Εχθές η βόλτα είχε λίγο από Αργολίδα, αν και ο αστερίσκος στον τίτλο υπάρχει διότι για κάποιον περίεργο λόγο η Τροιζηνία και τα Μέθανα ανήκουν στην Αττική..
Η καινούργια Ε.Ο. Καλαμάτας- Τρίπολης είναι ένα εξαιρετικό έργο κορυφαίων προδιαγραφών που έχει αλλάξει πραγματικά τη ζωή της Μεσσηνίας. Το οποίο γεγονός βέβαια είναι ένας καταπληκτικός λόγος να ταξιδεύουμε από την παλιά εθνική, η οποία έχει αδειάσει τελείως από κίνηση και δεν περιλαμβάνει το μαρτύριο των διοδίων. Όχι του αντιτίμου, το οποίο θεωρώ δίκαιο, αλλά του βάλε-βγάλε γάντια, κέρματα κτλ. υπό το συμπονετικό ύφος των υπαλλήλων.
Συνεχίζουμε κωλοσούρτη, Ναύπλιο, Ίρια, όπου και οι ξακουστές αγγινάρες:
Από εκεί παίρνω κάποιους χωματόδρομους προς τη Μονή Αυγού (11ος αιώνας), την οποία βέβαια δεν βρήκα ποτέ, διότι προτίμησα να ασχοληθώ με τα ωραιότατα χωματάκια της περιοχής.
Το ένα από τα δύο σημεία που ήθελα να δω ήταν το ξενοδοχείο Σαλάντι Μπιτς, στο Σαλάντι. Η ιστορία πάνω κάτω είναι ότι χτίστηκε τη δεκαετία του '70 με στόχο τους τουρίστες-γυμνιστές (οου γιες), η τοπική κοινωνία αντέδρασε, τελικά έκλεισε και εγκαταλείφθηκε. Αργότερα στενοχωρήθηκαν οι ντόπιοι βέβαια που κατάλαβαν ότι χάθηκαν και οι δουλειές μαζί με τους τσίτσιδους. Ο sirax που είναι κοντινός ή κάποιος άλλος ίσως ξέρει περισσότερα.
και το εύρημα της ημέρας μέσα στα ερείπια (ήταν κανείς εκεί; )
Μετά το Σαλάντι πάω προς το δεύτερο που έψαχνα, και το οποίο ήταν και το χάιλαιτ της ημέρας: Ο χωματόδρομος στην κορυφογραμμή του όρους Αδέρες, από το Ηλιόκαστρο ως τη Σαρωνίδα. Απέραντη θέα προς τον κόλπο της Ύδρας, την Ύδρα, τις Σπέτσες, τη Δοκό, και πιο μετά τον Πόρο.
η Ύδρα, εκεί μόνο με το σκάφος σας:
δις ιζ μι:
και κατηφορίζουμε προς τον Πόρο, νησί με εξαιρετικό "αέρα":
Ύστερα μια γύρα στη χερσόνησο των Μεθάνων (συμπαθητικά ήταν):
στο βάθος το Αγκίστρι και η Αίγινα
και τέλος πίτα με γύρο στο Ναύπλιο. Α, και το Ξενία του Ναυπλίου, ένα εξαιρετικό δείγμα ελληνικού μοντερνισμού αφημένο στην τύχη του.
Η καινούργια Ε.Ο. Καλαμάτας- Τρίπολης είναι ένα εξαιρετικό έργο κορυφαίων προδιαγραφών που έχει αλλάξει πραγματικά τη ζωή της Μεσσηνίας. Το οποίο γεγονός βέβαια είναι ένας καταπληκτικός λόγος να ταξιδεύουμε από την παλιά εθνική, η οποία έχει αδειάσει τελείως από κίνηση και δεν περιλαμβάνει το μαρτύριο των διοδίων. Όχι του αντιτίμου, το οποίο θεωρώ δίκαιο, αλλά του βάλε-βγάλε γάντια, κέρματα κτλ. υπό το συμπονετικό ύφος των υπαλλήλων.
Συνεχίζουμε κωλοσούρτη, Ναύπλιο, Ίρια, όπου και οι ξακουστές αγγινάρες:
Από εκεί παίρνω κάποιους χωματόδρομους προς τη Μονή Αυγού (11ος αιώνας), την οποία βέβαια δεν βρήκα ποτέ, διότι προτίμησα να ασχοληθώ με τα ωραιότατα χωματάκια της περιοχής.
Το ένα από τα δύο σημεία που ήθελα να δω ήταν το ξενοδοχείο Σαλάντι Μπιτς, στο Σαλάντι. Η ιστορία πάνω κάτω είναι ότι χτίστηκε τη δεκαετία του '70 με στόχο τους τουρίστες-γυμνιστές (οου γιες), η τοπική κοινωνία αντέδρασε, τελικά έκλεισε και εγκαταλείφθηκε. Αργότερα στενοχωρήθηκαν οι ντόπιοι βέβαια που κατάλαβαν ότι χάθηκαν και οι δουλειές μαζί με τους τσίτσιδους. Ο sirax που είναι κοντινός ή κάποιος άλλος ίσως ξέρει περισσότερα.
και το εύρημα της ημέρας μέσα στα ερείπια (ήταν κανείς εκεί; )
Μετά το Σαλάντι πάω προς το δεύτερο που έψαχνα, και το οποίο ήταν και το χάιλαιτ της ημέρας: Ο χωματόδρομος στην κορυφογραμμή του όρους Αδέρες, από το Ηλιόκαστρο ως τη Σαρωνίδα. Απέραντη θέα προς τον κόλπο της Ύδρας, την Ύδρα, τις Σπέτσες, τη Δοκό, και πιο μετά τον Πόρο.
η Ύδρα, εκεί μόνο με το σκάφος σας:
δις ιζ μι:
και κατηφορίζουμε προς τον Πόρο, νησί με εξαιρετικό "αέρα":
Ύστερα μια γύρα στη χερσόνησο των Μεθάνων (συμπαθητικά ήταν):
στο βάθος το Αγκίστρι και η Αίγινα
και τέλος πίτα με γύρο στο Ναύπλιο. Α, και το Ξενία του Ναυπλίου, ένα εξαιρετικό δείγμα ελληνικού μοντερνισμού αφημένο στην τύχη του.
Τελευταία επεξεργασία:
μπράβο φίλε ,ωραια εξορμηση !!!!!
