Τον Ιούνιο, όταν ανακοινώθηκε ότι οι αγώνες του MotoGP θα έχουν θεατές, άρχισαν να τριγυρνάνε οι σκέψεις για ένα ταξίδι στην Αυστρία σε συνδυασμό με έναν από τους δύο αγώνες του Αυγούστου. Η κατάσταση όμως με τα εισιτήρια για το GP ήταν ρευστή κι έτσι προτιμήθηκε η εναλλακτική, ένα ταξίδι στην αγαπημένη Ιταλία που θα μπορούσε να συνδυαστεί και με κανένα μπανάκι. Ο προορισμός ήταν στην to-go-list και οι ημερομηνίες ήταν βολικές για την παρέα. Ο αδερφός μου κι ένας ξάδερφος με την γυναίκα του δεν έχουν καμία σχέση με μοτοσυκλέτες, θα ταξίδευαν αεροπορικώς και θα νοίκιαζαν αυτοκίνητο, απ’ την άλλη εγώ δεν πάω πουθενά αμήχανος (sic) κι έτσι άρχισα να ετομάζομαι για το πρώτο σόλο μίνι-ταξίδι μου (λίγες μέρες, λίγα χιλιόμετρα) στο εξωτερικό.
Η αναχώρηση ήταν το Σάββατο 24/7 κι η πρόβλεψη για καταιγίδες αλλάξε το πλάνο κι αποφάσισα να πάω στην Ηγουμενίτσα μέσω Εγνατίας. Πράγματι λίγο μετά την Βέροια έπιασε βροχή που ευτυχώς δεν κράτησε πολύ κι θερμοκρασία από τον Πολύμυλο μέχρι το Μέτσοβο ήταν γύρω στους 20 βαθμούς.
Στο λιμάνι, σημείο των καιρών, μόλις πέντε μηχανές περίμεναν να επιβιβαστούν στο ferry, ανάμεσά τους ένα ζευγάρι Πολωνοί με TDM που η κοπέλα σ’ όλο τους το ταξίδι είχε στην αγκαλιά της ένα μικρό σκύλο! κι ένα ζευγάρι Ιταλοί που έρχονταν από την Λευκάδα. Πιάσαμε κουβέντα κι η προειδοποίηση ότι η περιοχή της Amalfi έχει πάρα πολλή κίνηση αυτή την εποχή, ακόμα και τις καθημερινές, γιατί οι Ιταλοί δεν προτιμούν τις διακοπές στο εξωτερικό λόγω covid, έμελλε να βγει αληθινή.
Φτάσαμε στο Bari στις 10 και κάτι το πρωί της Κυριακής με καθυστέρηση 45 λεπτών και το θερμόμετρο έδειχνε ήδη 31 βαθμούς. Το ραντεβού με την παρέα είναι για το απόγευμα στο ξενοδοχείο λίγο έξω από το Sorrento και ξεκίνησα για την πρώτη στάση, το Alberobello. Βγαίνοντας από το Bari υπήρχε μια σχετική κίνηση που αραίωσε όταν έστριψα στην SS172 και μετά από μια ώρα περίπου ήμουν εκεί.
Εύκολο παρκάρισμα κοντά στην κεντρική πλατεία και ξεκίνησα την βόλτα στο χωριό. Πάρα πολλοί τουρίστες περιηγούνταν στην παραδοσιακή ζώνη που θυμίζει πολύ κυκλαδίτικο νησί με κύριο χαρακτηριστικό βέβαια τους πετρόχτιστους τρούλους.
Σ' αυτό το σημείο θα διακόψω την ροή του προγράμματος για να πω ότι, όπως μπορείτε να δείτε και αριστερά κάτω από το nickname μου, δεν είμαι δεινός φωτογράφος και που και που βάζω και λίγο 'δαχτυλάκι'.
Μου έκανε εντύπωση ότι μόλις λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι τα εστιατόρια ήταν γεμάτα κόσμο για φαγητό, εγώ ήπια έναν espresso και ξαφνικά θυμήθηκα ότι άφησα το gps πάνω στην μηχανή. Γύρισα τρέχοντας στο σημείο που είχα παρκάρει και... ουφ, ήταν εκεί. Με τόσο κόσμο, μάλλον δύσκολο να το πάρει κάποιος σκέφτηκα, ήμουν τυχερός...
Η αναχώρηση ήταν το Σάββατο 24/7 κι η πρόβλεψη για καταιγίδες αλλάξε το πλάνο κι αποφάσισα να πάω στην Ηγουμενίτσα μέσω Εγνατίας. Πράγματι λίγο μετά την Βέροια έπιασε βροχή που ευτυχώς δεν κράτησε πολύ κι θερμοκρασία από τον Πολύμυλο μέχρι το Μέτσοβο ήταν γύρω στους 20 βαθμούς.
Στο λιμάνι, σημείο των καιρών, μόλις πέντε μηχανές περίμεναν να επιβιβαστούν στο ferry, ανάμεσά τους ένα ζευγάρι Πολωνοί με TDM που η κοπέλα σ’ όλο τους το ταξίδι είχε στην αγκαλιά της ένα μικρό σκύλο! κι ένα ζευγάρι Ιταλοί που έρχονταν από την Λευκάδα. Πιάσαμε κουβέντα κι η προειδοποίηση ότι η περιοχή της Amalfi έχει πάρα πολλή κίνηση αυτή την εποχή, ακόμα και τις καθημερινές, γιατί οι Ιταλοί δεν προτιμούν τις διακοπές στο εξωτερικό λόγω covid, έμελλε να βγει αληθινή.
Φτάσαμε στο Bari στις 10 και κάτι το πρωί της Κυριακής με καθυστέρηση 45 λεπτών και το θερμόμετρο έδειχνε ήδη 31 βαθμούς. Το ραντεβού με την παρέα είναι για το απόγευμα στο ξενοδοχείο λίγο έξω από το Sorrento και ξεκίνησα για την πρώτη στάση, το Alberobello. Βγαίνοντας από το Bari υπήρχε μια σχετική κίνηση που αραίωσε όταν έστριψα στην SS172 και μετά από μια ώρα περίπου ήμουν εκεί.
Porto di Bari to Alberobello
goo.gl
Εύκολο παρκάρισμα κοντά στην κεντρική πλατεία και ξεκίνησα την βόλτα στο χωριό. Πάρα πολλοί τουρίστες περιηγούνταν στην παραδοσιακή ζώνη που θυμίζει πολύ κυκλαδίτικο νησί με κύριο χαρακτηριστικό βέβαια τους πετρόχτιστους τρούλους.
Σ' αυτό το σημείο θα διακόψω την ροή του προγράμματος για να πω ότι, όπως μπορείτε να δείτε και αριστερά κάτω από το nickname μου, δεν είμαι δεινός φωτογράφος και που και που βάζω και λίγο 'δαχτυλάκι'.
Μου έκανε εντύπωση ότι μόλις λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι τα εστιατόρια ήταν γεμάτα κόσμο για φαγητό, εγώ ήπια έναν espresso και ξαφνικά θυμήθηκα ότι άφησα το gps πάνω στην μηχανή. Γύρισα τρέχοντας στο σημείο που είχα παρκάρει και... ουφ, ήταν εκεί. Με τόσο κόσμο, μάλλον δύσκολο να το πάρει κάποιος σκέφτηκα, ήμουν τυχερός...
Τελευταία επεξεργασία: