notakos600
Μέλος
Με διαλύω
για να ρέεις μέσα μου,
γαλάζιο βιβλίο
κεντημένο
από τις λίμνες σου,
αρχέγονοι στίχοι
παιγνίδι του μυαλού
χορεύουν στις πράσινες ερημιές
παιδεμένων οίστρων,
τρεμοπαίζοντας σε ρηχά ρυάκια
που παρασέρνουν σκοτούρες,
ανθρώπους του ''τίποτα'',
κι ένα ουτοπικό ''αντίο''
στις πόλεις της δυστυχίας
που δεν ειπώθηκε ποτέ ..P.H.
Λίμνη Τσιβλού (2018).
Αρχές 1913: Συλίβαινα, ένα χωριό γεμάτο ζωή. Οι κάτοικοι έχουν συνηθίσει τις μικρές κατολισθήσεις. Ωστόσο, ο χειμώνας 1912-13 είναι πολύ βροχερός.
Φεβρουάριος 1913: Γίνεται μια μικρή κατολίσθηση στην άκρη του χωριού που απογυμνώνει το στήριγμα ενός τμήματός του χωρίς να προκαλέσει πάλι ανησυχία.
22 Μαρτίου 1913, ημέρα Παρασκευή: Οι κάτοικοι της Συλίβαινας ακούν δυνατούς, υποχθόνιους κρότους, οι οποίοι τους φοβίζουν, αλλά δεν εγκαταλείπουν το χωριό. Οι θόρυβοι ακούστηκαν μέχρι την Ακράτα και τα Καλάβρυτα. Άλλοι του απέδωσαν σε πτώση μετεωρίτη, άλλοι σε βομβαρδισμό των Πατρών ή της Κορίνθου από το τουρκικό καταδρομικό «Χαμιδιέ» και άλλοι υπέθεσαν ότι ο αεροπόρος Μουτούσης, ο οποίος καταγόταν από το γειτονικό χωριό Τσιβλός και «μετέφερε το λάβαρο της Αγίας Λαύρας», πέρασε πάνω από το χωριό του και για να χαιρετίσει τους συμπατριώτες του έριξε μερικές χειροβομβίδες…
24 Μαρτίου 1913, ημέρα Κυριακή, πρωινές ώρες: Τα φαινόμενα γίνονται πυκνότερα, οι κρότοι και οι δονήσεις του εδάφους επαναλαμβάνονται και οι κάτοικοι αρχίζουν να μεταφέρουν σε πιο ασφαλείς τοποθεσίες, εκτός του χωριού, ό,τι μπορούν από τις περιουσίες και τα ζώα τους.
Κυριακή μεσημέρι: Κατολίσθηση της πλαγιάς εκεί που είναι τα σπίτια του χωριού, προς την κοίτη του Κράθη ποταμού. Τα σπίτια παρασύρονται, τα χώματα σκεπάζουν το ποτάμι, περνούν απέναντι και καλύπτουν τα σπίτια της κάτω γειτονιάς του χωριού Τσιβλός μετακινώντας σε ψηλότερο σημείο την Αγ. Βαρβάρα, την εκκλησία του χωριού.
2-3 ώρες μετά: Γίνεται η μεγάλη κατολίσθηση. Πέφτει όλη η βορειοδυτική πλευρά του βουνού Γερακάρι (εκεί που ήταν η Συλίβαινα) και τεράστιοι όγκοι χωμάτων καλύπτουν την κοίτη του Κράθη διακόπτοντας τη ροή των νερών. Στην αρχή η κατολίσθηση γίνεται αργά, αλλά μετά με μεγάλη ταχύτητα παρασύροντας ό,τι είχε απομείνει από σπίτια και δέντρα.
Την επόμενη μέρα η περιοχή της Συλίβαινας παρουσίαζε όψη βιβλικής καταστροφής. Το μόνο που είχε απομείνει απ’ το χωριό ήταν μια καρυδιά και ένα ερειπωμένο σπίτι με τον αχυρώνα του, τα οποία βρέθηκαν περίπου 150 μ. πιο ψηλά και πιο μακριά από την αρχική τους θέση.
Δραματικά στιγμιότυπα
– Ο Αθαν. Νιάνιαρης έσερνε την ώρα της κατολίσθησης τη γυναίκα του, που από την κούραση και την αγωνία είχε αποκάμει και παρακαλούσε τον άνδρα της να την αφήσει και να σωθεί αυτός για χάρη των παιδιών τους. Τελικά σώθηκε και αυτή.
– Η γυναίκα του Ν. Χρύση, που προσπαθούσε να βρει το βιβλιάριο καταθέσεων τραπέζης με εμβάσματα του γιου της από την Αμερική, κινδύνευσε γιατί άρχισαν να πέφτουν οι τοίχοι του σπιτιού και εγκατέλειψε την προσπάθεια. Η κόρη της είχε φορτώσει σε δέμα τα πολυτιμότερα από τα προικιά της, όταν όμως το δέμα περιπλέχθηκε στα κλαδιά ενός δέντρου, εγκατέλειψε το δέμα και σώθηκε.
– Ο Κ. Αλέφαντος επέστρεφε από τα Καλάβρυτα το βράδυ της ίδιας μέρας και τον έπιασε πανικός που δεν έβλεπε ούτε τα φώτα του χωριού ούτε τίποτε άλλο.
– Ο Γ. Πάκιος (χάθηκε η γυναίκα του και το παιδί του) αντίκρισε τους αλλόφρονες κατοίκους της Συλίβαινας να κατεβαίνουν προς τη Βαλιμή για να σωθούν καθώς ανέβαινε προς το χωριό.
– Άγνωστος οδοιπόρος με το ζώο του παρασύρθηκε από την κατολίσθηση και παρακαλούσε να τον βοηθήσουν (χάθηκε).
– Θύματα: (4) Η Αντιόπη Πάκιου (σύζυγος του Γ. Πάκιου) με τον τεσσάρων ετών γιο της Δημήτριο, η χήρα Αικατερίνη Δημ. Νιάνιαρη και ένας οδοιπόρος αγνώστων στοιχείων.
– Ένας αυτόπτης μάρτυρας της δεύτερης, μεγάλης κατολίσθησης ανέφερε ότι, καθώς η πλαγιά κατρακυλούσε, είδε τα έλατα να κινούνται προς τα κάτω με πολύ μεγάλη ταχύτητα, «όπως βλέπουμε τα δέντρα να περνούν όταν είμαστε μέσα στο τρένο».
για να ρέεις μέσα μου,
γαλάζιο βιβλίο
κεντημένο
από τις λίμνες σου,
αρχέγονοι στίχοι
παιγνίδι του μυαλού
χορεύουν στις πράσινες ερημιές
παιδεμένων οίστρων,
τρεμοπαίζοντας σε ρηχά ρυάκια
που παρασέρνουν σκοτούρες,
ανθρώπους του ''τίποτα'',
κι ένα ουτοπικό ''αντίο''
στις πόλεις της δυστυχίας
που δεν ειπώθηκε ποτέ ..P.H.
Λίμνη Τσιβλού (2018).
Αρχές 1913: Συλίβαινα, ένα χωριό γεμάτο ζωή. Οι κάτοικοι έχουν συνηθίσει τις μικρές κατολισθήσεις. Ωστόσο, ο χειμώνας 1912-13 είναι πολύ βροχερός.
Φεβρουάριος 1913: Γίνεται μια μικρή κατολίσθηση στην άκρη του χωριού που απογυμνώνει το στήριγμα ενός τμήματός του χωρίς να προκαλέσει πάλι ανησυχία.
22 Μαρτίου 1913, ημέρα Παρασκευή: Οι κάτοικοι της Συλίβαινας ακούν δυνατούς, υποχθόνιους κρότους, οι οποίοι τους φοβίζουν, αλλά δεν εγκαταλείπουν το χωριό. Οι θόρυβοι ακούστηκαν μέχρι την Ακράτα και τα Καλάβρυτα. Άλλοι του απέδωσαν σε πτώση μετεωρίτη, άλλοι σε βομβαρδισμό των Πατρών ή της Κορίνθου από το τουρκικό καταδρομικό «Χαμιδιέ» και άλλοι υπέθεσαν ότι ο αεροπόρος Μουτούσης, ο οποίος καταγόταν από το γειτονικό χωριό Τσιβλός και «μετέφερε το λάβαρο της Αγίας Λαύρας», πέρασε πάνω από το χωριό του και για να χαιρετίσει τους συμπατριώτες του έριξε μερικές χειροβομβίδες…
24 Μαρτίου 1913, ημέρα Κυριακή, πρωινές ώρες: Τα φαινόμενα γίνονται πυκνότερα, οι κρότοι και οι δονήσεις του εδάφους επαναλαμβάνονται και οι κάτοικοι αρχίζουν να μεταφέρουν σε πιο ασφαλείς τοποθεσίες, εκτός του χωριού, ό,τι μπορούν από τις περιουσίες και τα ζώα τους.
Κυριακή μεσημέρι: Κατολίσθηση της πλαγιάς εκεί που είναι τα σπίτια του χωριού, προς την κοίτη του Κράθη ποταμού. Τα σπίτια παρασύρονται, τα χώματα σκεπάζουν το ποτάμι, περνούν απέναντι και καλύπτουν τα σπίτια της κάτω γειτονιάς του χωριού Τσιβλός μετακινώντας σε ψηλότερο σημείο την Αγ. Βαρβάρα, την εκκλησία του χωριού.
2-3 ώρες μετά: Γίνεται η μεγάλη κατολίσθηση. Πέφτει όλη η βορειοδυτική πλευρά του βουνού Γερακάρι (εκεί που ήταν η Συλίβαινα) και τεράστιοι όγκοι χωμάτων καλύπτουν την κοίτη του Κράθη διακόπτοντας τη ροή των νερών. Στην αρχή η κατολίσθηση γίνεται αργά, αλλά μετά με μεγάλη ταχύτητα παρασύροντας ό,τι είχε απομείνει από σπίτια και δέντρα.
Την επόμενη μέρα η περιοχή της Συλίβαινας παρουσίαζε όψη βιβλικής καταστροφής. Το μόνο που είχε απομείνει απ’ το χωριό ήταν μια καρυδιά και ένα ερειπωμένο σπίτι με τον αχυρώνα του, τα οποία βρέθηκαν περίπου 150 μ. πιο ψηλά και πιο μακριά από την αρχική τους θέση.
Δραματικά στιγμιότυπα
– Ο Αθαν. Νιάνιαρης έσερνε την ώρα της κατολίσθησης τη γυναίκα του, που από την κούραση και την αγωνία είχε αποκάμει και παρακαλούσε τον άνδρα της να την αφήσει και να σωθεί αυτός για χάρη των παιδιών τους. Τελικά σώθηκε και αυτή.
– Η γυναίκα του Ν. Χρύση, που προσπαθούσε να βρει το βιβλιάριο καταθέσεων τραπέζης με εμβάσματα του γιου της από την Αμερική, κινδύνευσε γιατί άρχισαν να πέφτουν οι τοίχοι του σπιτιού και εγκατέλειψε την προσπάθεια. Η κόρη της είχε φορτώσει σε δέμα τα πολυτιμότερα από τα προικιά της, όταν όμως το δέμα περιπλέχθηκε στα κλαδιά ενός δέντρου, εγκατέλειψε το δέμα και σώθηκε.
– Ο Κ. Αλέφαντος επέστρεφε από τα Καλάβρυτα το βράδυ της ίδιας μέρας και τον έπιασε πανικός που δεν έβλεπε ούτε τα φώτα του χωριού ούτε τίποτε άλλο.
– Ο Γ. Πάκιος (χάθηκε η γυναίκα του και το παιδί του) αντίκρισε τους αλλόφρονες κατοίκους της Συλίβαινας να κατεβαίνουν προς τη Βαλιμή για να σωθούν καθώς ανέβαινε προς το χωριό.
– Άγνωστος οδοιπόρος με το ζώο του παρασύρθηκε από την κατολίσθηση και παρακαλούσε να τον βοηθήσουν (χάθηκε).
– Θύματα: (4) Η Αντιόπη Πάκιου (σύζυγος του Γ. Πάκιου) με τον τεσσάρων ετών γιο της Δημήτριο, η χήρα Αικατερίνη Δημ. Νιάνιαρη και ένας οδοιπόρος αγνώστων στοιχείων.
– Ένας αυτόπτης μάρτυρας της δεύτερης, μεγάλης κατολίσθησης ανέφερε ότι, καθώς η πλαγιά κατρακυλούσε, είδε τα έλατα να κινούνται προς τα κάτω με πολύ μεγάλη ταχύτητα, «όπως βλέπουμε τα δέντρα να περνούν όταν είμαστε μέσα στο τρένο».
️