μαινάλου (1.600μ) σκέτη απόλαυση. Αν δεν έχετε κάνει αυτή την διαδρομή να την κάνετε. Πιο μικρό με μεγαλύτερη κλήση το ανέβασμα από Κάψια μέχρι το χιονοδρομικό, πιο ήπιο και μακρύ το κατέβασμα προς Βυτίνα αλλά μέσα στο έλατο. Το επιβλητικό ελατοδάσος του Μαινάλου εκτείνεται για πολλά χιλιόμετρα και προσφέρει πράσινες διαδρομές που ενώνουν τους διάφορους παραδοσιακούς οικισμούς και ήταν μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις του ταξιδιού (περίμενα πράσινο αλλά όχι τόσο).

Μετά το χιονοδρομικό η διαδρομή ακόμα καλύτερη


Το οροπέδιο Ρούχη μετά από περίπου 7χλ από το χιονοδρομικό προς Βυτίνα. Ένα σημείο εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς που μου θύμισε εικόνες Σλοβενο-Αυστρίας.


... ξανά στένεμα του δρόμου και πέταλα.



Βυτίνα συναντήθηκα με τους δύο συνταξιδευτές μου. Τον Μάρκο και τον... Nino.

Nino εσύ superstar




Το στομάχι όμως παραπονιόταν οπότε μια σουβλακερί έδωσε την λύση. Το φαϊ τοποθετήθηκε προσωρινά αντί για το στομάχι στο top case και κατευθυνθήκαμε προς την φιλόξενη Λάστα. Ατάκα στον τοίχο του ψητοπωλείου “ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΑΝΑΒΑΛΕΙΣ ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΣ ΣΗΜΕΡΑ”. :roflmao:

Η διαδρομή τίγκα μέσα στο πράσινο περνώντας από όμορφους παραδοσιακούς οικισμούς όπως τα Μαγούλιανα που με υψόμετρο στα 1.275 είναι ένα από τα ορεινότερα χωριά της περιοχής και της Ελλάδας γενικότερα.






Η Λάστα (1.060μ) με τους τρεις μόνιμους κατοίκους της (!) εκπλήσει με την μεγάλη εκκλησία της, που μαρτυρά ότι αυτός ο τόπος είχε πολύ περισσότερο κόσμο από ότι έχει σήμερα (στις δόξες της γύρω στους 700). Μέρος γνωστό όχι μόνο για την αδιαμφισβήτητη γραφικότητα του αλλά και για μια πρωτοτυπία του καφενέ ο οποίος ανήκει στην εκκλησία του Αγ. Γεώργιου. Είναι ίσως το μοναδικό καφενέ που λειουργεί μόνο με δωρεές χωρίς προσωπικό. Πίνεις το καφεδάκι σου, αφήνεις τον χώρο καθαρό και σαν αντίτιμο είτε αφήνεις κάτι στο παγκάρι ή ακόμα καλύτερα αν είσαι προετοιμασμένος αφήνεις κανά τσίπουρο, ζάχαρη, καφέ, κουλουράκια κλπ για τους επόμενους. Πραγματικά χαίρεσαι να ξέρεις ότι υπάρχουν τέτοια μέρη, από την άλλη λυπάσαι όταν μαθαίνεις ότι έτσι λειτουργούσε και ο ξενώνας του χωριού αλλά μετά από βανδαλισμούς αναγκάστηκαν να δίνουν το κλειδί από την Τρίπολη με ραντεβού μετά από τηλεφωνική επικοινωνία. Για μια μέρα χάσαμε και την ευκαιρία να συμπέσουμε με ένα τοπικό γλέντι που στήνεται στην πλατεία με την εκκλησία και τα υπεραιωνόβια πλατάνια λόγω του ότι γιορτάζει ο Αγιος Γεώργιος. Το γλέντι αυτό από ότι πληροφορηθήκαμε είναι πιο οικογενειακό - παρεϊστικο συγκριτικά με το επίσημο που γίνεται τον Ιούλιο.

Φωτογραφίες δεν έχω να δείξω (θα βρείτε πολλές αν γράψετε Λάστα) γιατί είχα πέσει με τα μούτρα :notworthy: στην μάσα και μετά ήπια το καφεδάκι μου απολαμβάνοντας την ηρεμία του μέρους. Ένα από τα μέρη που πραγματικά θα ήθελα να ξαναεπισκευτώ.


Επόμενος προορισμος το Βαλτεσίνικο (1.140μ) γνωστό ιστορικά από τα Ορλωφικά αλλά και ότι το χρησιμοποιούσε συχνά ο Κολοκοτρώνης ως ορμητήριο του ενάντια στον Ιμπραήμ Πασά. Γενικότερα όποια πέτρα και να σηκώσεις σε αυτόν τον τόπο έχει να σου πει μια ιστορία. Στο μυαλό μου ήταν να συνεχίσω προς Λαγκάδια έναν από τους ομορφότερους παραδοσιακούς οικισμούς της περιοχής γνωστό για τους Λαγκαδιανούς κτίστες, όμως ρωτώντας τους ντόπιους μου έλεγαν όλοι ότι πρέπει να κάνω πισογύρισμα και δεν μας έπερνε χρονικά. Έτσι επιστροφή προς Ελάτη.









Παράδεισος για τους περπατητές...



… και στην συνέχεια ακόμα έναν ιστορικό προορισμό το Λιμποβίτσι. Η διαδρομη πνιγμένη κυριολεκτικά στο πράσινο.







Το Λιμποβίτσι (1.200μ) βρίσκεται και το σπίτι του Κολοκοτρώνη. Στην πλατεία του χωριού υπάρχουν πηγές. Το πλάτωμα του αγναντεύει το Μαίναλο και το ιερό Αρκουδόρεμα, το καταφύγιο της Άρκτου των Αρκάδων.

Το Σπίτι του Κολοκοτρώνη (Επισκέψιμο χωρίς είσοδο)


Περνώντας την τοποθεσία αρκουδόρεμα συνεχίσαμε τον δρόμο νοτιότερα προς Πιάνα (1.090μ) Μου έκανε εντύπωση η θέση μπαλκόνι της εκκλησίας του χωριού και ότι παρότι είχε περάσει η ώρα οι ακτίνες του ήλιου εβρισκαν διέξοδο να φωτίσουν την ομολογουμένως εξαίσια θέα που απλωνόταν νοτιότερα.

Το χωριό Πιάνα βγαλμένο από κάδρο!


Από εκεί και πέρα φύγαμε για Καλαμάτα όπου θα διανυκτερεύαμε και θα συνεχίζαμε ξεκούραστοι για Μάνη την επόμενη μέρα.
 
Τελευταία επεξεργασία:

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Μέρα 2η... Μάνη!

Αν και το σχολικό ρεβεγιόν σε παρακείμενο μαγαζί το προηγούμενο βράδυ τάραξε τον ύπνο μας παρόλα αυτά υπήρχε ένας ενθουσιασμός για αυτά που πρόκειται να δουμε που μας έκανε να είμαστε στο πόδι από νωρίς. Τα πρώτα χιλιόμετρα διαδικαστικά να απομακρυνθουμε από τον αστικό ιστό της Καλαμάτας χωρίς καφεϊνη στον οργανισμό μας. Το μάτι όμως ανοιξε για τα καλά όταν άρχισαν να μας κατακλίζουν ωραίες εικόνες όπως αυτές από Καρδαμύλι και μετά…







Τότε είναι που φτάσαμε στον δικό μου επίγειο παράδεισο, το λιλιπούτειο Λιμένι, επίνειο της Αρεόπολης. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά τα διάφανα τιρκουάζ χρώματα της θάλλασας σε συνδυασμό με τα περιποιημένα πετρόχτιστα σπίτια και την η πρωινή αύρα με έκανε να αφαιθώ, να παγώσω τον χρόνο και να απολαυσω την στιγμή. Φαντάζομαι θα είναι διαφορετικά όταν πλακώσουν οι ορδές των τουριστών το καλοκαίρι σε αυτό το μικρό παραθεριστικό μέρος και η ζέστη γίνει αφόρητη, όμως τέλη Απριλίου που ήρθαμε εμείς το σκηνικό ήταν ιδανικό, βγαλμένο από ταινία. Ώρα να βγει η φωτογραφική…





Ο Νινο σε κέφια


...κάνοντας γνωριμίες


Είπαμε να φτάσουμε μέχρι την άκρη του δρόμου για να δουμε και την εκεί οπτική του γραφικού παραθαλάσσιου οικισμού. Εκεί είδα και το πρώτο ζωντανό φίδι της χρονιάς αν και δυσκολευτηκα να αναγνωρίσω το σχήμα του πάνω στο πλάτωμα και παραλίγο να το πατήσω με τις ρόδες της μηχανής.

- “Είδες το φίδι στο δρόμο” λέω στον Μάρκο.

- Πλησιάζοντας πρώτος ο Μάρκος μου λέει “Δεν είναι ένα είναι δύο”.


Η φώτο ντοκουμέντο….


*Μετά από λιγο το φίδι έφυγε “τσαντισμένο” γιατί η παρουσία μας του χαλάσε το γεύμα.

Στην συνέχεια μια σύντομη γύρα στην Αρεόπολη και την κεντρική πλατεία της όπου βρίσκεται και η εκκλησία των Ταξιαρχών με το εντυπωσιακό πολυώροφο καμπαναριό (1836) που αποτελεί σήμα όλης της πόλης.




Επόμενος σταθμός το σπήλαιο Γλυφάδα (ή Βλυχάδα) Διρού. Πρόκειται για ένα από τα πιο εντυπωσιακά σπήλαια όχι της χώρας αλλά του κόσμου και το μεγαλύτερο μέρος της επίσκεψης γίνεται με βαρκούλες των 7 ατόμων και τον βαρκάρη που επιτελεί χρέη ξεναγού.

Είχα ακούσει για αναμονή αλλά ευτυχώς δεν είχε κόσμο ή τουλαχιστον δεν είχε όταν φτάσαμε γιατί μετά από λίγο σκάνε δύο εκδρομικά λεωφορεία με 80 περίπου μαθητές και έγινε νταβαντούρι. Εκεί λοιπόν που οι βαρκάρηδες ήταν χαλαροί και περίμεναν να συμπληρώσουν άτομα για την βαρκάδα, άρχισαν να τρέχουν. Μας έδωσαν σωσίβια και αποβιβαστήκαμε στην βάρκα. Ο Μάρκος έμεινε έξω γιατί το είχε ξανακάνει. Μαζί με μένα τέσσερις μαθήτριες και ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ξένων (τους άφησα να κάτσουν μπροστά από ευγένεια).


Εκεί αρχίζει ένα ράλυ από τον βαρκάρη (κάναμε και προσπέραση άλλης βάρκας) ώστε να κάνει στα γρήγορα το τουρ. Δεν υπήρχε καμία επαφή με τους ξένους που ήταν μπροστά αφού το λοκάλι ο βαρκάρης μίλαγε άπταιστα… Ελληνικά. Ούτε ένα απλό γουότς γιορ χεντς, ντοντ πουτ γιορ χαντς ον δε σάιντ οφ δε μπόατ, μπι κέιρφουλ κάτι. Θα έπρεπε να μας δώσουν και κράνη αφού το σπήλαιο είναι σε πολλά σημεία χαμηλό και οι σταλακτίτες είναι ωραίοι να τους βλέπεις αλλά όχι να κοπανάνε το κεφάλι σου. Το καλύτερο όμως κομμάτι το έγραψα σε βίντεο…. είναι από τις στιγμές που ο ίδιος ο βαρκάρης - ξεναγός γίνεται μέρος της ατρακτιόν.


* 13€/άτομο το εισητήριο. Λίγο ακριβό, αξίζει όμως λόγω της μοναδικότητας του σπηλαίου. Μην το χάσετε αν βρεθείτε στην περιοχή.

Επιστροφή στην Αρεόπολη να προμηθευτούμε φαγητό και μπύρες για τον δρόμο. Είμασταν άτυχοι με τις ψησταριές γιατί ήταν σχετικά νωρίς όμως για καλή μας τύχη ένας βενζινάς μας πρότεινε έναν χασάπη, ο οποίος κατόπιν παραγγελίας ψήνει επιτόπου ότι του ζητήσεις (Ελλαδάρα!). Πηγαίνοντας εκεί μας πρόσφερε ψητό κοτόπουλο που μόλις είχε φτιάξει (μάλλον για τον ίδιο) με κόστος μόλις 10€ και χωρίς αναμονή (κανονικά θα ήθελε κανα 45’). Τον χιλιοευχαριστήσαμε και φύγαμε προς Γερολιμένα. Ένα καλό τιπ είναι περνόντας από Αρεόπολη να έχετε κάνει την παραγγελία σας και μετά το σπήλαιο να πάτε να την πάρετε.

Ορμητήριο των Μανιατών πειρατών τα παλιά χρόνια ο φυσικός όρμος του Γερολιμένα (Ιερό Λιμάνι) αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Μανιάτικης ιστορίας. Σήμερα αποτελεί τουριστικό θέρετρο με πέτρινα κτίσματα να αγγίζουν την θάλλασα σε αρμονία με το περιβάλλον τοπίο, δίνοντας του μια ιδιαίτερη γραφική νότα.



Εκεί επιλέξαμε να χτυπήσουμε το φαϊ που προμηθευτήκαμε από Αρεόπολη όσο οι μπύρες ήταν ακόμα παγωμένες. Μια θέση στα σκαλάκια δίπλα στα πετρόχτιστα με θέα τον όρμο ήταν ότι έπρεπε για να μας δώσει δυνάμεις για το περπάτημα στον φάρο που θα ακολουθούσε.

Στην παρέα προσωρινά προστέθηκε και ο “τσαμπουκάς” της γειτονιάς.


Μετά από έναν γρήγορο cafe και ένα νεράκι για τον δρομο συνεχίσαμε τον δρόμο μας νοτιότερα φτάνοντας στην Βάθεια. Σε όλη την διαδρομή βρίσκαμε πυργόσπιτα και ήταν σαν να τα κυνηγάμε αλλά εδώ ήταν μαζεμένα και επιβλητικά. Ίσως η πιο χαρακτηριστική εικόνα της Μανης.





Οι πύργοι της σιωπής






Νοτιότερα ακόμα η χερσόνησος στενεύει και σου επιτρέπει να δεις και το ανατολικό και το δυτικό μέρος της.

Δυτικά υπάρχει το Μαρμάρι (Αχίλλειον)


Ανατολικά το Πορτοκάγιο (Ψαμαθούς)


… και οι δύο εξαίσιοι θερινοί προορισμοί για να κάνεις το μπάνιο σου και να κατασκηνώσεις σεβόμενος πάντα τον χώρο που σε φιλοξενεί και τους ανθρώπους γύρω σου.

Νοτιότερα ακόμα, -δεν πάει άλλο νοτιότερα τουλάχιστον με ρόδες- φτάνουμε στα Κοκκινόγεια και παρκάρουμε τις μηχανές, ντυνόμαστε ανάλογα, παπούτσια για περπάτημα, βερμουδίτσα, νερό και καπέλο και φεύγουμε για το νοτιότερο άκρο της ανατολικής ηπειρωτικής Ευρώπης, το ακρωτήρι Ταίναρο (ή κάβο Ματαπά). Το σημείο στο άκρο του από ψηλα φαίνεται σαν μία λόγχη που εισχωρεί στην θάλασσα. Εκεί δεσπόζει επιβλητικός ο φάρος Ταινάρου.







Το περπάτημα είναι περίπου 30’ να πας και άλλο τόσο να γυρίσεις. Σκιά δεν υπάρχει και φαντάζομαι το καλοκαίρι θα είναι ζόρι με τον ήλιο να σε χτυπάει ντάλα. Ευτυχώς εμείς είχαμε ένα αεράκι να μας δροσίζει αλλά καλό είναι εσείς που είστε πιο ευαίσθητοι :)wacky:) να βάλετε αντιλιακό.

Εκεί υπάρχει και το ρωμαϊκό ψηφιδωτό δάπεδο… το υπνομαντείο κ.α.


Αφού πήραμε μια ανάσα ετοιμαστήκαμε για τον δρόμο της επιστροφή προς Γύθειο που θα μέναμε το βράδυ, επιλέγοντας την ανατολική πλευρά αυτή την φορά προς Λάγια.

Η θέα εξακολουθούσε να μαγευει με μερικά καλά κομμάτια δρόμου (λίγα).


...και ξανά κυνηγητό σε εκκλησάκια και πυργόσπιτα




Κάπου εκεί λιγο πριν την Λάγια χάθηκα και με τον Μάρκο. Κλασσικά εγώ σταμάταγα να βγάζω φωτογραφίες εδώ και εκεί και ο Μάρκος προσπέρναγε και συνέχιζε μπροστά όπου τον έφτανα μετά από λίγο (μπορεί να με περίμενε και σε μια επόμενη διασταύρωση). Τελικά βρεθήκαμε ξανά στο Γυθειο έξω από τον ξενώνα (σχεδόν μαζί φτάσαμε). Θα κάνω ιδιαίτερη αναφορά για τον ξενώνα hotel boutique που μας φιλοξένησε στο Γύθειο στο επόμενο σκέλος της περιγραφής γιατί πραγματικά ήταν jack pot.

Αμέσως μετά αφού ξεφορτώσαμε τις μηχανές φεύγουμε με τον Μάρκο για το Ναυάγιο “Δημήτρης” στην παραλία Βαλτάκι. Ένα από τα αξιοθέατα της περιοχής αφού βλέποντας αμφιθεατρικά την παραλία και το προσαραγμένο πλοίο δημιουργείται ένα απόκοσμο σκηνικό. Το φως του ήλιου που έχει αρχίσει να δύει μας δίνει την ευκαιρία να το δούμε σε όλο του το μεγαλείο. Στήνω τρίποδο, φωτογραφική και αρχίζω να τραβάω εικόνες. Ο Μάρκος κατεβαίνει παραλία να το δει από κοντά.

Εδώ βλέπετε τον Μάρκο να κάνει βόλτα στην παραλία… Ναι αυτή η κουκίδα είναι.


Λίγο πιο πέρα το Γύθειο και ακόμα ένα αξιοθέατο που ήθελα να δω από κοντά, ο φάρος Κρανάη Γυθείου. Ένας μικρός αγώνας να προλάβω τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου και να βγάλω και εκεί μια φωτογραφία (έχω μανία με τους φάρους).



Ευτυχώς η πρόσβαση είναι εύκολη αφού η νησίδα Κρανάη που βρίσκεται ο φάρος συνδέεται με την ξηρά και φτάνεις εκεί με την μηχανή. Εκεί μέσα σε ένα πευκοδάσος βρίσκεται και ο πύργος Τζανετάκη, στον οποίο στεγάζεται το μουσείο της Μάνης.

Το Γύθειο, τουριστικό με άρωμα παραδοσιακό και σύγχρονη χροιά είναι αρκετά συμπαθητική πόλη. Το καλύτερο τελείωμα σε ένα σύντομο οδοιπορικό στην Μάνη.
 
Τελευταία επεξεργασία:

socrates

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Σωκράτης
Μοτό
dl650
Μέρα 3η... η Επιστροφή!

Πολύ θα ήθελα να συνεχίσω. Να περπατήσω τον Μυστρά, να πάω Μονεμβασιά να να να… όμως δεν υπήρχε χρόνος και έτσι άφησα όπως πάντα κάτι για μια επόμενη φορά. Οπότε με τον Μάρκο αποφασίσαμε να κάνουμε το πρωινό μας στον ξενώνα σαν άνθρωποι και όχι με την πίεση του ρολογιού. Ο νεόκτιστος πέτρινος ξενώνας The Olive Yard ήταν ό,τι θέλαμε. Ησυχία, άνεση, καθαριότητα, λειτουργικότητα. Πρωινό δεν είχαμε συμπεριλάβει όμως η ελληνοκαναδή ευγενικότατη ιδιοκτήτρια είχε προνοήσει να προσφέρει φρεσκοζυμωμένο ψωμί σε όλα τα δωμάτια και υπήρχε καφές, χυμός, βούτηρο, μαρμελάδα. Ξενώνας στημένος με τέτοιο τρόπο ώστε να σου επιτρέπει να μείνεις ευχάριστα για μέρες. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.



Με βαριά καρδιά αποχωρήσαμε με κατεύθυνση την Σπάρτη. Εκεί χώρισαν οι δρόμοι μας με τον Μάρκο αφού αυτός συνέχισε προς Αθήνα ενώ εγώ είχα αφήσει ακόμα μία εκκρεμότητα. Να κάνω την διαδρομή που συνδέει, μέσω του παλιού δρόμου πάνω από τον Ταύγετο, την Σπάρτη με την Καλαμάτα. Ο δρόμος 82 πλέον σε αυτό το κομμάτι δεν έχει κίνηση και είναι η χαρά του μοτοταξιδευτή, αφού η φιδίσια χάραξή του σε περνάει μέσα από δύο φαράγγια, και φυσικές εσωχές στο βουνό.









Πράσινο έχει αρκετό ειδικά προς το Τουριστικό αλλά υπάρχουν και μεγάλα τμήματα πρώην καμένου δάσους. Ευτυχώς είδα κάποια μέτρα αποκατάστασης - αναδάσωσης που όμως θα χρειαστούν χρόνια για να επαναφέρουν το μέρος στην κατάσταση που ήταν με την προϋπόθεση φυσικά δεν ξαναπάρει φωτιά. Στο ύψος του Τουριστικού έκανα και μια παράκαμψη προς την παιδική κατασκήνωση της Αγίας Μαρίνας. Όμορφη διαδρομή στο δάσος με αρκετά σημεία που προσφέρονται για κατασκήνωση.





ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Από το καταπράσινο ορεινό Μαίναλο στο βραχώδες παραθαλάσσιο τοπίο της Μάνης. Η αντίθεση μεγάλη με μόνο ίσως κοινό παρανομαστή ότι και τα δύο μέρη ερημώνουν από ανθρώπους που ψάχνουν ένα καλύτερο αύριο σε μεγαλύτερα αστικά κέντρα ή ακόμα και στο εξωτερικό. Μια ξεχασμένη Ελλάδα που όμως έχει σμιλεύσει τους ήρωες άλλων εποχών.

Και εις άλλα με υγεία...
 
Τελευταία επεξεργασία:

ΜΟΥΡΙΚΗΣ

Μέλος
Περιοχή
ΚΡΑΝΙΔΙ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ. ΚΑΙ ΦΩΚΙΑΝΟ ΑΡΚΑΔΙΑΣ.
Όνομα
Γιώργος Μουρίκης.
Μοτό
ΚΤΜ 640 Adventure R (07)
YAMAHA YZF 600R (97) Thundercat
Όμορφα. ..
 

XR Maniac

Skipper
ADVRIDE Team
Περιοχή
ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Όνομα
Κωστας
Μοτό
NX 650-HRC Gandhi!!
s1000xr
Ελλαδαρα..... Έκανα και εγώ μαζί σας βολτούλα με τις τρομερές φώτο σου!!

Αυτο το λαμογιο ο Μάρκος σε όλες τι; βόλτες μέσα ειναι?? :eek:
 

stavrouliasp

Μέλος
Όνομα
Παντελής
Μοτό
DR800S
Καταπληκτικά μέρη και φωτογραφίες! Μπράβο ρε φίλε!!
 

MARKOS-V

Μέλος
Όνομα
MARKOS
Μοτό
V STROM 650 L9
να ευχαριστησω κ εγω δημοσια τον Σωκρατη για την παρεα κ το εξαιρετικο 3ημερο ταξιδι που μου προσφερε.
ναι ειδα κ μερη αγνωστα αλλα κ μερη γνωστα που, πρεπει να κανεις μια επαναληψη φρομ ταιμ του ταιμ, για να θυμασαι καλυτερα τις ομορφιες της πατριδας μας
καλα ταξιδια
 

MARKOS-V

Μέλος
Όνομα
MARKOS
Μοτό
V STROM 650 L9
Ελλαδαρα..... Έκανα και εγώ μαζί σας βολτούλα με τις τρομερές φώτο σου!!

Αυτο το λαμογιο ο Μάρκος σε όλες τι; βόλτες μέσα ειναι?? :eek:
αφου ολη μερα καααθομαι,πως θες να γεμισω τον χρονο μου;με καμια μικρουλα να μου τα τρωει;ασε τα χωνω στον βενζινα Κωστα κ ειμαι χαρουμενος...
 

XR Maniac

Skipper
ADVRIDE Team
Περιοχή
ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Όνομα
Κωστας
Μοτό
NX 650-HRC Gandhi!!
s1000xr
αφου ολη μερα καααθομαι,πως θες να γεμισω τον χρονο μου;με καμια μικρουλα να μου τα τρωει;ασε τα χωνω στον βενζινα Κωστα κ ειμαι χαρουμενος...
Ναι ρε..... Που να μπλέκεις με κανένα μωρό τωρα:D
 

George_M.

..ο Βαρθολομαίος..!
Περιοχή
Ανατολικα της Αττικης...
Όνομα
George.
Μοτό
R1100GS 75th Aniversary Edition.
ατελιωτες δοσεις ομορφιας σε μια φουχτα τοπο.ενναλαγες εικονων κ αρχιτεκτονικης για καθε γουστο!
να σαι καλα να/μας ταξιδευεις!
 

πυξιδας990

Μέλος
Περιοχή
Λεωνιδιο Τσακωνιας
Όνομα
μανωλης
Μοτό
aprilia DORSODURO RED
αρε νοτια ελλαδα...ποσο σε αγαπαμε....
ωραια αφηγηση και φωτο...και σε αλλα με υγεια
 

mAthosalas

I love my GS
Περιοχή
ΧώμαSweetHome
Όνομα
Κώστας
Μοτό
F800GS 30 years
@socrates φιλε...απολαυστικος οπως παντα,αφηγηση κ φωτο που γεμιζουν το μυαλο και αποπνεουν Ταξιδι!!!:friendship:...παντα τετοια:thanx:
 

ΚΟΥΤΑΚΙΑΣ

Μέλος
Περιοχή
THIS IS ΠΑΤΡΑΑΑΑΑ
Όνομα
ΑΝΔΡΕΑΣ
Μοτό
YAMAHA XTZ 750 SUPER TENERE
Πανεμορφες φωτογραφίες και απιθανη περιγραφη. Κατι αντιστοιχο ενδεχεται να κάνω τον Ιούνιο η αρχη(1-2) του Αυγουστου. Εχω παει σχεδον σε ολα τα σημεια που περασες μαα..... με τι αλλο; ;; Με το αυτοκινητο. Κουτακιας γαρ....
 
Top Bottom