Χτες που λες, ξυπνητήρι στις 5.
Δηλαδή ξύπνημα από μόνος μου στις 6. Βλέπω φως έξω, πολύ φως. Μιά υπέρ... αντίο βόλτα, μήνυμα στην σελίδα, πρωινό/ντους/ντύσιμο και 7 απαντάω στο μήνυμα του aldebaran ότι ξεκινάω. Ευτυχώς καθυστέρησαν λίγο και τα παιδιά, φεύγουμε εκτός προγράμματος αλλά φεύγουμε. Έχω ξεχάσει ωτοασπίδες, όχι η πιο έξυπνη κίνηση.
Φτάνουμε στον Θένο όχι από την πιο γρήγορη (κατά Navi6) διαδρομή, αλλά σε μιά χαρά χρόνο. Καφές και τσίπουρο, ένα γειά στον Παναγιώτη, ένα διωράκι κύλησε σαν νεράκι. Με τον
christetr είχαμε ξεμείνει στο Αρτεμίσιο, εγώ με τον Παντελή στο σπίτι στην ανηφόρα και εκείνος με την παρέα των πενφέ λίγο πιο πάνω στο σχολείο, να περάσουμε στεγνοί την καταιγίδα, τώρα βόλτα μαζί. Ευτυχώς δεν μας έβρεξε.
Και τώρα ξεκινάει το καλό. Η διαδρομή είναι μιά χαρά, ο ρυθμός μιά χαρά. Δεν έχω περάσει την Κατάρα πάνω από δέκα χρόνια (αν θυμάμαι σωστά). Σταματάμε να χαζέψουμε την θέα και το κράνος μου, το οποίο σιχάθηκα να το περάσω στον καθρέφτη λόγω ενός τόνου μυγακίων και μπίχλας πάνω του, με μιά ριπή αέρα πάει βόλτα στα αδρανή της "πλατείας" που σταματήσαμε και κερδίζει γρατσουνιές μεταξύ άλλων και στην ζελατίνα. Δυόμιση ετών είναι, άρα δεν κλαίω ιδιαίτερα, αλλά λόγω λολντάουν δεν ήταν τα "συνήθη" δυόμιση (στα τρία καίγεται σε κανονικές συνθήκες). Τέλος πάντων, θυμήθηκα μιά πατέντα που είχα δει στο ίντερνετ με ένα γαντζάκι στο αντίβαρο (δεν συμφέρει αγορά για Ελλάδα) και θα την αντιγράψω με καραμπίνερ γιατί νισάφι με αυτή την χαζομάρα με τα κράνη πια.
Από την φωτογραφία που βλέπαμε την γέφυρα και τούνελ, κάτω από την γέφυρα και πάμε για Μπάρο. Ο οποίος κάθε εποχή είναι "άλλος" και κάθε φορά δεν μοιάζει με την προηγούμενη.
Ο δρόμος στον Μπάρο είναι γουτουπου όπως πάντα, με λίγη έξτρα πέτρα στο δρόμο. Δεν είναι να ανησυχείς, δεν είναι για να τρέξεις. Έχει και κάμποση κίνηση από μηχανάκια, το οποίο παρά την τιμή της βενζίνης είναι παρήγορο για την ιδέα της μοτοσικλέτας γενικότερα.
Επάνω στο βνό αποφασίζουν οι μισοί ότι γυρίζουν από την γρηγορότερη οδό (σοφό αν δουλεύεις Δευτέρα πρωί) γιατί είχαν υποχρεώσεις και 10μμ έπρεπε να είναι Αθήνα. Χαζεύουμε λίγο την θέα με τον Γιάννη, συζητάμε και αισθάνομαι ότι χαλάμε την ιερότητα της ησυχίας από ανθρώπινη δραστηριότητα και του ήχου του αέρα στο διάσελο. Χαλαρά έστρωνα κουβέρτα για μιά ώρα ύπνο. Έρχεται ένας Αυστριακός με το πιτσιρίκι του και την τζιπάκλα του, ανταλλάσσουμε δυό κουβέντες, μας δείχνει και ένα βίντεο που τράβηξε με drone μιά αρκούδα πάνω στην κορυφογραμμή. Εντάξει μπορώ να κοιμηθώ και σε άλλο σημείο, περνάει και η ώρα, χαιρετιόμαστε, πάμε για Καταρράκτη.
Βρίσκουμε σε ένα σημείο τον ντράμερ του μάπετ σόου αλλά αντί να μας πει MAHNA MAHNA μας λέει "είμαι ο Μητσος". Περνάει και ένα περιπολικό, μας βλέπει και λέει "mahna mahna" απαντάμε του ρου ρου ρου ρου, δηλαδή "όλα καλά παιδιά, ναι ευχαριστούμε". Χαιρετιόμαστε, μας λέει και ο Μήτσος να προγραμματίσουμε το φαγητό γιατί Κυριακή απόγευμα ρίσκο με τις ταβέρνες, ευχαριστήσαμε για την βραχεία συζήτηση, χάρηκα που γνώρισα ένα μέλος ακόμα. Οι μπλε ανέβαιναν μετά σε ένα χωριό από χώμα, περιπολία, περιστατικό δεν θα ήταν τόσο ζεν, δεν ξέρω, ευγενικοί και χαλαροί ήταν πάντως.
Το ελάχιστο μεζεδάκι που φάγαμε στο καφέ με έχει κάνει λιγότερο επιρρεπή σε μουρμούρα πείνας (παρά το ότι έχω μπανάνα και μιά μπάρα μαζί, μερικές φορές μου χαλάνε το στομάχι και πείνα VS αίσθηση "κάπως" κερδίζει το πρώτο), φτάνοντας στον Καταρράκτη κατά τις 6μμ λέει ο Γιάννης να φάμε πρώτα. Είναι λογική κίνηση αυτή, ρωτάμε, καθόμαστε (αν και δεν κατάλαβα αν κάτσαμε στο σωστό κατά τον λόκαλ μαγαζί ο δεύτερος πλάτανος του χωριού ή ο δεύτερος της πλατείας), τρώμε αξιοπρεπέστατα και σε ποσότητα και σε ποιότητα πάντως.
Καταρράκτης, ακόμα μιά φορά χωρίς μαγιό... Εντάξει ξέρω, θα εμφανιστεί η WWF να σπρώξει το κήτος πάλι στην θάλασσα τουλάχιστον η Λατινοπούλου δεν πάει σε τέτοια όχι τρε σικ μέρη και κυρίως δεν πάει εκτός "πρέποντος" ωραρίου, το καφέ κλειστό, δυό τελευταία ζευγάρια και οι καρέκλες μισομαζεμένες οπότε θα μπορούσα να βραχώ με ασφάλεια. Μένουμε στις φωτογραφίες, το βίντεο, κάνω βλακείες με σέλφι να στείλω στο κορίτσι, φέρνω και το μηχανάκι σπρωχτό για καμιά φωτό.
Ο ήλιος έχει πέσει πίσω από το βουνό, ο Γιάννης έχει ξεγράψει την "πίσω πόρτα" της Σαλαμίνας που κλείνει στις 12 και θα πάει Πέραμα. Η επιστροφή στον επαρχιακό γίνεται με φως ημέρας, ευτυχώς από την μία, δυστυχώς από την άλλη γιατί θα ήταν καλό τεστ για τα λεντ. Τα garmin σπάνε πλάκα, το δικό μου δείχνει άλλους δρόμους και του Γιάννη άλλους Κάποια περάσματα χωριών έχουν όντως νόημα, κάποια όχι, περνάμε ένα σημείο που το δικό μου λέει να πάμε ευθεία αντί να κάνουμε γύρω από έναν λόφο, περιμένω να δω την έξοδο της κοπάνας και είναι δασωμένος χωματόδρομος... Ρε συ Garmin, φιρί φιρί το πας να πάρεις μουτζοπουλάδες που χαρίζουμε απλόχερα στην Google (100 ευρώ). Η επιστροφή από ΕΟ γίνεται με τρεις ανεφοδιασμούς, έναν γιατί βγήκαμε Ιωνία με λίγη, έναν για να φτάσουμε Αθήνα αλλά μου έλειπαν 15 χιλιόμετρα αυτονομίας για το σπίτι οπότε ένας ακόμα. Γιάννο σόρι, μετά θυμήθηκα ότι έχει ΣΕΑ/ΕΚΟ μόλις μπεις Αττική Οδό, θα έφτανα ως εκεί χωρίς να σε καθυστερήσω. Ακόμα ένα κακό της garmin, σου λέει που έχει καύσιμα αλλά σε κλειστό αυτοκινητόδρομο θα έπρεπε να σου λέει που έχει καύσιμα ΜΕΣΑ στον δρόμο, όχι παντού γύρω γύρω όπου δεν μπορείς να πας (εύκολα).
Τελευταία αναποδιά του συνοδοιπόρου, με το που χωρίζουμε και μπαίνω Αττική τον βλέπω να φρενάρει πάνω και δεξιά στην "κανονική" ΑΟ Κορίνθου και μπαίνοντας στο τουνελάκι μυρωδιά καμένου πλαστικού, κάτι έχει πάρει στον άλλο δρόμο, μάλλον δεν τον καθυστέρησε πολύ. note to self να πάρω το τηλέφωνο του Γιάννη από την αγγελία του ΚΤΜ και γενικά να ανταλλάσσουμε τηλέφωνα στις βόλτες, ΚΑΤΙ συμβαίνει να μπορούμε να ειδοποιηθούμε.
Όπως είπαμε, 19 ώρες, σχεδόν χιλιάρικο. Και αν εξαιρέσεις ότι χρειαζόμασταν ένα καφέ κάπου μετά το Ρίο (και δεν σταματήσαμε να τον πιούμε ανοήτως) και ότι η επιστροφή ήταν τόσο βαρετή που θα άκουγα ακόμα και ποντκαστ του Ματιά με καλεσμένο Πορτοκαλοστίφτε για να περάσει η ώρα, ήταν μια ξεκούραστη ημέρα, χωρίς πονάκια, πιασίματα κλπ. Πενφέ ρουλζ, σε σημείο που θέλω να κάνω φάιν τιούνινγκ, έχω βρει τα πιθανά ανταλλακτικά και λυπάμαι τα λεφτά γιατί η προσδοκώμενη ωφέλεια θα είναι μικρή. Τα ντάνλοπ εντυπωσιακά αν και δεν έχω εμπιστοσύνη να γείρω, βασικά φταίει το ότι σπάνια πλέον έχω και όρεξη να πάω "γρήγορα" και αργώ να μπω στο ρυθμό μου. Κανένα από τα χαζά γλιστρήματα των Τ3Χ της μπρίτζεστον.
Επόμενη επίσκεψη με κάποιο από τα readytorace/makelifearide 21/18.
Χάρηκα πολύ κύριοι, να είμαστε καλά όλοι μας να κάνουμε και άλλες τέτοιες.
