Συνεχίζω, ο δρόμος γίνεται πάλι χωματόδρομος και οι οδηγίες λένε να στρίψω δεξιά, αριστερά πας στους καταρράχτες Βρόντου, φαίνονται στο βάθος αλλά θέλει περπάτημα άλλη φορά να μην είμαι μόνος μου, να έχω να δώ και κάτι με τον Νίκο.
Στρίβω δεξιά και αρχίζω να ανεβάινω το βουνό, το χώμα νωπό άλλα δεν αντιμετωπίζω κάποιο πρόβλημα, ανεβαίνω ανεβαίνω και είμαι σίγουρος ότι έχω χαθεί, αντε να με πιάσει λάστιχο εδω πάνω σκέφτομαι η να φαω καμιά σαβούρα θα με ψάχνουν σαν τον “καθηγητή” και δεν θα με βρίσκουν.
Στάση για να δουμε που πάμε, αφού βρήκαμε μια ωραία πέτρα στην μέση του δρόμου σταματήσαμε (το σταντ βούλιαζε στο μαλακό χώμα).
Το μοντέλο πρόθυμο να ποζάρει για άλλη μία φορά (δεν μου λέει ποτέ όχι)
Δεν το σβήνω, φοβάμαι και αν δεν πάρει μπροστα; σκέφτομαι.
Ο Απόλλωνας πρέπει να έχει συνεννοηθεί με τον Γούγλη και να μου κάνουν πλάκα.
Είμαι σίγουρος ότι και οι δώδεκα Ολύμπιοι γελάνε μαζί μου.
Συνεχίζω να ανεβαίνω στο βουνό, το Himalayan σταθερότατο και δεν προβληματίζεται είναι αλλώστε στο στοιχείο του.
Στρίψε δεξιά με ενημερώνει ο Γούγλης, με δουλεύει σκέφτομαι, δεν υπάρχει δεξιά μόνο γκρεμός, συνεχίζω αυτός επιμένει “στρίψε δεξιά” δεν υπάρχει δεξιά του φωνάζω, αλλά αυτός εκεί τα χαβά του.
Λίγο πιο πάνω υπάρχει διχάλα πάω δεξιά, το έδαφος εχεί γίνει πετρώδες το πίσω λάστιχο χαζοσπινάρει που και που, αλλά δεν με προβληματίζει, “στρίψε δεξια” με ενημερώνει πάλι και μετά από λιγο φτάνω σε διασταύρωση με ασφάλτινο κεντρικό δρόμο.
Δεν έχει το θεό του ο Γούγλης με πήγε από την πιο σύντομη διαδρομή, ευτυχώς πέρναγε
Μετά από λίγο φτάνω στην Ανδρίτσαινα
Συνεχίζω ακολουθώντας της οδηγίες του Γούγλη και τις πινακίδες, δεν υπάρχει χρόνος για τους καταρράκτες της Νέδας άλλη φορά λέω από μέσα μου μαζί με τον Νίκο.
Φθάνω στον Ναό κατεβαίνω ανακουφισμένος και χαμογελαστός που το πρώτο σκέλος της διαδρομής τελείωσε, παραδόξως δεν αισθάνομαι κούραση.
Προχωράω στον ναο πληρώνω 3 ευρώ εισιτήριο και ο φύλακας με ενημερώνει οτι έχω μια ώρα μέχρι να κλείσουν
ετοιμάζω το μεσημεριανό μου είναι περίπου 16:00 το κουβάλαγα απο το πρωί
Μπουγάτσα με τυρί φραπεδάκι και για επιδόρπιο μπισκότα
Ξεκινάω για την επιστροφή, αποφάσισα να γυρίσω απο την εθνική, ετσι και αλλιώς θα με έπιανε η νύχτα δεν είχε νόημα να παω από τους επαρχιακούς.
Βουρ λοιπών για την Εθνική η οποία ήταν κοντά μια ώρα μακρια σύμφωνα με τις οδηγίες του Γούγλη
Πινακίδα στην διασταύρωση με το χωριό Σκληρός
Μου έκανε εντύπωση ότι υπήρχαν πολλές Ελληνικές σημαίες όχι μόνο στα σπίτια άλλα και σε ασχετά μέρη (για μένα τουλάχιστον)
Ο δρόμος έχει ενδιαφέρον πρίν τον Αμπελιώνα
Παίζοντας με τις σκιές
Η ασφαλτος για άλλη μια φορά είχε εξαφανιστεί
Αντικρίζοντας τα εργοστάσια στην Μεγαλόπολη
Πλησιάζοντας στην Εθνική ο δρόμος άδειος (επαρχιακή οδος Μεγαλόπολης - Βάστα)
Η επιστροφή από την εθνική ήταν βαρετή αν εξαιρέσεις ένα σύννεφο απο μυγάκια, θόλωσαν τα πάντα ξαφνικά μπροστά μου, γενοκτονία σκέτη.
Η ταχυτήτα έπαιζε απο 100 -120, το Himalayan κατάπινε τα χλμ.
Η κατανάλωση από το Κιάτο μέχρι τα ΣΕΑ Νεστάνης ήταν 3.77 λιτρα/100
Μετα τα διόδια της Κορίνθου άρχισε να φυσάει δυνατά, από τις λίγες φορές που δεν με τρόμαξε και δεν με προβλημάτισε ο αέρας, μπορεί να έπαιρνα κλίση σε κάποιες δυνατές ριπές αλλά δεν έφευγα από την πορεία μου, φύσαγε μέχρι την Ελευσίνα.
Η διαδρομή που ακολούθησα ήταν
και για την επιστροφή
Αυτά....
royalenfieldclub.gr
