Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Τρία σχεδόν χρόνια είχα το Nordkapp στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Άκουγα διάφορα και διάβαζα ότι σχετικό έβρισκα. Είχα συλλέξει διάφορες γνώμες και απόψεις, από “ταξίδι ζωής” μέχρι “ο πιο υπερεκτιμημένος προορισμός”… Όλες τις πληροφορίες τις έβαλα κάτω και τις επεξεργάστηκα χωρίς να υποτιμήσω τίποτα, προσπαθώντας να αποκομίσω αυτό που εγώ ζητούσα μέσα απ’ αυτές. Πίστευα ότι με την μέχρι τώρα εμπειρία μου σε μοτοταξίδια στην Ευρώπη, θα μπορούσα να καταλήξω σε σωστό συμπέρασμα. Και βέβαια με γνώμονα ότι το συμπέρασμα είναι πάνω απ όλα υποκειμενικό.
Άλλος ταξιδεύει για τον προορισμό, άλλος για τη διαδρομή. Άλλος πάει από κεντρικούς αυτοκινητόδρομους για να βγάλει km, άλλος μόνο από επαρχιακούς. Άλλος απολαμβάνει τις εικόνες της διαδρομής και άλλος απολαμβάνει το πόσο τραχύ είναι το σπυρί της ασφάλτου για να πλαγιάσει στη στροφή και πόσο θα στρίψει, άλλος αναζητεί βουνοκορφές άλλος μιναρέδες, άλλος ευχαριστιέται μόνο αν έχει χώμα και λάσπες, άλλος αποφεύγει το νεράκι που συνάντησε μπροστά του μη λερώσει τη μηχανή του… Τα δικά μου γούστα τα ήξερα, ήταν δοκιμασμένα και ήταν πλέον σχεδόν 100% σαφή. Και λέω “σχεδόν” γιατί ενώ τα έχω δοκιμάσει σε διαφορετικούς παράγοντες, ένα πράμα δεν ήταν ξεκαθαρισμένο: το αν θα μπορούσα να ευχαριστηθώ ένα ταξίδι, είτε με παρέα είτε μόνος!
Αρχικά υπήρξαν 3 βασικά θέματα που έπρεπε να ξεπεράσω:
Τρία σχεδόν χρόνια είχα το Nordkapp στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Άκουγα διάφορα και διάβαζα ότι σχετικό έβρισκα. Είχα συλλέξει διάφορες γνώμες και απόψεις, από “ταξίδι ζωής” μέχρι “ο πιο υπερεκτιμημένος προορισμός”… Όλες τις πληροφορίες τις έβαλα κάτω και τις επεξεργάστηκα χωρίς να υποτιμήσω τίποτα, προσπαθώντας να αποκομίσω αυτό που εγώ ζητούσα μέσα απ’ αυτές. Πίστευα ότι με την μέχρι τώρα εμπειρία μου σε μοτοταξίδια στην Ευρώπη, θα μπορούσα να καταλήξω σε σωστό συμπέρασμα. Και βέβαια με γνώμονα ότι το συμπέρασμα είναι πάνω απ όλα υποκειμενικό.
Άλλος ταξιδεύει για τον προορισμό, άλλος για τη διαδρομή. Άλλος πάει από κεντρικούς αυτοκινητόδρομους για να βγάλει km, άλλος μόνο από επαρχιακούς. Άλλος απολαμβάνει τις εικόνες της διαδρομής και άλλος απολαμβάνει το πόσο τραχύ είναι το σπυρί της ασφάλτου για να πλαγιάσει στη στροφή και πόσο θα στρίψει, άλλος αναζητεί βουνοκορφές άλλος μιναρέδες, άλλος ευχαριστιέται μόνο αν έχει χώμα και λάσπες, άλλος αποφεύγει το νεράκι που συνάντησε μπροστά του μη λερώσει τη μηχανή του… Τα δικά μου γούστα τα ήξερα, ήταν δοκιμασμένα και ήταν πλέον σχεδόν 100% σαφή. Και λέω “σχεδόν” γιατί ενώ τα έχω δοκιμάσει σε διαφορετικούς παράγοντες, ένα πράμα δεν ήταν ξεκαθαρισμένο: το αν θα μπορούσα να ευχαριστηθώ ένα ταξίδι, είτε με παρέα είτε μόνος!
Αρχικά υπήρξαν 3 βασικά θέματα που έπρεπε να ξεπεράσω:
- Το θέμα των πολλών ημερών: Μου ήταν αρκετά δύσκολο να λείψω 22-23 μέρες, κυρίως από τη δουλειά, αλλά και σε “οικογενειακό” επίπεδο. Κάποιοι πήγαν Nordkapp σε 17 ημέρες οδηγώντας σχεδόν μέρα-νύχτα και από τον κεντρικό οδικό άξονα, εγώ δε θα μπορούσα να ευχαριστηθώ έτσι, ήθελα το χρόνο μου. Με τις κατάλληλες κινήσεις ξεπεράστηκε αυτό και εξασφάλισα τις 22 μου μέρες, που θεωρούσα απαραίτητες για να δω τη Νορβηγία έτσι όπως εγώ ήθελα.
- Το οικονομικό: Ταξίδι πολλών ημερών που η επιλογή της φύσης του θα καθόριζε κατά πολύ τις οικονομικές του απαιτήσεις. Έχω κάνει όλων των ειδών τα ταξίδια. Μου αρέσει και η σκηνή υπό συνθήκες όμως. Πλέον στα 48 μου, ξέρω ότι όταν έχω οδηγήσει 800km και την επόμενη έχω να βγάλω άλλα 800, η πλάτη μου θέλει κρεβάτι και όχι σκηνή στους 5 βαθμούς υπό βροχή Κάποτε μπορούσα, τώρα όχι. Τελικά, ξεπεράστηκε και αυτό το θέμα και εξασφάλισα τα ζητούμενα ώστε να γίνει αυτό το ταξίδι με τον τρόπο που ήθελα.
- Με παρέα ή μόνος.