Κάπως έτσι και στη δικιά μας παρέα, μάθαμε ανηφόρες και κατηφόρες στα μονοπάτια της Βαρυμπόμπης και είχε πολλές, στον αγωγό που τότε έπαιζαν όλες κανονικά ανέβα και κατέβα. Εξοικειωθήκαμε σε κάτι τρελά ανηφορικά στην περιοχή της Δροσοπηγής και ειδικά σε μια μεγάλη και σε κλίση και σε διάρκεια κοντά σε ένα μοναστήρι λίγο πιο πάνω προς Ιπποκράτειο Πολιτεία. Εκεί μας είχε πάει ο Σκαρής πρώτη φορά, ως δάσκαλος σε κάτι μαθήματα εντούρο.Και εγώ παιδιά όταν πήγα Μέγαρα να τρέξω πριν από είκοσι και κάτι χρόνια νόμιζα ότι ήξερα από κατηφόρες.Αναθεωρησα και αφού μάζεψα τα τουμπιδια μου λέω είμαι έτοιμος τώρα. Στον αγώνα των Τρικάλων ξανά αναθεώρηση λόγο όχι μόνο κλίσης αλλά και διάρκειας. Ε και εκεί που είπα είμαι έτοιμος και γνώστης βρέθηκα στην βόρεια Ελλάδα και φτάνοντας στην αρχή της κατηφορας έψαχνα να βρω το αλεξίπτωτο... Αυτά όμως με μηχανάκι 115 κιλά. Με βαριά μηχανήματα αλλάζουν τα δεδομένα αλλά όχι η τεχνική. Θέλει πολύ προπόνηση...
Αλλά όταν πρωτοβγηκα στα Μέγαρα κάπου πάνω από το Αλεποχώρι σε εντουροβόλτα με φίλους από εκεί, βρέθηκα σε μια κατηφόρα γκρεμό που ζοριστηκα.
Ε μετά σιγά σιγά άρχισα να βλέπω διάφορα ωραία άλλα τώρα πια είμαστε οκ . Λάστιχα να έχουμε και όχι σουμιεδες αναρτήσεις και όλα οκ.