Μακεδονία - Θράκη....πληροφοριες

North_explorer

Where the Pin Shows
Περιοχή
Θεσσαλονίκη
Όνομα
Λευτέρης
Μοτό
BMW R 1200 GS Adv Rally
Από το στραβορεμα..... Υπάρχει που βατος χωματόδρομο μέχρι το παρανεστι!
Γύρω στα 30 χλμ νομίζω...... Ωραία διαδρομή και γλυτώνεις τον κύκλο
Κοιτάω τη διαδρομή αλλά δεν βλέπω άλλο δρόμο για Παρανέστι από Ελάτη, με βάζει να κατέβω από τον ίδιο δρόμο, που όπως με ενημέρωσες είναι κλειστός. Επίσης μου φαίνεται η συγκεκριμένη μέρα ίσως είναι φορτωμένη από χιλιόμετρα, όχι τόσο στη συνολική απόσταση, όσο λόγω κλειστού επαρχειακού δρόμου. Ίσως θα πρέπει να τη σπάσω.

https://goo.gl/maps/LcbVCwjViq12

Ο δρόμος εχει καταστρέφει σε αυτό το σημείο ακριβώς.

https://www.google.gr/maps/place/Επαρ.Οδ.+Παρανεστίου-Σιδηρόνερου,+Δράμα+661+00/@41.3642894,24.3301264,503m/data=!3m2!1e3!4b1!4m5!3m4!1s0x14ac0e0702ae358b:0x2f1d68ad27bf2126!8m2!3d41.3642864!4d24.3317468?hl=el


εγω θα σου προτεινα να πας από εδώ ..


https://www.google.gr/maps/dir/Σιδηρόνερο/Σκαλωτή/Ελάτια/Ιαματικά+Λουτρά+Θερμιών/Φράγμα+Θησαυρού/Παρανέστι/@41.3167299,24.3108343,48521m/data=!3m1!1e3!4m38!4m37!1m5!1m1!1s0x14ac0cc6c6f69ad5:0x400bd2ce2b9a2d0!2m2!1d24.2359532!2d41.3666825!1m5!1m1!1s0x14ac0c55ae5d0fbb:0xafe5b1069ccf352c!2m2!1d24.2829356!2d41.4113579!1m5!1m1!1s0x14ac726bdb80c9a1:0x71fc39b490f20f97!2m2!1d24.3144511!2d41.4964374!1m5!1m1!1s0x14ac6bbe1587b097:0xb3a86931007deda3!2m2!1d24.4509383!2d41.4658683!1m5!1m1!1s0x14ac118831bb11cd:0x9ec9bb9e4ec186fa!2m2!1d24.3673219!2d41.3560085!1m5!1m1!1s0x14ac1794d07109c5:0x8a024afb2deddea8!2m2!1d24.5008777!2d41.267032!3e0?hl=el



Αλλά ότι και να επιλέξεις είναι πανέμορφα !! Άσε που μέχρι τότε να έχει φτιάξει ο δρόμος! ;):friendship::friendship:
 

stefos

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Στέφανος
Μοτό
T7
Έψαχνα να βρω τη διαδρομή αλλά δεν ήμου σίγουρος ποια είναι η σωστή. Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο. Από ότι καταλαβαίνω αυτό το κομμάτι αν και χωματόδρομος είναι βατός (δικάβαλος, φορτωμένος). Επίσης σκέφτομαι να σπάσω αυτή τη μέρα σε δύο με μικρότερες αποστάσεις, για να μην πιεστούμε και να μπορούμε να κάνουμε περισσότερες στάσεις. Η περιοχή το "σηκώνει" μου φαίνεται.
 
Τελευταία επεξεργασία:

stavrouliasp

Μέλος
Όνομα
Παντελής
Μοτό
DR800S
Μια καταπληκτική και εντελώς βατή διαδρομή (για να μην έχεις και μπρος πίσω) είναι Σιδηρονερο, Σκαλωτη, Ιαματικά Λουτρά Θερμικών, Παρανεστι. Μπορείς να κάνεις και διανυκτέρευση στο δασικό χωριό Φρακτου μάλιστα.
 

stefos

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Στέφανος
Μοτό
T7
Με καθυστέρηση ενός χρόνου αναθερμαίνω το θέμα που είχα ανοίξει πρίν ένα χρόνο. Για επαγγελματικούς λόγους τότε, δεν κατάφερα να κάνω το ταξιδιωτικό. Φέτος βλέπω ένα παράθυρο από τη Δευτέρα του Πάσχα και για 6 μέρες μετά που θα μπορούσα να το κάνω.

Λαμβάνοντας υπόψη τις προτάσεις σας για διαδρομές και για μέρη που πρέπει να δούμε το πρόγραμμα έχει ώς εξής.

Day 1
Day 2
Day 3
Day 4
Day 5
Day 6

Σε ότι αφορά τη διαμονή θα παίξει κατασκήνωση αφού θα κουβαλάω μαζί τον εξοπλισμό. Μέρη που δεν ξέρω αν επιτρέπεται η κατασκήνωση είναι πέριξ της Λίμνης Κερκίνης, στο δασικό χωριό Ελάτιας. Ξάνθη και Αλεξανδρούπολη είδα έχει κάποια camping και μάλλον θα τα προτιμήσουμε.
Γνωρίζει κανείς τι ισχύει στα παραπάνω μέρη; Επίσης δεν ξέρω πως θα είναι οι δρόμοι (και ο καιρός) λόγω εποχής (αρχές Μαϊου). Εύχομαι να μην το δαγκώσουμε από το κρύο...
 

XR Maniac

Skipper
ADVRIDE Team
Περιοχή
ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Όνομα
Κωστας
Μοτό
NX 650-HRC Gandhi!!
s1000xr
Στην ελατια έχω μείνει 2 μέρες στο αρκουδορεμα Αύγουστο μήνα.
Η θερμοκρασία το βράδυ ήταν 5 βαθμούς.
Θέλει χειμερινό εξοπλισμό.
 

stavrouliasp

Μέλος
Όνομα
Παντελής
Μοτό
DR800S
Στο δασικό χωριό Ελατιας μπορείς να στήσεις σκηνή χωρίς πρόβλημα. Μάλιστα έχουν και μια τεράστια αίθουσα με ένα τζάκι μέσα που μπορείτε να περάσετε το βράδυ σας.
Έχει μια υπέροχη (εντελώς βατή) χωμάτινη διαδρομή από Ποταμούς μέχρι εκεί που θα σου πρότεινα να μη την χάσεις.
 

ARGYDAKAR

Μέλος
Περιοχή
ΚΟΜΟΤΗΝΗ
Όνομα
ΗΛΙΑΣ
Μοτό
VARADERO MK3
Καλημερα! Οτι πληροφορια και βοηθεια θελεις απο ξανθη κομοτηνη και πανω στειλε μου μνμ να τα πουμε μεσω τηλεφωνου για πιο αναλυτικα!!! Μακαρι βολεψει να τα πουμε απο κοντα τις μερες που θα εισαι στα μερη μου!! Μην διστασεις να με ρωτησεις για το οτιδηποτε!
 

stefos

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Στέφανος
Μοτό
T7
Καλημερα! Οτι πληροφορια και βοηθεια θελεις απο ξανθη κομοτηνη και πανω στειλε μου μνμ να τα πουμε μεσω τηλεφωνου για πιο αναλυτικα!!! Μακαρι βολεψει να τα πουμε απο κοντα τις μερες που θα εισαι στα μερη μου!! Μην διστασεις να με ρωτησεις για το οτιδηποτε!
Σε ευχαριστώ πολύ για τη διάθεση και το ενδιαφέρον. Θα επικοινωνήσω.

Sent from my SM-G965F using Tapatalk
 
Τελευταία επεξεργασία:

stefos

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
Στέφανος
Μοτό
T7
Ασφαλής πλέον στη βάση μου και σκέφτομαι τι να πρωτογράψω για αυτό το ταξίδι. Όπως συμβαίνει στα περισσότερα ταξίδια, είδαμε ωραία μέρη και τοπία, μυρωδιές, περιπέτεια στο άγνωστο, νέους ανθρώπους και άτυχες στιγμές. Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως.



Ημέρα 1: Αθήνα- Λίμνη Κερκίνη

Athens to Ano Poroia

Αν η πρώτη και η τελευταία μέρα δεν είχαν λίγο αλατοπίπερο, θα ήταν σίγουρα από τις πιο βαρετές. Το να προσπαθείς να καλύψεις μεγάλες αποστάσεις με ένα Transalp 600, δικάβαλος και φορτωμένος, δεν είναι δύσκολο, αλλά σίγουρα είναι βαρετό. Ο θόρυβος από τον αέρα κάνει τις συζητήσεις ανύπαρκτες, ενώ τη μονοτονία της διαδρομής σπάνε τα διόδια και οι ανεφοδιασμοί που σε τέτοιους ρυθμούς με τη γριά έρχονται ανά 200 χλμ. Ευκαιρία για ξεμούδιασμα. Η διάθεση αλλάζει αμέσως και η κόπωση γρήγορα ξεχνιέται όταν πλέον βγαίνεις στον επαρχιακό και απολαμβάνεις τα τοπία και τις μυρωδιές. Βέβαια τα βουβαλίσια περιττώματα (η περιοχή έχει πολλά βουβάλια), δεν είναι αυτό που ακριβώς θα ήθελες να μυρίσεις λίγο πριν φας… Στα Άνω Πορόια (είχες δίκιο Πέτρο) για το στομάχι που διαμαρτύρεται ώρα τώρα και βουβαλίσια μπριζόλα για εκδίκηση… Ευτυχώς το σημείο για κατασκήνωση στο λιμανάκι την Κερκίνη είναι κοντά και οι ντόπιοι δεν έχουν αντίρρηση σε όσους διανυκτερεύουν εκεί. Έχει πόσιμο νερό και τουαλέτες (…λέμε τώρα), αλλά είναι γνωστό μεταμεσονύκτιο στέκι για την πιτσιρικαρία της περιοχής. Αυτοί το ήξεραν, εμείς όμως όχι. Έτσι κατά τις 10:30 ήρθαν οι πρώτοι και οι δεύτεροι και οι τρίτοι και μέχρι τις 04:00, άκουγα από τη σκηνή μου ΟΛΟ το ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο. Μάτι κλείσαμε 04:01. Δε βαριέσαι, διακοπές είμαστε, το τοπίο αποζημιώνει και αλλάζει τη διάθεση αμέσως.




Ημέρα2: Λίμνη Κερκίνη – Παρανέστι

Kerkini to Paranesti

Πρωινός ελληνικός καφές by the lake, που λένε και στο χωριό μου και μάζεμα του εξοπλισμού. Πρώτη στάση για σήμερα Οχυρό Ρούπελ. Για όσους δεν το έχουν δει και βρεθούν στην περιοχή, αξίζει πραγματικά μία επίσκεψη. Συντηρείται από τον ΕΣ, χωρίς είσοδο με μικρά γκρουπ ξενάγησης ανά 30 λεπτά. Φοβερό συναίσθημα να βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο που έχουν συμβεί πράγματα που συνήθως διαβάζεις σε βιβλία ιστορίας. Να βλέπεις τα πραγματικά όπλα, χώρους του οχυρού και φωτογραφίες των ανθρώπων που θυσιάστηκαν εκεί, για να μπορούμε σήμερα εμείς να απολαμβάνουμε τη βόλτα μας. Αλλαγή διάθεσης και ξανά καβάλα στη μηχανή για Σέρρες για ανεφοδιασμό και μια πρώτη κουβέντα με ντόπιους αν γνωρίζουν αν ο δρόμος που έχουμε στο πλάνο μας είναι βατός. «Μια χαρά είναι ο δρόμος, όλο άσφαλτος.» Η διαδρομή μας πέρναγε και από το οχυρό Λισσέ, αλλά λίγο που είχαμε αργοπορήσει, απλά περάσαμε και συνεχίσαμε. Θέλαμε να μπούμε στη διαδρομή για το Νέστο να απολαύσουμε τοπία και φύση. Που να ξέραμε… Φτάνοντας στο χωριό Μικρομηλιά και το GPS να δείχνει σίγουρο ότι ο δρόμος που μας δείχνει είναι επαρχιακός (που δεν ήταν), αναζητούμε ντόπιους να βεβαιωθούμε για την κατάσταση του δρόμου. «Παληκάρι μου από εδώ έχει χώμα, όχι πολύ 4 χιλιόμετρα μόνο και μετά θα βγείτε Σιδηρόνερο. Είναι βατός ο χωματόδρομος». «Είστε σίγουρος, ότι περνάμε γιατί έχουμε αρκετό βάρος;». «Θα βγείτε είναι καλός ο δρόμος». Είπε. Με αυτά κατά νου μπήκαμε στο χωματόδρομο που ξεκίνησε νορμαλ θα έλεγα, αλλά στην πρώτη νερολακούβα με λάσπη μερέντα, έχω αρχίσει τα γαλλικά μέσα από το κράνος. Γίνεται γνωμάτευση της καλύτερης πορείας και τραβιέμαι όσο πιο άκρη γίνεται πάνω σε βάτα να αποφύγω τα χειρότερα. Με αρκετή ισορροπία και προσοχή μη χρειαστεί να πατήσω από τη λάθος μεριά του δρόμου, περνάω απέναντι. Λέω δεν μπορεί τυχαίο ήταν, αφού είπε είναι βατός και μόλις 4 χλμ. Σύντομα όμως τα 4 γίνονται 5 και τσούπ και ο πρώτος παραπόταμος! Ο οποίος έχει μπόλικη άμμο πριν το πέρασμα και μεγάλες στρογγυλές πέτρες παντού. Βγάζω μία δύο πέτρες για τα μάτια του κόσμου και κατεβάζω βαλίτσες. Φτάνω στο κομμάτι με την άμμο, διαλέγω τη καλύτερη γραμμή και ανοίγω γκάζι να πάρω φόρα. Η γριά μου δεν λέει όχι, καταπίνει τις μεγάλες πέτρες και περνάω στην απέναντι όχθη αλώβητος. Φόρτωμα και ξανά καβάλα. Η γυναίκα με τα πόδια, αφού πλέον το τοπίο έχει αλλάξει και ο «βατός» χωματόδρομος έχει γίνει ειδική του Camel Trophy που δοκιμάζει τα νεύρα μου. Απότομες ανηφόρες και βαθιά λούκια σε άμμο που γλιστράει συνέχεια, κροκάλες και τα σύννεφα από πάνω να πυκνώνουν. Σκέφτομαι πως αν μας πιάσει βροχή εδώ ο δρόμος θα γίνει πολύ χειρότερος και δεν υπάρχει περίπτωση να φύγουμε ούτε του χρόνου τέτοια εποχή. Σκεφτόμουν στη χειρότερη να κατασκηνώσουμε όπου μας πιάσει βράδυ και έχει ο θεός… Σήμα στο κινητό ούτε για δείγμα…

Το σενάριο συνεχίσει ίδιο για περίπου 8 χιλιόμετρα, με τους παραποτάμους να διαδέχονται στις ανηφόρες και τα λούκια και ξανά τούμπαλιν. Τα χέρια έχουν μακρύνει μερικούς πόντους από το κουβάλημα με τις βαλίτσες σε κάθε παραπόταμο, οι οποίες ήταν και δανεικές και πρόσεχα να μη τις χαλάσω. Προς το τέλος και αφού ο ιδρώτας πλέον τρέχει όσο γρήγορα πήγαινε και στους παραπόταμους, η γυναίκα μου λέει δεν περπατάω μέτρο. Φορτώνω τα πάντα και προσπαθώ να κουμαντάρω τα περίσσια κιλά με χάρη. Πάνω που έχω απογοητευτεί, αρχίσω και βλέπω τα πρώτα σημάδια πολιτισμού. Παγκάκι με κιόσκι, πεταμένο Datsun και το αποκορύφωμα στύλους της ΔΕΗ. Στη θέα της ασφάλτου μπροστά μου δεν ξέρω αν πρέπει να φωνάξω η να πέσω για ύπνο από την κούραση. Απαραίτητο διάλλειμα για νερό και φαγητό, αφού το σώμα έχει μουλαρώσει. Μετά την απαραίτητη ανάπαυλα φεύγουμε για Δράμα και από εκεί για Παρανέστι για κατασκήνωση. Οι εγκαταστάσεις και το μέρος στο Foresti είναι εκπληκτικά και αφού βρήκαμε το σημείο, τα πάντα στήνονται σε χρόνο dt. Ένα, για να προλάβουμε το φως και δύο η μυρωδιά μπριζόλας έχει κάνει το στομάχι να αναζητά τροφή. Το αργότερο στις 10 το βράδυ, έχω αφήσει το Μορφέα να με πάρει στην αγκαλία του.










Ημέρα 3: Παρανέστι-Κομοτηνή

Παρανέστι προς Κομοτηνή

Η σημερινή ημέρα προβλεπόταν πιο χαλαρή, τόσο από άποψη χιλιομέτρων, όσο και δυσκολίας. Η αργία της 1ης Μαΐου, που μας βρήκε στο δρόμο, μου έκανε επίσης εντύπωση γιατί οι ντόπιοι είχαν ήδη κάνει κατάληψη στα ξέφωτα και τα ποτάμια με τραπέζια, καρέκλες και ψησταριές. Οι τελευταίες δε, έχουν πάρει μπροστά από το πρωί και να σερβίρουν κοψίδια και κρεατικά από τις 10 το πρωί! Καλύτερα. Φτιάχναμε όρεξη για τη συνέχεια. Επίσκεψη στα Πομακοχώρια με τελικό προορισμό τη γνωστή ταβέρνα του Τζεμίλ. Η διαδρομή ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν, καλός δρόμος, ωραία τοπία, καλός καιρός. Σενάριο ιδανικό. Η αλήθεια είναι ότι η ομορφιά σε αυτά τα μέρη είναι διαφορετική και η μίξη κουλούρας, θρησκειών και ανθρώπων κάνει ένα φοβερό συνδυασμό που προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει σε άλλο μέρος της χώρας μας. Για όσους θέλουν να κάνουν βουτιά, στη διαδρομή υπάρχουν τα θερμά λουτρά στις Θέρμες, που καθαρίζονται και γενικά είναι σε καλή κατάσταση (σε σχέση με αυτά των Θερμιών που είναι παράγκες). Η Μέδουσα είναι το τελευταίο χωριό που πάει η άσφαλτος και από εκεί ξεκινούν περίπου 5 χιλιόμετρα αρκετά βατού χωματόδρομου. Η ταβέρνα εκεί δικαίως είναι γνωστή (υπάρχει και λαογραφικό μουσείο στον απάνω όροφο της ταβέρνας), αφού οι άνθρωποι είναι φοβερά φιλόξενοι, το μέρος εκπληκτικό και το φαγητό όπως πρέπει. Να πάρετε σίγουρα από τους τοπικούς μεζέδες. Αξίζουν. Η μέρα συνεχίστηκε με τον ίδιο ράθυμο και τουριστικό ρυθμό, με επίσκεψη στην Ξάνθη για καφέ και διανυκτέρευση στη Κομοτηνή, μετά των σχετικών εδεσμάτων και μπυροποσίας. Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω το φίλο και μέλος του φόρουμ Ηλία από την Κομοτηνή, για τις συμβουλές του, οδηγίες και τη χαλαρή κουβεντούλα που έκλεισε την ημέρα με τον καλύτερο τρόπο.














Ημέρα 4: Κομοτηνή-Κομοτηνή

Komotini to Komotini

Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς από τον τίτλο ότι την «κάψαμε» την ημέρα, αλλά κοιτώντας το χάρτη θα δει ότι η σημερινή βόλτα είχε και αυτή τα χιλιομετράκια της. Χρησιμοποιήσαμε την Κομοτηνή σαν ορμητήριο και αμολήσαμε όλα τα πράγματα σε ξενοδοχείο. Ναι το παραδέχομαι. Μπήκαμε και σε ξενοδοχείο, αλλά οι προβλέψεις του καιρού έδιναν βροχές για το προηγούμενο βράδυ και το επόμενο και δεν είχα καμία διάθεση να μαζεύω βρεμένο εξοπλισμό κατασκήνωσης. Επίσης ήταν ευχάριστη αλλαγή που δεν είχα τόσο βάρος μία ημέρα και έκανε τη σημερινή βόλτα πιο ευχάριστη. Έχοντας μόνιμα τα σύνορα με τη Βουλγαρία στο αριστερό μας χέρι κινούμαστε προς Μικρό, Μεγάλο Δέριο και Μεταχάδες. Η διαδρομή αφού αναρριχηθεί στα βουνά μετά την πεδιάδα της Κομοτηνής αποκτά ενδιαφέρον και το τοπίο εναλλάσσεται μεταξύ πυκνής βλάστησης και ποταμών. Να σημειώσω εδώ δε, ότι η βλάστηση σε αυτά τα μέρη δεν έχει σχέση με ότι έχουμε συνηθίσει όσοι ζούμε ή/και ταξιδεύουμε στη κεντρική και νότια Ελλάδα. Στα δάση αυτά κυριαρχεί δρυς και οξιά που έχουν έντονο ανοιχτό πράσινο χρώμα, που έρχεται σε αντίθεση με το πράσινο το πεύκου και του έλατου. Το μάτι δεν χορταίνει πράσινο και πρωινή δροσιά που τρυπώνει από το μισάνοικτο κράνος είναι αναζωογονητική. Εντύπωση προκαλεί η ελάχιστη κίνηση οχημάτων και το πόσο αραιοκατοικημένες είναι σαν περιοχές (καλή ιδέα για ανεφοδιασμό με καύσιμα στη Κομοτηνή για όσους έχουν μικρή αυτονομία). Επίσης στη διαδρομή θα συναντήσετε στην άκρη του δρόμου ή φυτεμένα σε γκρεμούς, αυτοκίνητα πολυτελή τα οποία έχουν καταστραφεί και καεί ολοσχερώς. Από ότι έμαθα αργότερα αυτά χρησιμοποιούνται από εμπόρους λαθρομεταναστών που αφού εκτελέσουν την «παράδοση» τα καταστρέφουν για να μην αφήσουν τα ίχνη τους. Η παρουσία του στρατού στην περιοχή είναι μάλλον υποτονική, αφού αρκετές μονάδες που είδαμε στο δρόμο ήταν κλειστές και ασφαλισμένες. Βέβαια είδαμε και κάποιες περιπολίες στρατιωτικών οχημάτων, ωστόσο η διασταύρωση με γκρουπ λαθρομεταναστών που διασχίσουν τα σύνορα είναι πολύ πιθανή. Μετά το απαραίτητο διάλλειμα για καφέ στους Μεταξάδες προχωράμε προς Ορεστιάδα, Διδυμότειχο και Σουφλί. Στο τελευταίο σταματήσαμε στο Μουσείο Μεταξιού, όπου το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον. Τόσο για την ιστορία του Σουφλίου, όσο και στον τρόπο που αυτό παράγεται, επεξεργάζεται και υφαίνεται. Η διαδρομή με τον Έβρο και την Τουρκία μόνιμα στα αριστερά μας δεν έχει κάτι να πει, αφού είναι δρόμος με κίνηση, υψηλές ταχύτητες και αρκετά φορτηγά. Απαραίτητη στάση επίσης είναι και το προστατευόμενο δάσος της Δαδιάς και την φοβερή δουλειά που γίνεται εκεί για τη φροντίδα της χλωρίδας και πανίδας. Για όσους θα θέλουν να δουν και να φωτογραφίσουν τα αρπακτικά πουλιά, καλό είναι να επισκεφτείτε το μέρος νωρίς το πρωί, όπου είναι η ώρα που ταΐζονται. Εμείς αρκεστήκαμε να ενημερωθούμε για τις εγκαταστάσεις και τον τόπο αυτό, που δε το κρύβω, δεν τον γνώριζα. Η βροχούλα που μας συνόδευσε μέχρι την Αλεξανδρούπολη δεν μας πτόησε και καταλήξαμε παραλία να απολαύσουμε φαγητό και καφέ. Αφού κόπασε και η τοπική καταιγίδα πήραμε το δρόμο της επιστροφής για Κομοτηνή και τη σχετική siesta…



Ημέρα 5: Κομοτηνή – Θεσσαλονίκη

Komotini to Thessaloniki

Λίγο πριν την τελική ευθεία για τον τερματισμό και η σημερινή βόλτα είχε μερικά ακόμα αξιοθέατα. Πρώτη στάση η λίμνη Βιστωνίδα και στο εκκλησάκι του Αγίου Νικόλα μέσα σε αυτή. Πολύ όμορφο αλλά τα σμήνη κουνουπιών που σε ακολουθούν σε ότι και να κάνεις, επίσπευσαν το χρόνο παραμονής μας στο χώρο. Μικρή ανάπαυλά στην πολύ όμορφη Καβάλα για φαγητό και καφέ, που σε συνδυασμό με τη λιακάδα της συγκεκριμένης ημέρας, έκαναν την ώρα του αποχωρισμού εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι ακατόρθωτη. Επόμενη στάση το σπήλαιο Αγγίτη, λίγο πιο έξω από τη Δράμα. Είχα περάσει από εκεί πέρυσι (στο 36ώρο) και ενώ το είχα επισκεφτεί, λόγω χρόνου δεν είχα πάει στο εσωτερικό του, παρά μόνο στον περιβάλλοντα χώρο. Σήμερα είχα όλο το χρόνο να το απολαύσω και η επίσκεψη, αν και σχετικά μικρή (μόλις 500 μέτρα), είναι πολύ εντυπωσιακή. Είναι ένα από τα ελάχιστα (αν όχι το μόνο – δε θυμάμαι) ποτάμια σπήλαια στη χώρα μας, που το χαρακτηρίζει η έλλειψη σταλακτιτών αφού το τρεχούμενο νερό δεν επιτρέπει τη δημιουργία τους. Επίσης το σπήλαιο δεν είναι επισκέψιμο όλους τους μήνες αφού όταν λιώνουν τα χιόνια και σε έντονες βροχοπτώσεις η στάθμη του νερού ανεβαίνει σημαντικά καλύπτοντας όλο τον επισκέψιμο χώρο. Συνολικά έχουν εξερευνηθεί 12 χιλιόμετρα (από τα 500 μέτρα που είδαμε) σπηλαίου, ωστόσο αυτό συνεχίζει και πέρα από εκεί, αλλά δεν έχει εξερευνηθεί ακόμα. Πάντως η δική μας επίσκεψη ήταν μάλλον κοντά στο όριο, αφού αρκετές από τις πλάκες που βαδίζαμε ακουμπούσαν σε μερικά σημεία την επιφάνεια του νερού. Τερματισμός για σήμερα η Θεσσαλονίκη, με τη διαδρομή από το σπήλαιο και πέρα να γίνεται πάλι μονότονη και κουραστική. Αυτό ίσως είναι και το μόνο μου παράπονο που έχω από τη γριά μου. Θα ήθελα να μπορώ να ταξιδεύω στην εθνική λίγο πιο γρήγορα, να μπορώ να καταπίνω αυτές τις ανούσιες αποστάσεις μέχρι τον επαρχιακό. Δεν μπορούμε τα έχουμε όλα όμως, κάπου πρέπει να κάνουμε πίσω.



Ημέρα 6: Θεσσαλονίκη – Αθήνα

Thessaloniki to Athens

Ήμουν αποφασισμένος να μη βάλω το κλειδί στη μίζα αν δεν έτρωγα μπουγάτσα με κρέμα και να πιώ ένα διπλό ελληνικό να στανιάρω. Αφού φέραμε τα επίπεδα ζάχαρης εκεί που πρέπει, καβαλήσαμε και ξεκινήσαμε για πίσω. Στο πλάνο είχα βάλει να επισκεφτούμε και τη Βεργίνα, για την οποία έπρεπε να κάνουμε μία μικρή παράκαμψη (περίπου μίας ώρας δρόμου), που την είχα δει πριν από πολλά χρόνια. Πριν φτάσουμε όμως εκεί θα ήθελα να κάνω και μία μικρή αναφορά στο «άτυχες στιγμές» που έγραψα στην πρώτη παράγραφο αυτού του ταξιδιωτικού. Σε όλο το ταξίδι το κινητό μου τηλέφωνο ήταν μόνιμα πάνω στο τιμόνι της μηχανής δείχνοντας μας το δρόμο. Έξω από τη Θεσσαλονίκη και ενώ βρίσκομαι στη μεσαία λωρίδα στην εθνική έχω προσέξει ότι η βάση του κινητού πιέσει το volume up στο κινητό. Σε μια προσπάθεια να το ξεμπλοκάρω προσπαθώ με το ένα χέρι να μετακινήσω το πιάσιμο στο κινητό, ώστε να αλλάξει θέση. Βέβαια το ίδιο προσπάθησε να κάνει και η λακκούβα που πάτησα η οποία εξφενδόνισε το κινητό από τη βάση, στον αέρα. Σε μία απέλπιδα προσπάθεια να πιάσω εν κινήσει το κινητό, οι κινήσεις καράτε που κάνω με το αριστερό πόδι δεν έχουν επιτυχία και αυτό καταλήγει κάπου στη μέση της εθνικής. Σταματώ δεξιά και κατεβαίνω να δω αν προλαβαίνω να το σώσω. Το κινητό μου άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο αφού πατήθηκε από αυτοκίνητα και ένα λεωφορείο, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να αναστηθεί. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπάρχει μεγάλη ποσότητα αλλά και ποιότητα φωτογραφιών από αυτό το ταξίδι… Αν και μου κόστισε η απώλεια του (κυριολεκτικά), προς γνώση και συμμόρφωση, δεν το παίζουμε την ώρα που οδηγούμε (για το κινητό μιλάμε πάντα...). Προφανές θα μου πείτε, αλλά στερνή μου γνώση… Με τη σκηνή των ζογκλερικών που έκανα να αναπαράγονται σε αργή κίνηση στο μυαλό μου, καταφθάνουμε στη Βεργίνα. Αυτό που θυμόμουν και από την τελευταία επίσκεψη που είχα κάνει πριν από πολλά χρόνια εκεί, είναι ότι για εμένα είναι ένας από τους πιο όμορφους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας. Έχει γίνει, κατά την άποψη μου, πολύ καλή δουλειά στην διατήρηση του εξωτερικού χώρου (τύμβου) αναλλοίωτου, όσο και των τάφων στο εσωτερικό του. Μοναδικό θέαμα των τάφων στο χώρο που βρέθηκαν, όπως ακριβώς αυτοί ανακαλύφθηκαν. Μια εικόνα που εντυπωσιάζει, ενώ σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα εκθέματα που βρέθηκαν στις ανασκαφές δημιουργούν ένα μοναδικό μουσείο. Είναι εκπληκτική η δουλειά των τεχνιτών της εποχής εκείνης, με τα εργαλεία που είχαν στη διάθεση τους και το αποτέλεσμα. Είτε κοιτάς τους ίδιους τους τάφους, είτε τα όπλα, είτε τα σκαλίσματα και τα χρυσά κοσμήματα με τις οστεοθήκες στολισμένες με το γνωστό ήλιο της Βεργίνας (που ορισμένοι έχουν οικειοποιηθεί). Με την ολοκλήρωση της επίσκεψης μας στον αρχαιολογικό χώρο, το υπόλοιπο κομμάτι μέχρι τη βάση μας στην Αθήνα προχωρά, αργά και βασανιστικά, όπως ήξερα ότι θα γίνει. Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα αργότερα, εκνευριστικά πολλά διόδια και δύο ανεφοδιασμούς, στην εμφάνιση της γκαραζόπορτας του σπιτιού η κούραση κάνει την εμφάνιση ακαριαία και σε υπερθετικό βαθμό, λες και περίμενε τη σειρά της να πάρει την εκδίκηση της.


Δε με νοιάζει πλέον, ας κάνει ότι θέλει. Είμαι σπίτι.



Υ.Γ. Θα προσπαθήσω να βρω περισσότερες φωτογραφίες τις προσεχείς ημέρες και να ανεβάσω και κανένα βίντεο.
 
Τελευταία επεξεργασία:

thenos

"Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά"
ADVRIDE Team
Περιοχή
Ελάτη
Όνομα
Θανασης
Μοτό
KTM 950 ADV & KTM EXC450
Μπράβο στο ζεύγος...!!!
Η σύμπνοια στις δύσκολες στιγμές κάνει πιο εύκολα τα πράγματα!!!
Στο επόμενο...:friendship:

Θα ήθελα να προτείνω να ανοίξεις μια νεα ενότητα με το τελευταίο σου ποστ Μακεδονία - Θράκη....πληροφοριες
ώστε να υπάρχει ξεχωριστό το ταξίδι από τις πληροφορίες... :)
 

thenos

"Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά"
ADVRIDE Team
Περιοχή
Ελάτη
Όνομα
Θανασης
Μοτό
KTM 950 ADV & KTM EXC450
Το έκανα. Μπορώ να διαγράψω το πόστ εδώ για να είναι καθαρό;
Μπορείς κάνοντας επεξεργασία αλλά και έτσι να μείνει δεν πειράζει..
 
Top Bottom