Μικρές ιστορίες χαμένες στα βάθη του χρόνου

Desmorider

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
Multistrada 1000 DS 2006
Η πρώτη βόλτα

1981, μόλις εχω τελειώσει το σχολείο και εχω ξεκινήσει δουλειά το πρωί και μια απογευματινή σχολή. Τώρα εχω το επιχείρημα να πείσω τον πατέρα μου να συνεισφέρει να αγοράσω το πρώτο μου μηχανάκια ,ένα παπί Honda 50άρι εξάβολτο . Θα βάλει την προκαταβολή και εγώ θα πληρώνω τα γραμμάτια .Το εχω παραγγείλει από ένα μαγαζί κοντά στην Τροχαία της Κηφισιάς μιας και δουλεύω εκεί κοντά .Εχω πάρει κράνος, ενα Bieffe για όποιον τα θυμάται. Έρχεται η μέρα που παίρνω το μηχανάκι, θυμάμαι την τρελή προσμονή μέχρι να σχολάσω να πάω να το παραλάβω ,είναι Παρασκευή και αύριο δουλειά και την Κυριακή κανονίζω να πάω την πρώτη μου βόλτα εκτός Αθήνας ,το Σούνιο φαντάζει καλή ιδέα .Ξημερώνει η Κυριακή ,μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη Κυριακή απ' αυτές που χαράζουν το χειμώνα στη μέση με το φως τους και σου θυμίζουν οτι έρχεται το καλοκαίρι. Φοράω τις κλασικές καουμπόικες μπότες που φτιάχνανε τότε στο Μοναστηράκι, οι παλαιότεροι τις θυμούνται, το χοντρό δερμάτινο σακάκι που είχα πάρει από την Αμερικάνικη αγορά και με έκανε να νιώθω σαν ήρωας της άγριας Δύσης ,το οποίο μετά απο κάποια χρόνια το κατέβασε η μάνα μου στα σκουπίδια όταν έλειπα γιατί λέει είχε βρωμίσει και δεν καθάριζε ,ολη η πατίνα των πρώτων μου μοτοσυκλετιστικών χρόνων ήταν πάνω σε αυτό το σακάκι και η μάνα την έβλεπε σαν βρώμα .Α ρε μάνα, α ρε μάνα τι πληγή άνοιξες . Τέλος πάντων τα δερμάτινα γάντια του πατέρα ,βενζίνη και το όνειρο παίρνει σάρκα και οστά.
Μην φαντάζεστε οτι τότε γινόταν το ελα να δεις ,λιγότερα αυτοκίνητα, δεν υπήρχαν λεφτά για πολλές βόλτες, βγήκα από τη Ποσειδώνος και η και άνοιξα το γκάζι ως την φανταστική τελική των εξήντα χιλιομέτρων .Και όμως καθώς έστριβα στη φιδίσια διαδρομή με τον ήλιο να ανεμίζει τα μακριά μου γένια και μαλλιά που περισσεύαν ,μου έμοιαζε πολύ ο John Lennon τότε, ένιωθα οτι οδηγούσα μια μεγάλη Harley ρολάροντας κάτω από τον λαμπρό ήλιο. Ο ήχος του παπιού στα αυτιά μου ηχούσε ευδαιμονικά και στο μυαλό μου ξετυλίγονταν οι εικόνες απο το Easy Rider , οχι εκείνες που τους πυροβολάνε βέβαια. Δεν θυμάμαι πολλά, μάλλον ήμουν σε μια κατάσταση έκστασης ,μια πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας μόνο, να με πλημυρίζει, να μην ξέρω πως να τη διαχειριστώ ,μια αίσθηση που και σήμερα 40 χρόνια μετά είναι η κινητήριος δύναμη , ο λόγος ,η αιτία ,που καβαλάω μηχανή. Εχει μείνει ανόθευτη ,και όταν λέω σε κάποια νέα παιδιά που θέλουν κάθε χρόνο το καινούργιο μοντέλο ,οτι η καλύτερη βόλτα μου ήταν με ένα εξάβολτο πενηντάρι παπί μάλλον ακούγομαι γραφικός
Φωτογραφίες δεν εχει ,δεν ξέραμε απ' αυτά τότε ,η Lubiter της οικογένειας ήταν πολύ μεγάλη για να χωρέσει στο ταγάρι που κρεμόταν στο ώμο μου και τώρα που αναπολώ εκείνες τις στιγμές ,αυτό που ένιωθα δεν θα χωρούσε πουθενά , μόνο η ψυχή μας είναι τόσο μεγάλη για να χωρέσει την ελευθερία ,την αγάπη ,το όνειρο.
Με τα χρόνια έμαθα , οτι αυτό μας ενώνει ,γι' αυτό χαιρετιόμαστε στο δρόμο ,γι' αυτό νιώθουμε την χαρά και τον πόνο ο ένας του άλλου κι' ας μην έχουν διασταυρωθεί οι ματιές μας πίσω από τις φυμέ ζελατίνες
Brothers in freedom
 

Θανασεν

Μέλος
Περιοχή
ΚΟΡΙΝΘΟΣ
Όνομα
θανασης
Μοτό
21/18
Η πρώτη βόλτα έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου και για να πω την αλήθεια ή πρώτη αίσθηση ελευθερίας την ένιωσα
όταν ανέβηκα στη σέλα και έπιασα το τιμόνι στο garreli του πατέρα!!!

Μαύρο γυαλιστερό, στην οδό παρασίου, έξω από το δισκάδικο που είχε τότε στην κατοχή του!!!
 

Desmorider

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
Multistrada 1000 DS 2006
Τι μου θύμισες φίλε Desmorider .... Οι δύο πρώτες αράδες μου ταιριάζουν απόλυτα !!! Εμένα αντί 6v ήταν 12v το πολύ μακρινό 1983.
Πρώτη βόλτα αξέχαστη, ονειρική !!!
Μου φαίνεται άνοιξα το κουτί των αναμνησεων ....σινεμά ο Παράδεισος
 

Karellen

Μέλος
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Honda Dax 72
Κάπου το 1983 καλοκαίρι,πηγαίνω από Αθήνα Καλαμάτα στα πάτρια για διακοπές.Παλιά εθνική (δεν υπήρχε άλλωστε ...καινούργια) στρίβω από Κόρινθο αριστερά για Αγ.Βασίλη-Χιλιομόδι-Αρχ.Νεμέα.Όπως είμαι το DT και πηγαίνω με τέρμα γκάζια (95-100) :laugh: ακούω πίσω μου θόρυβο μεγάλης μηχανής.Στο δευτερόλεπτο σκάει δίπλα μου ένα GSX1100E,φρενάρει,με χαιρετάει με δύο κορναρίσματα και γκαζώνοντας εξαφανίστηκε πάλι στο άπειρο!
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Δημήτρη Desmorider , με έκανες να δακρυσω μεσημεριάτικα με την ιστορία σου και να θυμάμαι και εγώ τα δικά μου πρώτα βήματα... Άντε τώρα να πείσω τη γυναίκα ότι είναι σκουπιδακι που έχει μπει στο μάτι μου.

Οι λεπτομέρειες μπορεί να διαφέρουν, όμως η ουσία και η ψυχή είναι ίδια. Μπορεί να μην έχουμε συναντηθεί, όμως είμαστε ήδη αδέρφια. Brothers in freedom indeed.

ΥΓ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε όλα τα άλλα παιδιά για τις ιστορίες τους. Πολύτιμο υλικό στα όνειρά μας είναι αυτό.... Keep them coming!
 

petros KLR

Μέλος
Περιοχή
ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ ΑΤΤΙΚΗΣ
Όνομα
ΠΕΤΡΟΣ
Μοτό
KAWASAKI KLR 650
Aprilia pegaso 650
Μας άνοιξες το βιβλίο αναμνήσεων Δημήτρη..σε εμάς τους παλιούς..
Ομοίως..πρώτες βόλτες..12χρονων με garelli του Πατέρα..μετά ένα Suzuki RV 50..κ στα 16.. νόμιμος πλέον ένα C 50 12 V... πρώτο ταξίδι..( έτσι φαινόταν στα μάτια μας) μαζί με τον κολλητό με ίδιο μηχανάκι..στους Αγίους Θεοδώρους...το σκεφτόμασταν μέρες πριν...
Κ το ωραίο είναι ότι μετά από σχεδόν 40χρονια με μηχανές κ αυτοκίνητα...έχουν λίγο ξεθωριάσει οι αναμνήσεις...θυμάμαι κάθε στιγμή από εκείνο το διήμερο ταξιδι..!!!!
 

Desmorider

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
Multistrada 1000 DS 2006
Ιστορία 2η Το κλέψιμο του κοριτσιού

Ποτέ δεν είχα φανταστεί οτι θα το παπί θα χρησίμευε σε κάτι τέτοιο ,ναι με αυτό όργωσα την Αθήνα λιώνοντας τα κλασικά νάιλον λάστιχα που φορούσε ,με αυτό πηγαίναμε τα φιλαράκια στον Οβελίξ στην Στουρνάρη για μπύρες με την ελπίδα να γνωρίσουμε καμιά φοιτήτρια ,με αυτό για δουλειά .Η μηχανή είναι ένα εισιτήριο για τον κόσμο για έναν δεκαοχτάχρονο ,με αυτήν εξερευνούσα γύρω μου σε ένα κύκλο που ολο και άνοιγε και εμπλουτιζόταν με εμπειρίες καλές και κακές .Όπως οταν καταλάβαμε με τον άσχημο τρόπο οτι ποτό και οδήγηση δεν πάνε μαζί. Ένα φιλαράκι που πίναμε παρέα στον Οβελίξ φεύγοντας ένα βράδυ σκοτώθηκε πέφτοντας σε μια κολόνα . Δεν θυμάμαι πως τον λέγαν, δεν ήταν στο στενό κύκλο ,το χαμόγελό του όμως δεν εχει ξεθωριάσει. Αναμνήσεις χαραγμένες σαν πάνω σε ενα ξεθωριασμένο χαρτί, χωρίς πολλές λεπτομέρειες από την εποχή που μετά κατάλαβα και χαρακτήρισα '' before''
Πεδίο του Άρεως ,καθόμαστε παρέα και ένας φίλος έρχεται με μια κοπέλα που είχε γνωρίσει στις διακοπές και κάθονται μαζί μας . Εχει βραδιάσει και η κοπέλα σηκώνεται να φύγει ,που πας τόσο νωρίς λέω κάτσε λίγο ακόμη. Μπα πρέπει να περπατήσω μέχρι τη στάση και μετά λεωφορείο για το Περιστέρι λέει και δεν με παίρνει να αργήσω , ο πατέρας μου είναι πολύ αυστηρός. Κάτσε λίγο και θα σε πετάξω εγώ με το παπί λέω, μέγα πλεονέκτημα, ήμουν ο μόνος σε εκείνη την παρέα που είχα όχημα και τι όχημα ,ΟΚ δεν ήταν ΧΤ 500 ούτε Moto Guzzi Le Mans αλλά αυτά ήταν για μεγαλύτερες ηλικίες . Με κοιτάει, την κοιτάω ,μάλλον την υπνώτισα και δεν κατάλαβε που μπορεί να μπλέξει και λέει το ΟΚ.
Μετά από λίγο ξεκινάμε για Περιστέρι, τα κλασικά ,απόσταση ο ένας από το άλλον, κουβεντούλα και όταν φρενάρω με εκείνο το φανταστικό μπροστινό φρένο των παπιών κατάλαβα για τη Χημεία και τον ηλεκτρισμό όσα δυσκολευόμουν τόσα χρόνια στο Λύκειο, μια νέα εποχή μου φάνηκε οτι ξεκινάει, μετά συνειδητοποίησα οτι ήταν η ''After''. Φυσικά την άφησα 3 τετράγωνα μακριά και έφυγα ενθουσιασμένος δεν ξέρω για που, αλλά ενθουσιασμένος. Η ζωή είναι μυστήριο, ποτέ δεν ξέρεις τι πόρτα ανοίγεις , η σχέση προχώρησε με την δυσκολία του Μανιάτη πατέρα που γρήγορα αποκαλύφτηκε οτι θεωρούσε καθήκον του πρώτα να με πυροβολήσει και μετά να με ρωτήσει πως λέγομαι . Τα πράγματα όλο και δυσκολεύουν ,τηλέφωνο μόνο όταν λείπει ο πατέρας από το σπίτι , η μάνα δεν πάει πολύ πίσω ,πρέπει ακολουθήσει τη γραμμή της ορθής διαπαιδαγώγησης. Της την έφερα όμως ,τότε δούλευα πλασιέ σε βιβλία, ναι υπήρχε αυτό το επάγγελμα , η μάνα δεν με είχε δει ποτέ , λέω στην κοπέλα ,θα έρθω από το σπίτι σου αύριο σαν πλασιέ , θα κάνεις πως δεν με γνωρίζεις. Πράγματι πήγα γνώρισα και τη μάνα με κέρασε και αναψυκτικό και έφυγα κύριος. Πολύ το φχαριστηθήκαμε τότε.
Τα πράγματα γίναν πιο δύσκολα , ο Μανιάτης έμαθε την ύπαρξή μου, κόπηκαν οι έξοδοι , μην γελάτε οι νεότεροι ,τότε οι πατεράδες δεν ήταν ΄΄ ναι αγάπη μου πές μου τι ώρα να έρθω να σε πάρω'' ,όπως κάναμε εμείς . Αποφασίσαμε οτι κανείς δεν θα έμπαινε εμπόδιο στον έρωτά μας , το όχημα διαφυγής υπήρχε , μπλε, διακριτικό, αξιόπιστο .Έμπαινε και το καλοκαίρι, φαντάζεστε να μην πηγαίναμε διακοπές παρέα ? Με τίποτα, το σχέδιο καταστρώθηκε , όταν ο μπαμπάς έλειπε στη δουλειά και η μάνα στη λαϊκή ,γέμισε ένα μεγάλο σάκο με ότι ήθελε και εγώ περίμενα δύο τετράγωνα παρακάτω ,όχι δεν είχα τη μηχανή αναμμένη όπως στις ταινίες καθότι πολύ ψύχραιμος και cool ως όφειλα .
Εξαφανιστήκαμε με το παπί να κουβαλάει τον έρωτα και την τρέλα δυο εικοσάχρονων ,προσωρινό καταφύγιο στο σπίτι των γονιών μου που φυσικά δεν συμφωνούσαν καθόλου με αυτό, αλλά η απειλή να εξαφανιστούμε και από αυτούς, διακριτικά πακεταρισμένη λειτούργησε υπέρ μας. Ο κυρ Μιχάλης έκανε τέσσερις μήνες να μας βρει μεσω της Ασφάλειας και τελικά των γονιών μου. Είχαμε γυρίσει από τις διακοπές αποφασισμένοι για όλα . Μετά τις πρώτες συστάσεις και ερωτήσεις , έχεις πάει στρατό, πως θα ζήσετε κλπ φάνηκε οτι δεν θα τα βρίσκαμε . Εδώ θα δείτε πως η πολιτικές αποφάσεις βοηθούν τον καλό πολίτη . Ο φανταστικός Ανδρέας Παπανδρέου εχει περάσει το νόμο που επιτρέπει τον πολιτικό γάμο πριν λίγο , σε μια βδομάδα με θριαμβευτικό και μπλαζέ ύφος τους ανακοινώνουμε οτι παντρευόμαστε στο δημαρχείο του Πειραιά , άλλη κλάση , αρχοντιά και απλότητα. Τι πέρασαν και αυτοί , να έρχεται ενας μακρυμάλλης γενειοφόρος τύπος που δεν εχει πάει ούτε στρατό να σου παίρνει το κορίτσι μέσα απο το σπίτι.
Ηθικό δίδαγμα : μην τα βάζετε με δύο ερωτευμένα εικοσάχρονα που έχουν παπί.
Αποκοτιά ? τρέλα της ηλικίας ? η ζωή είναι μυστήριο, 38 χρόνια και τρία παιδιά μετά δεν εχει αλλάξει τίποτα , η φλόγα είναι εκεί, Una storia d'un amor , όχι πέστε μου χωρίς το ηρωικό παπί πως θα ήταν η ζωή μας τώρα ? Συχνά το αναρωτιόμαστε αλλά απάντηση δεν υπάρχει. Μόνο η σιγουριά ότι δεν μετανιώνουμε για τίποτε.
Α να μην ξεχάσω , ο πεθερός με αγάπησε στη συνέχεια :cool:
 

el-Gatto

Ανήσυχο μέλος
Περιοχή
Περιστέρι
Όνομα
Κωνσταντίνος
Μοτό
BMW R1200GSA
KTM 990 ADV
Desmorider
Οταν δροσίσει πάλι ,καλά να είμαστε πρώτα ,βγάλε μια διαδρομή ,να την πάμε παρέα.
Θα ρθω με το σΚαΤέΜ ,για να μην ξενερώσει το Μούλτι.
Κανόνισε μόνο στάσεις ,για κουβέντα...Και :friendship:
 

XR Maniac

Skipper
ADVRIDE Team
Περιοχή
ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Όνομα
Κωστας
Μοτό
NX 650-HRC Gandhi!!
s1000xr
Ιστορία 2η Το κλέψιμο του κοριτσιού

Ποτέ δεν είχα φανταστεί οτι θα το παπί θα χρησίμευε σε κάτι τέτοιο ,ναι με αυτό όργωσα την Αθήνα λιώνοντας τα κλασικά νάιλον λάστιχα που φορούσε ,με αυτό πηγαίναμε τα φιλαράκια στον Οβελίξ στην Στουρνάρη για μπύρες με την ελπίδα να γνωρίσουμε καμιά φοιτήτρια ,με αυτό για δουλειά .Η μηχανή είναι ένα εισιτήριο για τον κόσμο για έναν δεκαοχτάχρονο ,με αυτήν εξερευνούσα γύρω μου σε ένα κύκλο που ολο και άνοιγε και εμπλουτιζόταν με εμπειρίες καλές και κακές .Όπως οταν καταλάβαμε με τον άσχημο τρόπο οτι ποτό και οδήγηση δεν πάνε μαζί. Ένα φιλαράκι που πίναμε παρέα στον Οβελίξ φεύγοντας ένα βράδυ σκοτώθηκε πέφτοντας σε μια κολόνα . Δεν θυμάμαι πως τον λέγαν, δεν ήταν στο στενό κύκλο ,το χαμόγελό του όμως δεν εχει ξεθωριάσει. Αναμνήσεις χαραγμένες σαν πάνω σε ενα ξεθωριασμένο χαρτί, χωρίς πολλές λεπτομέρειες από την εποχή που μετά κατάλαβα και χαρακτήρισα '' before''
Πεδίο του Άρεως ,καθόμαστε παρέα και ένας φίλος έρχεται με μια κοπέλα που είχε γνωρίσει στις διακοπές και κάθονται μαζί μας . Εχει βραδιάσει και η κοπέλα σηκώνεται να φύγει ,που πας τόσο νωρίς λέω κάτσε λίγο ακόμη. Μπα πρέπει να περπατήσω μέχρι τη στάση και μετά λεωφορείο για το Περιστέρι λέει και δεν με παίρνει να αργήσω , ο πατέρας μου είναι πολύ αυστηρός. Κάτσε λίγο και θα σε πετάξω εγώ με το παπί λέω, μέγα πλεονέκτημα, ήμουν ο μόνος σε εκείνη την παρέα που είχα όχημα και τι όχημα ,ΟΚ δεν ήταν ΧΤ 500 ούτε Moto Guzzi Le Mans αλλά αυτά ήταν για μεγαλύτερες ηλικίες . Με κοιτάει, την κοιτάω ,μάλλον την υπνώτισα και δεν κατάλαβε που μπορεί να μπλέξει και λέει το ΟΚ.
Μετά από λίγο ξεκινάμε για Περιστέρι, τα κλασικά ,απόσταση ο ένας από το άλλον, κουβεντούλα και όταν φρενάρω με εκείνο το φανταστικό μπροστινό φρένο των παπιών κατάλαβα για τη Χημεία και τον ηλεκτρισμό όσα δυσκολευόμουν τόσα χρόνια στο Λύκειο, μια νέα εποχή μου φάνηκε οτι ξεκινάει, μετά συνειδητοποίησα οτι ήταν η ''After''. Φυσικά την άφησα 3 τετράγωνα μακριά και έφυγα ενθουσιασμένος δεν ξέρω για που, αλλά ενθουσιασμένος. Η ζωή είναι μυστήριο, ποτέ δεν ξέρεις τι πόρτα ανοίγεις , η σχέση προχώρησε με την δυσκολία του Μανιάτη πατέρα που γρήγορα αποκαλύφτηκε οτι θεωρούσε καθήκον του πρώτα να με πυροβολήσει και μετά να με ρωτήσει πως λέγομαι . Τα πράγματα όλο και δυσκολεύουν ,τηλέφωνο μόνο όταν λείπει ο πατέρας από το σπίτι , η μάνα δεν πάει πολύ πίσω ,πρέπει ακολουθήσει τη γραμμή της ορθής διαπαιδαγώγησης. Της την έφερα όμως ,τότε δούλευα πλασιέ σε βιβλία, ναι υπήρχε αυτό το επάγγελμα , η μάνα δεν με είχε δει ποτέ , λέω στην κοπέλα ,θα έρθω από το σπίτι σου αύριο σαν πλασιέ , θα κάνεις πως δεν με γνωρίζεις. Πράγματι πήγα γνώρισα και τη μάνα με κέρασε και αναψυκτικό και έφυγα κύριος. Πολύ το φχαριστηθήκαμε τότε.
Τα πράγματα γίναν πιο δύσκολα , ο Μανιάτης έμαθε την ύπαρξή μου, κόπηκαν οι έξοδοι , μην γελάτε οι νεότεροι ,τότε οι πατεράδες δεν ήταν ΄΄ ναι αγάπη μου πές μου τι ώρα να έρθω να σε πάρω'' ,όπως κάναμε εμείς . Αποφασίσαμε οτι κανείς δεν θα έμπαινε εμπόδιο στον έρωτά μας , το όχημα διαφυγής υπήρχε , μπλε, διακριτικό, αξιόπιστο .Έμπαινε και το καλοκαίρι, φαντάζεστε να μην πηγαίναμε διακοπές παρέα ? Με τίποτα, το σχέδιο καταστρώθηκε , όταν ο μπαμπάς έλειπε στη δουλειά και η μάνα στη λαϊκή ,γέμισε ένα μεγάλο σάκο με ότι ήθελε και εγώ περίμενα δύο τετράγωνα παρακάτω ,όχι δεν είχα τη μηχανή αναμμένη όπως στις ταινίες καθότι πολύ ψύχραιμος και cool ως όφειλα .
Εξαφανιστήκαμε με το παπί να κουβαλάει τον έρωτα και την τρέλα δυο εικοσάχρονων ,προσωρινό καταφύγιο στο σπίτι των γονιών μου που φυσικά δεν συμφωνούσαν καθόλου με αυτό, αλλά η απειλή να εξαφανιστούμε και από αυτούς, διακριτικά πακεταρισμένη λειτούργησε υπέρ μας. Ο κυρ Μιχάλης έκανε τέσσερις μήνες να μας βρει μεσω της Ασφάλειας και τελικά των γονιών μου. Είχαμε γυρίσει από τις διακοπές αποφασισμένοι για όλα . Μετά τις πρώτες συστάσεις και ερωτήσεις , έχεις πάει στρατό, πως θα ζήσετε κλπ φάνηκε οτι δεν θα τα βρίσκαμε . Εδώ θα δείτε πως η πολιτικές αποφάσεις βοηθούν τον καλό πολίτη . Ο φανταστικός Ανδρέας Παπανδρέου εχει περάσει το νόμο που επιτρέπει τον πολιτικό γάμο πριν λίγο , σε μια βδομάδα με θριαμβευτικό και μπλαζέ ύφος τους ανακοινώνουμε οτι παντρευόμαστε στο δημαρχείο του Πειραιά , άλλη κλάση , αρχοντιά και απλότητα. Τι πέρασαν και αυτοί , να έρχεται ενας μακρυμάλλης γενειοφόρος τύπος που δεν εχει πάει ούτε στρατό να σου παίρνει το κορίτσι μέσα απο το σπίτι.
Ηθικό δίδαγμα : μην τα βάζετε με δύο ερωτευμένα εικοσάχρονα που έχουν παπί.
Αποκοτιά ? τρέλα της ηλικίας ? η ζωή είναι μυστήριο, 38 χρόνια και τρία παιδιά μετά δεν εχει αλλάξει τίποτα , η φλόγα είναι εκεί, Una storia d'un amor , όχι πέστε μου χωρίς το ηρωικό παπί πως θα ήταν η ζωή μας τώρα ? Συχνά το αναρωτιόμαστε αλλά απάντηση δεν υπάρχει. Μόνο η σιγουριά ότι δεν μετανιώνουμε για τίποτε.
Α να μην ξεχάσω , ο πεθερός με αγάπησε στη συνέχεια :cool:
Τυχερός εισαι
Εγώ έχω μανιατισα Πεθερά μετανάστη στη νέα Υόρκη.
Ευτυχώς τοτενες το gpz ήταν σβέλτο και καλό στην αποφυγή γλαστρών.
 

Desmorider

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
Multistrada 1000 DS 2006
Δεν θα με χάλαγε ,αν είχε και επιλογές σε ταξιδιωτικό after market εξοπλισμό ,είναι ότι πρέπει.
 

kostas_366

Μέλος
Όνομα
Κωνσταντίνος
Μοτό
Πόρκα κρίση :)
Ωραίος ρε φίλε. Να είσαι καλά να γράφεις. Το χεις. Εδώ δηλ όλοι μπορούμε να γράψουμε μια ιστορία?
 

Padis

ven pasa ...
Περιοχή
Άγ.Στέφανος Αττικής
Όνομα
Παντελής
Μοτό
®1200 adv
Drz400E
Εκεί κάπου στο 1985 ή 1986 (δεν θυμάμαι καλά) μόλις είχα αποχωριστεί το δεύτερο GLX, το 90. το καλό και είχα βρεθεί με το πρώτο μου endurο (ΧΤ250).
Σχολείο αυτό το μηχανάκι. Έκανε τα πάντα και τίποτε! Σε πήγαινε ταξίδι (με τα δεδομένα της εποχής) και σε κατέβαζε και κέντρο για καφέ. Έτσι λοιπόν είχαμε αποφασίσει, το κορίτσι κι εγώ, να πάρουμε το ΧΤ και να ξεχυθούμε για κάμπινγκ στην νότια Πελοπόννησο. Φορτώνουμε λοιπόν εκείνο το Σάββατο το απομεσήμερο το μηχανάκι και το φορτώνουμε πολύ! Δύο σακβουαγιάζ στην σχάρα, τανκμπαγκ στο ντεπόζιτο για τα βαριά και η σκηνή πάνω στην ενίσχυση του φτερού εμπρός. Δύσκολο το κουματάρισμα με τόσο βάρος….

Ξεκίνημα λοιπόν από την Νίκαια και ανεβαίνουμε Σχιστό όμορφα και γουργουρίζοντας. Μόλις δε πιάνουμε την Εθνική Οδό (ναι, τότε τέτοια ήταν κι όχι Ολυμπία) αντιλαμβανόμαστε πως ξεκινάνε οι διακοπές μας! Χαμόγελα και χαρές μέσα από τα κράνη για το πόσο ωραία θα περάσουμε. Φυσικά οι λογαριασμοί γίνονταν χωρίς τον ξενοδόχο, που επί προκειμένου ήταν το πίσω λάστιχο… Μέσα στον νεανικό ενθουσιασμό δεν σκέφτηκα πως το τρακτερωτό λάστιχο έχει κάποια όρια που εμείς είχαμε υπερβεί κατά πολύ. Έτσι λοιπόν του έμελε να σκάσει μόλις στην δεύτερη στροφή της κακιάς σκάλας (εκείνη την καλή αριστερή που έμπαινες με αρκετά για την ευθεία που ακολουθούσε).
Δημιουργήθηκαν σκηνές απείρου κάλλους , με εμένα να προσπαθώ να ισορροπήσω το μπαντιλίκι που γινόταν, την γυναίκα μου να ουρλιάζει πως σκοτωνόμαστε κι έναν φουκαριάρη γιωταχή που ήταν στην αριστερή να πλακώνεται στα φρένα για να μου αφήσει χώρο στον δρόμο. Χωρίς να έχω την επίγνωση του πως, μετά από μερικά δεκάδες μέτρα βρισκόμαστε σταματημένοι δεξιά σε εκείνη την υποτυπώδη ΛΕΑ των 80cm…

Κοιτιόμαστε για ώρα και δεν θέλουμε να πιστέψουμε αυτό που συμβαίνει. Τι κάνεις τώρα? Περπάτημα μέχρι την Κινέττα λοιπόν προς ανεύρεση βενζινάδικου.
Σπρώξε μεγάλε 250 κιλά με ντάλα τον ήλιο από πάνω σου. Ναι, καλά… πως το θες? Δεν γίνεται ! Βάζεις μπροστά και με πρώτη προσπαθείς να κινήσεις το μηχανάκι. Αυτό είναι πιο εύκολο !
Έχουμε δεν έχουμε κάνει 500 μέτρα και μπροστά μας σταματάει λευκό αγροτικό TOYOTA HiLux που ο συνοδηγός βγαίνει και μας κάνει νοήματα. Πλησιάζουμε και ο τύπος είναι γύρω στα 25-27 με πολλά τατουάζ παντού, (τα τατουάζ για εκείνη την εποχή στιγμάτιζαν ανθρώπους του περιθωρίου) και μας λέει το αμίμητο : « Έλα μεγάλε, δώσε μια καλή να την ανεβάσουμε στην καρότσα! »

Κάτσε ρε φίλε… Τι δώσε μία? Περίμενε να γνωριστούμε πρώτα… Κι επειδή δεν υπήρχε χρόνος για τέτοια μου έρχεται δεύτερη κατραπακιά «Έλα να την φορτώσουμε γρήγορα»

Μα γιατί βιάζεται αναρωτιέμαι? Δεν ξέρω, δεν έχω ξαναβρεθεί σε αυτή τη θέση να μην θέλω να κάνω κάτι, αλλά να μην έχω άλλη επιλογή… Στο μεσοδιάστημα έχει κατέβει και ο οδηγός που είναι κι εκείνος ‘’περίεργος’’ με τα δικά μου μάτια. Φορτώνουμε την μηχανή και έρχεται και η Τρίτη κατραπακιά…. «Θέλει η κοπελιά να κάτσει μέσα μην την χτυπάει ο αέρας ? » Όχι ρε μεγάλε! Καρότσα θέλει! Και ανεβαίνουμε…

Στην διαδρομή προς την Κόρινθο μας είχαν ζώσει τα φίδια. Που θα μας πάνε? Που θα μας πετάξουν για να μας πάρουν την μηχανή? Τι θα μας κάνουν?? Οι παλμοί αντί να κατεβαίνουν ανέβαιναν…

Με τα πολλά βρισκόμαστε να περνάμε τον Ισθμό και μπαίνουμε στον οικιστικό ιστό. Περνάμε γειτονιές, στενά, σοκάκια και βγαίνουμε από κάπου μπροστά σε ένα βουλκανιζατέρ - συνεργείο μοτό που είναι κλειστό. Κατεβάζουμε από την καρότσα το μηχανάκι και ηρεμώ κάπως… Ο τύπος με τα τατουάζ φεύγει λέγοντας επιστρέφω σε λίγο.

Και ναι! Επέστρεψε σε λίγο με τον ιδιοκτήτη του συνεργείου. Άνοιξε ο άνθρωπος το μαγαζί Σάββατο απόγευμα (είχε πάει 7 η ώρα πια) για να μας εξυπηρετήσει. Τελικά αλλάξαμε λάστιχο, αλλά αυτό θα είναι άλλη ιστορία.

Με τους τυπάδες τελικά παραλίγο να τσακωθούμε. Έκανα την ανοησία να βγάλω 2 χιλιάρικα για να τους τα δώσω για ευχαριστώ (μια μπύρα ρε…) και παραλίγο να αρπαχτούμε.

Το όνομα του δεν το θυμάμαι. Τα λόγια του όμως είναι χαραγμένα βαθιά μέσα μου :
«Εμείς οι μηχανόβιοι έχουμε αλληλεγγύη και βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Κάποτε μπορεί να βρεθώ εγώ στην θέση σου και θα με βοηθήσεις. Καλό ταξίδι!»

Βρεθήκαμε τυχαία μετά από χρόνια σε ένα μηχανουργείο που έφτιαχνε μαρκούτσια δίπλα στην Freedom στην Ιερά Οδό.

Εκεί του άφησα 2 κουτάκια μπύρα κι ένα μεγάλο ευχαριστώ…


 

Desmorider

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
Multistrada 1000 DS 2006
Εκεί κάπου στο 1985 ή 1986 (δεν θυμάμαι καλά) μόλις είχα αποχωριστεί το δεύτερο GLX, το 90. το καλό και είχα βρεθεί με το πρώτο μου endurο (ΧΤ250).
Σχολείο αυτό το μηχανάκι. Έκανε τα πάντα και τίποτε! Σε πήγαινε ταξίδι (με τα δεδομένα της εποχής) και σε κατέβαζε και κέντρο για καφέ. Έτσι λοιπόν είχαμε αποφασίσει, το κορίτσι κι εγώ, να πάρουμε το ΧΤ και να ξεχυθούμε για κάμπινγκ στην νότια Πελοπόννησο. Φορτώνουμε λοιπόν εκείνο το Σάββατο το απομεσήμερο το μηχανάκι και το φορτώνουμε πολύ! Δύο σακβουαγιάζ στην σχάρα, τανκμπαγκ στο ντεπόζιτο για τα βαριά και η σκηνή πάνω στην ενίσχυση του φτερού εμπρός. Δύσκολο το κουματάρισμα με τόσο βάρος….

Ξεκίνημα λοιπόν από την Νίκαια και ανεβαίνουμε Σχιστό όμορφα και γουργουρίζοντας. Μόλις δε πιάνουμε την Εθνική Οδό (ναι, τότε τέτοια ήταν κι όχι Ολυμπία) αντιλαμβανόμαστε πως ξεκινάνε οι διακοπές μας! Χαμόγελα και χαρές μέσα από τα κράνη για το πόσο ωραία θα περάσουμε. Φυσικά οι λογαριασμοί γίνονταν χωρίς τον ξενοδόχο, που επί προκειμένου ήταν το πίσω λάστιχο… Μέσα στον νεανικό ενθουσιασμό δεν σκέφτηκα πως το τρακτερωτό λάστιχο έχει κάποια όρια που εμείς είχαμε υπερβεί κατά πολύ. Έτσι λοιπόν του έμελε να σκάσει μόλις στην δεύτερη στροφή της κακιάς σκάλας (εκείνη την καλή αριστερή που έμπαινες με αρκετά για την ευθεία που ακολουθούσε).
Δημιουργήθηκαν σκηνές απείρου κάλλους , με εμένα να προσπαθώ να ισορροπήσω το μπαντιλίκι που γινόταν, την γυναίκα μου να ουρλιάζει πως σκοτωνόμαστε κι έναν φουκαριάρη γιωταχή που ήταν στην αριστερή να πλακώνεται στα φρένα για να μου αφήσει χώρο στον δρόμο. Χωρίς να έχω την επίγνωση του πως, μετά από μερικά δεκάδες μέτρα βρισκόμαστε σταματημένοι δεξιά σε εκείνη την υποτυπώδη ΛΕΑ των 80cm…

Κοιτιόμαστε για ώρα και δεν θέλουμε να πιστέψουμε αυτό που συμβαίνει. Τι κάνεις τώρα? Περπάτημα μέχρι την Κινέττα λοιπόν προς ανεύρεση βενζινάδικου.
Σπρώξε μεγάλε 250 κιλά με ντάλα τον ήλιο από πάνω σου. Ναι, καλά… πως το θες? Δεν γίνεται ! Βάζεις μπροστά και με πρώτη προσπαθείς να κινήσεις το μηχανάκι. Αυτό είναι πιο εύκολο !
Έχουμε δεν έχουμε κάνει 500 μέτρα και μπροστά μας σταματάει λευκό αγροτικό TOYOTA HiLux που ο συνοδηγός βγαίνει και μας κάνει νοήματα. Πλησιάζουμε και ο τύπος είναι γύρω στα 25-27 με πολλά τατουάζ παντού, (τα τατουάζ για εκείνη την εποχή στιγμάτιζαν ανθρώπους του περιθωρίου) και μας λέει το αμίμητο : « Έλα μεγάλε, δώσε μια καλή να την ανεβάσουμε στην καρότσα! »

Κάτσε ρε φίλε… Τι δώσε μία? Περίμενε να γνωριστούμε πρώτα… Κι επειδή δεν υπήρχε χρόνος για τέτοια μου έρχεται δεύτερη κατραπακιά «Έλα να την φορτώσουμε γρήγορα»

Μα γιατί βιάζεται αναρωτιέμαι? Δεν ξέρω, δεν έχω ξαναβρεθεί σε αυτή τη θέση να μην θέλω να κάνω κάτι, αλλά να μην έχω άλλη επιλογή… Στο μεσοδιάστημα έχει κατέβει και ο οδηγός που είναι κι εκείνος ‘’περίεργος’’ με τα δικά μου μάτια. Φορτώνουμε την μηχανή και έρχεται και η Τρίτη κατραπακιά…. «Θέλει η κοπελιά να κάτσει μέσα μην την χτυπάει ο αέρας ? » Όχι ρε μεγάλε! Καρότσα θέλει! Και ανεβαίνουμε…

Στην διαδρομή προς την Κόρινθο μας είχαν ζώσει τα φίδια. Που θα μας πάνε? Που θα μας πετάξουν για να μας πάρουν την μηχανή? Τι θα μας κάνουν?? Οι παλμοί αντί να κατεβαίνουν ανέβαιναν…

Με τα πολλά βρισκόμαστε να περνάμε τον Ισθμό και μπαίνουμε στον οικιστικό ιστό. Περνάμε γειτονιές, στενά, σοκάκια και βγαίνουμε από κάπου μπροστά σε ένα βουλκανιζατέρ - συνεργείο μοτό που είναι κλειστό. Κατεβάζουμε από την καρότσα το μηχανάκι και ηρεμώ κάπως… Ο τύπος με τα τατουάζ φεύγει λέγοντας επιστρέφω σε λίγο.

Και ναι! Επέστρεψε σε λίγο με τον ιδιοκτήτη του συνεργείου. Άνοιξε ο άνθρωπος το μαγαζί Σάββατο απόγευμα (είχε πάει 7 η ώρα πια) για να μας εξυπηρετήσει. Τελικά αλλάξαμε λάστιχο, αλλά αυτό θα είναι άλλη ιστορία.

Με τους τυπάδες τελικά παραλίγο να τσακωθούμε. Έκανα την ανοησία να βγάλω 2 χιλιάρικα για να τους τα δώσω για ευχαριστώ (μια μπύρα ρε…) και παραλίγο να αρπαχτούμε.

Το όνομα του δεν το θυμάμαι. Τα λόγια του όμως είναι χαραγμένα βαθιά μέσα μου :
«Εμείς οι μηχανόβιοι έχουμε αλληλεγγύη και βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Κάποτε μπορεί να βρεθώ εγώ στην θέση σου και θα με βοηθήσεις. Καλό ταξίδι!»

Βρεθήκαμε τυχαία μετά από χρόνια σε ένα μηχανουργείο που έφτιαχνε μαρκούτσια δίπλα στην Freedom στην Ιερά Οδό.

Εκεί του άφησα 2 κουτάκια μπύρα κι ένα μεγάλο ευχαριστώ…


Αυτες είναι ιστορίες που μένουν Παντελή ,άντε ν´ανοιξει το κουτακι των αναμνησεων
 

Desmorider

Μέλος
Όνομα
Δημήτρης
Μοτό
Multistrada 1000 DS 2006
Εκεί κάπου στο 1985 ή 1986 (δεν θυμάμαι καλά) μόλις είχα αποχωριστεί το δεύτερο GLX, το 90. το καλό και είχα βρεθεί με το πρώτο μου endurο (ΧΤ250).
Σχολείο αυτό το μηχανάκι. Έκανε τα πάντα και τίποτε! Σε πήγαινε ταξίδι (με τα δεδομένα της εποχής) και σε κατέβαζε και κέντρο για καφέ. Έτσι λοιπόν είχαμε αποφασίσει, το κορίτσι κι εγώ, να πάρουμε το ΧΤ και να ξεχυθούμε για κάμπινγκ στην νότια Πελοπόννησο. Φορτώνουμε λοιπόν εκείνο το Σάββατο το απομεσήμερο το μηχανάκι και το φορτώνουμε πολύ! Δύο σακβουαγιάζ στην σχάρα, τανκμπαγκ στο ντεπόζιτο για τα βαριά και η σκηνή πάνω στην ενίσχυση του φτερού εμπρός. Δύσκολο το κουματάρισμα με τόσο βάρος….

Ξεκίνημα λοιπόν από την Νίκαια και ανεβαίνουμε Σχιστό όμορφα και γουργουρίζοντας. Μόλις δε πιάνουμε την Εθνική Οδό (ναι, τότε τέτοια ήταν κι όχι Ολυμπία) αντιλαμβανόμαστε πως ξεκινάνε οι διακοπές μας! Χαμόγελα και χαρές μέσα από τα κράνη για το πόσο ωραία θα περάσουμε. Φυσικά οι λογαριασμοί γίνονταν χωρίς τον ξενοδόχο, που επί προκειμένου ήταν το πίσω λάστιχο… Μέσα στον νεανικό ενθουσιασμό δεν σκέφτηκα πως το τρακτερωτό λάστιχο έχει κάποια όρια που εμείς είχαμε υπερβεί κατά πολύ. Έτσι λοιπόν του έμελε να σκάσει μόλις στην δεύτερη στροφή της κακιάς σκάλας (εκείνη την καλή αριστερή που έμπαινες με αρκετά για την ευθεία που ακολουθούσε).
Δημιουργήθηκαν σκηνές απείρου κάλλους , με εμένα να προσπαθώ να ισορροπήσω το μπαντιλίκι που γινόταν, την γυναίκα μου να ουρλιάζει πως σκοτωνόμαστε κι έναν φουκαριάρη γιωταχή που ήταν στην αριστερή να πλακώνεται στα φρένα για να μου αφήσει χώρο στον δρόμο. Χωρίς να έχω την επίγνωση του πως, μετά από μερικά δεκάδες μέτρα βρισκόμαστε σταματημένοι δεξιά σε εκείνη την υποτυπώδη ΛΕΑ των 80cm…

Κοιτιόμαστε για ώρα και δεν θέλουμε να πιστέψουμε αυτό που συμβαίνει. Τι κάνεις τώρα? Περπάτημα μέχρι την Κινέττα λοιπόν προς ανεύρεση βενζινάδικου.
Σπρώξε μεγάλε 250 κιλά με ντάλα τον ήλιο από πάνω σου. Ναι, καλά… πως το θες? Δεν γίνεται ! Βάζεις μπροστά και με πρώτη προσπαθείς να κινήσεις το μηχανάκι. Αυτό είναι πιο εύκολο !
Έχουμε δεν έχουμε κάνει 500 μέτρα και μπροστά μας σταματάει λευκό αγροτικό TOYOTA HiLux που ο συνοδηγός βγαίνει και μας κάνει νοήματα. Πλησιάζουμε και ο τύπος είναι γύρω στα 25-27 με πολλά τατουάζ παντού, (τα τατουάζ για εκείνη την εποχή στιγμάτιζαν ανθρώπους του περιθωρίου) και μας λέει το αμίμητο : « Έλα μεγάλε, δώσε μια καλή να την ανεβάσουμε στην καρότσα! »

Κάτσε ρε φίλε… Τι δώσε μία? Περίμενε να γνωριστούμε πρώτα… Κι επειδή δεν υπήρχε χρόνος για τέτοια μου έρχεται δεύτερη κατραπακιά «Έλα να την φορτώσουμε γρήγορα»

Μα γιατί βιάζεται αναρωτιέμαι? Δεν ξέρω, δεν έχω ξαναβρεθεί σε αυτή τη θέση να μην θέλω να κάνω κάτι, αλλά να μην έχω άλλη επιλογή… Στο μεσοδιάστημα έχει κατέβει και ο οδηγός που είναι κι εκείνος ‘’περίεργος’’ με τα δικά μου μάτια. Φορτώνουμε την μηχανή και έρχεται και η Τρίτη κατραπακιά…. «Θέλει η κοπελιά να κάτσει μέσα μην την χτυπάει ο αέρας ? » Όχι ρε μεγάλε! Καρότσα θέλει! Και ανεβαίνουμε…

Στην διαδρομή προς την Κόρινθο μας είχαν ζώσει τα φίδια. Που θα μας πάνε? Που θα μας πετάξουν για να μας πάρουν την μηχανή? Τι θα μας κάνουν?? Οι παλμοί αντί να κατεβαίνουν ανέβαιναν…

Με τα πολλά βρισκόμαστε να περνάμε τον Ισθμό και μπαίνουμε στον οικιστικό ιστό. Περνάμε γειτονιές, στενά, σοκάκια και βγαίνουμε από κάπου μπροστά σε ένα βουλκανιζατέρ - συνεργείο μοτό που είναι κλειστό. Κατεβάζουμε από την καρότσα το μηχανάκι και ηρεμώ κάπως… Ο τύπος με τα τατουάζ φεύγει λέγοντας επιστρέφω σε λίγο.

Και ναι! Επέστρεψε σε λίγο με τον ιδιοκτήτη του συνεργείου. Άνοιξε ο άνθρωπος το μαγαζί Σάββατο απόγευμα (είχε πάει 7 η ώρα πια) για να μας εξυπηρετήσει. Τελικά αλλάξαμε λάστιχο, αλλά αυτό θα είναι άλλη ιστορία.

Με τους τυπάδες τελικά παραλίγο να τσακωθούμε. Έκανα την ανοησία να βγάλω 2 χιλιάρικα για να τους τα δώσω για ευχαριστώ (μια μπύρα ρε…) και παραλίγο να αρπαχτούμε.

Το όνομα του δεν το θυμάμαι. Τα λόγια του όμως είναι χαραγμένα βαθιά μέσα μου :
«Εμείς οι μηχανόβιοι έχουμε αλληλεγγύη και βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Κάποτε μπορεί να βρεθώ εγώ στην θέση σου και θα με βοηθήσεις. Καλό ταξίδι!»

Βρεθήκαμε τυχαία μετά από χρόνια σε ένα μηχανουργείο που έφτιαχνε μαρκούτσια δίπλα στην Freedom στην Ιερά Οδό.

Εκεί του άφησα 2 κουτάκια μπύρα κι ένα μεγάλο ευχαριστώ…


Τώρα που έβαλες φωτό το XT θυμήθηκα πως χάζευα εκείνα τα χρόνια τους Γερμανούς και Αυστριακούς που έρχονταν τα καλοκαίρια με τα 500 άρια XT. με μια προβιά στη σέλα και δεν καταλάβαινα τι ρόλο παίζει ,Το εύκολο συμπέρασμα ήταν ότι είναι Γερμαναραδες και η αισθητική δεν είναι το φορτε τους.Μετα έμαθα τις ίσο θερμικές ιδιότητες του μαλιού και τώρα ψηνομαι να φτιάξω και γω ένα τέτοιο κάλυμμα για τα ταξίδια .Προβιά από το ΙΚΕΑ πατρόν και δυο ιμάντες
 

XR Maniac

Skipper
ADVRIDE Team
Περιοχή
ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Όνομα
Κωστας
Μοτό
NX 650-HRC Gandhi!!
s1000xr
Τώρα που έβαλες φωτό το XT θυμήθηκα πως χάζευα εκείνα τα χρόνια τους Γερμανούς και Αυστριακούς που έρχονταν τα καλοκαίρια με τα 500 άρια XT. με μια προβιά στη σέλα και δεν καταλάβαινα τι ρόλο παίζει ,Το εύκολο συμπέρασμα ήταν ότι είναι Γερμαναραδες και η αισθητική δεν είναι το φορτε τους.Μετα έμαθα τις ίσο θερμικές ιδιότητες του μαλιού και τώρα ψηνομαι να φτιάξω και γω ένα τέτοιο κάλυμμα για τα ταξίδια .Προβιά από το ΙΚΕΑ πατρόν και δυο ιμάντες
Ο Νικόλας ο Nikolas77.. Λέει τα καλύτερα για την προβιά.
Και είναι μεγάλη γυριστρα



Advphone....
 
Top Bottom