Ημέρα 10η (Heidelberg - Ulm)
Πρωινό ξύπνημα με ψιλόβροχο και αποχαιρετισμός σε μια Χαϊδελβέργη γεμάτη υγρασία και κίνηση στα πρώτα χιλιόμετρα.
Μετά από ένα μισάωρο το ψιλόβροχο γίνεται μια πλούσια ήρεμη βροχή. "Αράζω" για λίγο κάτω από μια αερογέφυρα (πόση ευγνωμοσύνη χρωστάμε εμείς οι μηχανόβιοι στις αερογέφυρες και τα τούνελ γι' αυτά τα μικρά διαλείμματα/ανάσες που μας προσφέρουν στους καύσωνες και στις καταιγίδες), περιμένω ένα 20λεπτο, η βροχή συνεχίζεται κανονικά, βαριέμαι την αναμονή, ανεβαίνω στη μηχανή και συνεχίζω.
Κι έρχονται να με αγχώσουν και κάποια κατάμαυρα σύννεφα στο βάθος του ορίζοντα, που φωτίζονται κατά καιρούς από ηλεκτρικές εκκενώσεις. Ευτυχώς, στο ύψος της Καρλσρούης ο δρόμος κάνει μια τεράστια ανακουφιστική καμπύλη προς νότο, η βροχή σταματάει και εμφανίζονται μπροστά μου τα πρώτα δειλά σημαδάκια γαλανού ουρανού.
Είκοσι χλμ πριν την Ουλμ, θα κάνω μια μικρή παράκαμψη στο χωριό Blaubeuren. Εκεί δίπλα, μέσα σε μια οργιαστική βλάστηση, με ξύλινα γεφύρια, νερόμυλους και ένα μοναστήρι βενεδικτίνων, είναι η πηγή του Blau (μπλε), ενός μικρού παραπόταμου που τροφοδοτεί τον Δούναβη. Ιδανικό σημείο για στάση και εσπρέσο, επιτέλους κάτω από έναν ηλιόλουστο ουρανό.
Μπορεί η Ουλμ να μην είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ τουριστικό κοινό, όπως π.χ. το
Βερολίνο, το Αμβούργο ή το
Μόναχο, όμως - εκτός του ότι είναι η γενέτειρα του Αϊνστάιν - είναι μια πόλη με ενδιαφέροντα αξιοθέατα που σκοπεύω να τα ανακαλύψω. Αφού φροντίζω για τη σχετική κάλυψη των ενεργειακών αναγκών,.....
.... ξεκινώ ανανεωμένος την εξερεύνησή μου φυσικά από την καρδιά της παλιάς πόλης, την Munsterplatz. Με το που βγαίνω από ένα στενάκι στην πλατεία πέφτω πάνω σ' έναν ογκόλιθο. Είναι το σπουδαιότερο μνημείο της πόλης, ο καθεδρικός ναός της (Ulmer Munster), ο ψηλότερος ναός του κόσμου παρακαλώ! Το αστείο είναι ότι όταν τον 14ο αιώνα ξεκίνησε η ανέγερση του καθεδρικού, αυτό που εντυπωσίαζε δεν ήταν το ύψος αλλά το μέγεθός του, αφού σε μια κωμόπολη των 7.000 κατοίκων που ήταν τότε η Ουλμ, αποφασίσθηκε ο ναός να έχει χωρητικότητα 20.000!. Τον τίτλο του ψηλότερου ναού στον κόσμο τον απέκτησε σχεδόν 500 χρόνια αργότερα, το 1890, όταν αποφάσισαν την τοποθέτηση του κεντρικού οβελίσκου, ύψους 161 μέτρων. Κι αυτό για να κοντράρουν τον καθεδρικό της Κολωνίας, του οποίου οι πύργοι είχαν ολοκληρωθεί μια δεκαετία πριν με ύψος 157 μέτρα. Αστειότητες!
Ανάλογου μεγέθους με τον καθεδρικό είναι και η πολύ όμορφη πλατεία, η Munsterplatz. Εδώ ξεχωρίζει - πέραν του ναού - το υπέροχα ζωγραφισμένο Δημαρχείο της πόλης....
..... αλλά και η πολύ επιτυχημένη, κατά τη γνώμη μου, αρχιτεκτονική μίξη του παλιού με το καινούργιο στα γύρω κτίρια.
Από την Munsterplatz ξεκινούν όλοι οι πεζόδρομοι της παλιάς πόλης. Επιλέγω να κατευθυνθώ νότια, στην πιο γραφική γειτονιά της Ουλμ, τη συνοικία των ψαράδων. Όντως η γειτονιά είναι μια ζωγραφιά! Καναλάκια, μικροί καταρράκτες, νερόμυλοι, ξύλινα γεφυράκια. Και ανάμεσά τους να ξεφυτρώνουν τα μεσαιωνικά σπιτάκια των ψαράδων, σκεβρωμένα τα περισσότερα, αλλά πανέμορφα με τις ξυλοδεσιές και τα λουλουδιασμένα παράθυρα. Και βέβαια ξέχασα να σας πω ότι όλη αυτή η υδάτινη πανδαισία είναι ο γνώριμός μου Blau, που τις πηγές του είδα μερικές ώρες πριν και που έρχεται να συναντήσει σε λίγα μέτρα τον μεγάλο αδελφό του, τον Δούναβη.
Αυτά τα λίγα μέτρα διανύω κι εγώ και βγαίνω στον Δούναβη. Εδώ, στα παλιά τείχη της πόλης, οι άνθρωποι έχουν φτιάξει ένα καταπληκτικό παραδουνάβιο μονοπάτι, που κάνει τον περίπατο δίπλα στον ποταμό απολαυστικό.
Την καλύτερη θέα της πόλης όμως θα την απολαύσω από την απέναντι πλευρά του ποταμού, περνώντας στον σύγχρονο οικισμό της Νέας Ουλμ (Neu Ulm). Το παράδοξο εδώ είναι ότι οι δύο συνοικισμοί ανήκουν σε διαφορετικά κρατίδια με φυσικό σύνορο τον Δούναβη. Η Ουλμ ανήκει στη Βάδη-Βιρτεμβέργη και η Νέα Ουλμ στη Βαυαρία!
