Μπράβο στα παιδιά για τις φωτό γιατί οι δικές μου είναι ΓΤΠ.
Παραλίγο να μην πάω... γιατί έβλεπα ένα όνειρο, ότι προσπαθώ να κλείσω ένα ξυπνητήρι που δεν σταματάει ποτέ και ξύπνησα απορημένος με το δεύτερο ξυπνητήρι να χτυπάει, φαίνεται πως επί 15 λεπτά στον ύπνο μου έψαχνα το κουμπί και δεν το έβρισκα. "Ο κόβιντ τα κάνει αυτά", ποτέ δεν είχα θέμα με πρωινό ξύπνημα.
Πράγματα έτοιμα από το βράδυ ευτυχώς, κόψιμο ταμπελάκια στα ρούχα και πάμε.
Φτάνω και βλέπω ένα κόκκινο γκούτσι και δεν θυμόμουν τι χρώμα είναι του wildbilly λέω έχει πλάκα, τελικά ήταν ο Γιώργος. Έρχεται και ο Σωκράτης, έρχεται ο Βασίλης και ο Φώτης, δεν περιμένουμε επισήμως κάποιον άλλο αλλά μέχρι να πιούμε καφέ πέρασε λίγο παραπάνω η ώρα. Πάμε κατά τα σχεδιασμένα αρχικά ως το Λεωνίδιο, εκεί καταλαβαίνω ότι με δούλεψε το Windy σε ότι αφορά θερμοκρασίες και το 30 μέγιστη είναι όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό. Τουλάχιστον έχει λίγο αεράκι και έχω σωστά ρούχα. Φτάνουμε Φωκιανό από τον λάθος δρόμο, ο Βασίλης ήθελε να δοκιμάσει έναν άλλο που ξεκινά σχεδόν απέναντι από την ΕΚΟ (και για τον οποίο μας είπαν και οι ντόπιοι λίγο μετά στην παραλία) δεν θα ήταν μεγάλη η διαφορά αλλά το "καινούριος δρόμος" είναι από μόνο του κίνητρο. Μπερδευτήκαμε στο φεύγα και το χάσαμε αυτήν την φορά.
Στην παραλία έρχεται ένα παλικάρι "είσαι ο amyroukai" λέω ωπ μας πιάσανε οι παπαράτσι ΠΟΣΟ ΣΕΛΕΜΠΡΙΤΙΣ ΠΧΙΑ, χαιρετιόμαστε, έχει διαβάσει το νήμα και είχε τον νου του ότι ίσως περάσουμε από την παραλία, έχω εκπλαγεί ευχάριστα από το πόσο ευγενικοί είναι η παρέα Λεωνιδίου, όχι, δεν είναι αυτονόητο. Ο Φωκιανός αξίζει τον κόπο, δεν έχει τίποτα κοσμοπολίτικο και δεν έχει σήμα κινητού, για αυτό αξίζει περισσότερο.
πυξιδας990 αν έχεις την καλοσύνη μάθε τηλέφωνο από τα δωμάτια, θα προσπαθήσω να πάω με τα κορίτσια μία διανυκτέρευση καθημερινές αν δουλεύουν.
Βουτιά, ενυδάτωση. Είναι νωρίς το μεσημέρι και έχω ήδη πιεί ένα μεγάλο μπουκάλι νερό από το σπίτι και πάνω από ένα λίτρο έξτρα. Η φάση είναι άραγμα, μεζέδες, βουτιά "της γιαγιάς" για δροσισμό συχνά και ύπνο στην σκιά αλλά συνεχίζουμε. Χαιρετάω τα παιδιά και πάμε.
Ο δρόμος ως το Κυπαρίσσι είναι ωραίος, όχι η πίστα που γράφεται συχνά λόγω πέτρας/χαλικιών σε τυχαία σημεία αλλά έχει άσφαλτο που κρατάει, στροφές με αποδεκτή γεωμετρία που δεν τρομάζουν. Λιμάνι Γέρακα και ησυχία... ΟΚ εκτός από τις τύπισσες από την Φλόριντα που είδαν άλλους Αμερικανούς και ούρλιαζαν "how are y'all" για μιά στιγμή βρέθηκα στο βάλτο και περίμενα τον ξεδοντιάρη ξάδερφο με το δίκαννο να βγει από την σχεδία "y'all lookin' at my kin funny?" ξέρω 'γω. Χαζέψαμε το τοπίο, φάγαμε στην ταβέρνα με τις καλύτερες βαθμολογίες στο google αξιοπρεπώς, πάμε για Μονεμβασιά. Έχει αρχίσει και φαίνεται ότι ταλαιπωρούμε τον Φώτη λίγο.
Μονεμβασιά -το τοπίο κοιτάμε- πίνουμε καφεδάκι, χαζεύουμε το true adve απέραντο γαλάζιο, είναι η ώρα δύσκολη και έχει ακόμα ζέστη για βόλτα με τα πόδια φορτωμένοι με μπουφάν και κράνη, άσε που το παντελόνι μου πέφτει και θέλει τιράντες (νομίζω υπάρχουν επίσημο αξεσουάρ). Ο Σωκράτης μένει πίσω για μικρή βόλτα στο κάστρο, πιάσαμε την κουβέντα για το πως ήταν παλιά εκεί και δεν χαιρετηθήκαμε.
Ο Φώτης δικαίως θέλει επιστροφή από το βουνό, δεν χαλάμε χατίρι. Θέλει και γλυκάκι, επίσης δεν χαλάμε χατίρι. Τελικά δεν πήγαμε από βουνό αλλά η θερμοκρασία έπεσε απότομα λόγω συννεφιάς (από 35 και με ήλιο πάνω μας σε 30) οπότε μείναμε σε κύριο οδικό δίκτυο. Ο Βασίλης έχει φύγει μπροστά και δεν τον βλέπω, ο Γιώργος κόβει ταχύτητα και μπαίνει δεξιά σε κάτι που δεν είναι βενζινάδικο, ο Φώτης φεύγει ευθεία, τι γίνεται εδώ μου λες; Κόβω, βλέπω τον Βασίλη παρκαρισμένο, το όνομα του μαγαζιού το έλεγε ο Φώτης (και νόμιζα ότι μιλούσε για χωριό) φαίνεται όμως ότι από την ζέστη και την κούραση ξέχασε ότι ήθελε γλυκάκι. Το να πιάσεις τον Φώτη στις στροφές δεν είναι απλό, τώρα που είναι κουρασμένος πιθανότατα γίνεται, αλλά φαντάζομαι ότι θα καταλάβει πως λείπουμε από τους καθρέφτες του και θα γυρίσει. Τελικά βγήκε ΕΟ και μας πήρε από το πρώτο ΣΕΑ και περίμενε εκεί, κρίμα.
Φτάνοντας στο ΣΕΑ περνάει ο Σωκράτης... Το γλυκάκι μας το έκανε κλικ, δεν είναι κακή ανταλλαγή.
Επιστροφή χωρίς απρόοπτα πέραν της λίγης βενζίνης παραπάνω για να προλάβω τα κορίτσια.
Στροφές φουλ, παρέα εξαίρετη, νέοι δρόμοι, ωραία τοπία, τι άλλο θες από μιά τέτοια μέρα. Λιγότερη ζέστη θα μου πεις και πολύ σωστά, αλλά γκρικ σάμερ τι να κάνεις.
Και στα επόμενα, με πιο δροσερή διαδρομή και βουτιά σε ποτάμι;