alfa7
for Life
Εδώ και καιρό, μια παρέα εδώ στο νησί, τριγυρνάμε με μικρότερες... μοτοσυκλέτες και μιας και τα νιάτα θέλουν περιπέτεια και αυτοεπιβεβαίωση έχουμε ξεκάνει όλα τα γύρω βουνά και λαγκάδια. Χορτασμένοι λοιπόν από την Κρητική γη, τη γεμάτη πέτρα φυτευτή, (όπως λέει ένας φίλος το χώμα στη Κρήτη το βάζουμε στις γλάστρες) έπεσε η ιδέα να γνωρίσουμε και άλλα μέρη της πατρίδας, που να έχει πολύ χώμα, πολύ πράσινο, πολλές λάσπες και η βόλτα να έχει μια δόση περιπέτειας.
Χάρτες λοιπόν άνοιξαν, ιδέες έπεσαν και μιας και υπήρχε και μια σχετική εμπειρία από (πολύ) παλιά επιλέχθηκε η ορεινή Αρκαδία.... αλλά...να φύγουμε από... και να γυρίσουμε σε.. Αθήνα... από χωμάτινα σοκάκια...
Ημέρα πρώτη λοιπόν, όπως πάντα, βγαίνουμε από το καράβι πρωί πρωί και αφού γεμίζουμε τα ντεπόζιτα των 10+ λίτρων μας, ξεκινάμε για Μάνδρα όπου και θα πάρουμε τα βουνά...
Αρχική σύνταξη για καφέ, τυρόπιτα και ψιλοεφόδια στο περίπτερο Χαϊδαρίου....
Οι χωμάτινες του Ράλλυ Ακρόπολης ήταν ένας άριστος μπούσουλας με τον οποίο περάσαμε το όρος Πατέρας και με μια σύντομη περασιά στη πεδιάδα των Αγ.Θεοδωρων και Μεγάρων...
συνεχίσαμε στα Γεράνεια όρη για να κατέβουμε από πίσω στο Λουτράκι όπου και αράξαμε παραλία για ένα πρωινό (ακόμα) καφεδάκι...
Αφού ξεκουραστήκαμε, χαλαρώσαμε, ξεϊδρώσαμε, ανασυνταχθήκαμε και τονωθήκαμε από το καφεδάκι και τα αλληλοπειράγματα, ξεκινήσαμε για το κυρίως πιάτο το οποίο περιελάμβανε αρχικά καμιά 20αριά ασφάλτινα (δράμα με τα τακούνια) μέχρι Βραχάτι και από εκεί προς Ελληνοχώρι με σκοπό να κατέβουμε στη κοίτη του Ασωπού από την Ανατολική μεριά...
Κάπου εκεί άρχισαν τα δύσκολα... μιας και το μονοπάτι που υπήρχε δεν μπόρεσε να αντισταθεί στα νερά της βροχής των προηγούμενων ημερών και απλά εξαφανίστηκε αφήνοντας χαντάκια, τρύπες και κοτρόνες...
Ομαδική δουλειά λοιπόν... σπρώξιμο, καθάρισμα πέτρες, γλυστράω-πέφτω-σηκώνομαι-με δουλεύουν και τελικά κατεβήκαμε στο ποτάμι για να δούμε και εμείς πως είναι αυτές οι παχιές ωραίες λάσπες....
Διανυκτέρευση στο Κεφαλάρι σε ένα Ξενώνα («Αρχοντικό Καφαλάρι») που του βάλαμε όλοι άριστα για τις ανέσεις και το άριστο προσωπικό του, βέβαια στη παρακείμενη ταβέρνα που φάγαμε ήταν για κλαματα και το φαγητό και το service…και ύστερα αναρωτιούνται μερικοί για τον τουρισμό..
Επόμενη μέρα πρωί πρωί ξύπνημα, καλό πρωινό, ανασύνταξη, λίγο πλύσιμο στις μοτό και πάμε...
Αρχικά μας υποδέχθηκε το καταπράσινο από Έλατα...
...δάσος της Βελίνας και αφού περάσαμε
το οροπέδιο Ζηρειας κατεβήκαμε προς τη τεχνητή λίμνη της Δόξας στο Φενεό...
...απαραίτητες φωτό, ξεκούραση με άφθονα πειράγματα και χαβαλέ γιατί η διάθεση ήταν πλέον στα χάϊ της....
...καβάλα πάλι με στόχο την άνοδο στο Χελμό με κατάληξη Ζαρούχλα για καφεδάκια και τοπικά εδέσματα (γαλατόπιτα...πω..πω..).
Για το Χελμό... τι να λέμε...απίστευτη βλάστηση και μιας και φορούσαμε τακούνια ακολουθήσαμε διαδρομές μονοπατιών όπου η φύση οργίαζε...
...δέντρα και θάμνοι όλα σε ένα πανηγύρι, τα κλαδιά να μας χτυπάνε στο μούτρα με φόβο να σπάσουμε κάμερες, ο πλοηγός να δείχνει ότι πρέπει να πάμε απλά κατά ΄κει, χαντάκια σκαμμένα από τα νερά και πέτρες να ξεπροβάλλουν από το πουθενά...γενικά φύση...!
Καφέ στη Ζαρούχλα ανασύνταξη δυνάμεων... ματιές στο χάρτη και χάραξη δρομολογίου για Λάδωνα. Βέβαια ο παράγοντας βενζίνη έπαιξε ένα πολύ σοβαρό ρόλο στη χάραξη της διαδρομή, μιας και το δίχρονο της παρέας έβηχε όλο και πιο δυνατά με αποκορύφωμα κάπου στη διαδρομή να το κεράσουμε ένα λιτράκι για να φτάσει στο κοντινότερο βενζινάδικο.
Με χορτασμένα βενζίνη τα μοτόρια στο χωριό Κλειτορία και με κάποιες επί τόπου πληροφορίες τραβάμε για Θεόκτιστο, όπου μια παραποτάμια χωμάτινη μας πήγε Δρακοβούνι και από κει...
...μια κατηφόρα γεμάτη βράχια φυτευτά μας κατέβασε στο Λάδωνα στη γέφυρα «Κυράς»
Επίσκεψη στους γενναίους φίλους μας, που είχαν κατασκηνώσει στο Λάδωνα και ετοιμαζόντουσαν για το μεγάλο γλέντι με φωτιές και σπονδές στους θεούς του βουνού, με κλαρίνα και χορούς... μόνο που η κούραση μας από το ολοήμερο παιχνίδι με το γκάζι ήταν τόση που τελικά τη πέσαμε για ύπνο σε ένα μέτριο ξενοδοχείο στη Δάφνη....
Την επόμενη μέρα...φεύγουμε για το γύρο της λίμνης...
και αφού πάμε μια βόλτα μέχρι τα Τρόπαια για βενζίνη κάνουμε μια προς Βυζίκι και μες στα χώματα και τις λάσπες βγαίνουμε Περδικονέρι, Πτεριά και ξανά στη γέφυρα Κυράς για να πάμε Ανατολικά προς δάσος Βυτίνας, Μαίναλο με σκοπό να κατέβουμε Λεβίδι.
Φυσικά ακολουθούμε χωμάτινες διαδρομές και ενίοτε μονοπάτια, μέχρι που αρκετές φορές γυρίσαμε πίσω γιατί απλά δεν πήγαινε άλλο...ούτε με τα πόδια.
Η φύση για μια ακόμα φορά απίστευτη...πυκνή βλάστηση, ανήλιαγα μονοπάτια και το χαμόγελο πλατύ...
Φτάνουμε στο Λεβίδι και μετά από μια μίνι σύσκεψη λέμε να πάμε προς Στυμφαλία αλλά από την Δυτική μεριά μέσα από το κάμπο χωρίς καθόλου δρόμο...
...αλλά το σχέδιο δεν ευόδωσε γιατί αφού κάναμε αρκετή διαδρομή μέσα σε θάμνους, σκαμμένα χωράφια και χαντάκια, φτάνοντας σε ένα πολύ βαθύ αρδευτικό έργο είχε καταστραφεί η μόνη γέφυρα και δεν υπήρχε άλλη δίοδος...
Πίσω λοιπόν και βλέποντας το χρόνο να πιέζει αποφασίστηκε να κλείσει εδώ το τριήμερο για να προλάβουμε το καράβι για το νησί...
Τέλος άμα τη επιστροφή και ψάχνοντας αιτία για να ανάψουμε τα κάρβουνα κάναμε...
και μια σχετική απονομή μιας και όλοι πήραν τη πρώτη θέση για κάποιο λόγο στον άτυπο αυτό αγώνα...
Γενικά ήταν μια απίστευτη κατά γενική ομολογία φάση, με καλή παρέα και με τα παιχνίδια μας (μοτό) που αποδείχθηκαν άριστα...
Κάναμε συνολικά 728 χλμ με τα 389 από αυτά σε χωμάτινα τερέν και υποσχεθήκαμε ''με ένα στόμα μια φωνή'' να το επαναλάβουμε...το ταχύτερο δυνατό...!
Χάρτες λοιπόν άνοιξαν, ιδέες έπεσαν και μιας και υπήρχε και μια σχετική εμπειρία από (πολύ) παλιά επιλέχθηκε η ορεινή Αρκαδία.... αλλά...να φύγουμε από... και να γυρίσουμε σε.. Αθήνα... από χωμάτινα σοκάκια...
Ημέρα πρώτη λοιπόν, όπως πάντα, βγαίνουμε από το καράβι πρωί πρωί και αφού γεμίζουμε τα ντεπόζιτα των 10+ λίτρων μας, ξεκινάμε για Μάνδρα όπου και θα πάρουμε τα βουνά...
Αρχική σύνταξη για καφέ, τυρόπιτα και ψιλοεφόδια στο περίπτερο Χαϊδαρίου....
Οι χωμάτινες του Ράλλυ Ακρόπολης ήταν ένας άριστος μπούσουλας με τον οποίο περάσαμε το όρος Πατέρας και με μια σύντομη περασιά στη πεδιάδα των Αγ.Θεοδωρων και Μεγάρων...
συνεχίσαμε στα Γεράνεια όρη για να κατέβουμε από πίσω στο Λουτράκι όπου και αράξαμε παραλία για ένα πρωινό (ακόμα) καφεδάκι...
Αφού ξεκουραστήκαμε, χαλαρώσαμε, ξεϊδρώσαμε, ανασυνταχθήκαμε και τονωθήκαμε από το καφεδάκι και τα αλληλοπειράγματα, ξεκινήσαμε για το κυρίως πιάτο το οποίο περιελάμβανε αρχικά καμιά 20αριά ασφάλτινα (δράμα με τα τακούνια) μέχρι Βραχάτι και από εκεί προς Ελληνοχώρι με σκοπό να κατέβουμε στη κοίτη του Ασωπού από την Ανατολική μεριά...
Κάπου εκεί άρχισαν τα δύσκολα... μιας και το μονοπάτι που υπήρχε δεν μπόρεσε να αντισταθεί στα νερά της βροχής των προηγούμενων ημερών και απλά εξαφανίστηκε αφήνοντας χαντάκια, τρύπες και κοτρόνες...
Ομαδική δουλειά λοιπόν... σπρώξιμο, καθάρισμα πέτρες, γλυστράω-πέφτω-σηκώνομαι-με δουλεύουν και τελικά κατεβήκαμε στο ποτάμι για να δούμε και εμείς πως είναι αυτές οι παχιές ωραίες λάσπες....
Διανυκτέρευση στο Κεφαλάρι σε ένα Ξενώνα («Αρχοντικό Καφαλάρι») που του βάλαμε όλοι άριστα για τις ανέσεις και το άριστο προσωπικό του, βέβαια στη παρακείμενη ταβέρνα που φάγαμε ήταν για κλαματα και το φαγητό και το service…και ύστερα αναρωτιούνται μερικοί για τον τουρισμό..
Επόμενη μέρα πρωί πρωί ξύπνημα, καλό πρωινό, ανασύνταξη, λίγο πλύσιμο στις μοτό και πάμε...
Αρχικά μας υποδέχθηκε το καταπράσινο από Έλατα...
...δάσος της Βελίνας και αφού περάσαμε
το οροπέδιο Ζηρειας κατεβήκαμε προς τη τεχνητή λίμνη της Δόξας στο Φενεό...
...απαραίτητες φωτό, ξεκούραση με άφθονα πειράγματα και χαβαλέ γιατί η διάθεση ήταν πλέον στα χάϊ της....
...καβάλα πάλι με στόχο την άνοδο στο Χελμό με κατάληξη Ζαρούχλα για καφεδάκια και τοπικά εδέσματα (γαλατόπιτα...πω..πω..).
Για το Χελμό... τι να λέμε...απίστευτη βλάστηση και μιας και φορούσαμε τακούνια ακολουθήσαμε διαδρομές μονοπατιών όπου η φύση οργίαζε...
...δέντρα και θάμνοι όλα σε ένα πανηγύρι, τα κλαδιά να μας χτυπάνε στο μούτρα με φόβο να σπάσουμε κάμερες, ο πλοηγός να δείχνει ότι πρέπει να πάμε απλά κατά ΄κει, χαντάκια σκαμμένα από τα νερά και πέτρες να ξεπροβάλλουν από το πουθενά...γενικά φύση...!
Καφέ στη Ζαρούχλα ανασύνταξη δυνάμεων... ματιές στο χάρτη και χάραξη δρομολογίου για Λάδωνα. Βέβαια ο παράγοντας βενζίνη έπαιξε ένα πολύ σοβαρό ρόλο στη χάραξη της διαδρομή, μιας και το δίχρονο της παρέας έβηχε όλο και πιο δυνατά με αποκορύφωμα κάπου στη διαδρομή να το κεράσουμε ένα λιτράκι για να φτάσει στο κοντινότερο βενζινάδικο.
Με χορτασμένα βενζίνη τα μοτόρια στο χωριό Κλειτορία και με κάποιες επί τόπου πληροφορίες τραβάμε για Θεόκτιστο, όπου μια παραποτάμια χωμάτινη μας πήγε Δρακοβούνι και από κει...
...μια κατηφόρα γεμάτη βράχια φυτευτά μας κατέβασε στο Λάδωνα στη γέφυρα «Κυράς»
Επίσκεψη στους γενναίους φίλους μας, που είχαν κατασκηνώσει στο Λάδωνα και ετοιμαζόντουσαν για το μεγάλο γλέντι με φωτιές και σπονδές στους θεούς του βουνού, με κλαρίνα και χορούς... μόνο που η κούραση μας από το ολοήμερο παιχνίδι με το γκάζι ήταν τόση που τελικά τη πέσαμε για ύπνο σε ένα μέτριο ξενοδοχείο στη Δάφνη....
Την επόμενη μέρα...φεύγουμε για το γύρο της λίμνης...
και αφού πάμε μια βόλτα μέχρι τα Τρόπαια για βενζίνη κάνουμε μια προς Βυζίκι και μες στα χώματα και τις λάσπες βγαίνουμε Περδικονέρι, Πτεριά και ξανά στη γέφυρα Κυράς για να πάμε Ανατολικά προς δάσος Βυτίνας, Μαίναλο με σκοπό να κατέβουμε Λεβίδι.
Φυσικά ακολουθούμε χωμάτινες διαδρομές και ενίοτε μονοπάτια, μέχρι που αρκετές φορές γυρίσαμε πίσω γιατί απλά δεν πήγαινε άλλο...ούτε με τα πόδια.
Η φύση για μια ακόμα φορά απίστευτη...πυκνή βλάστηση, ανήλιαγα μονοπάτια και το χαμόγελο πλατύ...
Φτάνουμε στο Λεβίδι και μετά από μια μίνι σύσκεψη λέμε να πάμε προς Στυμφαλία αλλά από την Δυτική μεριά μέσα από το κάμπο χωρίς καθόλου δρόμο...
...αλλά το σχέδιο δεν ευόδωσε γιατί αφού κάναμε αρκετή διαδρομή μέσα σε θάμνους, σκαμμένα χωράφια και χαντάκια, φτάνοντας σε ένα πολύ βαθύ αρδευτικό έργο είχε καταστραφεί η μόνη γέφυρα και δεν υπήρχε άλλη δίοδος...
Πίσω λοιπόν και βλέποντας το χρόνο να πιέζει αποφασίστηκε να κλείσει εδώ το τριήμερο για να προλάβουμε το καράβι για το νησί...
Τέλος άμα τη επιστροφή και ψάχνοντας αιτία για να ανάψουμε τα κάρβουνα κάναμε...
και μια σχετική απονομή μιας και όλοι πήραν τη πρώτη θέση για κάποιο λόγο στον άτυπο αυτό αγώνα...
Γενικά ήταν μια απίστευτη κατά γενική ομολογία φάση, με καλή παρέα και με τα παιχνίδια μας (μοτό) που αποδείχθηκαν άριστα...
Κάναμε συνολικά 728 χλμ με τα 389 από αυτά σε χωμάτινα τερέν και υποσχεθήκαμε ''με ένα στόμα μια φωνή'' να το επαναλάβουμε...το ταχύτερο δυνατό...!
