Ας γράψω κι εγω δυό
λόγιασεντόνια ,ανεβάζοντας λίγο ακόμα τον μέσο όρο ηλικίας των γραφόντωΝαι.
Βασικά ,θα συμφωνήσω με τον τρόπο σκέψης του
@ilai .
Kάθε όν είναι ξεχωριστό ,με δικό του τρόπο σκέψης-δράσης-αντίδρασης-φιλοσοφίας.
Ολοι οι ανθρώπινοι χαρακτήρες ,ξεκινούν από μια μοναδική βάση ,κ απλά σμιλεύονται στο παραπέρα της συμπεριφοράς τους.
Δεν θα ξεχάσω την εποχή που ήμουν κι εγώ παιδί(πρό Χριστού λέμε τώρα)
Από 1η δημοτικού ,ονειρευόμουν ποδήλατο.
Κυριολεκτικά όμως...έβλεπα όνειρα καθημερινά να καβαλάω.
Οικονομική δυνατότητα ,ΔΕΝ(βλ.Οικογένεια πολύτεκνη ,με πατέρα εργάτη)
4η Δημοτικού ,κ ποδήλατο δεν είχα ακόμα.
Είχε φτάσει Πάσχα ,είχα μαζέψει κάποια ψιλά από χαρτζιλίκια ,πήγα σε ενα κοντινό παλιατζίδικο ,κ του είπα οτι θέλω ένα παλιό ποδήλατο.
Τού'δωσα όσα είχα στο χέρι ,κ μου'πε: "Έμπα μέσα ,κ πάρε ότι θέλεις"
Πηγα πρώί θυμάμαι ,κ σουρούπωσε ,ξεθάβοντας μέσα από τις σωρούς με παλιοσίδερα ,ότι καλύτερο -νομιζα οτι- υπάρχει.
Εδεσα τα διαφορα εξαρτήματα που διαλεξα με ένα σκοινί μεταξύ τους ,κ τα πήγα τραβώντας-σέρνοντας ,ως το σπίτι ,που ήταν σχετικά κοντά.(1000μετρα περίπου)
Οι γονείς μαζί με όλη τη γειτονιά ήταν εξω κ μ'έψαχναν.
Δεν είχα αίσθηση χρόνου ,κ έλειπα πολλές ώρες.
Μόλις τους είπα πως κ τι ,είδα ένα δάκρυ στο ματι του πατέρα μου.
Απο την επόμενη ,αρχίσαμε να ξεσκουριάζουμε ,τρίβουμε ,βάφουμε,λαδώνουμε ,μοντάρουμε ,παρέα.
Σε λίγες μέρες ,είχα ποδήλατο.
Αλλά ,είχα κάτι ακόμα πιό πολύτιμο: Την Χαρά της Δημιουργίας.
Κάτι που δυστυχώς ,τα σημερινά παιδιά ,λόγω υπερ-προσφοράς κ υπερ-προστατευτικότητας από εμας ,συνήθως ,δεν την εχουν ποτέ.
Γι'αυτό ,είναι κ περισσότερο εγκλωβισμένα στο οικονομικό ,σε σχέση με μας.
Επειδή ,για ότι κι αν θέλουν ,βλέπουν μοναδικό τρόπο τα λ7 ,κ την πιθανή έλειψη αυτών αποτρεπτικό παράγοντα.
Σπάνια ψάχνουν όμως τρόπο να το δημιουργήσουν μόνα τους (δεν τα'χουμε μάθει έτσι)
ή να βρούν εργασιακό τρόπο να βρούν λ7 (δεν τα'χουμε μάθει έτσι)
Από την 2η Γυμνασίου ,ήθελα Παπί.
Και πάλι καθημερινά ονειρευόμουν να το καβαλάω ,κ θύμωνα που με ξυπναγαν το πρωί για το σχολείο ,κ μου χάλαγαν το όνειρο.
Για να μου πάρουν ,ούτε λόγος.
Οικονομικά ΔΕΝ.
Φιλοσοφία γονιών: "Τα μηχανάκια είναι σκοτώστρες...όσο ζούμε ,δεν θα παρεις ποτέ".
Πέρασαν 3 χρόνια με κλάμα ,όνειρα ,φωτογραφίες ,κ χαλβάδιασμα στα πάρκα των αραγμένων παπακίων.
Καλοκαίρι 1ης Λυκείου.
Με το που τελειώνει η σχολική χρονιά ,πιάνω δουλειά σε ζαχαροπλαστείο.
8-3 εργαστήρι...3-6μμ εξυπηρετηση πελατών ,για να κανει το αφεντικό τη σιέστα του.
25 Αυγούστου ,πάω μονάχος σε μεταχειρισμενατζή εισαγωγέα ,κι αγοράζω το κοκκινο,στρογγυλοφάναρο,6V,C72 των ονείρων μου.
Δίπλωμα ΔΕΝ ,ασφάλεια ΔΕΝ ,εξοπλισμός ΔΕΝ ,ΚΑΚΩΣ!!!...είπαμε....από τύχη ζούμε.
Φυσικά ακολούθησε μια περίοδος απείρου κάλλους
Θα στο κάψω......Θα σας κάψω ζωντανούς
Να φύγεις απ'το σπίτι....Εφυγα κ μ'έψαχναν 3 μέρες
Αλλά στο τέλος ,ζούσα το όνειρό μου.
Για μια ακόμα φορά διεπίστωσα ότι ,τα όνειρά μας ,μπορούμε να τα ζήσουμε.
Είναι πιό δύσκολα έτσι ,αλλά γι αυτό υπήρχε κ μεγαλύτερη χαρά κ η εκτίμηση του "κατ-έχειν"
καθώς κ μεγαλύτερη ωριμότητα "χρήσης" του.
Ομως....τα σημερινά παιδιά...κατα πληοψηφία....ΔΕΝ τα μάθαμε έτσι.
Το οικονομικό λοιπόν -κατα την άποψή μου- δεν είναι σοβαρό θέμα ,κ υπερκαλύπτεται.
Ο νέος που ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ κάτι ,θα δουλέψει κ θα το πάρει.
Ακόμα κ σήμερα.
Οι μισθοί χαμηλοί ,ΝΑΙ ,θα χρειαστούν 2πλάσιες εργατώρες/ημέρα ,ΝΑΙ ,αλλά ,αν βάλεις στόχο ,μπορείς.
Για κάποιο λόγο όμως ,στην εποχή του βολέματος κ της ευκολίας ,κ της ασφάλειας ,κ της καλοπέρασης ,το 2κυκλο ,δεν είναι στόχος για τη νέα γενιά.
Γι'αυτό κ τα target grοups των marketings ,προωθούν projekts που αφορούν μεγαλύτερης ηλικίας αγοραστικό κοινο.
Παρ'όλα αυτά ,έχω γνωρίσει νέα παιδιά (18-23 χρ) που δουλεύουν 12άωρα κ 16άωρα από μικροί ,κ έχουν την μοτοσυκλέτα-ες που θέλουν ,τις χαίρονται ,τις αλλάζουν για το νέο όνειρο ,κ χαίρονται τα όνειρά τους.
Αλλά ,αυτός ο τρόπος εκπλήρωσης ονείρων ,είναι δύσκολος ,κ κοπιαστικός.
Και τα νέα παιδιά...."δεν τα'χουμε μάθει έτσι".
Λογικό λοιπόν ,ο οικονομικός μαρασμός των γονιών ,συνδιαστικά με την ανασφάλεια επίσης των γονιών για τα 2τροχα ,να έχει σαν αποτέλεσμα την μείωση νέων χρηστών 2τροχων.
Ο κύριος λόγος όμως είναι ότι ,τα νέα παιδιά της σημερινής εποχής ,έχουν τόσα πολλά ερεθίσματα κ τρόπους να περνάνε τη μέρα τους εύκολα κ ανώδυνα κ τΡέντυ ,μέσα στην ασφάλεια του σπιτιού τους (βλ.διαδυκτιο κ σόσιαλ μίντια) που έχουν χάσει τον λόγο κ το ερέθισμα ,να ονειρευτούν ,το πώς θα είναι να καβαλήσουν μια μοτοσυκλέτα κ να "φύγουν" για κάπου.
Κατά πλειοψηφία πάντα.
Τα λίγα παιδιά ,που θέλουν κι ονειρεύονται ακόμα μοτοσυκλέτες ,αργά ή γρήγορα ,είναι καβάλα σε κάποια.
